Mijn allereerste gedicht ooit, past mooi bij mij allereerste post hier ooit. Flamen mag, zitten ongetwijfeld spel- of taalfouten in maar daar kan ik me nu even niet zo druk om maken.
leven op automatische piloot
tot liefde om de hoek komt kijken
dan komt de ware ik bloot
het onbereikbare lijkt te bereiken
ruw ontwaakt zij mij uit de dagelijkse sleur
die droom vol dingen die ik zeg te willen
even klopt een goed persoon aan de deur
tot ook zij die storm weer weet te stillen
een persoon die niet binnen wordt gelaten
de ware ik, niet mijn ideaalbeeld
iemand die alles is wat ik ben gaan haten
emoties die nooit worden gedeeld
er is over gezongen
ik ben mezelf al die jaren nooit geweest
jij hebt mij uit me gewrongen
nu zit ik hier bedeesd
terug naar het oude
leegte om me heen
dat is wel het vertrouwde
wat houdt me op de been
lusteloosheid vermomd met stoer gedrag
maar de handdoek in de ring
ik weet het is een hard gelach
het is waar ik mezelf toe dwing
je hebt me in je macht
zag jou als redding van mezelf
schril contrast in mijn donkere nacht