Mijn probleem loopt uit de hand

Samenvatting onderaan. Ik heb hierover al eerder een topic geopend, ging over dat ik redelijk obsessief bezig ben met het krijgen van een relatie, dit lijkt me maar niet te lukken ondanks dat ik veel te bieden heb qua uiterlijk en innerlijk. De vraag was toen hoe ik dat idee uit mijn hoofd kan krijgen, hoe ik kom tot een punt waarop ik er niet eens meer bij stil sta en dat ik in mijn eentje gelukkig kan zijn. In het vorig topic werd me aangeraden dat ik het idee zelf niet uit mijn hoofd moest zetten maar dat ik eens op datingsites moest gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Paar dates gehad, nooit een vervolg op gekomen. Ook in het echte leven blijven daten, dat was nóg funester. Ik blijf vastzitten in hetzelfde denkpatroon. En doordat de datingsites ondanks dat het best leuke ervaringen zijn allemaal, toch ook falen voor mij, is mijn zelfvertrouwen op gebied van relaties aangaan nog verder onderuit gehaald.

Ik zeg maar vast eerlijk dat ik een emotionele bui heb en dat ik er vandaag niet zo positief tegenaan kan kijken. Het komt erop neer dat ik me de laatste tijd betrap op rare gedachten als 'er zou niemand echt 'gebroken' zijn als ik zou springen'. Ik heb al een mogelijke locatie gespot niet ver van mijn werk zelfs .

Feit dat ik het hier post geeft natuurlijk wel aan dat dit een schreeuw om aandacht is en geen werkelijk voornemen. En zover zou het ook nooit komen. Maar sinds het voor eerst in mijn gedachten kwam, denk ik er wel steeds vaker aan.

Verduidelijking van mijn gedachtengang: dit alles komt dus voort uit de gedachte dat er geen significant other in mijn leven is en dat niemand daarvoor ook genoeg om me geeft. Ik ben altijd de begripvolle vriendin, de zelfverzekerde partychick, de collega waarmee je je slap kunt lachen en die altijd om zichzelf kan lachen, die ene chick met leuke statusupdates waar iedereen dagelijks om lacht, de zus die anders is, de zelfstandige maar tegendraadse dochter en noem mijn rollen zo maar op. Maar voor niemand ben ik die ene waarmee je de rest van je leven samen hoopt te zijn, met wie je het krijgen van kinderen niet uitsluit en met wie je je ouwe dag zou willen slijten.

Mijn leven is écht leuk. Maar het alleen zijn staat me op sommige momenten zo enorm tegen, dat ik me afvraag, in ALLE rollen die ik heb aangenomen (en die passen allemaal goed bij me in de gegeven context), ben ik dan voor niemand onmisbaar? De enigen die misschien een jaartje geknakt zouden zijn, is mijn gezin. De band is hecht en liefdevol maar niet bepaald frequent, dus echt moeten wennen aan het feit dat ik er niet meer ben, is er niet echt bij. Het enige dat ik ze echt liever niet aan zou doen is dat ze zich afvragen 'waarom?'. Dat verdienen ze ook niet, uiteindelijk hebben zij aan alle kanten hun best gedaan om van mij een gelukkig mens te maken. En grotendeels is ze dat ook gelukt. Mijn vrienden zouden enorm schrikken en me missen maar die zouden toch ook binnen no time de draad weer oppakken, daar het allemaal optimisten zijn die niet blijven hangen in het verleden (net als ik). Mijn collega's zouden me missen omdat ik de sfeermaker ben op de afdeling maar inhoudelijk ben ik zeker vervangbaar. Goed in mijn werk maar ook nog behoorlijk onervaren. Goed, ter verduidelijking, dit is dus het nieuwe gedachtenpatroon waarin ik verzeild dreig te raken. Ik sta er echt niet dagelijks bij stil maar wel een paar keer per week.

Met al die rollen kan ik echt een groot deel van mijn leven opvullen maar IETS ontbreekt en ik word er zo onderhand gestoord van. Ik begin eigenlijk, hoe langer dit duurt, de waarde van al het andere minder te waarderen omdat het voor niemand een onmisbaar onderdeel van zijn leven is.

