abonnement Unibet Coolblue Bitvavo
pi_107666215
quote:
As Journal Boycott Grows, Elsevier Defends Its Practices

A protest against Elsevier, the world's largest scientific journal publisher, is rapidly gaining momentum since it began as an irate blog post at the end of January. By Tuesday evening, about 2,400 scholars had put their names to an online pledge not to publish or do any editorial work for the company's journals, including refereeing papers.

The boycott is growing so quickly—it had about 1,800 signers on Monday—that Elsevier officials on Tuesday broke their official silence to respond to protesters' accusations that they charge too much and support laws that will keep research findings bottled up behind a company paywall.

"Over the past 10 years, our prices have been in the lowest quartile in the publishing industry," said Alicia Wise, Elsevier's director of universal access. "Last year our prices were lower than our competitors'. I'm not sure why we are the focus of this boycott, but I'm very concerned about one dissatisfied scientist, and I'm concerned about 2,000."

She added that her company improves access rather than impeding it, and said that Internet downloads from some journals increased by as much as 40 percent when Elsevier added them to collections it sells to libraries.

Protesters disagree, and say Elsevier is emblematic of an abusive publishing industry. "The government pays me and other scientists to produce work, and we give it away to private entities," says Brett S. Abrahams, an assistant professor of genetics at the Albert Einstein College of Medicine. "Then they charge us to read it." Mr. Abrahams signed the pledge on Tuesday after reading about it on Facebook.

Those views highlight a split that could spell serious trouble for journal publishers, and for researchers. Price complaints are not new, but some observers say this is the first time that the suppliers of journal content—the scientists—are upset enough to cut the supply line. But, if publishers are correct, those scientists could cut themselves off from valuable research tools.
The Boycotters' Complaints

According to the boycotters, Elsevier, which publishes over 2,000 journals including the prestigious Cell and The Lancet, is abusing academic researchers in three areas. First there are the prices. Then the company bundles subscriptions to lesser journals together with valuable ones, forcing libraries to spend money to buy things they don't want in order to get a few things they do want. And, most recently, Elsevier has supported a proposed federal law, the Research Works Act (HR 3699), that could prevent agencies like the National Institutes of Health from making all articles written by grant recipients freely available.

The complaints surfaced on January 21 in a blog post by Timothy Gowers, a prominent mathematician at the University of Cambridge who has won the Fields Medal, math's equivalent of the Nobel Prize. "Why do we allow ourselves to be messed about to this extraordinary extent, when one would have thought that nothing would be easier than to do without them?" he wrote. "It might help if there were a Web site somewhere, where mathematicians who have decided not to contribute in any way to Elsevier journals could sign their names electronically. I think that some people would be encouraged to take a stand if they could see that many others were already doing so."

Within days, just such a Web site surfaced. It's called The Cost of Knowledge, and biologists, social scientists, and others began signing the pledge along with mathematicians.

Sean M. Carroll, a prominent cosmologist and senior research associate at the California Institute of Technology, signed the pledge and added on his own blog that Elsevier charges "amazingly exorbitant prices to university libraries—and then makes the published papers very hard to access for anyone not at one of the universities."

Senior scholars like him, and Mr. Gowers, arguably have little to lose by turning their backs on well-regarded journals. But the protest has also reached junior scholars like Mr. Abrahams of Albert Einstein, who has yet to gain tenure.

"I have three papers I'm hoping to submit in the next 12 weeks. One was destined for Cell, and another for Neuron," also published by Elsevier, he said. "It would have been a real feather in my cap to publish there. But I won't, based on this week's discussions." His work, focused on identifying genes related to autism, will go other places. "There are other good journals. And, long term, I'd like my library to be able to use its limited resources to better ends" than high journal prices, he said.

That could signal real problems for Elsevier, says Kevin Smith, director of scholarly communications at Duke University Libraries. "Librarians have long complained about prices and bundling journals together, and nothing has changed," he says. "Now it's not just the customers who are complaining. It's the suppliers."

Academic librarians may buy journals, but it's the scientists who produce and submit articles that make them worth buying, he says. "If they are upset, there is a chance they may change the system."
The Company Responds

Ms. Wise, from Elsevier, says she understands why libraries complain about prices. "Globally, the amount of research that's published and needs to be read is going up every year. But library budgets are not keeping pace."

That is why her company offers a variety of packages and pricing schemes to libraries, and negotiates discounts based on institution size, type, and usage patterns. And while Elsevier in the 1980s and 1990s did increase prices steeply year after year, that has stopped. "We got it wrong then. But we've improved and have become good citizens," she said. So much of the community ire comes from past reputation, not present practice, she said.

Individual academics often do not have accurate notions about prices and the value of journals, particularly when they are sold in groups, said Thomas Reller, the company's vice president for global corporate relations. "They don't have access to library usage figures. They see journals that they don't use, and wonder why the library has them. It's because other people are using them, but the individual doesn't know that."

Indeed, Mr. Gowers wrote in an e-mail to The Chronicle, "I don't have detailed facts at my fingertips: So many people have complained about Elsevier that I am inclined to believe that there is something to the complaints." He also agreed that libraries are not forced to buy bundles of journals but said "that the costs of buying journals individually are so high that it's not far off compulsion."

Mr. Reller counters, emphatically, that the way to look at prices is per use, or download, of the individual articles, and that viewed that way, "access to published content is greater and at its lowest cost per use than ever."

Elsevier officials declined to provide specific examples of its journal prices, saying they were negotiated privately with individual institutions.

Ms. Wise said that it's also a misconception that publishers like Elsevier make scientists pay to read their own work. "What publishers charge for is the distribution system. We identify emerging areas of research and support them by establishing journals. We pay editors who build a distinguished brand that is set apart from 27,000 other journals. We identify peer reviewers.

"And we invest a lot in infrastructure, the tags and metadata attached to each article that makes it discoverable by other researchers through search engines, and that links papers together through citations and subject matter. All of that has changed the way research is done today and makes it more efficient. That's the added value that we bring."

The company's support of the Research Works Act is driven by its investment in those products, she added: "It's not a disavowal of the National Institutes of Health or of open access. We are just trying to avoid inflexible regulations." The company was the first and largest contributor to PubMed Central, the NIH repository of free, full-text articles, Mr. Reller pointed out.

Those arguments, however, are lost on senior scholars like Mr. Gowers, who told The Chronicle that researchers can now evaluate and review one another's papers on open Web sites. "That would be far cheaper than anything a commercial publisher could hope to offer, and just as effective," he noted.

Nor does the Elsevier infrastructure impress younger scholars like Mr. Abrahams. "It could disappear tomorrow, and I'd never notice that it's gone," he said.
bron
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
pi_107703428
06-02-2012

Russen op expeditie bij -66 graden in 'buitenaards' meer



Een groep Russische wetenschappers is er na meer dan dertig jaar boren in geslaagd het mysterieuze Vostokmeer te bereiken dat al twintig miljoen jaar onder de ijskap van Antarctica ligt verscholen. Eerder vandaag was er nog paniek omdat het contact met het team al enkele dagen verbroken was. De wetenschappers voerden een race tegen de klok, want de Antarctische zomer is bijna voorbij en na de zomer is het te koud om terug te keren.

De wetenschappers bereikten gisteren het oppervlak van het meer op 3.768 meter diepte. Uit zuiver water bestaand is het 250 km lang en 50 km breed. De temperatuur bij het Vostokmeer, dat wellicht al een miljoen jaar onder een dikke ijslaag ligt, is -66 graden Celsius. Mogelijk bevat het totnutoe onbekende vormen van leven. Het kan meer leren over de evolutie van het leven voor het IJstijdperk.

Het boren hernam in januari na in 1998 te zijn stopgezet op 3.580 meter diepte. Dus slechts 118 meter boven het oppervlak van het water. Het boren was gestopt na oproepen van de internationale gemeenschap om veiliger materiaal te gebruiken en zo een milieuramp te vermijden.

Leven op Jupiter
Onderzoek van de ijskap en het water van het meer zal volgens Russische specialisten toelaten een scenario van klimaatsveranderingen voor de komende millennia op te stellen. Leven in dit meer zou ook kunnen betekenen dat ook op Europa, een maan van de planeet Jupiter, leven mogelijk kan zijn. Op die maan bevindt zich namelijk een meer in vergelijkbare omstandigheden. Daardoor wordt het Vostokmeer ook wel eens 'buitenaards' genoemd.

Lijk van Hitler
Tegelijk duikt weer een oude theorie op die zegt dat de nazi's aan het meer een geheime basis zouden hebben gebouwd, met daarbovenop geruchten over een onderzeeboot die daar het stoffelijk overschot van Adolf Hitler zou hebben gebracht om te laten klonen.

De wetenschappers moesten het meer bereiken voor het er te koud wordt. Vorig jaar mislukte de poging en moesten de wetenschappers op enkele meters van het water opgeven. (AD/gb/adb)

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_107703624
06-02-2012

Tienjarige ontdekt nieuw molecuul



Een huiswerkopdracht leidde de tienjarige Clara Lazen uit de Verenigde Staten naar een wetenschappelijke ontdekking.

Kenneth Boehr gaf zijn leerlingen op de Border Star Montessori School in Kansas City de opdracht om moleculen te bouwen. Clara zette willekeurig een combinatie van zuurstof-, stikstof- en koolstofatomen in elkaar. De combinatie bleek uniek: het was een molecuul dat Boehr nog nooit eerder had gezien.

