[Centraal] Persoonlijkheidsstoornissen

quote:

Op vrijdag 9 november 2012 17:11 schreef Murmeli het volgende:
Het belangrijkste is dat je een goede behandeling kan kiezen adhv de diagnose, denk ik.

Voor de mensen die nog zoekend zijn, kom ik weer effe reclame maken. Ik heb schematherapie gedaan en dat werkte voor mij errug goed. Ik ben echt een stuk meer voor rede vatbaar en ben ook liever voor mezelf (en soms wat harder, als dat echt nut heeft, bijv mezelf aan het werk/sporten schoppen als ik geen zin heb).
Ik ben er echt fan van en het is specifiek gericht op persoonlijkheidsstoornissen.

Echt fijn dat dat zo goed heeft gewerkt bij jou en we hebben het in het depressietopic ook al vaker over gehad.

Bij Scelta geven ze dat ook en dat is iig 1 van de dingen die ik daar sowieso wil doen. Maakt niet uit of ik in deeltijd ga of klinisch, wil sowieso schematherapie en VERS gaan doen. Maar dat is ook mogelijk, want het zit sowieso in het programma volgens mij, maar je kunt ook zelf bepaalde "modules" kiezen.

quote:

Op vrijdag 9 november 2012 17:38 schreef Deadboyspoem het volgende:
Maar omdat ik maar aan 5 van de 9 criteria voldoe is het dus niet eens zeker of ik de diagnose echt krijg, wat het nou précies is, en van mijn kant dus ook de twijfel of een behandeling gericht op persoonlijkheidsstoornissen helpend is...

Je hebt er 5 van de 9 nodig om een diagnose te krijgen. Ik had er vorig jaar 4, nu kom ik wat ik zelf denk wel op 6 criteria. Dus als je er 5 hebt dan is het gewoon genoeg voor een diagnose lijkt mij Maar ik herken het wel, hulpverlening is echt zo'n bureaucratie en die wachtlijsten zijn echt niet normaal lang meer. Ik ken zelfs iemand die gewoon ergens een wachtlijst van 2 jaar (!!!) heeft om in behandeling te kunnen

quote:

Op vrijdag 9 november 2012 19:09 schreef Sylvana het volgende:

[..]

Echt fijn dat dat zo goed heeft gewerkt bij jou en we hebben het in het depressietopic ook al vaker over gehad.

Bij Scelta geven ze dat ook en dat is iig 1 van de dingen die ik daar sowieso wil doen. Maakt niet uit of ik in deeltijd ga of klinisch, wil sowieso schematherapie en VERS gaan doen. Maar dat is ook mogelijk, want het zit sowieso in het programma volgens mij, maar je kunt ook zelf bepaalde "modules" kiezen.

[..]

Je hebt er 5 van de 9 nodig om een diagnose te krijgen. Ik had er vorig jaar 4, nu kom ik wat ik zelf denk wel op 6 criteria. Dus als je er 5 hebt dan is het gewoon genoeg voor een diagnose lijkt mij Maar ik herken het wel, hulpverlening is echt zo'n bureaucratie en die wachtlijsten zijn echt niet normaal lang meer. Ik ken zelfs iemand die gewoon ergens een wachtlijst van 2 jaar (!!!) heeft om in behandeling te kunnen

Wat is VERS, als ik vragen mag?
Wel fijn trouwens dat je bij Sceltia eigen modules kan kiezen. Niet iedereen is standaard natuurlijk

5 is net op het randje van een diagnose ja. Maar hele essentiële (impulsiviteit) voldoe ik helemáál niet aan bijvoorbeeld. Tja, vaagheid.
2 jaar is ook wel écht absurd lang. Lijkt me echt niet fijn, meestal heb je toch op korte termijn hulp nodig. Anders wordt het alleen maar erger of, in het minste geval, blijf je vastzitten in (slechte) patronen.
Heb jij al enig zicht op een wachttijd? Want volgens mij heb je ook al wel genoeg nutteloze jaren achter de rug...

Zodra de gegevens voor de aanmelding bij hun zijn duurt het nog ongeveer 4 weken voordat ik op intakegesprek kan komen. Ik heb mijn gedeelte (levensbeschrijving, therapieën en verwachtingen) al bijna klaar. Dus maandag behandelaar even bellen hoe ver hij is met aanmelding (en ff flink achter de vodden aanzitten) en dan hoop ik dat het dit jaar nog gaat lukken om intakegesprek te hebben. En dan is het nog weer wachten tot echte behandeling kan beginnen natuurlijk...

