Hoe kan iemand zo'n egoistische klootzak zijn?

Ik had niet gedacht dat ik nog steeds met die gast om zou gaan, maar nu, na een half jaar drama, gezeik, gedoe en vooral véél asshole-gedrag van zijn kant, is het nu dan eindelijk klaar.

Hoera.

Toch wil ik graag nog even jullie mening over het volgende. Mijn ex heeft psychische issues en mogelijk heeft dat er mee te maken, maar hij heeft zich zó raar gedragen dat ik gewoon verbijsterd ben.

Hij heeft constant stemmingswisselingen en heeft dat zelf niet door, zo lijkt het, dus op het moment dat hij bijv. in een hele emotionele of juist chagrijnige of juist overdreven vrolijke bui is en je zegt dat tegen hem, dan heeft dat geen enkel effect, hij ziet dat zelf niet.
Nou was hij de afgelopen weken overwegend lief tegen me en wilde het echt met me proberen, zo zei hij. Afgelopen weekend was hij in zo'n kleffe emotionele bui en heb ik in een paar dagen tijd wel 7 uur met hem aan de telefoon gehangen (op zijn kosten hoor ), op zijn initiatief. Als hij me belde nam ik altijd op, er ging voor mij een hoop tijd in zitten, maar ik was er wel steeds voor hem.
De afgelopen tijd was hij behoorlijk vaak onzeker over kleine dingen en kon daar dan een hele discussie over beginnen.. zo had ik bijv. seks met hem midden in de nacht, en ineens kwamen mijn bovenburen thuis (duidelijk dronken) en een van die jongens klopte op mijn deur. Nou, mijn ex (toen: vriend) was daar helemaal van uit zijn doen en heeft daar 1,5 uur een discussie met mij over gevoerd waarom die jongen op mijn deur klopte en wat als ik hem leuk zou gaan vinden, wat als ze me zouden proberen te versieren, etc. En ik, lief als ik ben, accepteerde zijn onzekerheid, praatte er met hem over.
En dit is slechts 1 van de vele incidenten. Maar het gaat om het volgende: ik was er altijd voor hem en heb heel veel emotionele en onzekere shit van hem geaccepteerd.

Maargoed, afgelopen weekend was hij dus erg aanhankelijk en klef. Hij belde lang met me, hij wilde zo vaak en zo lang mogelijk bij me zijn.. stuurde me smsjes dat hij stapelverliefd was, dat hij heel bang was om me kwijt te raken, dat ik alles voor hem was. Ontzettend overdreven eigenlijk, ik heb de smsjes niet meer, maar het was in de trant van "ik heb je nodig, zoals wijn wordt gemaakt van de beste druiven" (ofzoiets.. ik weet niet meer.. dat soort shit iig).

Wat hij ook heeft, is dat hij dan soms ineens omslaat.. dan wordt hij kwaad of onzeker over iets en dan is hij dagenlang niet meer bereikbaar en negeert hij mij. (Dus hij is er dan nooit voor mij, als ik hém op zo'n moment nodig heb of op zou bellen).

Ondanks dat bleef ik hoop houden dat ik wel een band met hem kon opbouwen en dat het mogelijk was dat we een leuke tijd konden hebben samen, Maar eigenlijk kostte het mij veel energie, ik moest me constant bezig houden hém te pleasen en tevreden te stellen en gerust te stellen, ik werd meegetrokken in zijn moodswings en moest me daaraan aanpassen, nooit andersom.

Naja goed. Het incident dus. Na al die kleffe acties kwam hij naar me toe, we hadden een gezellige avond, we hadden samen wat gegeten, geknuffeld voor de tv, blabla. Uiteindelijk belandden we in bed. Vroeger waren er tijden dat hij een behoorlijke egoistische eikel kon zijn in bed, maar naar eigen zeggen wilde hij absoluut niet meer zo zijn en vond hij het fijn om mij te zien genieten. En hij was ook al heel lang meer geen eikel in bed geweest, trouwens. We waren afwisselend met elkaar bezig. Op een gegeven moment was hij een tijd lang met mij bezig, totdat ik op een gegeven moment "het" met hem wilde doen. In plaats daarvan zei hij ZELF dat hij met mij door wilde gaan, want hij wilde me zien genieten. Nou okee, prima. Omdat ik me niet echt veilig voel bij hem (en terecht, zo bleek maar weer), heb ik moeite om me helemaal te laten gaan. Dus na een tijdje gaf ik aan dat hij er wel weer mee mocht stoppen. Vervolgens ging ik met hem "aan de slag". Het viel me op dat hij moe was en daardoor wat afwezig.. daardoor twijfelde ik op een gegeven moment of ik nou wel door moest gaan. Maar ik wou het erg graag en hij gaf aan dat hij het erg lekker vond dus ik ging door. Op mijn initiatief wilden we "het" gaan doen, met mij bovenop. Maar ik merkte dat hij vrij passief was, waarschijnlijk dus omdat hij moe was en ik was sowieso een beetje onzeker over wat hij van me vond op dat moment. Dus ik vroeg 1x, echt 1x, even om bevestiging voordat ik verder ging. Ik gaf aan dat ik onzeker was en hoopte dat hij even iets liefs zou zeggen.

