abonnement bol.com Unibet Coolblue
pi_102171093
Zo keshet, hele fok aan de jank door jouw prachtige verhaal.
Wat is ze toch een topper he, die kleine emma!
En jouw d klinkt als een geweldige man!
wie met beide benen op de grond blijft staan....komt niet ver
pi_102172630
Die Emma klein, dapper, stoer vechtertje! Wat een ontroerend verhaal :'( maar ook zo liefdevol omschreven O+
29/10/'10 - 25/03/'13
pi_103700028
Ik lees al sinds de uitbraak van de mexicaanse griep mee in OUD. Ik lag ziek in m’n bed en voelde de eerste schopjes van de baby in m’n buik. Ik heb het sindsdien prettig gevonden om mee te lezen, maar durf pas sinds een paar weken een beetje mee te schrijven. Een opmerking in Z&G zorgde ervoor dat ik ineens een heel klein beetje van mijn verhaal durfde te vertellen. . De reacties erop gaven me een zetje in de rug om dan nu eindelijk het hele verhaal te doen. (Het is wel een vreselijk lang verhaal geworden, sorry daarvoor.) Ik ben al tijdens de kraamweek gestopt met praten over de bevalling. Het doet me te veel zeer allemaal. In eerste instantie ging het over een ingreep van de gynaecoloog, maar toen dat eenmaal uitgelegd was gingen er andere zaken spelen. Ik heb een tijd in m’n hoofd proberen te prenten dat de verpleegkundige in het ziekenhuis geen zin had in haar nachtdienst en daarom zo op mij reageerde. Verder vind ik het absoluut niet terecht dat ik er nog steeds zo vreselijk mee in de knoop zit. Zo erg is het toch ook allemaal weer niet wat er is gebeurd. Ik had zelf mondiger moeten zijn, dus dat ik me zo voel heb ik volledig aan mezelf te wijten.

Het laatste deel van mijn zwangerschapsverlof gaat zoals ik vooraf had gedacht. En ik weet precies waarom ik er zo ontzettend tegenop zag. Ik heb koste wat kost doorgewerkt tot 36 weken. Ik kon/mocht niet met verlof van mezelf. Uit angst voor het niets? Op 9 april 2010, een dag voor de uitgerekende datum, schreef ik het volgende: ik voel me ellendig omdat ik nauwelijks meer iets kan en al helemaal nergens meer kom. Voel me een gevangene in m’n eigen huis en ondertussen ook in m’n hoofd. Ik kan me niet meer concentreren of focussen, vind niks leuk om te doen en vind mezelf, hoe slecht ook, wel een beetje zielig. Ik zie het echt niet zitten om zo nog twee weken door te gaan, maar ik heb het niet voor het zeggen. Ik wil mezelf weer een beetje kunnen zijn; me wat bewegen en weer wat kunnen met m’n hoofd, want dat die me nu aan m’n lot overlaat vind ik wel heel moeilijk. Ik ken mezelf zo niet (zenuwachtig, bang, verdrietig). Ik wil positief naar de bevalling en de komst van ons kleintje toe, maar ik krijg het nu in m’n hoofd niet meer voor elkaar. Diezelfde dag begint het.

Om 21.00 uur voelde ik ineens vocht wegschieten richting m’n ondergoed. Met een rare beweging, lastig hoor met een zeer lijf overeind komen en daarbij proberen de bank niet vies te maken en niets te laten merken) stond ik op en ging naar de wc. Daar kwam, gelukkig met m’n broek naar beneden, een flinke plons vruchtwater. Lichtgeel met witte vlokjes. Toen J gevraagd even te komen kijken; ik ben nooit zo uitbundig. J wist gelijk hoe laat het was. We hebben elkaar een kus en een knuffel gegeven en gezegd dat ’t nu echt gaat beginnen. Ondertussen bleef er vruchtwater lekken. Eerst maar maandverband en al heel snel kraamverband gepakt. De verloskundige alvast gebeld zodat die voorbereid was. De kleuromschrijving van het vruchtwater vond ze vreemd en ze wilde gelijk even langskomen. De wachttijd heb ik gebruikt om nog wat vruchtwater op te vangen en samen hebben J en ik nog even een donkere was in de wasmachine gedaan. De verloskundige was er snel en ze heeft het opgevangen vruchtwater bekeken: vraagtekens! Ook dat wat in het maandverband gelekt was gaf geen uitsluitsel. Ze heeft naar de onderkant gekeken om te kunnen beoordelen of het echt vruchtwater is. Toucheren wilde ze niet doen, omdat er nog geen weeën waren. Op de wc nog meer vruchtwater opgevangen… ehm…dat bleek urine te zijn. Ik weet gewoon niet meer waar ik leegloop, schaam… In kraamverband nog twee keer wat vruchtwater opgevangen en toen moest de verloskundige toch de conclusie trekken dat het heel lichtgroen vruchtwater was. Helaas voor ons wordt het geen thuisbevalling, maar een bevalling met medische indicatie in het ziekenhuis in verband met meconiumhoudend vruchtwater.

De verloskundige zou bij het ziekenhuis informeren naar de tussenstand en als wij dat wilden dan konden we haar voor het laatste stukje wel vragen om te komen (als publiek). Nog even de laatste spullen in de vluchtkoffer gedaan, maar helaas niet m’n labello. Die zat nog in m’n broekzak…in de was die we net hadden aangezet. Kwart over tien stapten we voor het laatst als stel de deur uit om op weg te gaan naar het grote avontuur!

In het ziekenhuis zijn we “lopend” naar de afdeling verloskunde gegaan. Ik wilde ook nu niet in een rolstoel, want ik had “alleen maar” last van m’n bekken en dan kon ik best dat laatste stukje wel schuifelen. Kwart voor elf mochten we ons installeren op een éénpersoonskamer. Snel zou er iemand komen om de CTG-apparatuur aan te sluiten. Dat duurde helaas nog ruim een half uur. Tijdens het maken van het hartfilmpje kwamen de weeën spontaan opzetten. Helemaal onderin m’n rug. Deze weeën werden niet door de meetapparatuur opgepikt. Na ruim drie kwartier werd ik losgekoppeld en hebben we gelijk maar gemeld dat ik ongeveer iedere vijf à zes minuten een rugwee voelde.

