Simply Red.
8 jaar geleden vroeg mijn moeder of ik de oude caviakooi wilde schoonmaken. Ze zei dat de buurvrouw het wilde lenen voor een logeetje. Tot mijn grote verbazing kwam mijn moeder boven met een klein bundeltje gewikkeld in een handdoek. Daar zat jij in. Wat was je klein! Je kwam uit de gesloten dierenwinkel om de hoek. De eigenaar had je daar gewoon achter gelaten. Gelukkig heeft mn moeder je daar nog weg kunnen halen.
Je had een heel mooie roodbruine kleur. Toen ik jou in die handdoek zag zitten vroeg ik heel blij: Hey, wie ben jij?
Simply Red zei mn moeder. En die naam hebben we voor je gehouden. Je was heel bang, en moest even wennen aan je nieuwe omgeving. Maar dat duurde niet lang. Zodra je gewend was hadden we een heel vrolijk kereltje in huis. Al kon je je buien hebben en dan was je wel erg knorrig. Al snel wilde je op schoot zitten en pakte je alles aan uit onze hand.
Maar ja, 1 cavia is ook maar alleen. Dus besloten we een vriendje voor je aan te schaffen, die noemde ik Bassie. Van Bassie wilde je helemaal niks weten! Je leek heel erg je best te doen om de oortjes van zn lijfje te scheuren. Dus moesten we voor Bassie een 2e kooi kopen. Hoewel ik dol was op jullie allebei had jij toch een speciaal plekje bij me.
2 jaar later ging ik verhuizen. Mn moeder wilde jullie houden, maar na even het huis op stelten gezet te hebben kreeg ik toch mijn mannetjes mee. Ik ging niet weg zonder jou.
toen je 5 jaar was, accepteerde je Bassie eindelijk als je vriendje. Jullie hebben nog een jaar gezellig in 1 kooi gewoond. Al liet je altijd duidelijk merken dat jij de baas was. Toen ging Bassie dood en was je weer alleen. Dus haalde ik na een tijdje 2 dames in huis om je gezelschap te houden. Ook van Elvis en Prestly wilde je alleen maar de oortjes afbijten, dus moesten die in de 2e kooi. Al ontdooide je na een tijdje wel wat, en vond je een uurtje met zn 3en best even gezellig.
Je vond het wel prima alleen, en dat ging 1.5 jaar goed. Ik merkte dat je niet meer at, en liet je toen nakijken bij de dierenarts. Een rotte kies was de boosdoener. Je moest onder narcose om die te laten verwijderen. Er zat een risico aan vast omdat je toch al 8 was. Maar verder was je gezond, dus vond ik inslapen ook geen optie en ik besloot je de kans te geven die je verdiende.
8 jaar lang had ik de zekerheid dat jij thuis op me zat te wachten. Jij was er altijd.
Je maakte me aan het lachen als ik chagrijnig was, en likte mn tranen weg als ik verdrietig was. Ik moest je die kans geven.
De volgende avond om 18.00 kon ik je eindelijk weer ophalen. Alles was goed gegaan, het was nu aan jou. Ik voerde je critical care en zorgde dat je altijd warm was en voldoende hooi had. Diezelfde avond was je al een klein beetje opgeknapt. De dagen erna leek het steeds beter te gaan met je, en ik durfde weer te hopen dat jij het wel zou redden nadat de 2 meiden waren overleden. Je bleef vechten voor je leven, en je leek steeds meer op te knappen. Je werd weer steeds vrolijker en begon zelf weer te eten.
Maar vanavond was je moe gevochten. Na het voeren ben je heel stilletjes ingeslapen. Je hebt je best gedaan Bikkel en ik zal je missen. Maar het is goed zo.
Dag lieve Simply.
Sorry voor de lap text. Maar ik moest even een heel groot ei kwijt. Dit beestje was echt mn maatje.