Ik reageer hier niet supervaak, niet uit desinteresse, maar meer omdat ik dan op iedereen wil reageren, en dat kost nogal wat tijd. Dus, daar gaan we.

Caroline, dat je de dag vult met nutteloze activiteiten, herken ik wel.

Maar hou je je wel aan je lijstje van 3 nuttige dingen per dag? Of gaat dat niet meer?
Sylvana, qua loslaten, helpt het om iets heel anders te gaan doen, waarbij je echt je moet concentreren op wat je doet?
DragonFire, mag ik vragen waarom er geen andere medicijnen zijn geprobeerd? Je gaf aan dat Prozac eigenlijk niet heel veel voor je deed
Oh, en wat je schrijft over levenslange medicatie, dat geldt alleen voor een puur unipolaire stoornis. Als er sprake is van een bipolaire component is het per definitie biologisch, en zit je dus tot het einde der tijden aan de pillen vast.
Francis, heb je lekker gedoucht? Vwb je kaak, iets heel praktisch. Je hebt bij de apotheek van die spuitjes met een gebogen voorkant, waarmee je water (of andere vloeistoffen) kan spuiten. Dan zou je na het eten dat gat meteen kunnen schoon spoelen. Of eerst schoonspoelen met water en dan ff spoelen met chloorhexidine (ook te verkrijgen bij de apotheek). Ik spreek uit ervaring met verstandskiezen en gaten in kaken. (Al heeft hij bij mij überhaupt niet gehecht (te groot gat) en eerst gevuld met vette watten en daarna dus alleen gespoeld met water.)
Piertjj, fijn dat het gesprek goed ging!
Swietje, ik kan me voorstellen dat het even schakelen is. Maar bedenk je wel, doordat je nu aan jezelf gaat werken, gaat je geheim ook weg. Het is ff moeilijk, maar daarna is het beter dan dat het eerst was.
MOD, als deze psych je niet kan helpen, kan je altijd naar een ander gaan.

Open deur, ik weet, maar toch.
Even over mezelf

Afgelopen maandag hadden we een Fok!meet. De donderdag ervoor was een andere afspraak die ik had afgezegd, omdat ik een relatief drukke week had gehad. Met een continue krijsende peuter was het weekend ook niet geheel positief, maar ik ben toch gegaan. Ondanks dat mijn gevoel zei dat ik eigenlijk niet moest gaan. Maar ja, je moet toch door. Ik kan niet tot in de oneindigheid onder mijn steen leven en sociale dingen uit de weg gaan? Als je niet probeert, weet je niet of het lukt, nietwaar?
Het begon prima, maar na een half uur ben ik toch redelijk ingestort. Helemaal bibberen en alles. Dus ik een boterhammetje eten, en stuur manlief een sms (was nog best moeilijk met trillende handen) dat het eigenlijk totaal niet gaat. En toen kwam de gastvrouw aanlopen, keek naar me en zei het is te druk voor je, hè? Hoppa! Ik heb een uur lang gejankt als een kind.

Daar gaat de gezellige meet
Wat wel positief is, is dat ik wel de emoties heb toegelaten, en niet ben gaan maskeren of zo. En eenmaal thuis (het is ook een half uur rijden, dus dat geeft ook wel wat lucht) was het eigenlijk weer goed. Ondanks de heftige instorting was ik weer snel op de been. Dus ja, we gaan vooruit. De drempel om (kleine) dingen te doen wordt ook steeds lager, en dat is fijn. Ik begin ook weer geïnteresseerd te raken in anderen, dat is een hele tijd anders geweest Maar ik durf niet te vertrouwen op die vooruitgang. Want als je erop gaat vertrouwen en er gebeurt weer iets, dan is de klap weer ongenadig hard. Jottem, nog een beschermingsmechanisme.

Qua therapie voel ik me al iets beter bij deze mevrouw. Volgende week weer afspraak. Dan heeft zij uitgezocht waar de kortste wachttijd is voor vervolgtherapie (psychotherapie) en waar dat dan is. En mocht er een wachttijd zijn, brengt ze me in contact met een maatschappelijk werker, om de tussentijd te overbruggen. Die doet dan wel geen therapie, maar kan me wel begeleiden met het langzaam proberen op te pakken van dingen. We zullen zien.