Vanochtend echt de bodem bereikt. Totale waanzin en bijna eraan onderdoor. Heb zelfs mijn oom gebeld of hij een vinger aan de pols wilde houden omdat het echt niet goed ging en ik me misschien wilde laten opnemen.
Vanavond een verassend gesprek gehad met een huisgenoot over de gang van zaken in de wereld en hoe je als mens in het leven staat enzo.
Heel bizar maar ik kwam toen ineens tot het inzicht dat de reden waarom de mijn relaties tot nu toe vaak niet lekker liepen is omdat ik altijd een erg zwarte kijk op de wereld heb gehad. Dat mijn primaire missie nu moet zijn kansen te pakken en er iets van te gaan maken. Want tot nu toe ben ik daardoor altijd erg onzeker geweest en heb veel kapot gemaakt wat me lief is. Het besef dat ik daarna vast beter in staat ben er echt te zijn voor een ander was een echt nieuw inzicht.
Het voelde echt als een soort moment van verheldering. Ik zag ineens mijn hele - moeilijke - jeugd tot nu toe in mijn hoofd ontvouwen tot het heden en zag ineens alle momenten waarin ik door angst en onzekerheid kansen heb laten liggen of dingen gezegd en gedaan heb waar ik in mijn hart juist helemaal niet achter stond. De dingen die me zo ontzettend veel gekost hebben. Het verkloten van mijn middelbare school en het eraf brengen met MAVO. Het heel veel drugs gaan gebruiken. Het thuis zitten wegkwijnen zonder werk een aantal jaar en daarbij 30000 euro spaargeld door de wc jagen. Het proberen op te vullen van een leegte met vrouwen. Het meerdere keren ongelooflijk pijn doen van mijn ex.
Ik zag ook de punten waarop ik wel de goede dingen gedaan en gezegd heb. Het toch weer gaan volgen van volwassenenonderwijs en mijn HAVO halen. Bij mijn toenmalige stiefvader gaan wonen om weg te zijn bij mijn moeder. Met vallen en opstaan een HBO propedeuse bemachtigen. Het starten met een universitaire studie.
Ik besefte ineens dat ik moet gaan concentreren op vaker de goede dingen doen, vaker luisteren naar mijn gevoel. Concentreren op de positieve dingen in het leven.
Het is zoiets dat je altijd wel lekker makkelijk kunt zeggen tegen een ander, zo van: "je moet eerst zelf gelukkig zijn voor je een ander gelukkig kunt maken", maar het moment dat dat besef ineens echt bij jezelf inkickt besef je ineens hoe waar dat is. Vooral als je hebt verloren wat ik verloren heb. Heb zelfs een klein beetje het idee dat zelfs al ben ik de persoon nu kwijt geraakt met wie ik alles over had om oud mee te worden, ik me wel zal redden als ik zelf mijn zaken wat meer op een rijtje heb.
Ik word nog steeds letterlijk misselijk van de gedachte dat ik haar nooit meer terugkrijg en kan nog steeds geen energie vinden om wat dan ook te doen, maar het inzicht van vandaag kan weleens het verschil betekenen tussen leren leven of beginnen met sterven in de malle molen van de psychotherapie. Als ik het nu niet kan dan zal ik het nooit kunnen, dat voel ik. Dus ik moet het maar doen.
Aan alle anderen hier die kampen met het enorme soms plotselinge verlies van een intense relatie wil ik zeggen dat ik met jullie meeleef en dat we er allemaal wel uitkomen.
En aan diegenen hier die mij gesteund hebben,
"But what is happiness except the simple harmony between a man and the life he leads?" - Albert Camus