Nieuw
Boehr nam contact op met zijn goede vriend Robert Zoellner, een professor in de scheikunde. Hij stuurde een foto op via de e-mail waarop Zoellner verbaasd reageerde. Hij kon niet direct zien of het molecuul echt was. In een computerprogramma genaamd ‘Chemical Abstracts’ voerde hij het molecuul vervolgens in. Dit resulteerde in slechts één resultaat: een onderzoek met dezelfde formule die Clara in elkaar had gezet, maar met een andere rangschikking van atomen.

Energie
Wanneer Zoellner het molecuul nader onderzoekt, ontdekt hij dat het molecuul niet alleen uniek is maar mogelijk ook energie kan opslaan. Het bevat namelijk dezelfde combinatie atomen als nitroglycerine: een krachtig explosief. Een scheikundige zou het molecuul kunnen creëren en aanpassen volgens Zoellner. Mogelijk wordt dan een nieuwe manier ontdekt om energie op te slaan. Het molecuul heeft de naam tetranitratoxycarbon gekregen.

Zoellner publiceerde een schriftelijk onderzoek over de uitvinding. Clara Lazen en Kenneth Boehr worden beiden genoemd als co-auteurs.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_107704427
Technologiebedrijf Corning toont hun visie over een toekomst van interactief glas in A Day made of Glass


Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_107780814
08-02-2012

Laser maakt harde schijf tot 1.000 keer sneller



Een team wetenschappers heeft de regels van magnetische opslag herschreven, meldt onder andere ScienceDaily. Onderzoekers uit Engeland, Rusland, Zwitserland en Nederland ontdekten een techniek waarmee magnetische opslag met lasers tot 1.000 keer sneller kan dan de methode die gebruikt wordt bij de huidige harde schijven.

Op traditionele harde schijven genereert de schrijfkop een zeer lokaal magnetisch veld waardoor de richtingen van magnetisch veldjes van magneetdomeintjes worden veranderd, wat dan een binaire 0 of 1 oplevert.

800 graden
Dat magnetisch veld werd altijd noodzakelijk geacht voor een betrouwbaar resultaat, maar nieuw onderzoek wijst dus uit dat dat niet zo is. Het magnetisch veld kan ook omkeren door de magneetdomeintjes zeer kortstondig, gedurende ongeveer 100 femtosecondes, met een laserpuls te verwarmen tot 800 graden.

Zuiniger
Niet alleen wordt data zo honderden keren sneller weggeschreven, de lasertechniek is ook zuiniger zijn dan de magnetische methode. (sam)

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_107920626
12-02-2012

Menselijke hersencellen gecreëerd uit huidweefsel



Britse wetenschappers hebben voor het eerst belangrijke types menselijke hersencellen gegenereerd door huidweefsel te herprogrammeren, meldt de Britse krant The Sunday Telegraph.

De ontdekking zou de zoektocht naar medicijnen voor onder meer de ziekte van Alzheimer en epilepsie kunnen versnellen.

Onderzoekers aan het Gurdon Institute van de University of Cambridge hebben aangetoond dat het mogelijk is om volwassen huidcellen te bewerken zodat ze zich ontwikkelen tot neuronen die in de hersenschors voorkomen. Voorheen was het alleen mogelijk om hersenweefsel te genereren via embryonale stamcellen, maar door de controverse daarrond zijn de cellen om onderzoek op te verrichten beperkt, zegt The Sunday Telegraph.

Ontwikkeling
De hersencellen die via de nieuwe techniek ontstaan, moeten de onderzoeken een beter beeld geven over hoe het brein zich ontwikkelt. Mogelijk zouden de cellen in de toekomst gezond weefsel kunnen aanmaken dat kan geïmplanteerd worden in patiënten met hersenschade en neurologische aandoeningen. (belga/ep)

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_107996715
14-02-2012

Vuile elektrische auto's
Kolencentrales zijn de boosdoeners

Elektrische auto’s hebben geen uitlaat, dus vervuilen de stadslucht ook niet. Toch zorgen ze in China per gereden kilometer voor meer gezondheidsschade dan gewone auto’s, berekenden Amerikaanse onderzoekers.


© AdamCohn, Flickr
Een kolencentrale in China gebruikt niet altijd de meest geavanceerde roet- en stoffilters.

De elektrische auto zorgt in China voor meer luchtverontreiniging dan de benzineauto. De kolencentrales die de elektriciteit opwekken stoten grote hoeveelheden fijnstof uit, schrijven Amerikaanse wetenschappers in het tijdschrift Environmental Science and Technology. En dat is niet goed voor de gezondheid.

China is hét land van het elektrische vervoer. Er rijden twee keer zoveel elektrische als conventionele voertuigen. Dat is vooral te danken aan het weinig bekende feit dat daar in de afgelopen tien jaar honderd miljoen elektrische tweewielers zijn verkocht. Even ter vergelijking: dat zijn meer elektrische fietsen, brommers, scooters en motoren dan er in alle andere landen bij elkaar rondrijden.

Reden genoeg om eens even de luchtvervuiling van al deze zogenaamde schone auto’s en tweewielers onder de loep te nemen, dachten onderzoekers van de University of Tennessee (VS). Ze berekenden voor 34 Chinese steden welk type voertuig verantwoordelijk was voor de meeste hoeveelheid fijnstof in de lucht. Na de dieselauto kwam de elektrische auto als slechtste uit de bus.

Tja, zou je kunnen denken, maar die benzineauto’s rijden rond in dichtbevolkte gebieden waar iedereen naar hartenlust het gevaarlijke fijnstof kan inademen, terwijl de kolencentrales voor de elektrische auto’s vaak ver buiten de stad staan. De impact voor de volksgezondheid zal daardoor minder groot zijn. Klopt, maar als je dit meerekent scoort de elektrische auto in China toch nog slechter dan de benzineauto. Bovendien, merken de onderzoekers op, verplaatsen elektrische rijders de gezondheidsproblemen naar de arme bewoners op het platteland, die zelf geen geld hebben voor een auto.

De elektrische tweewielers scoorden wel een dikke voldoende. Hun gezondheidseffect is positief, vergeleken met benzine- en dieselauto’s en bussen. Een vergelijking met gewone fietsen is jammer genoeg niet gemaakt.

In Nederland kunnen we trouwens met een gerust hart doorgaan met het uit de grond stampen van oplaadpunten voor elektrische auto’s. Wij wekken de elektriciteit voornamelijk op met gas en dat is een stuk schoner. Bovendien stoten de modernere kolencentrales hier een stuk minder fijnstof uit. Maar hoe dan ook: de invloed van de elektrische auto op het milieu, onze gezondheid en het klimaat hangt voor een groot deel af van de manier waarom de elektriciteit wordt opgewekt.

(wetenschap24.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_108070607
15-02-2012

Niet slapen brengt chaos in brein
Rust trimt onnodige zenuwverbindingen

Dat mensen die te lang wakker zijn vermoeid raken, langzaam reageren en sneller geïrriteerd zijn, wisten we al. Maar dat deze symptomen worden veroorzaakt door overactieve hersencellen, is nu voor het eerst bij mensen aangetoond door een groep Italiaanse neurologen. De vondst, beschreven in het blad Cerebral Cortex, biedt een frisse kijk op het nut van slaap.


Gebruik je maar tien procent van je hersenen? Een pilletje doet wonderen. Lang wakker blijven werkt net zo goed. Afbeelding: © Relativity

Even een misverstand uit de weg ruimen. Dat we maar tien procent van ons brein gebruiken, is een mythe die je vaak tegenkomt, zoals in de relatief recente film ‘Limitless’.

Terwijl we denken, zo luidt de mythe, ligt de andere negentig procent aan hersencellen te slapen. Zouden ze echter vrolijk mee vuren bij elke gedachte die je hebt, dan waren we allemaal een stuk slimmer.

Maar we mogen eigenlijk maar blij zijn dat dit niet gebeurt: wiens hersencellen in grotere aantallen tegelijkertijd vuren, ervaart een epileptische aanval. Zo’n aanval is, simpel gezegd, een overprikkeling van je brein.

Dat bracht de neuroloog Marcello Massimini op een idee. Epilepsiepatiënten ervaren hun aanvallen vooral aan het eind van de dag. Betekent dit dat wakker zijn ervoor zorgt dat onze zenuwen vaker connecties leggen en sterker vuren, en daarmee prikkelbaarder zijn? Eerdere studies met proefdieren bevestigen dat idee, maar bij mensen is het nog nooit onderzocht.

Daarom vroeg Massimini zes gezonde vrijwilligers om drie dagen in zijn lab te komen wonen, beginnend met een nachtje slapen. De opzet van experiment was simpel. Massimini onderzocht de prikkelbaarheid van het brein van zijn proefpersonen op verschillende tijdstippen: wanneer ze waren uitgerust en wanneer ze extra lang wakker moesten blijven.


Elektrische hersenactiviteit meten is geen probleem. Zet een badmuts met elektroden op en sluit ’m aan op een computer.

Op de eerste dag werden de proefpersonen om zeven uur ’s ochtends gewekt. Ze mochten die avond niet naar bed en bleven wakker tot en met de volgende dag.

