[Adoptie] Waar blijft die ooievaar nou...? deel 3

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 22:29 schreef debuurvrouw het volgende:
Nou, ik snap dat wel een beetje geloof ik. Bij pleegzorg blijf je altijd in contact met de ouders. die houden een vinger in de pap. Dat heeft een enorme impact op je gezin. buiten het feit dat als de ouders maar half weer op de rit zijn je dat kind weer in een instabiele situatie terug moet zetten. Het zijn voor mij redenen om zeker niet aan pleegzorg te gaan doen.

Bij adoptie ben je gewoon hoofdelijk aansprakelijk, kan je het doen en inrichten zoals je zelf wilt. lijkt me een stuk eenvoudiger.

Niet altijd,oud collega van me heeft via pleegzorg 2kinderen geadopteerd.

@ Ssserpente, mooi man dat jullie je erin willen verdiepen.
Heel veel succes!

Ik wil t.z.t me verdiepen in pleegzorg,samen met man en als de jongens wat ouder zijn....

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 23:34 schreef het-is-mij het volgende:

Ssserpente, mooi man dat jullie je erin willen verdiepen.
Heel veel succes!

x2

quote:

Ik wil t.z.t me verdiepen in pleegzorg,samen met man en als de jongens wat ouder zijn....

En ook voor jullie: veel succes en wijsheid bij het verdiepen daarin!

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 23:22 schreef Cantare het volgende:

[..]

Waarom zou Simmu dat suggereren? Ik snap die opmerking niet helemaal. Volgens mij is hechtingsproblematiek universeel: een kind waarvan de primaire verzorger onvoldoende beschikbaar is, kan hechtingsproblematiek ontwikkelen. Dat kan wel op verschillende manieren tot uiting komen. Sommige kinderen onttrekken zich sterk aan contact (geremde type), andere kinderen zijn juist grenzeloos in de manier waarop ze contact maken en onderhouden (ontremde type). Het soort problemen waar deze verschillende soorten kinderen tegenaan lopen, kan dus ook verschillen. Hechtingsproblematiek kan zich uiten in "ontsporen" maar ook in angst of depressiviteit. En dáár speelt misschien een stuk cultuur en/of aanleg in mee.

[..]

Ja, de problematiek "moet" dan eerder zichtbaar zijn, maar het is niet zeldzaam dat er in de puberteit een escalatie plaatsvindt.

[..]

Ik denk dat je bij een kind met hechtingsproblematiek moeilijk onderscheid kunt maken tussen gedrag dat voortkomt uit een onveilige hechting en gedrag dat voortkomt uit een bepaald temperament. Een onveilige hechting gaat heel diep, het raakt aan het fundament van de persoonlijkheid(sontwikkeling) van kinderen. Al vór de puberteit is er bij hen sprake van een identiteitscrisis en ze gaan daarom met een grote handicap de puberteit in. Ik zou daarom bijna durven stellen dat een kind met ernstige hechtingsproblematiek, ongeacht welk karakter, de puberteit niet goed kán doorkomen zonder intensieve sturing en begeleiding.

Cantare; je beschrijft hier precies waar ik op doel, maar niet onder woorden kon brengen zonder negatief te worden.

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 22:29 schreef debuurvrouw het volgende:
Nou, ik snap dat wel een beetje geloof ik. Bij pleegzorg blijf je altijd in contact met de ouders. die houden een vinger in de pap. Dat heeft een enorme impact op je gezin. buiten het feit dat als de ouders maar half weer op de rit zijn je dat kind weer in een instabiele situatie terug moet zetten. Het zijn voor mij redenen om zeker niet aan pleegzorg te gaan doen.

Bij adoptie ben je gewoon hoofdelijk aansprakelijk, kan je het doen en inrichten zoals je zelf wilt. lijkt me een stuk eenvoudiger.

Nog even tussen de (veel interessantere) discussie over de hechtingsproblematiek door, probeer ik nog even duidelijker uit te leggen wat ik bedoel.

