Defensie
De Turkse defensie bestaat uit het leger, de marine en de luchtmacht. De gendarmerie en de kustwacht opereren in vredestijd als onderdeel van het ministerie van Binnenlandse Zaken. In oorlogstijd zijn ze ondergeschikt aan het leger en de marine.
De defensie van Turkije is op de Amerikaanse strijdkrachten na, de grootste gewapende macht in de NAVO. Ongeveer 1,1 miljoen personen zijn op het ogenblik in actieve dienst bij de Defensie. Elke mannelijke staatsburger die gezond is, moet in het leger dienen voor een periode variërend van drie weken tot vijftien maanden, afhankelijk van je opleiding en baanlocatie. Dienstweigering is niet mogelijk. Turkije is één van de vijf NAVO-lidstaten die deel uitmaakt van de 'nuclear sharing' beleid van de alliantie, samen met België, Duitsland, Italië en Nederland.[37] Een stuk of 90 B61-kernbommen bevinden zich op de Luchtmachtbasis Incirlik, waarvan er 40 kernbommen toegewezen zijn voor het gebruik van de Turkse luchtmacht. In 1998 kondigde Turkije een programma aan ter waarde van 160 miljard dollar over een periode van twintig jaar voor de modernisering van de Defensie in diverse projecten, waaronder tanks, straaljagers, helikopters, onderzeeërs, oorlogsschepen en aanvalsgeweren. Turkije is een niveau 3-partnerland van het Joint Strike Fighter-programma (JSF).[38] Turkije doet mee met de internationale missies in het kader van de Verenigde Naties en sinds 1950 van de NAVO, inclusief de vredesmissies in Somalië, Joegoslavië en de ondersteuning van coalitietroepen in de Eerste Golfoorlog. Turkije onderhoudt 36.000 troepen in de Turkse Republiek Noord-Cyprus en heeft sinds 2001 troepen in Afghanistan als onderdeel van de International Security Assistance Force (ISAF). In 2006 heeft het Turkse parlement een vredesmacht van ongeveer 700 grondtroepen en patrouillevaartuigen ingezet als onderdeel van de United Nations Interim Force In Lebanon (UNIFIL) in het kielzog van het Israëlisch-Libanese Oorlog.[39]
De stafchef van de Turkse strijdkrachten wordt benoemd door de president en legt verantwoording af aan de minister-president. De stafchef dient een termijn van twee jaar. De ministerraad is verantwoordelijk aan het parlement over vraagstukken op het gebied van nationale veiligheid en de adequate voorbereiding van de strijdkrachten ter verdedigen van het land. De bevoegdheid om een oorlog te verklaren en om de gewapende troepen te stationeren naar het buitenland of elders in Turkije berust uitsluitend bij het parlement.[40] De huidige stafchef van de Turkse strijdkrachten is Ik Koaner.[41]
( Bron; Wikipedia )