In plaats daarvan gebeurde het volgende: meneer werd heel erg boos en verontwaardigd omdat ik niet doorging, zei van "nu ben je wel onzeker, maar je vindt het wel prima als ik iets bij jou doe?" (wat totaal onterecht is), hij was me van het ene op het andere moment totaal zat, was mijn onzekerheid zat, dumpte me en is midden in de nacht vertrokken.

Zet dat tegenover al die kleffe shit die hij eerst zei en je snapt dat ik behoorlijk geshockeerd was.

Het maakte niet uit wat ik tegen hem zei, op zo'n moment (maar ook achteraf) dringt niets tot hem door. Het was voor mij echt de druppel, ik hoef hem nooit meer terug te zien.
Maar ik vind zijn gedrag zo asociaal! Ik heb achteraf geen enkel excuus meer van hem gekregen, hij heeft mij ontzettend gekwetst met zijn botte actie.. ik heb hem nog een hele lange mail gestuurd, omdat ik daar behoefte aan had, om hem inzicht te geven in mijn gedachten van die nacht maar ik heb van hem niets meer gehoord.

Het schijnt dat hij behalve dat hij dus manisch depressief is ook problemen heeft zich in te leven in anderen en gewetenloos kan zijn.. zou het zoiets zijn, kan dat ermee te maken hebben, of is het gewoon echt een ongelooflijk egoistische klootzak? Ik ben bang dat ik al die tijd veel te lief voor hem ben geweest en veel te veel van hem geaccepteerd heb, waardoor hij denkt dat hij dit bij me kan maken. Waarom was ik er wel steeds voor hem en accepteerde ik wel zijn onzekerheid en als ik eventjes onzeker ben wordt meneer boos en laat hij me stikken?

Help, zeg iets waar ik wat aan heb, please......
Ik ben voor 500% klaar met die gast, ik laat hem nooit meer toe in mijn leven, maar echt.. ik snap dit gewoon niet.

Wat ik eigenlijk ook wilde vragen, is of iemand dit herkent. Misschien van iemand uit je omgeving, die manisch depressief is of andere psychische problemen heeft.. Dat je zegt van: ja, sommige dingen die hij doet passen bij zijn aandoening.. ofzoiets..

Ohja en wat me ook al die tijd al opviel, was dat het net leek alsof hij ervan genoot als er weer gedoe was tussen ons en vooral wanneer hij dan aandacht van mij kreeg terwijl hij mij negeerde. Alsof het een spelletje was. Maar op andere momenten dan weer huilen en emotioneel doen en onzeker en jaloers. Heel vreemd.

Dat was idd dezelfde jongen.. we zijn een tijdje uit elkaar geweest, een maand of 2.. daarna begon het weer opnieuw. En hij deed alsof hij veranderd was en alsof hij het opnieuw wilde proberen. Alsof hij niet meer zo wispelturig was. Hij heeft op een gegeven moment ook nog andere medicatie gebruikt wat het een en ander had moeten verbeteren maar daar is hij weer mee gestopt.

Ik snap dat het van buitenaf echt bizar klinkt dat ik opnieuw wat met hem ben begonnen. Maar het punt is dat hij ook ontzettend lief en verliefd over kan komen en daar best ver in gaat. En als je daar dan in mee wordt getrokken en je staat jezelf toe om er weer een beetje in te geloven dan komt het extra hard aan als er ineens een heel andere kant van hem naar bovenkomt.
Zo bizar.. echt zo'n Jekyll & Hyde iets.