Ik begrijp helemaal waarom mensen niet voor pleegzorg kiezen; het is niet te vergelijken met adoptie. Maar ik begrijp niet waarom je voor adoptie zou kiezen als er (veel) meer dan genoeg wensouders zijn. De gedachte om te willen helpen is mooi maar er zijn zo veel mensen die al jaren op de wachtlijst staan; voor de adoptiekinderen is die hulp dus niet nodig.

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 22:29 schreef debuurvrouw het volgende:
Nou, ik snap dat wel een beetje geloof ik. Bij pleegzorg blijf je altijd in contact met de ouders. die houden een vinger in de pap. Dat heeft een enorme impact op je gezin. buiten het feit dat als de ouders maar half weer op de rit zijn je dat kind weer in een instabiele situatie terug moet zetten. Het zijn voor mij redenen om zeker niet aan pleegzorg te gaan doen.

Bij adoptie ben je gewoon hoofdelijk aansprakelijk, kan je het doen en inrichten zoals je zelf wilt. lijkt me een stuk eenvoudiger.

Maar dat is dus niet waar. Niet voor alle pleegzorgkinderen. Er zijn ook kinderen van verstandelijk beperkte mensen die nooit naar hun ouders gaan, simpelweg omdat ze niet voor het kind kunnen zorgen.
Mijn vriendin neemt alle beslissingen voor/over haar (pleeg)zoontje, die hoeft nooit met iemand te overleggen.
Ze zei zelfs (maar dat is 4 jaar geleden en wij wonen in Zuid-Limburg) dat er zo'n schrijnend tekort is aan pleegouders dat je als potentiële pleegouder gewoon kan 'kiezen' wat voor kind je wil (baby, kindje, jongen, meisje, ouders wel of niet betrokken etc).

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 23:22 schreef Cantare het volgende:

[..]

Waarom zou Simmu dat suggereren? Ik snap die opmerking niet helemaal. Volgens mij is hechtingsproblematiek universeel: een kind waarvan de primaire verzorger onvoldoende beschikbaar is, kan hechtingsproblematiek ontwikkelen. Dat kan wel op verschillende manieren tot uiting komen. Sommige kinderen onttrekken zich sterk aan contact (geremde type), andere kinderen zijn juist grenzeloos in de manier waarop ze contact maken en onderhouden (ontremde type). Het soort problemen waar deze verschillende soorten kinderen tegenaan lopen, kan dus ook verschillen. Hechtingsproblematiek kan zich uiten in "ontsporen" maar ook in angst of depressiviteit. En dáár speelt misschien een stuk cultuur en/of aanleg in mee.

[..]

Ja, de problematiek "moet" dan eerder zichtbaar zijn, maar het is niet zeldzaam dat er in de puberteit een escalatie plaatsvindt.

[..]

Ik denk dat je bij een kind met hechtingsproblematiek moeilijk onderscheid kunt maken tussen gedrag dat voortkomt uit een onveilige hechting en gedrag dat voortkomt uit een bepaald temperament. Een onveilige hechting gaat heel diep, het raakt aan het fundament van de persoonlijkheid(sontwikkeling) van kinderen. Al vóór de puberteit is er bij hen sprake van een identiteitscrisis en ze gaan daarom met een grote handicap de puberteit in. Ik zou daarom bijna durven stellen dat een kind met ernstige hechtingsproblematiek, ongeacht welk karakter, de puberteit niet goed kán doorkomen zonder intensieve sturing en begeleiding.

Het ging in eerste instantie mij om het verschil tussen het wél ontsporen van Cambodjaase adoptiekinderen en niet ontsporen van Chinese.
En dat terwijl beide kinderen onveilig gehecht zouden moeten zijn. Dus als het puur en alleen de onveilige hechting zou zijn dat maakt dat mensen ontsporen, dan zouden alle geadopteerde kinderen moeten ontsporen en niet alleen die uit een bepaalde cultuur...

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 23:34 schreef Cantare het volgende:

[..]

Wat betekent dit concreet?

Oa dat ouders (moeders) hun kinderen tegen betaling weggeven (of gedwongen worden weg te geven) om op gegeven te worden voor adoptie.
Kortom mensenhandel...

quote:

Op vrijdag 22 juli 2011 08:03 schreef Asyniur het volgende:

[..]

