Jaloezie = Terecht of Niet?

Ik heb nu 5 maanden een relatie met mijn vriendin, zij is 17 en ik 16. Alleen het gaat de laatste tijd niet meer zo goed. Het is een erg lang verhaal, maar om een goede indruk te creëren, ga ik het toch vertellen:
Het begon allemaal met een mailtje dat ik had gestuurd die zij heel verkeerd interpreteerde, waardoor ze me een week negeerde. Ik was ook boos, want ik wilde haar niet kwetsen met het mailtje, dus we hebben in totaal 1,5 week niet met elkaar gepraat. Daarna werd alles weer beter en toen gingen we op schoolreis: een weekje Griekenland. Ik dacht: alles is nu goed dus we kunnen op de schoolreis lekker veel bij elkaar zijn en samen veel lol maken etc. Maar een dag voor de reis begon ze me ineens WEER te negeren, uit het niets! Ik werd daar erg verdrietig van en zo werd ook de helft van de week in Griekenland verneukt. Tijdens de negeerperiode werd ik superjaloers, want ze besteedde vrij veel aandacht aan andere jongens, ze ging ze kietelen enz., liet zich op haar rug dragen door een (niet erg goede) vriend van mij, laten we hem in het vervolg “Backstabber” noemen. Maar goed, uiteindelijk sprak ik haar erop aan en ze ontkende gelijk dat ze me negeerde. Ik snapte er niets van, maar het kwam er na nog even praten op neer dat ze nog steeds verliefd op me was, maar dat ze, net zoals zoveel mensen, persoonlijke ruimte nodig had, alleen dan wat meer dan anderen. Ze wilde niet het gevoel hebben verplicht bij iemand te zijn, en het gevoel hebben dat iemand (ik dus) afhankelijk van haar zou zijn. Ondertussen ging ze lekker door met het frunniken aan andere jongens (ook Backstabber), en toen ik haar daar op aansprak, werd ze boos op mij omdat ik zo jaloers was. Pfft.
Gelukkig stelde ze me gerust dat ze het allemaal niet meende, en dat ze, ALS ze me niet meer leuk zou vinden, het gelijk uit zou maken.(En me dus niet aan het lijntje te houden.)
Na de reis ging het weer goed, ik keek door de frunnikjes heen, en zij gaf me wat meer aandacht. Ik vroeg haar of ze iets af wilde spreken voor het weekend. Geen antwoord. Ze zei later dat ze er over na moest denken, maar ze is er niet meer op terug gekomen. Toen ontliep ze me weer een tijdje, en na een week (afgelopen weekend) ben ik eindelijk langs geweest om even goed te kunnen praten. Ze gaf toe dat ze me ontliep en als reden –weer- dat ze veel persoonlijke ruimte nodig heeft. Ik vertelde dat ik m’n jaloezie goed kon onderdrukken, en dat ik op haar vertrouw dat ze geen gekke dingen doet. Toen ik daarna thuiskwam, had ik haar een lief berichtje gestuurd op Hyves, waarin ik haar een fijne vakantie en veel plezier in Parijs toewenste, want daar ging ze naartoe. Geen reactie. De dag daarna kwam er een oude vriend bij haar op bezoek, en de dag daarna hield Backstabber een filmavond + (optioneel) logeren. Ik kon daar niet bijzijn want ik moest werken, maar ik heb het idee dat zij er bij was en dat zij als een v/d weinigen is blijven slapen. Omdat ik vermoed dat Backstabber haar leuk vindt, vertrouw ik het zaakje niet. Ik zou het heel erg vinden als ze een bed hebben gedeeld. Kortom: de jaloezie en wantrouwen komen weer terug! Ik vond ook net op haar Hyves een foto die ze een paar uur eerder had gepost, met haar op de brommer van Backstabber! Ook nog eens ongeveer 30km van onze woonplaats, dus ze zijn samen ver op pad geweest. Dit deed m’n bloed koken, en tegelijkertijd wist ik dat ik dit niet kon onderdrukken… Zit nu in een dilemma. Ik houd van haar, maar ze doet zulke kutdingen die mij veel pijn doen. Mijn vraag: is dit nou terechte jaloezie, of onterechte? Moet ik dit gewoon door de vingers zien, of haar erop aanspreken en toegeven dat ik nog steeds niet ben veranderd? Of doen wat het meest pijn doet: het uitmaken? Ik heb in ieder geval de neiging om Backstabber serieus in elkaar te slaan. Ik kan nu niet meer objectief oordelen door alle gebeurtenissen, daarom vraag ik jullie hulp!

Bedankt voor alle reacties.

quote:

Er zit trouwens ook een verschil tussen haar vertrouwen en die gast vertrouwen.
Met mijn (nu ex) vriendin was het vertrouwen echt goed, alleen ze had ook veel ''jongens'' vrienden en daar kan ze ook wel goed mee omgaan(meer dan met meisjes).

Ja, in deze situatie zit ik ook. Alleen vertrouw ik haar ook niet echt meer door alles wat er gebeurd is.
En met persoonlijke ruimte bedoelde ze dat ze echt alleen is op die momenten, dat er geen vriendin van haar langs komt ofzo. Dus ook ik niet.