LIF Lifestyle
Alles over gezondheid, uiterlijke verzorging, mode, kleding, make-up, tabak, etc.
Toch maar even plaatsen hier, wellicht komen er wat nuttige/interessante reacties. Een paar maanden geleden is mijn vader (70) naar de huisarts geweest met wat problemen met zijn maag. Uiteindelijk heeft hij 2x een onderzoek met zo´n slang door zijn keel gehad. Er leek een zweertje te zitten onderaan zijn slokdarm en daar zijn wat hapjes uit genomen. Uiteindelijke uitslag: kanker.
Nu zijn ze gisteren bij de oncoloog geweest. Uit een nieuwe scan bleek dat de lever niet is aangetast en dat daarom een operatie mogelijk is. Voordat ze gaan opereren zou hij aan de chemo en bestraling moeten. De operatie is erg zwaar en daar wringt de schoen. Hij is een jaar of 10 geleden geopereerd aan zijn kaak, waarbij er nogal wat complicaties optraden tijdens de operatie en hij erg lang onder narcose bleef. Sindsdien heeft hij het geheugen van een zeef lijkt, of concentratieproblemen wellicht, maar hij kan bijvoorbeeld geen boek meer lezen want na 2 bladzijden is hij al kwijt waar het over gaat. Erg vervelend en ook de verdere nasleep van die operatie heeft hem niet echt goed gedaan.
Nu staat hij erg in tweestrijd. Wel of niet opereren. Iedereen zou in eerste instantie roepen: Natuurlijk! Maar hij twijfels. Hij voelt zich nog kiplekker, fietst nog bijna dagelijks, heeft totaal geen problemen met eten en heeft dus ook echt nog niet het idee dat hij doodgaat. En dan zijn de vooruitzichten van een chemokuur, bestraling en een zware operatie niet bijzonder prettig te noemen. Hij heeft de arts 2 weken ´bedenktijd´ gevraagd om erover na te denken.
Hebben meer mensen dit meegemaakt, zelf of bij naaste familie, en wat is jullie verhaal/mening? Ik ben erg benieuwd. Ik kan me goed voorstellen dat hij geen operatie wil, maar ja... Wat dan? Iedere maand terug voor controle om te kijken of de tumor groeit lijkt me ook een martelgang...
Bijkomend persoonlijk probleem is dat ik in Argentinië woon met mijn Argentijnse vrouw, ook niet echt naast de deur, dus ik weet ook niet goed wat ik moet (gaan) doen.
Nu zijn ze gisteren bij de oncoloog geweest. Uit een nieuwe scan bleek dat de lever niet is aangetast en dat daarom een operatie mogelijk is. Voordat ze gaan opereren zou hij aan de chemo en bestraling moeten. De operatie is erg zwaar en daar wringt de schoen. Hij is een jaar of 10 geleden geopereerd aan zijn kaak, waarbij er nogal wat complicaties optraden tijdens de operatie en hij erg lang onder narcose bleef. Sindsdien heeft hij het geheugen van een zeef lijkt, of concentratieproblemen wellicht, maar hij kan bijvoorbeeld geen boek meer lezen want na 2 bladzijden is hij al kwijt waar het over gaat. Erg vervelend en ook de verdere nasleep van die operatie heeft hem niet echt goed gedaan.
Nu staat hij erg in tweestrijd. Wel of niet opereren. Iedereen zou in eerste instantie roepen: Natuurlijk! Maar hij twijfels. Hij voelt zich nog kiplekker, fietst nog bijna dagelijks, heeft totaal geen problemen met eten en heeft dus ook echt nog niet het idee dat hij doodgaat. En dan zijn de vooruitzichten van een chemokuur, bestraling en een zware operatie niet bijzonder prettig te noemen. Hij heeft de arts 2 weken ´bedenktijd´ gevraagd om erover na te denken.
Hebben meer mensen dit meegemaakt, zelf of bij naaste familie, en wat is jullie verhaal/mening? Ik ben erg benieuwd. Ik kan me goed voorstellen dat hij geen operatie wil, maar ja... Wat dan? Iedere maand terug voor controle om te kijken of de tumor groeit lijkt me ook een martelgang...
Bijkomend persoonlijk probleem is dat ik in Argentinië woon met mijn Argentijnse vrouw, ook niet echt naast de deur, dus ik weet ook niet goed wat ik moet (gaan) doen.
Ik hou me bezig met het organiseren van reizen naar Argentinie, Chili en Peru voor Tipica Reizen.
In het begin voel je je inderdaad prima, maar opeens kan het bergafwaarts gaan. Ik zou dit verhaal met een anesthesist bespreken; die heeft veel meer verstand van de risico's van verdoving.
In ieder geval sterkte!
In ieder geval sterkte!
hoelang zou die nog te leven hebben als hij de operatie niet ondergaat?
70 is al behoorlijk oud
70 is al behoorlijk oud
Op donderdag 22 mei 2008 10:28 schreef Spittie het volgende:
swarma spam hoer
Op maandag 4 mei 2009 16:09 schreef Broekpaling het volgende:
Swarmahoer, deleting your posts while users are still writing them.
Op maandag 4 mei 2009 16:09 schreef Broekpaling het volgende:
Swarmahoer, deleting your posts while users are still writing them.
quote:Wat een ondoordachte en gevoelloze reactie die dan nog van een Moderator komtOp woensdag 27 oktober 2010 17:39 schreef swarmahoer het volgende:
hoelang zou die nog te leven hebben als hij de operatie niet ondergaat?
70 is al behoorlijk oud
Gemiddeld wordt een Nederlandse man ouder dan 78.Ik zou er met een arts over praten.
the pleasure - the privilege is mine
quote:waar praat jij nu weer overOp woensdag 27 oktober 2010 17:48 schreef El_Borracho het volgende:
[..]
Wat een ondoordachte en gevoelloze reactie die dan nog van een Moderator komt
Ik zou er met een arts over praten.
ik heb geen idee hoelang je te leven hebt met die vorm van kanker, ik ben geen arts
als hij nog 5 jaar te leven zou hebben of zelfs 10 jaar met die vorm dan zou het een moeilijkere keus zijn dan dat hij nog 5 of 10 maanden te leven zou hebben
in dat laatste geval zou ik t laten opereren en in t 1e geval moet je er nog maar eens overna denken of dat je de kans op ''terugval'' er voor over hebt
Op donderdag 22 mei 2008 10:28 schreef Spittie het volgende:
swarma spam hoer
Op maandag 4 mei 2009 16:09 schreef Broekpaling het volgende:
Swarmahoer, deleting your posts while users are still writing them.
Op maandag 4 mei 2009 16:09 schreef Broekpaling het volgende:
Swarmahoer, deleting your posts while users are still writing them.
Dat is het probleem, ze hebben (nog) geen idee hoe lang hij nog te leven zou hebben als hij zich niet laat opereren. Aan de andere kant, een operatie betekent niet automatisch dat je daarna kankervrij bent natuurlijk, om de keus nog een lastiger te maken...
Ik hou me bezig met het organiseren van reizen naar Argentinie, Chili en Peru voor Tipica Reizen.
Dat is aan je vader. Bij ziekten kan je er helemaal niks van voelen en dan hakt het er opeens in één keer in en voelt je vader zich misschien nog wel erger dan wanneer hij aan de chemo zou gaan.
quote:Nou zo'n rare vraag vind ik dat niet hoor!Op woensdag 27 oktober 2010 17:48 schreef El_Borracho het volgende:
[..]
Wat een ondoordachte en gevoelloze reactie die dan nog van een Moderator komt
Ik zou er met een arts over praten.
Een heftige operatie (+ verdere behandeling) op 70-jarige leeftijd moet goed overwogen zijn! Het is nogal een aanslag op het lichaam en de vraag of het in de laatste levensjaren een beter kwaliteit van leven geeft moet dan gesteld worden.
Daarbij bedoelde hij niet dat zijn vader dan maar niet behandeld moet worden!