Dit begint dus zieke vormen aan te nemen. Ik wil niet terug naar een psycholoog, ik denk namelijk dat ik zelf een heel eind kan komen. Bovendien zou voor mij de volgende stap groepstherapie zijn en dit soort dingen durf ik echt niet bloot te geven in een groep. Aan een psycholoog zou ik het wel vertellen maar met de individuele sessies maakte ik na verloop van tijd niet echt vooruitgang meer omdat de doelen die ik wilde bereiken, wel bereikt waren. Het heeft blootgelegd dat ik een enorme angst heb in het aangaan van relaties en ik weet van mezelf grotendeels wel hoe ik reageer in die situaties (niet bevorderlijk voor het aangaan van, kan ik je zeggen). Verder kwam eruit naar voren dat de familieband voor mij nu OK is, dat vriendschappen en werk OK zijn en dat ik een leuk leven heb, ik heb wel altijd veel moeite gehad met het inschatten hoe ik op anderen overkom en dat zal ik ook altijd hebben. Dus mijn beeld over die 'rollen' van hierboven is vooral gebaseerd op hoe ik hoop dat het overkomt, denk ik. Ook met mijn eigen karakter was ik tot voor kort heel OK, maar doordat dit aan sleept, komt mijn zelfvertrouwen op dat gebied ook op de helling te staan, misschien moet ik toch veranderen. Je bewust zijn van die shit is echter iets heel anders als er daadwerkelijk iets aan kunnen veranderen.

Dus mijn logische conclusie is ook dat als ik niet meer obsessief bezig ben met het krijgen van een relatie (wat op zichzelf al de doodsteek is voor het vinden van een leuke partner), dat ik dan ook geen obsessie kan ontwikkelen met het persé bijzonder willen zijn voor een ander.

Ik geloof heilig dat ik mezelf inderdaad een hoop aanpraat, hoewel het natuurlijk op waarheid berust. In mijn hoofd moet dit dus weer normale proporties aannemen, ik heb niet de illusie dat ik ooit 100% OK zal zijn met een toekomstbeeld met alleen mij, mijn familie, vrienden en werk erin. Maar hoe stop ik deze cirkel? Want het bestaat uiteindelijk alleen in mijn hoofd.

Opluchting om dit eens van me af te schrijven trouwens.

Samenvatting: TS is al bijna een jaar bezig met 'hoe strik ik een leuke partner' maar door onzekerheid in het aangaan van relaties, mislukt dit keer op keer. Het laatste half jaar beginnen deze gedachten het leven van TS te beheersen en dit uit zich ook in het gedrag. Sinds het vorige topic is het bergafwaarts gegaan en TS kampt nu zelfs met gedachten als 'niemand zou haar echt missen' en vreest met grote vrees dat zelfmoord de volgende obsessie wordt, al zou het nooit zover komen. Hoe stopt deze stroom aan gedachten?

[ Bericht 0% gewijzigd door Non.stop op 16-03-2011 00:45:50 ]

quote:

Op woensdag 16 maart 2011 00:39 schreef trovey het volgende:
Je wilt waarschijnlijk te graag? Mannen ruiken wanhoop op grote afstand. Laat het leven gewoon op je afkomen qua relaties, sta er open voor maar ga er niet wanhopig naar op zoek.

Hmm, op zich kom ik niet wanhopig over (denk ik dan). Eerder veel te sterk voor de meeste mannen . Ik ben een extravert type die dus wel degelijk heel assertief is, al kun je je dat aan de hand van de OP amper voorstellen. Maar goed, de vraag is dus hoe ik die zelfmoordgedachten stop en secundaire vraag: hoe kom ik van die wanhoop af. Het is er wel, maar ik let wel op dat ik me er niet naar gedraag.

Kijk, ik reageer bizar slecht op gemengde signalen, na 2 dagen geen contact trek ik wel de conclusie dat een ander me dus niet leuk genoeg vindt. Lang niet alle mannen die ik tegenkom, beschouw ik als relatiewaardig, maar diegenen die ik wél zo beschouw, kunnen dan ook rekenen op de boodschap dat het voor mij niet hoeft op die manier.