Eindelijk kon ik naar de wc. Toen bleek heel m’n broek en bed zeiknat te zijn van het lekkende vruchtwater. J heeft een verpleegkundige (een andere dan tot nu toe bij ons geweest was) om nieuw kraamverband gevraagd en zij vertelde bij de aanblik van het natte bed dat er een schoon bed geregeld zou worden. Na een flinke tijd wachten kwam “onze” verpleegkundige weer terug om te melden dat alles goed was op de CTG,dat de arts zo nog even zou komen en dat J dan naar huis moest en dat ik nog even een paar uur moest slapen, want het zou een drukke dag gaan worden. Nog even naar het schone bed gevraagd, zodat ik weer zou kunnen liggen…nou…dat kon ik wel vergeten! Een paar celstofmatjes erop en verder niet, want ander zou ze bezig blijven met al dat lekkende vruchtwater. Ik voelde me flink rot en enorm gekleineerd op dat moment. Slapen met die terugkerende pijn in m’n rug leek me nu ook niet echt tot de mogelijkheden behoren en ik wilde al helemaal niet dat J weg zou gaan. Deze vervelende verpleegkundige vond dat ik me niet zo druk moest maken, niet zo paniekerig moest doen (was ik helemaal niet) en als ik niet zou kunnen slapen, dan moest ik maar bellen dan zou ik wel wat krijgen. Verder was ze erg aan het zeuren over m’n achternaam…erg vervelend. Zo moeilijk is het toch ook weer niet. Enige “probleem” was dat alleen m’n meisjesnaam op m’n ponskaartje stond. Maar daar zou de verzekering erg moeilijk over gaan doen. Tegen J heb ik nog een tijd zitten “piepen”; dat ik dit echt niet alleen wilde doen. Hij liet zich niet zomaar wegsturen als ik dat niet zou willen en hij zou wachten tot ik in slaap was gevallen. De andere verpleegkundige kwam ook nog even langs voor het bed. Zij vond de celstofmatjes onzin en heeft mijn bed verschoond. Een arts kwam ook nog even langs om uit te leggen wat er verder de bedoeling was. Morgenochtend zou de bevalling ingeleid worden door de dagploeg en ik moest toch echt gaan slapen en J moest naar huis. Ook zij nam mijn verhaal over de rugweeën niet serieus. Ik was eigenlijk ook wel teleurgesteld dat er niet werd getoucheerd. De verloskundige had gedacht dat ze dat in het ziekenhuis wel zouden doen. Zonder enige kennis over de tussenstand dan toch maar proberen te slapen….dat ging niet door de erger wordende pijn . Toen maar op de bel gedrukt. Eerst kwam de verpleegkundige en daarna de arts. Bleek dat ze me een slaappil wilden geven. Allemaal leuk en aardig, maar bij mij gaan pillen er alleen in als ze in water opgelost zijn…dat mocht met deze niet, dus helaas (voor hun). De arts heeft toen nog met de gynaecoloog overlegd en ze kwam terug met het voorstel voor een injectie om me weg te laten zakken. Daar toen maar mee ingestemd, maar ik heb geen idee wat ze me hebben toegediend. Met dit middel mocht ik niet meer zelfstandig m’n bed uit. Na het inspuiten (03.00 uur) is J dan toch naar huis gegaan. Kon hij ook nog heel even slapen en de was ophangen op mijn verzoek; waar denk je aan!

Zelf ben ik geloof ik maar heel even weggezakt, maar ik durf niet te zeggen dat ik echt geslapen heb. Al snel kon ik de weeën niet meer opvangen met geconcentreerd diep door m’n neus inademen en lang door m’n mond uitademen en moest ik overgaan op wegpuffen. Ik weet niet hoe vaak ik “altijd is kortjakje ziek” en “deze wee komt nooit meer terug” in m’n hoofd heb gerepeteerd. Per wee kwam ik al tot een keer of acht en dat telde ik met m’n vingers mee terwijl ik hard aan de buizen van het bed trok en m’n hoofd in het matras draaide (door nergens naar te hoeven kijken kon ik me beter concentreren). Al die tijd lag ik op mijn zij met m’n knieën op elkaar geklemd (pijnlijk!, maar ik kon naar mijn idee echt niet anders). Ik denk dat ik het op die manier toch wel een uurtje of twee alleen heb moeten doen, maar ik had echt geen trek in die chagrijnige verpleegkundige bij m’n bed. Om half zeven zou ik wakker gemaakt worden om me te kunnen douchen en te ontbijten, maar om kwart voor zeven heb ik toch zelf maar op de bel gedrukt om te vragen of ik naar de wc mocht…. (dat moest ik eigenlijk al sinds half vijf). Na een wee heb ik op de wc kunnen plassen, maar helaas was ik niet op tijd terug in m’n bed voor de volgende…die heb ik half staand/hangend/steunend tegen bed en muur op proberen te vangen, maar dat was absoluut geen succes. Ik wist niet hoe snel ik m’n “vertrouwde” houding in bed weer aan moest nemen. Dan ging het tenminste goed als ik op tijd begon met puffen. Als ik te laat begon, dan ging de ademhaling de rest van die wee ook niet goed en was het veel pijnlijker.

Het werd zeven uur en J verscheen in de deuropening. Ik was erg blij dat hij er weer was! Nu was ik niet meer alleen, maar me helpen op wat voor manier dan ook, was niet aan de orde. Hij mocht me in ieder geval niet aanraken, ik wilde hem niet fijn knijpen (ik had de buizen van het bed al!) en praten of om me heen bewegen vond ik absoluut niet prettig. Ik werd aan het begin van de dagdienst weer aangesloten op de CTG en moest daarvoor even op m’n rug liggen…echt geen pretje! Gelukkig mocht de rest van de registratie wel op m’n zij. Dit was gelukkig wel een vriendelijke verpleegkundige. Zij had wel in de gaten dat ik echt al serieus in mezelf gekeerd de weeën aan het opvangen was. Ik had zelf het idee dat inleiden niet nodig zou zijn gezien de weeenactiviteit, maar zij waarschuwde me dat deze weeën niet perse centimeters ontsluiting als resultaat hoefden te hebben. Ze zou de arts vragen na de overdracht gelijk even bij mij te komen kijken. Om negen uur kwam de arts haar ronde doen. Ze vond me al aardig van de wereld (lijken dan, want ik heb toch echt alles wel bewust mee gekregen). Tussen twee weeën door heeft ze getoucheerd. Gelukkig was dat niet pijnlijk en ze vertelde goed wat ze ging doen. Het resultaat: 6cm ontsluiting! Had ik toch een goed idee van waar mijn lijf mee bezig was. Jammer dat ze daar ’s nachts niet naar geluisterd hebben. Maar belangrijker, nu zal het ook wel opschieten.