Het ging in eerste instantie mij om het verschil tussen het wél ontsporen van Cambodjaase adoptiekinderen en niet ontsporen van Chinese.
En dat terwijl beide kinderen onveilig gehecht zouden moeten zijn. Dus als het puur en alleen de onveilige hechting zou zijn dat maakt dat mensen ontsporen, dan zouden alle geadopteerde kinderen moeten ontsporen en niet alleen die uit een bepaalde cultuur...

dat weet je dus niet. het hangt gewoon helemaal van de individuele situatie rondom de beginjaren van het kind af. overigens stelt het artikel wat ik noemde ook dat een onveilige hechting hersteld kan worden (net zoals een veilige hechting gebroken kan worden)

Sserpente, vrienden van mij zijn niet getrouwd en hebben kinderen geadopteerd uit Brazilie. Dat was indertijd een land dat getrouwd zijn niet als eis stelt. Of dat nog steeds zo is, weet ik niet.

Ik kom hier even lekker meelezen.
Zelf ben ik niet van plan een kind te adopteren maar ben vooral geïnteresseerd in pleegouderschap.

Nu ben ik pas 26 en we zijn net bezig om zelf kinderen te krijgen, dus voor we serieus aan het pleegouderschap gaan denken zijn we wel een paar jaar verder. Toch vind ik het fijn om me daar een beetje in te verdiepen.

En ik denk dat een hoop zaken die bij adoptie voorkomen, zeer zeker ook bij pleegkinderen naar voren komen en dan vaak nog een tandje extra. Bureaucratie, hechtingsproblematiek, problemen in de pubertijd noem maar op. Toch denk ik dat je er uiteindelijk een hoop voor terug krijgt.

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 22:10 schreef Ahava het volgende:

[..]

Dit stukje begrijp ik niet zo goed. Als je weet dat er meer wensouders zijn dan er kinderen ter adoptie worden aangeboden, dan is het vanuit die ideologische motieven toch niet meer nodig om te adopteren? Er zijn genoeg (vaak kinderloze) mensen die graag willen adopteren.
Als het om ideologische motieven gaat, lijkt pleegzorg me een logischere keuze; er zo veel kinderen die pleegzorg nodig hebben (Ik begrijp heel goed dat dat anders is dan adoptie hoor, maar als gaat om kinderen een veilige en fijne plek te geven die ze anders niet zouden krijgen past pleegzorg beter dan adoptie.)

Ik was er nog niet van overtuigd dat er daadwerkelijk meer wensouders dan adoptiekinderen zijn. Nu wel overigens. En die wetenschap duwt ons steeds meer richting een negatief oordeel omtrent adoptie. Dit zorgt er namelijk voor dat de ‘markt’ voor adoptiekinderen ‘vraaggestuurd’ wordt. En een vraaggestuurde markt draait om geld. We komen steeds meer tot de conclusie dat adoptie niet in het belang is van het kind.

Ik heb een onderzoek van Justitiële Verkenning (Adoptie onder Vuur) doorgespit waarin adoptie wordt bekeken vanuit een zeer kritische invalshoek. Een hele korte samenvatting van wat me opviel:

• Vraag en aanbod worden door professionele partijen op elkaar afgestemd. Door een stijgende vraag en dalend aanbod van beschikbare kinderen, groeien de wachtlijsten en ontstaat een opwaartse druk op de economische waarde per adoptiekind. Op deze manier komen economische krachten in het spel die, ondanks de oprechte bedoelingen van de meeste adoptieouders en een gewetensvol toezicht door overheden, onvermijdelijk tot onwenselijke effecten leiden. De commissie-Kalsbeek, die in opdracht van de minister van Justitie onderzoek heeft gedaan naar interlandelijke adoptie, constateert in haar rapport een groeiende discrepantie tussen het aantal potentiële adoptieouders en het aantal kinderen dat voor adoptie in aanmerking komt. De vraag uit het rijke westen lokt telkens nieuw aanbod van adoptiekinderen uit arme landen uit. Daarbij is adoptie een industrie geworden waarbij de belangen van het kind ondergeschikt kunnen raken aan de commerciële belangen van bemiddelaars en andere dienstverleners.

