Demonstraties in Europa: Griekenland. #2

quote:

Op zondag 19 juni 2011 15:29 schreef thumbnail het volgende:

[..]

Misschien niet, het is maar hoe je alles bekijkt.
Als je naar het voormalige Oostblok kijkt dan zag je allemaal dezelfde auto's en huizen en wij zijn opgevoed met het idee dat dat saai is.
Maar het kan ook dat wij net zo beinvloed worden door onze overheid of markt door steeds iets nieuws te willen terwijl dat nieuwe na een week alweer oud is.
Dus dan willen wij weer het nieuwste en zo gaan wij overwerken en leningen nemen om mee te kunnen doen met die race.
Ik heb wel eens het idee dat het een hoop rust brengt als die drang naar meer en nieuw er niet is.

quote:

Op zondag 19 juni 2011 15:54 schreef thumbnail het volgende:

[..]

Ik doe er zelf ook aan mee dus daar gaat het niet om.
Het gaat erom dat jij en ik een beeld hebben van welvaart en de vraag is of dat beeld wel klopt.
Het valt mij namelijk op dat heel veel producten het meer van de marketing moeten hebben dan van de kwaliteit van het product.

Ik zal een voorbeeld geven.
Je hebt een BMW motorfiets, de K1200S.
Iemand kocht in 2008 zo'n motor en dat koste hem 21000 euro.
Een paar maanden later kwam de K1300S uit die vrijwel hetzelfde was als de K1200S afgezien van een paar snufjes waar nooit vraag naar was en afgezien van een paar PK's minder.
De beste man ruilde ongezien zijn motor na een paar maanden alweer in want hij moest en zou die nieuwe K1300S als 1 van de eerste hebben.
Het koste hem 5000 euro en de grote vraag is waarom mensen dit doen.
Als er namelijk nog geen nieuw model was geweest dan was de vraag er ook niet geweest en als die K1200S nog 10 jaar verkocht zou worden dan was de man waarschijnlijk 10 zeer tevreden geweest met zijn motor.
Het gaat dus over vrijwel dezelfde motor.

Dit zie je bij vele producten.
Denk maar aan een nieuwe Iphone waar iedereen al voor in de rij staat zonder dat ze weten wat die nou meer of beter kan dan de vorige.

quote:

Op zondag 19 juni 2011 15:08 schreef Zienswijze het volgende:

[..]

Dan ga je terug naar de oertijd. Op een gegeven moment moeten individuen bezit zijn gaan vormen en dit hebben afgebakend.

In het huidige kapitalisme wordt bezig gewoonweg beschermd. Als jij een stuk grond koopt, dan ben jij dmv het eigendomsrecht beschermd. In het socialisme daarentegen zou de staat jouw stuk grond kunnen afpakken, omdat de staat denkt te bepalen wat het volk wil en moet krijgen.

quote:

Op zondag 19 juni 2011 16:23 schreef dotCommunism het volgende:
Haha, ja, de laatsten jaren zijn er genoeg verhalen uit Amerika gekomen van banken die gewoon huizen van mensen in beslag namen vanwege wat de bank claimde wanbetaling van de hypotheek was, terwijl die mensen uberhaupt geen hypotheek hadden.

quote:

Op zondag 19 juni 2011 16:14 schreef Klopkoek het volgende:

Sterker nog: je K1200S is direct de helft minder waard! Je bezit is puur doordat een ander product op de markt is gekomen met de helft verminderd. Je hebt er hard voor gewerkt, je hebt je centen erin gestoken en opeens is de helft foetsie weg. Alsof je de motorfiets doormidden hebt gezaagd.

quote:

Op zondag 19 juni 2011 16:23 schreef dotCommunism het volgende:
Haha, ja, de laatsten jaren zijn er genoeg verhalen uit Amerika gekomen van banken die gewoon huizen van mensen in beslag namen vanwege wat de bank claimde wanbetaling van de hypotheek was, terwijl die mensen uberhaupt geen hypotheek hadden.

quote:

Op zondag 19 juni 2011 16:42 schreef Papierversnipperaar het volgende:

[..]

En verzekeraars die alle legale en illegale middelen inzetten om maar niets uit te hoeven keren.

quote:

Op zondag 19 juni 2011 16:52 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Tip: lees iets over de veranderingen in de bankruptcy law van 2005. Pure diefstal

quote:

Op zondag 19 juni 2011 16:56 schreef Papierversnipperaar het volgende:

[..]

