psychische mishandeling en diefstal?

Ik zou graag mijn verhaal hier willen vertellen. Het punt is dat ik vaak zelf niet eens meer weet hoe het nu verder moet of hoe de vork werkelijk in de steel zit. Ik zou graag tips willen hebben en ondersteunende woorden willen horen. Lees nu mijn verhaal maar:

Laat ik beginnen met de gezinssamenstelling van mijn familie. Als eerste is er mijn moeder (met wie ik een zeer slechte relatie heb). Dan komt er mijn biologische vader die ik niet ken. Hij wou niet nog een kind en daarom zijn mijn ouders gescheiden. Mijn moeder is vlak na mijn geboorte weggelopen (ze nam haar kinderen mee). Dan komt er mijn halfbroer. Hij is afkomstig uit een eerder huwelijk van mijn moeder. Ik heb hem maar kort gekend, toen ik zes was is hij met behulp van jeugdzorg uit huis gehaald. Hij is toen bij zijn vader gaan wonen die op dat moment al jaren gescheiden was van mijn moeder. Ik weet niet precies waarom hij uit huis is gehaald en nu geen contact meer wilt hebben want over dat onderwerp wordt in huis niet gesproken. Ik weet wel bepaalde dingen namelijk dat mijn moeder toestond dat hij mishandeld werd door haar vriendjes. Hij was op dat moment iets van twaalf jaar oud.
Ik heb daarnaast nog een andere broer van dezelfde vader met wie ik ben opgegroeid. Ik heb schijnbaar nog twee halfbroers van vaderskant maar van deze ken ik de namen niet eens.

Ik kan me van die leeftijd weinig herinneren. Wel weet ik dat we een hondje en een kat hadden die verwaarloost werden door mijn moeder. Ze had ook nooit tijd voor ons en ik speelde meestal op mijn kamer.
Mijn moeder had vroeger een gewelddadig vriendje. Ik vond hem een hele toffe peer en was dan ook zijn favoriet. Hij had een levensgrote foto van mij in de woonkamer hangen. Ik herinner me niet dat hij foto’s van mijn moeder of mijn broer had. Hij was naar mij toe nooit gewelddadig en ik heb hem ook nooit gewelddadig meegemaakt. Hij gooide wel huishoudelijke apparaten naar mijn halfbroer waar mijn andere broer bij was. Mijn halfbroer was toen 12 en mijn volle broer nog maar 6. Mijn moeder vertelde me jaren later ooit dat de man zijn echte dochter had verkracht toen ze nog maar 12 was waarna zij zichzelf in brand probeerde te steken. Zoals ik al zei heeft hij mij nooit wat aangedaan maar nu ik twintig ben vraag ik me wel af waarom ze haar eigen kinderen bij hem liet.

De relatie tussen haar en deze man ging uit toen mijn oudste broer uit huis werd gehaald. Hierna kreeg ze een relatie met een andere man die twee zonen had. Beide jongens waren ouder dan ikzelf. Ik mocht hun vader niet zo. Ik vond hem gewoon een griezel hoewel hij me nooit wat heeft aangedaan. Noem het maar een ‘onderbuikgevoel’. Met deze man en zijn kinderen heeft zich een situatie voorgedaan waarvan ik me niets meer kan herinneren maar mijn broer heeft het me jaren later verteld. Mijn moeder sliep samen met de man in zijn huis (ze woonden een paar straten verderop). De zonen van de man sliepen in mijn moeders huis waar ook mijn broer en ik op dat moment sliepen. Er zijn toen seksuele handelingen verricht tussen mijn broer en de twee zonen van de man. Mijn broer vertelde dit me jaren later met tranen in de ogen. Ik vroeg hem waar ik op dat moment was want ik kon me er niets meer van herinneren. Volgens hem was ik op dat moment nog zo jong en diep in slaap in mijn eigen bedje. De relatie tussen mijn moeder en deze man is een half jaar later gestopt.

