Verraden

Hoi, ik ben niet echt een regelmatige bezoeker van R&P, maar er houden een aantal zaken me flink bezig en ik moet het gewoon kwijt.
Waarom ik het hier post? Tja, ventileren denk ik, en kijken wat de mening van anderen is.

Ik zit momenteel anderhalf jaar in de ziektewet: overspannen, depressief, paranoïde, noem het maar op.
Deze klachten sluimerden al jarenlang op de achtergrond, maar ik kon me er nog wel redelijk staande mee houden, hoewel het niet makkelijk was.
Door chronische en extreme stress op het werk zijn de sluimerende kwalen keihard er door heen geknald. Ik zit aan de pillen en ga intensieve therapie volgen. Ik heb eindelijk voor mezelf geaccepteerd dat ik hier gewoon niet in m'n eentje meer uit kom; ik heb gewoon hulp nodig.
Die hulp heb ik gevonden en de therapieën gaan hopelijk over een maand of 2 een keer beginnen.

Ik had het net over dat ik depressief ben. Dit komt voor een groot deel voort uit eenzaamheid en een laag zelfbeeld. Ik heb eigenlijk maar 1 echte kameraad met wie ik al 15 jaar bevriend ben.
Hij is echter zeer fel tegen dat ik therapie ga volgen: ik praat mezelf alleen maar naar beneden als ik zeg dat ik therapie nodig heb. Hij heeft zelf ook problemen gehad, vergelijkbaar met de mijne, en voor hem bleek het het beste dat hij gewoon weer aan het werk ging en alle therapie enzo overboord gooide, DUS is dat ook voor MIJ het beste.
Nu heeft hij besloten om zolang ik mijzelf naar beneden praat (dus zolang ik therapie volg) geen contact meer met mij te hebben. Misschien wil hij me zo voor het blok zetten om mij te dwingen te stoppen met therapie, maar dat gaat niet gebeuren! Ik heb die therapie gewoon echt nodig, ik red het echt niet in mijn eentje. Ik heb al genoeg jaren ellende achter de rug waarbij er genoeg mis gegaan is door mijn emotionele staat, en dat moet nu een keer afgelopen zijn.
De therapie die ik ga volgen zal waarschijnlijk een half jaar in beslag nemen. Dat zou dus inhouden dat ik mijn enige echte vriend dus een half jaar niet meer zal spreken.
Ik ben werkelijk furieus om zijn keuze mij niet meer te spreken. Hij denkt dat hij er goed aan doet en dat hij me zo kan dwingen om zijn voorbeeld te volgen, maar zijn voorbeeld WERKT voor mij gewoon niet! En dankzij zijn keuze ben ik nu eenzamer dan ooit, en zit ik daardoor ook dieper in de put dan ooit. Ik voel me gewoon echt verraden door hem. Hij weet gewoon in wat voor situatie ik zit, en tóch kiest hij ervoor om het contact met mij af te kappen tot ik hem zijn zin geef en een keuze maak die voor mij juist heel slecht is.
Praten met hem helpt echt niet. Hij is echt niet te overtuigen. Ik zit niet in elkaar zoals hij. De problematiek is misschien globaal het zelfde, maar we zijn 2 totaal verschillende persoonlijkheden. Dan moet hij toch beseffen dat de aanpak toch ook anders moet? Dingen verdringen en domweg weer gaan werken zonder de oorzaken aan te pakken is volgens mij het slechtste wat ik kan doen.

Excuses voor de herhalingen van zaken in deze post, maar ik typ nu gewoon hoe de dingen door mijn hoofd spelen.

Verraden is misschien niet het juiste woord. In de steek gelaten is het meer.

Hehehe tja precies. Ik heb gewoon veel vertrouwen in de therapie.
Iedereen in mijn omgeving vindt het ook een waardeloze actie van die kameraad.
Het leuke is ook nog dat de therapie zwaar op een Buddy-systeem gebaseerd is. Je hebt absoluut een Buddy nodig die je op sleeptouw neemt als het nodig is, om de basis van de therapie te kunnen volgen.

De enige persoon die daarvoor in aanmerking zou kunnen komen, heeft mij in de steek gelaten.

quote:

Op woensdag 27 april 2011 01:19 schreef Cactus1 het volgende:
Super knap dat je toch doorzet ondanks dat je enige vriend er zo fel tegen is. In jouw leven hoort jouw geluk op nummer 1 te staan en als jouw vriend je daar niet bij kan steunen dan is het in mijn ogen niet echt een vriend. Ik vind het juist super goed dat je eindelijk besloten hebt je problemen aan te pakken. Ik hoop ook echt dat het je helpt. Misschien hebben ze wel reserve buddies voor mensen die geen eigen buddy hebben. Ik kan me ook zo voorstellen dat het fijner is om een onbekend iemand te hebben dan iemand uit je directe omgeving.