Ach, details. Ik wacht rustig tot de revoluties uitbreiden. Het is al overgeslagen van MO naar Griekenland en Spanje, Engeland en Amerika zijn al onrustig. Het duurt niet lang meer.

quote:

Some of Europe's largest industrial companies gained billions of Euros from the carbon emission rules they lobbied fiercely against, new analysis will reveal on Monday.

quote:

Op zondag 19 juni 2011 17:03 schreef Papierversnipperaar het volgende:
Europe's top industrial firms have a cache of 240m pollution permits

[..]

Dus: Je je bedenkt een CO₂-quotum systeem om het milieu te redden en energie verbruik te beperken, blijkt de industrie daar gewoon grof aan te gaan verdienen.

Liegen, stelen.

quote:

Op zondag 19 juni 2011 16:21 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Ik zou me maar eens verdiepen hoe het in de VS is gegaan. Kapitalisme (zonder dimensies van gelijkheid) is geen enkele waarborg op het beschermen van welk gedefinieerd eigendomsrecht dan ook.

quote:

Op zondag 19 juni 2011 16:31 schreef Klopkoek het volgende:
Maar in de VS is indertijd ook gewoon land afgepakt van de Indianen natuurlijk. En van de Engelsen. Dat land kwam in gemeenschapsbezit maar werd weer voor een vriendenprijsje verpatst aan grootgrondbezitters.
Later (19e eeuw) werden de pioniers die naar het Westen trokken onteigend. Ook dat kwam in staatsbezit en ook dat werd voor bijna noppes aan corrupte rijke vriendjes van politici verkocht. Verder kwam toen al het fenomeen van 'eminent domain' in zwang waardoor land kon worden onteigend voor privaat gewin. Zogenaamd was Rockefeller e.a. een persoon voor het nationaal belang en die heeft op die manier heel veel land kunnen verwerven.
Tot slot stelt jouw stukje land geen reet voor zolang er geen waarde aan is gekoppeld. Zonder waarde is het zelfs niet jouw eigendom (denk daar maar over na, eigendom=waarde). En laat het nou net zo zijn dat de waarde van je land aardig verpest kan worden door allerlei uitspattingen van anderen (bijv. een fabriek voor je snufferd).

quote:

Athens protests: Syntagma Square on frontline of European austerity protests

The area in the centre of the Greek capital is playing host to thousands of angry demonstrators

Athenians used to stop off at Syntagma Square for the shopping, the shiny rows of upmarket boutiques. Now they arrive in their tens of thousands to protest. Swarming out of the metro station, they emerge into a village of tents, pamphleteers and a booming public address system.

Since 25 May, when demonstrators first converged here, this has become an open-air concert – only one where bands have been supplanted by speakers and music swapped for an angry politics. On this square just below the Greek parliament and ringed by flashy hotels, thousands sit through speech after speech. Old-time socialists, American economists just passing through, members of the crowd: they each get three minutes with the mic, and most of them use the time alternatively to slag off the politicians and to egg on their fellow protesters.

"Being here makes me feel 18 again," begins one man, his polo shirt stretched tight over his paunch, before talking about his worries about his pension.

The closer you get to the Vouli, the parliament, the more raucous it becomes. Jammed up against the railings, a crowd is clapping and chanting: "Thieves! Thieves!"

There is another mic here, and it's grabbed by a man wearing a mask of deputy prime minister Theodoros Pangalos: "My friends, we all ate together." He is quoting the socialist politician, who claimed on TV last year that everyone bore the responsibility for the squandering of public money. Pangalos may have intended his remark as the Greek equivalent of George Osborne's remark that "We're all in it together", but here they're not having it."You lying bastard!" They roar back. "You're so fat you ate the entire supermarket."

This is an odd alloy of earnestness and pantomime, to be sure, but it's something else too: Syntagma Square has become the new frontline of the battle against European austerity. And as prime minister George Papandreou battles first to keep his own job, and then to win MPs' support for the most extreme package of spending cuts, tax rises and privatisations ever faced by any developed country, what happens between this square and the parliament matters for the rest of the eurozone.

The banner wavers here know this. In the age of TV satellite vans and YouTube, they paint signs and coin slogans with half an eye on the export market. Papandreou's face is plastered over placards that congratulate him in English for being "Goldman Sachs' employee of the year". Flags jibe at the rive gauche: "The French are sleeping – they're dreaming of '68."