Gedurende deze anderhalve dag slapeloosheid legden de onderzoekers op een aantal momenten de prikkelbaarheid van het brein vast. Die prikkelbaarheid is een maat van hoeveel elektrische activiteit hersencellen vertonen nadat ze worden blootgesteld aan nieuwe signalen.

Normaal gesproken zijn deze signalen afkomstig van onderling contact tussen hersencellen – die dan reageren op iemands woorden of het zien van beelden – maar in het laboratorium gebruikte Massimini een kortdurend magnetisch veld. De activiteit van de hersencellen hield hij bij met simpele elektroden op de hoofden van de proefpersonen.

Wat bleek? Na een slapeloze nacht waren de hersencellen van alle proefpersonen veel gevoeliger voor prikkels dan na een gezonde nachtrust. Met andere woorden: wanneer ze werden blootgesteld aan nieuwe signalen, vertoonden ze meer elektrische activiteit. Ze vuurden dus vaker. Toen Massimini hen in de laatste fase van het experiment weer een nachtje liet bijslapen, daalde de prikkelbaarheid weer tot het basisniveau van het eerste dag.


Hersen- en zenuwcellen communiceren met elkaar via een synaps, een klein knopje dat overal op de vertakkingen van zenuwcellen groeit. Eén cel legt op die manier contact met tienduizenden andere hersencellen. Als ze allemaal tegelijk zouden vuren, raak je overprikkeld en is er kans op hallucinaties, epileptische aanvallen en andere breinproblemen.

Massimini denkt dat hij hiermee het nut van slapen op het spoor is. Uit dierexperimenten blijkt namelijk dat gedurende een wakende toestand, de hersenen continu nieuwe synapsen aanleggen. Dat zijn verbinding tussen hersencellen, die noodzakelijk zijn om nieuwe dingen te leren en herinneringen te vormen. Zouden we niet slapen, dan is er een kans dat een overschot aan synapsen ontstaat, waardoor hersencellen zo vaak vuren dat de kans op een epileptische aanval, hallucinaties en andere warrigheid te hoog wordt.

Slapen is waarschijnlijk bedoeld die situatie tegen te gaan, door het overschot aan synapsen te trimmen. Niemand weet precies hoe, maar het gebeurt volgens Massimini’s onderzoek. En zo blijft de boel netjes geordend en kunnen we na een nachtje slapen weer met een frisse blik nieuwe uitdagingenn aangaan.

Bron
Reto Huber e.a.: Human Cortical Excitability Increases with Time Awake. Cerebral Cortex, februari 2012

(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_108215318
20-02-2012

Wetenschappers laten 30.000 jaar oude planten bloeien



Russische biologen hebben 30.000 jaar oude planten in bloei weten te krijgen. De planten zijn goed bewaard gebleven door de Siberische permafrost, die ervoor zorgt dat de ondergrond nooit helemaal ontdooit. Het gaat om planten van de soort silene stenophylla, die deel uitmaakt van de anjerfamilie.


(foto kos)

De biologen onder leiding van Svetlana Yasjina van de Russische Academie van Wetenschappen schrijven over hun bevindingen in de Proceedings van de Amerikaanse Academie van Wetenschappen. Volgens hen toont het succes van hun onderzoek aan hoe belangrijk de permafrostbodem is als bewaarplaats van planten die al eeuwen van de aardbodem verdwenen leken.

Het plantmateriaal is gevonden in ondergrondse holen die eekhoorns ongeveer 31.000 jaar geleden hebben gegraven voor de opslag van voedsel. Zij liggen ongeveer 38 meter onder het aardoppervlak.

De ontdekking doet wetenschappers hopen dat ze organismen zouden kunnen vinden in het ijs van Mars. (dpa/sam)

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_108215391
20-02-2012

Usb-stick ontrafelt DNA

Het bedrijf Oxford Nanopore brengt eind dit jaar een DNA- sequencer in een usb-stick op de markt.



De MinION DNA-sequencer die je in de usb-poort van een laptop steekt, kan in enkele seconden simpele genomen ontrafelen van bijvoorbeeld virussen en bacteriën. De MiniION zal zo’n 700 euro gaan kosten. Het kan bijvoorbeeld ingezet worden om na een biopsie weefsel te analyseren op kankercellen of tijdens archeologische opgravingen de genetische identiteit van botfragementen bepalen. Complexere genomen duren echter langer om te ontrafelen.

Oxford Nanopore werkt ook aan een desktopmodel. Twintig van deze desktop DNA-sequencers zouden een menselijk genoom in 15 minuten in kaart kunnen brengen. Een MinION heeft daar zes uur voor nodig. De MinION kan grote gevolgen hebben voor de medische wereld. Deze betaalbare DNA- sequencer op zakformaat maakt het voor artsen toegankelijker om op de werkvloer DNA-analyse toe te passen.

(bright.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_108251869
21-02-2012

Constante van Planck bijna nauwkeurig genoeg te meten

Nog even en we kunnen de constante van Planck nauwkeurig genoeg meten om er de kilo op te baseren. Medewerkers van het Britse National Physical Laboratory (NPL) leggen momenteel de laatste hand aan de apparatuur, melden ze in het tijdschrift Metrology.


Wattbalans van het NPL.

De kilo is een van de zeven basiseenheden van het SI-stelsel. Nu is hij nog gedefinieerd als de massa van een blok platina in een kluis in de Parijse voorstad Sèvres. Van die definitie wil men echter al heel lang af: bij elke poetsbeurt verloopt de massa van dat platina een beetje en anno 2012 kun je voldoende cijfers achter de komma meten om dat ook te merken.

Een echt onveranderlijke definitie is alleen mogelijk als je je baseert op een onveranderlijke natuurconstante. Dan zijn er verschillende mogelijkheden. Voorgesteld is om het getal van Avogadro te gebruiken. Maar in oktober vorig jaar is binnen de Conférence Générale des Poids et Mesures (CGPM) afgesproken om toch maar liever de constante van Planck te nemen en Avogadro te reserveren voor de definitie van de mol (zie het congresverslag, pagina 23-24).

Voorwaarde is dan wel dat je die constante van Planck zò goed kunt meten dat er daadwerkelijk een nauwkeurigere kilo uit komt dan die uit Sèvres. Dat denkt men te doen met een zogeheten wattbalans.

En bij het NPL denkt men nu de eigen wattbalans, de NPL Mark II, zo ver te hebben verfijnd dat hij de noodzakelijke nauwkeurigheid moet kunnen halen. Enkele jaren geleden zaten de metingen er maximaal 66 nanowatt per watt naast, wat nog te onnauwkeurig was. Sindsdien is de wattbalans overgebracht naar het Canadese instituut NRC-INMS. En zodra men hem daar operationeel heeft en er een mogelijke systematische fout heeft uitgehaald die vlak voor de verhuizing werd ontdekt, hoopt men op 36 nanowatt per watt uit te komen.

Om de kilo definitief te vervangen wordt gestreefd naar 20 nanowatt per watt. Dat moet te doen zijn.

bron: NPL

(c2w.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_108335151
23-02-2012

Muziek is net broccoli
Verborgen patronen

Sneeuwvlokjes, verkeersstromen en overstromingen: ze hebben allemaal een fractale structuur. Componisten door de eeuwen heen hebben diezelfde structuur in hun muziek verwerkt. Ons brein is blijkbaar dol op die patronen.



De Nederlandse componist Peter Schat noemde het ‘de rede van de droom’: de wiskundige regelmaat die je vindt in muziekstukken die intuïtief, in een moment van inspiratie tot stand zijn gekomen. Waarschijnlijk niet bewust door de componist toegevoegd, maar desalniettemin: een duidelijk herkenbaar patroon.

De Amerikaanse muziekwetenschapper Daniel Levitin heeft nu precies zo’n patroon ontdekt, dat kenmerkend is voor heel veel muziek, schrijft hij in PNAS. Een patroon dat je terugvindt in de jaarlijkse overstromingen van de Nijl, in de verkeersstromen op drukke snelwegen, de signaaloverdracht tussen hersencellen en de vorm van broccoli. En in 1788 muziekstukken van ruim veertig componisten, waaronder Bach, Mozart, Chopin, Scott Joplin en Dave Brubeck, die samen vier eeuwen muziekgeschiedenis omspannen.


Fractal.

Dat patroon laat zich nog het beste omschrijven als een fractal, de bekende visualisaties van wiskundige vergelijkingen waarin de globale vorm in het klein steeds terugkomt. Elk deel is daardoor een herhaling van het geheel. Hetzelfde vond Levitin in de muziek: alle stukken zijn opgebouwd uit kleine fragmenten die een reflectie zijn van het grote geheel.

Dat ontdekten ze door met behulp van computers elke noot en elke stilte in de 1788 muziekstukken in kaart te brengen, waarbij ze zich specifiek richtten op de lengte ervan. Bij alle muziekstukken kwamen dezelfde fractale verhoudingen naar voren. Uit eerder onderzoek was al gebleken dat je die verhoudingen ook vindt als je kijkt naar de verschillen in toonhoogte in muziekstukken.

Wel bleek elke componist net een klein beetje af te wijken van het ideale gemiddelde. En het leuke is: op grond van de die afwijking kun je precies vaststellen met welke componist je van doen hebt. Alle stukken van Mozart blijken een specifieke mathematische handtekening te hebben, die verschilt van die van Haydn of Scriabin. Mozart bleek ritmisch gezien de minst voorspelbare componist te zijn, terwijl Beethoven het meest voorspelbaar was. Monteverdi en Scott Joplin lagen, hoewel muzikaal totaal verschillend, qua wiskundige handtekening juist heel dicht bij elkaar.

