[Adoptie] Waar blijft die ooievaar nou...? deel 3

quote:

Op vrijdag 21 januari 2011 05:11 schreef elvy het volgende:
ow uhm... dit is de eerste keer dat ik een nieuw topic open, weet niet zeker of het goed gegaan is zo.....

Niet helemaal, maar nu klopt het weer.

Wij doen al een aantal jaar IVF, hebben nog wel een cryo en een poging te gaan maar beginnen medio februari aan de VIA-cursus.. Ik ben erg nieuwsgierig naar ervaringen van anderen die dit traject hebben gedaan of er nog mee bezig zijn. Sowieso zijn er nog aanbevelingen/tips die interessant kunnen zijn?

Anyway, ik hoop dat er weer wat mensen zich in het gesprek mengen..

Oe spannend. Over een paar weken begint het dan voor jullie.
Wij hebben onze VIA gedaan in begin 2008. Het ene onderwerp is interessanter dan het andere. En soms is er echt niets aan. Maar wat wij er welk prettig aan vonden is dat je wel 'gedwongen' wordt om op die dagen samen heel bewust er mee bezig te zijn. En om er over na te denken en samen te praten. Vooral voor mijn man was het voor die tijd maar vaag en was hij er absoluut niet mee bezig.

In onze groep hadden de meesten al helemaal bedacht voor welk land ze wilden gaan en hoe het zou gaan lopen. En van al die verwachtingen is niets uitgekomen. In adoptie land kan gewoon iedere dag iets veranderen. Er is inmiddels een stel dat een kindje heeft gekregen, en wij hebben onze mooie meid

Ik denk dat het vooral belangrijk is dat je tijdens die weken nadenkt over wat jullie grenzen zijn.

Als je op internet wat rondleest dan begrijp ik dat ze je bij de VIA cursussen proberen af te schrikken.. Hoe heb jij dat ervaren?

En welk land weten we nog niet, denk wel dat ik mijn voorkeuren heb, maar zoals je zelf al zeft tis allemaal zo onzeker.

Wat is de wachttijd eigenlijk na de via-cursus? Nu heb ik volgens mij gelezen dat jij/jullie nogal geluk hadden met de adoptie uit Nederland. Maar volgens mij is het redelijk snel gegaan bij jullie. Is dat echt een uitzondering of komt het vaker voor?

En wat bedoel je met nadenken over wat onze grenzen zijn?

Ik vond de ViA zelf helemaal niet ontmoedigend hoor. Het geeft je gewoon een realistische kijk. Okee, misschien had het leuk geweest om wat meer positieve verhalen te horen, maar wij hebben die zes bijeenkomsten gewoon 'uitgezeten'. Het moet nu eenmaal.

Na die VIA moet je gesprekken voeren met de raad voor de kinderbescherming. En daar is ook weer een wachttijd voor. En dat verschilt per regio. Wij hebben denk ik een maand of tien moeten wachten op 'onze' Raad.

NL adoptie, kun je aangeven als je gesprekken voert met de raad voor de kinderbescherming.

Als wij voor de buitenland adoptie door zouden gaan dan had het denk ik na de VIA nog zo'n 3 jaar geduurd. Net wat ik al zei: van heel onze VIA groep is er pas 1 kindje thuis.

[ Bericht 7% gewijzigd door -Tanja- op 31-01-2011 15:38:31 ]

Ok gelukkig maar dat de VIA meeviel. Ik maakte me er ook geen zorgen over hoor, we hebben een bepaald doel voor ons ogen en omdat te bereiken moeten we wat fases door. De VIA is ook zo een fase.

Nu had ik onlangs gehoord dat de wachtlijsten voor de gesprekken met de raad voor de kinderbescherming weg zijn. Dus dat de gesprekken op redelijk kort termijn plaats kunnen vinden. Dat zou natuurlijk top zijn. Jammer dat er niet meer mensen meepraten die bijv met adoptie bezig zijn. Ben benieuwd naar hun ervaringen en vorderingen.

Hoe waren de gesprekken met de raad voor kinderbescherming bij jullie gegaan Tanja?

3 jaar, tja misschien dat het korter is nu er geen wachttijd is voor de gesprekken met de raad. Maar we zullen het ervaren..

Ik denk dat het niet korter word.Je moet ook nog je weg vinden bij een vergunninghouder,en ook daar zijn wachttijden.

Wij gaan er inderdaad vanuit dat we na de VIA nog zo;'n 3 jaar bezig zijn, sneller zou geweldig zijn, maar goed, je weet het gewoon nooit zeker.

Ik denk ook niet dat de wachttijden korter worden.

Kijk, die gesprekken is ook zo'n ding dat gewoon moet. Maar je prive leven bespreken met een net afgestudeerde nog bijna tiener vreemde is natuurlijk niet echt waar je op zit te wachten. Bij iedere stap gewoon het einddoel voor ogen houden. En echt, als het dan zover is maakt het allemaal niet meer uit.

Nou ja als de wachttijden bij de raad voor kinderbescherming korter is dan is dat mooi mee genomen.. En anders is het zoals het is. Je kan er zelf sowieso weinig aan doen. We gaan het ervaren. Ik heb ook geen moeite met de wachttijden hoor, zoals Tanja al zegt, het gaat om het einddoel.

Vwb die gesprekken, ik snap dat het moet en ook daar heb ik geen moeite mee. Was meer benieuwd naar waar ze op letten en wat ze vragen. Maar ik begrijp dat dat gewoon je hele (privé)leven is. Prima. Ik las ook dat geloof een belangrijk item is voor bepaalde landen. Hebben jullie daar rekening mee gehouden?

Thanks sowieso voor jullie input!

Ik wil je in ieder geval alvast als tip geven om in je rapport geen land te laten zetten.

Aah thanks voor de tip! Nog meer tips?

quote:

Op vrijdag 4 februari 2011 15:20 schreef Faberyayoast het volgende:
Aah thanks voor de tip! Nog meer tips?

Inderdaad geen land opnemen maar als je voor jezelf al weet dat je voor China gaat hou er dan rekening mee dat daar alleen nog Special Need-procedures voor kunnen worden opgestart en dat dus in het rapport moet staan dat jullie 'geschikt' moeten zijn om een Special Need kindje te kunnen adopteren.