Toen ik acht was ontmoette mijn moeder een nieuwe man. Ik herinner me dat ik hem één keer aan de telefoon had gehad en dat hij twee dagen bij ons logeerde voordat we bij hem introkken. We hebben ongeveer acht jaar bij hem gewoond. Deze man was totaal anders dan mijn moeder. Hij woonde aan de andere kant van het land in een klein dorp met veel natuur. Hij had een eigen bedrijfje dat naast het woonhuis stond en flink wat mensen onder zich. Hij had een hoog inkomen dus mijn broer en ik kwamen wat dat betreft niets tekort. Mijn moeder had altijd van een bijstandsuitkering geleefd dus we gingen er financieel gezien flink op vooruit. Vanaf toen liepen mijn broer en ik altijd in merkkleding. Het was voor mij heel normaal om elk jaar een nieuwe jas te krijgen van het merk Gaastra die minimaal ¤110 kostte.
Buiten het financiële om dacht deze man ook heel anders over opvoeden dan mijn moeder. Mijn moeder heeft mij en mijn broer nooit opgevoed. Deze man deed dit wel. We moesten altijd ons bord leegeten al zaten we de hele nacht! We moeten ook netjes leren eten (mond dicht tijdens het kauwen en de mes en vork in de juiste handen). Onze moeder deed ons uitlachen als we moesten huilen en steunde ons nooit. Ze plaatste de man boven zichzelf en haar kinderen.
Toch kan ik niet zeggen dat het een slechte tijd was. De man ging richting de vijftig en had twee eigen kinderen met wie hij geen contact meer wou (later bleek dus dat hij al meerdere vriendinnen had gehad met kinderen over wie hij meerdere jaren deed vaderen. Zodra de relatie uitging wou hij nooit meer wat met de kinderen te maken hebben maar hierover later meer). De man vervulde voor mijn broer en mij een vaderrol en naar mijn idee heeft hij ook echt van ons gehouden. We konden bij hem terecht voor een knuffel of wijze raad. In ruil daarvoor gaf hij een mooi huis met een grote tuin en voldoende speelgoed en spulletjes om gelukkig te zijn. Hij vond het belangrijk dat we ons best deden op school en hierin werden wij dan ook gestimuleerd. Onze moeder gaf nooit zoveel om een goede opleiding (heeft er zelf geen een gehad) dus hier ben ik de man dankbaar voor. Het gevolg was dat mijn broer en ik op VWO en HAVO niveau afstudeerde en ik nu naar het HBO ga.
Ik ben al vanaf jongs af aan helemaal weg van paarden en ook in het nieuwe dorp ging ik naar de plaatselijke manege. Ik bleek veel talent voor paardrijden te hebben. Toen ik tien was kreeg ik een eigen paardje. Vanaf die tijd was ik elke dag zo’n twee uur lang op de manege te vinden. Op de manege had ik veel vrienden en rolmodellen. Ik werd door de volwassenen geprezen als ik goed voor mijn paardje zorgde en ik was er heel gelukkig. Op school was ik niet gelukkig omdat ik tijdens mijn basisschooltijd en mijn gehele middelbareschooltijd ben gepest. Mijn moeder was ook toen niet de liefste. Ze dronk erg veel (alleen als mijn stiefvader weg was) en werd dan dronken. Ze schold me vaak uit en zei dingen als ‘ga maar buiten tippelen om geld te verdienen, ga de hoer maar spelen’. Ze zegt dit soort dingen al tegen me zolang ik me kan herinneren. Ook kraakte ze me wel eens af. Dan zei ze dat ik geen vrienden had omdat ik een kut-karakter had etc. Ik herinner me als een stil en verlegen meisje dat graag op zichzelf was en altijd zat te dromen.
Mijn moeder werd ook woest als ik niet goed paardreed. Op een gegeven moment werd het allemaal teveel. Op school werd ik zwaar gepest en thuis kleineerde mijn moeder me. Ik voelde me minderwaardig en eenzaam en werd bang voor mijn paardje. Ik geloofde niet meer in mijzelf en dat beest voelde dat aan en ging zijn eigen gang. Op het laatst trapte hij me bijna zijn stal weer uit want hij zag zichzelf als de baas over mij! Ik werd hierdoor erg bang van mijn paardje en durfde niet meer op hem te rijden. Als gevolg hiervan werden ze op de manege kwaad op me. De eigenaren wilde me geen les meer geven want ik moest altijd huilen. Op een gegeven moment riep de eigenaresse zelfs heel boos naar me dat ze er spijt van had dat ze me het paardje had verkocht! Mijn moeder werd ook boos op me omdat ik niet meer durfde te rijden. Ze wilde dat ik de beste van allemaal was en pushte me enorm. Als ik niet goed had paardgereden of niet meedeed aan een wedstrijd dan keek ze me aan alsof ik vergif was. Dan moest ik thuis meteen naar bed en negeerde ze me dood. Achteraf vraag ik me af hoe ik deze tijd ooit overleeft heb. Werkelijk iedereen deed me pijn en elke dag had ik enorm veel stress. Ik was op dat moment pas dertien. Het paardje is op mijn dertiende verkocht en ik heb sindsdien nooit meer op een paard gezeten. Ik ben veels te bang voor die beesten geworden.

