R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hallo,
Ik heb al een aantal maanden/jaren last van iets heel vreemds. Ik heb overwegend het gevoel alsof ik niet 'bewust' mijn leven leef. Als ik bijvoorbeeld ergens naar toe ga, naar een vriend/vriendin o.i.d. dan lijkt het als ik weer thuis ben alsof ik er niet echt was, in de zin van: ik weet alles wat er gebeurd is en besproken maar het voelt alsof ik die situatie heb bekeken en er niet echt deel van uit maakte. Ook lijkt alles wat ik meemaak veel langer geleden. Een vakantie van een week geleden lijkt weken/maanden geleden etc. Mijn jeugd of dingen die 2 jaar geleden gebeurd zijn lijken uit een ander leven. Het voelt alsof ik een toeschouwer ben van mijn eigen leven. Het is niet zo dat ledematen niet van mij lijken te voelen ofzo. Het is puur geestelijk. Als ik in de spiegel kijk dan weet ik wel dat ik het ben maar het voelt heel raar als ik denk 'dit ben ik', en als ik dan mijn arm beweeg is het een raar idee dat ik dat zelf doe?
Een ander voorbeeld, als ik een dag in een nieuwe omgeving ben waar ik nooit eerder ben geweest en er zijn veel mensen om me heen, veel lawaai en drukte. Als ik dan ergens zit en ik wordt me bewust van het feit dat ik daar ben, lijkt het alsof ik wakker schrik en dan voelt de reis ernaar toe en het feit dat ik daar ben onecht, alsof het een film is. Dit gebeurt trouwens vanuit het perspectief mezelf, niet dat ik van bovenaf toekijk of iets dergelijks.
Ik kom nu misschien psychopatisch over maar dit probleem is heel vervelend, omdat ik het gevoel heb dat mijn leven een beetje aan me voorbij gaat op deze manier. Heb het al eens met een psycholoog besproken, zij dacht dat mindfullness zou helpen. Ben hier wel mee aan het experimenteren, maar ik heb het gevoel dat mijn probleem dieper ligt dan dat.
Ik hoop dat ik het een beetje duidelijk verwoord heb.
Herkent iemand deze dingen of heeft iemand tips? Kan er wat aan gedaan worden?
Bedankt voor het lezen
[ Bericht 1% gewijzigd door Surfergirl op 31-07-2011 01:07:45 ]
Ik heb al een aantal maanden/jaren last van iets heel vreemds. Ik heb overwegend het gevoel alsof ik niet 'bewust' mijn leven leef. Als ik bijvoorbeeld ergens naar toe ga, naar een vriend/vriendin o.i.d. dan lijkt het als ik weer thuis ben alsof ik er niet echt was, in de zin van: ik weet alles wat er gebeurd is en besproken maar het voelt alsof ik die situatie heb bekeken en er niet echt deel van uit maakte. Ook lijkt alles wat ik meemaak veel langer geleden. Een vakantie van een week geleden lijkt weken/maanden geleden etc. Mijn jeugd of dingen die 2 jaar geleden gebeurd zijn lijken uit een ander leven. Het voelt alsof ik een toeschouwer ben van mijn eigen leven. Het is niet zo dat ledematen niet van mij lijken te voelen ofzo. Het is puur geestelijk. Als ik in de spiegel kijk dan weet ik wel dat ik het ben maar het voelt heel raar als ik denk 'dit ben ik', en als ik dan mijn arm beweeg is het een raar idee dat ik dat zelf doe?
Een ander voorbeeld, als ik een dag in een nieuwe omgeving ben waar ik nooit eerder ben geweest en er zijn veel mensen om me heen, veel lawaai en drukte. Als ik dan ergens zit en ik wordt me bewust van het feit dat ik daar ben, lijkt het alsof ik wakker schrik en dan voelt de reis ernaar toe en het feit dat ik daar ben onecht, alsof het een film is. Dit gebeurt trouwens vanuit het perspectief mezelf, niet dat ik van bovenaf toekijk of iets dergelijks.
Ik kom nu misschien psychopatisch over maar dit probleem is heel vervelend, omdat ik het gevoel heb dat mijn leven een beetje aan me voorbij gaat op deze manier. Heb het al eens met een psycholoog besproken, zij dacht dat mindfullness zou helpen. Ben hier wel mee aan het experimenteren, maar ik heb het gevoel dat mijn probleem dieper ligt dan dat.
Ik hoop dat ik het een beetje duidelijk verwoord heb.
Herkent iemand deze dingen of heeft iemand tips? Kan er wat aan gedaan worden?