Je kunt je afvragen wat deze bevinding nu zegt over muziek, maar Levitin draait het juist om: die vraagt zich af wat zijn onderzoek zegt over de mens. Hij ziet zijn onderzoek als een bewijs dat het menselijke brein blijkbaar heel geschikt is om bepaalde patronen verwerken. Componisten door de eeuwen heen zijn er – bewust of onbewust – heel bedreven in om hun muziek af te stemmen op dat vermogen.

Daniel Levitin e.a., ‘Musical rhythm spectra from Bach to Joplin obey a 1/f powerlaw’, in PNAS, 21 februari 2012.

(wetenschap24.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_108335198
23-02-2012

‘Levenselixir’ verlengt leven met 15%

Eindelijk een eerste serieuze kandidaat voor een levenselixir: een enzym dat in mensen voorkomt, is in staat het leven van muizen te verlengen. Er zijn de nodige verschillen tussen muizen en mensen, maar toch, gezien de universaliteit van sirtuïne, is dit een zeer veelbelovende kandidaat.

Valse hoop…
Hoopvolle berichten over sirtuïne-2, een van de zeven varianten van het enzym sirtuïne die in zoogdieren voorkomt. Het enzym leek in staat te zijn de levensduur van draadwormen, gistcellen en fruitvliegjes drastisch te vergroten. Helaas werd deze hoop bij de experimenten met wormen en fruitvliegen in 2010 de grond in geboord. Het experiment waarin dit was “aangetoond”, bleek op een verkeerde manier te zijn opgezet. Gist is een eencellig organisme dat genetisch zeer sterk afwijkt van een mens, waardoor deze resultaten minder relevant zijn.


Tamme muizen leven ongeveer 1,5 tot 2,5 jaar. SIRT6 verlengt hun leven met 15%. Bron: Wikipedia

Of toch niet?
Zoogdieren zoals de mens beschikken echter over zeven types sirtuïne. Haim Cohen en Yariv Kanfi van de Bar-Ilan University in Ramat Gan, Israel, besloten te experimenteren met een ander sirtuïne, sirtuïne-6 (SIRT6), deze keer op (veel nauwer met de mens verwante) muizen.

Ze vergeleken muizen die door veranderingen in hun DNA extra SIRT6 aanmaakten, met normale muizen. Om systematische fouten door de gekozen technieken van genetische manipulatie uit te sluiten, werden de muizen op twee verschillende manieren genetisch ‘bewerkt’, waardoor twee testgroepen ontstonden.

Vijftien procent langer leven
Mannelijke muizen van beide groepen genetisch gemanipuleerde muizen leefden 15% langer dan niet-behandelde muizen of vrouwelijke muizen. Bij mensen zou dit neerkomen op tien tot twaalf extra levensjaren. Naar bleek braken oudere genetisch gemodificeerde mannelijke muizen suiker sneller af dan normale muizen en vrouwtjes. Dit suggereert dat SIRT6 het leven verlengt door te beschermen tegen stofwisselingsziekten als diabetes.

Het is niet duidelijk waarom SIRT6 in de wijfjes niet levensverlengend werkte, maar dit kan te maken hebben met verschillen in genen die veroudering regelen in mannetjes en wijfjes.

Bron:
H. Cohen et al., The sirtuin SIRT6 regulates lifespan in male mice, Nature, 2012

(wetenschap24.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_108335441
23-02-2012

World of Warcraft doet brein ouderen goed



Ouderen die cognitief gezien niet zo goed functioneren, presteren aanzienlijk beter wanneer ze World of Warcraft gaan spelen.

Dat concluderen wetenschappers in het blad Computers in Human Behaviour. Ze baseren hun conclusies op experimenten met mensen tussen de 60 en 77 jaar.

Experiment
Eerst werd het cognitief functioneren van de ouderen vastgesteld. Daarna deelden de onderzoekers de proefpersonen in twee groepen in. De ene groep kreeg de opdracht om in de twee weken die volgden 14 uur World of Warcraft te spelen. De controlegroep kreeg die opdracht niet. Beide groepen moesten zich na twee weken weer melden. Dan werd hun cognitief functioneren opnieuw beoordeeld. De onderzoekers keken tijdens een test naar het geheugen van de proefpersonen. Maar ook naar hun concentratievermogen en hun ruimtelijk inzicht.

Resultaat
De ouderen die voor de test al heel goed presteerden, deden het na veertien uur World of Warcraft niet beter. Hun prestaties waren gelijk gebleven. Maar de ouderen die eerder minder goed presteerden, waren na veertien uur World of Warcraft aanzienlijk vooruitgegaan. Hun geheugen was hetzelfde gebleven, maar hun ruimtelijk inzicht en concentratievermogen was sterk verbeterd. “De mensen die het het meest nodig hadden – degenen die het in de eerste test het slechtst deden – maakten de grootste verbetering door,” vertelt onderzoeker Jason Allaire in een persbericht.

In datzelfde persbericht lichten de onderzoekers ook hun keuze voor World of Warcraft toe. De keuze om juist met dit spel te experimenteren, werd ingegeven door het feit dat het een uitdaging is voor het brein. Dat komt mede doordat spelers voortdurend in nieuwe situaties terechtkomen, waarin iets van ze verwacht wordt.

(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_108452672
25-02-2012

Hoogleraren willen met eed wetenschapsfraude voorkomen

Zoals artsen de eed van Hippocrates afleggen, zo zouden alle promovendi tijdens hun promotie een eed moeten afleggen. Dat zeggen drie hoogleraren en leden van De Jonge Akademie vandaag in NRC Handelsblad.

Neurofysioloog Huib Mansvelder, filosoof Ingrid Robeyns en aardwetenschapper Maarten Kleinhans deden die suggestie tijdens een discussie over het voorkomen en opsporen van wetenschapsfraude. Met de eed zouden onderzoekers moeten beloven kernwaarden van de wetenschap in het oog te houden, zoals waarheidsvinding en onderzoek ten bate van de maatschappij.

Sanctie: onderzoekers die knoeien raken titel kwijt
Onderzoekers die tegen de eed zondigen door bijvoorbeeld met gegevens te knoeien, zouden hun doctorstitel kwijtraken, denken deze drie wetenschappers verder. Maar veel belangrijker vinden zij dat zo’n eed een leidraad en ruggesteun kan zijn in het competitieve wetenschapsklimaat waarin de werkdruk hoog is.

Juist dat onderzoeksklimaat baart de drie wetenschappers zorgen. Meer dan het individuele geval Stapel. Bezuinigingen laten de werkdruk steeds verder oplopen, zeggen zij, en het topsectorenbeleid dwingt onderzoekers ertoe steeds vaker met bedrijven samen te werken. Dat kan onderzoekers in de verleiding brengen om “bochten af te snijden”. Om een lastig datapunt te negeren, een controle-experiment achterwege te laten of mee te buigen met wensen van financiers.

Het voorkomen en opsporen van zulke kleinere en grotere vormen van fraude wordt in Nederland nu teveel aan het toeval overgelaten, aldus de wetenschappers. Zij bepleiten onder meer aan elke universiteit een integriteitspersoon die onafhankelijk van de universiteit kan opereren. En colleges wetenschapsethiek voor jonge onderzoekers.

De VS vragen u om integriteit te waarborgen
Het Amerikaanse overheidsorgaan dat zich inzet voor de wetenschap en gezondheid van Amerikanen ontwikkelde een interactieve film waarin bovenstaande afwegingen aan bod komen, die ook in de wetenschapsbijlage van het NRC Handelsblad aan bod komt.

In ‘Het Lab: Het vermijden van Wangedrag bij Onderzoek‘ word je als bezoeker de hoofdpersonages in een interactieve film en neem je beslissingen over onderzoek die op de lange termijn van invloed kunnen zijn. Integriteit staat hierbij voorop.

De simulatie heeft betrekking op onderzoek waarin ‘wangedrag’ vermeden moet worden, zoals de titel doet vermoeden. De gebruiker krijgt de taak om verantwoordelijk om te gaan met gegevens, auteurschap en twijfelachtige onderzoekspraktijken. In de film kun je de rol aannemen van verschillende betrokkenen bij het onderzoek zoals een studenten of een promovendus.

(NRC)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_108452761
24-02-2012

Goddeeltje is lichter dan gedacht



Nieuwe metingen wijzen erop dat het Higgs-deeltje lichter is dan gedacht en dat we het deeltje op de hielen zitten.

De zoektocht naar het Higgs-deeltje is al vele jaren in volle gang. Met behulp van deeltjesversnellers wordt gepoogd dit bijzonder belangrijke deeltje te vinden. Vooralsnog is dat niet gelukt en blijft Higgs een theorie. Maar wel een hele belangrijke: het deeltje verklaart in theorie waarom alle andere deeltjes massa hebben. Het deeltje is echter nog nooit waargenomen en dus is onduidelijk of het deeltje wel bestaat en of de theorie (ook wel Standaardmodel genoemd) wel klopt. Dat alles zal pas duidelijk worden als Higgs wordt gevonden.