Toen ik zestien was is mijn moeder van mijn stiefvader gescheiden. Het ging al jaren niet goed meer. Vlak voordat mijn moeder een huis kreeg toegewezen voor mij en mijn broer werden er wel een aantal afspraken gemaakt. Onze stiefvader zou ons zakgeld blijven betalen, mijn moeder financieel steunen en hij zal altijd onze vader blijven (mijn broer en ik zagen hem als zodanig omdat onze eigen vader geen contact wou). Dit zei hij alleen maar om ons het huis uit te krijgen maar ik was te naïef om het in te zien. Toen we een eigen huisje kregen verhuisde mijn moeder, mijn broer en ik. Het was een goedkoop huurhuis in hetzelfde dorp. Toen we daar eenmaal introkken kregen mijn broer en ik op kerstdag een sms’je van onze stiefvader dat hij ons nooit meer wou zien. We moesten hem maar vergeten en verder gaan met onze eigen levens. Vervolgens kwam ik erachter dat hij de gezinshond aan zijn biologische dochter had gegeven (met wie hij alweer een aantal jaar contact had) maar ook hierover loog hij. Van de dochter had ik begrepen dat de hond nu van haar was hoewel mijn stiefvader dit deed ontkennen. We hebben er vervolgens nooit meer wat van gehoord en de hond heb ik nooit meer gezien.

Vanaf die tijd is het eigenlijk fout gegaan. Mijn moeder deed nooit alcohol drinken of mijn broer en mij uitschelden waar onze stiefvader bij was. Die ging er dan tegenin en dan was het weer ruzie. Maar nu hij er niet meer was ging ze helemaal los. Elke avond werd ze dronken en er werd veel ruzie gemaakt. Mijn moeder was meestal diegene die de ruzies veroorzaakte. Het ging van kwaad tot erger en op het moment zijn we vier jaar verder.

Op het moment voel ik me vaak niet veilig in mijn eigen huis. Het is voor mij heel normaal om meerdere dagen per week bedreigingen aan te horen of genegeerd te worden. Mijn moeder heeft geen werk en zit dus de hele dag thuis. Al bij het ontbijt begint ze met drinken en dat gaat de hele dag door. Mijn moeder bedreigd me vaak. Ze heeft me meerdere malen met de dood bedreigd en zegt ook vaak dingen als ´als je niet lief voor mij bent dan ben ik niet lief voor je hondjes´ (ik heb op het moment twee hondjes waar ik zielsveel van hou). Ze weet wat ik voor mijn hondjes voel en gebruikt dat maar al te graag tegen me. Dan zegt dat ze mijn hondjes uit zal gaan laten als ik weg ben (en ik weet dat ze altijd dronken is en daarom wil ik niet dat ze met mijn hondjes wandelt omdat ik bang ben dat hen wat overkomt). Ze heeft mijn hondjes ook wel eens geslagen en geschopt om mij kwaad te maken.
Als mijn moeder dronken is lijkt ze geen remmingen meer te hebben. Dan kraakt ze me tot op het bot af. Ze zegt heel vaak tegen me: ‘stop maar met je studie want het word toch niets, stop maar met je werk want je bent een waardeloze collega, je mishandeld je hondjes, je hebt geen vrienden, je bent een waardeloze rotmeid en zelfs dingen als knoop jezelf maar op want niemand zal je missen’. Ik heb geleerd om mezelf hiervoor af te sluiten en ik vergeet de ruzies liever zo snel mogelijk maar ik krijg dit vaak meerdere keren per maand naar mijn hoofd geslingerd.