Voor andere landen weet ik het niet maar voor China spreek ik uit eigen ervaringen (2 dochters, waarvan 1 SN)

Volgens bij is het sowieso bijna onmogelijk om nog nsn kinderen te adopteren. Dus ook goed nadenken over welke sn's je eventueel openstaat en niet te specifiek zijn in je raadsrapport, maar je moet wel toestemming hebben voor een sn kindje als je daar voor openstaat, dus het moet wel benoemd worden.

Hi All,

Thanks voor alle tips. Vorige week ons eerste VIA bijeenkomst gehad. Erg interessant en heb er een goed gevoel aan overgehouden.

Ik had nog een vraag en misschien dat één van jullie die kan beantwoorden: Na de VIA bijeenkomsten zijn de raadsgesprekken. Nu heb ik op internet al een beetje rondgekeken en wat informatie gevonden. Het zijn 3 gesprekken en gaan natuurlijk allemaal vragen stellen om te oordelen of je capabel bent om te adopteren. Nu vroeg ik me af hoe gaat zo een raadsgesprek in zijn werking? Ze komen 3x dus langs, zit je dan 3x een uur aan tafel om de vragen te beantwoorden? Of doe je ook een rondleiding in je huis? Buurt? etc. Ik neem aan dat dat ook belangrijk is.

Thanks alvast!

Ik heb er nog geen ervaring mee. Maar volgens mij komen ze 1 keer bij je langs en ga jij de andere keren naar hun toe. Soms zijn 2 gesprekken voldoende. Je moet ook een levensloop schrijven geloof ik. En ze gaan niet in je huis rondkijken hoor!

Thanks Fuente, wanneer begint de VIA voor jou/jullie?

Wij zouden deze zomer aan de beurt zijn, maar omdat zowel mijn man als ik kort na elkaar ineens werkeloos werden (crisis) hebben wij de VIA een jaar uitgesteld. We willen wel financiele zekerheid hebben voor de adoptie, dus dit leek ons de beste oplossing. Dus, zomer 2012, of misschien een kwartaaltje eerder,

Vind het trouwens wel erg leuk om ervaringen over de VIA te lezen, dus, als je de volgende weer weer wat wilt vertellen, leuk! Doen!

We hebben 1 keer visite gehad. Moesten toen onze levensloop schrijven en mailen. Bij het tweede gesprek werd deze besproken. En toen een derde gesprek over special needs en grenzen (leeftijd e.d.) en toen de 4e afspraak om het rapport in te lezen. Ik denk dat de eerste 3 gesprekken ongeveer anderhalf/2 uur hebben geduurd. De hoofdlijnen van de gesprekken staan vast. Het is (als ik het zo eens hoor en lees) afhankelijk van de persoon waar je de gesprekken mee moet voeren hoe 'diep' alles gaat. Huisbezoek stelt niets voor hoor. Je hoeft echt geen kinderkamer ingericht te hebben! Wij hebben het gesprek in ons oude huis gehad. Ik had wel even een extra schoonmaak en opruim rondje gedaan

Zo dan! De eerste Googlesearch op 'adoptie' zit erop. En ik zie nu door de bomen het bos al niet meer. Las wel dat je sowieso getrouwd moet zijn. Eenouderadoptie kan ook, maar dan moet de partner later alsnog het kind ook adopteren.

Dacht ik er onder uit te komen.

Eerst dit topic maar eens doorlezen.

Miss, mag ik deze even quoten?

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 12:20 schreef miss_sly het volgende:
Spindizzy, ik hoop dat die 5 jaren voor jullie omvliegen en jullie snel jullie kindje in de armen kunt sluiten!

Ik herken een deel van jouw verhaal en anderen, ik heb alleen een andere keuze gemaakt.
Ik heb destijds wel voor de mmm gekozen en samen met mijn ex heb ik 3 jaar lang in ziekenhuizen rondgelopen en van alles geprobeerd. Uiteindelijk ben ik heel kort zwanger geweest, maar helaas liep dat mis. Een half jaar later kon ik niet meer en heb de behandelingen opgegeven en kort daarna ook mijn relatie.

Inmiddels heb ik een nieuwe vriend, we zijn al 5 jaar samen Onze relatie is gebouwd op een kinderloos leven; voor mij een hele strijd om zover te komen dat ik dat kon accepteren, voor mijn vriend niet omdat hij nooit met kinderen bezig is geweest. Ik ben inmiddels 35 en de mogelijkheid om van gedachten te veranderen is ook bijna voorbij, hetgeen het gevoelsmatig wel gemakkelijker maakt. Ook al is die mmm een harde en eenzame weg (zoals ik het ervaren heb tenminste met mijn ex) toch lijkt die soms stiekem wel aantrekkelijk. We hebben echter een fijn leven samen en ik ben absoluut niet ongelukkig, integendeel! Het is wel een gemis dat altijd blijft (ongewenst kinderloos blijf je je leven lang), maar tja, het is misschien toch wel mijn keuze omdat ik de behandelingen immers niet heb voortgezet...

Maar: in september is mijn zusje uitgerekend en wordt ik tante! Niet zomaar tante, maar peettante van het kindje van mijn zus, dat is toch iets geweldigs? Soms doet het wel een beetje pijn, maar ze is er zo gelukkig mee en ze laat me zo meeleven, dat ik alleen maar uit kan kijken naar de dag dat dit kindje geboren wordt! En wat zal ik een trotse en liefdevolle tante zijn; ik kan bijna niet wachten tot ik me ook kan melden in het "trotse ooms en tantes"topic!

Edit: Ooooh, en Be, jij ook!

quote:

Op maandag 18 juli 2011 18:08 schreef Ssserpente het volgende:
Zo dan! De eerste Googlesearch op 'adoptie' zit erop. En ik zie nu door de bomen het bos al niet meer. Las wel dat je sowieso getrouwd moet zijn. Eenouderadoptie kan ook, maar dan moet de partner later alsnog het kind ook adopteren.

Dacht ik er onder uit te komen.

Eerst dit topic maar eens doorlezen.

