De dood is mooi.

Ja want op het begin is het oh schattig een puppy is het beest ouder zien ze hem niet meer staan, en doen ze hem weg

Nee dat werkt zo niet!

quote:

Op zaterdag 22 januari 2011 20:12 schreef TomLievense het volgende:

[..]

Oké. Het is een beetje cru, maar wat vind je van de stelling?

Hmm heb niet zo'n mooie gedachte bij de dood.
Vind het eerder eng.

Dat je wacht tot je moeder eindelijk een keer dood gaat?

Interessant onderwerp. Argumentatie in de OP is echter wat kinderachtig.

quote:

Op zaterdag 22 januari 2011 20:17 schreef TomLievense het volgende:

[..]

Oké, maar laten we het in het extreme trekken. Je hebt een hond en die krijgt allerlij mankementen, dan is het toch goed dat die hond niet eeuwig blijft doorleven met die pijnlijke rug en zijn aftakelende poot. Dan is het toch goed dat er een moment komt dat hij plaatsmaakt voor de volgende generatie.

Het zelfde geld volgens mij voor mensen. Eeuwig leven is minder goed dan steeds opnieuw opkomende generaties.

Tja, het ligt er ook aan hoe je er zelf over denkt. Sommige mensen denken zoals jij beschrijft,dat het maar beter is dat je na een gegeven moment 'plaats maakt'' voor de volgende generatie. Sommige mensen zullen echter denken, dat ze niet weg willen, ondanks de mankementen.

quote:

Op zaterdag 22 januari 2011 20:21 schreef TomLievense het volgende:

[..]

Ik ook wel, maar daarom is het geruststellend dat je ook de postieve kanten van de dood kunt zien.

mwah , als ik zover zou zijn dat ik niks meer zelf kan en alleen nog maar kwijlend op bed lig , dan zou ik de dood als positief kunnen zien.

Verder hoop ik nog steeds dat ik rond de 80 jaar wordt . Nu zie ik er niks positiefs in behalve dat het bij het leven hoort.

Uit het OP maakt ik op, dat het feit dat je aftakelt en dat de dood het evolutie proces mogelijk maakt, betekent dat je het ook nog leuk moet vinden. Rare redenatie.

Het is niet anders, maar ik takel liever niet af.

quote:

Op zaterdag 22 januari 2011 20:43 schreef TomLievense het volgende:

[..]

Het aftakelen is een onvermijdbaar proces die plaatsvind en daarom vind ik het een mooi proces dat 'beschadigd' leven vervangen wordt door nieuw leven. Ik gebruik ook niet het woord leuk, alles is maar leuk tegenwoordig. Ik gebruik het woord 'mooi'. Een documentaire over de holocaust kan heel mooi zijn, maar leuk is zo'n documentaire natuurlijk niet.

Een zelfoverstijgend idee van schoonheid. Maar dan hou je net zoveel van een oude kat als een jonge. Want het één hoort bij het ander. Dan is ouderdom niet lelijk. Dan is een verwelkende bloem, zoals de zonnebloemen van Van Gogh, een voorbeeld van schoonheid. Het OP klopt MI nog steeds niet.

[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer2 op 22-01-2011 20:59:22 ]

quote:

Op zaterdag 22 januari 2011 20:05 schreef TomLievense het volgende:
Stelling: 'De dood is iets mooi en dat is een troostrijke gedachte.'

Ja, kan niet wachten dood te gaan!

Ik post deze maar weer eens:

quote:

Op zaterdag 22 januari 2011 21:06 schreef TomLievense het volgende:

[..]

Maak je geen zorgen, op onze tijd gaan we allemaal dood.

En alle fokkers gaan als lemmingen.

quote:

Op zaterdag 22 januari 2011 21:04 schreef TomLievense het volgende:

[..]

Ik hou ook evenveel van mijn oude kat of misschien nog wel meer dan van een jonge. Dit vooral omdat je een band met hem hebt opgebouwd. Neemt niet weg dat ik hoop dat mijn kat, ondanks zijn kwalen, een eeuwig leven heeft. Op een gegeven moment is het over en dan gaan ze dood (net zoals wij), dat heeft te maken met het verouderingsproces.

Mijn OP legt inderdaad teveel nadruk op huisdieren, terwijl ik de dood in zijn algemeenheid bedoel. Dat is een fout in de OP verder denk ik dat hij redelijk klopt. Het gaat erom dat sterven nootzakelijk is en kansen biedt voor nieuw leven.

Het lijkt erop dat je de band beschouwt als een eindstation, en vanuit daar beredeneert dat de dood een 'mooi' iets is. Ik vind dit persoonlijk een beetje een aparte manier van beredeneren. Neem het voorbeeld van je kat. Je zegt meer van je oude kat te houden dan van een jonge, omdat je met die oude kat een band hebt opgebouwd. Prima natuurlijk, en begrijpelijk dat je sterkere gevoelens hebt voor een beestje dat al langer in je leven is. Maar jouw manier van beredeneren lijkt te stellen dat je emotionele band met het beestje sterker is omdat hij oud is, en zijn lichaam af begint te takelen. Vanuit hier concludeer je dat de dood iets moois is.