We worden doorgestuurd naar de verloskamer. Ik moest op een “ontspannen” moment overstappen van het bed op de verlostafel. Het duurde best een tijdje voor ik een soort van gemakkelijke houding had gevonden, want ik kon me door m’n bekkenpijn maar moeilijk wat hoger op de tafel installeren. Uiteindelijk kon ik de weeën wel weer goed op m’n zij liggend opvangen….nu niet aan de buizen trekkend, maar al knijpend in het “kussen” van de tafel. Ook m’n hoofd duwde ik daar zover mogelijk in. Het wegpuffen van de weeën ging wel steeds moeilijker, ook al probeerde ik nog zo goed m’n zinnetjes in m’n hoofd te zeggen. Steeds vaker was ik het echt helemaal kwijt met m’n ademhaling en dan ging ik heel hard door m’n mond in- en uitademen. Een soort voorstadium van hyperventileren. J had de opdracht gekregen om mij op m’n ademhaling te wijzen. Ik weet echt niet meer hoe vaak ik sorry tegen hem heb gezegd. Slaat natuurlijk helemaal nergens op, maar ik vond op dat moment dat ik tekort schoot. Na een uurtje kwam de arts weer langs voor een nieuwe tussenstand: 8cm! Heel mooi 2 cm vordering in een uurtje.

Daarna werd de druk op de onderkant toch al snel veel groter en had ik het idee dat dat al persweeën zouden moeten zijn. Toen maar op de bel gedrukt voor ondersteuning, want op eigen houtje persen mag niet. De verpleegkundige kwam even langs en ik moest de persdrang helemaal wegpuffen als gewone weeën. Na een paar keer lukte dat naar mij idee echt niet meer en begon ik me in steeds gekkere bochten te wringen om niet toe te geven aan de persdrang. Heel vervelend ook nog dat die persdrang op bijna dezelfde plek als de rugweeen te voelen waren. Maar weer op de knop gedrukt. J moest toen tegendruk gaan geven in m’n onderrug. Ook dit hebben we een aantal weeën geprobeerd, maar het opvangen lukte nauwelijks meer. Ook wel apart was dat ik tijdens de weeën zoveel lucht “at” dat ik die na een wee weer uit moest spugen. Ik werd er misselijk van. Dat werd versterkt nadat J m’n snel indrogende lippen van een flinke klodder Purol (van hem, mijn labello zat tenslotte in de was) had voorzien. Echt niet lekker en daarbij werd ik ook niet goed van de geur. Weer op de bel gedrukt…ik voelde me een enorme zeur. Nu mocht ik nog niet echt gaan beginnen met persen, maar wel mocht ik de weeën deels laten glippen en hoefde ik niet alles meer op te vangen. Ook dit hield niet lang stand, maar de verpleegkundige probeerde me op te beuren met de boodschap dat het persen straks sneller zou gaan doordat ik nu nog zo goed weerstand aan het bieden was aan de persdrang. Na nog weer een belletje bleef de verpleegkundige gelukkig wel bij ons en mocht ik onder haar leiding heel rustig gaan beginnen met persen tot de arts zou komen. Die was op een andere kamer nog een bevalling aan het afronden…en daar moest ik dus al bijna een uur op wachten! De arts kwam gelukkig vrij snel daarna. Ik moest me op m’n rug draaien voor weer toucheren: 10cm! Nu dus volledig! De arts deed haar schort om en ging aan het voeteneind staan. J en de verpleegkundige stonden allebei aan een zijkant en ik lag met opgetrokken benen op tafel. Bij een wee gaven m’n “helpers” m’n benen aan, want zelf kon ik die door de pijn in m’n rug en bekken niet pakken. De eerste persweeën waar ik echt wat mee mocht doen waren moeilijk. Ik kon niet direct de omschakeling maken naar actief persen in plaats van wegpuffen. Gelukkig hielp iedereen me daar goed doorheen door te zeggen dat ik het heel goed deed. Jan ondersteunde m’n nek zodat ik makkelijker mezelf kon krommen voor de pershouding en voor m’n kin op de borst om een enorme hap lucht naar beneden te duwen. Dat laatste kon zo’n drie, vier keer per wee. M’n “helpers” reageerden heel goed wanneer ik m’n benen weer nodig had. Het hoofdje konden ze al vrij vlot een beetje zien maar ik zag alleen de draad die op het hoofdje gezet was. Het werd steeds pijnlijker en het ging ook heel erg branden. Ik heb liggen piepen van de pijn. Ook wel weer een goed teken, want dan “staat” het hoofdje. Snel daarna zou het kindje wel komen en bij één wee dachten ze ook echt dat het zou gebeuren,maar toen was de perstijd toch alweer om voor de baby er was. Ineens werd gezegd dat er bij de volgende wee een verdoving en een knip gezet zouden worden vanwege problemen bij de baby. Bij de volgende wee voelde ik de prik van de verdoving, ik hoorde de knip en toen zag ik met het persen het achterhoofdje komen. Daarna ging het heel erg snel en lag er ineens een paarsig, glibberig kindje op m’n borst

Ik had geen idee hoe ik het vast moest houden zonder dat het van me af zou glijden. Van de eerste momenten weet ik me niet heel veel meer te herinneren….zo overweldigend. Volgens mij heb ik m’n armen om ons kindje heengeslagen (het had ook ineens een mutsje op en werd een beetje droog gedept) en ben ik er tegen gaan praten. Ik heb het welkom geheten in ons nieuwe gezinnetje en verder weet ik echt niet meer wat ik gezegd heb…in ieder geval veel lieve dingen. Ondertussen kreeg ik al een injectie en er werd geprobeerd de baby bij mij te laten drinken. De arts bedacht zich toen dat we met z’n allen nog helemaal niet wisten wat het eigenlijk was “geworden”. Dat maakt op zo’n moment ook helemaal niet uit…we hebben een kindje gekregen! Het kindje werd opgetild en het bleek een meisje te zijn! Toen werd mij gevraagd hoe ze zou gaan heten. Heel overtuigd antwoordde ik: Marit! We hebben elkaar even goed vastgehouden en een zoen gegeven. Daarna mocht “papa” de navelstreng doorknippen.

Ondertussen moest de nageboorte nog steeds komen. Blijkbaar wilde die niet uit zichzelf komen. Naweeën had ik naar mijn idee niet. Ik kreeg nog een injectie en de arts ging op m’n buik duwen om de placenta los te krijgen van de baarmoederwand. Ik verloor aardig wat bloed, want de celstofmatten waar ik op lag werden steeds vervangen. De “volle” werden gewogen. Toen we al op 800ml bloedverlies zaten kwam de arts tot de conclusie dat de placenta al los in m’n baarmoeder lag, maar er toch niet uit kon. Aan de navelstreng naar buiten geleiden werkte ook niet. Ze mocht niet aan de navelstreng trekken, want dan zou ze die helemaal los kunnen trekken. Dat laatste mag alleen de gynaecoloog doen. Die werd er bijgehaald om de situatie te beoordelen en de zorg over te nemen. Enige optie, voor zover ik het begrepen heb, manuele verwijdering. De gynaecoloog is met haar hand naar binnen gegaan om de placenta eruit te halen. Dit lukte pas bij een tweede poging. Het was gruwelijk! Ik heb in die paar minuten het volledige ziekenhuis bij elkaar geschreeuwd en had mezelf echt absoluut niet meer onder controle. Ik raakte in paniek. Af en toe kon ik door ondersteuning van het medisch team heel even tot “rust” gebracht worden zodat hyperventileren voorkomen kon worden. Wat vreselijk!