W-boson
Een nieuwe studie moet die zoektocht in de juiste richting duwen. Wetenschappers hebben namelijk de massa van de W-boson – een ander cruciaal deeltje – met de grootste precisie weten vast te stellen. Het deeltje heeft een massa van 19 MeV. En op basis van die precieze berekening kunnen de onderzoekers nog preciezer voorspellen hoe groot de massa van Higgs zal zijn.

Deeltjesversneller
Lees hier alles over de hachelijke missie van de deeltjesversneller.Lichter
De nieuwste voorspelling wijst erop dat het deeltje 90 GeV weegt en dat de kans dat het deeltje meer weegt dan 145 GeV slechts één op twintig is. De massa bevindt zich nu dus tussen de 90 en 145 GeV. En dat is een hele vooruitgang ten opzichte van de vorige voorspelling, toen geconcludeerd werd dat het deeltje een massa van wel 165 GeV kon hebben. “Het is nu dus waarschijnlijker dat het Higgs-deeltje licht is,” concludeert onderzoeker Ashutosh Kotwal. En met het onderzoek is ook de ruimte waarin we naar Higgs moeten zoeken kleiner geworden.

Eind vorig jaar wezen experimenten er al op dat de massa van het Higgs-deeltje tussen de 115 en 130 GeV ligt. Deze nieuwe berekeningen suggereren dat de onderzoekers inderdaad warm zijn. Ze zitten het Higgs-deeltje op de hielen. “Als het Higgs-deeltje snel wordt ontdekt en de massa komt overeen met de precieze voorspelling die door de meting van de W-boson is verkregen dan blijkt het Standaardmodel te kloppen.” Maar als het Higgs-deeltje niet aan de voorspellingen voldoet dan staat voor eens en altijd vast dat het Standaardmodel niet klopt.

(Scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_108616136
01-03-2012

Supercomputer dichtbij door ontdekking Majorana-deeltje

De Delftse onderzoeker Leo Kouwenhoven heeft waarschijnlijk het bestaan van het Majorana fermion aangetoond, een deeltje dat nodig is voor de bouw van een supercomputer.


met behulp van van het Majorana-deeltje is het mogelijk een supercomputer te bouwen

Kouwenhoven maakte dinsdag zijn bevindingen bekend op een bijeenkomst van de American Physical Society in Boston. Dat meldt het wetenschappelijke tijdschrift Nature.

De Italiaanse natuurkundige Ettore Majorana voorspelde het bestaan van dit deeltje al in 1937, sindsdien zijn vele onderzoekers hiermee bezig. Pas met de bevindingen van Kouwenhoven, die de Majorana-deeltjes aan de uiteinden van microscopisch kleine draadjes in een magnetisch veld vond, kan dit daadwerkelijk worden aangetoond.

Snellere computer
De ontdekking van dit mysterieuze deeltje betekent niet alleen veel voor de wetenschap maar ook voor de computerwereld. Met behulp van het Majorana-deeltje is het mogelijk een supercomputer te bouwen die vele malen sneller werkt dan een normale computer, een zogeheten quantumcomputer.

Een computer die werkt met het Majorana fermion zou veel sneller kunnen rekenen dan een normale computer, ook kunnen ze talloze berekeningen tegelijkertijd uitvoeren. Hierdoor zou het mogelijk zou zijn om berekeningen uit te voeren die tot nu toe onmogelijk lijken.

Kouwenhoven is als onderzoeker verbonden aan de TU Delft. Zowel Microsoft als de FOM, financier van natuurkundig onderzoek, hebben een miljoen euro bijgedragen aan dit onderzoek.

Door Nelleke Groot

(wetenschap24.nl
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_108656568
02-03-2012

Japanse uitvinding kan spreker letterlijk het zwijgen opleggen


© Thinkstock.

Het is een apparaat dat recht uit de tijd van George Orwell zou kunnen komen. Japanse onderzoekers hebben namenlijk een instrument uitgevonden dat conversaties zou kunnen stilleggen. Zo kan een spreker letterlijk het zwijgen worden opgelegd. Kazutaka Kurihara en Koji Tsukada ontwierpen een pistool dat ze de 'Speech Jammer' ofte spraakblokkeerder noemden. Ideaal om een rumoerig klaslokaal of lawaaierige bibliotheek te laten verstommen.

Het legt personen "gesproken gehoorzaamheid" op, vertellen de uitvinders. Het toestel is werkzaam vanop 30 meter afstand. Wanneer het pistool wordt afgevuurd op een persoon die aan het spreken is, wordt die zo goed als onmiddellijk stil. De gebruikte techniek creëert deze stilte door de hersenen van de spreker te bevriezen.

Werking
Het pistool neemt via een microfoon de spraak op en stuurt dan hetzelfde geluid terug in minder dan 0,2 seconden. De techniek, 'vertraagde auditieve feedback' genaamd, kan volgens psychologen zo goed als zeker de spraak afremmen, iemand laten stotteren en hen dan volledig doen verstommen. De techniek is gebaseerd op de theorie dat als we spreken onze hersenen moeten horen wat er uit onze mond komt, maar het verontrustend vinden hetzelfde twee keer te horen. Het zou geen pijn veroorzaken, maar hetzelfde gevoel creëren als wanneer je de echo van je stem hoort tijdens een telefoongesprek of tijdens een chatsessie op Skype.

Uitspraken terugsturen
"Eigenlijk wordt de spraak afgeremd door de sprekers hun eigen uitspraken terug te sturen met een vertraging van een paar honderd milliseconden", vertellen de wetenschappers in een nieuw onderzoeksrapport van het Nationaal Instituut voor Geavanceerde Industriële Wetenschap en Technologie in Tskuba en op de Universiteit van Ochanomizu , in Japan. "Mensen zullen geen enkel fysiek ongemak ervaren en het effect verdwijnt onmiddellijk wanneer hij of zij stopt met spreken."

Hulpmiddel stotteraars
Een voorbereidend onderzoek toont aan dat het toestel beter werkt bij iemand die een voorbereide toespraak voorleest dan bij spontane gesprekken. Het zou dus het perfecte middel zijn om je minst favoriete politicus het zwijgen op te leggen. Het apparaat is niet helemaal slecht, want het zou ook het leven van mensen met een spraakgebrek kunnen verbeteren.

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_109000860
12-03-2012

Nieuw stadium tussen embryo en stamcel ontdekt


© photo news.

Wetenschappers aan de Gentse Universiteit ontdekten een intermediair stadium tussen embryo en stamcel, die het misschien efficiënter zou kunnen maken om nadien gedifferentieerde cellen te ontwikkelen. "Die doorbraak in het stamcelonderzoek kan belangrijke gevolgen hebben voor de regeneratieve geneeskunde," aldus professor dr. Petra De Sutter, hoofd van het departement reproductieve geneeskunde aan het UZ Gent.

In het stamcelonderzoek wordt ofwel gewerkt met embryonale stamcellen, ofwel met volwassen lichaamscellen die omgevormd worden tot een stamcel. Aan de Universiteit Gent wordt vooral onderzoek verricht naar het proces waarbij stamcellen vanuit embryo's gemaakt worden.

"Een embryo kan alle genen tot expressie brengen, een stamcel kan dat niet meer op dezelfde manier", verduidelijkt De Sutter. "Elke cel heeft weliswaar dezelfde genen, maar naargelang het type cel worden bepaalde genen in- of uitgeschakeld, wat differentiatie heet".

In het pas ontdekte tussenstadium worden de cellenkolonies opgepikt van waaruit verder stamcellen gemaakt worden, die dus bepaalde genen in- of uitschakelen. "Dat werd toepasselijk PICMI (pick me) genoemd. Er werd een uniek en verschillend patroon van differentiatie gezien dan van waar het afkomstig is en van de stamcel, waar het naar toe gaat. Net in dat stadium kunnen we het proces wellicht nog sturen, is er dus een grote differentiatiemogelijkheid, zodat we de ganse stamceltechnologie en de regeneratieve geneeskunde efficiënter kunnen maken."

De omstandigheden, zoals bijvoorbeeld de cultuur, het zuurstofgehalte of toevoegen van bepaalde stoffen, zouden wel eens een groot gevolg kunnen hebben voor hun potentieel tot differentiatie.

De Israëlische topwetenschapper Jacob Hanna (Weizmann Institute of Science) merkt op basis van het Gentse onderzoek in Nature op, dat het wel eens zou kunnen dat stamcellen zich in vitro anders gedragen dan in vivo, waardoor misschien cellen kunnen gecreëerd worden die in vivo niet bestaan

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_109376886
21-03-2013

Mythe ontkracht: Einstein was geen slechte student


© reuters.

Bewonderaars van Albert Einstein kunnen zich in de handen wrijven. Sinds maandag zijn er zo'n 2.000 zeldzame documenten van de revolutionaire wetenschapper online beschikbaar. De mythe dat Einstein een slechte student was, wordt ontkracht door een reeks schoolrapporten. Wel had het genie heel wat problemen met discipline en gezag.


© afp.

Het verhaal dat Einstein een slechte student was, is wijdverspreid, maar een reeks schoolrapporten van de fysicus vertellen een ander verhaal. Einstein was wel degelijk sinds zijn jonge jaren een wonderkind. Hij had echter een grondige hekel aan gezag en discipline. Dat heeft hem in ieder geval niet tegengehouden om voor een van de grootste doorbraken in de wetenschap te zorgen.

