Opname in kliniek: Wat kan ik verwachten?

quote:

Op dinsdag 11 januari 2011 14:45 schreef iwannabehigh het volgende:

[..]

Ja je mag sowieso geen bezoek krijgen want is een gesloten instelling, zij was ook vrijwillig daar, maar ze ging vaak in het weekend naar huis toe.

Weet niet of je een laptop mee mag nemen, maar ze was daar wel eens online volgens mij. Hebben ze ook vast wel computers dan?

ONZIN! Dat het een gesloten afdeling is wil niet zeggen dat je geen bezoek mag krijgen.

quote:

Op dinsdag 11 januari 2011 11:49 schreef iwannabehigh het volgende:

[..]

Een vriendin van mijn zusje is daar geweest in de Viersprong! Wat toevallig. Voor 1 dik jaar, helaas krijg je daar geen bezoek, maar je mag af en toe in de weekenden wel naar huis. Maar ik dacht ergens anders en ik dacht dat die er mee was gestopt, dan hebben ze blijkbaar meerdere vestigingen. Die meiden waren daar met een hele groep en waren eigenlijk niet meer te houden; de leiding kon hun niet meer aan, maar er zijn wel meiden die goed terecht zijn gekomen. Ik heb filmpjes gezien van de leiding die daar helemaal gestresst werden omdat die meisjes toch deden wat ze wilden doen, als ze bijv. uit wilden gaan, gingen ze gewoon weg en gingen ze uit. Het is wel een gesloten instelling, maar vrijheid krijg je er opzich wel, behalve als je een gevaar voor jezelf bent. En je gaat ook vreselijke dingen zien, de vriendin van mijn zusje heeft bijv. gezien hoe iemand helemaal gek wordt omdat ze een herbeleving krijgt en dat ze haar eigen haar uit haar hoofd trekt, dat ze haarzelf in haar gezicht ging krabben etc. Zo heb je meer van die nare dingen. Toen ze daar voor het eerst kwam deden de meiden erg uit de hoogte tegen haar, omdat ze al een groep waren maar later kreeg ze toch een band met die meiden. Nu spreekt ze nog steeds met die meiden. Er wordt daar trouwens ook vaak zelfmoord gepleegd.. ze heeft daar ook een dierbare vriendin verloren.. Als je iets wilt weten kan ik je wel antwoord geven..

Pleuris luister hier ALSJEBLIEFT niet naar.
Ik weet niet van wie zij het zusje is, maar in die groep waarin dat meisje zelfmoord pleegde zat ik zelf, en herbelevingen, filmpjes, haarzelf krabben? Ik word witheet van dit bericht, want dat soort dingen hebben er nooit plaatsgevonden. De enige filmpjes die er zijn zijn de herinneringen aan mijn overleden vriendin, dus ben best benieuwd wie 'haar zusje is'. Ze kwam er later bij, dan heb ik wel een beeld bij wie dat kan zijn, en diegene is eruit gekicked wegens drugs en drankgebruik, liegen en manipuleren. Zo zie je maar weer Ben dus heel benieuwd over wie we het hier hebben, want dit gaat hier wel om mijn vriendinnen, tevens zat ik zelf in die groep.
Bovendien, gesloten opnamen?! Kind, wat praat je?! De viersprong is geheel vrijwillig en helemaal open, we mochten gaan en staan waar we wilden zolang het niet onder therapie tijd was, en ook naar de kroeg, zolang we maar om 11 weer binnen waren ja?
Ook bezoek kan je gewoon ontvangen, al dan wel niet op de afdeling zelf. Dus ik zeg: Bullshit, was zelf 1 van die meiden als waar zij het hierboven over heeft

Kijk, nu wordt het interessant.

LET OP: Haal verschillende klinieken niet door elkaar!! Er zitten veel verschillen tussen!!

Ik ben zelf iets meer dan een jaar geleden opgenomen geweest in de Viersprong.

Er zijn een paar dingen die belangrijk zijn, als je het over ervaringen hebt in de Viersprong. het is namelijk zo dat er verschillende groepen/afdelingen en behandelmethode zijn, die ook verschillende visies en regels hebben.