What about "kinda cute, kinda hot, kinda sexy, hysterically funny, but not funny-looking guy who you could fuck" did you not understand?
Jij gaat in het ziekenhuis ook semi door het lint als de vraag gesteld wordt of je wel gereanimeerd wil worden?quote:
Wat een ondoordachte en gevoelloze reactie die dan nog van een Moderator komt
Ik zou er met een arts over praten.
Je kunt je best afvragen of iemand op een leeftijd van 70 een risicovolle en belastende ingreep wil ondergaan. Niks doen kan soms ook een goede optie zijn. We draven soms een beetje ver door in wat we kunnen. En meestal zien mensen dat pas in als ze echt weg liggen te kwijnen op een IC en bedenken dat ze dit ook niet wilden.
Thanks Mord_Sith!
Goed, een update 4 jaar later... Iedereen die destijds gereageerd heeft in het topic: dank. Uiteindelijk heeft mijn vader besloten er niets aan te doen. Moeilijke beslissing, zowel voor hem als voor de familie. Maar wat ons betreft heeft het bijzonder goed uitgepakt. Hij heeft de jaren daarna nooit ergens last van gehad, kon alles gewoon eten en drinken, fietste nog bijna dagelijks mooie afstanden, voelde zich prima (behalve natuurlijk dat het toch in je achterhoofd blijft spoken).
Maar gisteren belden mijn ouders me, een paar weken geleden had hij opeens last met het doorslikken van eten. Dus toch maar naar de dokter. Wederom vele tests gedaan, gelukkig minder zwaar dit keer, maar de uitslag was toch schrikken: een gezwel van zo´n 5 cm in de slokdarm.
Donderdag hebben ze een gesprek met de arts om te zien wat de (on)mogelijkheden zijn. Ben erg benieuwd wat die zeggen. Chemo, bestraling, misschien alsnog die zware operatie? Of misschien wel einde oefening. Hij voelt zich overigens nog steeds prima verder, ze hebben nog een citytripje geboekt en ook wandelt en fietst hij nog veel. Maar nu hangt het zwaard van Damocles alsnog boven zijn hoofd.
Mijn gevoel is een beetje dubbel. Het afgelopen jaar/jaren heb ik vaak gedacht "Zouden de artsen zich vergist hebben?". Normaal gesproken is slokdarmkanker vrij agressief en hij had dus al die jaren helemaal nergens last van. Nu blijkt dat het toch goed mis is en dan ga je toch weer twijfelen. Had ie misschien toch de operatie moeten ondergaan? Maar als ik logisch probeer na te denken, lijkt het me toch de juiste beslissing geweest 4 jaar geleden. Vooral omdat die operatie en de recovery enorm zwaar zijn (alles opnieuw leren: eten, drinken, slikken etc), terwijl hij nu 4 jaar lang nergens last van heeft gehad. Zelf staat hij overigens nog steeds achter die beslissing gelukkig, dat is het belangrijkste natuurlijk.
Nu nagelbijtend afwachten tot donderdag en dan weten we weer meer. Ze zouden in december weer naar Argentinië komen voor een maand, maar dat hebben ze nu toch maar afgezegd helaas. Ach, gaan wij wel die kant op met de feestdagen (even ervan uitgaand dat dat gewoon nog kan), maak ik eindelijk weer eens die "donkere dagen voor Kerst" mee ipv zwetend in de tuin te zitten barbecuen
tldr; Niet geopereerd 4 jaar geleden, 4 jaar lang nergens last van gehad, nu een gezwel van 5cm.
PS: Ze belden me gisteren pas omdat ik met een groep klanten door Peru aan het reizen was en ze me niet wilden "lastigvallen" hiermee.
Goed, een update 4 jaar later... Iedereen die destijds gereageerd heeft in het topic: dank. Uiteindelijk heeft mijn vader besloten er niets aan te doen. Moeilijke beslissing, zowel voor hem als voor de familie. Maar wat ons betreft heeft het bijzonder goed uitgepakt. Hij heeft de jaren daarna nooit ergens last van gehad, kon alles gewoon eten en drinken, fietste nog bijna dagelijks mooie afstanden, voelde zich prima (behalve natuurlijk dat het toch in je achterhoofd blijft spoken).
Maar gisteren belden mijn ouders me, een paar weken geleden had hij opeens last met het doorslikken van eten. Dus toch maar naar de dokter. Wederom vele tests gedaan, gelukkig minder zwaar dit keer, maar de uitslag was toch schrikken: een gezwel van zo´n 5 cm in de slokdarm.
Donderdag hebben ze een gesprek met de arts om te zien wat de (on)mogelijkheden zijn. Ben erg benieuwd wat die zeggen. Chemo, bestraling, misschien alsnog die zware operatie? Of misschien wel einde oefening. Hij voelt zich overigens nog steeds prima verder, ze hebben nog een citytripje geboekt en ook wandelt en fietst hij nog veel. Maar nu hangt het zwaard van Damocles alsnog boven zijn hoofd.
Mijn gevoel is een beetje dubbel. Het afgelopen jaar/jaren heb ik vaak gedacht "Zouden de artsen zich vergist hebben?". Normaal gesproken is slokdarmkanker vrij agressief en hij had dus al die jaren helemaal nergens last van. Nu blijkt dat het toch goed mis is en dan ga je toch weer twijfelen. Had ie misschien toch de operatie moeten ondergaan? Maar als ik logisch probeer na te denken, lijkt het me toch de juiste beslissing geweest 4 jaar geleden. Vooral omdat die operatie en de recovery enorm zwaar zijn (alles opnieuw leren: eten, drinken, slikken etc), terwijl hij nu 4 jaar lang nergens last van heeft gehad. Zelf staat hij overigens nog steeds achter die beslissing gelukkig, dat is het belangrijkste natuurlijk.
Nu nagelbijtend afwachten tot donderdag en dan weten we weer meer. Ze zouden in december weer naar Argentinië komen voor een maand, maar dat hebben ze nu toch maar afgezegd helaas. Ach, gaan wij wel die kant op met de feestdagen (even ervan uitgaand dat dat gewoon nog kan), maak ik eindelijk weer eens die "donkere dagen voor Kerst" mee ipv zwetend in de tuin te zitten barbecuen
tldr; Niet geopereerd 4 jaar geleden, 4 jaar lang nergens last van gehad, nu een gezwel van 5cm.
PS: Ze belden me gisteren pas omdat ik met een groep klanten door Peru aan het reizen was en ze me niet wilden "lastigvallen" hiermee.
Ik hou me bezig met het organiseren van reizen naar Argentinie, Chili en Peru voor Tipica Reizen.
Je moet ook niet googlen he 
Aan de andere kant, nu al 4 jaar verder zónder operatie, dat is dan ook wel weer heel positief (terugkijkend dan, want de statistieken zullen hem nu wel snel inhalen)quote:Bij slokdarmkanker worden de vooruitzichten vaak gegeven voor twee groepen patiënten:
• Patiënten die een operatie ondergaan die gericht is op genezing (curatieve behandeling)
• Patiënten die niet meer geopereerd kunnen worden, en die een behandeling krijgen om de ziekte af te remmen en klachten te verminderen (palliatieve behandeling)
Van de eerste groep is het percentage patiënten dat na vijf jaar nog leeft ongeveer 25 tot 30 %. Het percentage patiënten uit de tweede groep, dat na vijf jaar nog in leven is, is een stuk lager. De vijfjaarsoverleving van alle slokdarmkankerpatiënten samen is ongeveer 10%.
Ik hou me bezig met het organiseren van reizen naar Argentinie, Chili en Peru voor Tipica Reizen.
Is het echt zoveel moeite om even te revalideren en alles opnieuw te leren?
Vraag is meer: heeft ie een doodswens, of niet?
Vraag is meer: heeft ie een doodswens, of niet?
Het Rode Kruis is met ruim 97 miljoen vrijwilligers in 186 landen de grootste humanitaire organisatie in de wereld.
