Op donderdag 25 augustus 2011 21:53 schreef gewoonfaye het volgende:Ding dong. De bel gaat. Albinobambi doet voorzichtig open. Met de afgelopen paar nachten was het maar beter om voorzichtig te zijn. Voor haar stond Lynda. Opgelucht gooide albinobambi de deur open en trok Lynda misschien ets te hardhandig naar binnen. “Leuk dat je er bent! Heb je hard doorgefietst? Je bent buiten adem,” zei Albinobambi. “Ja,” zei Lynda, “het was echt bergopwaarts zeg! Pfoeh, wat een reis!” De twee dames gingen zitten en hielden een gezellig theekransje.
“Ik heb een cadeau voor je!” zei Lynda opeens, en graaide in haar tas. Ze gaf het aan Albino en die maakte het feestelijke inpakpapier open. “Oh wat mooi een oorbel! Maar het is toch geen metaal he? Ik draag geen metaal. Allergisch…” Lynda keek beteuterd en nam het cadeau weer terug. Ze deed haar mond open om iets te zeggen toen er opeens een enorme knal te horen was. Alsof er een deur ingetrapt werd. De haldeur vloog open en daar stond een man. Albinobambi keek ‘m aan en vond dat ie er nogal gek uitzag, met
zijn rare zwarte kleren. “Hela, mafkees! Je kan hier niet zomaar als een stier naar binnen walsen!” De man zei niks, maar greep in zin jas en haalde er een enorme hakbijl uit. Zonder verdere rompslomp pakte hij het haar en hakte in een vloeiende beweging de bovenste helft van Albinobambi’s (dorp) kop eraf, zodat alleen nog de kaak en een gedeelte van de neus aan het lichaam vastzaten.
Op dit punt begon Lynda te gillen. Hondenfluitjes waren er niks bij en deze gillende keukenmeid zou zeker nog in alle hoeken van europa te horen zijn. Toen haar adem op was haalde de man zijn schouders op, schudde met zijn hoofd en liep op het meisje af. “Zozo meisje! Jij hoeft morgen niet naar school! Nooit meer mwuhahahahahaha!” bulderde de man. Zijn vingers vonden haar slanke nekje en knepen. Langzaam liep Lynda (onschuldig meisje) paars aan en na een paar laatste spastische schokken was ze zo dood als een pier.
Cadeautje: UI van EllaN
DEFSC#173 Zwart (PoHi van EllaN)
Bartjebart was in zijn auto onderweg van kantoor naar huis. Vrolijk zong hij mee met de radio terwijl hij de maat meetikte op het stuur. Hij was tevreden met zijn baan, lekker in de baas zijn tijd een beetje internetten en grappen met collega’s. En dat hij een uurtje eerder naar huis ging zou vast ook niemand opvallen. Gelukkig waren er geen files en kon hij lekker doorrijden, zodat hij al snel het dorp binnenreed. Daar wachtte hem echter een onaangename verrassing. De weg was helemaal afgezet en een man in een
donkerblauw uniform was bezig met iets op de grond. Bartjebart stapte uit om eens te kijken wat er aan de hand was. Het spijt me voor het oponthoud riepde man, het kan nog wel even gaan duren ook. Ik moet de boel ontstoppen, het zit helemaal vast en we hebben geen idee hoe lang dit kan gaan duren. Omdat het een ruim uur zou kosten om het dorp via een weg het dorp binnen te komen besloot Bartjebart om de gok op de som te nemen en te wachten en te kijken naar de werkzaamheden. En hij had geluk al binnen het kwartier leek de boosdoener gevonden te zijn. Vreemd genoeg kwam er een plastic vorm tevoorschijn. Bartjebart ging nog wat dichterbij staan om het wat beter te zien. Was het echt het standbeeld? Het was lastig te onderscheiden omdat het plastic flink in elkaar gedeukt was. Maar het probleem was opgelost en hij wilde zich omdraaien om terug naar zijn auto te lopen toen hij voelde dat hij ruw vastgepakt werd. Ja, dat dacht ik dus niet he? Dat je er nu vandoor gaat. Ik heb het standbeeld alleen in de put gestopt om te kijken of het zou passen. Geschokt keek Bartjebart naar de restanten van het standbeeld. Die zag er niet uit alsof het gepast had en nog voor hij het goed en wel besefte hing hij al ondersteboven en ging ze de donkere diepte in. Gelukkig was hij niet zo groot en het paste net. Dit viel nog wel mee dacht hij nadat de deksel weer op de put was gelegd. Hier houd ik het best een tijdje uit. Plots voelde hij dat er aan zijn voet geknabbeld, en aan zijn oor en aan zijn neus. Hij probeerde ze van zich af te slaan maar de ratten waren met teveel, en hadden grote honger. Er bleef niets van Bartjebart (Dorp) over dan wat botjes onderin de put.
Uniform: DEF Uniformen (PoHi van EllaN)
Werk: DEFSC#195 Waar we netjes aan de arbeit gaan (PoHi van EllaN)
Ik verdenk alweer EllaN.
#vote EllaN