Maar waar je ook zit binnen de Viersprong, ik kan me niet voorstellen dat agressie van patiënten wordt getolereerd. Tijdens mijn opname heb ik 1 keer iets meegemaakt van agressie, er werd direct ingegrepen en die aanstichter heeft uiteindelijk haar therapie moeten beëindigen.
Op sommige sites zie je spookverhalen over de 'kuil', maar dat zijn enorm opgeblazen verhalen van vroeger en is nu niks meer van over!
Over het algemeen denk ik dat het erg moeilijk is voor een buitenstaander om sommige dingen te begrijpen die binnen de Viersprong gebeuren. Je kan namelijk bepaalde gebeurtenissen niet los van elkaar zien.

Wat ik ontzettend goed aan de Viersprong vind is dat ze een erg uitgebreide intake doen, waarna ze je een advies geven. Ook als ze denken dat je beter iets anders kan doen, zullen ze je dat zeggen. Natuurlijk weet je nooit van ter voren hoe een behandeling uitpakt, omdat ieder persoon anders is.

Even een kleine uitleg over de verschillende groepen/behandelingen die klinisch zijn. (voor zover ik het weet!)
Er zijn verschillende groepen:
IKDP
IKP
Kliniek
jongerengroep

De IKDP is een behandeling voor mensen met meervoudige complexe persoonlijkheidsstoornis. Het is een behandeling van 6 of 9 maanden. Ik weet hier het meeste van omdat ik deze behandeling heb gedaan. Later zal ik hier meer over vertellen.

De KDP is een behandeling voor mensen met een
'eenvoudige' persoonlijkheidsstoornis. Het is een behandeling van 6 maanden (dacht ik). De 1e helft van de behandeling ben je een 'junior' je krijgt een 'senior' begeleider (senior is iemand die in de 2e helft van zijn behandeling zit) die je helpt. Je krijgt een soort van contract waarin je een doel, stelling, vraag hebt waar je je op richt tijdens de behandeling. (enkele vb die ik nog kan bedenken: 'ik mag kind zijn' of juist: 'ik ben volwassen' of: 'is dit wat ik doe/zeg wel echt goed voor me' ).

De kliniek is minder 'streng' dan de IKDP en KPD. Ik weet niet zo goed welke mensen hier precies terecht komen en weet er niet zo veel van. Ik weet wel wat verschillen. Buiten de therapieblokken om worden de mensen in de kliniek erg 'vrij' gelaten, terwijl bij de IKP en de IKDP de therapie dan eigenlijk doorgaat. Ook wordt contact tussen de patiënten in het weekend en na de therapie aangemoedigd, terwijl dat bij de IKP en IKDP niet de bedoeling is.

De jongerengroep weet ik helaas niks van af.

Ik heb zelf dus in de IKDP groep gezeten. In mijn 11 week heb ik wat vrienden een uitgebreide mail geschreven met een uitleg over de behandeling en mijn beleving. Het is een lang verhaal, maar misschien voor sommige van jullie wel interessant. Het gaat dus specifiek over mijn bevindingen in de IKDP groep!

-------------------------------------------------------

MAIL:

Deze week zit ik voor de 11e week in de Viersprong (van de 39 totaal). Ik ben dus over het eerste kwart heen en ik wil jullie graag een beetje een update geven over hoe het hier is. Omdat ik het zo duidelijk mogelijk heb proberen neer te zetten is het een erg lang verhaal geworden. Ik heb het daarom in 2 stukken verdeeld. Het 1e stuk gaat over mijn ervaringen end en het 2e stuk gaat wat meer over de regels, structuur en de theorie achter de therapie.
Lees wat je wilt lezen en lees niet wat je niet wilt lezen Wink

mijn ervaringen
Ik ben al redelijk gewend geraakt aan het leven en alles hier, al denk ik dat het nooit écht zal wennen.
Voor de opname dacht ik dat ik het heel erg moeilijk zou hebben met de strenge regels en de structuur. Al snel merkte ik echter dat ik het juist fijn vond, omdat het me duidelijkheid en houvast geeft. Natuurlijk zijn er ook een hoop regels waar ik het nut niet van zie of waar ik het niet mee eens ben, maar het is ook ondereel van de therapie om te leren wat je daar dan aan beleeft en hoe je daar het beste mee om kan gaan. Dat laatste begint me redelijk goed af te gaan (al word ik ook weleens opstandig of boos).

