Ik had gisterenavond een toneelvoorstelling. Een paar minuten voor ik op moest dacht ik, 'ik ga toch nog ff naar de wc.' En daar zag ik een beetje bloed.
Daarna huilen, gerustgesteld en het toneel opgegaan.
Vannacht alleen maar gedroomd over bloedverlies. Vanochtend een vriendin gevraagd of ik haar Angelsounds mocht lenen omdat ik het hartje wilde horen.
Ik hoorde alleen mijn eigen hartslag.
Toch huisartsen post gebeld en mocht langskomen. Zij luisteren, niks. Toen naar verloskundige, niks. Toen een echo... het lag stil en was te klein voor de leeftijd.
Maar ze wilden het zeker weten, dus gynaecoloog erbij gehaald.
Die deed uitwendige en inwendig onderzoek en al snel zagen we dat het hartje niet klopte.
De lengte kwam niet overeen met wat het had moeten zijn: 11 wkn en 3 dagen. We hebben het hartje nog gehoord met 13 wkn en 2 dagen.
Waarschijnlijk toen al kleiner dan dat ie had moeten zijn en ook waarschijnlijk niet lang daarna overleden.
Hoe het voelt, niet te omschrijven. De oermoeder in mij wil het nog steeds beschermen, wil niet dat het eruit gaat. Ik voel me ook nog steeds met zn tweeën. Kan ook niet geloven dat het dood is maar het is wel zo.
En nu... nu moet ik afscheid nemen van dit kindje. Iedereen vertellen dat het niet meer leeft. Ik vind het serieus een hel. Je Suus misschien kunnen zeggen dat t overdreven is oid omdat het zo oud niet was maar damn het valt echt superzwaar.
Nu proberen te slapen. Morgen niet werken en dan dinsdag de 'bevalling'.
Liefs...
Tralalalaaa