In Memoriam #3

quote:

Op maandag 28 maart 2011 11:51 schreef ClintOosthout het volgende:
Gisteravond om 22:30 met spoed naar de dierenarts omdat mijn trouwe Fox heel benauwd was.
Foto gemaakt en hij had heel veel vocht in z'n longen. Spuit gekregen om het vocht via z'n nieren af te voeren, maar het heeft helaas niet geholpen.
Om 01:00 uur heb ik hem in laten slapen omdat hij bezig was te verdinken in z'n eigen vocht.

Ik heb gelukkig 16 jaar plezier van de prutser (zo noemden we Djen altijd) gehad.

[ afbeelding ]

Heel goed dat je er op tijd bij was. Maar wat zul je hem missen na zoveel jaren. Sterkte.

quote:

Op zaterdag 26 maart 2011 19:54 schreef lady-wrb het volgende:
ik heb van de week nog een filmpje gemaakt van toen ze al bloembollengooiend als een sloopkogel door mijn bloemperk ging.
zal eens kijken of ik het hier kan plaatsen.
en ik vrees dat ik morgen 4 boze kippen heb die tegen het hek geplakt staan.
om herhaling te voorkomen heb ik hun hek dichtgedaan zodat ze de tuin even niet meer inkunnen zolang ik geen hekje om dat vijvertje heb.
een verdronken kip is al teveel.

Tot hier dacht ik dat het om een rode kat ging Maar ik kan me voorstellen dat het bij een kip ook schrikken is en dat je een kip kunt missen.

quote:

Op maandag 28 maart 2011 11:51 schreef ClintOosthout het volgende:
Gisteravond om 22:30 met spoed naar de dierenarts omdat mijn trouwe Fox heel benauwd was.
Foto gemaakt en hij had heel veel vocht in z'n longen. Spuit gekregen om het vocht via z'n nieren af te voeren, maar het heeft helaas niet geholpen.
Om 01:00 uur heb ik hem in laten slapen omdat hij bezig was te verdinken in z'n eigen vocht.

Ik heb gelukkig 16 jaar plezier van de prutser (zo noemden we Djen altijd) gehad.

[ afbeelding ]

Dat is heel snel gegaan dan Maar 16 jaar mag je echt trots op zijn. Sterkte

Thx, voor de reacties. Het is de tweede hond binnen twee weken die we verliezen.
De Berner senner van mijn ouders is vorige week overleden na een maagbloeding en nu mijn hond.
Voor het eerst sinds 1970 zijn we huisdierloos.

Ik zelf neem waarschijnlijk voorlopig geen hond meer omdat ik op het moment geen zekerheid qua werk heb en ik een hond niet 8 uur per dag alleen wil laten.

quote:

Op maandag 28 maart 2011 13:31 schreef lady-wrb het volgende:
jee dat is dan schrikken zeg
maar wat goed dat je zo kortdaad die belangrijke beslissing kon nemen.

Klinkt heel hard maar als je van dieren houdt moet je soms zulke beslissingen maken. Hij was gisteren voor het eerst in z'n leven bang en dat was het moment dat ik besloten heb om hem in te laten slapen.
Er was minder dan 5% kans dat hij van de vochtophoping er bovenopkwam en 95% kans dat hij in de komende 24 uur langzaam verdonk in z'n eigen vocht. En dan is het humaner om het op deze manier op te lossen.
Mocht hij er in die paar uur toch bovenop komen dan was het een kwestie van weken hooguit maanden totdat het weer zou gebeuren.

Maar kut is het wel

Clint, heel veel sterkte, na 16 jaar is dat niet niks he...
Helemaal raar om dan huisdierloos te zijn ook
En Lady, wat een toffe kip was ze, en wat jammer dat ze zo aan dr einde gekomen is.
Wij hadden vroeger ook altijd hele tamme kippen en een grote haan van mn vader is ook eens verdronken in de vijver

Ik voel me hier zo begrepen...

Het schijnt dat er al langere tijd een kwaadaardige niertumor huishield in Kinga, onze Tervuerense herder. Ze heeft hier nooit wat van gevoeld op de een of andere manier. Ben vorige week nog regelmatig uren met d'r gaan wandelen en ze was helemaal in orde...