Tijdens mijn eerste periode ben ik erg hard aan het werk geweest. Ik wilde leuk gevonden worden (vooral de eerste 3 weken), wilde actief zijn, andere helpen en zelf zo snel en hard mogenlijk vooruit gaan. Tijdens mijn 3e zitting (gesprek met de psychotherapeut) ben ik er (met hulp) achter gekomen dat ik mezelf vaak klemzet door hard te werken. Dit harde werken gebruik ik als vlucht (uitleg staat in het 2e stuk) zodat ik niet bij mezelf stil hoef te staan (en geen angst of verdriet hoef te voelen). Dit vluchten doe ik soms door me erg op iemand anders te richten (en diegene te helpen), door praktische dingen te gaan regelen of door alles cognitief te gaan beredeneren. Vanaf het moment van de zitting probeer ik me bewust te worden van de momenten waarop ik hard werk en dat lukt me steeds beter. Soms probeer ik op die momenten stil te staan bij mijn angst, beleving en gevoel. Ik vind dit soms nog erg moeilijk om te doen, vooral omdat het verwarrend en onnatuurlijk voor me is om mijn oude patronen los te laten. Daarnaast vind ik het ook lastig omdat ik niet altijd iets beleef of voel als ik stil sta bij mezelf. Naast de vlucht van hard werken, neem ik soms een sterke rol aan als vlucht. Dit is iets dat ik al jaren doe en ook van mezelf herken. ik probeer deze rol hier nu zoveel mogelijk los te laten, al lukt dat zeker nog niet altijd.
Alles wat ik doe wil ik ook nog eens goed doen. Als ik iets niet goed doe word ik daar soms erg verdrietig van. Als iemand me feedback geeft, vat ik dat vaak op alsof er gezegd wordt dat ik het niet goed doe (waar ik dan verdrietig van word of juist boos).
Wanneer ik verdriet voel, vind ik het soms moeilijk om er echt bij te komen en het te uiten. Van de andere kant is het verdriet soms zo groot dat het lijkt dat het me gaat overspoelen. Wanneer het zo groot is, is het eigenlijk geen verdriet meer, ik huil dan wel, maar dan is het eerder huilen uit wanhoop en niet uit verdriet.
Omdat ik met mijn boosheid soms beter om kan gaan dan met mijn verdriet, stop ik mijn verdriet wel eens weg door boos te worden. Dan hoef ik me dus alleen nog maar op mijn boosheid te richten en niet op mijn verdriet. Dit is natuurlijk niet goed voor mezelf en ik probeer me hier bewust van te worden en het te veranderen.

Het gaat met mij erg op en neer, soms voel ik me redelijk en soms ben ik erg verdrietig. In mijn 3e en 4e week heb ik erg getwijfeld of ik wel door zal gaan met de behandeling. Mede doordat ik steeds meer het nut ging inzien van de behandeling, heb ik doorgezet. Nog steeds heb ik momenten dat ik hier echt weg wil en graag naar huis wil. Van de andere kant leer ik hier erg veel, ik krijg steeds meer inzichten in mijn eigen patronen en word me er ook steeds bewuster van. Verder heb ik in de afgelopen weken ook wat meer rust in mezelf ervaren. Ik zie dus ook het nut van de behandeling in en dat zorgt er steeds voor dat ik doorzet.
Ik merk in het leven buiten de Viersprong al een beetje dat ik verander. Ik ben me vooral meer bewust van alles dat ik doe, beleef, voel, denk, maar ook wel wat andere doen en zeggen. Van de ene kant vind ik het heel fijn om een verandering te merken, omdat dat me hoop geeft. Van de andere kant vind ik het ook moeilijk, zo merk ik dat ik soms minder vrolijk doe en gezellig ben (wat ik vroeger vaak als rol speelde), sommige grapjes vind ik niet meer leuk, of ik erg me aan mensen als zij b.v. cynisch zijn of (in mijn idee) belangrijke dingen niet serieus nemen. Tussen de structuurtijden door ben ik soms erg geneigd om me terug te trekken. Ik vind het fijn om soms alleen te kunnen zijn, om even uit de 'therapie-sfeer' te zijn. Het is eigenlijk niet zo goed voor me om dat te doen (omdat ik dan weer makkelijker in mijn oude patronen kan terug schieten).