Voor sommigen wel, voor anderen niet.quote:Op zondag 28 september 2014 01:12 schreef BloedendeVagina het volgende:
Is het echt zoveel moeite om even te revalideren en alles opnieuw te leren?
Vraag is meer: heeft ie een doodswens, of niet?
Gelukkig mag iedereen daar zelf over beslissen.
Vier gezonde jaren kunnen belangrijker zijn dan 8 zieke.
Make my day!
Hij heeft gezien wat zo´n operatie met iemand doet, ze hebben gegeten met iemand die de operatie heeft ondergaan. En ja, het is zoveel moeite, als je niet weet waar je het over hebt, stel dan niet van die domme vragen. Nog even afgezien van de leeftijd.quote:
Is het echt zoveel moeite om even te revalideren en alles opnieuw te leren?
Vraag is meer: heeft ie een doodswens, of niet?
Ik hou me bezig met het organiseren van reizen naar Argentinie, Chili en Peru voor Tipica Reizen.
Een kutziekte is het, ben net wat te vaak op begravenissen geweest daardoor.quote:
Aan de andere kant, nu al 4 jaar verder zónder operatie, dat is dan ook wel weer heel positief (terugkijkend dan, want de statistieken zullen hem nu wel snel inhalen)
Vier jaar goed leven, dat is toch een onbetaalbaar geschenk met je vaders achtergrond! Dat moet je in gedachten blijven houden.
Voor de rest kan ik er weinig zinnigs over zeggen. Veel sterkte voor jou en je ouders iig.
Tja.. Het is simpel.quote:
[..]
Hij heeft gezien wat zo´n operatie met iemand doet, ze hebben gegeten met iemand die de operatie heeft ondergaan. En ja, het is zoveel moeite, als je niet weet waar je het over hebt, stel dan niet van die domme vragen. Nog even afgezien van de leeftijd.
Wil ie op korte termijn dood: niets doen. Geen operatie. Crepeert ie vanzelf, omdat het gezwel waarschijnlijk groter wordt en ie niets meer kan eten.
Wil ie nog de kans hebben om wat jaartjes langer met zn vrouw en jullie door te brengen: Operatie, herstellen/revalideren.
Een andere keus heeft ie geloof ik niet behalve die 2 mogelijkheden. Dan vind ik de vraag of ie nog verder wilt leven of niet omdat ie geen zin heeft in revalideren niet stom.
Die man is 74.. weliswaar ouder dan mijn ene opa en oma werden.. maar 22 resp 26 jaar jonger dan mn andere oma en haar zus werden. In verder goede gezondheid trouwens.. Waarom zou die man ook niet nog 10 jaar ertegen kunnen? Zijn er redenen om aan te nemen dat ie niet veel ouder zal worden dan die 74 die ie nu is? Mankeert ie nog meer?
Het Rode Kruis is met ruim 97 miljoen vrijwilligers in 186 landen de grootste humanitaire organisatie in de wereld.
Ik lees het nu pas dit topic.
Wat een moedige beslissing van je vader toendertijd zeg!!, en gelukkig heeft het 4 jaren goed uitgepakt.
Ik hoop dat donderdag het gesprek toch wat "positieve" berichten bevat.
Veel sterkte in ieder geval !
Wat een moedige beslissing van je vader toendertijd zeg!!, en gelukkig heeft het 4 jaren goed uitgepakt.
Ik hoop dat donderdag het gesprek toch wat "positieve" berichten bevat.
Veel sterkte in ieder geval !
Rayen 2½ jaar!
flipsen 
[b]Op zaterdag 31 december 2011 16:16 schreef Socios het volgende:[/b] Kusje voor jou. :) :@ :*
Ik denk ook dat je vader destijds de juiste beslissing heeft genomen. Als ik terug in de tijd kon gaan, zou ik ook niks hebben laten doen in plaats van alle ellende daarna. En ik ben dan pas 23 nu, maar ik weet zeer zeker waarover ik spreek en zelfs al had ik op mijn 15e nog 5 jaar gekregen, had dat me meer waard geweest dan alle ellende daarna met de vraag of ik ooit beter word.
Is het geen optie voor je vader om de chemo te skippen en enkel et gezwel te laten amputeren? Dan kan hij misschien weer wel goed slikken, zonder alle ellende van chemo en bestraling. De kanker verdwijnt dan niet, maar aangezien je vader al op leeftijd is... gaat de natuurlijke weg misschien net zo snel als dat de kanker zou doen.
Is het geen optie voor je vader om de chemo te skippen en enkel et gezwel te laten amputeren? Dan kan hij misschien weer wel goed slikken, zonder alle ellende van chemo en bestraling. De kanker verdwijnt dan niet, maar aangezien je vader al op leeftijd is... gaat de natuurlijke weg misschien net zo snel als dat de kanker zou doen.
Lees je even mee BloedendeVagina? Daarnaast is de kans op genezing na een operatie ook maar "minimaal", ofwel je krijgt geen enkele zekerheid en je leven wordt wel compleet verwoest met zo´n operatie.quote:
Ik denk ook dat je vader destijds de juiste beslissing heeft genomen. Als ik terug in de tijd kon gaan, zou ik ook niks hebben laten doen in plaats van alle ellende daarna. En ik ben dan pas 23 nu, maar ik weet zeer zeker waarover ik spreek en zelfs al had ik op mijn 15e nog 5 jaar gekregen, had dat me meer waard geweest dan alle ellende daarna met de vraag of ik ooit beter word.
Maar Sotchi, jij hebt slokdarmkanker gehad en hebt de operatie ondergaan? Zo jong?? Damn...
Geen idee, donderdag horen ze dus meer. Ik vraag me af of een operatie uberhaubt nog mogelijk is nu, maar las wel dat ze tegenwoordig ook een stent kunnen plaatsen om het slikken te verbeteren. Dan doe je uiteraard verder ook niets aan de kanker, maar het verlicht wel. Chemo lijkt me het kloterigst en dat is ook alleen nog maar pallitatief als ik het goed heb begrepen.quote:Is het geen optie voor je vader om de chemo te skippen en enkel et gezwel te laten amputeren? Dan kan hij misschien weer wel goed slikken, zonder alle ellende van chemo en bestraling. De kanker verdwijnt dan niet, maar aangezien je vader al op leeftijd is... gaat de natuurlijke weg misschien net zo snel als dat de kanker zou doen.
Ik hou me bezig met het organiseren van reizen naar Argentinie, Chili en Peru voor Tipica Reizen.
Ja, ik lees mee.quote:
[..]
Lees je even mee BloedendeVagina? Daarnaast is de kans op genezing na een operatie ook maar "minimaal", ofwel je krijgt geen enkele zekerheid en je leven wordt wel compleet verwoest met zo´n operatie.
Maar Sotchi, jij hebt slokdarmkanker gehad en hebt de operatie ondergaan? Zo jong?? Damn...
[..]
Geen idee, donderdag horen ze dus meer. Ik vraag me af of een operatie uberhaubt nog mogelijk is nu, maar las wel dat ze tegenwoordig ook een stent kunnen plaatsen om het slikken te verbeteren. Dan doe je uiteraard verder ook niets aan de kanker, maar het verlicht wel. Chemo lijkt me het kloterigst en dat is ook alleen nog maar pallitatief als ik het goed heb begrepen.
En hoeveel positieve verhalen zijn er van mensen die WEL blij zijn de stap genomen te hebben en volop van het leven genieten. Misschien met pijn, maar wel met dr geliefden om zich heen, wat wellicht het nodige van de pijn opheft? Daar hoor ik je niet over.. en die zullen dr echt wel zijn die WEL blij zijn dat ze die stap hebben genomen.
74 vind ik tegenwoordig niet oud meer eigenlijk..
Daarom ook de vraag: is ie levensmoe of niet? Als ie door wilt, zal ie toch moeten kiezen voor.. Vind ie het mooi geweest..Tja, dan kan ik me voorstellen dat ie zoiets heeft van 'laat maar gaan. Tis mooi geweest'.