Toen de placenta er eenmaal uitgevist was, werd deze beoordeeld. De placenta leek helemaal intact, maar voor de zekerheid is dat nog wel met een echo gecontroleerd. De vorm van de placenta redelijk apart. De placenta had namelijk nog een dikkere, brede rand zitten buiten de vliesaanhechting. Dit wordt een “placenta circumvellata” genoemd; een placenta met een “wal” eromheen. Bij verdere bestudering bleek dat de navelstreng niet aangehecht zat op de placenta, maar op de vliezen. Het verbindingsdeel met de placenta zijn dan alleen de bloedvaten die in de vliezen zitten zonder bescherming eromheen. Dat is een “velamenteuze insertie” genoemd en die is vrij bijzonder (1%). Dit verklaart ook waarom de placenta niet met de navelstreng naar buiten geleid kon worden.

J heeft Marit daarna aangekleed bij zich gekregen en samen mochten ze mij (mama!) gaan ondersteunen bij het laatste deel om de bevalling helemaal af te ronden: het hechten van de knip. Mijn benen werden in de steunen gelegd en ik moest proberen ontspannen te liggen. Dat was zeker niet makkelijk, want na al het voorgaande schoot ik steeds weer in paniek als er alleen al een hand in de buurt kwam van het te hechten gebied. Gelukkig werd er wel verdoofd, maar voordat die prikken gezet waren, was ik alweer helemaal door het plafond gegaan bij het idee van de pijn die ging komen. Er mocht echt helemaal niemand meer aan me zitten! Het hechten zelf ging heel wisselend. De spierlaag en de bindweefsellaag gingen vrij aardig. Maar als de huid tussendoor schoongeveegd moest worden (steeds weer nieuw bloed), dan gilde ik het uit van de pijn en kneep ik Jan z’n hand helemaal fijn. De laatste hechtingen, de huid, werden ondanks extra verdoven nog een ware martelgang. Tegen enen zat het erop….anderhalf uur na de geboorte van Marit.

Ik had al tijdens het wachten op de placenta een infuus vocht gekregen, wegens het bloedverlies (bijna 1,5 liter uiteindelijk) en later op de middag kreeg ik nog een onderzoek om te bepalen of er ook nog een bloedtransfusie nodig zou zijn. Dat was niet het geval. Wel moest ik (en Marit dus ook) nog een nachtje blijven.

Na gesprekken met de kraamhulp en de verloskundige tijdens de kraamweek heb ik nog een afspraak gemaakt met de gynaecoloog (die de placentaverwijdering heeft gedaan) voor uitleg over de ingreep. Het was geen echte manuele verwijdering, maar ze heeft met een paar vingertoppen een stukje placenta vastgepakt en vervolgens de hele placenta eruit getrokken. Ze had ook nog aan de OK gedacht, maar dan zou er nog veel meer bloedverlies geweest zijn. Daarnaast vond ze me heel sterk overkomen en durfde ze het wel aan op de verloskamer. Ze vond het vervelend dat ik nog een flinke tijd last van de ingreep heb gehad in m’n hoofd. Na het gesprek is de ervaring alleen nog maar pijnlijk, het gruwelijke is weg. De woorden van de gynaecoloog dat ik zo sterk was en dat ik het zo goed aan kon…het was te veel. Bij thuiskomst ben ik vreselijk in paniek geraakt en ingestort. Er was daarna geen vooruitgang meer in lichamelijk herstel en ik ben in een diep zwart gat gevallen. Helaas flink depressief geworden. (Het vervolg hier op hoort volgens mij niet in dit topic, maar ook niet in het topic “depressief door hormonen”. Bij mij is namelijk geen ppd gediagnosticeerd. Ik ben wel in therapie.)

De “natuur” is niet te remmen en op het moment is er zowel bij mij als bij mijn man een sterke wens naar een tweede kindje. Maar ik durf (nog) niet. Ik wil voor mezelf van alles dichttimmeren. Dat ik weer last van m’n bekken ga krijgen is zeer waarschijnlijk en ik ben nu aan het leren om dat mentaal aan te kunnen (ik denk dat ik dat wel ga leren bij de therapie; om mezelf wat te leren waarderen ook al kan ik niets). Ik hoop ook dat ik sterk genoeg wordt om niet weer in een depressie te zakken. Maar dan nog de bevalling….hoe kan het anders en hoe kan ik vooraf “garanties” krijgen dat het anders gaat? Ik moet sowieso naar het ziekenhuis vanwege het bloedverlies bij deze bevalling.
pi_103701082
Dat klinkt als een behoorlijk heftige ervaring. Ik wens je veel sterkte bij de therapie om dit alles een plekje te geven. En hoe cliche het ook klinkt, geen 1 bevalling is het zelfde.
pi_103714582
klinkt als een heftige ervaring! Fijn dat je het met ons wilde delen. Sterkte met de verwerking. En inderdaad zoals faja al zegt geen bevalling is het zelfde
  zaterdag 29 oktober 2011 @ 19:36:16 #156
14811 Asyniur
Nu met 2 jommetjes <3
pi_103715655
Och Kursor, wat een nare boel zeg! Maar je hebt het hartstikke goed gedaan!
Van die bekkenproblemen: het is ook heel moeilijk om te accepteren dat je dingen niet kan. Ik loop er elke dag weer tegenaan.
Ik hoop dat je er weer bovenop krabbelt zodat je een tweede kindje aandurft :*
  zaterdag 29 oktober 2011 @ 20:21:52 #157
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_103717292
Kursor, daar is je verhaal dan. Ik hield dit topic al in de gaten. Goed dat je het helemaal hebt opgeschreven hoor!

Ik vind dat je ontzettend streng voor jezelf bent (of in ieder geval: zo kom je op me over). Wat jij hebt meegemaakt is gewoon allemaal heel heftig geweest. Ik vind het echt geen wonder dat je hulp nodig hebt bij de verwerking hiervan hoor!

Eerst ben je voor een groot deel aan je lot overgelaten en vervolgens ben je na de bevalling ook nog eens 'gemarteld' (zo omschrijf ik het maar even, het manueel verwijderen van die placenta. Ik kan me namelijk voorstellen dat je dat zo gevoeld hebt). Ook al denkt je hoofd misschien 'de dokters weten wel wat ze doen'. Het voelt gewoon helemaal verkeerd en alsof je geen controle meer hebt over wat er met je lichaam gebeurt. En dat is een vreselijk hulpeloos gevoel. Goed dat je hierover nog met de gyn kon praten achteraf.

