Bulls, Bears & Bucks #70 Debt Ceiling

quote:

Op zaterdag 15 oktober 2011 19:46 schreef Aether het volgende:
Move Your Money
The Move Your Money project is a nonprofit campaign that encourages individuals and institutions to divest from the nation's largest Wall Street banks and move to local financial institutions.

Little has changed to prevent another financial crisis or to end 'Too Big To Fail,' and with Congress unwilling to act, we are encouraging individuals to take power into their own hands by voting with their dollars and no longer contributing to a financial system that has led our country astray.

We are a campaign that gives people real, concrete actions they can take to create a more sane, stable and localized banking system.

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 18:31 schreef Bolkesteijn het volgende:
Hoeveel bezit staat er tegenover de private schuld? Dat is natuurlijk wel een vraag die van belang is. Bij de overheid speelt dat niet, want de overheid heeft geen bezit wat zomaar even verkocht kan worden bij liquidatie en kent alleen een overzicht van inkomsten en uitgaven.

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 17:50 schreef JimmyJames het volgende:
Ja maar hypotheekaftrekrente voor the wins. De VVD

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 18:16 schreef pberends het volgende:
Private schulden 223% van het bbp. Gelukkig maakt de VVD zich meer zorgen om de 63% overheidsschuld .

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 18:34 schreef pberends het volgende:
Steeds minder, de pensioenen verdampen en de huizenprijs gaat omlaag .

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 18:36 schreef Bolkesteijn het volgende:

[..]

De pensioenen verdampen helemaal niet.

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 18:35 schreef Bolkesteijn het volgende:

Populistisch geblaat. Met de VVD valt best over verlaging van de HRA te praten, maat dan moeten de voorwaarden natuurlijk wel interessant zijn voor de VVD. Zolang PvdA, D66 en andere linkse partijen vast blijven houden aan enkel het afschaffen van de HRA en niet het equivalent verlagen van de belastingen is het voor de VVD natuurlijk totaal niet interessant om daar mee in te stemmen.

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 18:36 schreef Bolkesteijn het volgende:

[..]

De pensioenen verdampen helemaal niet, en de huizenprijzen waren belachelijk veel gestegen.

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 18:35 schreef Bolkesteijn het volgende:

[..]

[..]

Populistisch geblaat. Met de VVD valt best over verlaging van de HRA te praten, maat dan moeten de voorwaarden natuurlijk wel interessant zijn voor de VVD. Zolang PvdA, D66 en andere linkse partijen vast blijven houden aan enkel het afschaffen van de HRA en niet het equivalent verlagen van de belastingen is het voor de VVD natuurlijk totaal niet interessant om daar mee in te stemmen.

quote:

Op maandag 17 oktober 2011 18:44 schreef fedsingularity het volgende:

[..]

Dat zeg je wel erg stellig.
Ik zit bij een van de betere pensioenfondsen en die hebben CAO loonstijgingen al 3 jaar niet meegenomen en voor de gepensioneerden niet geindexeerd.
Al met al is er cumulatief in 3 jaar een procent of 10 aan (toekomstige) koopkracht verdampt.
Ik heb geen inzicht in de ontwikkelingen bij andere fondsen maar het lijkt me vrij veilig om aan te nemen dat daar minimaal hetzelfde of meer is verdampt.

quote:

Op maandag 24 oktober 2011 15:32 schreef Aether het volgende:
Alles staat met alles in verbinding: de eurocrisis in grafieken

Hoeveel schulden heeft een land en aan wie is het geld verschuldigd?
[ afbeelding ]

Wanneer er geen preventieve maatregelen worden getroffen, kan dit het gevolg zijn
[ afbeelding ]

Het risico van besmetting
[ afbeelding ]

quote:

Op woensdag 2 november 2011 15:16 schreef Aether het volgende:
Balkenende en Bos worden verhoord over kredietcrisis

quote:

Subprime moment looms for ‘risk-free’ sovereign debt

When future financial historians look back at the early 21st century, they may wonder why anybody ever thought it was a good idea to repackage subprime securities into triple A bonds. So, too, in relation to assumptions about the “risk-free” status of western sovereign debt.

After all, during most of the past few decades, it has been taken as a key axiom of investing that most western sovereign debt was in effect risk-free, and thus expected to trade at relatively undifferentiated tight spreads. Now, of course, that assumption is being exposed as a fallacy. Just look at those Greek haircuts, or the scale of future losses now being implied in the credit derivatives markets for Portugal, Ireland and Italy.