Most of the time, the anger is expressed sardonically. A friend shows me an app on her phone that gives updates on the latest political and industrial actions – its name translates as iStrike. But it's not hard to see how this situation might boil over.

"Are you an indignado?" I ask Nikkos Kokkalis, using the term coined by young Spanish protesters to express outrage at José Luis Rodríguez Zapatero's austerity plans, now swiped by the Greeks. "I'm a super-indignado," he almost shouts. A 29-year-old graduate who lives with his parents, Nikkos has never done a proper job – just menial tasks for a website and an internship for a TV station. "There are 300 people over there," he waves at the MPs' offices. "Most of them make decisions without asking the people."

For their part, protesters with salaries and wrinkles are fuming at the spending cuts already inflicted on them. Chryssa Michalopolou is a teacher who calculates that her annual pay has already gone down by the equivalent of one and a half months, while her living costs have shot up, thanks to rising taxes and inflation. Does she buy the government's line that it needs to trim the public sector? "After 15 years' service, I'm only on ¤1,200 (£1,056) a month," she says. "I didn't see any boom; I simply paid my taxes and now I am being punished."

On display here is more than a personal grievance; it also reveals a glaring truth that politicians across Europe have so far ignored. In their efforts to hammer out a second loan agreement for Greece, eurozone ministers are focusing on the differences between bond swaps and bond rollovers, the tensions between Berlin and the International Monetary Fund and the European Central Bank or how far continental banks can withstand another massive shock.

Taken for granted in these negotiations is that the Greeks (and by implication, the Irish and the Portuguese) must accept more austerity. Yet in Athens, whether on the streets or even at a policy-making level, these technical details barely figure on the agenda. It's not just that the terms are different, the entire debate is too. Here, the argument concerns how much more austerity the Greek economy, its people and even the government can take – because all three are already at breaking point.

When Greece was all but locked out of the financial markets last May, Papandreou accepted a ¤110bn loan from Europe and the IMF. The idea was that the money would tide the country over for a year, in which time his government would at least start sorting out its public finances. For Angela Merkel, Nicolas Sarkozy and the rest of Europe, the loan came with some pretty tight strings attached: they charged the Greeks interest well above the official eurozone rate, and set demanding budget targets for the Pasok socialist government.

Freefall

A year in, and the deal is not working. Greece has been in recession for two years and on official forecasts this will be its third. When I ask Athens University economist Yanis Varoufakis to describe the economy, he shoots back one sentence: "It's in freefall."

Sitting on the balcony of his flat behind the Acropolis, he throws out some statistics: 50,000 businesses went bankrupt last year, industrial production fell 20% and will drop another 12% this year. Unemployment has surged, so that one in six of the workforce doesn't have a job. These are the sort of figures associated with a depression, and the predictable result is that the public finances are getting worse. Greece's debt has ballooned to 153% of GDP; on Varoufakis's projections, even if ministers manage to make all their promised cuts, the government will owe three times the entire national income.

Behind these numbers lie the stories of a society in distress. One man talks about his daughter who works in the in-store restaurant of a large supermarket outside Athens; at closing time, she and her workmates have started giving out the unsold meals to the newly unemployed – the 21st-century equivalent of a soup kitchen. An employee of a local council notes that they pick up 17% less rubbish than a year ago, simply because people have cut back on food. The owner of an art gallery tells me her son has just started his first job; holding a master's in accountancy, he works six hours a day in a mobile-phone shop.

The lazy accusation to hurl at Greece is that it had a bloated public sector and so was bound to come a cropper. Not so, says Varoufakis: the country has a public sector in line with the rest of Europe (although, nearly everyone I speak to agrees, one that does not work as well), but takes in taxes some 35% below where they should be.

Wealthy Greeks have always treated the country's tax system like a church collection plate: what they give is strictly optional. This gap was covered up for as long as the Greek state could get cheap credit; then in 2008 it became glaringly obvious. The other problem covered up during the boom years was the rotting away of the industrial base. That too is now the subject of angry public discussion.