Ssserpente,
Je kunt veel informatie vinden online. Ook veel ervaringsverhalen. Ieder land heeft andere eisen (geen bio kinderen, geloof, leeftijd, of je moet er 6 maanden blijven etc). Inderdaad is getrouwd zijn toch wel echt heel handig.
Als je je gaat inlezen over adoptie, zou ik je toch ook adviseren om eens wat te gaan lezen, of informatie aanvragen, over pleegzorg. Niet te vergelijken, maar ook heel dichtbij zijn er kinderen die een warm nest kunnen gebruiken. Voor pleegzorg zijn informatie bijeenkomsten waar je eens kunt polsen of het iets voor jullie is.

Hoe oud is jullie jongste? Denk ook een jaar of vier/vijf verder, hoe zie je je gezin dan voor je?

Als jullie het overwegen zou ik echt meteen een nummer aanvragen. Wij hebben anderhalf jaar moeten wachten voordat we toen voor de voorlichting konden. Misschien gaat dat nu iets sneller, maar echt... meer dan genoeg tijd om je te verdiepen. En de kosten komen pas op het moment dat je met de bijeenkomsten begint. Je kunt altijd nog afzeggen.

Hier een adoptie moeder. Het is een weg van veel ups en downs. En vooral van de lange adem. Maar dat maakt uiteindelijk niets uit
En als je vragen hebt....

Bedankt voor je adviezen, cathmar. Dat nummer toch maar eens overwegen dus. Krijg je überhaupt een nummer als je niet getrouwd bent? Of kom je dan sowieso in de procedure?

Je advies over verdiepen in pleegzorg voelt een beetje belerend, moet ik toegeven. Adviseer je dat ook aan stellen waarvan de vrouw met de pil stopt om zwanger te worden? Ik krijg het idee dat ik me moet verdedigen wanneer ik niet kies voor "kinderen heel dichtbij die een warm nest kunnen gebruiken."Maar misschien ligt het aan mijn interpretatie en vat ik het verkeerd op. Maar dat pleegzorg niets voor ons is, durf ik met een stuk of vijftig pleegbroers en -zussen wel te stellen iig.

Onze jongste wordt in september 2.

Excuses het was zeker niet mijn bedoeling om beleend over te komen.
Succes in ieder geval.

No hard feelings verder, hoor. Ik begrijp dat je het niet zo bedoelt. Maar ik wilde wel laten weten hoe het op mij overkwam. En dat ligt ws aan mij.

Niet weggaan!

Sgoed! En: ik ben heel enthousiast over adoptie. In ieder geval over die van ons. Kan me haast niet voorstellen wat ooit mijn twijfels warm als ik ons kleintje nu zie. Vandaag trouwens precies een jaar geleden dat we hoorden van haar bestaan. Nooit gedacht dat ik zo snel zo veel van haar zou houden.

Waar komt ze vandaan dan? En wat is de reden dat jullie voor haar land gekozen hebben?

Een korte samenvatting van wat ik tnt gelezen heb en wat me is opgevallen.

En heb een landenoverzicht doorgenomen waar eisen aan aspirant-adoptieouders per land worden omschreven. Wat vooral opvalt is dat je veel meeste landen idd getrouwd moet zijn. Voor China minimaal twee jaar, voor een aantal landen drie en voor sommige landen zelfs vijf jaar.
Voor Bolivia, Armenië, Ghana, Hongarije, Bulgarije, Lesotho, Nicaragua, Oeganda, Polen, Slowakije, Sri Lanka, Suriname, Zambia en de VS moet je alleen getrouwd zijn, maakt niet uit hoe lang.

Als samenwoont kun je alleen als individuele aanvrager een adoptieprocedure starten. Je verzoek kan alleen met instemming van uw eventuele partner worden ingediend.

Adopteren is geen vanzelfsprekendheid meer. Het wordt dan ook steeds lastiger om een gezond kind naar Nederland te halen. Het aantal adoptiekinderen dat naar Nederland komt is sinds enkele jaren fors gedaald en de wachtlijsten en -tijden in Nederland nemen toe. Daarnaast verandert het ‘aanbod’ van adoptiekinderen. De jonge en gezonde kinderen maken een steeds kleiner deel uit van het totaal.

Uit China komen bijna alleen maar special need-kinderen: procedures voor gezonde kinderen worden afgebouwd. Er worden geen nieuwe aanvragen voor gezonde kinderen opgenomen. Special need-kinderen zijn kinderen met een medisch probleem. Wel een licht probleem, dus geen verstandelijke beperking of een forse lichamelijke handicap. In de Nederlandse wet staat namelijk dat een adoptiekind in een (gewone) gezinssituatie moet kunnen opgroeien om later een zelfstandig bestaan op te bouwen. Als van een kind bekend is dat het een verstandelijke handicap heeft, komt het niet voor adoptie in aanmerking.

Als je kiest voor een special need-kind, kun je kiezen uit een lijstje voor welke beperkingen je in aanmerking wilt komen.

En het volgende stukje vind ik vrij pakkend:

quote:

Hoe reëel is het nog om een pocedure te starten?
Mensen die willen adopteren, gaan een onzekere tijd tegemoet. Het aantal kinderen dat naar Nederland komt, is de laatste jaren steeds verder afgenomen. In veel landen kunnen de kinderen in eigen land worden geadopteerd. Er komen natuurlijk nog wel kinderen naar Nederland. In 2009 waren dat er 682.
Omdat het aantal mensen dat graag een kind wil adopteren hoger ligt, is er sprake van wachttijden. Bovendien worden de eisen die de landen van herkomst aan aspirant-adoptieouders steeds strenger.Het is niet precies aan te geven hoe lang het adoptietraject duurt, maar waarschijnlijk twee tot vijf jaar.

Bron

[ Bericht 1% gewijzigd door Ssserpente op 18-07-2011 21:45:21 ]

quote:

Op maandag 18 juli 2011 21:32 schreef Ssserpente het volgende:
Een korte samenvatting van wat ik tnt gelezen heb en wat me is opgevallen.