E=mc²
Een postkaart die hij in 1919 naar zijn moeder schreef, Einsteins rapportkaarten, de Nobelprijs voor de Natuurkunde die hij in 1921 won, ... al deze documenten zijn te vinden in het Einstein Archive Online, een online archief met voorlopig 2.000 documenten met betrekking tot de wetenschapper.


© ap.

Ook een zeldzame afbeelding van zijn wereldberoemde formule E=mc² in origineel handschrift prijkt op de site. Hiermee bewees Einstein zijn speciale relativiteitstheorie, namelijk het verband tussen energie, massa en de snelheid van het licht.

Beurs
De Hebrew University of Jerusalem en het Einstein Papers Project sloegen de handen in elkaar om hun archieven te digitaliseren. Ze ontvingen een beurs van een half miljoen dollar, omgerekend zo'n 380.000 euro, van de Polonsky Foundation of London. In totaal zal het archief uiteindelijk 80.000 documenten tellen.

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_109520695
26-03-2012

"Belgische wetenschappers zijn wereldtop"


© Thinkstock..

Belgische professoren zijn, als het op de kwaliteit van hun onderzoek aankomt, bij de besten ter wereld. Ons land moet enkel Zwitserland laten voorgaan. De VS en Groot-Brittannië volgen op een verre afstand. Dat heeft professor Michel Gevers van de universiteit van Louvain-la-Neuve (UCL) becijferd, zo schrijft De Morgen.

Gevers keek naar het aantal keren dat een werk geciteerd wordt door collega's wereldwijd. Dat is in academische kringen dé norm om de impact van een wetenschappelijk werk te beoordelen. Gevers vergeleek wereldwijd de zeventien best presterende landen. "Bekeken over de hele periode 1996-2010 staan we op de negende plaats", zegt hij. "Maar als je enkel naar de laatste twee jarenkijkt, dan zijn we gestegen tot de vijfde plek. We doen het dus almaar beter." Voor sommige domeinen, zoals neurowetenschappen en tandheelkunde, staat België zelfs helemaal bovenaan.

Het wordt echt spectaculair wanneer Gevers de gegevens corrigeert volgens het beschikbare budget. "Dan eindigen we voor alle disciplines samen op de tweede positie", zegt hij. "Enkel Zwitserland doet het beter." Er zijn verschillen tussen de universiteiten in ons land. Leuvense wetenschappers zijn het meest toonaangevend, op de tweede plaats gevolgd door de UCL van Gevers. De top drie wordt - verrassend - vervolledigd door het Tropisch Instituut in Antwerpen, dat eveneens onderzoek verricht. Helemaal beneden bengelen de VUB en de Luikse universiteit.

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_109523338
quote:
8,200+ Strong, Researchers Band Together To Force Science Journals To Open Access

Academic research is behind bars and an online boycott by 8,209 researchers (and counting) is seeking to set it free…well, more free than it has been. The boycott targets Elsevier, the publisher of popular journals like Cell and The Lancet, for its aggressive business practices, but opposition was electrified by Elsevier’s backing of a Congressional bill titled the Research Works Act (RWA). Though lesser known than the other high-profile, privacy-related bills SOPA and PIPA, the act was slated to reverse the Open Access Policy enacted by the National Institutes of Health (NIH) in 2008 that granted the public free access to any article derived from NIH-funded research. Now, only a month after SOPA and PIPA were defeated thanks to the wave of online protests, the boycotting researchers can chalk up their first win: Elsevier has withdrawn its support of the RWA, although the company downplayed the role of the boycott in its decision, and the oversight committee killed it right away.

But the fight for open access is just getting started.

Seem dramatic? Well, here’s a little test. Go to any of the top academic journals in the world and try to read an article. The full article, mind you…not just the abstract or the first few paragraphs. Hit a paywall? Try an article written 20 or 30 years ago in an obscure journal. Just look up something on PubMed then head to JSTOR where a vast archive of journals have been digitized for reference. Denied? Not interested in paying $40 to the publisher to rent the article for a few days or purchase it for hundreds of dollars either? You’ve just logged one of the over 150 million failed attempts per year to access an article on JSTOR. Now consider the fact that the majority of scientific articles in the U.S., for example, has been funded by government-funded agencies, such as the National Science Foundation, NIH, Department of Defense, Department of Energy, NASA, and so on. So while taxpayer money has fueled this research, publishers charge anyone who wants to actually see the results for themselves, including the authors of the articles.

Paying a high price for academic journals isn’t anything new, but the events that unfolded surrounding the RWA was the straw that broke the camel’s back. It began last December when the RWA was submitted to Congress. About a month later, Timothy Gowers, a mathematics professor at Cambridge University, posted rather innocently to his primarily mathematics-interested audience his particular problems with Elsevier, citing exorbitant prices and forcing libraries to purchase journal bundles rather than individual titles. But clearly, it was Elsevier’s support of the RWA that was his call to action. Two days later, he launched the boycott of Elsevier at thecostofknowledge.com, calling upon his fellow academics to refuse to work with the publisher in any capacity.

Seemingly right out of Malcolm Gladwell’s book The Tipping Point, researchers started taking a stand in droves. And the boycott of Elsevier continues on, though with less gusto now that the RWA is dead. It’s important to point out though that the boycott is not aimed at forcing Elsevier to make the journals free, but protesting the way it does its business and the fact that it has profits four times larger than related publishers. The Statement of Purpose for the protest indicates that the specific issues that researchers have with Elsevier varies, but “…what all the signatories do agree on is that Elsevier is an exemplar of everything that is wrong with the current system of commercial publication of mathematics journals.”

It’s clear that all forms of print media, including newspapers, magazines, and books, are in a crisis in the digital era (remember Borders closing?). The modern accepted notion that information should be free has crippled publishers and many simply waited too long to evolve into new pay models. When academic journals went digital, they locked up access behind paywalls or tried to sell individual articles at ridiculous prices. Academic research is the definition of premium, timely content and prices reflected an incredibly small customer base (scientific researchers around the globe) who desperately needed the content as soon as humanly possible. Hence, prices were set high enough that libraries with budgets remained the primary customers, until of course library budgets got slashed, but academics vying for tenure, grants, relevance, or prestige continued to publish in these same journals. After all, where else could they turn…that is, besides the Public Library of Science (PLoS) project?

In all fairness, some journals get it. The Open Directory maintains a list of journals that switched from paywalls to open access or are experimenting with alternative models. Odds are very high that this list will continue to grow, but how fast? And more importantly, will the Elsevier boycott empower researchers to get on-board the open access paradigm, even if it meant having to reestablish themselves in an entirely new ecosystem of journals?

As the numbers of dissenting researchers continue to climb, calls for open access to research are translating into new legislation…and the expected opposition. But let’s hope that some are thinking about breaking free from the journal model altogether and discovering creative, innovative ways to get their research findings out there, like e-books or apps that would make the research compelling and interactive. Isn’t it about time researchers took back control of their work?
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
pi_109883318
30-03-2012

Pil tegen veroudering stap dichterbij

Het medicijn rapamycine verlengt de levensduur van muizen met tien tot vijftien procent. Helaas heeft het middel ook een aantal vervelende bijwerkingen. Amerikaanse wetenschappers hebben nu ontdekt dat je het levensverlengende effect en de bijwerkingen van elkaar los kunt koppelen. Brengt dat de ontwikkeling van een anti-verouderingspil weer een stapje dichterbij?



In 2009 ontdekten de Amerikaanse wetenschapper David Harrison en zijn collega’s dat het medicijn rapamycine de levensduur van muizen aanzienlijk kan verlengen. Het was voor het eerst dat er een effect werd aangetoond van een medicijn op de levensduur van een zoogdier. En dus reageerde de wetenschappelijke wereld opgetogen: als rapamycine de levensduur van muizen kan verlengen, kunnen we vast wel een anti-verouderingspil maken die bij mensen hetzelfde effect heeft.

Rapamycine
Rapamycine dankt zijn naam aan Rapa Nui, oftewel Paaseiland. Daar werd de stof namelijk als eerste ontdekt als product van de bacterie Streptomyces hygroscopicus. In eerste instantie werd het medicijn gebruikt als middel tegen schimmelinfecties, maar al snel ontdekte men de afweeronderdrukkende werking van rapamycine. In 1999 werd het medicijn goedgekeurd door de Amerikaanse Food and Drug Administration (FDA) en sindsdien wordt rapamycine ingezet om afstotingsreacties na orgaantransplantatie te voorkomen. Omdat het medicijn in deze gevallen niet langdurig gebruikt wordt, kwam het risico op diabetes type 2 pas aan het licht in experimenten met langlevende muizen.


Plaquette op de plaats waar rapamycine is ontdekt. Afbeelding: © Wikimedia Commons

Maar helaas, al snel bleek dat rapamycine toch niet het wondermiddel was waar we al jaren naar op zoek waren. Bij langdurig gebruik van het medicijn – voor het levensverlengende effect moet een muis dagelijks 2 milligram rapamycine per kilogram lichaamsgewicht binnenkrijgen – treedt namelijk vaak insulineresistentie op. Dat is een conditie waarbij het hormoon insuline minder efficiënt bloedsuikers opneemt, waardoor het glucosegehalte in het bloed te hoog wordt. Zo kan uiteindelijke diabetes type 2 ontstaan.