Overigens ken ik niemand die voor zn plezier een operatie/chemotherapie/andere noodzakelijke ingreep ondergaat. En natuurlijk bied een operatie geen 100% zekerheid, maar wel meer dan de 0% zekerheid op herstel dan ie nu heeft.
Dus, wederom snap ik het domme van de vraag niet.
[ Bericht 13% gewijzigd door BloedendeVagina op 28-09-2014 19:43:21 ]
Het Rode Kruis is met ruim 97 miljoen vrijwilligers in 186 landen de grootste humanitaire organisatie in de wereld.
Mijn vader heeft het gehad, maar die was 56. Het is inmiddels vierenhalf jaar geleden en hij maakt het prima, maar een tumorverwijderende operatie is bepaald geen sinecure. Om erbij te kunnen, klappen ze een long in, longontsteking is de meest voorkomende fatale complicatie, geloof ik, en je bent sowieso erg kortademig de eerste weken/maanden na de operatie. Het helpt ook als je de operatie ingaat met nog een beetje gewicht, want enorm afvallen gaat sowieso gebeuren.
Mijn vader had betrekkelijk weinig last van de chemo+bestraling die eraan voorafging, tuurlijk, het was geen pretje, maar er was zeker meer dan voldoende kwaliteit van leven. Bovendien kun je altijd stoppen met chemo en/of bestraling, mocht je vader er te zeer onder lijden, proberen zou ik dat sowieso, zelfs het palliatief zou zijn.
Vooropgesteld: als er uitzaaiingen geconstateerd worden, zullen ze vrijwel zeker niet opereren, dus alle discussie en speculatie vooraf is eigenlijk zinloos, zolang je dat niet weet.
Mijn mening is dat, mocht een operatie nog wel mogelijk zijn, er gewoon geen goed antwoord is. Je moet persoonlijk een afweging maken en dan nog is het een meedogenloos kansspel. Laat je hem zitten en doe je niets, dan kun je (met een stent) misschien nog jaren leven, maar het kan ook binnen een paar maand gebeurd zijn. Hetzelfde geldt voor zo'n operatie, het is simpelweg niet te voorspellen. Teveel factoren, te complex. Als je je erbij neerlegt dat je het niet kunt voorspellen, kun je in ieder geval proberen te accepteren dat je eigenlijk geen verkeerde beslissing kunt nemen. Speculeren over hoe het had kunnen gaan, heeft geen zin.
Het zwart-witte plussen en minnen van iemand die zichzelf "BloedendeVagina" noemt en ogenschijnlijk geen idee heeft waar ie het over heeft, en daarbij weinig blijk van empathie toont, zou ik niet zo serieus nemen.
Mijn vader kreeg het op z'n 56ste en was daarmee nog redelijk in de kracht van z'n leven, de leeftijd van je vader is een stuk minder gunstig, dat is gewoon waar. Maar als je het enigszins als opsteker kunt gebruiken: mijn vader heeft nu, vierenhalf jaar na de operatie, relatief weinig klachten, leeft normaal, eet praktisch alles (zij het in kleinere hoeveelheden, eet hij teveel dan moet hij het wel bezuren) en weegt meer dan ik (ook man, 31). Hij heeft bizar veel geluk gehad, maar anderen kunnen datzelfde geluk ook hebben.
[ Bericht 1% gewijzigd door LuieDonder op 28-09-2014 20:37:01 ]
Mijn vader had betrekkelijk weinig last van de chemo+bestraling die eraan voorafging, tuurlijk, het was geen pretje, maar er was zeker meer dan voldoende kwaliteit van leven. Bovendien kun je altijd stoppen met chemo en/of bestraling, mocht je vader er te zeer onder lijden, proberen zou ik dat sowieso, zelfs het palliatief zou zijn.
Vooropgesteld: als er uitzaaiingen geconstateerd worden, zullen ze vrijwel zeker niet opereren, dus alle discussie en speculatie vooraf is eigenlijk zinloos, zolang je dat niet weet.
Mijn mening is dat, mocht een operatie nog wel mogelijk zijn, er gewoon geen goed antwoord is. Je moet persoonlijk een afweging maken en dan nog is het een meedogenloos kansspel. Laat je hem zitten en doe je niets, dan kun je (met een stent) misschien nog jaren leven, maar het kan ook binnen een paar maand gebeurd zijn. Hetzelfde geldt voor zo'n operatie, het is simpelweg niet te voorspellen. Teveel factoren, te complex. Als je je erbij neerlegt dat je het niet kunt voorspellen, kun je in ieder geval proberen te accepteren dat je eigenlijk geen verkeerde beslissing kunt nemen. Speculeren over hoe het had kunnen gaan, heeft geen zin.
Het zwart-witte plussen en minnen van iemand die zichzelf "BloedendeVagina" noemt en ogenschijnlijk geen idee heeft waar ie het over heeft, en daarbij weinig blijk van empathie toont, zou ik niet zo serieus nemen.
Mijn vader kreeg het op z'n 56ste en was daarmee nog redelijk in de kracht van z'n leven, de leeftijd van je vader is een stuk minder gunstig, dat is gewoon waar. Maar als je het enigszins als opsteker kunt gebruiken: mijn vader heeft nu, vierenhalf jaar na de operatie, relatief weinig klachten, leeft normaal, eet praktisch alles (zij het in kleinere hoeveelheden, eet hij teveel dan moet hij het wel bezuren) en weegt meer dan ik (ook man, 31). Hij heeft bizar veel geluk gehad, maar anderen kunnen datzelfde geluk ook hebben.
[ Bericht 1% gewijzigd door LuieDonder op 28-09-2014 20:37:01 ]
quote:
Mijn mening is dat, mocht een operatie nog wel mogelijk zijn, er gewoon geen goed antwoord is. Je moet persoonlijk een afweging maken en dan nog is het een meedogenloos kansspel. Laat je hem zitten en doe je niets, dan kun je (met een stent) misschien nog jaren leven, maar het kan ook binnen een paar maand gebeurd zijn. Hetzelfde geldt voor zo'n operatie, het is simpelweg niet te voorspellen. Teveel factoren, te complex. Als je je erbij neerlegt dat je het niet kunt voorspellen, kun je in ieder geval proberen te accepteren dat je eigenlijk geen verkeerde beslissing kunt nemen. Speculeren over hoe het had kunnen gaan, heeft geen zin.
En blij te horen dat het met jouw vader goed gaat 
Ik hou me bezig met het organiseren van reizen naar Argentinie, Chili en Peru voor Tipica Reizen.
Wat heeft een nickname ermee te maken? LuiDonder is nu ook geen geweldige nickname, al zou die misschien kunnen passen voor de vader van topicstarter, die geen moeite lijkt te willen doen te revalideren of wellicht angst heeft ervoor. Hetgeen k me overigens prima kan voorstellen..quote:
Mijn vader heeft het gehad, maar die was 56. Het is inmiddels vierenhalf jaar geleden en hij maakt het prima, maar een tumorverwijderende operatie is bepaald geen sinecure. Om erbij te kunnen, klappen ze een long in, longontsteking is de meest voorkomende fatale complicatie, geloof ik, en je bent sowieso erg kortademig de eerste weken/maanden na de operatie. Het helpt ook als je de operatie ingaat met nog een beetje gewicht, want enorm afvallen gaat sowieso gebeuren.
Mijn vader had betrekkelijk weinig last van de chemo+bestraling die eraan voorafging, tuurlijk, het was geen pretje, maar er was zeker meer dan voldoende kwaliteit van leven. Bovendien kun je altijd stoppen met chemo en/of bestraling, mocht je vader er te zeer onder lijden, proberen zou ik dat sowieso, zelfs het palliatief zou zijn.
Vooropgesteld: als er uitzaaiingen geconstateerd worden, zullen ze vrijwel zeker niet opereren, dus alle discussie en speculatie vooraf is eigenlijk zinloos, zolang je dat niet weet.
