Nou..ik ook maar dan!
Heel precies weet ik het niet meer en ik ben geen goede verteller..maar iemand vroeg om mijn verhaal, dus och.
Nouja iedereen weet wel dat ik vanaf week 34 in het ziekenhuis heb gelegen met bloedverlies. Af en toe mocht ik een dagje naar huis (die plande ik op maandag en dinsdag zodat ik dan bij Elin kon zijn. Ook omdat we dan geen oppas hadden
) Het bloedverlies is tot op heden onverklaarbaar, maar hoogstwaarschijnlijk is er een adertje of meerdere gesprongen tijdens een nogal brute toucheersessie van een verloskundige. Ze kon mijn baarmoedermond niet vinden (deze bleek op dat moment blijkbaar erg voorin te liggen en dat kende ze niet ofzo)
Anyway, t mens trok r hand eruit en toen spoot er bloed mee. Dus ja ik ga er wel vanuit dat er toen iets mis is gegaan)
Ook lag lex toen nog in een stuit, ergens in de 34e week (in het ziekenhuis) werd ik opeens ontzettend misselijk wakker.. met het gevoel dat ik mijn hele maaginhoud eruit wilde werken. Ik ben op handen en knietjes in mijn bed gaan zitten, geen idee waarom
(later hoorde ik van de gyn. dat vrouwen dat vroeger deden om hun baby te laten draaien bij een stuitligging dus ik had een soort oergevoel) vervolgens ben ik de gang op gelopen en heb daar als dat meiske uit de exorcist tegen de muren op staan kotsen. De volgende ochtend lag Lex opeens headfirst..heeeeeel positief want dan kon ik nog thuis bevallen (dacht ik) het nadeel was dat ik harder begon te bloeden, door het bloedverlies kreeg ik helaas weeen, waardoor ik nog langer moest blijven.
maargoed, ziekenhuishoppen dus. met 36+6 kwam ik het ziekenhuis weer in na opeens veel bloed verloren te hebben, ik was inmiddels al wel flink afgezwakt, bloedarmoede, idioot lage bloeddruk etc. dus besloot de gyn. om mij de volgende dag in te leiden.. na het toucheren bleek ik nog dicht te zitten, dus de volgende morgen wilden ze me 'gellen'
Die nacht heb ik uiteraard amper geslapen, ook had ik honger dus heb ik om 3:00 nog even wat boterhammen zitten eten bij de zusters <3
Om 7:00 moesten we ons melden bij de verloskamers, daar lag ik geen hol uit te voeren tot 10:00 want het was best druk. om 10:00 toucheerden ze me voor de zekerheid en toen bleek ik opeens al ontsluiting te hebben, dus het gelletje konden ze overslaan en werd besloten eerst mijn vliezen te breken en me vervolgens aan het infuus te leggen. dat was makkelijker gezegd dan gedaan want ze kreeg mijn vliezen niet kapot, kneiterhard die dingen
(en pijnlijk, tering.. ik bloedde ook weer als een rund, want ze moest ook mijn baarmoedermond naar voren trekken)
Na een half uur lukte het haar dan eindelijk..alleen verloor ik geen vruchtwater want Lex blokkeerde de boel waarschijnlijk
en ik kreeg ook opeens weeen, lichte. dus infuus eraan en puffen maar.
Zelf had ik al die tijd het idee dat ik zo rond een uur of 3 mijn kindje wel zou hebben, want een tweede zou zoveel makkelijker moeten gaan en de weeen deden al zo snel, zoveel pijn.
Bij Elin zat ik gezellig op fok te tikken met 5 cm ontsluiting en bij 7 kon ik nog grappen maken..
nu had ik echt al verschrikkelijke pijn bij 3cm. maar zo kleurdoos als ik ben, maakte weer grapjes..aan 1 stuk door, om de boel een beetje te verwerken. dus de gyn vond dat ik teveel praatjes had en heeft de synto op standje are you fucking nuts gezet waardoor ik terecht kwam in een weeenstorm, achter elkaar werd ik naar mijn idee opengereten.. elke minuut kwam er een neiuwe wee en dat urenlang! Ik heb gejankt, liggen hyperventileren en ik heb mijzelf ondergepiest
en toen ze me kwamen toucheren zat ik op 5 cm. VIJF FREAKING CENTIMETER.
Voor mij voelde het alsof ik bij elke wee een brontosaurus geboren liet worden. bij elke wee pakte ik manuels arm en daar blies ik dan op, huilend..dat was echt mijn enige houvast, zijn arm waar ik dan mn gezicht in begroef. hels was het en dat ligt nog heel vers in mijn geheugen.
'op het moment dat je doodgaat dan is je kindje er bijna' gaat voor mij niet meer op hoor, hell no.
maargoed, 5 centimeter terwijl ik dacht dat ik inmiddels wel op 23 centimeter zou zitten.. die teleurstelling was bijzonder groot. Ze boden me een ruggeprik aan omdat ze zelf ook doorhadden dat dit niet opschoot. op papier was het prima, elk uur een centimeter.. maar mijn lichaam had een te grote klap gehad door de synto en ook de vermoeidheid van de 3 weken bedrust daarvoor werkten niet echt mee.
17:50: ik stemde in.. helaas duurt het een uur voordat je naar anesthesist kan, althans max. een uur, bij mij duurde t natuurlijk een uur en 10 minuten. en dat uur was t langste uur van mijn leven.. want die gruwelijke pijn bleef natuurlijk maar komen.
na 70 minuten werd ik dus naar de anesthesist gereden, daar kreeg ik de ruggeprik, ik vroeg de anesthesist om zijn naam zodat ik mijn kind naar m kon vernoemen. 'Harmen' zei ie, beetje jammer maar ik had het er voor over, geen pijn geen pijn geen pijn....
En toen begon ik te persen
waren ze vergeten te toucheren en was ik in dat uurtje van 5 naar 10 gegaan. Dus ik schreeuw tegen Harmen 'ja daaaaaaaaag, aan jou heb ik ook niets gehad' terwijl ik weggereden werd
in de lift nog een perswee, de deuren gaan open en toen kon de dokter m zo opvangen.
3 persweeen.
kwart over 7.
Lexje 3230gram 51cm, schade 1 hechting. en een ziekelijke grimas op elke foto
bijna hysterisch
Lex dronk gelijk als een bouwvakkertje en scoorde 3 tienen. Hij was zo krachtig en stoer voor zo'n klein menneke. Voor een kindje van precies 37wk deed hij het iig uitmuntend!
Ik ben gaan douchen, heb geplast en kon naar huis. Daar heb ik de hele nacht naar m liggen staren
Maar man o man wat een hoerenbevalling zeg..ik had die van elin wel 30 keer achter elkaar willen doen. eitje..
[ Bericht 1% gewijzigd door Kleurdoos op 05-11-2011 01:26:47 ]