Bedankt voor het lezen
[ Bericht 1% gewijzigd door Surfergirl op 31-07-2011 01:07:45 ]
Hmmm dat gevoel heb ik ook regelmatig. Heb jij ook weleens dat als je gedroomd hebt erg veel moeite hebt om de droom en werkelijkheid van elkaar te scheiden?
Nee dat heb ik eigenlijk niet echt. Ik kan met die droom wel later op de dag nog veel bezig zijn, maar niet in de zin van dat ik me niet volop besef dat het een droom was.
Is er iets bij jou dat helpt tegen het gevoel?
Is er iets bij jou dat helpt tegen het gevoel?
Burnout wellicht?
Health In Harmony is een non-profitorganisatie die regenwoudgemeenschappen helpt met gezondheidszorg en duurzame inkomens in ruil voor bosbescherming, en zo tegelijk klimaatverandering en armoede aanpakt. - https://www.healthinharmony.org/
Jij hebt cocaïne nodig.
Nee, grapje. Ik heb dat ook wel eens hoor. Soms als iemand tegen mij aan het praten is.
Ik sta daar wel maar heb echt geen idee waar hij/zij over heeft. Vervolgens "schrik" je wakker.
Ben je gelukkig?
Nee, grapje. Ik heb dat ook wel eens hoor. Soms als iemand tegen mij aan het praten is.
Ik sta daar wel maar heb echt geen idee waar hij/zij over heeft. Vervolgens "schrik" je wakker.
Ben je gelukkig?
Soms. Ik streef er heel erg naar om gelukkig te zijn en ben er heel erg veel mee bezig met die vraag of ik gelukkig ben. Ik kan wel gelukkig zijn, maar soms verpest ik het voor mezelf door te analyseren/negatief denken/etc.
Dan heb jij je antwoord al.quote:Op zondag 31 juli 2011 01:06 schreef Surfergirl het volgende:
Soms. Ik streef er heel erg naar om gelukkig te zijn en ben er heel erg veel mee bezig met die vraag of ik gelukkig ben. Ik kan wel gelukkig zijn, maar soms verpest ik het voor mezelf door te analyseren/negatief denken/etc.
Hoe bedoel je dat precies? Kun je misschien wat meer toelichting geven en wat ik zou kunnen doen eraan?
Iets anders wat misschien niet overbodig is om toe te voegen, als ik me bewust concentreer op de kleur van een lamp en het feit dat een lamp daar hangt dan voel ik me langzaam bewuster worden en meer mezelf worden. Maar als ik 'gewoon leef' dan lijkt mijn hele leven dus een film die ik afdraai en niet bewust leef.
Iets anders wat misschien niet overbodig is om toe te voegen, als ik me bewust concentreer op de kleur van een lamp en het feit dat een lamp daar hangt dan voel ik me langzaam bewuster worden en meer mezelf worden. Maar als ik 'gewoon leef' dan lijkt mijn hele leven dus een film die ik afdraai en niet bewust leef.
Bekent fenomeen. Jij bent, denk ik net als ik een "dromer".quote:
Soms. Ik streef er heel erg naar om gelukkig te zijn en ben er heel erg veel mee bezig met die vraag of ik gelukkig ben. Ik kan wel gelukkig zijn, maar soms verpest ik het voor mezelf door te analyseren/negatief denken/etc.
Ik heb ongeveer hetzelfde probleem maar heb niet zo heel vaak.
Ik denk veel te veel. Ik kan soms niet stoppen met denken, dan leef ik in m'n eigen wereld.
Begrijp je wat ik bedoel? Heb je een relatie?
Goed, het zal wel niets met alcohol of drugs te maken hebben, anders had je dat wel gezegd.
Ik heb het wel eens als ik depressief ben, amper bewust van de omgeving (en af en toe dan ook in mezelf praten, geen hele gesprekken... maar soms maar een paar woorden, net iets te luidt).
Dat kan gebeuren als je weliswaar ergens bent, maar je gedachten tegelijkertijd ook ergens anders zijn.
Het ene moment ben je wel met je gedachten bij wat er gebeurt, maar je hersens malen nog half in herinneringen (meestal van klotensituaties etc). En hierdoor ben je amper 100% gefocust op de nieuwe ervaringen.
Vraag eens aan vrienden of ze je als wat afwezig zouden bestempelen?
Ik heb het wel eens als ik depressief ben, amper bewust van de omgeving (en af en toe dan ook in mezelf praten, geen hele gesprekken... maar soms maar een paar woorden, net iets te luidt).