Het leven met 8 andere mensen valt me op zich wel mee. ik slaap nu met 2 meiden op een slaapkamer en dat gaat eigenlijk best goed. Ik had verwacht dat ik hier veel meer moeite mee zou hebben, maar dat is niet zo. Ik vind het wel heel moeilijk dat er tijdens de pauzes/ vrije tijd ook nog steeds wordt 'getherapied'. als je dan iets doet, dan wordt je soms nog steeds bevraagd. Vaak zitten er in de woonkamer 2 of 3 mensen serieus te praten, waardoor de sfeer heel drukkend is. Het merendeel van de grapjes wordt bevraagd en op iedere slak wordt zout gelegd (Dit wordt gedaan om je bewust te maken van alles dat je doet, vindt en voelt).

De weekenden zijn nog erg zoeken voor me. Ik wil van de ene kant zo veel mogelijk genieten en veel dingen doen, terwijl het ook heel belangrijk voor me is om dat juist niet te doen, om rust te nemen en bij mezelf stil te staan. Ik leg nu soms veel druk op het weekend, dat alles perfect moet verlopen, wat me dan weer heel veel druk geeft, waarvan ik zo gestrest raak, dat het juist tegengesteld werkt. Ik moet dus echt proberen om rustig aan te doen in de weekenden en vooral ook vooraf (bijna) niets te plannen. Ik vind het echt heel erg fijn om in de weekenden lekker thuis te zijn!!

Ik kan hier gelukkig wel sporten. Het is soms zoeken naar tijd en ruimte in het rooster, maar het lukt me vaak wel. Ik heb een 2e racefiets gekocht en die staat nu hier, meestal ga ik minstens wel 1 keer in de week fietsen. Op maandagavond gaan we vaak met een klein groepje (medepatienten) sporten in de sporthal of tennisbaan die we hier kunnen reserveren.
Ik vind het erg fijn dat ik dit kan blijven doen, zowel omdat ik dan een beetje fit kan blijven, maar ook om af en toe eens niet te "therapien".

Ik kan op internet op de centrale pc (die je moet reserveren), dus ik kan af en toe mijn mail lezen. Buiten de therapieblokken en eten om, mag ik mijn mobiel gebruiken wanneer ik wil. Dit mag dan wel alleen als je van het terrein af bent. Als je op het terrein bent, dan moet je telefoon altijd uit staan.

De therapie
Om een beetje een beeld te geven van hoe het hier is:
We ontbijten van 7.55 (niet 7.54 of 7.56) tot 8.15 (niet 8.14 of 8.16). Dit ontbijt is ook therapie en er is een gezamelijk gesprek (steeds maar 1 iemand aan het woord dus) waarbij het de bedoeling is dat dit een serieus gesprek is. Na het eten moet je met je eigen bord en glas naar de keuken lopen (niet ook die van een ander) en mag daarna pas de rest van de tafel worden opgeruimd. 2 mensen wassen en drogen vervolgens af (terwijl er een vaatwasser in onze keuken staat, die we dus niet mogen gebruiken).
Verder moeten we altijd met z'n allen bij de therapieblokken zijn (als er 1 iemand ontbreekt, dan mag de therapie niet doorgaan), alleen als je een afspraak hebt (bv met de psychiater voor medicatie) of minstens 38,5 graden koorts hebt, dan mag je afwezig zijn.
We mogen geen autorijden en alcohol drinken (ook niet in het weekend) en we mogen niet naar De Viersprong worden gebracht of opgehaald in het weekend (verplicht met OV dus).
Je telefoon mag in huis en op het terrein niet aanstaan, alleen buiten het terrein en op het toegangspaadje.
Als je iets doet dat niet overeenkomt met de regels en afspraken, dan moet je een gesprek met de milieutherapeut voeren (wat vaak erg zwaar is).