En heb een landenoverzicht doorgenomen waar eisen aan aspirant-adoptieouders per land worden omschreven. Wat vooral opvalt is dat je veel meeste landen idd getrouwd moet zijn. Voor China minimaal twee jaar, voor een aantal landen drie en voor sommige landen zelfs vijf jaar.
Voor Bolivia, Armenië, Ghana, Hongarije, Bulgarije, Lesotho, Nicaragua, Oeganda, Polen, Slowakije, Sri Lanka, Suriname, Zambia en de VS moet je alleen getrouwd zijn, maakt niet uit hoe lang.

Als samenwoont kun je alleen als individuele aanvrager een adoptieprocedure starten. Je verzoek kan alleen met instemming van uw eventuele partner worden ingediend.

Adopteren is geen vanzelfsprekendheid meer. Het wordt dan ook steeds lastiger om een gezond kind naar Nederland te halen. Het aantal adoptiekinderen dat naar Nederland komt is sinds enkele jaren fors gedaald en de wachtlijsten en -tijden in Nederland nemen toe. Daarnaast verandert het ‘aanbod’ van adoptiekinderen. De jonge en gezonde kinderen maken een steeds kleiner deel uit van het totaal.

Uit China komen bijna alleen maar special need-kinderen: procedures voor gezonde kinderen worden afgebouwd. Er worden geen nieuwe aanvragen voor gezonde kinderen opgenomen. Special need-kinderen zijn kinderen met een medisch probleem. Wel een licht probleem, dus geen verstandelijke beperking of een forse lichamelijke handicap. In de Nederlandse wet staat namelijk dat een adoptiekind in een (gewone) gezinssituatie moet kunnen opgroeien om later een zelfstandig bestaan op te bouwen. Als van een kind bekend is dat het een verstandelijke handicap heeft, komt het niet voor adoptie in aanmerking.

Als je kiest voor een special need-kind, kun je kiezen uit een lijstje voor welke beperkingen je in aanmerking wilt komen.

En het volgende stukje vind ik vrij pakkend:

[..]

Bron

Hier wou ik even op reageren. Ben verder totaal niet bezig met adoptie, maar het lijkt me geweldig om later bij een adoptiebureau te werken. Binnen mijn opleiding hebben we pas ook college over adoptie gehad en daarin werd verteld dat bovenstaande dikgedrukte ook alweer langzaamaan verandert. Ook LVG kinderen (licht verstandelijk gehandicapt) komen naar NL, kinderen met een hazenlip steeds minder omdat deze kinderen steeds vaker ook in bv China geholpen worden.

Als iemand echt geinteresseerd is om wat meer over dit college te horen, wil ik het best opzoeken. Dit is wat ik me zo snel herinner.

Verder wens ik iedereen hier veel succes met het traject, en hoop ik dat jullie snel een kind een liefdevol thuis mogen geven

quote:

Op maandag 18 juli 2011 21:32 schreef Ssserpente het volgende:
De jonge en gezonde kinderen maken een steeds kleiner deel uit van het totaal.

Dat is ook de reden dat ik het in mijn eerste (of eigenlijk tweede) reactie 'heftig' noemde. Ik vond het bij de keuze voor een tweede kind dat biologisch van onszelf is al een grote verantwoordelijkheid. Wat als er iets met het kind is, wat voor impact heeft dat op ons gezinsleven? Het raakte niet langer alleen ons, zoals bij de keuze voor een eerste. En dan is er nog de cultuurkloof. Ik ben trouwens heel benieuwd wat daar inmiddels allemaal over bekend is.

Je hebt het nu iets langer kunnen bezinken. Weet je al of je er iets concreet mee gaat doen?

Ik vind het ook (nog steeds) heel heftig, hoor, Claudia. Hoewel ik de eventuele (lichamelijke) handicap minder spannend vind dan latere emotionele problemen die eventueel kunnen voortkomen uit de adoptie. Ik loop vooral met vragen als: is de kans aanzienlijk groter dat geadopteerde kinderen later ontsporen? En welke impact heeft dit dan op ons gezinsleven en dus op Lente? En in hoeverre is dit afhankelijk van het land waaruit het adoptiekind komt?

Ik ken toevallig twee geadopteerde Colombianen die, naar eigen zeggen, vanwege hun identiteitsproblemen tijdens hun puberteit behoorlijk in de put, de drugs en criminaliteit zijn beland. Hiernaast ken ik ook twee geadopteerde Aziaten (een Zuid-Koreaan en een Chinese) die juist totaal geen identiteitsproblemen hebben (vandaag nog uitgebreid over gesproken) en netjes hun studies doorlopen hebben. Mede hierdoor moet ik dan ook toegeven dat ik mezelf erop betrap te denken dat Aziaten 'makkelijker' zijn dan bijv. Zuid-Amerikanen.

Met de lichamelijk handicaps heb ik dus minder problemen. Als je kiest voor een special needs-kind moet je op een lijst aangeven welke medische risico's of handicaps je denkt aan te kunnen. Overwegingen daarbij zijn bijvoorbeeld ervaringen met bepaalde handicaps, de mate van aversie tegen risico's, nabijheid van medische voorzieningen en de gezinssituatie.

Er zijn drie soorten handicaps:

Medische risico's
Bij deze categorie gaat het om risico's die zijn ontstaan doordat de moeder van het kind tijdens de zwangerschap ondervoed was, drugs of alcohol gebruikte of blootgesteld was aan andere giftige stoffen, of een infectieziekte of parasiet bij zich droeg die gevaar oplevert voor het kind, zoals leverontsteking, syfilis en toxoplasmose. Ook complicaties bij de bevalling, vroeggeboorte en erfelijke ziektes leiden tot medische risico's. Kenmerk van deze categorie is dat de mate van benodigde medische zorg zeer onzeker is: soms blijkt dat er niets aan de hand is met het kind, en soms is intensieve zorg nodig.

Operabele handicaps
Hier betreft het handicaps die na een of meer operaties kunnen worden verholpen. Veel voorkomend zijn schisis en klompvoeten. Ook hartafwijkingen zoals VSD vallen onder deze categorie. Sommige van de kinderen met deze aandoeningen worden afgestaan omdat hun ouders zich de benodigde medische zorg niet kunnen veroorloven. De mate van benodigde zorg is meestal goed voorspelbaar.