22 maart (vorige week dinsdag), op m'n verjaardag nog een lekkere lange wandeling met haar gemaakt.

Zaterdag voelde ze zich niet goed en bleef ze roerloos op dezelfde plek liggen. Omdat ik die avond m'n verjaardag zou houden is ze bij m'n pa gebleven en daar heeft ze heel veel overgegeven... de dag daarna kwam ze terug hierheen en wederom heel veel overgegeven en wou ze ook niet meer naar buiten enzo.
Vanochtend heeft mn ma de dierenarts gebeld voor een acute afspraak en toen we d'r riepen om mee te gaan bleef ze liggen en doorgaan met hijgen. ze keek ons niet eens aan... dat was echt heel erg om te zien.. we hebben haar toen opgetild en in de auto gelegd en naar de dierenarts gebracht.
Daar heeft hij haar onderzocht en later kregen we telefoon dat het die tumor was en die was opengesprongen.. de rotzooi die daaruit kwam heeft een buikvliesontsteking veroorzaakt en dat gaf d'r enorme pijn...
Ze konden opereren, maar dat zou veel pijn kosten en de kans op overleven was klein. Ook was er kans op verdere uitzaaiingen.


Haar blije en glunderende koppie als je d'r riep.


Ergens in het voorjaar van 2007. Toen ze nog niet zo grijs was

Blegh ik mis haar zo we hebben haar 10 jaar en ruim 5 maanden gehad en we hebben zoveel meegemaakt. Vakanties, de gewone wandelingen, de schildpadden in de tuin waar ze uren naar keek. Ze heeft me ook meerdere keren getroost toen ik liefdesverdriet had. Ze was echt m'n maatje en maakte helemaal deel uit van het gezin.
Ben de hele dag al aan het huilen... het is zo onwerkelijk.
Het is ook gewoon niet eerlijk... ze deed echt nooit een vlieg kwaad, nooit ruzie met andere honden en dan overkomt haar deze gruwelzooi.
Ik vond het ook heel eng om haar in te zien slapen. Ze had na enkele minuten nog spiertrekjes bij d'r poot en bij d'r mond. Dat heeft toch wel een beetje een shockerende indruk op me achtergelaten

Rust in vrede lieve Kinga. Zal je nooit vergeten...
17-10-2000 (schatting) - 28-03-2011

[ Bericht 2% gewijzigd door Neo-Mullen op 28-03-2011 18:13:26 ]

Clint en Neo allebei veel sterkte, het is zwaar als je na zoveel jaren samen je maatje moet missen

Iedereen heel veel sterkte met het verlies van jullie geliefde diertjes.
Mogen al onze dieren maar vrolijk samen spelen achter de regenboogbrug.

quote:

Op maandag 28 maart 2011 17:41 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik voel me hier zo begrepen...

Het schijnt dat er al langere tijd een kwaadaardige niertumor huishield in Kinga, onze Tervuerense herder. Ze heeft hier nooit wat van gevoeld op de een of andere manier. Ben vorige week nog regelmatig uren met d'r gaan wandelen en ze was helemaal in orde...

[ afbeelding ]
22 maart (vorige week dinsdag), op m'n verjaardag nog een lekkere lange wandeling met haar gemaakt.

Zaterdag voelde ze zich niet goed en bleef ze roerloos op dezelfde plek liggen. Omdat ik die avond m'n verjaardag zou houden is ze bij m'n pa gebleven en daar heeft ze heel veel overgegeven... de dag daarna kwam ze terug hierheen en wederom heel veel overgegeven en wou ze ook niet meer naar buiten enzo.
Vanochtend heeft mn ma de dierenarts gebeld voor een acute afspraak en toen we d'r riepen om mee te gaan bleef ze liggen en doorgaan met hijgen. ze keek ons niet eens aan... dat was echt heel erg om te zien.. we hebben haar toen opgetild en in de auto gelegd en naar de dierenarts gebracht.
Daar heeft hij haar onderzocht en later kregen we telefoon dat het die tumor was en die was opengesprongen.. de rotzooi die daaruit kwam heeft een buikvliesontsteking veroorzaakt en dat gaf d'r enorme pijn...
Ze konden opereren, maar dat zou veel pijn kosten en de kans op overleven was klein. Ook was er kans op verdere uitzaaiingen.