Veel sterkte

Thanks!
Nee de buddy moet iemand in je eigen omgeving zijn die je een beetje in de gaten kan houden.
Ik kan nu niet aan de basistherapie meedoen, maar krijg wel een aangepaste therapie.

Pfff mijn emoties vliegen van verdrietig naar pissig.

Het enige waar die kameraad wél achter stond was mijn medicatie, want dat hielp voor hem ook goed, DUS moet het voor MIJ ook helpen.

Laat ik nou net niet tevreden met mijn medicatie zijn! Ik word er een friggin' zombie door. Mensen zeggen al dat ik knetterstoned overkom. Ik ben al op eigen houtje wat aan het afbouwen met dat spul en voel me gewoon een stuk beter; het gebrek aan energie wat ik door die medicijnen kreeg zorgde er voor dat ik NOG dieper in mijn depressie kwam. Nu ik wat aan het afbouwen ben, is de depressie weer een beetje op het oude niveau.

quote:

Op woensdag 27 april 2011 07:54 schreef Stokstaart het volgende:
Dat kan je dus onmogelijk een echte vriend noemen.
Wederzijds respect is sowieso primair de basis van elke gelijkwaardige vriendschap.

Zo te zien staat er een lange en warme zomer voor de deur dus wellicht kunnen we een keer ergens een biertje pakken.

quote:

Op woensdag 27 april 2011 07:54 schreef Stokstaart het volgende:
Dat kan je dus onmogelijk een echte vriend noemen.
Wederzijds respect is sowieso primair de basis van elke gelijkwaardige vriendschap.

Zo te zien staat er een lange en warme zomer voor de deur dus wellicht kunnen we een keer ergens een biertje pakken.

Biertje pakken klinkt altijd goed!

Tja een sociaal leven opbouwen, dat is dus iets waar ik veel moeite mee heb.

Ik moet trouwens wel zeggen dat die vriend het regelmatig op een voor hem positief bedoelde manier geprobeerd heeft om mij er weer bovenop te krijgen, door op een heel belerende toon te zeggen dat ik zijn maatje ben en dat ik het best allemaal wel kan en dat ik dat zelf ook wel weet en dat ik die therapie enzo allemaal niet nodig heb enz enz enz. Allemaal lief bedoeld, maar die toon in zijn stem is dan echt van iemand die veel hoger staat die iemand ff duidelijk vertelt dat hij het volkomen mis heeft.

quote:

Op woensdag 27 april 2011 10:35 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

Wat ik weet van sommige medicatie is dat het lang kan duren voor de positieve effecten merkbaar worden, ik weet niet hoe lang je al met die medicatie bezig was. Verder zou ik -als je dat nog niet zelf al gedaan hebt- het toch met de voorschrijvend arts bespreken dat je op eigen houtje geminderd bent.

Wat die maat van je betreft is het extreem kloten dat hij zo reageert. Zeker als hij zelf al ervaring met medicatie e.d. heeft zou je denken dat hij zich van zijn meest hulpvaardige kant zou laten zien. Heeft hij zelf slechte ervaringen met therapie oid?

Verder uiteraard sterkte en veel succes toegewenst.

Het antidepressivum blijf ik zeer zeker nog wel gebruiken. Het andere medicijn is een antipsychoticum die voor mijn paranoia bedoeld is. Ik slik het al een paar maand en merk wel dat het op zich werkt tegen de paranoia......doordat het me gewoon volkomen verdoofd. Alles wordt gedempt. Mijn enthousiasme is volkomen verdwenen, mijn levenslust (die ik een beetje terug had gekregen door het antidepressivum) was weg, ik sliep telkens een gat in de dag enz.
Vrijdag ga ik met mijn therapeut over hebben dat ik gestopt ben. (Da's niet degene die het me heeft voorgeschreven, maar die staat er wel mee in contact.)
Die maat van me heeft inderdaad zeer, zeer slechte ervaringen met therapie. Dat in combinatie met zijn koppigheid wat ook weer versterkt wordt door zijn medicatie zorgt er gewoon voor dat hij zo reageert.

quote:

Op woensdag 27 april 2011 10:41 schreef netflanders het volgende:
Ik begrijp niet waarom zó veel mensen zo sceptisch tegenover therapie zijn. Je ontmoedigt je vriend toch ook niet van een operatie?

Psychologie tegenwoordig is, hoewel ik de bachelorstudie maar weinig respecteer, toch een relatief harde wetenschap. Mijlenver weg van het oude en zweverige werk van Freud. Waarom staan mensen er dan toch zo kritisch tegenover?

