Hallo,
Graag zou ik eens horen wat "buitenstaanders" hiervan vinden. Mijn vader heeft een traumatische jeugd gehad waarin hij veel liefde tekort is gekomen. Toen hij trouwde en kinderen kreeg, is hij in behandeling gegaan om min of meer "normaal" te worden, maar dat is nooit helemaal gelukt (wantrouwen tov andere mensen nog steeds groot, is erg kritisch, voelt zich ultrasnel afgewezen, maar ook...erg veel met seks bezig en neerbuigend over vrouwen). In een poging zijn eigen kinderen "vrijer" op te voeden, moest de deur in de badkamer bij ons thuis altijd open blijven. Toen ik in de puberteit kwam, zei hij regelmatig dat ik mooie borsten had of een zacht vrouwenhuidje, hij besprak met mij de borstjes van vriendinnetjes en buurmeisjes, met mijn broertje keek hij seksprogramma's en tapes op televisie (vanaf dat mijn broertje een jaar of 13 was) en dan moest die altijd zeggen wat hij van de vrouwen vond, hij pakte mijn moeder in ons bijzijn bij haar borsten, mij gaf hij altijd klopjes op mijn achterste (hoewel ik aangaf dit niet leuk te vinden). Hij heeft dus nooit echt iets met me gedaan, maar ik voelde me altijd....bekeken. Ik was zelfs een beetje bang dat hij seksueel geinteresseerd was in mij en/of vriendinnetjes.
Toen ik het huis uit ging, dacht ik hier nooit meer zo over na. Tot ik zelf kinderen kreeg. Ik ging het opeens vervelend vinden als hij ze naakt zag, wat ik dan weer heel overdreven van mezelf vond (want in mijn herinnering begon die interesse in mijn lichaam pas bij mijn puberteit). Maar nu hoorde ik hem een tijdje terug opeens "he, klein seksbommetje" zeggen tegen mijn dochtertje van 5! Dit stoorde mij enorm en ben ik gaan nadenken over vroeger. Ik realiseerde mij hoe vervelend, bijna bedreigend ik zijn gedrag vroeger eigenlijk had gevonden. Maar toen was het gewoon mijn "realiteit".
Ik heb dit vorige week ter sprake gebracht bij mijn ouders. Dat ik het naar had gevonden hoe veel mijn vader altijd openlijk bezig was met het kijken naar vrouwen op televisie, commentaar geven op mijn borsten en steeds in de badkamer komen als ik uit de douche kwam, maar vooral ook dat hij nu mijn dochtertje aansprak met "seksbommetje" terwijl zij heel onbevangen in haar pyjamaatje de kamer in kwam huppelen (NB hij wist niet dat ik het gehoord had!!). Mijn vader ontkende eerst dat hij dat gezegd had, zei vervolgens "tja, maar het is al zo'n miniatuurvrouwtje". Hij kon niet begrijpen dat ik vroeger een soort van seksuele interesse in zijn gedrag naar mij toe gevoeld had. Hij zegt dat hij dit nooit seksueel bedoeld heeft. Hij vond het heel erg dat ik dat zo ervaren had, zei hij, maar hij snapte echt niet dat ik dit zo voelde. Mijn moeder begon te huilen en zei dat zij zelf wél veel verdriet had gehad van het "oversekste gedrag" van mijn vader, maar ze had nooit gemerkt dat ik er óók last van had gehad. En dat "seksbommetje"" , ach, dat was wel een rotwoord maar ja, mijn dochtertje was toch ook zo op en top een meisje....?
Nu vraag ik mij af: overdrijf ik?? Mijn vader mag zijn gedrag naar mij dan niet seksueel bedoeld hebben, het voelde voor mij op de een of andere manier wel "te dichtbij". Als opgroeiend meisje is het best fijn om te horen dat je borsten mooi zijn en dat je in die spijkerbroek zulke mooie ronde heupen hebt, maar ik vond t verwarrend om dit van mijn vader te horen....of doen meer vaders dat? Het is geen onderwerp wat ik met anderen besprak, maar ik wil gewoon niet dat mijn kinderen ooit een rotgevoel krijgen van opa's gedrag of opmerkingen.
Ik zou heel graag wat ervaringen/meningen horen!