[ afbeelding ]
Haar blije en glunderende koppie als je d'r riep.

[ afbeelding ]
Ergens in het voorjaar van 2007. Toen ze nog niet zo grijs was

Blegh ik mis haar zo we hebben haar 10 jaar en ruim 5 maanden gehad en we hebben zoveel meegemaakt. Vakanties, de gewone wandelingen, de schildpadden in de tuin waar ze uren naar keek. Ze heeft me ook meerdere keren getroost toen ik liefdesverdriet had. Ze was echt m'n maatje en maakte helemaal deel uit van het gezin.
Ben de hele dag al aan het huilen... het is zo onwerkelijk.
Het is ook gewoon niet eerlijk... ze deed echt nooit een vlieg kwaad, nooit ruzie met andere honden en dan overkomt haar deze gruwelzooi.
Ik vond het ook heel eng om haar in te zien slapen. Ze had na enkele minuten nog spiertrekjes bij d'r poot en bij d'r mond. Dat heeft toch wel een beetje een shockerende indruk op me achtergelaten

Rust in vrede lieve Kinga. Zal je nooit vergeten...
17-10-2000 (schatting) - 28-03-2011

He bah komen meteen de tranen hier Als het zo onverwachts is, is het extra moeilijk vind ik altijd. Heel veel sterkte. Prachtige hond overigens.

quote:

Op maandag 28 maart 2011 17:41 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik voel me hier zo begrepen...

Het schijnt dat er al langere tijd een kwaadaardige niertumor huishield in Kinga, onze Tervuerense herder. Ze heeft hier nooit wat van gevoeld op de een of andere manier. Ben vorige week nog regelmatig uren met d'r gaan wandelen en ze was helemaal in orde...

[ afbeelding ]
22 maart (vorige week dinsdag), op m'n verjaardag nog een lekkere lange wandeling met haar gemaakt.

Zaterdag voelde ze zich niet goed en bleef ze roerloos op dezelfde plek liggen. Omdat ik die avond m'n verjaardag zou houden is ze bij m'n pa gebleven en daar heeft ze heel veel overgegeven... de dag daarna kwam ze terug hierheen en wederom heel veel overgegeven en wou ze ook niet meer naar buiten enzo.
Vanochtend heeft mn ma de dierenarts gebeld voor een acute afspraak en toen we d'r riepen om mee te gaan bleef ze liggen en doorgaan met hijgen. ze keek ons niet eens aan... dat was echt heel erg om te zien.. we hebben haar toen opgetild en in de auto gelegd en naar de dierenarts gebracht.
Daar heeft hij haar onderzocht en later kregen we telefoon dat het die tumor was en die was opengesprongen.. de rotzooi die daaruit kwam heeft een buikvliesontsteking veroorzaakt en dat gaf d'r enorme pijn...
Ze konden opereren, maar dat zou veel pijn kosten en de kans op overleven was klein. Ook was er kans op verdere uitzaaiingen.

[ afbeelding ]
Haar blije en glunderende koppie als je d'r riep.

[ afbeelding ]
Ergens in het voorjaar van 2007. Toen ze nog niet zo grijs was

Blegh ik mis haar zo we hebben haar 10 jaar en ruim 5 maanden gehad en we hebben zoveel meegemaakt. Vakanties, de gewone wandelingen, de schildpadden in de tuin waar ze uren naar keek. Ze heeft me ook meerdere keren getroost toen ik liefdesverdriet had. Ze was echt m'n maatje en maakte helemaal deel uit van het gezin.
Ben de hele dag al aan het huilen... het is zo onwerkelijk.
Het is ook gewoon niet eerlijk... ze deed echt nooit een vlieg kwaad, nooit ruzie met andere honden en dan overkomt haar deze gruwelzooi.
Ik vond het ook heel eng om haar in te zien slapen. Ze had na enkele minuten nog spiertrekjes bij d'r poot en bij d'r mond. Dat heeft toch wel een beetje een shockerende indruk op me achtergelaten

Rust in vrede lieve Kinga. Zal je nooit vergeten...
17-10-2000 (schatting) - 28-03-2011

Jeetje .. heftig zo snel ineens. Sterkte! wat een prachtbeest zeg.