En over dat 'mondiger' zijn. Dat blijft achteraf gepraat natuurlijk... Feit blijft dat die verpleegster niet aardig tegen je deed (niet eens het bed willen verschonen!). In een ideale situatie heb je dan altijd je woordje klaar, maar in het echt lang niet altijd! En al helemaal niet als je voor het eerst aan het bevallen bent. Dat is een van de meest overweldigende momenten van je leven. Achteraf weet je het vast wel allemaal goed te verwoorden tegen die verpleegster. Misschien nog een tip: schrijf een brief aan de verpleegster. Niet eentje die je echt opstuurt, maar gewoon voor jezelf. Mij heeft dat toen ook weer een stuk op weg geholpen. Dan heb je toch nog een beetje je 'zegje' gedaan. (brief aan de vk)

Verder vind ik het heel lastig om adviezen te geven. Je bent al op de goede weg met de therapie denk ik. Misschien kun je dan straks ook langzaam je verhaal nog eens doen aan mensen die heel dicht bij je staan. Hoe vaker je het verteld, hoe minder het in je hoofd blijft zitten. (Niet dat je het vergeet natuurlijk, maar het obsessieve, het gedachten-in-kringetjes aspect gaat er vanaf).

Heel veel succes bij de verwerking. Ik hoop dat je het zodanig een plekje kunt geven dat jullie voor een tweede durven te gaan. Je kunt ook een pre-conceptie gesprek met de gyn aanvragen en bespreken wat een angst je voor de bevalling hebt gekregen en wat daar eventueel aan te doen is. Hoe kan de gyn je daarbij helpen? Hoe gaat de bevalling er dit keer uitzien? Misschien geeft dat ook nog een stukje rust.
pi_103717469
Kursor wat een heftig verhaal. Je bent op zijn zachtst niet aardig behandeld. Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken.
Is er een mogelijkheid dat je naar een ander z-huis gaat mocht je ooit voor een 2e gaan? En vraag van te voren een gesprek aan met de gyn zodat je duidelijk kunt bespreken wat je van hun verwacht.
  zondag 30 oktober 2011 @ 08:33:54 #159
14811 Asyniur
Nu met 2 jommetjes <3
pi_103733277
Ooh en ik sluit me aan bij Fee-nix: je bent veel te streng voor jezelf. Opkomen voor jezelf is gewoon heel moeilijk in zo'n afhankelijke positie.
Tijdens mijn bevalling zijn ook sommige dingen anders gegaan dan ik had toegelaten als ik niet aan het bevallen was geweest.
pi_103754973
Bedankt voor jullie medeleven en het meedenken met mijn verhaal. Als ik zo de reacties lees van Fee-nix en Asyniur ben ik nog niet zo heel ver met m'n therapie. Een van de belangrijkste onderwerpen daarin voor mij is "onverbiddelijk hoge eigen". Maar ik ben daar zeker mee bezig. Iets milder worden naar mezelf toe. Ik denk ook dat dat heel belangrijk is. Daarnaast heeft Fee-nix het over obsessief denken... :o Ken je me in het echt! Ik probeer me ook zo goed mogelijk voor te bereiden op nog een zwangerschap/bevalling/verlofperiode. Vinden jullie toch niet heel erg als ik volg hoe jullie het aanpakken? Ik heb ook erg bewondering voor hoe Asy omgaat met haar bekkenklachten. Ik zou het niet kunnen.

Van een pre-conceptie-afspraak in het ziekenhuis heb ik nog niet eerder gehoord. Ik had al wel in m'n hoofd om als het zover is gelijk met de verloskundige naar mogelijkheden te kijken. Maar het kan dus echt daarvoor al? Of is dat maar in een paar ziekenhuizen? Ik weet om eerlijk te zijn niet of ik poliklinisch moet bevallen of dat ik gelijk een medische indicatie heb. Heeft iemand daar een antwoord op? Reden: fluxus/overmatig bloedverlies.

En wat is normaal als je opgenomen wordt? Ik had begrepen dat de partner niet mag blijven zolang de bevalling niet is begonnen, 's nachts dan natuurlijk. Dus dan was het logisch dat J was weggestuurd. Ze vonden dat ik geen weeën had, dus hij moest weg. Maar ik had ze wel degelijk en ze deden ook echt pijn. Maar kan ik dan eisen dat hij moet blijven bijvoorbeeld? Ik weet echt niet hoe de normale gang van zaken zou zijn. Ik weet alleen dat ik heel verdrietig word als ik op kraamvisite ben en hoor dat er de hele tijd een verpleegkundige aanwezig was die ondersteuning gaf. Zou het rustig geweest zijn, dan was dat bij mij misschien ook wel geweest. Maar het was vreselijk druk. En wat als ik voor een volgende keer heb afgesproken dat er echt begeleiding is, maar het is druk. Dan zit ik toch nog alleen? Ik kan het gewoon niet sluitend maken in m'n hoofd. Altijd maar mitsen en maren. Ik wil dat er naar me geluisterd wordt, dat ik serieus genomen wordt en dat er iemand voor me is...maar ik ben niet medisch onderlegd en weet dus niet wat echt belangrijk is (buiten mezelf).

Naar een ander ziekenhuis gaan is zeker wel mogelijk. Ik woon vlakbij een grote stad en er zijn meerdere ziekenhuizen in de regio. Maar het gaat me niet zozeer om specifiek het ziekenhuis waar ik ben bevallen, maar meer over hoe het er in ziekenhuizen algemeen aan toe gaat. Druk is gewoon weinig tijd. En er zijn altijd mensen die niet zo'n zin hebben in hun werkdag/nacht. Vooraf kan ik niet de garantie krijgen dat dat me niet nog een keer overkomt. Erg eigenlijk dat dat is waar ik me nu al druk over kan maken voor een volgende keer.
  zondag 30 oktober 2011 @ 20:15:07 #161
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_103756166
quote:
0s.gif Op zondag 30 oktober 2011 19:51 schreef Kursor het volgende:
Daarnaast heeft Fee-nix het over obsessief denken... :o Ken je me in het echt!

Van een pre-conceptie-afspraak in het ziekenhuis heb ik nog niet eerder gehoord. Ik had al wel in m'n hoofd om als het zover is gelijk met de verloskundige naar mogelijkheden te kijken. Maar het kan dus echt daarvoor al? Of is dat maar in een paar ziekenhuizen? Ik weet om eerlijk te zijn niet of ik poliklinisch moet bevallen of dat ik gelijk een medische indicatie heb. Heeft iemand daar een antwoord op? Reden: fluxus/overmatig bloedverlies.
Haha, nee ik ken je niet hoor ;). Ik herken gewoon dingetjes van mezelf in jouw verhaal. En kon me dus indenken dat je de hele tijd in kringetjes draait met je gedachten, ofwel 'obsessief' denkt ;).