Mijn mening is dat, mocht een operatie nog wel mogelijk zijn, er gewoon geen goed antwoord is. Je moet persoonlijk een afweging maken en dan nog is het een meedogenloos kansspel. Laat je hem zitten en doe je niets, dan kun je (met een stent) misschien nog jaren leven, maar het kan ook binnen een paar maand gebeurd zijn. Hetzelfde geldt voor zo'n operatie, het is simpelweg niet te voorspellen. Teveel factoren, te complex. Als je je erbij neerlegt dat je het niet kunt voorspellen, kun je in ieder geval proberen te accepteren dat je eigenlijk geen verkeerde beslissing kunt nemen. Speculeren over hoe het had kunnen gaan, heeft geen zin.
Het zwart-witte plussen en minnen van iemand die zichzelf "BloedendeVagina" noemt en ogenschijnlijk geen idee heeft waar ie het over heeft, en daarbij weinig blijk van empathie toont, zou ik niet zo serieus nemen.
Mijn vader kreeg het op z'n 56ste en was daarmee nog redelijk in de kracht van z'n leven, de leeftijd van je vader is een stuk minder gunstig, dat is gewoon waar. Maar als je het enigszins als opsteker kunt gebruiken: mijn vader heeft nu, vierenhalf jaar na de operatie, relatief weinig klachten, leeft normaal, eet praktisch alles (zij het in kleinere hoeveelheden, eet hij teveel dan moet hij het wel bezuren) en weegt meer dan ik (ook man, 31). Hij heeft bizar veel geluk gehad, maar anderen kunnen datzelfde geluk ook hebben.
Empathie? Oh, ik moet zeggen en denken wat topicstarter wenst te horen. Zeg dat dan erbij |[
en nee, ik ken geen mensen die deze ziekte onder de leden hebben. Mochten die mij vragen hoe ik erover denk, krijgen ze dus zon zwartwit antwoord van me. In alle eerlijkheid gegeven, ook al zou het kwetsend voor ze zijn.
Ik zal ook even kort uitleggen hoe ik denk over operaties:
-Als operatie mogelijk is, zal dat gedaan worden om het leven te verlengen en/of problemen weg te nemen. Daar horen ongemakken bij; revalidatie is er daar een van. Maar goed, als je dr beter van wordt moet je die ongemakken voor lief nemen. Of het risico nemen dat het niet zo loopt zoals verwacht.
Kies je niet voor operatie/behandeling, terwijl de ziekte in principe dodelijk is? Dan kies je dus indirect voor de dood. Zo zwartwit is het nu eenmaal, daar kan ik ook niets aan doen. De ene ziekte is wat slopender dan de andere. En 74 vind ik niet oud.
Derhalve ook de vraag: heeft ie een doodswens of niet?
-Er is maar een iemand die in operaties echt goed zou moeten kunnen adviseren: de behandelend arts. Die kan putten uit zn ervaring, kent de succesverhalen en zal ook afweten van de complicaties die erbij komen kijken. Aangevuld door de ervaringe van zn patienten en ex-patienten
En dat een operatie kut is, daar kan ik alle begrip voor opbrengen. Ik zou dr ook niet op zitten te wachten, maar wat moet, dat moet. Tenzij ik toch al zover heen ben dat het me geen zak meer interesseer. Toch komt de vader van topicstarter niet over als een depressief, ongelukkig persoon maar iemand die volop geniet van het leven en er nog opuit ging op de fiets bijvoorbeeld. Niet iemand die achte de geraniums wegkwijnt dus.
Het Rode Kruis is met ruim 97 miljoen vrijwilligers in 186 landen de grootste humanitaire organisatie in de wereld.
Geen slokdarmkanker, maar andere zware medische problemen (ook met het spijsverteringskanaal en 6 zware operaties). Bedoelde meer te zeggen dat ik niet zomaar wat roep terwijl ik zelf niks meegemaakt heb. Wil eventueel wel via PM meer vertellen als je wil, maar ik weet niet of je daar veel aan hebt.quote:
Maar Sotchi, jij hebt slokdarmkanker gehad en hebt de operatie ondergaan? Zo jong?? Damn...
Je hebt PM, hier ook familie met slokdarmkanker
I live life, i love life
Op Youtube dagelijks vlogs en kookvideo's bij Vraag 't Suus
Op Youtube dagelijks vlogs en kookvideo's bij Vraag 't Suus
Ten eerste sterkte met deze vervelende periode.quote:Op zondag 28 september 2014 00:09 schreef flipsen het volgende:
Thanks Mord_Sith!
Goed, een update 4 jaar later... Iedereen die destijds gereageerd heeft in het topic: dank. Uiteindelijk heeft mijn vader besloten er niets aan te doen. Moeilijke beslissing, zowel voor hem als voor de familie. Maar wat ons betreft heeft het bijzonder goed uitgepakt. Hij heeft de jaren daarna nooit ergens last van gehad, kon alles gewoon eten en drinken, fietste nog bijna dagelijks mooie afstanden, voelde zich prima (behalve natuurlijk dat het toch in je achterhoofd blijft spoken).
Maar gisteren belden mijn ouders me, een paar weken geleden had hij opeens last met het doorslikken van eten. Dus toch maar naar de dokter. Wederom vele tests gedaan, gelukkig minder zwaar dit keer, maar de uitslag was toch schrikken: een gezwel van zo´n 5 cm in de slokdarm.
Donderdag hebben ze een gesprek met de arts om te zien wat de (on)mogelijkheden zijn. Ben erg benieuwd wat die zeggen. Chemo, bestraling, misschien alsnog die zware operatie? Of misschien wel einde oefening. Hij voelt zich overigens nog steeds prima verder, ze hebben nog een citytripje geboekt en ook wandelt en fietst hij nog veel. Maar nu hangt het zwaard van Damocles alsnog boven zijn hoofd.
Mijn gevoel is een beetje dubbel. Het afgelopen jaar/jaren heb ik vaak gedacht "Zouden de artsen zich vergist hebben?". Normaal gesproken is slokdarmkanker vrij agressief en hij had dus al die jaren helemaal nergens last van. Nu blijkt dat het toch goed mis is en dan ga je toch weer twijfelen. Had ie misschien toch de operatie moeten ondergaan? Maar als ik logisch probeer na te denken, lijkt het me toch de juiste beslissing geweest 4 jaar geleden. Vooral omdat die operatie en de recovery enorm zwaar zijn (alles opnieuw leren: eten, drinken, slikken etc), terwijl hij nu 4 jaar lang nergens last van heeft gehad. Zelf staat hij overigens nog steeds achter die beslissing gelukkig, dat is het belangrijkste natuurlijk.
Nu nagelbijtend afwachten tot donderdag en dan weten we weer meer. Ze zouden in december weer naar Argentinië komen voor een maand, maar dat hebben ze nu toch maar afgezegd helaas. Ach, gaan wij wel die kant op met de feestdagen (even ervan uitgaand dat dat gewoon nog kan), maak ik eindelijk weer eens die "donkere dagen voor Kerst" mee ipv zwetend in de tuin te zitten barbecuen
tldr; Niet geopereerd 4 jaar geleden, 4 jaar lang nergens last van gehad, nu een gezwel van 5cm.
PS: Ze belden me gisteren pas omdat ik met een groep klanten door Peru aan het reizen was en ze me niet wilden "lastigvallen" hiermee.
Dat het zo lang heeft mogen duren moet je enkel als iets positiefs zien. Jou grootvader heeft een keuze gehad, heeft deze keuze gemaakt en heeft er volgens jou 4 jaar van genoten. Bij een diagnose als slokdarmcarcinoom is dat iets waar je jezelf erg gelukkig mee kan prijzen. Ik heb mensen gezien van gelijkaardige leeftijd die na eerste diagnose nog minder dan een maand te leven hadden.
Je zal moeten afwachten wat er uit het gesprek komt en wat de behandelende artsen voorstellen. Maar zoals je zelf al weet is slokdarmcarcinoom een erg agressieve kanker. En als daar inderdaad een tumor van 5 cm zit zijn de curatieve mogelijkheden nihil. Waarschijnlijk wordt er een palliatief beleid opgesteld waarbij de voornaamste factor de kwaliteit van leven gaat zijn. Ik gok dat ze gaan proberen de passage van voedsel door de slokdarm te garanderen zodat je grootvader nog zo lang mogelijk zelfstandig kan zijn. Dit zal echter afhangen van de mogelijkheden en de persoonlijke voorkeuren van je grootvader.