Jij moet eens in Brave New World gaan kijken! Daar zien ze psychologie en psychiatrie enzo als "Hitleriaanse praktijken".
Ik denk dat er bij veel mensen nog heel oude vooroordelen aan kleven, van die horrorscenario's die je uit oude films kent. Zo'n beetje dat je helemaal gehersenspoeld wordt of zo, of juist dat het maar wat geitenwollensokkengedoe is met kamillethee.

quote:

Op woensdag 27 april 2011 10:46 schreef Erik079 het volgende:
Ieder zijn eigen keuze lijkt mij. Als hij dat niet kan accepteren dan verdient hij jou vriendschap niet. Als het een echte vriend is moet hij jou ondersteunen in de keuzes die je maakt.

Kiezen voor therapie is een juiste stap lijkt mij.En dat je toegeeft dat je psychische problemen hebt en daarbij geholpen wilt worden is de eerste grote stap in de goede richting.

En inderdaad worden mensen die psychische klachten hebben snel aangezien voor aanstellers. Puur omdat je aan de buitenkant niet kan zien wat er mis is.Maar psychische aandoeningen zijn net zo serieus als fysieke aandoeningen. Ze zijn alleen meestal wat lastiger te achterhalen en op te lossen.

Mijn tip: Zoek hulp, praat met alles en iedereen over je probleem en probeer vooral door te gaan met je dagelijkse bezigheden(hoe moeilijk dat ook kan zijn) Na verloop van tijd merk je dat je klachten langzaam aan(erg langzaam) verdwijnen. Zodra je merkt dat het ook maar iets beter gaat zul je zien dat je daar je energie uit kan putten om hier uit te komen.

Doorgaan met de dagelijkse bezigheden, da's een goeie. Ik zit al tijdenlang op een dood punt. Ik zit al anderhalf jaar thuis en verveel me helemaal kapot, maar heb ook totaal geen motivatie om dingen te gaan doen, maar wil wel verandering. Een mogelijkheid is naar een dagbegeleidingscentrum gaan. Mijn therapeut wil me daar wel naar toe verwijzen. Op zich ideaal, maar het is niet duidelijk op welke dagen ik mijn therapie ga krijgen. Daarbij wil ik ook reïntegreren door een paar uurtjes per week te werken, want over een half jaar zou ik de bijstand in gaan, en dat wil ik voorkomen.
Nu is het zo dat de reïntegratiedeskundige natuurlijk mij niet kan inzetten op een bedrijf zonder te weten op welke dagen ik therapie heb, maar hij wil me ook niet laten werken zonder dat de bedrijfsarts me weer gezond verklaard heeft. De bedrijfsarts wil weer van mijn therapeut te horen krijgen dat ik weer kan werken, en die zegt op zijn beurt weer dat hij daar geen uitspraken over kan doen, want daar zijn de bedrijfsartsen weer voor.
Verder ben ik bang dat als ik weer (deels) arbeidsgeschikt verklaard zou worden, dat ik dan ook echt VERPLICHT weer zoveel uur per week zou moeten gaan werken en ook een speciaal reïntegratietraject in zou moeten gaan waarbij je per week je uren weer opbouwt. (Dat waren ze namelijk al eens eerder van plan.) Als ik mijn werk-uren per week zou gaan opbouwen, komt mijn therapie natuurlijk weer in gevaar, en dat wil ik uiteraard zien te voorkomen.

quote:

Op woensdag 27 april 2011 10:56 schreef seasushi het volgende:

[..]

[..] Ik herken dit precies van 2 (voormalige ) vrienden van mij. Ik had op een gegeven moment het gevoel dat zij mijn therapeutje aan het spelen waren en het beter wisten dan mijn hulpverleners en mij. Ik werd er zo moe van dat ik mij constant moest verdedigen tegen hun betweterige adviezen dat ik op een gegeven moment het contact radicaal verbroken heb. Geen moment spijt van gehad. Het voelde best goed om voor mijzelf en mijn eigen mening en gevoel te kiezen.

Behalve die vriend steekt mijn buurvrouw haar meningen ook niet onder stoelen of banken, en net als die kameraad heeft ze op bepaalde punten gewoon best gelijk, maar de dingen zitten vaak toch voor mij moeilijker in elkaar dan ze denken. Mensen hebben heel snel zoiets van: "Oh, je hebt DIT, DUS moet je DAT!" Klopt vaak ook wel, maar met gevoelskwesties kun je dat vaak niet zo stellig zeggen.

quote:

Op woensdag 27 april 2011 11:02 schreef gehotseflotst het volgende:
Jammer dat die vriend met wie je al zo lang bevriend bent zo reageert... Hoe die vriend van je reageert vind ik niet getuigen van respect en van hoe een vriend zich hoort te gedragen.