Dat kan gebeuren als je weliswaar ergens bent, maar je gedachten tegelijkertijd ook ergens anders zijn.
Het ene moment ben je wel met je gedachten bij wat er gebeurt, maar je hersens malen nog half in herinneringen (meestal van klotensituaties etc). En hierdoor ben je amper 100% gefocust op de nieuwe ervaringen.
Vraag eens aan vrienden of ze je als wat afwezig zouden bestempelen?
De wereld is vol met kleuren, neem geen genoegen met een zwart/ wit visie. De kleuren zitten vaak in de nuance.
@Antaris: Ik heb dat ook ja. Ik denk continu. Leg ook erg veel verbanden, vaak tussen dingen die geen verband hoeven te hebben. Maar ik kan wel gewoon normaal functioneren, in de zin van ik kan studeren/werken etc. Ik heb een relatie, en ik heb mijn vriend hierover verteld. Hij merkt het niet aan mij. Behalve als ik extreem loop te dromen of een paniekmomentje heb omdat ik me realiseer dat ik al die tijd in droomstand stond (als ik dan zo'n wakkerword momentje heb).
Hiermee beantwoord ik ook meteen EricOscuro, mensen bestempelen mij over het algemeen niet als afwezig. Ik ben vaak juist erg aanwezig. Soms als ik het extreem heb bijvoorbeeld met een etentje met de ouders van mijn vriend en zij een gesprek voeren en ik me even extreem afgesloten voel van de realiteit en een beetje paniekerig wordt dan valt het pas op voor andere mensen. Maar eigenlijk speelt mijn hele leven een beetje af in deze toestand. Maar bij een gezellige avond met vriendinnen, ben ik totaal niet stil en voeg ik veel toe aan het gesprek. Op dat moment besef ik me ook niet dat ik er niet bij ben. Maar achteraf denk ik dan dat het een film was en dan voelt het onecht dat IK daar echt heb gezeten en al die dingen heb gezegd. En wat ik al eerder beschreef, dat herinneringen extreem veel langer geleden lijken omdat ik ze dus totaal niet bewust heb meegemaakt.
Ik denk overigens dat dit:
dat kan gebeuren als je weliswaar ergens bent, maar je gedachten tegelijkertijd ook ergens anders zijn.
Het ene moment ben je wel met je gedachten bij wat er gebeurt, maar je hersens malen nog half in herinneringen (meestal van klotensituaties etc). En hierdoor ben je amper 100% gefocust op de nieuwe ervaringen.
er wel wat mee te maken heeft.
Hiermee beantwoord ik ook meteen EricOscuro, mensen bestempelen mij over het algemeen niet als afwezig. Ik ben vaak juist erg aanwezig. Soms als ik het extreem heb bijvoorbeeld met een etentje met de ouders van mijn vriend en zij een gesprek voeren en ik me even extreem afgesloten voel van de realiteit en een beetje paniekerig wordt dan valt het pas op voor andere mensen. Maar eigenlijk speelt mijn hele leven een beetje af in deze toestand. Maar bij een gezellige avond met vriendinnen, ben ik totaal niet stil en voeg ik veel toe aan het gesprek. Op dat moment besef ik me ook niet dat ik er niet bij ben. Maar achteraf denk ik dan dat het een film was en dan voelt het onecht dat IK daar echt heb gezeten en al die dingen heb gezegd. En wat ik al eerder beschreef, dat herinneringen extreem veel langer geleden lijken omdat ik ze dus totaal niet bewust heb meegemaakt.
Ik denk overigens dat dit:
dat kan gebeuren als je weliswaar ergens bent, maar je gedachten tegelijkertijd ook ergens anders zijn.
Het ene moment ben je wel met je gedachten bij wat er gebeurt, maar je hersens malen nog half in herinneringen (meestal van klotensituaties etc). En hierdoor ben je amper 100% gefocust op de nieuwe ervaringen.
er wel wat mee te maken heeft.
Maar heb je dat vaak dat dromen? Of eens in de zoveel tijd?
Ik denk dat bij mij vermoeidheid en ellende een rol speelt.
Vergeet jij dingen die jij ooit hebt meegemaakt?
Ik denk dat bij mij vermoeidheid en ellende een rol speelt.
Vergeet jij dingen die jij ooit hebt meegemaakt?
Beste Surfergirl,quote:
@Antaris: Ik heb dat ook ja. Ik denk continu. Leg ook erg veel verbanden, vaak tussen dingen die geen verband hoeven te hebben. Maar ik kan wel gewoon normaal functioneren, in de zin van ik kan studeren/werken etc. Ik heb een relatie, en ik heb mijn vriend hierover verteld. Hij merkt het niet aan mij. Behalve als ik extreem loop te dromen of een paniekmomentje heb omdat ik me realiseer dat ik al die tijd in droomstand stond (als ik dan zo'n wakkerword momentje heb).