Eén eiwit, twee complexen
Na die ontdekking is rapamycine als basis voor een anti-verouderingspil even opzij geschoven. Wetenschappers vonden het mogelijke risico op diabetes type 2 niet opwegen tegen de eventuele voordelen van zo’n pil.

Maar door een ontdekking van de Amerikaanse biomedicus Dudley Lamming en zijn collega’s is rapamycine nu weer terug van weggeweest. Volgens de Amerikanen is het namelijk mogelijk om het levensverlengende effect en de bijwerkingen van het medicijn van elkaar los te koppelen.

Rapamycine is een remmer van het mTOR (dat staat voor mammalian target of rapamycine) eiwit. Dat eiwit heeft een belangrijke functie in twee verschillende complexen. In het eerste complex (C1) reguleert mTOR allerlei signaalroutes die betrokken zijn bij het omzetten van messenger RNA in eiwitten. Binnen het tweede complex (C2) houdt het eiwit zich vooral bezig met het reguleren van de insuline productie. Rapamycine werkt normaal gesproken op beide complexen tegelijk, maar Lamming slaagde erin muizen genetisch zo te veranderen dat de functie van slechts één van de complexen onderdrukt werd.


Afbeelding: © TNO

Specifieke remmer
Eerst bekeek hij de muizen met een minder goed werkend mTORC2 complex. Zoals verwacht lieten de levercellen van die muizen een verminderde gevoeligheid voor insuline zien. De bijwerkingen van het medicijn rapamycine komen dus duidelijk tot stand via het tweede complex, maar hoe zit dat met de levensverlengende effecten? Die lijken met name op te treden via het eerste complex. Vrouwelijke muizen waarbij mTORC1 minder goed werkte, leefden gemiddeld veertien procent langer dan normale muizen. Bovendien waren zij gewoon gevoelig voor insuline en bleef hun glucosestofwisseling dus op peil.

Het experiment van Lamming is een duidelijke aanwijzing dat het inderdaad mogelijk is het levensverlengende effect en de bijwerkingen van het medicijn rapamycine van elkaar los te koppelen. En dat brengt de ontwikkeling van een pil tegen veroudering ook weer een stapje dichterbij. Wetenschappers kunnen nu op zoek naar een stofje dat specifiek het eerste mTOR complex remt. Lamming zelf wil in de tussentijd ontrafelen hoe het eigenlijk komt dat het remmen van mTORC1 zoogdieren langer laat leven.

Bronnen
•Dudley Lamming e.a. Rapamycin-induced insulin resistance is mediated by mTORC2 loss and uncoupled from longevtiy Science 335 (1638 – 1643), 30 maart 2012
•Katherine Hughes en Brian Kennedy Rapamycin paradox resolved Science 335 (1578 – 1579), 30 maart 2012-03-28
•David Harrison e.a. Rapamycin fed late in life extends lifespan in genetically heterogeneous mice Nature, 8 juli 2009 (online)

(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_109972543
05-04-2012

'Geen wetenschapsgebied speelt zo'n centrale rol als de geesteswetenschappen'


© Reuters. De Thermae Stabianae in Pompeii.

We moeten niet zo bang zijn te vragen wat het nut is van geesteswetenschappen, betoogt Miko Flohr, we moeten dei vraag juist met vertrouwen tegemoet zien.

Yale-docent Joost Keizer betoogt in de Volkskrant dat wij als geesteswetenschappers een belangrijke maatschappelijke taak hebben: het is de taak van de geesteswetenschappen op het belang, de schoonheid en poëzie van culturele verschillen te wijzen. Die taak, zo betoogt Keizer, vereist maatschappelijke distantie, en die komt onder druk te staan doordat de overheid zich in verregaande mate bemoeit met de inhoud van geesteswetenschappelijk onderzoek en keer op keer de vraag naar het 'nut' stelt. Hoewel zijn zorgen gedeeltelijk de mijne zijn, vond ik het, als klassiek archeoloog, uiteindelijk een onhandig verhaal. Als wij als geesteswetenschappers ons vak louter met Keizers argumenten zouden verdedigen, houd ik toch een beetje mijn hart vast. Een reactie dus maar.

Nut
Ten eerste dat heikele punt van de maatschappelijke relevantie. Geesteswetenschappers, en met name traditionele alfa's lopen daar graag met een grote bocht omheen, mompelen desgevraagd iets over 'fundamentele denkers', 'distantie' en 'lange traditie', en laten het daarbij. Daarmee doen we ons vak echt tekort. Het bedrijfsleven mag dan niet zo geïnteresseerd zijn in de geesteswetenschappen, er is geen wetenschapsgebied dat zo'n centrale rol speelt in het maatschappelijke debat als juist de humaniora. Noem mij één maatschappelijk debat van de laatste jaren dat niet in de kern van de zaak draait om een combinatie van retorica, conceptuele definities, historische perceptie, en culturele opvattingen - dat wil zeggen: zaken waar geesteswetenschappers zich in hun dagelijkse werk mee bezig houden. Of het nou om het klimaat gaat, om het integratiedebat, om de economische crisis of om het debat over de 'toon van het debat': geesteswetenschappers kunnen vanuit hun zicht op heden en verleden en vanuit hun onderlinge debatten over communicatie, ethiek en esthetiek op beslissende punten meer dan één steentje bijdragen. Hoeveel van onze opiniemakers en deskundologen zijn er bovendien niet oorspronkelijk opgeleid aan Nederlandse letterenfaculteiten? En dan heb ik het nog niet over de grote publieke interesse voor alles dat naar geschiedenis en cultuur riekt - als je, zoals ondergetekende, in Pompeii werkt, merk je dagelijks dat mensen het verdomd interessant vinden wat je doet, en er graag meer van willen weten. Wat dat betreft hebben we als alfa's vaak juist een streepje vóór op andere disciplines.

We moeten dan ook niet voortdurend zo bang zijn voor de nutsvraag, maar die met zelfvertrouwen tegemoet zien. De Nederlandse geesteswetenschappen bieden meer dan waar voor hun geld. Ze dragen in ruime mate bij aan onze maatschappij, en dat kan - net als in ieder ander wetenschapsveld - alléén als je een verdomd brede basis hebt van onafhankelijk opererende onderzoekers die hun eigen pad uitstippelen en met hun originele ideeën de debatten in het veld kunnen voeden. Dat moet dan ook zeker zo blijven. Lang niet ieder onderzoek zal directe maatschappelijke impact hebben, maar dat is in andere disciplines net zo min het geval, en dat verwacht NWO ook helemaal niet. Toch is het volkomen verdedigbaar dat instanties als NWO onderzoekers vragen naar hun visie op de maatschappelijke zinnigheid van wat ze doen voordat ze hen geld geven. Goed onderzoek kan niet bestaan zonder een doordachte visie op de maatschappij waarin de onderzoeker leeft, maar dat is iets heel anders dan dat je met je conclusies per se de voorpagina van de krant moet halen of de wereldvrede een stapje naderbij moet brengen. Maatschappelijke distantie, prima, maar zonder enige vorm van reflectie op de huidige maatschappij wordt het freewheelen. Dat is niet de bedoeling van wetenschappelijk onderzoek.

Geld
Dat brengt me bij het tweede punt waarover Keizer het heeft: financiering. Keizer maakt de volkomen overdreven vergelijking tussen NWO en Stalinistisch Rusland - hij doet een beetje alsof we morgen allemaal precies gaan onderzoeken wat vadertje Staat ons voorschrijft en onze conclusies eerst bij het politbureau gaan laten checken voordat we ze publiek maken.

Zo erg is het bij lange na niet. In het nieuwe topsectorenbeleid van NWO wordt een deel van de onderzoekssubsidies gereserveerd voor projecten die zich richten op een bepaald onderwerp. Dat betekent inderdaad dat de ruimte voor andere onderwerpen kleiner zal worden, maar verdwijnen zal die zeker niet. Je kan je bovendien afvragen of het beleid niet gewoon een legitiem middel is: je zet een zakje met geoormerkt geld klaar, en laat daar vervolgens wetenschappers om vechten. Wie het geld krijgt, mag terug de ivoren toren in en er een paar jaar - naar eigen inzicht - onderzoek mee doen. In volledige academische vrijheid. Zo kun je inhoudelijk progressie maken op terreinen die anders misschien zou blijven liggen, en er is geen reden om aan te nemen dat het per se tot slecht onderzoek leidt. Ik zie bovendien geen enkele steekhoudende reden waarom een publieke instantie een dergelijk instrument niet zou kunnen gebruiken - het is immers geld van de gemeenschap. Zolang er maar ruimte overblijft voor onderzoek dat buiten het terrein van de 'topsectoren' valt.

Belangrijker nog dan dit inhoudelijke punt vind ik echter het retorische effect van dit soort overdreven hautain geklaag. Als je graag voor eigen parochie wil preken, moet je vooral met veel aplomb van de zijlijn gaan roepen dat de geesteswetenschappen met dit schandalige kabinetsbeleid definitief eraan zullen gaan: intern applaus zal ongetwijfeld uw deel zijn. Als je daarentegen daadwerkelijk wat wil veranderen zal je moeten proberen contact te zoeken met je politieke tegenstanders en hen - op welke manier dan ook - moeten overtuigen. De kans dat het met argumenten lukt is vast heel klein, maar met totaal absurde verwijzingen naar Stalinistisch Rusland kweek je eerder afkeer dan sympathie. We moeten niet steeds klagen dat het allemaal een schande is, maar voortdurend suggereren hoe het voor hetzelfde geld nóg beter kan. Stimuleren dus, en niet corrigeren.