De rest natuurlijk ook sterkte!

Zo onverwacht afscheid nemen maakt het nog moeilijker dan het al is Een dier laten inslapen is het laatste wat je nog voor ze doen kan. Het is vreselijk naar maar je weet dat je niet anders kan...

Sterkte allemaal

quote:

Op maandag 28 maart 2011 18:11 schreef indaha het volgende:
Clint en Neo allebei veel sterkte, het is zwaar als je na zoveel jaren samen je maatje moet missen

quote:

Op maandag 28 maart 2011 18:24 schreef Queen_Minny het volgende:
Iedereen heel veel sterkte met het verlies van jullie geliefde diertjes.
Mogen al onze dieren maar vrolijk samen spelen achter de regenboogbrug.

quote:

Op maandag 28 maart 2011 18:43 schreef Chanty het volgende:

[..]

He bah komen meteen de tranen hier Als het zo onverwachts is, is het extra moeilijk vind ik altijd. Heel veel sterkte. Prachtige hond overigens.

quote:

Op maandag 28 maart 2011 18:48 schreef tliciouz het volgende:

[..]

Jeetje .. heftig zo snel ineens. Sterkte! wat een prachtbeest zeg.

De rest natuurlijk ook sterkte!

quote:

Op maandag 28 maart 2011 19:01 schreef Rewimo het volgende:
Zo onverwacht afscheid nemen maakt het nog moeilijker dan het al is Een dier laten inslapen is het laatste wat je nog voor ze doen kan. Het is vreselijk naar maar je weet dat je niet anders kan...

Sterkte allemaal

Dankjulliewel.
Ik heb het er echt moeilijk mee. M'n vader trouwens ook en dat is ook moeilijk om te zien... Ik heb m'n pa nooit echt zien huilen, maar vandaag...

Toen we Kinga vanochtend riepen om mee te gaan en ze niet op d'r naam reageerde en starend voor zich uit bleef kijken en hijgen, hoorde ik m'n ma gewoon in paniek raken "Rens, maak de deur en de auto open, ik til haar op en draag haar naar de auto toe.. snel!". De manier waarop ze die woorden uitsprak... vol paniek en verdriet.

En dan natuurlijk de manier waarop Kinga alleen maar voor zich uitstaarde. Ze keek niet op of om.
Heb vannacht afschuwelijk geslapen en ben nog meerdere keren naar beneden te gaan om met haar te knuffelen. Ik heb toen nog een foto gemaakt maar daar kan ik nu niet naar kijken...
Toen ik rond 4u eindelijk sliep droomde ik over Kinga en dat ze supermager was, omdat ze zoveel deed overgeven...

Wat een kutdag.

Kinga ik mis je...

PS. ik wil iedereen die dit leed met me deelt natuurlijk ook het beste toewensen. Sterkte allemaal!

[ Bericht 3% gewijzigd door Neo-Mullen op 28-03-2011 19:14:30 ]

quote:

Op maandag 28 maart 2011 17:41 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik voel me hier zo begrepen...

Het schijnt dat er al langere tijd een kwaadaardige niertumor huishield in Kinga, onze Tervuerense herder. Ze heeft hier nooit wat van gevoeld op de een of andere manier. Ben vorige week nog regelmatig uren met d'r gaan wandelen en ze was helemaal in orde...

[ afbeelding ]
22 maart (vorige week dinsdag), op m'n verjaardag nog een lekkere lange wandeling met haar gemaakt.