VERS-training is een speciale training voor mensen met een BPS, maar ook voor anderen die hun emoties moeilijk kunnen reguleren. Het is een training om beter om te leren gaan met je emoties, constructieve manieren te vinden om er mee om te gaan, crisissituaties te leren herkennen etc.

Nou, ik heb mijn aanmelding voor Scelta klaar Een heel mooi verslag van 15 pagina's met daarin mijn levensbeschrijving (ingedeeld in leeftijdscategorieën 0-6 jaar, 6-12 jaar, 12-18 jaar, 18-23 jaar en 23-26 jaar), gevolgde therapieën en mijn verwachtingen/doelen.

quote:

De doelen die ik heb zijn:

1. Ik wil leren om een vaste dagstructuur te volgen en vast te houden (vooral balans zien te krijgen tussen inspanning en ontspanning)
2. Ik wil leren om niet alleen nuttige activiteiten te doen, maar ook leren genieten van ontspannende activiteiten.(en me hier niet schuldig over voelen)
3. Ik wil leren hoe ik de gebeurtenissen uit mijn jeugd een plaatsje kan geven.
4. Ik wil leren om mijn emoties te herkennen en te benoemen.
5. Ik wil leren om op een constructieve manier met mijn emoties om te gaan (verminderen/stoppen van zelfdestructief gedrag en impulsiviteit wat betreft eetbuien en geld uitgeven)
6. Ik wil leren om mijn gevoelens te uiten, grenzen te ontdekken en te stellen en me kwetsbaar op te stellen (en te ervaren dat niet iedereen over mijn grenzen heen zal gaan/hier misbruik van zal maken)
7. Ik wil leren om met moeilijke situaties om te gaan en niet in oud gedrag te vervallen (vooral leren om een andere manier te vinden voor vermijden)
8. Ik wil leren om een positiever zelfbeeld en zelfwaardering te krijgen.
9. Ik wil leren zelf weer verantwoordelijkheid te nemen over mijn leven (minder afhankelijk zijn van mijn vriend/hulpverlening)
10. Ik wil leren hoe je stabiele vriendschappen opbouwt en onderhoudt.

Dikgedrukte doelen hebben meeste prioriteit. En als die doelen behaald zijn, heeft dat ook al wel effect voor mijn andere doelen verwacht ik. Het zijn doelen waar ik EN in de deeltijd EN in de klinische behandeling wel aan kan werken volgens mij

Hoe hebben jullie in eerste instantie die stap gezet van denken dat je gewoon een beetje anders denkt naar er is iets mis en daarvoor wil ik professionele hulp en die ook echt inschakelen? Want mij lijkt het enorm moeilijk om actief te kiezen voor een label en dat je constant in jezelf zegt dat het wel meevalt met de gedachten en dat je je niet zo moet aanstellen enzo.

quote:

Op vrijdag 16 november 2012 13:19 schreef Tegan het volgende:
Hoe hebben jullie in eerste instantie die stap gezet van denken dat je gewoon een beetje anders denkt naar er is iets mis en daarvoor wil ik professionele hulp en die ook echt inschakelen? Want mij lijkt het enorm moeilijk om actief te kiezen voor een label en dat je constant in jezelf zegt dat het wel meevalt met de gedachten en dat je je niet zo moet aanstellen enzo.

Voor mij was het vooral dat ik het niet red in een bedrijf. Sociale contacten met collega's heb ik het dan over.
Je zou denken dat het niet zoveel uitmaakt, maar een klik met de collegas (of niet) is toch mede beslissend voor een contractverlenging.

quote:

Op vrijdag 16 november 2012 13:19 schreef Tegan het volgende:
Hoe hebben jullie in eerste instantie die stap gezet van denken dat je gewoon een beetje anders denkt naar er is iets mis en daarvoor wil ik professionele hulp en die ook echt inschakelen? Want mij lijkt het enorm moeilijk om actief te kiezen voor een label en dat je constant in jezelf zegt dat het wel meevalt met de gedachten en dat je je niet zo moet aanstellen enzo.

Ik ben niet op zoek gegaan naar hulp voor mijn persoonlijkheidsstoornissen. Ik heb jarenlange hulpverlening achter de rug voor recidiverende depressies. Daar heb ik de eerste keer ook geen hulp voor gezocht, dacht ook dat ik het zelf wel kon oplossen. Maar de tweede keer toen ik weer depressief werd en niet meer naar school ging, besefte ik me dat ik dat dus blijkbaar niet kon.

