Op zondag 12 juni 2011 07:27 schreef Snoezepoesz het volgende:Goeiemorgen FOK!ers,
Fijn dat sommige mensen al zo'n goed beeld van me hebben: labiel, onduidelijk en iemand waarmee niet goed mee te communiceren valt?
Ik geef toe, heb jullie mijn verhaal misschien wat onduidelijk toegelicht.
Gisteren zat ik ook in een emotionele achtbaan, jullie woorden herhaalde ik 1 voor 1 in mijn hoofd en ik dacht er telkens aan om het inderdaad te beëindigen.
Nu even over gisteravond...
Rond 7 uur kwamen we elkaar tegemoet lopen, hij kuste me en vroeg hoe het ging.
'Ja, gaat wel.' antwoordde ik kortaf.
'Ga je even mee wandelen?' vroeg ik.
'Is goed.'
Hij sloeg z'n arm om me heen en we liepen naar het strandje.
Onderweg zei hij voorzichtig dat het hem speet van gisteren.
Ik zei niks terug.
Toen we daar aankwamen vertelde hij mij waarom hij zich zo de afgelopen dagen scheen te voelen:
Zijn beste vriend heeft een relatie met een meisje waar hij goed mee kan omgaan.
Nu hoorde hij van z'n beste vriend dat hij acht keer is vreemdgegaan, waarvan het meisje het maar van eenmaal weet.
Zijn vriend zou volgens hem gisteren haar gedumpt hebben.
'En daarom wist ik het allemaal ook even niet meer...' zei hij.
'Maar wat heeft dat met ons te maken?' vroeg ik.
'Ik ben gisteren een enorme klootzak geweest en dat weet ik, het spijt me.' zei hij.
We liepen terug naar huis.
Vanaf het moment dat we thuis waren was er een sexuele spanning tussen ons.
Soms kneep hij zachtjes in m'n billen en ik gaf hem kusjes langs z'n oor.
'Kut, straks ga ik mezelf eraan toegeven, terwijl ik had beloofd het hem niet makkelijk te maken.' dacht ik in m'n achterhoofd.
Toen hij fluisterde of we naar boven konden gaan werd ik gek.
Boven aangekomen begonnen we elkaar hevig te zoenen en de kleren van elkaars lijf te scheuren.
Klinkt als een heftige vrijpartij, maar dat was het niet.
Bovendien zou ik hem dan z'n zin hebben gegeven, wat 'seks na 3 maanden betreft (zijn zogenaamde limiet)'.
We lagen naast elkaar en ik vroeg hem of hij alles meende.
'Wat?' antwoordde hij verontwaardigd.
'Alles wat je zei gisteren, wat je smste. Je had jezelf eens moeten horen.' zei ik, terwijl ik een traan onderdrukte.
'Nee, het spijt me. Ik wist het gewoon allemaal even niet meer. Dat sloeg ook nergens op.' zei hij.
Ik begon mijn stem te verheffen en zei dat hij wel zo overkwam.
Plotseling sloeg hij z'n arm voor z'n ogen en ik hoorde gesnik.
'Waarom ben je nu zo verdrietig?' vroeg ik, bang dat hij op het punt stond om het uit te maken of om te zeggen dat hij het opnieuw allemaal niet meer weet.
'Omdat ik een enorme klootzak ben...' zei hij.
'Je kunt onmogelijk van mij vragen om een datum te gaan stellen (bewijze van) voor seks.
Zoiets kun je niet van me vragen en dat is onmogelijk!'
'Ja, weet ik. Weet ik, liefje. Je moet het doen wanneer jij het wilt, je moet het niet voor mij doen.'
Ik voelde me gerust gesteld en gaf hem zachtjes een kus op z'n voorhoofd.
'Kijk me eens aan, ... je hoeft niet bang te zijn dat ik zomaar bij je wegga. Ik ga niet zomaar bij jou weg' fluisterde hij.
Pfoe, wat een emotionele achtbaan was dat gisteren voor ons beide.
Ik besefte me dat communiceren inderdaad een vereiste is voor in een relatie.
Ik heb er zeker moeite mee, omdat dit eigenlijk mijn eerste echte relatie is.
En ik heb er best moeite mee om te zeggen hoe ik me voel, de juiste woorden vinden is niet altijd even makkelijk.
Gek genoeg weet ik het wel op bepaalde momenten dat ik het schrijf.
Ben zo blij dat we het uitgepraat hebben en natuurlijk heb ik hem vertelt dat ik hem ook begrijp, wat hij voelt.
Liefs,
Snoezepoesz