As the turmoil in the eurozone spreads, forcing a paradigm shift for investors, the intriguing question now is whether we are on the verge of a paradigm shift in the regulatory and central bank world, too. After all, it is not just investors who have tended to assume that mainstream sovereign bonds are risk-free; this assumption has also acted as a pillar of the entire regulatory structure, and many central bank operations.

quote:

Op vrijdag 4 november 2011 11:32 schreef Lyrebird het volgende:
Wat hebben die banken enorm zitten slapen tot 2007, als het gaat om leningen aan Grieken en ander onbetrouwbaar volk.

quote:

Op vrijdag 4 november 2011 17:41 schreef asfyxiaatje123 het volgende:

[..]

Amerikanen bedoel je dan zeker. Al die bagger die we door dat onbetrouwbare volk in de maag hebben laten splitsen...

Bird and Fortune - Subprime Crisis

quote:

Op vrijdag 4 november 2011 08:22 schreef Perrin het volgende:

[..]

quote:

Rutte: Hypotheekschuld geen probleem

Volgens minister-president Mark Rutte​ is de Nederlandse hypotheekschuld van 645 miljard euro, die 104 procent van het Nederlandse bruto binnenlands product (bbp) bedraagt en daarmee de hoogste ter wereld is, geen probleem. Dit zei de VVD-premier vrijdag in Nieuwsuur.

Klaas Knot, de president van De Nederlandsche Bank (DNB), waarschuwde eerder deze week dat de hoge hypotheekschulden een bedreiging zijn voor de financiële stabiliteit van Nederland. Knot wil dan ook de hypotheekrenteaftrek hervormen.

Rutte vindt echter dat de DNB-president onzin vertelt: "Ik ben het niet met hem eens. Kern hier is: ja, er is veel hypotheekschuld in Nederland, maar daar staan ook huizen tegenover; bezit. Gewoon de stenen; het is niet een vakantie waar je voor leent, waarmee de waarde kwijt is, maar er staat bezit tegenover. We hebben in Nederland ook zo'n 700 miljard in de pensioenpotten zitten. We hebben dus ook heel erg veel besparingen."

Aan de hypotheekrenteaftrek wil de premier dan ook helemaal niet komen: "De hypotheekrenteaftrek is er met een doel: namelijk bezitsvorming stimuleren. Het is goed als mensen een eigen huis hebben. Ook is de hypotheekrenteaftrek een correctie op te hoge belastingen."

quote:

Aan de hypotheekrenteaftrek wil de premier dan ook helemaal niet komen: "De hypotheekrenteaftrek is er met een doel: namelijk bezitsvorming stimuleren. Het is goed als mensen een eigen huis hebben. Ook is de hypotheekrenteaftrek een correctie op te hoge belastigen."

quote:

Op zaterdag 5 november 2011 14:53 schreef pberends het volgende:

[..]

Ja, je financiert een woning met een hypotheek van 100%, maar toch is het "bezitsvorming" (nee, lees: je huurt een huis van de bank). Als vervolgens de prijzen sterk dalen (omdat er veel lucht in de huizenprijzen zit door o.a. de hypotheekrenteaftrek), blijf je over met een restschuld / hypotheek die onder water staat (Mooi appeltje voor de dorst, Mark!).

[..]

En waarom loopt de VVD dan altijd zo te zeiken op de hoge belastingen in Nederland? Schijnbaar worden die goed gecompenseerd door de HRA. Maar nee hoor, elke keer zeuren over dat 52%-tarief.

quote:

Economy Hitting Stall Speed Because of Debt: El-Erian

Policymakers have taken the wrong approach in dealing with the global economy's numerous problems, shuffling debt around while avoiding making difficult decisions, Pimco's Mohamed El-Erian said.

"We used all of the wrong bullets," the co-CEO for the largest bond fund in the world told CNBC. "We tried to throw money at the problem. The issue is not money, the issue is that what we have are structural impediments and structural challenges need structural solutions.

Five problems confront the U.S. economy, he said: Housing, unemployment, public finances, infrastructure and clogged credit markets.

"Until we get movement on those five things, we're at stall speed," he said.

quote:

Roubini: Down with the Eurozone

The eurozone crisis seems to be reaching its climax, with Greece on the verge of default and an inglorious exit from the monetary union, and now Italy on the verge of losing market access. But the eurozone's problems are much deeper. They are structural, and they severely affect at least four other economies: Ireland, Portugal, Cyprus, and Spain. For the last decade, the PIIGS (Portugal, Ireland, Italy, Greece, and Spain) were the eurozone's consumers of first and last resort, spending more than their income and running ever-larger current-account deficits. Meanwhile, the eurozone core (Germany, the Netherlands, Austria, and France) comprised the producers of first and last resort, spending below their incomes and running ever-larger current-account surpluses.