• United Adoptees International schat dat minstens 10% van de buitenlandse adopties in Nederland is gebaseerd op onvolledige adoptiepapieren, vervalste geboortecertifcaten of gefngeerde afstandsverklaringen.

• Opvallend is ook dat juist weinig adoptiekinderen uit de allerarmste landen komen. Een verklaring zou kunnen zijn dat de westerse adoptieprocedures niet aansluiten op het veelal corrupte en chaotische bestuur aldaar.

• Andere oplossingen op lokaal niveau, zoals pleegzorg of binnenlandse adoptie, blijven onderontwikkeld omdat er met interlandelijke adoptie nu eenmaal veel geld te verdienen valt.

• In de jaren zestig en zeventig heerste de gedachte dat omgevingsfactoren (nurture) bepalend zijn voor wie iemand is en hoe hij of zij zich ontwikkelt. In deze zienswijze was adoptie nauwelijks een probleem en in veel gevallen zelfs een verbetering voor het kind. Als ouders niet of niet goed voor hun kind konden zorgen, dan was het beter af bij ouders die wel tijd, geld en liefde hadden. Deze gedachte is inmiddels van verschillende kanten genuanceerd. Medici en biologen zijn tot het inzicht gekomen dat de persoonlijke aanleg die in het eigen genetisch materiaal besloten ligt (nature) veel belangrijker is dan lange tijd werd aangenomen. Deze opwaardering van naturefactoren zou tot de conclusie kunnen leiden dat het overplaatsen van kinderen naar een natuurlijk milieu dat hen volledig vreemd is – een andere familie, een afwijkende cultuur of een vreemd ras – op zijn minst niet onproblematisch is. Ook onder therapeuten worden vraagtekens gezet bij adoptie. In de opvattingen van de populaire (maar overigens ook omstreden) familie‑ en systeemtherapeut Bert Hellinger is adoptie een ingreep in de natuurlijke ordening. Hellinger legt in zijn therapeutische werk nadruk op de verborgen invloed van familiebanden. Volgens Hellinger zijn kinderen onlosmakelijk met hun genetische ouders verbonden. Als ouders zijn overleden of om andere redenen niet voor hun eigen kinderen kunnen zorgen, moeten kinderen primair worden toevertrouwd aan andere familieleden. Adoptie is alleen gerechtvaardigd als ook die er niet zijn. Armoede is volgens Hellinger geen argument.

En voor de mensen die interesse hebben in de ontwikkeling van adoptiekindjes (bijv. emotionele gedragsproblemen en hechtingsproblemen):

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik moet toegeven dat pleegzorg mij niet zo trekt. Ik schrik vooral terug voor het feit dat je vaak de ouders van het kind ook (letterlijk of figuurlijk) ‘over de vloer krijgt. Bovendien wordt dat dit kind nooit echt ‘eigen’ en dat vind ik toch wel heel belangrijk. Het komt dan ook nauwelijks voor dat pleegkinderen alsnog geadopteerd worden en van een lange of intieme relatie zal amper sprake zijn. Ikzelf heb meer dan vijftig pleegbroers en -zussen gehad en met geen van hen heb ik nog contact. Toch ben ik van plan om me ook hierin te gaan verdiepen.

En nog even terugkomend op de ideologische motieven. Hieraan ten grondslag ligt natuurlijk onze eigen (egoïstische ) kinderwens, dat moge duidelijk zijn. En zoals Claudia al aangeeft, spelen onze persoonlijke voorkeuren daarbij ook een grote rol. Als echter betekent dat onze motieven ten koste gaan van het het belang van het adoptiekind, is het hele idee van de baan. En daar begint het steeds meer op te lijken.

[ Bericht 0% gewijzigd door Ssserpente op 23-07-2011 20:44:26 ]

Jemig, Ssserpente, wat ontluisterend!

Dit vind ik trouwens nog wel meevallen:

"Bij een nieuwe follow‑upstudie in de volwassenheid (24 tot 30 jaar) werd een enigszins verhoogd risico op psychiatrische problemen gevonden. Van de geadopteerde volwassenen had 30% in het voorgaande jaar psychische problemen, bij niet‑geadopteerde jongvolwassenen ging het om 22% (Tieman, Van der Ende e.a., 2005)."