Niet-operabele handicaps
Bij deze categorie zijn de handicaps niet door een operatie te verhelpen. Het gaat om verlammingen van of het ontbreken van ledematen, allergieën, albinisme, slechthorendheid en slechtziendheid, littekens, brandwonden, besmetting met HIV enzovoort. Ook hier is de mate van zorg vaak goed voorspelbaar.

(Bron)

Ik ben voornemens om komende week naar een instantie te bellen en te vragen of het verstandig is om ons nu alvast in te schrijven. We willen iig een aantal voorlichtingsbijeenkomsten bijwonen en in contact komen met ouders van oudere adoptiekinderen. Een beslissing hebben we nog steeds niet genomen; we zitten nog steeds in de oriënterende fase.

Dat was ook wat ik bedoelde met de cultuurkloof, of kinderen uit sommige culturen misschien makkelijker hier in Nederland kunnen aarden dan kinderen uit andere culturen. Het lijkt me op zich niet zo'n gek idee.

Die categorie 'medische risico's' is inderdaad heel onvoorspelbaar. Zo worden ook wel gedragsproblemen geassocieerd met ondervoeding tijdens de zwangerschap. Gedragsproblemen lijken me heel heftig, vooral hechtingsproblemen. Maar goed, ik zit nu alleen maar het negatieve te benadrukken.

Ik weet niet of je de vraag wilt beantwoorden, maar waarom zijn jullie aan adopteren gaan denken? Heeft dat er mee te maken dat je liever niet nog een keer zwanger zou willen zijn, of zitten er bijvoorbeeld ideologische gedachtes bij?

Ik zou m'n hele leven wel zwanger willen zijn. Voelde me fantastisch!

En nu wil ik de wereld verbeteren. Ideologische gedachten dus. Overbevolking en zo. Het voelt niet goed om er een kindje op deze wereld bij te maken in de wetenschap dat er miljoenen kinderen liefdeloos opgroeien in kindertehuizen.

Ik weet nu hoe het is om zwanger te zijn, te bevallen en een kind te hebben en ik denk dat er nog genoeg liefde is voor een tweede kindje.

Ik vraag me af of dat de cultuurkloof is. Ik denk niet dat het iets met cultuur te maken heeft dat je ontspoort. Cultuur is immers niet iets wat erfelijk is. Dat is aangeleerd.
Ik denk eerder dat het in karakter/temperament zit. Dát in combinatie met het feit dat je geadopteerd bent (afgestaan door je moeder) en dat je ergens anders opgroeit, is voor 'moeilijke' adoptiepubers waarschijnlijk hetgeen waar ze zich tegen verzetten en waardoor ze kúnnen ontsporen...

Ik vind het trouwens helemaal niet erg om de negatieve aspecten te benadrukken. Sterker nog, die zijn bepalend voor onze keuze. Het klinkt allemaal heel romantisch, maar is dat het wel?

Eens, Asy. En ik ben geneigd om te denken dat Aziaten minder temperamentvol zijn dan Zuid-Amerikanen. Chinezen zijn bijv. de minst geïntegreerde bevolkingsgroep in Nederland, maar komen nauwelijks in de media nav criminele activiteiten. Is dat temperament?

Sserpente, hoe oud zijn jij en je partner eigenlijk? Want ik weet dat er maar een bepaald leeftijdsverschil mag zitten tussen ouder en kind (ik geloof 40 jaar).
Dat betekent dus als de oudste van jullie bijv 38 is en jullie zijn over 4-5 jaar aan de beurt, dan krijg je dus een kindje van een jaar of 2-3.

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 21:41 schreef Ssserpente het volgende:
Eens, Asy. En ik ben geneigd om te denken dat Aziaten minder temperamentvol zijn dan Zuid-Amerikanen. Chinezen zijn bijv. de minst geïntegreerde bevolkingsgroep in Nederland, maar komen nauwelijks in de media nav criminele activiteiten. Is dat temperament?

mja, ik denk dat je dat wel voorzichtig kunt stellen ja...

Nils is 35 en ik ben 30.

Maar als je temperament associeert met een cultuur dan heb je het waarschijnlijk ook over aangeleerde normen en waarden? Het probleem wordt natuurlijk groter naarmate een kind ouder is, en als ik het zo lees is het vrij lastig om een heel jong kind te adopteren.

Hoe dan ook, ik ben heel nieuwsgierig wat hier allemaal over bekend is! Er is vast een hoop onderzoek naar gedaan.

Mijn broer heeft een vriendinnetje gehad dat geadopteerd was. Ze was ruim anderhalf toen ze vanuit een Indiaas weeshuis naar Nederland is gekomen. Op zich was de band met haar adoptieouders zo goed als mogelijk was, maar doordat haar eerste tijd in dat weeshuis echt heel vresleijk was (lichamelijke en geestelijke mishandeling en verwaarlozing) heeft ze wel echt problemen met hechten. Ook al is ze te jong om zich de dingen te herinneren, toch heeft ze daar erge moeite mee.

Ik vind en vond adoptie een mooi iets, maar voor mezelf zou ik altijd alleen een hele jonge baby willen. Hoe jonger, hoe minder kans op nare ervaringen en hechtingsproblemen. Lichamelijke problemen zou ik ook minder erg vinden, zeker als ze operabel zijn, of als er mee valt te leren leven.

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 21:42 schreef Ssserpente het volgende:
Nils is 35 en ik ben 30.

Ow, dat scheelt in elk geval al...
De kans op hechtingsproblemen bij een ouder kindje is groter dan bij een baby.

Maar ik moet er eerlijk bij zeggen: een collega van mij heeft pas een kindje geadopteerd van bijna 5 en het manneke is perfect. Hij past precies bij hun, hij is dol op zijn papa en mama, leert in een razend tempo Nederlands, is ontzettend vindingrijk om zich duidelijk te maken en zo goed vertrouwd met zijn papa en mama dat hij ook echt ondeugend en stout durft te zijn
En hij is dus net een paar maanden in Nederland...

[ Bericht 0% gewijzigd door Asyniur op 21-07-2011 21:50:36 ]

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 21:44 schreef Claudia_x het volgende:
Maar als je temperament associeert met een cultuur dan heb je het waarschijnlijk ook over aangeleerde normen en waarden? Het probleem wordt natuurlijk groter naarmate een kind ouder is, en als ik het zo lees is het vrij lastig om een heel jong kind te adopteren.