Hiermee beantwoord ik ook meteen EricOscuro, mensen bestempelen mij over het algemeen niet als afwezig. Ik ben vaak juist erg aanwezig. Soms als ik het extreem heb bijvoorbeeld met een etentje met de ouders van mijn vriend en zij een gesprek voeren en ik me even extreem afgesloten voel van de realiteit en een beetje paniekerig wordt dan valt het pas op voor andere mensen. Maar eigenlijk speelt mijn hele leven een beetje af in deze toestand. Maar bij een gezellige avond met vriendinnen, ben ik totaal niet stil en voeg ik veel toe aan het gesprek. Op dat moment besef ik me ook niet dat ik er niet bij ben. Maar achteraf denk ik dan dat het een film was en dan voelt het onecht dat IK daar echt heb gezeten en al die dingen heb gezegd. En wat ik al eerder beschreef, dat herinneringen extreem veel langer geleden lijken omdat ik ze dus totaal niet bewust heb meegemaakt.
Ik denk overigens dat dit:
dat kan gebeuren als je weliswaar ergens bent, maar je gedachten tegelijkertijd ook ergens anders zijn.
Het ene moment ben je wel met je gedachten bij wat er gebeurt, maar je hersens malen nog half in herinneringen (meestal van klotensituaties etc). En hierdoor ben je amper 100% gefocust op de nieuwe ervaringen.
er wel wat mee te maken heeft.
Misschien moet je even google gebruiken en zoeken op de term "Beelddenker"
Niet alles zal je misschien bekend voorkomen, want iedereen is een uniek individu... en zeker niet alles is van toepassing, maar goed... je hebt allerlei gradaties.
Het verklaart waarschijnlijk niet jouw "dat je leeft zonder te beseffen" maar wellicht is het een deel van de puzzle.
Bij mij kwam een combinatie van beelddenken en hoog sensiviteit tot heel veel antwoorden die ik zocht... Ineens was bij mij 80% ingevuld, waardoor het ook makkelijker werd om veel andere puzzlestukjes op hun plaats te leggen.
Maar een volledige puzzel voltooien, dat is een levenswerk... maar alles is beter dan een puzzle die nergens lijkt te beginnen en geen uitzicht heeft op een eind.
Hoe dan ook... ik wens je enorm veel succes, en ik kom nog wel eens terug op dit onderwerp.
De wereld is vol met kleuren, neem geen genoegen met een zwart/ wit visie. De kleuren zitten vaak in de nuance.
Antaris, zoals ik al eerder beschreef speelt eigenlijk mijn hele leven zich 'n beetje af in deze toestand. Ik vergeet over het algemeen geen belangrijke dingen, herinner me daarentegen niet al te veel van mijn jeugd.
@EricOscuro, dank je wel. Ik zal het eens googlen. Andere tips zijn welkom
@EricOscuro, dank je wel. Ik zal het eens googlen. Andere tips zijn welkom
Mhm, heb hier ook af en toe last van, vooral het terugdenken aan iets en dat het dan wel een ander leven lijkt omdat je er maar 'half bewust' bij bent geweest. En de 'wakkerschrik' momenten.
Ben je vaak somber, veel aan het piekeren over de toekomst, of mijmeren aan het verleden (wat als)?
[ Bericht 5% gewijzigd door #ANONIEM op 31-07-2011 13:36:11 ]
Ben je vaak somber, veel aan het piekeren over de toekomst, of mijmeren aan het verleden (wat als)?
[ Bericht 5% gewijzigd door #ANONIEM op 31-07-2011 13:36:11 ]
Grappig dat je dat zegt, want op die manier kan ik het wel gebruiken. Maar ik streef naar een succesvolle carrière, waarin ik honderd procent bewust kan zijn en kan uitblinken en ik heb het idee dat ik dat nu niet kan omdat ik er gewoon nooit helemaal bij lijk te zijn.
In het verleden heb ik al vaak gehad dat ik bijv. opkeek tegen een werkdag, en dan achteraf dacht oke dat ging snel voorbij en ik was er helemaal niet bij. Eerder vervelend dan handig.
In het verleden heb ik al vaak gehad dat ik bijv. opkeek tegen een werkdag, en dan achteraf dacht oke dat ging snel voorbij en ik was er helemaal niet bij. Eerder vervelend dan handig.
