Dan vragen ze hoe oud je bent en je realiseerd je....50...

Een halve eeuw oud (jong) dus met voor- en nadelen: Dus paar muizenissen van hoe ik het zelf ervaar:
Vroeger waren vrouwen in de 50 vaak van die moekes met een permantje en een bloemtjesjurk, tegenwoordig zijn (lijken) we een stuk jonger maar toch:
Sommige kleren kunnen écht niet meer (van achteren Lyceum, van voren museum, zoiets
Lang los haar is een big no-no, je bent veelal helaas je ouder(s) verloren, zit midden in de menopauze of hebt die al achter de rug (ik gelukkig al wel), met klussen ga je toch net even iets vaker zitten, je gewicht neemt zonder enige oorzaak beetje toe en steeds meer mensen gaat "u" tegen je zeggen.
Maar je geest is nog zo jong hoewel de spiegel je af en toe onzeker maakt. Je begint na te denken over hoe het moet als je ouder wordt ( ) en gaat naar de notaris om alvast eea te regelen voor áls.
Het is een complexe maar ook leuke leeftijd met haken, ogen en evenzoveel boel leuks.

Hoe kijken andere 50-erg alhier er tegen aan?

edit; vroeger kregen we nog taalles dus uiteraard moet het :" je realiseerT" zijn , oei oei

ik bekeek het ook even vanuit mezelf hoor. Heb door omstandigheden zorgenrimpeltjes maar zie er niet echt uit als 50 maar desondanks staan sommige kleren me echt gewoon niet meer. Dat bedoelde ik eigenlijk ook, het gevoel en niet hoe het zou "moeten".
m.a.w. 50 is maar een getal maar toch vind ik het leuk te horen hoe anderen er over denken.
(by the way, toen ik 20 was waren permanentjes en plisseerokken in de mode dus als ik foto's van toen zie van mezelf )

Is overigens een topic met een vette knipoog hoor

quote:

Op woensdag 27 april 2011 13:22 schreef NeNuntiumNecare het volgende:
Realiseerd? Nou, het is wel duidelijk wat je in die 50 jaar nog niet geleerd hebt...

Ik know, zie al direkt toegevoegde edit onder mijn op

@NNN, ik word al bijna 51

welke vaud? Ik tik te snel.

(en jij bent goed wakker )

Waarom ineens deze mijmering?
Omdat er iets leuks gebeurde en ik dan nog steeds de neiging heb mijn ouders te bellen die er niet meer zijn, omdat manlief het steeds vaker over zijn pensioen heeft en omdat ik er vanmorgen naar eigen idee beeldig uitzag totdat de slager vroeg of ik slecht geslapen had en een kerel van een jaar of 30 vroeg of hij mijn karretje terug naar de winkel moest brengen na het inladen vd boodschappen
Toen dacht ik ineens, gút.

quote:

Op woensdag 27 april 2011 13:35 schreef Deeltjesversneller het volgende:
Shit 50, ik vind mezelf met 21 al oud worden

Maar hoe weet jij hoe een computer werkt dan?

Het hele huis staat er vol mee en heb eigen forum en websites dus dat gaat nog net wel goed.

idd, ze schatten me meestal een jaar of 45 dus daar ben ik al blij mee. Ben ook nogal druk en levendig maar soms heb je van die dagen...

Dat tref jij veel beleefde mensen of woont in een beleefdere regio maar kan ook zijn dat jij een uitstraling hebt welke respect afdwingt

En nu ga ik eens met de hond aan de wandel

Tja, idd zegt leeftijd niet alles. Het is maar net hoe je in het leven staat. Mijn broer overleed toen ik 12 was, hij was 16. een prachtig jong, een mooie maar ook een superknul, echt, mis hem nóg maar mijn moeder liet me duidelijk weten dat ik maar b-keus was, letterlijk, ze zei het ook tegen me, dat ik in het graf had moeten liggen ipv R. Dan heb je dus nogal een rare jeugd en vanaf 2001 neem je ook de volledige zorg op je voor die ouders, eerst een jaar voor beiden (pap extreem ernstige psychose en tegelijkertijd ma een hersenbloeding waarna ze na 10 maanden aan een explosie in de hersenstam overleden is,) en daarna 7 jaar 24/7 voor mijn pap die na die psychose by far nooit meer mijn paps geworden is, een vreemde eigenlijk maar toch, mijn paps.. Zorgen dus,welliswaar mét thuiszorg 2 maar toch, hij kon niet zonder mij.
Mijn leuke baan van 23 jaar opgezegd om voor pap te zorgen. En dan tussentijds ook de zorg voor mijn schoonouders erbij (man is ook enig kind maar met een hele drukke baan) waarvan akte dat mijn schoonmoeder echt een mega-vals kreng was (en dat bevestigd mijn hub ook) dus wij zaten samen nogal /lekker ontspannen, zeker als de telefoon ging......
mijn paps woonde 1,5 km en mijn schoonouders 3 km bij ons vandaan dus dat was wel makkelijk, we waren overal zó, was enkel niet handig als ze tegelijkertijd belden maar wel handig om ze elke week minimaal één keer op te halen om te eten, jaren lang, afgezien van de rest.
Dus rennen, vliegen, zorgen, nog meer zorgen, administratie voor allen, 3 keer per week ze naar het zh sleuren, gezanik aanhoren, alles regelen, boodschappen voor ze doen, erke dag minimaal 4-5 uur naar pap (parkinson en dementie, uiteindelijk ook nog leukemie, uitgerekend mijn pap waar ik zoveel van hield was er het slechts aan toe)
Nu zijn ze er allemaal niet meer en nóg kan ik me niet ontspannen, dat zwaard van damocles hangt psychisch gezien nog boven mijn hoofd dus tussen mijn oren. ben in al die jaren zorgen zo veel malen ouder geworden, temeer daar ik mijn jeugd gemist heb (moeder was ook nog eens, laat ik het voorzichtig zeggen, nogal labiel)
Ik realiseer me dat velen het slechter getroffen hebben maar nu, op mijn 50-ste, nu ik eindelijk mezelf kan en mag zijn en geen zorg-zorgen meer heb merk ik pas hoe dat er allemaal ingehakt heeft en voel me een beetje oud. die kop van mij is al die zorg niet voorbijgelopen maar om nou te klagen, nee, heb een relatief jonge uitstraling maar met ouwe zooi eromheen
Dus leeftijd zegt niks, de voorafgaande periode tekent je of je glijdt er glansrijk doorheen (en die dat kan zeggen moet ik nog tegenkomen, elk huis zijn kruis)
daarom voel ik 50 zijn als 'oud" hoewel ik het niet ben, ondanks een niet ernstige maar wel nogal vervelende chronische aandoening. Heb de hele heisa aan overgang ook al achter de rug dus nieuw leven, nieuwe kansen. Maar toch voelt het niet goed.Ik had in mijn optiek meer jeugd en zo verdient maar ja, het leven is nou eenmaal niet eerlijk en hele volksstammen hebben en hadden het vele malen slechter dan ik en mijn hub.
dat wij nog samen zijn is ook nogal een wonder maar we hebben het samen doorstaan en overleefd. over een paar maanden zijn we 25 jaar getrouwd en beiden zijn we blij dat we dat ondaks alles gered hebben.
Dus, wij samen gaan er voor, in de 50 of niet

(gigaklaagmodus off )

[ Bericht 1% gewijzigd door Lottekoekkie op 08-05-2011 15:51:50 ]