Zaterdag voelde ze zich niet goed en bleef ze roerloos op dezelfde plek liggen. Omdat ik die avond m'n verjaardag zou houden is ze bij m'n pa gebleven en daar heeft ze heel veel overgegeven... de dag daarna kwam ze terug hierheen en wederom heel veel overgegeven en wou ze ook niet meer naar buiten enzo.
Vanochtend heeft mn ma de dierenarts gebeld voor een acute afspraak en toen we d'r riepen om mee te gaan bleef ze liggen en doorgaan met hijgen. ze keek ons niet eens aan... dat was echt heel erg om te zien.. we hebben haar toen opgetild en in de auto gelegd en naar de dierenarts gebracht.
Daar heeft hij haar onderzocht en later kregen we telefoon dat het die tumor was en die was opengesprongen.. de rotzooi die daaruit kwam heeft een buikvliesontsteking veroorzaakt en dat gaf d'r enorme pijn...
Ze konden opereren, maar dat zou veel pijn kosten en de kans op overleven was klein. Ook was er kans op verdere uitzaaiingen.

[ afbeelding ]
Haar blije en glunderende koppie als je d'r riep.

[ afbeelding ]
Ergens in het voorjaar van 2007. Toen ze nog niet zo grijs was

Blegh ik mis haar zo we hebben haar 10 jaar en ruim 5 maanden gehad en we hebben zoveel meegemaakt. Vakanties, de gewone wandelingen, de schildpadden in de tuin waar ze uren naar keek. Ze heeft me ook meerdere keren getroost toen ik liefdesverdriet had. Ze was echt m'n maatje en maakte helemaal deel uit van het gezin.
Ben de hele dag al aan het huilen... het is zo onwerkelijk.
Het is ook gewoon niet eerlijk... ze deed echt nooit een vlieg kwaad, nooit ruzie met andere honden en dan overkomt haar deze gruwelzooi.
Ik vond het ook heel eng om haar in te zien slapen. Ze had na enkele minuten nog spiertrekjes bij d'r poot en bij d'r mond. Dat heeft toch wel een beetje een shockerende indruk op me achtergelaten

Rust in vrede lieve Kinga. Zal je nooit vergeten...
17-10-2000 (schatting) - 28-03-2011

Sterkte. Maar zit maar niet te veel in over het inslapen, de spiertrekjes zijn heel normaal en ze was daarvoor waarschijnlijk al fijn en rustig ingeslapen.

quote:

Op maandag 28 maart 2011 19:30 schreef boem-dikkie het volgende:

[..]

Sterkte. Maar zit maar niet te veel in over het inslapen, de spiertrekjes zijn heel normaal en ze was daarvoor waarschijnlijk al fijn en rustig ingeslapen.

Dat vertelde de dierenarts inderdaad. Maar het is toch akelig om te weten dat ze dood is en je d'r pootje een beetje heen en weer ziet bewegen.
Ik was haar net een laatste knuffel aan het geven toen dat begon... ik schrok behoorlijk en vond het echt heel vaag om te zien...

neo, jij ook heel veel sterkte.
wat goed van je dat je tot het allerlaatste bij haar bent gebleven.
wat was het een prachtig dier
heel veel sterkte voor jullie allemaal

quote:

Op maandag 28 maart 2011 20:11 schreef Neo-Mullen het volgende:

[..]

Dat vertelde de dierenarts inderdaad. Maar het is toch akelig om te weten dat ze dood is en je d'r pootje een beetje heen en weer ziet bewegen.
Ik was haar net een laatste knuffel aan het geven toen dat begon... ik schrok behoorlijk en vond het echt heel vaag om te zien...

Zo ging het ook bij onze hond, gelukkig hadden we een hele aardige dierenarts. Onze hond was eigenlijk al zo zwak dat hij bij het spuitje waar hij van in slaap moet vallen al ongeveer overleed. Nogmaals sterkte!

Bob.

Gitzwarte kater van een kilo of 10. Vrees van bijna alle gestoffeerde viervoeters uit de wijk. IJzervreter met missende hoektand en hap uit oor. Altijd honger. Superlief, vooral voor kinderen, vreemden en een enkele in het hart gesloten collega-viervoeter. Overleefde ons beider grootste vriend. Had niet het eeuwige leven al komt 21 jaar wel in de richting. Vorig jaar zomer was het gedaan met de Bobcat.

