Turken op FOK! #601 - Wie gaat er op izin dit jaar ?

quote:

‘Veerboot naar Holland’ is het emigratieverhaal van vijf Turkse gezinnen. In een vijfdelige documentaireserie tekent regisseur Fidan Ekiz dit verhaal op uit de mond van haar eigen moeder, diens vriendinnen, hun echtgenoten en hun kindere

In de zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw trokken de vrouwen met hun kersverse echtgenoten en met hooggespannen verwachtingen naar het dorpje Rozenburg onder de rook van Pernis in het Rotterdamse havengebied. Van hun verwachtingen kwam weinig terecht. De vrouwen vervreemdden van de Nederlandse samenleving maar ook van Turkije. Hun mannen probeerden hun teleurstelling te verbijten, maar velen werden depressief of vluchtten in de drank. Zo werden de vrouwen tot elkaar veroordeeld en moesten ze opnieuw het leven leren. Maar daardoor ontstond ook een hechte vriendschap waar optimisme, humor en solidariteit onmisbaar waren in de strijd om te overleven.

Fidan Ekiz werd in Rozenburg geboren, dicht bij de veerpont over de Nieuwe Waterweg. Ze had als klein meisje geen idee van de enorme reis die haar ouders hadden ondernomen;
“Als kind dacht ik dat mijn ouders ooit met deze pont naar Nederland waren gekomen. Maassluis, aan de overkant, moest dan Turkije zijn. Ik zwaaide naar de schepen die voorbij kwamen want misschien zat er wel familie op. Later begreep ik dat mijn moeder toen ze in 1973 naar Nederland kwam zich net zo moet hebben gevoeld: als een kind. In haar naïviteit had Nederland zo dichtbij geleken: het was maar drie uur vliegen! Maar toen ze voor het eerst naar Turkije terugkeerde werd ze overmand door verdriet. Al die tijd had mijn moeder geen idee gehad dat ze zo ver van huis was. Voor het eerst voelde ze zich eenzaam en vroeg ze zich af waaraan ze was begonnen.”


Waar haar moeder aan begon laat zich het best omschrijven als een groots avontuur. De Turkse mannen en vrouwen in “Veerboot naar Holland” zijn dan ook geen slachtoffers maar avonturiers. Hoeveel tegenslag ze ook te verwerken kregen, ze bleven lachen en knokten moedig door. Dat gold zeker voor de vrouwen met hun soms kinderlijke onbevangenheid. Maar dat ging ook op voor de mannen, die al snel beseften dat ze nooit de rijkdom zouden bereiken waar ze voor waren gekomen en ook nooit zouden terugkeren naar Turkije.


Zelfs de kinderen - die de gids werden van hun ouders in het land waar die de taal niet van spraken – klaagden niet, ook al zongen ze op 5 december liedjes voor een Sinterklaas die nooit wat in hun schoentje deed. Ondertussen werd de Nederlandse samenleving steeds kouder en vijandiger tegen de mensen die ze zelf ooit als goedkope arbeidskrachten naar Nederland haalde. Maar verwijten hebben de – in middels bejaarde - Turkse pioniers nooit gehad. Hoogstens aan zichzelf.

quote:

Op dinsdag 19 april 2011 20:34 schreef Weissman het volgende:

[..]

Ik ben Joods en Turks; een beter combinatie bestaat niet; ben dus superieur aan alles en iedereen.

quote:

Op donderdag 21 april 2011 00:49 schreef zarGon het volgende:
Wanneer het schikt.

quote:

Op donderdag 21 april 2011 00:54 schreef Ayca het volgende:
Ahh daar hebben we Che weer.

Ga eens dansen. Gewoon doen. Lekker gek.