Ja, weet ik en ik zou dat ook niet echt doen. Maar het zijn wel deprimerende gedachten. Daar ben ik eigenlijk bang voor, dat ik door dit alles depressief word. En dat is nergens voor nodig. Ik wil ook niet veranderen omwille van een vent. Ik maak er geen geheim van dat ik onzeker ben op dat gebied en dat ik daarom wel eens vreemd reageer. Als hij dat niet kan accepteren, dan zal het sowieso niets worden. Want buiten onzeker ben ik ook erg extravert (mannen vallen sowieso eerder voor introvert), ik heb vele rollen maar ik kan niet doen alsof ik iemand anders ben. Dat hou ik nog geen week vol.

Daarnaast zijn er genoeg met wie ik vanaf minuut één wel weet dat het alleen om seks gaat, maar dat zijn nu net vaak de mensen die wél op mij vallen. . Zucht.

Ik probeer wel bewuster mijn lieve kant te laten zien, maar zodra ik onraad ruik in het geval van iemand leuk vinden, dan komt direct de assertieve kant naar boven.

Oh, nog zo'n typisch patroon: het begint met veel seks, ik hou een maand vol dat ik geen relatie wil en zodra ik toehap nadat ze zich eindeloos bewezen hebben, draaien ze om als een blad aan de boom en willen ze hun fucking vrijheid. .

De laatste maanden ben ik maar gewoon eerlijk dat ik onzeker ben en dat ik daarom wel eens idioot uit de hoek kan komen. Maar dat levert tot dusver helemaal niks op.

Wachten met seksen heeft ook nog nooit het gewenste resultaat gehad trouwens. Ik hou van seks en als ik iemand direct leuk vind, dan wil ik wel eens wachten maar meestal gebeurt het dan binnen de 2 weken en dan ben ik een korte seksrelatie rijker.

Dan vind ik dat eerste patroon nog prettiger om eerlijk te zijn.

quote:

Op woensdag 16 maart 2011 01:16 schreef Remzz het volgende:
Ben je wel eens echt verliefd geweest dan?

1 keer echt enorm verliefd geweest. Daarnaast wel vaak iemand leuk gevonden en één persoon ook wel echt heel erg warm voor gelopen, maar daar durfde ik niet aan toe te geven.

quote:

Op woensdag 16 maart 2011 01:22 schreef Premium_Quality het volgende:
Volgens mij heb je een gigantisch bitchshield en durf je je nooit kwetsbaar op te stellen.

Mannen houden wel degelijk van extraverte vrouwen, maar extravert is niet hetzelfde als altijd een grote bek geven .

Ik heb lang niet altijd gewoon een grote bek en kwetsbaar opstellen.. op zich wel, in een serieus gesprek durf ik dat zeker. En daarvoor hoef je mij ook niet goed te kennen. Anderzijds ben ik wel echt assertief, vrij sterke meningen op het gebied van vrouwelijke onafhankelijkheid. Vette afknapper maar toch zijn dat van kinds af aan al mijn eigen ideeën geweest dus de 'traditionele' man valt sowieso af, ik ben behoorlijk vrijzinnig op het gebied van seks, ik ben financieel onafhankelijk en ik zal dat ook niet opgeven, ik geloof niet zo in de traditionele rolverdelingen. The irony . Ik geloof wel in monogamie trouwens, polygamie is niet mijn ding en ook nooit geweest. Ik vind dat dat teveel onrust brengt om een stabiele relatie op te kunnen bouwen. Nou ja, veel mannen kunnen daar niet goed mee omgaan en ik weiger te doen alsof ik die ideeën niet heb omdat ik dan mezelf verloochen.

Nou ja, as you can see. Ik ben ook niet echt een match voor de meeste mannen .

quote:

Op woensdag 16 maart 2011 01:46 schreef Faxie het volgende:
Dit klinkt redelijk herkenbaar.... heb hier een paar jaar geleden last van gehad, hoewel in mindere mate.

Probeer iets minder te piekeren over alles, dat zou al iets moeten schelen. En probeer dingen te doen die je leuk lijken en waar je sowieso niet iemand verwacht te vinden.

Nog steeds vrijgezel hier overigens, maar zit wel een stuk beter in m'n vel.

Ik doe al veel dingen die me leuk lijken. Eigenlijk doe ik buiten het huishouden en enkele verplichtingen niets met tegenzin in mijn leven. De kunst van het mezelf aangenaam maken versta ik prima.

Maar hoe stop je concreet met piekeren?

quote:

Op woensdag 16 maart 2011 02:00 schreef cinnamon_M het volgende:
Een vriendin van me had dit kunnen schrijven ('t is dat je aangeeft te werken terwijl zij studeert, en dat je schrijfstijl anders is, anders had ik gedacht dat je 't was). Alleen je houding tegenover seks is wat anders.