Hoe groot is dat verschil nou eigenlijk? Ik ben ook wel nieuwsgierig naar de aard van de psychische problemen. Het lijkt me zo lastig om een definitie te vinden van 'beter af zijn': wanneer kun je concluderen dat een kind het in eigen land beter zou hebben gehad? Maar de bewijslast zou misschien andersom moeten zijn: wanneer kun je concluderen dat een kind het in een Westers land beter zou hebben gehad?

Het algemene argument is denk ik makkelijker rond te krijgen, namelijk dat een verbetering van de lokale omstandigheden wenselijker is en dat adoptie vanuit rijke, Westerse landen die verbeteringen in de weg zit, ookal zijn de bedoelingen van alle kanten nog zo goed.

[ Bericht 3% gewijzigd door Claudia_x op 22-07-2011 22:30:18 ]

Jeej Ssserpente, dat is nog eens info die je niet elke dag te horen krijgt!

Een bevriend stel heeft na 5 jaar knokken een Chinese tweeling kunnen adopteren. De jongens zijn inmiddels 5 jaar en er is in Nederland vastgesteld dat ze beiden een zeldzame ziekte hebben die een wildgroei aan bot in het lichaam veroorzaakt (+een verhoogde kans op kanker in de pubertijd). Dit wisten ze niet toen ze de kinderen ophaalden uit China. Ze vermoeden dat het adoptiebureau dit wel al wist. Laten er nou net 2 medische instellingen zijn op de wereld die gespecialiseerd zijn in deze ziekte, waarvan 1 in Nederland.
Bizar hè?

(ik ben zelf een pleegkind geweest en wil even duidelijk maken dat contact met de biologische ouders, echt niet altijd hoeft, meestal juist niet! (want voogdij opgegeven, ondertoezichtstelling (of voogdij overgenomen) e.d.)
dus 1. biologische ouders hebben NIETS te zeggen, 2.of het gaat via een gezinsvoogd of kinderrechter. 3. of niets van dat alles en jij bent eindverantwoordelijk en volledig voogd.

quote:

Op zaterdag 23 juli 2011 09:12 schreef Kleurdoos het volgende:
(ik ben zelf een pleegkind geweest en wil even duidelijk maken dat contact met de biologische ouders, echt niet altijd hoeft, meestal juist niet! (want voogdij opgegeven, ondertoezichtstelling (of voogdij overgenomen) e.d.)
dus 1. biologische ouders hebben NIETS te zeggen, 2.of het gaat via een gezinsvoogd of kinderrechter. 3. of niets van dat alles en jij bent eindverantwoordelijk en volledig voogd.

Hé chaggo! Wat vind jij zelf van pleegzorg? Onvermijdelijk of kan er nog veel verbeterd worden? En waarom zou je zelf wel of niet voor kiezen om pleegkinderen op te vangen?

quote:

Op zaterdag 23 juli 2011 09:27 schreef Ssserpente het volgende:

[..]

Hé chaggo! Wat vind jij zelf van pleegzorg? Onvermijdelijk of kan er nog veel verbeterd worden? En waarom zou je zelf wel of niet voor kiezen om pleegkinderen op te vangen?

Ik hoef geen pleegkinderen Ik vind het heerlijk om te weten dat ik de mama van Elin en Polle ben, en dat altijd zal zijn, ik herken haar in mij terug en vind dat ik een veel hechtere band met mijn kinderen kan opbouwen dan met andermans kinderen.

Ikzelf voelde mij nooit bij het gezin horen, zelfs niet als ik er al jaren woonde. Je hebt toch het idee dat de biologische kinderen voorgetrokken worden, of dat er meer van gepikt wordt omdat ze 'eigen' zijn. Dat hoeft niet zo te zijn, maar ik kan het mij heel goed voorstellen dat een kind zich zo voelt.

Ik zou er anders over denken als er geen biologisch kind in het huis zou wonen trouwens!
Verder heb ik altijd heeeeeel veel nagedacht over mijn eigen ouders, ik wilde mij niet hechten aan mijn pleegouders, want mijn biologische ouders zouden me nog wel komen halen, of zoeken, weetikveel.. mijn broer heeft dat nooit gehad, dus het is wel voor ieder kind anders.