Ik vind het knap van je dat je op je eigen gevoel af gaat en zover bent dat je erkent dat je het niet alleen op kunt lossen en dat je die therapie gaat volgen! Ook al hebben medicijnen genoeg gedaan voor die vriend, jij weet het beste hoe je dingen zelf ervaart en wat voor hem werkt, hoeft voor jij dus niet te werken.

Wil je het contact met die vriend houden en kun je hem wel een echte vriend noemen na hoe hij zich heeft gedragen? Het levert je volgens mij een hoop extra stress op, wat je er op het moment waarschijnlijk niet bij kunt gebruiken...

Voor het gedeelte van die motivatie... Als je een tijd thuis zit ebt die gewoon weg, net als de zin om iets te ondernemen. Je komt in een sleur en je dagelijkse ritme is helemaal weg. Als je een ritme in je leven kunt krijgen wordt dat waarschijnlijk al een stuk beter (bijvoorbeeld door werken op therapeutische basis enz.). Ik zit zelf een half jaar thuis in de ZW, merk hier hetzelfde

Da's een heel goede vraag, of ik hem nog als vriend wil houden. Hij laat me nu in de steek in een periode dat ik hem het hardst nodig heb. Er is in het verleden wel meer gebeurd waardoor ik aan de vriendschap twijfel. Het lijkt er sterk op dat hij gewoon wil beslissen wanneer er contact is en wanneer niet, en dat terwijl hij echt zegt mij als zijn beste maatje te zien.
Hij is afgelopen November wel als enige gast op de crematie van mijn vader geweest om mij te steunen. Dat was iets wat voor ons beiden toen zeer veel betekende......en dan gebeurt er nu dus dit!

quote:

Op woensdag 27 april 2011 11:04 schreef Trashcanman het volgende:

[..]

Op de andere fora kom je altijd over als iemand waar je juist wel mee kan lachen, dus zal je irl ook wel een goede indruk op anderen maken. Waarschijnlijk zie je dit zelf compleet anders en is die therapie juist wel de manier om dat in te gaan zien.

Thanks! Tja het probleem is dat ik vaak wel momenten heb waarop ik lekker enthousiast over dingen kan lullen, maar dat ik dan ook weer vrij snel door mijn onderwerpen heen ben!

quote:

Mja, als je al een paar maanden met dat antipsychoticum bezig bent kan ik me het goed voorstellen dat je het dermate zat bent dat je er mee stopt. Goede zaak dat je iig open kaart met de behandelaar speelt.

Kan je trouwens niet voor extra steun bij bijvoorbeeld je ouders aankloppen? Het is natuurlijk niet leuk om ze weer tot in dergelijke details van je denkwereld te betrekken als je al een tijd zelfstandig leeft maar je hebt toch mensen nodig waar je buiten kantoortijden je ei bij kwijt kan.

Mijn vader is in November overleden, en mijn moeder is 79. Zij is door een heel zware tijd heen gegaan met de slepende ziekte van mijn vader en kon mijn ellende toen niet erbij gebruiken. De laatste tijd vertel ik haar wel het één en ander waar ik mee zit. Sowieso ook over die kameraad. Zij heeft een zeer absolute mening over zijn gedrag!

quote:

Op woensdag 27 april 2011 11:19 schreef gehotseflotst het volgende:

[..]

Da's wel minder, ook als je nu zo'n gevoel erbij hebt Daarentegen was hij dus wel op de crematie van je vader, dus dat zegt ook wel wat... Kun je niet nog een keer proberen met hem te praten en daarna kijken of je nog wat in de vriendschap ziet? Als je al een laag zelfbeeld hebt, dan heb je er niet veel aan dat ie je keuze de grond in stampt. Niet goed voor je zelfbeeld, niet goed voor je stressniveau.

Tja ik weet het niet...aan de ene kant wil ik hem niet kwijt, maar aan de andere kant heb ik er zelf ook al een aantal jaren aan zitten denken om er een punt achter te zetten, JUIST vanwege zijn belerend gedrag tegenover mij.
De pest is dat ik geen goede prater ben als het gaat om voor mijn mening op te komen. Dat is ook weer een oorzaak van een deel van mijn problemen: ik fok me wel op over dingen, maar durf/kan er niks over te zeggen. Dan klap ik dicht of geef ik de ander heel snel gelijk omdat ik zijn kant van het verhaal ook wel inzie en mijn mening dan ondergeschikt vind.