Ik ben het niet met de stelling eens. Ik vind de dood niet iets moois. Misschien is het omdat ik in mijn vakgebied veel met de dood in aanraking kom, maar ik vind het moeilijk te begrijpen hoe mensen aan een beschrijving als 'mooi' kunnen denken bij een fenomeen als de dood, dat vrijwel altijd gepaard gaat met lijden, ellende, pijn en verdriet. De dood is niet netjes en mooi afgelijnd; het is iets dat omringende levens kapot scheurt. Ik heb altijd gevonden dat schoonheid zich uit door subtiliteit. De onverstoorde schreeuwerigheid van de dood past naar mijn mening niet onder dit kopje.

De 'schoonheid' van stoffelijk verval ligt niet in de dood, maar in de weg naar de dood. Het is een bekend cliche dat de weg naar het doel belangrijker is dan het uiteindelijke doel, maar op jouw redenatie is dit cliche wel goed toe te passen: dat jij meer voelt voor je oude kat komt niet omdat deze op het randje van de dood balanceert, maar omdat jij in de loop der jaren een band hebt opgebouwd. Dat dit een lang uitgesponnen, proces is dat gefragmenteerde herinneringen heeft achtergelaten, uit zich in het oude lichaam van dat beestje. De nadering van de dood speelt in dit geval slechts de vonk die het vuur van herinnering ontbrandt. Maw: de dood herinnert je aan de 'mooie' momenten, maar is niet mooi an sich.

Vind ik tenminste.

quote:

Op zaterdag 22 januari 2011 21:04 schreef TomLievense het volgende:

[..]

Ik hou ook evenveel van mijn oude kat of misschien nog wel meer dan van een jonge. Dit vooral omdat je een band met hem hebt opgebouwd. Neemt niet weg dat ik hoop dat mijn kat, ondanks zijn kwalen, een eeuwig leven heeft. Op een gegeven moment is het over en dan gaan ze dood (net zoals wij), dat heeft te maken met het verouderingsproces.

Mijn OP legt inderdaad teveel nadruk op huisdieren, terwijl ik de dood in zijn algemeenheid bedoel. Dat is een fout in de OP verder denk ik dat hij redelijk klopt. Het gaat erom dat sterven nootzakelijk is en kansen biedt voor nieuw leven.

Dat begrijp ik wel. Het gaat niet om de nadruk op huisdieren. Het gaat om de combinatie van de volgende twee gedachten:

1. de schoonheid in overstijgende zin. Dan maakt je geen onderscheidt, want ene bestaat niet zonder het andere. De geboorte en dood en pijn en vreugde vormen een eenheid. De waardering voor het één spiegelt zich in het andere.

2. dat het ene mooier is dan het andere, zoals in:

quote:

Neem het voorbeeld van kleine katjes, deze zijn veel leuker dan een kat van 12 jaar oud.

Zo geld dat ook voor mensen, jong leven is veel mooier een gezonder dan een oude knar van door de honderd jaar.

Dat is met elkaar in tegenspraak. Je klutst twee ideeen van schoonheid door elkaar.

[ Bericht 0% gewijzigd door deelnemer2 op 22-01-2011 22:29:45 ]

De dood maakt het leven zinloos. Alles wat in het leven bereikt wordt, wordt vernietigd door de dood. Bovendien is de dood onrechtvaardig : niet alleen oude katten maar ook jonge katjes sterven.
Dat de dood een einde maakt aan de marteling van de aftakeling, maakt de dood niet mooi, maar de aftakeling lelijk.

quote:

Op zaterdag 22 januari 2011 20:21 schreef TomLievense het volgende:

[..]

Ik ook wel, maar daarom is het geruststellend dat je ook de postieve kanten van de dood kunt zien.

Helaas is er een verschil tussen wat jij zou willen dat de dood is en wat de dood is. Je probeert het te verbloemen, maar in werkelijkheid is de dood wat ze is : een onrechtvaardige, vernietigende kracht die niet alleen lelijkheid maar ook schoonheid ten gronde richt. Ze is zo afschrikwekkend dat je probeert de positieve kanten te zien, maar mogelijk zijn die er niet. Gelukkig zullen we onze dood nooit meemaken.

"De dood gaat ons niet aan. Zolang wij er zijn, is de dood er niet; en wanneer de dood er is, zijn wij er niet." - Epicurus

Er is weinig mooier dan een mooie dood.