Hoe dan ook, ik ben heel nieuwsgierig wat hier allemaal over bekend is! Er is vast een hoop onderzoek naar gedaan.

Temperament is niet cultuurbepaald, maar je kunt je voorstellen dat je 'overlevingskansen' binnen een 'volk/cultuur' groter zijn als jouw temperament past bij de cultuur waarin je leeft. Immers anders zul je altijd buitenstaander zijn omdat je niet conformeert en dus minder makkelijk een partner vinden en dus minder makkelijk voortplanten.

Kortom het kan wel zo zijn dat binnen een bepaalde cultuur een bepaald temperament overheerst.

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 21:38 schreef Ssserpente het volgende:
Ik vind het trouwens helemaal niet erg om de negatieve aspecten te benadrukken. Sterker nog, die zijn bepalend voor onze keuze. Het klinkt allemaal heel romantisch, maar is dat het wel?

Misschien is het aardig om je te verdiepen in wat Hilbrand Westra (zelf geadopteerd) te vertellen heeft.

bv: http://www.trouw.nl/tr/nl(...)n-denken-rsquo.dhtml

ik weet dat het hier niet zo populair is en ik wil echt niet rellen, maar er zit ook een andere kant aan adoptie.

Oudere kinderen hebben meer bagage maar je kunt wel meteen met ze communiceren.

En ook hele jonge babies hebben een trauma, een verlies ervaring.

Keuze van een regio of land is denk ik een gevoels kwestie, afgezien van het feit wat je mogelijkheden zijn qua landen eisen. Wij vonden het bv belangrijk dat er een kans zou zijn dat ons kindje informatie over zijn of haar achtergrond kan achterhalen, of evt familie kan zoeken.

Er is online gelukkig te lezen. Heerlijke dagboeken van prachtige reizen naar mooie kinderen.

Ssserpente; ik adviseer je om een en ander te lezen over het hechtingsproces en hechtingsproblematiek bij kinderen. Het hechtingsproces van geadopteerde kinderen is vaak gestoord, zij zijn onveilig gehecht, en dit heeft grote consequenties. Niet om je bang te maken, maar beroepsmatig hoor ik vaak van ouders dat zij hier totaal geen rekening mee gehouden hebben en dat het erg zwaar is.

Ik vind het knap als jullie de stap zouden zetten! Maar ik hoop dat jullie er goed over nadenken en goed laten informeren

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 21:38 schreef Asyniur het volgende:
Ik vraag me af of dat de cultuurkloof is. Ik denk niet dat het iets met cultuur te maken heeft dat je ontspoort. Cultuur is immers niet iets wat erfelijk is. Dat is aangeleerd.
Ik denk eerder dat het in karakter/temperament zit. Dát in combinatie met het feit dat je geadopteerd bent (afgestaan door je moeder) en dat je ergens anders opgroeit, is voor 'moeilijke' adoptiepubers waarschijnlijk hetgeen waar ze zich tegen verzetten en waardoor ze kúnnen ontsporen...

het is (naar ik begrepen heb) een bindingskwestie. heel simpel gezegd: het is net als bij dieren. die kan je ook niet voor periode x bij de moeder weghalen zonder zeer grote kans op gedragsproblemen wanneer de dieren groter worden. het maakt ontzettend veel uit hoeveel menselijk (diepgaand) contact een baby krijgt heel in het begin. het hoeft niet noodzakelijkerwijs de moeder te zijn die het kind verzorgt, maar wanneer een baby van begin af aan enkel schone luiers en voeding krijgt levert dat zeker bindingsproblemen op.

dus een kindje wat in het begin veel menselijk contact heeft gehad 'doet' het significant veel beter dan een kindje die dat niet heeft gehad.

wat poezebeest zegt! (of je kijkt een pagina verder )

hier staat wat meer erover: klikkerdeklik

Inderdaad, hechting is iets waar je je goed in moet verdiepen. In de adoptie voorlichting is er ook echt aandacht voor, gelukkig.

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 21:59 schreef simmu het volgende:

[..]

het is (naar ik begrepen heb) een bindingskwestie. heel simpel gezegd: het is net als bij dieren. die kan je ook niet voor periode x bij de moeder weghalen zonder zeer grote kans op gedragsproblemen wanneer de dieren groter worden. het maakt ontzettend veel uit hoeveel menselijk (diepgaand) contact een baby krijgt heel in het begin. het hoeft niet noodzakelijkerwijs de moeder te zijn die het kind verzorgt, maar wanneer een baby van begin af aan enkel schone luiers en voeding krijgt levert dat zeker bindingsproblemen op.

dus een kindje wat in het begin veel menselijk contact heeft gehad 'doet' het significant veel beter dan een kindje die dat niet heeft gehad.

Maar dan suggereer je dat ze bijv in China wel wat doen om hechtingsproblemen te voorkomen en in Combodja niet
_{ik gebruik deze landen gewoon even als voorbeeld, ik weet niks van deze landen nog van evt verschillen in omgaang met (wees)kinderen, dit is puur fictief}

Bovendien verklaart het niet waarom die kinderen dan vaak pas ontsporen in de puberteit. Immers die onveilige hechting was altijd al aanwezig en zou dan al veel eerder problemen hebben moeten opleveren.

Pubers komen per definitie in een identiteitscrisis, maar het is afhankelijk van je temperament/karakter en tuurlijk ook opvoeding en hechting hoe goed je daar doorheen komt.

[ Bericht 12% gewijzigd door Asyniur op 21-07-2011 22:09:47 ]

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 21:56 schreef alors het volgende:

[..]

Misschien is het aardig om je te verdiepen in wat Hilbrand Westra (zelf geadopteerd) te vertellen heeft.

bv: http://www.trouw.nl/tr/nl(...)n-denken-rsquo.dhtml

ik weet dat het hier niet zo populair is en ik wil echt niet rellen, maar er zit ook een andere kant aan adoptie.