Naar mijn weten kun je altijd (zeker met zo'n heftige ervaring op zak) een pre-conceptie gesprek aangaan met een gynaecoloog. En je kunt natuurlijk sowieso nu gewoon een afspraak maken bij een gyn om te vragen hoe en wat. Of ze ook zo'n pre-conceptie gesprek doen en hoe jij je het beste kunt voorbereiden op zwanger worden en bevallen. Ik weet in ieder geval dat ik gewoon altijd naar het ziekenhuis kan bellen en vragen om een afspraak op het gewone spreekuur van de gyn. Daar hoef je niet zwanger voor te zijn. Ik heb bijvoorbeeld ook weleens een spiraaltje laten plaatsen en dan moet je ook zo'n afspraak maken. En als ze vragen naar de reden voor je afspraak kun je gewoon eerlijk zeggen dat je graag weer zwanger wilt worden, maar daar veel angst voor hebt en dat je met de gyn vantevoren al over de begeleiding tijdens de zwangerschap en bevalling wilt spreken. Dat soort afdelingen kennen gerust meer 'angst-patienten' hoor, dus dat zullen ze echt niet vreemd vinden. (En anders maar wel...)

De vragen in je derde alinea kunnen denk ik ook het beste beantwoord worden door een gyn. Ik kan wel wat gaan raden, maar daar heb je ook niet veel aan ;).

In ieder geval: als je er van tevoren over praat met de gyn, dan zijn ze ook helemaal op de hoogte van de mate van je angst en kan er een aantekening in je dossier komen zodat ieder personeelslid hier rekening mee kan houden.
pi_103758395
Kursor wat tijdens het lezen van jouw post van vanavond bij me opkomt is: is een doula niks voor jou voor een volgende keer?
Zij is er echt ter ondersteuning van de moeder. Ze is niet-medisch maar wel de gehele bevalling aan jouw zijde. Dus als wegens drukte begeleiding vanuit het ziekenhuis er niet zou zijn, dan is zij er wel. Ik weet er ook het fijne niet van verder, misschien wordt je wat wijzer op doula.nl
Don't you love her madly?
  zondag 30 oktober 2011 @ 20:54:13 #163
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_103759054
:Y Vind ik ook een hele goede tip Lovechild!
  zondag 30 oktober 2011 @ 21:42:57 #164
14811 Asyniur
Nu met 2 jommetjes <3
pi_103762853
Lieve Kursor, ik ben geen heilige. Er zijn dagen dat ik tegen de muren omhoog loop. Ik heb nog nooit zoveel 'ruzie' met mijn man gehad als afgelopen tijd door alle frustratie. Ik herken mezelf soms niet terug waarover ik loop te zeiken; kleine futiliteiten. Maar goed, mijn man weet dat en wacht dan even tot ik gekalmeerd ben om er later op terug te komen.

Ik kan me ook wel vinden in LoveChild. Mijn vk was de hele bevalling bij me, ondanks dat ik inmiddels medisch was. Zij heeft het ook in sommige opzichten voor mij opgenomen. Misschien kun je een vlos vinden die ook op die manier haar cliënten begeleid?
pi_103778178
Kursor,

ik hoop dat je wat hebt gehad aan het plaatsen van je verhaal hier. Ik sluit me aan bij de anderen: wees niet te streng voor jezelf. En die verpleegkundige was gewoon zelf een b*tch, betrek dat niet op jezelf he. Ik ben nog nooit bevallen, dus zal verder geen adviezen over het gebeuren an sich geven. :)

Wat ik nog wel kan zeggen (en dat sluit ook een beetje aan bij wat hier boven is gezegd): de eerste bevalling van mijn zus was (voor haar) ook traumatisch. (Kort gezegd: veel te lang door blijven modderen terwijl baby met hoofd niet goed voor geboortekanaal lag, uiteindelijk keizersnee. Dat is wat ze me verteld heeft, misschien zit er nog veel meer achter.) Daarna heeft zij begeleiding gehad van een gyneacoloog wat iets heeft geholpen en bij de tweede bevalling stond ze veel sterker, net als haar man die bij binnenkomst van ziekenhuis bij bevalling gelijk pijnstilling voor mijn zus heeft geist.

Waar ik naar toe wil: bij de tweede had ze op het laatst een hoge bloeddruk vanwege traumatische eerste bevalling. Ze wil nu (eventueel) nog voor een derde gaan en wil daarbij ook zo'n pre-conceptiepad bewandelen waar ze haar van begin tot eind begeleiden (zowel lichamelijk als geestelijk). Ik weet ook, net als de andere dames opperden, dat er speciale poliklinieken zijn voor (zwangere) dames met bijv. geestelijk problemen en dat zij worden bijgestaan door een groep van gyneacoloog, psycholoog etc (een vriendin is nu zwanger en wordt begeleid door zo'n team).

Ik hoop dat je iets hebt aan de tips hier en dat je tweede kindje mag krijgen en dit allemaal goed zal gaan.
pi_103854507
Ik neem jullie adviezen ter harte en ben nu wat constructiever aan het denken dan ik deed. Net in een ander topic even gevraagd hoe het zit met m'n medische indicatie. Vanwege de fluxus moet ik in het ziekenhuis bevallen, maar dan wel onder begeleiding van eigen verloskundige. Ik heb dus het idee om maar eens contact op te nemen met de verloskundigenpraktijk om te kijken of zij een voorgesprek willen doen. Dan kan ik ook beter bepalen wat er verder nodig zou zijn. Wie weet dat zij mij wel wat intensiever willen begeleiden bij de bevalling en mogelijk ook nog willen blijven als de bevalling medisch zou worden. Ik acht die kans wel aanwezig, aangezien de verloskundige had aangeboden om bij het laatste stukje van de deze bevalling aanwezig te zijn "als publiek". Op basis daarvan kan ik dan beter inschatten of een doula van toegevoegde waarde zou zijn (ik had er zelf ook al wel op gegoogled, maar vind mezelf eigenlijk maar een enorme aansteller). Fijn dat ik hier het begrijp krijg dat ik niet eens voor mezelf heb.

