Opvoeding en keuzes

We voeden Thomas niet echt op volgens een bepaalde stijl, of het moet de P. en Leo-stijl zijn (maar ook daar krijgen we regelmatig wel commentaar op van de familie).

Welke zaken ga je anders aanpakken?

*stormlooptopic*

Isabel is nog erg jong (bijna 11 maanden) maar ik merk dat ik vaak uit frustratie reageer. Dat deed mijn moeder ook, en dat wilde ik juist pertinent niet.. Dus ik tvp eigenlijk om ideeën op te doen hoe beter daarmee om te gaan of andere manieren te vinden.

Zeker niet aanvallend bedoeld, maar is het automatisch zo dat je tweede kindje allergisch gaat zijn? Of is het eerder ter bescherming?

quote:

Op zondag 10 april 2011 19:57 schreef _evenstar_ het volgende:

[..]

hoe zou je dat aanvallend bedoelen Gezien ik allergisch ben is de kans groter, al heeft dit kindje eenzijdige belasting, en had Arwen dat tweezijdig.
BV is bewezen bij meerdere onderzoeken dat ze betere antistoffen krijgen. Nu is de kans dat het weer zo extreem allergisch wordt wel heel miniem.
En al verkleint het maar de kans met bijwijze van 20% wil ik tot het gaatje gaan omdat stukje extra bescherming te geven.

Omdat je het kon interpreteren als een aanval (ik heb het tweede deel van de zin ook wel een paar keer herschreven )
De BV begrijp ik Ik heb Thomas ook een tijd BV gegeven, met de antistoffen in mijn achterhoofd. Maar wat bedoel je dan precies met "nog strenger zijn qua bijvoeding"? Ik vraag me namelijk af of het later starten met bijvoeding echt ervoor zorgt dat een kind allergisch is of niet.

quote:

Op zondag 10 april 2011 20:02 schreef _evenstar_ het volgende:

[..]

Met Arwen hebben opa's en oma's bijv. voor die 6 maanden al wetende dat ze al zware kma had.. aardbei gegeven, dat mag sowieso neit voor t eerste jaar.. en nu reageert ze er anafylactisch op.. misschien had ze het anders ook wel gehad.
Maar ik wil daar wel echt gewoon duidelijk de controle op hebben. en echt 6 maanden uitsluitend BV. en onder begeleiding van de kinderarts ( die heeft dat destijds al toegezegd) met bijvoeding starten.

Ah oké, ja dat zou ik persoonlijk ook niet doen (die aardbeien)

Wij zijn met 4 maanden gestart met bijvoeding (België hé, daar zijn de darmen rapper ontwikkeld ) maar hebben ons wel strikt gehouden aan de verschillende stappen waarop je bepaalde voedingsmiddelen introduceert (wat al tot grote frustratie heeft gezorgd bij de familie en zelfs tot het moment dat ik mijn boeltje heb gepakt en naar huis ben gegaan omdat ik het gemoei en gezeur meer dan beu was).
Ons idee is dat je (zonder allergie dan natuurlijk) nog lang genoeg kunt genieten van bepaalde voedingsmiddelen waardoor je er niet te vlug moet mee beginnen.

_{Wat dat aanvallend betreft: aangezien ik uit België kom, heb ik sowieso al een ander idee over bijvoeding e.d. (zie bv die 4 maanden) en er zijn al verschillende discussies geweest waaruit mijn ander beeld ook bleek en misschien ligt dat bij sommige mensen wel wat euh... gevoeliger}

Benieuwd ben ik ook wel Wij zijn zelf nogal conservatief in het opvoeden van Thomas heb ik de indruk. Hij sliep bv direct in zijn eigen kamer, na 3 maanden bv zijn we begonnen met flessen te geven omdat ik toen ging werken (wel nog de combinatie tot hij 6 maanden was), draagdoeken hebben we niet
Perfect zal het niet zijn voor de grote boze buitenwereld ( ) maar het werkt voor ons en past in onze levensstijl en ik denk dat dat het belangrijkste is.