WBT verbetering in de pleegzorg, tsja ik weet alleen uit eigen ervaring dat er een hoop anders kan. Zo zijn mijn broer en ik gewoon weggegeven aan een ander gezin, zonder dat mijn maatschappelijkwerker daar vanaf wist! Een ander gezin heeft mijn broer er maar 'bijgenomen' omdat mijn biologische moeders enige eis was, dat we samen zouden blijven... maar dat gezin wilde eigenlijk alleen maar een meisje zo werd mijn broer achtergesteld.
uiteindelijk zijn we zelfs 'weggedaan' uit dat gezin, omdat ze zelf opeens toch nog een kind konden krijgen, ik jaloers was (ik was 4 ) en dat vonden ze niet okay.

Ook vind ik dat ze hele verkeerde eisen stellen aan pleeggezinnen, nog steeds wordt er voornamelijk naar inkomen en gezinssamenstelling gekeken terwijl er veel belangrijkere dingen zijn.
Zo had ik een pleegmoeder die ons alleen maar wilde als herkansing, ze had t bij r eigen kinderen verneukt op een gegeven moment is ze dan ook opgenomen op de psych. afdeling. de pleegvader was een zuiplap (is nog steeds een zuiplap, ik spreek m af en toe)

Een ander gezin hield er nogal bijzondere strafmethodes op na (voor straf onder de koude douche als ik in bed had geplast, en mn broer er dan bij onder want daar hadden ze me t meest mee) verder na schooltijd naar bed (ook hier was ik 4/5 jaar) zulks.
en dan nog een gezin waar ik niet teveel over zal uitwijden, maar wie 'mockingbird don't sing' heeft gezien.. er is ooit zo'n situatie geweest in Zwolle, bij familie Van Gelder, ik en mijn broer woonden daar, en hun dochter ook, in de kast.

dus ja pleegzorg kan een hoop verbetering gebruiken..

quote:

Op vrijdag 22 juli 2011 22:25 schreef octopussy het volgende:
Jeej Ssserpente, dat is nog eens info die je niet elke dag te horen krijgt!

Een bevriend stel heeft na 5 jaar knokken een Chinese tweeling kunnen adopteren. De jongens zijn inmiddels 5 jaar en er is in Nederland vastgesteld dat ze beiden een zeldzame ziekte hebben die een wildgroei aan bot in het lichaam veroorzaakt (+een verhoogde kans op kanker in de pubertijd). Dit wisten ze niet toen ze de kinderen ophaalden uit China. Ze vermoeden dat het adoptiebureau dit wel al wist. Laten er nou net 2 medische instellingen zijn op de wereld die gespecialiseerd zijn in deze ziekte, waarvan 1 in Nederland.
Bizar hè?

bij zulke verhalen denk ik dan toch altijd wat wantrouwend: "goh, wat een toeval".....

KD: ik heb toevallig pas een informatiepakket over pleegzorg aangevraagd, maar een hoop dingen die jij noemt zijn veranderd als ik het zo lees. Zo wordt er nu minder naar inkomen en gezinssamenstelling gekeken is mijn indruk, alleenstaanden komen bijvoorbeeld ook in aanmerking voor pleegzorg.
Ook wordt er juist opgehamerd dat de biologische ouders belangrijk zijn, omdat je door hen te ontkennen/belasteren/weet ik veel ook een deel van het kind ontkent/belastert/weetikveelt. De biologische ouders zullen dan ook altijd een rol blijven spelen in het leven van de kinderen, al weet ik niet hoe het zit als de voogdij is opgeheven.
Ik wist trouwens ook niet dat er ook weekend of vakantiepleegzorg mogelijk is, waarbij je kinderen dus alleen in de weekenden of vakanties opvangt.

Ik wil met bovenstaande trouwens niets af doen aan wat jou en je broer is overkomen. Het doet mij al zeer als ik het lees, het moet verschrikkelijk zijn geweest.