Jij zit misschien anders in elkaar, ik ken je natuurlijk niet, maar van wat ik in je op lees lijk je op veel punten ook op die vriendin van me. En wat ik bij haar constateer is dat ze idd een extravert persoon is als je haar als man net tegenkomst, iemand die een grote bek kan hebben en ook met een flinke dosis sarcastische humor. Zodra die kerel laat blijken iets in haar te zien verandert ze -volgens mij- echter in een onzeker iemand, iemand die overal over piekert (hij heeft x dagen niets laten horen - zie je, hij hoeft me vast niet meer) en geforceert handelt en ik denk ook bevestiging nodig heeft - omdat 't zo vaak níet is gelukt. Die onzekere persoon staat in zo'n schril contrast met de enorm sterke (imo soms zelfs té sterke/aanwezige) persoon van daarvoor dat ik denk dat iemand die op de 1e valt niet op de 2e valt en ervan schrikt.

Bovendien moet je denk ik ook oppassen dat je zo gefixeerd bent op een relatie dat je na 1 flirt/date al meteen begint te piekeren over of hij je wel leuk blijft vinden, dusdanig dat je vergeet jezelf af te vragen of jíj hèm wel geschikt is. Maw, je gaat inzetten op mannen die eigenlijk niet bij je passen omdat je zo gefixeerd bent op dit wel doen slagen dat je niet meer kijkt naar of hij wel bij je past.

Dat zijn de dingen die ik bij die vriendin observeer, maar ik vind 't erg moeilijk. Zij worstelt er al een tijd mee, en tja, waar het antwoord precies ligt kan uiteindelijk alleen zijzelf - en dus ook jijzelf - het antwoord op vinden. We kunnen alleen met je meedenken

Overigens merk ik bij die vriendin dat ze inmiddels zo hiermee zit dat ze in het algemeen hier heel veel mee bezig is, zich er rot over voelt, onzeker door, etc. Daardoor is ze vaak ook érg gefocussed op haar eigen 'issues', en verliest ze die van de mensen om haar heen uit het oog. Zeg maar zoals iemand die depressief is ook feitelijk wat egocentrisch kan zijn omdat hij/zij opgeslokt wordt door zijn/haar eigen problemen. Wellicht dat dat ook doorsijpelt in haar omgang met mannen, en daardoor roet in 't eten gooit. Ik weet niet of dat mogelijk ook bij jou begint mee te spelen?

Mi ontstaat zoiets iig met enkele keren bad luck -> jij verandert/krijgt er moeite mee/iets anders -> vicieuze cirkel.

Misschien kies je ook wel gewoon de verkeerde types uit/val je op types die eigenlijk niet bij je passen/niet de types zijn die op jouw vallen?

Enfin, dit is alles wat ik kan verzinnen - ik hoop dat je er wat mee kan...

Right on, inclusief voorkeur voor foute mannen, al ben ik dus maar één keer echt verliefd geweest en gebeurt het bij mij ook vaak zat dat ik iemand niet zie zitten. Hoe kom ik er vanaf?

En relaxt dat iemand anders dit voor mij kan verwoorden trouwens, ik ben me er wel bewust van maar het is goed om het eens uitgeschreven te zien door de ogen van een ander. Met name het 'een ander ziet haar zitten en dus verandert ze daardoor'.

Waarschijnlijk heeft zij geen oog voor mannen die haar niet zien staan, de échte catches.

Ik kan je er alvast bij vertellen dat ze denkt dat normale leuke mannen ook helemaal niet op haar vallen eigenlijk. Dat ze er enerzijds te sterk voor is, anderzijds te complex en aanhankelijk en die balans is totaal verdwenen zodra er iemand interesse toont. Terwijl ze dus doorgaans die sterke persoonlijkheid is.

En jij zult je wel regelmatig afvragen 'lieve schat, wat moet je met zo'n sukkel?'.

[ Bericht 5% gewijzigd door Non.stop op 16-03-2011 02:13:46 ]

quote:

Op woensdag 16 maart 2011 01:50 schreef Thomass het volgende:
Volgens mij staat het nog nergens, dus: hoe oud ben je?

29.