En wat boeken betreft, er is 1 boek wat ik nog wil kopen en dat is "how to talk to..." Maar dat is, dacht ik, pas te gebruiken vanaf ze 2 jaar zijn.

quote:

Op zondag 10 april 2011 20:23 schreef leonieke het volgende:

Perfect zal het niet zijn voor de grote boze buitenwereld ( ) maar het werkt voor ons en past in onze levensstijl en ik denk dat dat het belangrijkste is.

Zolang er inderdaad geen hele gekke dingen gebeuren, hebben wij gemerkt dat dat inderdaad het belangrijkst is.

Ik zou onze stijl ook niet kunnen onderbrengen onder het noemer. Ik lees wel veel, maar neem eigenlijk overal dingen mee. Vaak zijn we hier van de trial-and-error, bijvoorbeeld toen Alexa niet wilde slapen of dingen niet wilde eten. En we volgen ons gevoel... Klinkt raar. Gevoel. Maar gewoon wat goed voelt voor ons. Ter illustratie: ik riep van tevoren dat Alexa noooooooit in ons bed en in onze kamer zou slapen, maar op het moment supreme voelde dat voor ons zoooooveeeel beter.

De mijne is net 2 maanden. Ik merk dat ik me meer laat leiden door haar behoefte dan ik had verwacht. Vind ik nu ook heel logisch, ze is zo afhankelijk, daar moet gewoon voor gezorgd worden. Voor mij betekent dat bijv slapen in de cosleeper, haar geen ritme opleggen maar voeden op verzoek en de rest van de situatie laten afhangen.

Ik weet niet zo goed of wij in een bepaald hokje horen qua opvoeding. Attachment parenting (AP) passen we zeker wel toe, vanaf het begin af aan, en langzaamaan gaan we richting unconditional parenting (UP), maar toch niet helemaal. AP is een onderdeel van je doen en laten, zoals dragen, borstvoeden, samen slapen, niet laten huilen en UP is een manier van daadwerkelijk opvoeden. Naast AP hebben wij ook gekozen voor wasbare luiers en bijvoeden volgens Rapley icm het introductieschema van S Kleintjes. UP vind ik een prachtig gedachtegoed, maar ik ben nog niet in staat om het geheel toe te passen. Het houdt heel kort door de bocht in dat je je kind behandelt als medemens, een persoon met gevoelens en behoeftes en die stuk voor stuk serieus neemt. Straffen en belonen horen daar niet bij. Je zet je partner bijvoorbeeld ook niet op de gang en je roept ook niet 'goedzo!' wanneer hij een hap sperziebonen eet Houdt overigens ook niet in dat je grenzeloos opvoedt. Nee is gewoon nee, net als in ieder ander huishouden. Het is dus alleen een andere manier van omgaan met die grenzen. Vooralsnog hoor ik mezelf hier en daar nog wel onnodig 'goedzo-en', en kan ik niet altijd even goed benoemen waarom ik iets wel of niet wil. Ik denk dat dat wel meer gaat leven als Emma eenmaal terugpraat.

edit: nou heb ik mezelf toch in een hokje gestopt geloof ik

Ow, nu begrijp ik beter wat die AP en UP-afkortingen betekenen maar ik denk eerlijk gezegd dat ik me in geen van beiden zou kunnen vinden.
Echt wel conservatief dus

WupWup waarom vind je UP zo'n prachtig gedachtegoed? Je kan je kind toch ook behandelen als persoon met gevoelens en behoeftes terwijl je gaat straffen en belonen? Ik zie niet in waarom deze niet gecombineerd kunnen worden.

ik kan mijn opvoedstijl onder geen enkele noemer thuisbrengen

ik wilde onder geen beding borstvoeden bij selene. bij de tweede wilde ik het eventueel wel proberen, maar dat bleek een tweeling en toen schoot ik daar alweer van in de stress. toen de vroeggeboorte en allerlei praktische problemen eromheen, dus toen hebben we helemaal geen borstvoeding gedaan. we zijn wel erg van de draagdoeken en "dingen pas doen als je kind eraan toe is". ik ga vooral uit van wat de kinderen nodig hebben en het idee dat we een gezin zijn met meerdere mensen, behoeftes en wensen en dat het dan dus altijd wel voor iemand een beetje schipperen is. onze kinderen doen het goed op een behoorlijk strak regime mbt slaap en eettijden (ritmedingen) en dus ben ik daar heel, heel streng in.