Neo ik weet niet hoe oud je bent maar het went nooit. Enigste troost die je kan hebben is dat je het juiste doet voor je dier en hem alleen maar helpt. Je kunt ze niet laten lijden.
Ik heb nu een kat vier honden en een paard moeten laten inslapen en het is elke keer weer net zo vervelend.
Ik weet dat je er nu niet aan wilt denken, maar ga binnenkort serieus weer op zoek naar een nieuw vriendje. dat helpt echt.
Sterkte

quote:

Op maandag 28 maart 2011 22:43 schreef ClintOosthout het volgende:
Neo ik weet niet hoe oud je bent maar het went nooit. Enigste troost die je kan hebben is dat je het juiste doet voor je dier en hem alleen maar helpt. Je kunt ze niet laten lijden.
Ik heb nu een kat vier honden en een paard moeten laten inslapen en het is elke keer weer net zo vervelend.
Ik weet dat je er nu niet aan wilt denken, maar ga binnenkort serieus weer op zoek naar een nieuw vriendje. dat helpt echt.
Sterkte

Ik ben 21 en thuiswonend. Het was dan ook niet direct mijn hond, maar ik trok er wel veel mee op.
We hadden vroeger 4 katten, waar er nu nog 1 van over is... ik heb het moeilijk gehad met het verlies van die katten, maar met deze hond is het nog een stuk erger...
Mijn ouders willen geen hond meer, omdat ze vinden dat ze er te weinig tijd voor hebben (zeker als ik binnenkort weg ga voor mn studie).

Ah Neo, heel veel sterkte, wat een mooierd was Kinga
Woon je in de buurt van Maastricht?

quote:

Op maandag 28 maart 2011 22:52 schreef oh-oh het volgende:
Ah Neo, heel veel sterkte, wat een mooierd was Kinga
Woon je in de buurt van Maastricht?

Dankje, en zeker was Kinga een mooi beestje
Ik woon 25 km ten oosten van Maastricht (Landgraaf) hoezo?

Vanwege de mooie heuvels op de foto's

Ik weet niet of het normaal is om het zo zwaar te hebben met t verlies van een huisdier...
Heb zojuist nog een laatste symbolisch rondje gewandeld. Het rondje dat we altijd met haar wandelden door het park en het bosje. Had bijna de hele tijd tranen in m'n ogen en ik zag haar in m'n gedachten nog steeds rondrennen en rondsnuffelen bij struikjes enzo...
Ik kwam zelfs nog een stok tegen die ik vrijdag de hele tijd met haar heb gegooid, die heb ik nu meegenomen.
Er was alleen niemand aan wie ik een hondenkoekje kon geven na afloop..
En omdat wij de as van haar niet krijgen, ben ik plukjes haar aan 't verzamelen als aandenken...

Nogmaals, het klinkt misschien erg dramatisch, maar ik heb altijd heel veel emotionele moeite met dingen los- en achter me laten.

quote:

Op dinsdag 29 maart 2011 16:09 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik weet niet of het normaal is om het zo zwaar te hebben met t verlies van een huisdier...
Heb zojuist nog een laatste symbolisch rondje gewandeld. Het rondje dat we altijd met haar wandelden door het park en het bosje. Had bijna de hele tijd tranen in m'n ogen en ik zag haar in m'n gedachten nog steeds rondrennen en rondsnuffelen bij struikjes enzo...
Ik kwam zelfs nog een stok tegen die ik vrijdag de hele tijd met haar heb gegooid, die heb ik nu meegenomen.
Er was alleen niemand aan wie ik een hondenkoekje kon geven na afloop..
En omdat wij de as van haar niet krijgen, ben ik plukjes haar aan 't verzamelen als aandenken...

Nogmaals, het klinkt misschien erg dramatisch, maar ik heb altijd heel veel emotionele moeite met dingen los- en achter me laten.