Bedoel, het is toch geweldig als je oud/bejaard/verlept bent geworden en lekker in je slaap wegsukkelt en zo dood gaat?

ik denk dat ik maar even dood ga gaap morgen dan maar weer herreisen....

quote:

Op zaterdag 22 januari 2011 23:33 schreef Friek_ het volgende:
Ik vind de dood net zo onbegrijpelijk en ongrijpbaar als het 'niets', de tijd, religie en God. Op een manier vind ik het nog steeds een absurde ervaring als iemand dood gaat, want diegene is er dan plotsklaps niet meer. Dat klinkt misschien nogal kinderlijk ergens.

Dat je het mooi noemt snap ik ergens wel. Als de dood er niet zou zijn zouden we eeuwig leven en dat zou ons bestaan wel een stuk zinlozer maken, terwijl we nu alles binnen een bepaald tijdsbestek dienen te realiseren. Eindigheid geeft een soort perspectief.

Niet echt. We ontlenen perspectief aan eindigheid omdat we weten dat onze tijd beperkt is. Dat is een geforceerd perspectief, en zou niet nodig zijn als wij eeuwig zouden leven. Natuurlijk is alles vergankelijk, maar ons groeiende bewustzijn maakt het dat de tijdspan van een menselijk leven al enige tijd 'te kort' is naar ons besef. Dat is de reden dat de mens er al sinds zijn vroegste geschiedenis al het mogelijke (binnen de grenzen van zijn kennis) in werking stelt om deze beperkte tijd maximaal op te rekken. De dood is een eindpunt dat we collectief met alle macht zo ver mogelijk vooruit proberen te schuiven. Zoiets kun je moeilijk mooi noemen, en enige beredenering tot het tegengestelde is weinig meer dan onverdiende waarde geven aan iets dat ons stiekem doodsbang maakt.

De stelling is wat mij betreft best een waar ik het mee eens kan zijn. Zoals ook al wordt aangegeven, wat is dan het alternatief? Eeuwig leven is een erger lot dan de dood. De dood maakt je, wat mij betreft, vrij. Het maakt alles zonder consequentie, het legt alle verantwoordelijk volledig bij jou. Als de dood zou kunnen praten, zou het roepen 'leef, ik dwing je!'. In dit opzicht is de dood een redelijk 'mooi' iets, al zou ik dit liever iets anders willen verwoorden.

Dat gezegd te hebben heeft de dood natuurlijk ook aspecten die minder fijn zijn. Ik ervaar altijd een halve breakdown van een paar seconden als ik me echt diep besef dat ik dood ga. Het is vooral een onbegrijpelijke veronderstelde eeuwige absentie van het 'ik' dat zo ongrijpbaar is, daar je eigenlijk enkel sinds het begin der tijden je 'ik' kent en er de hele tijd bij bent. Zelfs als je slaapt, is het er nog, bij het ontwaken, en de herinnering. En ook al zou het af en toe fijn zijn de 'ik' even uit te kunnen zetten, toch is het redelijk onfijn om je beseffen dat het 'ik' er over een poos gewoon niet meer is.

De gedachte echter dat het 'ik' er eeuwig zou zijn, daar zou ik het nog benauwder van krijgen. Het eventueel uitdoven van dit 'ik' vind ik dan ook niet zo erg. Het gaat mij er eerder om dat het leven zo kort lijkt te zijn. Je hebt niet de tijd om je echt voor te bereiden op de dood. Je zou eventueel zelf het moment kiezen dat je uitstapt, maar het is zo jammer, om het zo te zeggen, dat je het niet compleet zelf voor het zeggen hebt.

Het mooiste van de dood vind ik waarschijnlijk de effecten die het op dit leven heeft, maar de dood zelf is niet iets waar je uberhaupt echt een labeltje aan kunt hangen. Het is er gewoon, en aangezien je nooit echt weet wat het is, en waarschijnlijk nooit zult weten omdat hetgene wat weet er dan ook niet meer is, heb je er eigenlijk ook redelijk weinig aan om je druk over te maken. Ik maak me dan ook niet zozeer druk om het dood-zijn, misschien ieder om het sterven zelf. En dan is het natuurlijk ook zo dat er naast de persoonlijke dood ook de dood van anderen is. De impact die dat heeft op een mensenleven, kennen we denk ik allemaal wel voorbeelden van. Bovendien worden we gemaakt en gevormd door anderen, en als die anderen sterven, sterft er ook iets in ons af. Je hebt de kans dat je de laatste overlevende bent van je generatie; dat iedereen van jouw generatie dood is, en dat jij, dus zonder vrienden of familie, overblijft.

Kortom, voor mij is het niet de dood zelf waar ik noodzakelijk bang voor ben, maar ik ben vooral bang voor de effecten die het nu al heeft in mijn leven. Zo gezegd is het ook iets wat je voor jezelf creeert, en waar je zeker ook wel, denk ik, mee kan leren omgaan.