Iedere dag moeten we om 7.35 op zijn en we mogen pas om 22.30 gaan slapen. 2 dagen in de week hebben we tot 19.00 programma en de andere 2 dagen tot 21.00, op vrijdag mogen we om 15.30 weg. Door de dag heen hebben we een paar keer een pauze van 10 minuten, 1 keer van 30 minuten en 1 keer van een uur (is niet precies hetzelfde iedere dag). Ook de maaltijden zijn therapietijd. Er wordt dan altijd een centraal gesprek gevoerd en vaak zit er ook een therapeut bij.
We mogen gelukkig ieder weekend naar huis toe, dat vind ik heel fijn. Op zondag moeten we om 20.00 terug zijn (m.u.v. zondagen als er een groepslid weggaat, dan moeten we om 12.30 terug zijn). 1 keer in de 2 weken ben ik op woensdag vrij van 10.00 tot 22.00, deze dag mag ik zelf (na overleg met de groep) invullen.

We zijn met 9 mensen in de groep. Van deze 9 mensen zijn er 3 die 6 maanden worden opgenomen en de rest 9 maanden. Iedereen is op een andere datum begonnen en dus zitten er mensen in de groep die er net zijn en mensen die bijna klaar zijn. De problematiek verschilt per persoon, maar we hebben ook allemaal 1 ding hetzelfde. Wat we namelijk allemaal doen is (onbewust) ons gevoel onderdrukken. Wij hebben allemaal ons gevoel van jongs af aan (onbewust) onderdrukt. De meeste mensen hier onderdrukken hun gevoel omdat het pijn doet, of omdat je niet weet hoe je er mee om moet gaan, of omdat het hen vroeger zo geleerd is. Het nadeel van dit onderdrukken is dat je je gevoelens niet verwerkt en dat deze zich in jezelf 'opstapelen' (Het niet uiten van je beleving en gevoelens helpt hier ook aan mee). Omdat het dan te hoog opgestapelt kan worden, kan het er soms ongecontroleerd of op ongepaste momenten uitkomen. Het kan ook zo zijn dat het in jezelf blijft zitten, maar dat dit op je algemene stemming slaat, wat kan leiden tot een depressie. (of een combinatie van depressie en ongecontroleerd uitten).
We hebben dit onderdrukken van de gevoelens op de volgende manier geleerd (een beetje theoretisch, maar misschien geeft het een beetje duidelijkheid):
Als je je gevoel niet wilt voelen dan kan je hier je angst voor zetten(onbewust).
Wat je dan doet is jezelf zo angstig maken, dat je angst veel groter wordt dan je verdriet/pijn, waardoor je alleen nog maar je angst voelt. Die angst uit zich in je lichaam door 'angstsignalen'. Dit is bij mij bijvoorbeeld: hoge/harde hartslag (kan in rust gerust 130 zijn en voelbaar zonder met mijn hand op mijn hart of pols te voelen), hoge ademhaling, kortademigheid, overmatig zweten, oorsuisen, mijn tanden/kaken op elkaar klemmen, hoofdhuid straktrekken, spieren aanspannen etc.
Omdat het heel vervelend is wanneer je angst zo hoog is, kan je daar dan weer voor vluchten, dit kan je doen door: afleiding te zoeken, cognitief redeneren, je heel sterk/stoer voor te doen, boos te worden, je terugtrekken etc. Dit vluchten hebben we ons ook al op jonge leeftijd aangeleerd en dit is voor ons een vast patroon geworden (en is dus moeilijk te doorbreken).
Wat wij in de therapie doen is leren inzicht te krijgen in deze patronen (vluchten of angstig worden) die we ons hebben aangeleerd. Als we dan inzicht krijgen in deze patronen, dan proberen we ons bewust te worden van elke keer dat we dit doen. De volgende stap is dan het doorbreken van deze patronen en om nieuwe patronen aan te leren. Dit kan dus zijn: het daadwerkelijk voelen van ons verdriet/pijn, het zelf bewust kort inzetten van angst/vlucht omdat het op dat moment tijdelijk beter is, of proberen de oorzaak van je verdriet aan te pakken.