Ben je er echter van bewust dat de achteruitgang wel opeens zeer snel kan verlopen.
Even buiten de manier waarop je het geschreven hebt is het is duidelijk dat jij geen ervaring hebt met de nuances van operaties. Het is bij lange na niet een simpele vraag van wel of niet leven. Het is een complexe risk assessment met veel variabelen, grote onzekerheid en persoonlijke voorkeuren. Zeker bij dergelijke casuïstiek waarbij er een ouder persoon met een progressieve ziekte is zijn de mogelijkheden klein en kunnen de verschillende consequenties groot zijn.quote:
[..]
Tja.. Het is simpel.
Wil ie op korte termijn dood: niets doen. Geen operatie. Crepeert ie vanzelf, omdat het gezwel waarschijnlijk groter wordt en ie niets meer kan eten.
Wil ie nog de kans hebben om wat jaartjes langer met zn vrouw en jullie door te brengen: Operatie, herstellen/revalideren.
Een andere keus heeft ie geloof ik niet behalve die 2 mogelijkheden. Dan vind ik de vraag of ie nog verder wilt leven of niet omdat ie geen zin heeft in revalideren niet stom.
Die man is 74.. weliswaar ouder dan mijn ene opa en oma werden.. maar 22 resp 26 jaar jonger dan mn andere oma en haar zus werden. In verder goede gezondheid trouwens.. Waarom zou die man ook niet nog 10 jaar ertegen kunnen? Zijn er redenen om aan te nemen dat ie niet veel ouder zal worden dan die 74 die ie nu is? Mankeert ie nog meer?
Jij dichotomiseert dit alles tot een simpele leven of dood vraag waarbij je je eigen mening door je manier van schrijven erg sterk laat doorschemeren. Het feit dat je indirect voor de dood kiest door van een operatie af te zien is pertinent onwaar.
Enkel de voorlaatste opmerking van je laatste post snijdt hout aangezien het inderdaad aan de behandelende artsen is om de (on)mogelijkheden, (on)zin en risico's van verschillende behandelingen voor te stellen. Vervolgens is het aan de patiënt om hieruit een bewuste keuze te maken.
Van iemand met het logo van het rode kruis had ik eerlijk gezegd toch wat genuanceerdere informatie verwacht. Ik hoop derhalve dat je enkel een fervent supporter bent.
[ Bericht 0% gewijzigd door Brollebol op 29-09-2014 18:46:50 ]
Ik heb met moeite dit gelezen (de gedachte) en wens je vader het beste met de beslissing die hij neemt. Fijn om te horen dat het besluit van 4 jaar geleden goed heeft uitgepakt!
[ Bericht 13% gewijzigd door Intentiion op 29-09-2014 11:48:29 ]
[ Bericht 13% gewijzigd door Intentiion op 29-09-2014 11:48:29 ]
Wat moet dit zwaar zijn voor jullie zeg, in onzekerheid en afwachting op de uitslagen van de onderzoeken. Deze uitslagen gaan waarschijnlijk alles zeggen.
De kans dat een tumor na 4 jaar groeien ook de onderliggende weefsels en lymfeklieren heeft bereikt is helaas vrij groot, en zoals je zelf al zegt: de 5jaars-overleving is klein.
Mocht de tumor nog niet zijn uitgezaaid, dan zou ik zeker kiezen voor operatie en chemo/radiotherapie. Maar ik, ik heb 'makkelijk' praten en ben nog jong: herstel van een slokdarmoperatie is vaak zwaar en de kwaliteit van leven gaat een stuk achteruit.
Google gebruiken in dit soort situaties is niet raar, onzekerheid is killing. En zo ben je toch iets voorbereid op wat kan, lijkt me. Maak jezelf alleen niet gek, daar heeft niemand wat aan, en wacht het nieuws van donderdag af. Mag ik vragen waar hij behandeld wordt?
Sterkte
De kans dat een tumor na 4 jaar groeien ook de onderliggende weefsels en lymfeklieren heeft bereikt is helaas vrij groot, en zoals je zelf al zegt: de 5jaars-overleving is klein.
Mocht de tumor nog niet zijn uitgezaaid, dan zou ik zeker kiezen voor operatie en chemo/radiotherapie. Maar ik, ik heb 'makkelijk' praten en ben nog jong: herstel van een slokdarmoperatie is vaak zwaar en de kwaliteit van leven gaat een stuk achteruit.
Google gebruiken in dit soort situaties is niet raar, onzekerheid is killing. En zo ben je toch iets voorbereid op wat kan, lijkt me. Maak jezelf alleen niet gek, daar heeft niemand wat aan, en wacht het nieuws van donderdag af. Mag ik vragen waar hij behandeld wordt?
Sterkte
erf de ogen van je kind - kijk erdoor
Allen weer hartelijk dank voor de reacties (en PM). Het blijft inderdaad vervelend om tot donderdag te moeten wachten, maar het is niet anders. En daarna zullen we weer zien hoe het verder gaat, wat de prognose/verwachting is en vooral: hoe daar mee om te gaan... Hij wordt overigens in Dordrecht behandeld, maar weet even niet in welk ziekenhuis (toen ik uit Dordt vertrok waren er nog 3).
Ik hou me bezig met het organiseren van reizen naar Argentinie, Chili en Peru voor Tipica Reizen.
wat was eigenlijk de reden van de complicatie bij die eerste operatie? Deden ze iets fout of kwam het echt van hem uit? Dat lijkt mij een belangrijke factor bij de beslissing van wel of niet opereren.
Ik ken ook iemand die deze operatie heeft ondergaan. Het is zwaar idd en de persoon heeft een ietwat aangepast leven nu: vaak op een dag eten, kleine porties , veel letten op juiste voedingsstoffen omdat t lichaam minder opneemt...niet veel trek meer, soms kokhalzen als je per ongeluk teveel eet en niet plat mogen slapen. Het zal wss ook voor iedereen iets anders uitpakken. Maar ik ben blij dat de operatie gedaan is, het verliep goed , alhoewel er ook een kleine complicatie tijdens de operatie was waar verder niks ergs uit is gekomen.
Sterkte ermee, elk lichaam is anders en reageert anders.
[ Bericht 8% gewijzigd door #ANONIEM op 01-10-2014 06:09:28 ]
Ik ken ook iemand die deze operatie heeft ondergaan. Het is zwaar idd en de persoon heeft een ietwat aangepast leven nu: vaak op een dag eten, kleine porties , veel letten op juiste voedingsstoffen omdat t lichaam minder opneemt...niet veel trek meer, soms kokhalzen als je per ongeluk teveel eet en niet plat mogen slapen. Het zal wss ook voor iedereen iets anders uitpakken. Maar ik ben blij dat de operatie gedaan is, het verliep goed , alhoewel er ook een kleine complicatie tijdens de operatie was waar verder niks ergs uit is gekomen.
Sterkte ermee, elk lichaam is anders en reageert anders.
[ Bericht 8% gewijzigd door #ANONIEM op 01-10-2014 06:09:28 ]
bij mij is het ook een familielid. ik weet niet hoeveel slechter het kan aflopen op oudere leeftijd ,maar ik zou (tenzij er echt grote kans is dat het slecht afloopt ) voor zo een operatie gaan , liever het risico nemen van de operatie dan aftakelen aan de ziekte. Overigens mag je het überhaupt in slechte conditie niet ondergaan. Het is wel een van de zwaardere operaties heb ik begrepen. Je bent zo 8 uur op de operatietafel. Bij mijn familielid ging het herstel snel en goed ,maarja het is sowieso al een persoon met een super goede weerstand, ik denk dat dat ook uitmaakt.quote:
Mijn vader heeft het gehad, maar die was 56. Het is inmiddels vierenhalf jaar geleden en hij maakt het prima, maar een tumorverwijderende operatie is bepaald geen sinecure. Om erbij te kunnen, klappen ze een long in, longontsteking is de meest voorkomende fatale complicatie, geloof ik, en je bent sowieso erg kortademig de eerste weken/maanden na de operatie. Het helpt ook als je de operatie ingaat met nog een beetje gewicht, want enorm afvallen gaat sowieso gebeuren.