Asy, wat een lastige situatie zo. Je bent zo vreselijk afhankelijk en je lijft doet enorm pijn. Een enorm moeilijke keus om daar met voorkennis weer in te stappen. Ik vind het knap dat je over het algemeen zo positief overkomt (heb wel gelezen dat je het nu juist weer moeilijk hebt). Prettig dat je man begrip heeft. Heeft die van mij ook hoor...maar dat het na de bevalling nog lang niet over was, was toch voor ons beiden wel een enorme domper.
  woensdag 2 november 2011 @ 09:04:27 #167
11682 Moonah
Jolie femme
pi_103864621
Ach Kursor.... :*
Ik heb je verhaal en de replies gelezen. Ik heb niet veel zinnigs toe te voegen. Wil je alleen veel sterkte toewensen. Zó rot en jammer als je je bevalling niet goed kunt verwerken en in een depressie schiet.... ;(
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
  woensdag 2 november 2011 @ 09:44:09 #168
14811 Asyniur
Nu met 2 jommetjes <3
pi_103865451
quote:
0s.gif Op dinsdag 1 november 2011 22:32 schreef Kursor het volgende:
Ik neem jullie adviezen ter harte en ben nu wat constructiever aan het denken dan ik deed. Net in een ander topic even gevraagd hoe het zit met m'n medische indicatie. Vanwege de fluxus moet ik in het ziekenhuis bevallen, maar dan wel onder begeleiding van eigen verloskundige. Ik heb dus het idee om maar eens contact op te nemen met de verloskundigenpraktijk om te kijken of zij een voorgesprek willen doen. Dan kan ik ook beter bepalen wat er verder nodig zou zijn. Wie weet dat zij mij wel wat intensiever willen begeleiden bij de bevalling en mogelijk ook nog willen blijven als de bevalling medisch zou worden. Ik acht die kans wel aanwezig, aangezien de verloskundige had aangeboden om bij het laatste stukje van de deze bevalling aanwezig te zijn "als publiek". Op basis daarvan kan ik dan beter inschatten of een doula van toegevoegde waarde zou zijn (ik had er zelf ook al wel op gegoogled, maar vind mezelf eigenlijk maar een enorme aansteller). Fijn dat ik hier het begrijp krijg dat ik niet eens voor mezelf heb.

Asy, wat een lastige situatie zo. Je bent zo vreselijk afhankelijk en je lijft doet enorm pijn. Een enorm moeilijke keus om daar met voorkennis weer in te stappen. Ik vind het knap dat je over het algemeen zo positief overkomt (heb wel gelezen dat je het nu juist weer moeilijk hebt). Prettig dat je man begrip heeft. Heeft die van mij ook hoor...maar dat het na de bevalling nog lang niet over was, was toch voor ons beiden wel een enorme domper.
Je bent heus geen aansteller. Ik was enorm blij met mijn vlos aan mijn zij! En ik had niet eens een heel zware bevalling. Zij kent mij van alle controles en omdat zij zelf ook weet wat bij een bevalling komt kijken, kan zij ook een heel andere inschatting maken dan een doula (tenminste zo komt het op mij over). Ik zou als ik jou was inderdaad je vlos vragen of zij bij je bevalling wil zijn, óók als je medisch zou worden...
  woensdag 2 november 2011 @ 11:05:54 #169
259886 pessie
There's a new chef in tow
pi_103867722
Kursor, je bent een kanjer! En absoluut geen aansteller!!! Ik vind het ontzettend naar voor je dat je zo'n slechte ervaring hebt gehad. En dan ook nog met rugweeën :X in je eentje ;( .

Asy, het geeft mij hoop dat jij met je bekken wel weer voor een tweede bent gegaan. Ik durf namelijk echt niet op dit moment maar zie ons ook niet voor me als 1-kind gezin. :*
pi_103985689
Nou..ik ook maar dan!

Heel precies weet ik het niet meer en ik ben geen goede verteller..maar iemand vroeg om mijn verhaal, dus och.

Nouja iedereen weet wel dat ik vanaf week 34 in het ziekenhuis heb gelegen met bloedverlies. Af en toe mocht ik een dagje naar huis (die plande ik op maandag en dinsdag zodat ik dan bij Elin kon zijn. Ook omdat we dan geen oppas hadden :') ) Het bloedverlies is tot op heden onverklaarbaar, maar hoogstwaarschijnlijk is er een adertje of meerdere gesprongen tijdens een nogal brute toucheersessie van een verloskundige. Ze kon mijn baarmoedermond niet vinden (deze bleek op dat moment blijkbaar erg voorin te liggen en dat kende ze niet ofzo)
Anyway, t mens trok r hand eruit en toen spoot er bloed mee. Dus ja ik ga er wel vanuit dat er toen iets mis is gegaan)

Ook lag lex toen nog in een stuit, ergens in de 34e week (in het ziekenhuis) werd ik opeens ontzettend misselijk wakker.. met het gevoel dat ik mijn hele maaginhoud eruit wilde werken. Ik ben op handen en knietjes in mijn bed gaan zitten, geen idee waarom :') (later hoorde ik van de gyn. dat vrouwen dat vroeger deden om hun baby te laten draaien bij een stuitligging dus ik had een soort oergevoel) vervolgens ben ik de gang op gelopen en heb daar als dat meiske uit de exorcist tegen de muren op staan kotsen. De volgende ochtend lag Lex opeens headfirst..heeeeeel positief want dan kon ik nog thuis bevallen (dacht ik) het nadeel was dat ik harder begon te bloeden, door het bloedverlies kreeg ik helaas weeen, waardoor ik nog langer moest blijven.

maargoed, ziekenhuishoppen dus. met 36+6 kwam ik het ziekenhuis weer in na opeens veel bloed verloren te hebben, ik was inmiddels al wel flink afgezwakt, bloedarmoede, idioot lage bloeddruk etc. dus besloot de gyn. om mij de volgende dag in te leiden.. na het toucheren bleek ik nog dicht te zitten, dus de volgende morgen wilden ze me 'gellen'

Die nacht heb ik uiteraard amper geslapen, ook had ik honger dus heb ik om 3:00 nog even wat boterhammen zitten eten bij de zusters <3
Om 7:00 moesten we ons melden bij de verloskamers, daar lag ik geen hol uit te voeren tot 10:00 want het was best druk. om 10:00 toucheerden ze me voor de zekerheid en toen bleek ik opeens al ontsluiting te hebben, dus het gelletje konden ze overslaan en werd besloten eerst mijn vliezen te breken en me vervolgens aan het infuus te leggen. dat was makkelijker gezegd dan gedaan want ze kreeg mijn vliezen niet kapot, kneiterhard die dingen :D (en pijnlijk, tering.. ik bloedde ook weer als een rund, want ze moest ook mijn baarmoedermond naar voren trekken)

Na een half uur lukte het haar dan eindelijk..alleen verloor ik geen vruchtwater want Lex blokkeerde de boel waarschijnlijk :) en ik kreeg ook opeens weeen, lichte. dus infuus eraan en puffen maar.