I take a tour of the shipbuilding yard in Perama, just outside Athens. Greece has the largest commercial fleet in the world, and yet Perama is utterly silent. There is a rusting hulk, abandoned a few years ago, when those who commissioned it could no longer afford to pay for it. A decade ago, this yard employed 7,000 workers – now it has around 500. There was a time when assembling small cargo vessels was seen as pedestrian work; last year, the yard was contracted to build two boats, and the jobs were fought over. A few minutes away lives Tassos Alexandris, who was laid off from Perama in 2008. The hall of his flat is decorated with needlepoint; inside are pictures of the Virgin Mary put up by his wife, Nikki. She is ill, and his 26-year-old daughter has worked for six months in her entire career. How do they make ends meet? Nikki snorts with laughter.

"The electricity connection is inside the flat; otherwise the board would have cut us off," begins Tassos. His mother-in-law lives upstairs and, while he is too ashamed to ask her for food, she allows him to raid her fridge at night. They had a small green Citroen, but couldn't afford to keep it. Now he runs a motorbike, although with no plates and no taxes. "I can't sleep at night for worry," he says. "It has affected every part of our lives: personal, sexual, the lot." How many families in this block do they think are in a similar situation? Nikki tots them up: "80%."

Tassos doesn't just support the protesters of Syntagma; he thinks they will go further. "Don't be surprised if Athens goes up in flames," the 50-year old says. "And don't be sad, either." His words initially sound melodramatic, but the anger keeps coming up. "Politicians now walk around with bodyguards," says Aris Chatzistefanou, the co-director of Debtocracy, a film about the Greek crisis that has become a sensation. He quotes a newspaper report of how restaurateurs are taking down those cheesy framed photos of dining politicians, of how one government spokesman went to dinner a few weeks ago only for the rest of the restaurant to start shouting "You are eating the blood of the people".

Political arithmetic

The anger against the austerity and the politicians imposing it is palpable; whether it will translate into political success is debatable. Papandreou may be one of the most hated men in Greece, but there is no mainstream politician who has an alternative to acting under creditor's orders. This isn't about an electorate taking on a government, either, but the impossible political arithmetic of disparate groups of Greeks on one side versus the IMF, the European Central Bank and 16 other eurozone members on the other.

Run that by the protesters of Athens, though, and even the older, more pragmatic ones have an answer. "We may lose," one grey-haired trade unionist said to me. "But what matters is how you lose."

quote:

Op zondag 19 juni 2011 16:11 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Ik wil niet het Soviet-systeem verdedigen maar de gemiddelde burger (net als de gemiddelde Westerse burger onder het Keynesiaanse systeem) was toen gelukkiger.
Als je daarmee liberalen, of nog erger: libertariërs, mee confronteert zeggen ze doodleuk "ha, die zijn jarenlang gehersenspoeld!". Maar dat is gegeven het liberale wereldbeeld van een autonoom individu met een ijzeren, onafneembare en onveranderlijke innerlijke wil natuurlijk een slap weerwoord (ja, ik heb de eerste hoofdstukken van Rothbard goed gelezen).

quote:

Op zondag 19 juni 2011 23:00 schreef nikk het volgende:

[..]

De inwoners van het straatarme Bhutan schijnen de meest gelukkige op de wereld te zijn. Ik zou er alleen niet mee willen ruilen. Ook niet met de inwoners van het toenmalige Sovjet systeem.

quote:

Op zondag 19 juni 2011 21:50 schreef Zienswijze het volgende:

[..]

- Land afpakken is imperialisme. Imperialisme heeft niets met kapitalisme te maken. Kapitalisme gaat uit van prive-bezit van grond, machines en goederen, beschermd door eigendomsrechten.
- Land dat in staatsbezit kwam, is een vorm van socialisme, niet van kapitalisme. De Sovjet-Unie deed dit trouwens ook.
- Aan elk product zit waarde gekoppeld. De waarde is namelijk datgene wat de markt ervoor over heeft om het te kopen/te ruilen.
- Uitspattingen van anderen in de vorm van vuile fabrieken is wederom een aantasting van je eigendomsrecht. Waar je in het kapitalisme dmv rechtspraak dus schadevergoeding of een andere vorm van compensatie kan verkrijgen.

_________________________________________________
Over rente:

Je stelt dat de rijken alsmaar rijker worden omdat het concept rente bestaat. In jouw situatie zouden goederen na verloop van tijd aan waarde verliezen (afschrijvingen), terwijl in "dit systeem" geld juist na verloop van tijd aan waarde wint, door de rente.