Ik zou daar ook wat aan doen - wanneer je gedachten continue bij het verleden/toekomst zijn, kun je vrij moeilijk in het moment leven, dus ik denk dat daar de oorzaak van het probleem ligt. Makkelijker gezegd dan gedaan echter. Mindfulness kan helpen, maar heeft ook negatieve kanten omdat je rotklusjes (schoonmaken etc) toch het liefst gedachteloos doetquote:
Zo gebruik ik het ook, alleen weet ik niet of ik van het werk hersendood word of dat ik mezelf hersendood maak om de werkdag sneller voorbij te laten gaanquote:
Lijkt me wel handig voor tijdens het werken, om onbewust de dag voorbij te laten gaan
Tijdens mijn puberteit heb ik, achteraf gezien denk ik, ook een vorm van derealisatie gehad. Ik had het idee dat ik zelf wel leefde en echt was, maar dat alles/ iedereen om mij heen een soort toneelstuk was. Dat alles was bedoeld om mij te vermaken en dat niemand echt was. Ook dacht ik als ik op de ene plaats was, het leven in de rest van de wereld helemaal niet doorging, omdat ik dat toch niet zou zien. Ik heb me nog nooit zo eenzaam en ongelukkig gevoeld als in die tijd. Heb er twee periodes van ongeveer een jaar last van gehad (op mijn 12e/13e jaar).
Het is wel wat anders dan jouw verhaal, maar mijn ervaring is in elk geval dat het helemaal vanzelf weer over is gegaan. Achteraf gezien had het denk ik met een te grote verandering te maken (in mijn geval van de basisschool naar de middelbare school). Volgens mij wordt derealisatie vaker veroorzaakt door grote veranderingen/overgangen en heeft het niet met een psychische stoornis te maken. Kan dat bij jou ook het geval zijn?
Nu ben ik wel gelukkig en ik denk zelden meer aan die periode. Ik kan me niet voorstellen dat het ooit weer terug zou komen!
Het is wel wat anders dan jouw verhaal, maar mijn ervaring is in elk geval dat het helemaal vanzelf weer over is gegaan. Achteraf gezien had het denk ik met een te grote verandering te maken (in mijn geval van de basisschool naar de middelbare school). Volgens mij wordt derealisatie vaker veroorzaakt door grote veranderingen/overgangen en heeft het niet met een psychische stoornis te maken. Kan dat bij jou ook het geval zijn?
Nu ben ik wel gelukkig en ik denk zelden meer aan die periode. Ik kan me niet voorstellen dat het ooit weer terug zou komen!
Succes TS... Ik had het ook een periode, maar dat is nu wel weg Ik denk dat meer koffie moet drinken ofzo... meer slapen wellicht...
Ik denk dat meer koffie moet drinken ofzo... meer slapen wellicht...
Rustig aan.
@Generalissimo: Ik denk nu een jaar of 2.
@Hipmensje: Dat kan wel kloppen ja. De laatste periode in mijn leven (met name de laatste 2 jaar) was een periode van verandering in mijn leven. Niet alleen komen en gingen er veel mensen waar ik erg om gaf, ook omgevingen en situaties zijn erg veranderd. Misschien dat ik in mijn hoofd nog te veel bezig ben met dingen uit het verleden? Ik droom ook erg vaak over het verleden.
Verder bestempel ik mezelf wel als een angstig persoon. Ik was vroeger helemaal niet zo maar ik pieker tegenwoordig erg veel. Ben bang voor de toekomst. Ik houd ook niet van verandering.
Ik zou zo graag willen dat ik wist HOE ik weer volop helder kan leven, ik wil uit die sluimer.
@Hipmensje: Dat kan wel kloppen ja. De laatste periode in mijn leven (met name de laatste 2 jaar) was een periode van verandering in mijn leven. Niet alleen komen en gingen er veel mensen waar ik erg om gaf, ook omgevingen en situaties zijn erg veranderd. Misschien dat ik in mijn hoofd nog te veel bezig ben met dingen uit het verleden? Ik droom ook erg vaak over het verleden.
Verder bestempel ik mezelf wel als een angstig persoon. Ik was vroeger helemaal niet zo maar ik pieker tegenwoordig erg veel. Ben bang voor de toekomst. Ik houd ook niet van verandering.
Ik zou zo graag willen dat ik wist HOE ik weer volop helder kan leven, ik wil uit die sluimer.
Beslis je actief mee altijd ook of loop je een soort van achterna / zoek je altijd overeenstemming op?
Rustig aan.
|
|