Mijn vader had betrekkelijk weinig last van de chemo+bestraling die eraan voorafging, tuurlijk, het was geen pretje, maar er was zeker meer dan voldoende kwaliteit van leven. Bovendien kun je altijd stoppen met chemo en/of bestraling, mocht je vader er te zeer onder lijden, proberen zou ik dat sowieso, zelfs het palliatief zou zijn.
Vooropgesteld: als er uitzaaiingen geconstateerd worden, zullen ze vrijwel zeker niet opereren, dus alle discussie en speculatie vooraf is eigenlijk zinloos, zolang je dat niet weet.
Mijn mening is dat, mocht een operatie nog wel mogelijk zijn, er gewoon geen goed antwoord is. Je moet persoonlijk een afweging maken en dan nog is het een meedogenloos kansspel. Laat je hem zitten en doe je niets, dan kun je (met een stent) misschien nog jaren leven, maar het kan ook binnen een paar maand gebeurd zijn. Hetzelfde geldt voor zo'n operatie, het is simpelweg niet te voorspellen. Teveel factoren, te complex. Als je je erbij neerlegt dat je het niet kunt voorspellen, kun je in ieder geval proberen te accepteren dat je eigenlijk geen verkeerde beslissing kunt nemen. Speculeren over hoe het had kunnen gaan, heeft geen zin.
Het zwart-witte plussen en minnen van iemand die zichzelf "BloedendeVagina" noemt en ogenschijnlijk geen idee heeft waar ie het over heeft, en daarbij weinig blijk van empathie toont, zou ik niet zo serieus nemen.
Mijn vader kreeg het op z'n 56ste en was daarmee nog redelijk in de kracht van z'n leven, de leeftijd van je vader is een stuk minder gunstig, dat is gewoon waar. Maar als je het enigszins als opsteker kunt gebruiken: mijn vader heeft nu, vierenhalf jaar na de operatie, relatief weinig klachten, leeft normaal, eet praktisch alles (zij het in kleinere hoeveelheden, eet hij teveel dan moet hij het wel bezuren) en weegt meer dan ik (ook man, 31). Hij heeft bizar veel geluk gehad, maar anderen kunnen datzelfde geluk ook hebben.
Ik vind deze operatie trouwens wel erg knap...dat zoiets gewoon kan.
Kleine update maar weer. Ze hebben gesprek gehad met de arts, waar bleek dat uit de PET-scan (geloof ik?) "iets" in zijn darmen was gevonden. Het zou een koliek kunnen zijn, maar ook "iets anders". Mja, daar word je dan ook niet vrolijker van. Hij wordt gebeld wanneer hij moet komen voor een darmonderzoek en na die uitslag wordt weer gekeken naar de mogelijkheden.
Hij heeft al aangegeven geen chemo te willen en daar kan ik me ook wel weer iets bij voorstellen. Voelt zich overigens nog goed, maar heeft wel steeds meer last van passage-klachten. Een keertje niet heel goed kauwen en dan gaat het mis. Zijn oplossing: 3x springen helpt
Hij heeft al aangegeven geen chemo te willen en daar kan ik me ook wel weer iets bij voorstellen. Voelt zich overigens nog goed, maar heeft wel steeds meer last van passage-klachten. Een keertje niet heel goed kauwen en dan gaat het mis. Zijn oplossing: 3x springen helpt
Ik hou me bezig met het organiseren van reizen naar Argentinie, Chili en Peru voor Tipica Reizen.
Flipsen, ik zie je topic nu pas. 
Geen ervaring met slokdarm kanker, wel met kanker bij zowel mijn vader als mijn moeder. Mijn moeder koos (net als jouw vader) voor geen chemo en heeft nog een poos van het leven kunnen genieten en de dingen kunnen doen die ze wilde.
Mijn vader koos voor wel chemo en heeft zichzelf daar achteraf een heleboel ellende mee op zijn hals gehaald. Hij was moe, futloos, kortademig en kon veel minder dan hij wilde. Let wel, ik realiseer me heel goed dat er ook mensen die wel gewoon goed herstellen na een chemo en er naast kwantiteit ook kwaliteit van leven mee winnen maar dat is dus helaas niet altijd het geval.
Ik vind de beslissing van je vader dapper en hoop dat jullie nog een fijne kerst met elkaar kunnen vieren dit jaar.
Geen ervaring met slokdarm kanker, wel met kanker bij zowel mijn vader als mijn moeder. Mijn moeder koos (net als jouw vader) voor geen chemo en heeft nog een poos van het leven kunnen genieten en de dingen kunnen doen die ze wilde.
Mijn vader koos voor wel chemo en heeft zichzelf daar achteraf een heleboel ellende mee op zijn hals gehaald. Hij was moe, futloos, kortademig en kon veel minder dan hij wilde. Let wel, ik realiseer me heel goed dat er ook mensen die wel gewoon goed herstellen na een chemo en er naast kwantiteit ook kwaliteit van leven mee winnen maar dat is dus helaas niet altijd het geval.
Ik vind de beslissing van je vader dapper en hoop dat jullie nog een fijne kerst met elkaar kunnen vieren dit jaar.
"De loper kent slechts één leven; gelukkig dat we geen sprinters zijn, dan was het gauw over!" - Jan Knippenberg
Toch nog even: de vader van een vriendin van me is -alweer een jaar of 18 geleden- aan slokdarmkanker overleden, terwijl zijn zus er ook aan overleden was. Hij wist wat er mogelijk zou gebeuren en heeft heel vroeg en heel duidelijk gekozen zelf de regie in handen te houden. Hoewel ze vreselijk verdrietig was na zijn overlijden, was de manier waarop, euthanasie dus, een enorme opluchting, evenals het feit dat hij dat zelf al vroeg geregeld had.
Het waarschijnlijk verre van waar je nu aan wilt denken, maar zoals je je vader schetst is het waarschijnlijk wel goed om het er uiteindelijk over te hebben...
[ Bericht 3% gewijzigd door Gaoxing op 09-10-2014 20:04:23 ]
Het waarschijnlijk verre van waar je nu aan wilt denken, maar zoals je je vader schetst is het waarschijnlijk wel goed om het er uiteindelijk over te hebben...
[ Bericht 3% gewijzigd door Gaoxing op 09-10-2014 20:04:23 ]
Lastig allemaal kerel. Wat ik wel mooi vind is om te lezen hoe je vader ermee omgaat, toch een stukje kracht en positiviteit, dat helpt je enorm. Ik wil je sterkte wensen met alles.quote:
Kleine update maar weer. Ze hebben gesprek gehad met de arts, waar bleek dat uit de PET-scan (geloof ik?) "iets" in zijn darmen was gevonden. Het zou een koliek kunnen zijn, maar ook "iets anders". Mja, daar word je dan ook niet vrolijker van. Hij wordt gebeld wanneer hij moet komen voor een darmonderzoek en na die uitslag wordt weer gekeken naar de mogelijkheden.
Hij heeft al aangegeven geen chemo te willen en daar kan ik me ook wel weer iets bij voorstellen. Voelt zich overigens nog goed, maar heeft wel steeds meer last van passage-klachten. Een keertje niet heel goed kauwen en dan gaat het mis. Zijn oplossing: 3x springen helpt
'Ik verzamel geen geld, maar mooie momenten...'
En weer afwachten dus ... De onzekerheid die aan alle kanten en op alle mogelijke manieren op je af komt is slopend. Uit je verhalen komt je vader naar voren als een sterke man, die vooral ook de positieve en leuke dingen ziet (3x springen ).