Taak
Het laatste punt dat me in het stuk van Keizer - overigens vrij fundamenteel - tegen de borst stuit is dat de geesteswetenschappen de taak zouden hebben om op de schoonheid en het belang van cultuurverschillen te wijzen. Nu weten mensen die mijn stukken op DeJaap regelmatig lezen dat ik zeer van het cultuurrelativisme ben, dus dat is het punt niet. Het punt is dat het feit dat je cultuurverschillen mooi en belangrijk vindt een nogal gekleurde politieke en ideologische positie is. Het kan niet zo zijn dat de relevantie van een wetenschapsgebied gebaseerd is op het verspreiden van één specifieke ideologische opvatting.

Geesteswetenschappers kunnen argumenten ventileren over de schoonheid of lelijkheid van cultuurverschillen en over de voors en tegens van cultuurrelativisme. Dat is maatschappelijk zeer relevant en dat zouden ze misschien nog wel vaker publiekelijk moeten doen dan nu gebeurt. Maar als ze al een taak hebben op dit gebied, dan is het wel het laten zien van de verscheidenheid aan mogelijke opvattingen over dit onderwerp - niet het propageren van één van die opvattingen.

Daar komt nog bij dat cultuurverschillen één onderdeel zijn van de geesteswetenschappen, maar zeker niet het enige, noch per definitie het belangrijkste. De werking van taal en retorische trucs in gesprekken en debatten, bijvoorbeeld, is een onderdeel van de geesteswetenschappen dat niet alleen van alledaagse betekenis is, maar zich ook leent voor een duidelijke maatschappelijke bijdrage. Misschien is die Nederlandse cultuurburgeroorlog van de laatste tien jaar wel veel meer een botsing van communicatiestijlen.

Geesteswetenschappers hebben daar veel zinnigs over te zeggen. Voor sociale en economische geschiedenis geldt hetzelfde. Tot op heden is in de menselijke geschiedenis iedere periode van grote bloei en technologische vooruitgang gevolgd door een periode van krimp en teruggang. Waarom zou dat nu anders zijn? Dat is een vraag waar vooral geesteswetenschappers veel over te zeggen kunnen hebben. Geesteswetenschappen is breder, veel breder dan het nauwe spectrum dat Keizer schetst.

De geesteswetenschappen spelen een fundamentele rol in het maatschappelijke debat. We hebben zelden keiharde cijfers, maar we hebben wel een overtuigende rijkdom aan woorden en beelden. Kort door de bocht: zij de feiten, wij de argumenten. Als je dan toch tot een taakomschrijving van ons vak zou moeten komen dan is het de taak van de geesteswetenschappen om een gezonde variatie aan visies te genereren op mens en samenleving - in heden en verleden en in alle verscheidenheid en eenvormigheid die daarbij komt kijken. Dat is een brede, maar wel heel belangrijke taak. Wat is immers een samenleving zonder discussie over wat samenlevingen waren, zijn en zouden moeten zijn?

(Volkskrant)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_110125488
06-04-2012

Bewustzijn gaat in stapjes

Tenminste, als je net wakker wordt

Finse wetenschappers hebben een tipje van de sluier opgelicht over hoe ons bewustzijn werkt. Ze onderzochten mensen in diepe narcoseslaap – waarin je niet eens kan opmerken of je überhaupt bestaat – en de manier waarop ze daaruit ontwaakten. Bewustzijn, concluderen ze, is in de eerste plaats het aan elkaar knopen van gehoor, reuk, zicht, smaak en gevoel tot één ervaring. Daarna pas volgt waarschijnlijk het besef dat jij degene bent die het ervaart.

Dat schrijven de onderzoekers van de Finse Turku Universiteit in het blad The Journal of Neuroscience.


Al in de 17e eeuw werd bewustzijn gezien als het bundelen van zintuiglijke informatie en gedachten. Afbeelding: © Wikimedia Commons

Bewustzijn is het gevoel hebben dat we ons leven daadwerkelijk meemaken, door de ogen van een of andere ‘ik’ of ‘zelf’. Het mysterieuze is dat er geen poppetje in ons brein leeft, of een hersengebiedje, dat de ‘ik’-beleving van ons bewustzijn waarmaakt.

Veel wetenschappers en filosofen denken daarom dat de ervaring niets meer is dan een boel hersenactiviteit, gebundeld via een netwerk aan zintuiglijke ervaring, emoties, taal en geheugen. Het nieuwe Finse onderzoek bevestigt dat idee.

De meeste studies die het verband tussen hersenactiviteit en bewustzijn onderzoeken, hebben tot nu toe vooral gekeken naar een brein dat óf slaapt, óf wakker is. De Finnen zijn de eersten die de overgang tussen deze twee toestanden in kaart brengen.

Narcose
Om te kijken hoe dat gaat, brachten de neurologen twintig gezonde mannen in slaap met een lichte dosis aan narcose-middelen. Toen de knapen eenmaal slap en snurkend op hun bed lagen, werden ze in een hersenscanner geschoven. De Finnen maakten scans tot en met het moment van ontwaken.

‘We verwachtten eigenlijk dat de buitenste hersenschors, de prefrontale cortex, sterk actief wordt wanneer mensen ontwaken’, zegt Harry Scheinin, hoofdonderzoeker van de studie in een persbericht. De prefrontale cortex wordt vaak gezien als hét hersengedeelte voor bewustzijn, omdat we het gebruiken voor actief nadenken, geplande beslissingen nemen en zelfbeheersing. ‘Maar verrassend genoeg zagen we die nauwelijks actief worden op de foto’s.’


De filosoof Descartes dacht dat ons bewustzijn een geest moest wezen die ergens in ons hoofd de film van het leven bekijkt en aanstuurt. Moderne filosofen vinden dit tegenwoordig geen sterk antwoord, want je roept meer vragen hiermee op dan je beantwoordt. Die gedachtekwelling staat bekend als het regressie-probleem Afbeelding: © Wikimedia Commons

.Tijdens de eerste seconden van ontwaken bleken enkel de meest basale hersengebieden actiever te worden. Dat waren de gebiedjes die alle zintuiglijke belevenissen bundelen. Dat is een van de voorwaarden van bewustzijn: dat alles wat je hoort, ziet en voelt als één beleving voelt. De hersenstam bijvoorbeeld, handig voor het gevoel van zwaartekracht en het aansturen van reflexen naar de spieren (wanneer je bijvoorbeeld je vingers brandt), wordt actief. Ook de thalamus ontwaakt, een plek waar dingen als zicht, gehoor en geur worden verzameld.

Een beetje bewust, maar nog niet helemaal
Maar in die eerste seconden waren de proefpersonen nog niet bewust genoeg om opdrachten van de Finse wetenschappers reageren, zoals het verzoek om de ogen te openen. Hun ogen bleven nog even dicht. Volgens Scheinin en zijn collega’s komt die vondst overeen met iets wat artsen regelmatig zien als hun patiënten net uit diepere narcose ontwaken: ze reageren wel op prikkels, maar op een verwarde of onsamenhangende manier.

De Finnen gingen ervan uit dat wanneer hun proefpersonen daadwerkelijk op het verzoek reageerden door hun ogen te openen en andere opdrachtjes uit te voeren, er enige hogere vorm van bewustzijn actief werd. De ‘ik’ ontwaakt, zeg maar: hij kan horen wat iemand anders zegt, en er netjes op reageren.


Brein tijdens ontwaken en bewustwording. Links zien we de basale hersengebieden actief worden. Op het plaatje rechts blijken de buitenste regio’s, waaronder de prefrontale cortex, minder actief te zijn. Afbeelding: © The Journal of Neuroscience
De grote stap blijkt klein

Omdat je daarvoor enigszins moet kunnen nadenken, was dat hét moment waarop de onderzoekers verwachtten dat de prefrontale cortex actief wordt. In plaats daarvan floepte er niet meer aan dan de hersendelen voor emotie en gecontroleerde spierbewegingen.

Scheinin concludeert: ‘Dus, het ontstaan van een bewuste toestand, het fundament van onze beleving, gaat al vooraf aan de beleving van nadenken, beslissingen maken en andere rijke bewuste belevingen.’

Met andere woorden: je kan al wakker zijn voordat je echt doelgericht reageert op de wereld om je heen, en daarvoor is niet eens zo bijster veel hersenactiviteit nodig.

Met die conclusie geeft het onderzoek niet alleen inzicht in menselijk bewustzijn in het algemeen, maar helpt het ook bij het ontwikkelen van betere meetmethoden van bewustzijn tijdens chirurgische operaties. Hoewel de kans op ontwaken tijdens een operatie piepklein is, zouden standaardmetingen daarbij de mate van bewustzijn bij vooral oudere patiënten soms kunnen onderschatten.

Bron
•Jaakko W. Långsjö e.a. Returning from Oblivion: Imaging the Neural Core of Consciousness. The Journal of Neuroscience, april 2012

(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
abonnement Unibet Coolblue Bitvavo
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')