Zelf had ik al die tijd het idee dat ik zo rond een uur of 3 mijn kindje wel zou hebben, want een tweede zou zoveel makkelijker moeten gaan en de weeen deden al zo snel, zoveel pijn.

Bij Elin zat ik gezellig op fok te tikken met 5 cm ontsluiting en bij 7 kon ik nog grappen maken..

nu had ik echt al verschrikkelijke pijn bij 3cm. maar zo kleurdoos als ik ben, maakte weer grapjes..aan 1 stuk door, om de boel een beetje te verwerken. dus de gyn vond dat ik teveel praatjes had en heeft de synto op standje are you fucking nuts gezet waardoor ik terecht kwam in een weeenstorm, achter elkaar werd ik naar mijn idee opengereten.. elke minuut kwam er een neiuwe wee en dat urenlang! Ik heb gejankt, liggen hyperventileren en ik heb mijzelf ondergepiest :') en toen ze me kwamen toucheren zat ik op 5 cm. VIJF FREAKING CENTIMETER.
Voor mij voelde het alsof ik bij elke wee een brontosaurus geboren liet worden. bij elke wee pakte ik manuels arm en daar blies ik dan op, huilend..dat was echt mijn enige houvast, zijn arm waar ik dan mn gezicht in begroef. hels was het en dat ligt nog heel vers in mijn geheugen.
'op het moment dat je doodgaat dan is je kindje er bijna' gaat voor mij niet meer op hoor, hell no.

maargoed, 5 centimeter terwijl ik dacht dat ik inmiddels wel op 23 centimeter zou zitten.. die teleurstelling was bijzonder groot. Ze boden me een ruggeprik aan omdat ze zelf ook doorhadden dat dit niet opschoot. op papier was het prima, elk uur een centimeter.. maar mijn lichaam had een te grote klap gehad door de synto en ook de vermoeidheid van de 3 weken bedrust daarvoor werkten niet echt mee.


17:50: ik stemde in.. helaas duurt het een uur voordat je naar anesthesist kan, althans max. een uur, bij mij duurde t natuurlijk een uur en 10 minuten. en dat uur was t langste uur van mijn leven.. want die gruwelijke pijn bleef natuurlijk maar komen.

na 70 minuten werd ik dus naar de anesthesist gereden, daar kreeg ik de ruggeprik, ik vroeg de anesthesist om zijn naam zodat ik mijn kind naar m kon vernoemen. 'Harmen' zei ie, beetje jammer maar ik had het er voor over, geen pijn geen pijn geen pijn....

En toen begon ik te persen :') waren ze vergeten te toucheren en was ik in dat uurtje van 5 naar 10 gegaan. Dus ik schreeuw tegen Harmen 'ja daaaaaaaaag, aan jou heb ik ook niets gehad' terwijl ik weggereden werd :') in de lift nog een perswee, de deuren gaan open en toen kon de dokter m zo opvangen.
3 persweeen.
kwart over 7.
Lexje 3230gram 51cm, schade 1 hechting. en een ziekelijke grimas op elke foto :') bijna hysterisch :')

Lex dronk gelijk als een bouwvakkertje en scoorde 3 tienen. Hij was zo krachtig en stoer voor zo'n klein menneke. Voor een kindje van precies 37wk deed hij het iig uitmuntend!

Ik ben gaan douchen, heb geplast en kon naar huis. Daar heb ik de hele nacht naar m liggen staren O+


Maar man o man wat een hoerenbevalling zeg..ik had die van elin wel 30 keer achter elkaar willen doen. eitje..

[ Bericht 1% gewijzigd door Kleurdoos op 05-11-2011 01:26:47 ]
  zaterdag 5 november 2011 @ 08:42:12 #171
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_103988164
Nou niet meer zeggen dat je geen goede verteller bent hoor! :D . Juist hartstikke goed geschreven, moest regelmatig gniffelen (23 centimeter... ;) en Harmen... :') ).

Maar o wat kan ik me de hel goed voorstellen :X . Dit doet me echt zo denken aan mijn inleiding, niet leuk :N . Ik ken die weeenstorm van uren met elke minuut een wee maar al te goed helaas. En t wachten op de anesthesist. En ook de arm van mijn mannetje als mijn enige houvast, mijn reddingsboei. Ik klampte me daaraan vast tijdens elke wee (en dat was dus vaaaaaak) en dat heeft me gered. En bij mij eindigde die helse dag dus in 2 cm ontsluiting. Dus die teleurstelling waar je het over hebt herken ik ook zo erg!

Maar wat goed dat Lex het meteen al super deed! En wat fijn dat je nog wel de hele nacht hebt kunnen genieten van hem. O+

Maar daarom zeg ik: mij gaan ze dus noooooooit meer inleiden. No way.
pi_103988212
Ooh Kleurdoos, ik moet lachen om je manier van vertellen. Het klinkt absoluut heftig, en wat een idioot die gyn die vond dat je teveel praatjes had nog, maar als ik het zo lees was er met je humor niks mis ondertussen.

Geniet van je mannetje.
Don't you love her madly?
pi_103989345
Kursor, wat een drama zeg, zo'n nacht alleen, zonder iemand om je op te vangen. En de verpleging die niet in actie komt. Goed dat je bezig bent om het dragelijk genoeg te maken voor een 2e keer. Ik denk dat je ook wel erg veel pech gehad heeft met die muts van de nachtdienst. En zo'n heftige bevalling&nasleep helpt ook niks mee aan de beleving..
Sterkte met de therapie!

KD, die manier van vertellen :D
Maar klinkt wel heftig.

quote:
0s.gif Op zaterdag 5 november 2011 01:15 schreef Kleurdoos het volgende:
Ik ben op handen en knietjes in mijn bed gaan zitten, geen idee waarom :') (later hoorde ik van de gyn. dat vrouwen dat vroeger deden om hun baby te laten draaien bij een stuitligging dus ik had een soort oergevoel)
Eh, vroeger.. Mijn zusje kwam vorige week met die tip. En sinds ik het geprobeerd heb, voel ik de kleine meer onder dan boven, terwijl het eerst andersom was.. Dus denk dat het hier ook gewerkt heeft.. ;)
pi_103990005
ik wil altijd mooi vertellen, maar ik blijf altijd klinken als een bewoonster van de vrouwenvleugel ;(

niets verfijnds en romantisch ;(
  zaterdag 5 november 2011 @ 10:57:18 #175
250838 Fee-nix
fire, ashes, brand new me
pi_103990064
Haha! Volgens mij zijn maar weinig bevalling verfijnd en romantisch ;).

Ik vind je schrijfstijl tof. Soort combi van Kluun/Heleen van Royen. (En nu vind je dat vast heeeeeeel stomme schrijvers :P )
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')