Twee maanden terug heeft mijn geschiedenis docent zelfmoord gepleegd. Hij was op dat moment mijn leraar, hoewel die vaak afwezig was en er dus veel lessen uitvielen. Dit kwam door depressies en hij was behoorlijk ziek.
Hoe ik er mee om ga? Hij zit nog vers in mijn geheugen, maar ik ga gewoon lekker verder. Het is natuurlijk klote, maar er om huilen kan ik niet. Ook heb ik geen berichtje voor hem achtergelaten in het condoleanceregister op school, die in zijn lokaal lag. Ik had altijd sympathie voor hem, het was een aardige gozert, maar hij voelt zich zo kennelijk beter. Als hij nou vermoord was ofzo, was het iets anders geweest. Ik vind het enkel spijtig voor zijn familie en vrienden. Wat me denk ik altijd bij zal blijven is mijn huidige (nieuwe) geschiedenis docent die ik in de lerarenkamer zag snikken. Hem had ik ook al eerder voor geschiedenis (3 jaar lang) en ik zie 'm als een kameraad van me.
quote:
Op zondag 12 juni 2011 03:03 schreef porsche1 het volgende:Het zou mij worst wezen of er een leraar die ik 80 jaar geleden heb gehad dood is.

Dus dit.