These external imbalances were also driven by the euro’s strength since 2002, and by the divergence in real exchange rates and competitiveness within the eurozone. Unit labor costs fell in Germany and other parts of the core (as wage growth lagged that of productivity), leading to a real depreciation and rising current-account surpluses, while the reverse occurred in the PIIGS (and Cyprus), leading to real appreciation and widening current-account deficits. In Ireland and Spain, private savings collapsed, and a housing bubble fueled excessive consumption, while in Greece, Portugal, Cyprus, and Italy, it was excessive fiscal deficits that exacerbated external imbalances.

The resulting build-up of private and public debt in over-spending countries became unmanageable when housing bubbles burst (Ireland and Spain) and current-account deficits, fiscal gaps, or both became unsustainable throughout the eurozone's periphery. Moreover, the peripheral countries’ large current-account deficits, fueled as they were by excessive consumption, were accompanied by economic stagnation and loss of competitiveness.

So, now what?

Symmetrical reflation is the best option for restoring growth and competitiveness on the eurozone's periphery while undertaking necessary austerity measures and structural reforms. This implies significant easing of monetary policy by the European Central Bank; provision of unlimited lender-of-last-resort support to illiquid but potentially solvent economies; a sharp depreciation of the euro, which would turn current-account deficits into surpluses; and fiscal stimulus in the core if the periphery is forced into austerity.

Unfortunately, Germany and the ECB oppose this option, owing to the prospect of a temporary dose of modestly higher inflation in the core relative to the periphery.

The bitter medicine that Germany and the ECB want to impose on the periphery – the second option – is recessionary deflation: fiscal austerity, structural reforms to boost productivity growth and reduce unit labor costs, and real depreciation via price adjustment, as opposed to nominal exchange-rate adjustment.

The problems with this option are many. Fiscal austerity, while necessary, means a deeper recession in the short term. Even structural reform reduces output in the short run, because it requires firing workers, shutting down money-losing firms, and gradually reallocating labor and capital to emerging new industries. So, to prevent a spiral of ever-deepening recession, the periphery needs real depreciation to improve its external deficit. But even if prices and wages were to fall by 30% over the next few years (which would most likely be socially and politically unsustainable), the real value of debt would increase sharply, worsening the insolvency of governments and private debtors.

In short, the eurozone's periphery is now subject to the paradox of thrift: increasing savings too much, too fast leads to renewed recession and makes debts even more unsustainable. And that paradox is now affecting even the core.

If the peripheral countries remain mired in a deflationary trap of high debt, falling output, weak competitiveness, and structural external deficits, eventually they will be tempted by a third option: default and exit from the eurozone. This would enable them to revive economic growth and competitiveness through a depreciation of new national currencies.

Of course, such a disorderly eurozone break-up would be as severe a shock as the collapse of Lehman Brothers in 2008, if not worse. Avoiding it would compel the eurozone's core economies to embrace the fourth and final option: bribing the periphery to remain in a low-growth uncompetitive state. This would require accepting massive losses on public and private debt, as well as enormous transfer payments that boost the periphery’s income while its output stagnates.

Italy has done something similar for decades, with its northern regions subsidizing the poorer Mezzogiorno. But such permanent fiscal transfers are politically impossible in the eurozone, where Germans are Germans and Greeks are Greeks.

That also means that Germany and the ECB have less power than they seem to believe. Unless they abandon asymmetric adjustment (recessionary deflation), which concentrates all of the pain in the periphery, in favor of a more symmetrical approach (austerity and structural reforms on the periphery, combined with eurozone-wide reflation), the monetary union's slow-developing train wreck will accelerate as peripheral countries default and exit.

The recent chaos in Greece and Italy may be the first step in this process. Clearly, the eurozone’s muddle-through approach no longer works. Unless the eurozone moves toward greater economic, fiscal, and political integration (on a path consistent with short-term restoration of growth, competitiveness, and debt sustainability, which are needed to resolve unsustainable debt and reduce chronic fiscal and external deficits), recessionary deflation will certainly lead to a disorderly break-up.

With Italy too big to fail, too big to save, and now at the point of no return, the endgame for the eurozone has begun. Sequential, coercive restructurings of debt will come first, and then exits from the monetary union that will eventually lead to the eurozone’s disintegration.