En pas na bijna 7 jaar hulpverlening zijn ze erachter gekomen dat er dus persoonlijkheidsstoornissen onder zitten. Ik ben juist blij dat dit ontdekt is, want nu kan ik eindelijk de juiste hulp krijgen en hoef ik niet nog jarenlang te klooien met therapieën en opnames die dus toch geen nut hebben als ze niet op mijn persoonlijkheidsproblematiek gericht zijn,

Ik kom hier ook ff posten, want ik heb een probleem.

Ik heb borderline en daarvoor volg ik nu MBT. Het is een 18 maanden durende behandeling en daarna krijg je nog maximaal twee jaar vervolgbehandeling. Ik vind dat erg lang. Ik had besloten het maar te gaan doen, omdat ik niet wist welke andere opties er zijn voor mij om mijn leven op de rit te krijgen. Dat van die vervolgbehandeling wist ik pas toen ik al in behandeling was. Ik zit nu in mijn 10e maand.

Mijn behandeling heeft denk ik wel effect, want ik heb wat meer structuur en ik denk wat meer na voordat ik handel. Qua het versterken van het metalliserend vermogen helpt het wel.

Maar ik wil ook aan andere dingen werken, bijvoorbeeld aan mijn sociale contacten en ook hoe ik weer in het arbeidsleven kom, vind ik heel belangrijk. Ik ben een eenzaam leven gewend dat ik een uitkering heb en weet ik hoeveel therapeuten en hulpverleningsinstanties, maar ik weet dat ik meer in mijn mars heb en ik heb vooral behoefte om mijn leven vorm te gaan geven. Ik voel mij ook heel klote dat ik met mijn uitkering en al die hulpverlening weet ik hoeveel geld kost. Ik wil de samenleving ook wat gaan bieden en bewijzen wat ik waard ben!

De behandeling die ik nu doe; ik heb daar heel veel onvrede mee. De setting daar is ontzettend rommelig. Wij worden als cliënten bijvoorbeeld slecht geïnformeerd hoe de behandeling in elkaar zit. Ook gebeurt het heel vaak dat afspraken kort van tevoren worden verschoven of dat ze tegen je zeggen dat een afspraak op een bepaalde dag is en dan blijkt het in de agenda voor een week eerder of later gepland te zijn. Dit is heel vervelend, maar vooral wanneer het de bedoeling is dat ik iemand meeneem (een evaluatie bijvoorbeeld), want die persoon moet dan ook vrij nemen van zijn werk. Wij als cliënten zeggen dat wel wat van, maar dan wordt het door de behandelaars teruggekoppeld van "wat doet dat met je?" en "hoe voel je je erbij?". Ik voel me dan niet serieus genomen, zeker niet als die rommelige gang van zaken gewoon blijven doorgaan.

In mijn groep zat iemand die een paar maanden geleden had besloten de behandeling te beëindigen. Tegen mij zei ze dat ze totaal niet kon opschieten met haar individuele therapeut. Los van of het wel of niet verstandig is dat ze haar therapie heeft opgezegd; het is haar keus. Maanden later zijn ze haar nog steeds aan het proberen over te halen om weer bij de groep te komen.

Ik word hier heel wantrouwig van. Het komt op mij over dat ze alleen maar zieltjes proberen te winnen voor hun therapie en dat ze in eigenbelang handelen en niet in het belang van hun cliënten. En dat ze geld verdienen over de rug van mijn problemen. Ik ben eigenlijk ontzettend bang dat wanneer ik met deze behandeling doorga, ik jaren van mijn leven weggooi, omdat ik daar alleen maar over mijn gevoel zit te praten en hoe zielig ik wel niet ben, terwijl de andere belangrijke dingen in het leven zoals werk/opleiding, sociale contacten, etc stil blijven staan. Ik zeg niet dat wat ik denk, waar is. Maar ik heb wel deze gedachten en ik heb er vooral een heel naar gevoel bij.

Hier in dit topic ging het al over Scelta. Ik ken het alleen via internet, maar wat ik ervan ken vind ik erg goed klinken, vooral omdat er duidelijk staat dat ze daar streven naar verbetering van structuur, sociale contacten en maatschappelijk functioneren. Dat zijn heldere doelstellingen waar ik ook helemaal achter kan staan en waar ik voor wil gaan.

Op dit moment zou ik het liefst met mijn behandeling willen kappen en met Scelta verder willen gaan. Ik heb dat ook bij mijn individuele therapeut aangegeven. Ik krijg dan terug dat ik sowieso over alles pieker. Dat klopt wel en het zou best kunnen dat ik Scelta nu helemaal geweldig vind, maar als er maar één dingetje eraan is wat me niet aanstaat, dat ik ook daarmee wil kappen. Dus ik vertrouw mijn eigen gevoelens niet echt. Daar staat aan de andere kant weer tegenover dat ik erg besluiteloos kan zijn en daarom maar geen actie onderneem.