De therapie is er naast het veranderen van deze patronen ook op gericht om er achter te komen waarom we deze patronen ons vroeger hebben aangeleerd. De reden is bij iedereen verschillend. Bij sommige komt het door hun opvoeding, problemen vroeger, trauma's die ze hebben meegemaakt, omdat ze kwetsbaarder zijn dan andere mensen etc. Bij mij is het nog erg onduidelijk waarom ik mij deze patronen heb aangeleerd. De therapeuten twijfelen bij mij een beetje of er ook een diagnostische reden voor is (bv dat ik een beperking heb in mijn hersenen). Deze week wordt er een onderzoek gestart om dit verder te bekijken. Ik ben nu al 3 weken aan het wachten op dit onderzoek en dat frustreert me. Ik heb het idee dat deze tijd namelijk niet helemaal optimaal kan besteden en dat vind ik erg moeilijk.

Al het gevoel moeten we hier met een vergrootglas bekijken en benoemen in de 4 B's: bedroefd, boos, blij of verdrietig. Al het gevoel kan namelijk in deze 4 B's worden ingedeeld. Ik vind dat soms wel heel moeilijk, omdat je dan een heeeeeeel klein beetje irritatie dat je hebt (omdat iemand zijn voeten bv niet veegt) meteen als boosheid moet uitten. Ik snap echter wel dat dit nodig is om er voor te zorgen dat je ieder gevoel (hoe klein ook) serieus neemt en dus ook niet stapelt.
Naast bovengenoemde dingen leren we natuurlijk ook hoe we met bepaalde situaties het beste om kunnen gaan.
Enkele dingen die ik daar uit heb gehaald heb ik hieronder genoemd:
-Als je het idee hebt dat iemand iets bepaald denkt over jou/de situatie en het is belangrijk voor je, check het dan door te vragen aan die persoon hoe hij/zij er over denkt. Bij mij is het heel vaak het geval geweest dat mijn idee niet klopte. (dus als je denkt dat iemand boos op je is, vraag dan aan die persoon of dat klopt).
-We leren hier onze verantwoordelijkheid nemen over dingen die je hebt gezegd en gedaan. Ook als je iets doet dat je liever niet had gedaan en je fouten toegeven (en daar dan zelf zo goed mogelijk leren omgaan dat je iets fout hebt gedaan)
- We leren hier ook om je eigen ruimte in te nemen (bv ervoor zorgen dat er voor je eigen 'beurt' evenveel tijd is als voor de beurt van een ander)

Tijdens de week hebben we meestal deze therapieblokken:
-Sociotherapie:
-koffie, thee, maaltijden, (als therapie, dus met een centraal, serieus gesprek)
-procesgesprek (iedereen vertelt waar hij/zij in het proces staat),
-beeldverslag (2 keer in de week 3 minuten film opnemen waarin je vertelt hoe het gaat en waar je mee bezig bent),
-zorg ('s avonds voor het slapen gaan en 's ochtend komt er iemand met je praten hoe het is)
-weekendbespreking (voor en na het weekend -voor: je plannen bespreken en hoe je je proces meeneemt - na: evalueren)
-Vaktherapie:
-bewegingstherapie (therapie dmv beweging in de sporthal, er wordt 70% gepraat en 30% bewogen),
-Beeldende Therapie (je kan hier je emoties/gedachten/beleving uiten op een creatieve manier -bv tekenen, schilderen, kleien)
-Lichaamswerk (Hierbij leer je je angstsignalen kennen, herkennen en erkennen. deze therapie is alleen in de eerste 10 weken van je opname)
-Boogschieten (boogschieten in het teken van concentratie, angst en bij jezelf zijn)
-Psychotherapie
-Zittingen (iedere 3 weken heb je een zitting van 1uur en 15 min. In de zitting praat je met je hoofdbehandelaar -de psychotherapeut- over bv hoe je nu met dingen omgaat, je gevoelens en emoties, je proces of over vroeger. Het is een individueel gesprek, maar al je groepsgenoten zitten wel mee te kijken van de zijkant. Dit om ervoor te zorgen dat iedereen van elkaar op de hoogte blijft, maar ook omdat je van elkaars zittingen kan leren. De groepsgenoten mogen niks zeggen).
-Nagolfzitting (na een zitting is de nagolfzitting, hierin mag iedereen vertellen wat hij/zij aan de zitting heeft beleefd).
-Groepszitting (hetzelfde als een zitting, maar dan met de hele groep).