Er is nog meer aan de hand. Mijn moeder lijkt namelijk wel paranoïde te zijn. Ze is er heilig van overtuigd dat heel de buurt iets tegen haar heeft. Ze gelooft trouwens dat heel de wereld iets tegen haar heeft. Laatst had ik een examen waarvoor ik de fotocamera nodig had. Mijn moeder vroeg meteen aan mij of mijn klasgenoten geen camera hadden. Ik zei dat ik dit niet wist en dat ik het ding voor een examen nodig had. Ik zou hem heelhuis teruggeven. De volgende dag (examendag) bleek dat ze de camera had verstopt. Ik vond dit zo intens gemeen! Ik wist al dat ze tot erge dingen in staat was maar hier schrok zelfs ik van! Gelukkig had een klasgenoot nog een camera dus het examen heb ik wel gehaald. De volgende dag probeerde ik verhaal te halen bij mijn moeder. Deze deed doodleuk alsof er niets aan de hand was en gaf mij de schuld. Ze zei dat ik haar camera stiekem mee had willen nemen en ik was weer het rotkind.
Ook wil ze altijd precies weten wat ik doe. Ik heb een aantal gezinnen bij wie ik oppas en als ik daar dan heen ga dan wil mijn moeder precies weten bij wie ik oppas, hoe laat ik terug ben, op hoeveel kinderen ik ga passen, waar de ouders van de kinderen heen gaan, hoe de ouders aan mij gevraagd hebben of ik kon oppassen, of de ouders misschien vreemdgaan met elkaar en hoeveel ik verdient heb. Als ik hier geen antwoord op geef is het meteen ruzie en ben ik weer een rotwijf en waardeloos etc.

Nu is er nog iets waar ik het over wil hebben. Ik ben er pasgeleden achtergekomen dat mijn moeder ¤8000 van mijn spaarrekening heeft gestolen. Ik heb namelijk een bijbaantje van zo’n 20 uur in de week (naast school en stage). Met dit bijbaantje verdien ik een goed zakcentje. Nu ben ik niet het type om al mijn geld meteen weer uit te geven in de kroeg. Ik deed het daarom ook altijd keurig overmaken op een spaarrekening. Ik wou al mijn geld opsparen om er later leuke dingen mee te gaan doen. Op een gegeven moment zou er zo’n ¤8000 op de rekening moeten staan. Het bankpasje van deze spaarrekening heb ik nooit gezien. Mijn moeder hield die voor me in bewaring omdat ik hem anders ‘toch maar kwijt zou maken’. Twee weken terug heb ik dan alsnog het pasje na veel aandringen gekregen. Ik bekeek via internet bankieren hoeveel geld er op stond. Raad eens: nog geen ¤1000. Ik bekeek alle uitgaven en zag dat mijn moeder de boodschappen en treinkaartjes van mijn geld had betaald. Per maand had ze zo’n ¤450 van mijn rekening gehaald. Toen ik haar hiermee deed confronteren ontweek ze mijn vragen. Ze reist namelijk een aantal dagen per week met de trein naar een massagesalon waar ze zwart bijverdient. Ze krijgt deze tickets weer van haar baas vergoed maar ik zie hier nooit iets van terug.
Ik vroeg haar toen om een overzicht van haar uitgaven en zag toen dat ze naast haar uitkering, geld uit haar baantje, aftrek van alle toeslagen, huur en het kostgeld dat ze van mijn broer en mij ontvangt per maand nog zo’n ¤500 overhoudt voor boodschappen. Naar mijn idee is dit genoeg om een gezin van drie te onderhouden. Waarom had ze dan mijn geld nodig? Geen idee en ik krijg van haar ook geen antwoord. Ik vermoed om haar alcoholverslaving te financieren.

Om een lang verhaal kort te maken wil ik jullie nu vragen om jullie mening. Ik heb namelijk wel een dak boven mijn hoofd, elke dag te eten en leuke kleding maar ik voel me dus vaak niet veilig. Het gaat zelfs zover dat ik er lichamelijk ziek van geworden ben en ik depressieve klachten begin te vertonen. Ik probeer nu uit huis te gaan maar het is heel moeilijk om een huurhuis te vinden. Ik wil namelijk per se mijn hondjes meenemen. Ze betekenen alles voor me!
Ik wil dus nu weten: ‘is er sprake van psychische mishandeling in mijn gezin?’. En ook ‘hoe kan ik hier ooit aan ontsnappen?’. Ik heb verder namelijk geen andere familieleden en mensen aan wie ik het verteld heb kunnen er ook niet veel aan doen.

Tx.