Vanmorgen weer een fijne hectische start van de dag gehad.

Om 7:20 Wouter zeggen dat hij zijn jas moet gaan aandoen, want hij moet om 7:42 met de trein. Jas onvindbaar. Wáár is dat ding! Noodzakelijk om die jas terug te vinden, want daar zitten zijn portemonnee en belangrijker nog, zijn vervoersbewijs in. Ok, geniale ingeving: misschien afgelopen zaterdag vergeten bij familie (in dezelfde plaats gelukkig). Bellen. Ja, die hangt hier aan de kapstok.

Ok, snel in de auto en mama rijdt je wel naar je jas en brengt je naar de trein. Wonder boven wonder (en ik heb niet te hard gereden) zit hij 10 seconden voor de trein vertrek in de trein. Joehoeoeoe!

Hé, wat ligt daar nou op de passagiersstoel? Het vervoersbewijs!

Wouter smst me al: het vervoersbewijs ligt zeker nog in de auto? Ja.

Ik sms hem dat hij bij het volgende treinstation moet uitstappen, dan rijd ik daar naartoe met de auto. Na 10 minuten ben ik bij dat treinstation, overhandig hem zijn vervoersbewijs en hij neemt de volgende trein. He he. Rust. Want kind is veilig en compleet met alle benodigdheden onderweg. Wat ik me nou afvraag: zal hij zich later nog herinneren en me dankbaar zijn dat ik hem keer op keer weer gered heb uit dit soort penibele situaties?