ik kan echt woest worden als anderen (niet gezinsleden) daar steeds maar in proberen te klooien trouwens.

oh, rapley is trouwens geweldig. ik ben helemaal fan. helaas ravi niet.

toch herken ik mezelf wel een beetje in dat attachment parenting gedoetje. het probleem hier is (vaak) dat ik een beslissing (de kinderen moeten om elke dag 7 uur naar bed) puur op gevoel neem. ik kan vaak pas achteraf verantwoorden waarom ik het perse zo wilde. ik doe dingen gevoelsmatig en voel me daar niet in ondersteund, terwijl het wel aantoonbaar werkt.

Maar door wie/wat/hoe voel je jezelf daarin niet ondersteund simmu? Zoals jij het beschrijft, doen we het hier ook (dat gevoelsmatige)

Stond trouwens in de Intermediair laatst iets over Tiger Moms, ook wel leuke inzichten links en rechts

Het fijne is dat je kan kiezne hoe je het doet. Wat ik wel vind is dat al die methodes en adviezen leuk zijn, maar jouw kind ken jij eht beste. Dus rapley, UP, Ap, leuk, maar uiteindelijk weten die ook geen fuck van jouw kind. Het is een kwestie van opletten en je gezond verstand gebruiken.

Kinderen hebben grenzen nodig. Kinderen moeten ook leren eten. Kinderen ontwikkelen soms allergieen. Kinderen willen vrijheid. Kinderen willen zelf ook duidelijkheid. Kinderen moeten leren door ervaring. Ouders ook.

Wij doen waar we van zien dat het zin heeft. Dat betekent in het begin niet ons ritme opleggen, maar op een gegeven moment ga je daar wel naartoe. Wij kunnen tenslotte niet elke nacht wakker zijn als we ook moeten werken. En ook met eten: je kunt wel wachten met melkproducten tot na 12 maanden, maar wil je dat een kind een beetje dingen leert proeven, moet je toch al eerder vanalles aanbieden. Al die extremen, idealen, methoden en manieren, niets voor mij.

En als jij het fijn vindt dat een ander voor je bepaalt hoe het moet ook prima, maar dan nog is dat jouw keuze. Dan nog geldt dat voor twee kinderen van dezelfde ouders dezelfde aanpak niet werkt.

quote:

Op zondag 10 april 2011 20:49 schreef Takkembah het volgende:
Maar door wie/wat/hoe voel je jezelf daarin niet ondersteund simmu? Zoals jij het beschrijft, doen we het hier ook.

nou, als ik hier zeg: "laten we dit-of-dat eens proberen" kan ik pas op medewerking van sangdrax rekenen als ik bewezen heb dat het werkt. en aangezien het pas werkt wanneer hij het ook toepast zit je dan snel best klem en zit je met een strijd. never mind de familie die constant probeert er tussen te zitten.

quote:

Op zondag 10 april 2011 20:44 schreef leonieke het volgende:

WupWup waarom vind je UP zo'n prachtig gedachtegoed? Je kan je kind toch ook behandelen als persoon met gevoelens en behoeftes terwijl je gaat straffen en belonen? Ik zie niet in waarom deze niet gecombineerd kunnen worden.

Ik ben niet UP in hart en nieren, dus waarschijnlijk kan iemand anders een veel beter antwoord formuleren Ik probeerde het al een beetje te duiden met de uitleg "Je zet je partner bijvoorbeeld ook niet op de gang en je roept ook niet 'goedzo!' wanneer hij een hap sperziebonen eet" Bij UP ga je uit van de zogenaamde intrinsieke motivatie. Je doel is dus niet dat je kind een bepaalde handeling doet of laat, omdat het hoort of omdat jij dat wilt, maar omdat hij/zij dat zélf wil, logisch vindt. Straffen en belonen onderwijzen op zichzelf niks. Je wilt niet dat je kind op een potje plast, omdat hij een sticker krijgt.
_{Ik heb ondertussen heel veel getypt en weer weggehaald en weer getypt en weggehaald... Ik vind het heel moeilijk om een samenvatting van UP te maken. Ik heb eventueel wel een paar boekentips voor de geinteresseerden.}