Als het niet normaal is, dan hebben we samen een afwijking. Ik heb altijd maanden last van het verlies van een van de katten (we hebben er nogal wat, dus er gaat er af en toe eentje). Niet alleen het gemis, maar ook het schuldgevoel omdat ik me volledig verantwoordelijk voel voor mijn dieren. De twijfel of ik het wel goed heb gedaan. En de vurige wens hem of haar nog een keer te zien langslopen. Die dingen snijden me altijd weken, zo niet maanden door mijn ziel. Het trekt na verloop van tijd wel wat bij, maar ik vind het afschuwelijk pijnlijk.

Dus zeg het maar: is het normaal? Geen idee, maar in elk geval heb ik het ook. Pas als je een paar dagen erna nog niet (redelijk) normaal kunt functioneren, dan zou ik wat gaan twijfelen. Maar dat je nu nog verdrietig bent, vind ik erg gezond klinken.

Sterkte

Ach, ik was van de week in de badkamer en ik zou zweren dat ik Jamie hoorde mauwen dat hij erin wilde. Hij kwam altijd in de badkamer bij me op het kleed liggen

Ik ging al bijna de deur opendoen...

quote:

Op dinsdag 29 maart 2011 16:16 schreef ElisaB het volgende:

[..]

Als het niet normaal is, dan hebben we samen een afwijking. Ik heb altijd maanden last van het verlies van een van de katten (we hebben er nogal wat, dus er gaat er af en toe eentje). Niet alleen het gemis, maar ook het schuldgevoel omdat ik me volledig verantwoordelijk voel voor mijn dieren. De twijfel of ik het wel goed heb gedaan. En de vurige wens hem of haar nog een keer te zien langslopen. Die dingen snijden me altijd weken, zo niet maanden door mijn ziel. Het trekt na verloop van tijd wel wat bij, maar ik vind het afschuwelijk pijnlijk.

Dus zeg het maar: is het normaal? Geen idee, maar in elk geval heb ik het ook. Pas als je een paar dagen erna nog niet (redelijk) normaal kunt functioneren, dan zou ik wat gaan twijfelen. Maar dat je nu nog verdrietig bent, vind ik erg gezond klinken.

Sterkte

Dat gevoel heb ik ook...
Plus het feit dat ze zaterdagmiddag gewoon een beetje misselijk leek. Daardoor is ze naar m'n vader gegaan omdat ik die avond m'n verjaardag zou vieren met vrienden. Die avond/nacht heeft zij heel veel overgegeven en pijn gehad, terwijl ik feest vierde...
Kon ik de tijd maar terugdraaien, dan was dat hele feest gecanceld en was ik die nacht bij d'r gebleven

quote:

Op dinsdag 29 maart 2011 16:09 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik weet niet of het normaal is om het zo zwaar te hebben met t verlies van een huisdier...
Heb zojuist nog een laatste symbolisch rondje gewandeld. Het rondje dat we altijd met haar wandelden door het park en het bosje. Had bijna de hele tijd tranen in m'n ogen en ik zag haar in m'n gedachten nog steeds rondrennen en rondsnuffelen bij struikjes enzo...
Ik kwam zelfs nog een stok tegen die ik vrijdag de hele tijd met haar heb gegooid, die heb ik nu meegenomen.
Er was alleen niemand aan wie ik een hondenkoekje kon geven na afloop..
En omdat wij de as van haar niet krijgen, ben ik plukjes haar aan 't verzamelen als aandenken...

Nogmaals, het klinkt misschien erg dramatisch, maar ik heb altijd heel veel emotionele moeite met dingen los- en achter me laten.