Rente is niets anders dan een beloning voor het risico dat men neemt. Geld is slechts een ruilmiddel, als geld niet zou bestaan, zouden we bijvoorbeeld met goederen ruilen. Als jij 10 koeien van mij zou lenen, dan wil ik niet 10 koeien terug, maar 11 koeien. Die ene koe extra is namelijk mijn beloning voor het feit dat ik jouw goederen uitleen, met het risico dat ik neem dat je failliet kan gaan. Dus of je nou met koeien of met geld ruilt, rente bestaat.

quote:

Op zondag 19 juni 2011 23:03 schreef Papierversnipperaar het volgende:

[..]

En ik zou niet willen ruilen met de gelukkig Über-kapitalistische Amerikanen.

quote:

Griekenland kondigt nog meer bezuinigingen aan

Griekenland verhoogt de belastingen op stookolie en verlaagt de belastingvrije drempel van twaalfduizend euro naar achtduizend euro.

Dat maakte de Griekse minister van Financiën, Evangelos Venizelos, vandaag bekend. Deze maatregelen maken deel uit van bezuinigingsmaatregelen die de regering moet treffen om aanspraak te maken op een tweede financiële noodpakket van de Europese Unie en het Internationaal Monetair Fonds. Vorig jaar kreeg Griekenland al 110 miljard euro aan steun in de vorm van leningen.

‘Griekse schuld is al kleiner geworden’

Venizelos sprak vandaag met schuldeisers over straffe bezuinigingsmaatregelen die volgende week moeten worden goedgekeurd door het Griekse parlement. Athene overlegt ook met Griekse banken om mee te helpen aan het oplossen van de schuldencrisis waar het land zich in bevindt.

Volgens Venizelos is het overheidstekort sinds zijn aantreden een kleine week geleden en na enige aanpassingen van bezuinigingen, van 5.5 miljard geslonken naar 3.8 miljard euro.

De nieuwe aangekondigde wijzigingen in de belastingen moeten de staatsschuld nog verder verlagen. Naast het verlagen van de belastingvrije drempel en het verhogen van de belasting op stokolie wil Venizelos nog drie andere maatregelen treffen:

- een eenmalige solidariteitsheffing op het inkomen van Griekse burgers. Afhankelijk van het inkomen ligt het percentage dat afgedragen wordt tussen de een en vijf procent;
- een jaarlijkse heffing van driehonderd euro voor zelfstandig ondernemers;
- vierhonderd miljoen euro bezuinigen op overheidsuitgaven.

Als Griekenland doet wat het moet doen, dan doen wij wat wij moeten doen

Venizelos wilde in eerste instantie al bestaande afspraken met de trojka van EU, IMF en de Europese Centrale Bank aanpassen, om zo een milder pakket aan bezuinigingen te kunnen presenteren aan het parlement. Hiermee wilde de minister ook het Griekse volk, dat gefrustreerd is over de harde bezuinigingsmaatregelen, tegemoet komen. Maar met een milder pakket zou Griekenland niet kunnen voldoen aan de voorwaarden die de trojka stelt aan de noodhulp.

En dat moet, benadrukte de voorzitter van de eurozone Jean-Claude Juncker vandaag bij de EU-top over de Griekse schuldencrisis in Brussel. Juncker: “Als Griekenland doet wat het moet doen, dan doen wij wat wij moeten doen. Dat is geen dreigement, maar een bevestiging dat we doorzetten met onze pogingen Griekenland te helpen”. De Duitse bondskanselier Angela Merkel riep tijdens de top de Griekse oppositie achter de bezuinigingsmaatregelen van Venizelos te staan: “in deze situatie is er behoefte aan eenheid”.

‘Eurozone vraagt kredietbeoordelaars om Griekenland niet failliet te verklaren’

Op de EU-top in Brussel wordt verder gesproken over de deelname van banken en pensioenfondsen aan de nieuwe noodlening aan Griekenland. Een anonieme Duitse regeringsmedewerker die met persbureau AP sprak, laat weten dat er al met banken wordt gesproken hierover. Ook zouden lidstaten al overleg voeren met kredietbeoordelaars en de Europese Centrale Bank om een negatieve kredietbeoordeling te voorkomen. Op het moment dat kredietbeoordelaars Griekenland deels failliet verklaren, kan dat leiden tot extra onrust op de financiële markten. Daardoor zouden niet alleen Griekse, maar ook Europese banken in gevaar komen.

Ondanks deze reddingspogingen zijn veel financiële experts van mening dat de Griekse schuldenlast op de lange termijn te groot is om te kunnen financieren en dat het land uiteindelijk failliet zal gaan.