Wat denken jullie ervan?

Wordt mondig en stel vragen, overal en altijd dus ook hier. En vraag een second opinion aan oid.

Wat rot dat je je waar je nu in behandeling zit niet serieus genomen voelt en het er zo rommelig aan toe gaat. En niet alles wat je zegt hoeft terug gegeven worden met de vraag hoe voel je je daarbij? Je moet ook als 2 volwassen mensen een gesprek kunnen voeren.

Ik ben idd aangemeld voor Scelta. Daar kunnen ze ook een second opinion doen. Je kunt altijd contact met hun opnemen en je verhaal doen. Dan kunnen zij je advies geven wat te doen.

Kom voor jezelf op, want het gaat om JOU en jouw LEVEN! En het zou zonde zijn als je deze jaren stil blijft staan ipv dat je vooruit gaat!

Succes ermee!

quote:

Op zondag 18 november 2012 10:17 schreef Re het volgende:
Wordt mondig en stel vragen, overal en altijd dus ook hier. En vraag een second opinion aan oid.

Dat doe ik ook. Maar elke keer krijg ik terug dat het ligt aan mijn eigen twijfels. Of dat ik voor mijn eigen problemen aan het weglopen ben.

En hierdoor ga ik juist twijfelen: ben ik nou knettergek of word ik in de maling genomen?

Nogmaals: ik zeg niet dat mijn behandeling zinloos is. Mijn diagnose borderline klopt. Ik heb diverse stoornissen gekregen in mijn leven en het was elke keer wat anders. En ik vond het absoluut niet leuk om te horen dat ik borderline had, want ik associeerde dat eerst met egoïstische en manipulatieve mensen: het beeld wat de meeste mensen hebben over borderline. Maar toen me werd uitgelegd wat borderline precies is, dacht ik: dít is hetgeen waar ik mijn leven lang last van heb.

De diagnose vind ik dus erg goed en er werd heel veel aandacht besteed aan het stellen van een diagnose, dus wat dat betreft ben ik tevreden over mijn huidige behandeling.

Maar je begreep misschien al waardoor ik skeptisch ben: ik heb al zoveel diagnoses en behandelingen gehad. Los van alle frustraties die ik daarvan kreeg, dacht ik ook: dit gaat niet werken, ik moet een andere manier vinden. Er is ook het gevaar dat je daardoor therapieverslaafd gaat worden. Want uiteindelijk is het de bedoeling dat je het zelf gaat doen. En dat wil ik ook! Borderline of whatever; ik ben mezelf en ik moet mijn eigen manier vinden om met 'het leven te worstelen'. En dat kan ik ook. Er zijn genoeg mensen met moeilijkheden die het kunnen, dus waarom ik niet?

Ik heb deze week evaluatie en de week daarop is er een informatie-avond: dan neem ik mijn ouders mee en kunnen ze zien wat ik daar doe. Ik hoop dat het wat duidelijkheid geeft aan mezelf. Ik laat mijn keus niet teveel beinvloeden door wat mijn ouders ervan vinden, maar als zij heel duidelijk zeggen dat het niet geschikt is voor mij, dan wil ik naar Scelta.

Maar het is een klotesituatie, want ik verwacht dat mijn huidige behandeling er alles aan gaat doen om mij te overtuigen dat ik daar moet blijven.

quote:

Op zondag 18 november 2012 10:42 schreef Sylvana het volgende:
Ik ben idd aangemeld voor Scelta. Daar kunnen ze ook een second opinion doen. Je kunt altijd contact met hun opnemen en je verhaal doen. Dan kunnen zij je advies geven wat te doen.

Heb ik gedaan. Tenminste ik heb met iemand telefonisch gesproken. Ik heb sowieso een doorverwijzing nodig, dus zij daar adviseerden mij om het het bespreken met mijn huidige behandeling. Als ik naar Scelta zou willen, kan ik wel terecht.

Uhmmm nee

[ Bericht 36% gewijzigd door Re op 23-11-2012 15:28:18 ]

Pffftt, mijn behandelaar heeft mijn aanmelding voor Scelta nog steeds niet af Morgenochtend heeft hij er tijd voor gereserveerd zegt hij en maakt hij het af. Ik hoop het maar dat hij het dit keer echt doet, want hij zou het 2 weken geleden al af hebben...

Ik moet tot januari wachten voor de start van de behandeling van mijn persoonlijkheidsstoornis (SPS)

Kut wachtlijst

Ik start volgende week met MBT bij de GGZ hier in de buurt, ik ben heel benieuwd naar verschrillende ervaringen met deze behandeling.

