En dan komt dochterlief van ruim 12 thuis en roept: " Ik heb verkering!"
Ow ok

, zeiden wij, zolang je school er niet onder lijdt mag dat.
Hij is 15, en wij denken... ach kalverliefde, ze heeft wel vaker "verkering" gehad, moet kunnen, leuk voor haar.
Maar dit was! hem!
En ze heeft al haar ziel en zaligheid er in gestoken, tot niet meer met anderen omgaan aan toe, of heel sporadisch. En dat vond ik heel jammer en erg, want ik zag hoe ze in de loop der jaren een beetje wegkwijnde. Hij ging namelijk wel naar anderen als hij dat wilde

.
En ondanks praten met haar, wij en vriendinnen en familie, was het erg moeilijk te doorbreken.
Totdat ze ineens het licht zelf zag en wat meer voor haarzelf op ging komen.
Maar dat heeft wel een hele tijd geduurd.
Ondertussen is ze bijna 18 en heeft ze nog steeds verkering, maar gaat gelukkig nu wel gelijkwaardiger op

.
En waarom typ ik dit nu

, dit verhaal hoort natuurlijk helemaal niet bij de dreumesen, maar ik lurk hier vaak en de "discussie" over wat je mee wil geven voor later enzo vond ik gewoon heel interessant en ik dacht, wij hebben haar ook dingen meegegeven maar toch kan het anders lopen dan dat je zou willen.
En een knuffel voor Sorbootje
"I'm not expecting to grow flowers in a desert, but i can live and breathe and see the sun in wintertime"
https://www.youtube.com/watch?v=jbhtJh1LXHQRoll