Ik vind het niet raar.
Mijn eerste eigen hondje is al 1,5 jaar dood en nog steeds nemen we ( ik en mijn vrienden ) steentjes mee als we gaan wandelen, die gaan in een vaas naast zijn urn.
Eerste vaas was verleden week vol, zijn we toch maar weer aan een nieuwe begonnen
Dat hele erge rauwe verdriet is er wel al lang vanaf hier hoor, maar het gemis blijft toch wel.
Alleen ga je gelukkig steeds meer met een lach terugdenken ipv met een traan

quote:

Op dinsdag 29 maart 2011 16:09 schreef Neo-Mullen het volgende:
Ik weet niet of het normaal is om het zo zwaar te hebben met t verlies van een huisdier...
Heb zojuist nog een laatste symbolisch rondje gewandeld. Het rondje dat we altijd met haar wandelden door het park en het bosje. Had bijna de hele tijd tranen in m'n ogen en ik zag haar in m'n gedachten nog steeds rondrennen en rondsnuffelen bij struikjes enzo...
Ik kwam zelfs nog een stok tegen die ik vrijdag de hele tijd met haar heb gegooid, die heb ik nu meegenomen.
Er was alleen niemand aan wie ik een hondenkoekje kon geven na afloop..
En omdat wij de as van haar niet krijgen, ben ik plukjes haar aan 't verzamelen als aandenken...

Nogmaals, het klinkt misschien erg dramatisch, maar ik heb altijd heel veel emotionele moeite met dingen los- en achter me laten.

Dat is echt wel normaal hoor. Mijn moeder is ook nog naar het bos gegaan twee keer en moest zelfs janken toen ze een oude drol zag liggen van Flynn. Vergis je niet hoezeer een dier deel uitmaakt van je gezinsleven. Mensen die bv reageren met: het is maar een hond, snappen er werkelijk niks van. Dit verlies heeft echt tijd nodig en de een heeft daar langer voor nodig dan de ander.

Het loslaten van Flynn is voor mij bijvoorbeeld een stuk gemakkelijker omdat ik al lang niet meer thuis woon en al twee jaar ervan uitging elke keer als ik bij mijn ouders kwam, dat het de laatste keer zou zijn dat ik Flynn zou zien.

Maar we hebben twee jaar geleden ook onze 8 maanden oude kitten moeten laten inslapen na een strijd van bijna 2 maanden tegen een onbekende ziekte. We hadden die kat maar zes maanden, maar het heeft een jaar geduurd voordat ik er weer over kon praten zonder tranen in mijn ogen te krijgen en zonder dat het ontzettend veel pijn deed. Omdat het zo plotseling en oneerlijk was, en dat las ik ook in jouw verhaal terug.

Geef het de tijd en schaam je vooral niet ervoor om verdrietig te zijn

hmf, bijna 2 weken verder en mis die rare sammie nog steeds.
elke avond als ik naar de wc ga mis ik hem op de wasmand, keek die altijd op en zodra ik terugkwam van de wc lag die al klaar op mn bed om tegen me aan te liggen.
zijn zus houd het nog steeds vol, best energiek ook maar ze zoekt hem echt.
ze doet ineens alle dingen die sammie deed zoals in de vensterbank zitten.

Zucht wat mis ik die mafketel van me

Neo, jij ook veel sterkte man

quote:

Op dinsdag 29 maart 2011 16:23 schreef Neo-Mullen het volgende:
Dat gevoel heb ik ook...
Plus het feit dat ze zaterdagmiddag gewoon een beetje misselijk leek. Daardoor is ze naar m'n vader gegaan omdat ik die avond m'n verjaardag zou vieren met vrienden. Die avond/nacht heeft zij heel veel overgegeven en pijn gehad, terwijl ik feest vierde...
Kon ik de tijd maar terugdraaien, dan was dat hele feest gecanceld en was ik die nacht bij d'r gebleven

Daar kan je je nog jaren schuldig over voelen. Maar dat zou vrij onzinnig zijn. Je moet je schuldig voelen als je haar opzettelijk te kort hebt gedaan. En dat heb je (schat ik zomaar in) beslist niet gedaan. En het had ook al niet geholpen als jij zaterdag de hele avond en nacht was gaan sneuneuzen. Hoewel je het waarschijnlijk anders voelt.

Je hebt naar eer en geweten gehandeld. Hebt steeds het beste voor ogen gehad, maar dit kon je niet voorzien. Niemand denk ik. Voel je gerust nog even een beetje schuldig (zou ik ook hebben), maar pijnig jezelf er niet te lang mee. Dat zou niet eerlijk zijn tegenover jezelf.