Ik heb recent de diagnose Borderline gekregen, zijn er nog meer mensen met een recente diagnose?
ik worstol er nog erg mee.

groetjes

Ik heb de diagnose in september gekregen.
Ik had 9 vd 9 kenmerken dus kon er niet.omheen..

Ik sta op de wachtlijst van de GGzE voor een kliniek gespecialiseerd in BPS.
Ook ik ga daarheen voor MBT.

Ik heb ook in een kliniek gezeten maar kon het niet aan om van huis (en men vriend) te zijn.
Dat was een te onveilige situatie voor mij, bij het komende traject mag ik gewoon savonds naar huis gelukkig. ikm hoop dat dat beter werkt voor me.

Mijn leven is al zo overhoop dat samenwonen met mijn vriend ook niet meer ging..
En in de kliniek waar ik heenga mag je in de avondsuren gewoon weg en 'doen wat je wil'.
Aangezien ik 20-30 min met auto/ov van de kliniek woon is dat voor mij gewoon te doen.
En de weekenden ga ok gewoon naar huis.

Volgende stap is dus voor jou dagbehandeling?
Ik hoop dat je daar de hulp uit haalt die je zoekt.
Dagbehandeling en opname zitten natuurlijk allebei voor- en nadelen aan.
Ik heb voor mij de voor en tegens afgewogen.
Ik weet waarom een opname beter is voor me, en de kliniek waar ik me heb aangemeld is hier in de buurt de enige gericht op borderline maar die doen alleen klinische opnames.

Wat vervelend dat samenwonen niet meer gaat, been there helaas al gaat het nu gelukkig goed. Vriend wordt nu ook meegenomen in de behandeling elke twee weken een avond. Denk dat dat goed is, voor ons beiden. Het is voor beiden zwaar in een relatie.

Waar ik toen opgenomen was mocht je in de avonduren niet weg, ik geloof dat je 1 avond in de week opgehaald mocht worden. Dat was voor mij echt veel te zwaar. Ook trok ik het heel slecht om 24 per dag 5 dagen per week met 27 andere mensen (met hun eigen problematiek) in 1 gebouw te wonen, ik raakte daarvan steeds compleet in paniek.
Ik vond het ook heel erg dat ik het niet vol kon houden ook omdat ik zo graag wil dat mijn situatie leefbaarder wordt.
Ik hoop dat het jouw beter vergaat daar! en ik wens je alvast heel veel succes en sterkte!!
hoelang duurt je opname?

Ik begin aankomende dinsdag, ben heel zenuwachtig, maar heb er ook wel zin aan klinkt misschien raar maar het duurt nu allemaal al zo lang, ik kan niet wachten om weer "gewoon" te kunnen leven.

Thanks!
Opname duurt 1 jaar, weet alleen nog niet precies wanneer ik terecht kan.
Krijg ik hopelijk volgende week te horen.

Heel veel succes en sterkte dinsdag!!

Interessant topic. Wat ik me wel nog steeds afvraag is wat een psychose nu precies is. Ja, ik heb al info opgezocht, maar lijk het toch nog steeds niet helemaal te snappen. Soms lees ik ook wel eens "Een psychose van een paar uur", "Een korte psychose"... Wat moet ik me daarbij voorstellen? Wat gebeurt er dan? Wat voelt zo'n mens dan?

Ik weet dat er wordt gezegd "Fantasie en werkelijkheid niet meer kunnen onderscheiden" maar toch blijft dat voor mij maar vaag...

[ Bericht 7% gewijzigd door Little_Dolls op 05-02-2013 18:22:54 ]

Nou er zit eindelijk schot in de zaak bij Scelta! Na heel veel gedoe (kwijtgeraakte verwijzing etc) is nu alles binnen en word ik donderdag in de vergadering besproken

Dus dan kan ik na 10 uur bellen om te horen of en wanneer ik intakegesprek heb en voor welke vorm (3-daagse of klinisch)

quote:

Op dinsdag 5 februari 2013 20:10 schreef Madame_Paon het volgende:

[..]

Ik ben zelf gelukkig nog nooit psychotisch geweest, maar ik ken wel mensen die een psychose hebben gehad.
Een aantal dingen die zij noemden: ervan overtuigd zijn dat men je wil vergiftigen; denken je vrienden te zien, terwijl het mensen zijn die je niet eens kent; denken dat de mensen op tv tegen je praten; denken dat je iemand anders bent (een belangrijke persoon); niet doorhebben waar je bent; ...

Gezellig...