Ik heb helaas ervaring met een vader die kanker heeft en de aftakeling is soms mensonterend. Ik begrijp het goed wanneer mensen "niet alles doen om hun leven te rekken".
Ik wens jullie veel gezelligheid (lachen is een eerste levensbehoefte!) en liefde in de tijd die jullie samen nog hebben, ongeacht de uitkomsten en weg die bewandeld wordt. Lastig dat je zo ver weg zit ... Ik vond de 200 km die ik destijds van mijn ouders vandaan woonde soms al te ver.
). Ik heb helaas ervaring met een vader die kanker heeft en de aftakeling is soms mensonterend. Ik begrijp het goed wanneer mensen "niet alles doen om hun leven te rekken".
Ik wens jullie veel gezelligheid (lachen is een eerste levensbehoefte!) en liefde in de tijd die jullie samen nog hebben, ongeacht de uitkomsten en weg die bewandeld wordt. Lastig dat je zo ver weg zit ... Ik vond de 200 km die ik destijds van mijn ouders vandaan woonde soms al te ver.
Een update... Vorige week aangekomen in Nederland, ik had intussen mijn broertje al gevraagd waar we ons op moesten voorbereiden en hij zei dat mijn beide ouders er bijzonder slecht en oud uitzagen. Toen ik ze zag viel het me gelukkig nog redelijk mee, hoewel hij natuurlijk veel te mager was geworden.quote:Op vrijdag 10 oktober 2014 14:38 schreef Serinde het volgende:
Uit je verhalen komt je vader naar voren als een sterke man, die vooral ook de positieve en leuke dingen ziet (3x springen
Ik heb helaas ervaring met een vader die kanker heeft en de aftakeling is soms mensonterend. Ik begrijp het goed wanneer mensen "niet alles doen om hun leven te rekken".
Eten en drinken gaat nog steeds niet goed, eten alleen "vloeibaar", zoals Brinta en gepureerde dingen. Het zakt slecht, komt vaak omhoog, het kost hem echt moeite om te eten. Het helpt ook niet dat hij al jaren geen reuk en smaak meer heeft en de wil om te eten ontbreekt ook behoorlijk. Het is dan mijn moeder zo doordramt.
De laatste chemobehandeling heeft hij niet meer gedaan (zou er 6 moeten doen, is na 5 opgehouden), de bestralingen wel allemaal. Mijn broertje zegt dat ie er wel beter aan toe is dan 2 weken geleden, maar hij is echt wel afgetakeld.
Afgelopen zaterdag was er familie over, hij deed zijn best, lachte om grapjes en ik had het idee dat het een stukje beter ging. Maar gisteren was mijn moeder eingelijk even weg en heb ik hem maar eens gevraagd hoe hij er zich zelf over voelde. Iets dat eigenlijk not done is in onze familie, over gevoelens praten enzo is eng... Maar hij was redelijk open, vooral dat hij het niet ziet zitten, niets niet. Depressief, ziet geen vooruitgang en ook als de behandelingen geholpen zouden hebben (half januari moeten ze voor controle), ziet hij het toch zwart in omdat hij niets meer kan en ook dat gebrek aan reuk en smaak, in combinatie met geheugenproblemen (kan bijvoorbeeld geen boeken meer lezen) helpen niet.
Gisteravond gewoon naar bed gegaan, na enkele nachten niet slapen heeft mijn moeder hem een slaappil gegeven, maar wist niet of hij die had genomen. Om half 7 vanochtend riep mijn moeder me, dat hij uit bed was gevallen en het lukte haar niet om hem terug in bed te krijgen dus heb ik geholpen. Hij was compleet van de wereld, een zombie. Heb hem naar de wc gebracht en toen terug naar bed, viel als een blok in slaap (letterlijk). Ik ben wakker gebleven en beneden gaat zitten werken. Even later kwam mijn moeder ook en die ging af en toe even boven kijken, maar pa sliep nog. In dezelfde houding als we hem hadden gelegd. Om 10 uur proberen wakker te maken, lukte niet echt, dus maar laten slapen. Slaappil was weg en aangezien hij nooit slaappillen neemt en we niet wisten hoe laat hij deze had genomen dachten we dat die er nogal flink had ingehakt.
Half uurtje later een bonk, snel naar boven, hij was wederom uit bed gevallen. Geprobeerd in bed te hijsen, toen naar het toilet gebracht en ma intussen naar beneden om toch maar de dokter te bellen. Toen vroeg ik hem of en hoe laat hij een slaappil had genomen. Zijn letterlijke antwoord: "Handenvol"... Kut. Gevraagd of hij serieus was en hoeveel hij er had genomen. 8 stuks, want hij wilde niet meer. Mijn vrouw boven bij de toiletdeur geposteerd en zelf naar beneden gelopen waar mijn moeder net de dokter aan de telefoon had dus maar even overgenomen en het verhaal verteld. Goed, het "kan geen kwaad", in ieder geval niet levensbedreigend, hij moet zijn roes uitslapen en straks komt de dokter langs. Hij ligt nu weer op bed, is wat helderder en ik blijf hier in de slaapkamer zitten om te helpen als hij op wil staan. En niet te helpen als hij meer pillen wil
Toevallig vroeg ik vanochtend toen ik samen met mijn moeder beneden zat nog hoe zij er nou over dacht en zij zei ook dat ze eigenlijk stilletjes wenste dat hij een hartaanval zou krijgen dat het maar snel gedaan was...
Nu woon ik al 8 jaar niet meer in Nederland, maar is die pil van Drion er al?
Ik hou me bezig met het organiseren van reizen naar Argentinie, Chili en Peru voor Tipica Reizen.
Och flip, wat vreselijk triest 
Wat zwaar voor jullie allemaal. Maar toch ook goed, lijkt me, dat je vrouw en jij naar Nederland zijn gekomen. Heel erg veel sterkte en wijsheid toegewenst.
Wat zwaar voor jullie allemaal. Maar toch ook goed, lijkt me, dat je vrouw en jij naar Nederland zijn gekomen. Heel erg veel sterkte en wijsheid toegewenst.
Flipsen, Heel veel sterkte deze kerstdagen en ook daarna natuurlijk. Wat een moeilijke periode hebben jullie zeg.
Ik begrijp heel goed dat je naar die pil vraagt.
Ik begrijp heel goed dat je naar die pil vraagt.
Make my day!
Wat een vervolg van dit trietse verhaal weer. Nee helaas is die pil er nog steeds niet, een humaan einde aan je leven maken vindt vadertje staat nog steeds niet goed.quote:
Nu woon ik al 8 jaar niet meer in Nederland, maar is die pil van Drion er al?
Veel sterkte de komende tijd.
Nee, geen pil van Drion, wel stichting de Einder en de NVVE http://www.nvve.nl
(mijn vader had alvleesklierkanker, is overleden door euthanasie. Mijn opa ook). Ze hebben beide een site en je kunt ze ook bellen. Dat geeft misschien wat rust?
Heel veel sterkte gewenst in elk geval!!
(mijn vader had alvleesklierkanker, is overleden door euthanasie. Mijn opa ook). Ze hebben beide een site en je kunt ze ook bellen. Dat geeft misschien wat rust?
Heel veel sterkte gewenst in elk geval!!
"Why does being a librarian make her even hotter?"
"They're keepers of knowledge. She holds the answers to all of our questions..."
"They're keepers of knowledge. She holds the answers to all of our questions..."
Jemig Flipsen, wat enorm naar.
Ik heb geen tips of advies voor je, maar hoop dat het geen onnodig lange lijdensweg wordt.
Heel veel sterkte!
Ik heb geen tips of advies voor je, maar hoop dat het geen onnodig lange lijdensweg wordt.
Heel veel sterkte!
Doe wat je niet durft.
Geef kinderen in Madagascar kans op onderwijs. Steun Abecole
www.Facebook.com/AbecoleNL
Geef kinderen in Madagascar kans op onderwijs. Steun Abecole
www.Facebook.com/AbecoleNL
|
|