EINDE MAIL
----------------------------------------------------------------------------
Dit was het einde van mijn mail.
Uiteindelijk heb ik na 5 maanden mijn behandeling moeten stoppen omdat het te zwaar en te veel voor me werd.
Ik had het toen zo moeilijk dat ik zelfs even op een crisisopvang ben opgenomen geweest.
Ondanks dat heb ik nooit spijt gehad van deze geïnvesteerde tijd en energie. Ik vind de mensen die bij de Viersprong werken erg professioneel en er is een hele duidelijke behandelmethode.

Ik heb in De Viersprong heel erg veel geleerd en uiteindelijk ben ik er veel beter van geworden.

Het beste voor iedereen!!

Wow respect hoor dat je die mail hier durft te posten! En je hebt het echt heel goed verwoord allemaal!

Maar wat me wel opvalt is hoe streng het is! Geen telefoon op het terrein en je mag zelfs niet eens weggebracht/opgehaald worden als je op weekendverlof gaat. Wat is daar de reden van? Het lijkt me echt heel lastig als echt de hele dag therapietijd is. Maar aan de andere kant ga je zo wel écht de confrontatie aan natuurlijk.

Jammer dat je de behandeling hebt moten stoppen omdat het te zwaar werd. Kon/wilde je niet overstappen naar een andere vorm dan? Want je hebt nu natuurlijk wel de zwaarste vorm gedaan die er is.

Hoe gaat het nu met je als ik vragen mag?

Het komt bij mij ook als enorm streng over. Ook het opruimen, dat je niet eens voor iemand anders een bord mag meenemen.

Zelf heb ik een zelfde soort traject gedaan voor jongvolwassenen. En ik was erg blij dat er niet overal regels over waren, bijvoorbeeld ook over telefoongebruik. Wel kon je er op worden aangesproken natuurlijk, als je je bord niet opruimde of constant met je telefoon zat. Maar zo streng, dat lijkt me niks.
En ook dat er maar één serieus gesprek mag worden gevoerd. Brr, komt me heel schools, star en onvrij over.

Wel knap dat je het hebt gedaan en vijf maanden hebt volgehouden. Ik weet dat hoe zwaar het is.

Uhm ik zou stapelgek worden (gekker als ik al was) in 'n kliniek zoals De Viersprong, serieus waar.

Zonder ff het hele topic door te lezen wat ik zeker nog ga doen: wat moedig!

Ik ken persoonlijk iemand die op de viersprong heeft gezeten op de jeugdafdeling..

Na lang wikken en wegen, vooral vanwege de reistijd, heb ik zelf gekozen voor een kliniek in Eindhoven.
Ook ik ga in opname voor een jaar, dat staat vast.
Ik sta 100% achter de keuze die mijn psychiater en ik hebben gemaakt maar man ik vind het ergens ook doodeng.

Heel veel sterkte.


Ohja en dat BzB nr..
Tuuuurlijk wat een nr zeg..
Mooiste is dat 1 van de bandleden zelf open gesloten afdeling van een ggz-instelling werkt
Moest ik even aan denken..
Sorry voor de onnuttige info..

quote:

Op dinsdag 22 januari 2013 15:23 schreef sami_2u het volgende:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wauw respect voor je openheid!

quote:

Op dinsdag 22 januari 2013 23:37 schreef Jovatov het volgende:
Het komt bij mij ook als enorm streng over. Ook het opruimen, dat je niet eens voor iemand anders een bord mag meenemen.

Zelf heb ik een zelfde soort traject gedaan voor jongvolwassenen. En ik was erg blij dat er niet overal regels over waren, bijvoorbeeld ook over telefoongebruik. Wel kon je er op worden aangesproken natuurlijk, als je je bord niet opruimde of constant met je telefoon zat. Maar zo streng, dat lijkt me niks.
En ook dat er maar één serieus gesprek mag worden gevoerd. Brr, komt me heel schools, star en onvrij over.

Wel knap dat je het hebt gedaan en vijf maanden hebt volgehouden. Ik weet dat hoe zwaar het is.

Idd, helemaal bij het ontbijt, dan heb ik echt nog geen zin in serieuze gesprekken hoor