Ik ken hem niet, en heb alleen het artikel nog maar gelezen, maar ook zijn verhaal is natuurlijk eenzijdig. Ik denk dat men in de huidige tijd bijvoorbeeld zelden meer een kind niet zal vertellen over zijn/haar roots. Informatie over het land van herkomst, voor zover mogelijk de plaats, familie, enz. zijn tegenwoordig toch zaken die vaak van jongsaf aan worden meegegeven. Ik denk dat dat een heel belangrijk punt is bij adoptie: je haalt een kind inderdaad ergens weg, en daar moet je eerlijk en duidelijk over zijn.

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 21:56 schreef alors het volgende:

[..]

Misschien is het aardig om je te verdiepen in wat Hilbrand Westra (zelf geadopteerd) te vertellen heeft.

bv: http://www.trouw.nl/tr/nl(...)n-denken-rsquo.dhtml

ik weet dat het hier niet zo populair is en ik wil echt niet rellen, maar er zit ook een andere kant aan adoptie.

Júist dit soort verhalen wil ik graag lezen.

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 21:37 schreef Ssserpente het volgende:
Ik zou m'n hele leven wel zwanger willen zijn. Voelde me fantastisch!

En nu wil ik de wereld verbeteren. Ideologische gedachten dus. Overbevolking en zo. Het voelt niet goed om er een kindje op deze wereld bij te maken in de wetenschap dat er miljoenen kinderen liefdeloos opgroeien in kindertehuizen.

Ik weet nu hoe het is om zwanger te zijn, te bevallen en een kind te hebben en ik denk dat er nog genoeg liefde is voor een tweede kindje.

Dit stukje begrijp ik niet zo goed. Als je weet dat er meer wensouders zijn dan er kinderen ter adoptie worden aangeboden, dan is het vanuit die ideologische motieven toch niet meer nodig om te adopteren? Er zijn genoeg (vaak kinderloze) mensen die graag willen adopteren.
Als het om ideologische motieven gaat, lijkt pleegzorg me een logischere keuze; er zo veel kinderen die pleegzorg nodig hebben (Ik begrijp heel goed dat dat anders is dan adoptie hoor, maar als gaat om kinderen een veilige en fijne plek te geven die ze anders niet zouden krijgen past pleegzorg beter dan adoptie.)

Op een heel andere manier gebracht, maar toch ook met stof tot nadenken: de cabaretier Daan Arens. Is een uit Indonesie geadopteerde jongen en in iig één van zijn shows gaat hij daar uitgebreid op in. Het is natuurlijk als cabaretstuk bedoeld, maar er zitten wel echt dingen in die me aan het denken brachten.

Daniël Arends heet hij.

En Nogmaals: we hebben nog láng onze keuze niet gemaakt en dat zal voorlopig ook niet gebeuren. We staan aan het begin van de oriënterende fase en pas wanneer we het gevoel hebben álle mogelijke beschikbare info onder ogen te hebben gehad, nemen we onze beslissing. En ons kennende zal de ratio het winnen van de emotie.

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 22:10 schreef Ahava het volgende:

[..]

Dit stukje begrijp ik niet zo goed. Als je weet dat er meer wensouders zijn dan er kinderen ter adoptie worden aangeboden, dan is het vanuit die ideologische motieven toch niet meer nodig om te adopteren? Er zijn genoeg (vaak kinderloze) mensen die graag willen adopteren.
Als het om ideologische motieven gaat, lijkt pleegzorg me een logischere keuze; er zo veel kinderen die pleegzorg nodig hebben (Ik begrijp heel goed dat dat anders is dan adoptie hoor, maar als gaat om kinderen een veilige en fijne plek te geven die ze anders niet zouden krijgen past pleegzorg beter dan adoptie.)

Dit speelde ook door mijn hoofd inderdaad.
En het is niet precies hetzelfde als adoptie maar het komt in sommige gevallen dicht in de buurt.
_{vriendin heeft kindje vanaf 6 weken oud al bij haar. Ouders zijn verstandelijk beperkt dus kind zal nooit bij zijn eigen ouders kunnen wonen nog bij diens familie en blijft dus zijn hele leven lang bij haar en haar man. Zo zijn er tientallen kindertjes die ook in kindertehuizen zitten omdat er geen gezin is om in op te groeien. Het enige verschil is dat de ouders ze niet afstaan ter adoptie.}

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 22:13 schreef debuurvrouw het volgende:
Daniël Arends heet hij.

Ja, die bedoel ik. Ik ben altijd zo slecht met die namen van die cabaretiers

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 22:15 schreef Asyniur het volgende:

[..]

Dit speelde ook door mijn hoofd inderdaad.
En het is niet precies hetzelfde als adoptie maar het komt in sommige gevallen dicht in de buurt.
_{vriendin heeft kindje vanaf 6 weken oud al bij haar. Ouders zijn verstandelijk beperkt dus kind zal nooit bij zijn eigen ouders kunnen wonen nog bij diens familie en blijft dus zijn hele leven lang bij haar en haar man. Zo zijn er tientallen kindertjes die ook in kindertehuizen zitten omdat er geen gezin is om in op te groeien. Het enige verschil is dat de ouders ze niet afstaan ter adoptie.}

Het belangrijkste verschil lijjkt me dat je dus nooit zeker kunt weten hoe lang dit pleegkindje nog bij je blijft.

Bovendien is lang niet alle pleegzorg ook langdurige zorg.
En Ssserpente weet wel wat van pleegzorg, meen ik me te herinneren.

Deze ken ik toevallig

Haha, goede aanvulling dan
Vond je het wat, in het kader van dit topic, of had ik hem beter niet kunnen noemen?

ik vind het wel een mooi denkstuk hoor. Maar goed, hij is goedgebekt en vrij uitgesproken.ik denk wel dat hij aan een bepaalde emotie raakt. maar ja, het is vast niet bij alle geadopteerde kinderen zo. en wellicht kan je met deze info die valkuilen vermijden.

Pleegzorg is in mijn ogen wel duidelijk heel anders dan adoptie. Bij adoptie 'krijg' je een kind dat jouw kind wordt, ook juridisch. Bij pleegzorg bied je een kind een veilige plek maar word je, in de meeste gevallen, niet de ouder van het kind.