Nouja, als je niet anders weet.. dus het valt allemaal mee hoor.
Maar wat je zegt, je hebt idd crisisopvang of halfjaarlijksopvang, weekendopvang, you name it. ook combinaties kindertehuis/internaat en weekendopvang.
En ik ben blij dat het tegenwoordig iets anders is. De gezinnen waar ik woonde, hadden sloten met geld, goede banen etc. maar psychisch hallelujah.
dan liever bij een bijstandsmoeder met liefde over

Over de internaten en kinderhuizen waar ik woonde, niets dan goeds! (op een paar dingen na uiteraard, maar da heb je in 'gewone' gezinnen ook wel)
je komt er niets te kort, goede begeleiding, opvoeding volgens t boekje.. denk dat die me enigzins hebben gered!

Hoe vond je die kindertehuizen trouwens vanuit de optiek van de hechting? Had je er iemand of een paar personen in het bijzonder waar je je veilig bij voelde?

quote:

Op zaterdag 23 juli 2011 10:34 schreef Claudia_x het volgende:
Hoe vond je die kindertehuizen trouwens vanuit de optiek van de hechting? Had je er iemand of een paar personen in het bijzonder waar je je veilig bij voelde?

Je krijgt altijd een mentor/trix toegewezen, je moet mazzel hebben of je het ermee kan vinden, meestal kijken ze wel naar je dossier, welk type je nodig hebt zo kreeg ik altijd de kickass potten no nonsense.
Op het eerste kindertehuis waar ik woonde (3 jaar) zijn er denk ik maar 5 vertrokken en nieuw gekomen en 2x een nieuwe stagaire, dat is wel fijn. Ik had er ook mijn favo's, met de 1 kan je spelen, bij de ander je verhaal kwijt, heerlijk.ik zou er niet aan moeten denken om keus te hebben uit maar 2 personen
Het kindertehuis was erg beschermd , middenin de bossen, (tegenover avonturenpark hellendoorn) met 5 units erop (verschillende leeftijdscat. ) dus je zit meestal gewoon met kinderen van je eigen leeftijd op een groep. met een aantal heb ik nu nog contact! idem voor de begeleiding.


Daarna ging ik naar een niet zo beschermd internaat in Zwolle, een grooooooooooot verschil (maar dat kwam ook door de fase, ik was 11, de gabberperiode brak aan en omdat ik een vroege leerling was en klassen had overgeslagen, kon ik al starten op de middelbare school) een hele omschakeling, maar ook hier was de begeleiding goed. (hier leerde ik ook mn moeder kennen, ging er uiteindelijk wonen, liep na een maand weg, kwam op een crisisopvang, daar woonde ik 6 mnd vervolgens weer terug naar t internaat maar een andere groep.. daar liep t niet zo lekker, terug naar de crisis en vervolgens naar een internaat in twente..toen kamertraining op mijn 15e vervolgens op mijzelf.

*ademhaalt

Ik vind het zo opvallend dat mensen die zijn geadopteerd of zijn opgevangen als pleegkind later zelf nauwelijks de behoefte lijken te hebben om kinderen op dezelfde manier te 'helpen'. Zou dat komen omdat ze het zelf destijds niet als 'hulp' hebben ervaren?

Voor mij hoeft het idd niet, het idee is aantrekkelijk maar de werkelijkheid, ik weet zelf wat er allemaal bij kan komen kijken en daar zit ik niet op te wachten.

Je moet een hoop afwegen voor jezelf..
Stel nou dat je dochter/zoon, zijn biologische ouders leert kennen op zijn 8e, en daar graag zou willen wonen? Of als je idd een bemoeial van een biologische moeder hebt, die geen afstand wil doen (dus gedeelde voogdij oid)
En ook kunnen jullie karakters enorm botsen, ik en mijn pleegmoeder hadden helemaal niets met elkaar, volkomen blank.. en eigenlijk had ik zelfs een hekel aan r.. dan zit je daar, succes ermee
en zo nog veel meer.

En uiteraard zijn er positieve kanten, met adoptie heb ik geen ervaring en ik denk dat je een kind erg goed kan helpen..maar een pleegkind uit nederland, nah.

een schattig chineesje die ik dan mei-ling noem? tuurlijk, maar alleen als gadget ;')