Mij gaat het er dus niet om dat pleegzorg net zoiets zou zijn als adoptie dus dat je dan net zo goed voor pleegzorg kunt gaan. Ik vraag me alleen af waarom je kiest voor adoptie en niet voor pleegzorg als je handelt uit ideologische motieven, dus omdat je kinderen wilt helpen. Voor adoptiekinderen zijn genoeg wensouders; zij vinden allemaal wel een plek. _{Er zijn zelfs aanwijzingen dat de vraag het aanbod hoog houdt.} Voor pleegkinderen is er juist een schreeuwend tekort aan goede plaatsen. Dus als het erom gaat kinderen te helpen, kun je met pleegzorg het meest bereiken.

Ook als je uit idiologische motieven een kind wilt opnemen dan betekent dat natuurlijk niet dat je persoonlijke voorkeuren er niet toe doen.

Ik vind dat stuk over Hilbrand Westra trouwens prima. Het geeft een duidelijk ideologische reden tegen adoptie en het lijkt me iets zinvols om over na te denken.

Nou, ik snap dat wel een beetje geloof ik. Bij pleegzorg blijf je altijd in contact met de ouders. die houden een vinger in de pap. Dat heeft een enorme impact op je gezin. buiten het feit dat als de ouders maar half weer op de rit zijn je dat kind weer in een instabiele situatie terug moet zetten. Het zijn voor mij redenen om zeker niet aan pleegzorg te gaan doen.

Bij adoptie ben je gewoon hoofdelijk aansprakelijk, kan je het doen en inrichten zoals je zelf wilt. lijkt me een stuk eenvoudiger.

Ik vind het stuk van Hilbrand Westra an sich heel prima. Ik vind de argumenten die hij aandraagt zeker zaken om mee te nemen in je beslissing of je in ieder geval in te verdiepen. Ik vind bijvoorbeeld het deit dat hij met zijn familie gebroken heeft, niet relevant. Ook de opmerking dat de meeste adoptiekinderen uit pure loyaliteit en dankbaarheid naar de adoptieouders niet over de negatieve kanten van adoptie zouden willen praten en denken. Ik denk dat het in de huidige tijd gewoon zoveel anders gaat, dat dat niet te vergelijken zal zijn met het gezin waarin hij opgegroeid is en de manier waarop dat gegaan is.

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 22:04 schreef Asyniur het volgende:

[..]

Maar dan suggereer je dat ze bijv in China wel wat doen om hechtingsproblemen te voorkomen en in Combodja niet
_{ik gebruik deze landen gewoon even als voorbeeld, ik weet niks van deze landen nog van evt verschillen in omgaang met (wees)kinderen, dit is puur fictief}

Bovendien verklaart het niet waarom die kinderen dan vaak pas ontsporen in de puberteit. Immers die onveilige hechting was altijd al aanwezig en zou dan al veel eerder problemen hebben moeten opleveren.

Pubers komen per definitie in een identiteitscrisis, maar het is afhankelijk van je temperament/karakter en tuurlijk ook opvoeding en hechting hoe goed je daar doorheen komt.

ik suggereer helemaal niets, ik spreek alleen over wat ik zelf meegekregen heb op dit gebied. bij kinderen die lang in het ziekenhuis moeten blijven is het namelijk ook een issue. het is een paar keer voorbijgekomen toen kiro in het ziekenhuis lag. ik heb geen flauw idee hoe het allemaal in zn werk gaat wanneer kinderen in het buitenland opgegeven worden voor adoptie. het maakt denk ik wel uit wanneer het kind vertrekt uit het oorspronkelijke gezin en/of hoe de tijdelijke opvang tot adoptie eruit ziet.

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 22:04 schreef Asyniur het volgende:

[..]

Maar dan suggereer je dat ze bijv in China wel wat doen om hechtingsproblemen te voorkomen en in Combodja niet
_{ik gebruik deze landen gewoon even als voorbeeld, ik weet niks van deze landen nog van evt verschillen in omgaang met (wees)kinderen, dit is puur fictief}

Waarom zou Simmu dat suggereren? Ik snap die opmerking niet helemaal. Volgens mij is hechtingsproblematiek universeel: een kind waarvan de primaire verzorger onvoldoende beschikbaar is, kan hechtingsproblematiek ontwikkelen. Dat kan wel op verschillende manieren tot uiting komen. Sommige kinderen onttrekken zich sterk aan contact (geremde type), andere kinderen zijn juist grenzeloos in de manier waarop ze contact maken en onderhouden (ontremde type). Het soort problemen waar deze verschillende soorten kinderen tegenaan lopen, kan dus ook verschillen. Hechtingsproblematiek kan zich uiten in "ontsporen" maar ook in angst of depressiviteit. En dáár speelt misschien een stuk cultuur en/of aanleg in mee.

quote:

Bovendien verklaart het niet waarom die kinderen dan vaak pas ontsporen in de puberteit. Immers die onveilige hechting was altijd al aanwezig en zou dan al veel eerder problemen hebben moeten opleveren.

Ja, de problematiek "moet" dan eerder zichtbaar zijn, maar het is niet zeldzaam dat er in de puberteit een escalatie plaatsvindt.

quote:

Pubers komen per definitie in een identiteitscrisis, maar het is afhankelijk van je temperament/karakter en tuurlijk ook opvoeding en hechting hoe goed je daar doorheen komt.

Ik denk dat je bij een kind met hechtingsproblematiek moeilijk onderscheid kunt maken tussen gedrag dat voortkomt uit een onveilige hechting en gedrag dat voortkomt uit een bepaald temperament. Een onveilige hechting gaat heel diep, het raakt aan het fundament van de persoonlijkheid(sontwikkeling) van kinderen. Al vóór de puberteit is er bij hen sprake van een identiteitscrisis en ze gaan daarom met een grote handicap de puberteit in. Ik zou daarom bijna durven stellen dat een kind met ernstige hechtingsproblematiek, ongeacht welk karakter, de puberteit niet goed kán doorkomen zonder intensieve sturing en begeleiding.

[ Bericht 0% gewijzigd door Cantare op 21-07-2011 23:42:08 ]

quote:

Op donderdag 21 juli 2011 22:23 schreef Ahava het volgende:
_{Er zijn zelfs aanwijzingen dat de vraag het aanbod hoog houdt.}

Wat betekent dit concreet?