quote:In datzelfde topic is ook te lezen dat het wat beter met me gaat.-TS computert veel te veel, verliest zijn eigenlijk enige vriend en sluit zich totaal af van de buitenwereld
-School verwaarloost, maar het evengoed op het nippertje kunnen halen
-Vervolgopleiding gaat niet door --> full-time werken bij een bedrijf waar niks aan is
-Totaal niet mezelf, ik krijg veel teveel tijd om na te denken en heb bijna geen contact met collega's
-Ouders verteld en zelf gekomen met het idee voor hulp, gaat maar langzaam
-Ik denk een nieuwe start te maken als ik weer naar school ga
Maargoed ik heb sinds dat ik vanaf september 2009 weer op school zit enorme vooruitgang geboekt (met hulp van een psycholoog). Van een verlegen naar een vrolijke jongen die voor zichzelf opkomt. Ik merk nog steeds dat ik groei. Waar ik toen nog enorm aan mezelf twijfelde weet ik nu dat ik een leuke jongen ben die altijd vrolijk is en veel humor heeft. Ik ben 'mezelf' zoals dat dan wordt genoemd. Ik heb op school een vast groepje mensen waarmee ik omga en voor de rest kan ik het met iedereen wel vinden eigenlijk. Alleen maar positieve dingen dus. Ik woon nu ook in een studentenhuis. Ik vind het leuk om naar school te gaan omdat ik het daar gezellig vind met alle mensen om me heen.
Maar achter de vrolijke jongen gaat toch nog iemand anders schuil. Iemand die zich op sommige momenten enorm eenzaam voelt omdat hij geen vrienden heeft waarmee hij in het weekend uitgaat of andere leuke dingen doet. Ik heb dit vooral op zaterdagavonden omdat ik dan weet dat iedereen dan gezellig met z'n vrienden bezig is. En ik, ik heb dat niet.
Ik heb ook gemerkt dat iedereen eigenlijk wel zijn eigen vaste vriendengroep heeft, terwijl ik die nooit heb gehad. Op school ga je gezellig met iedereen om, maar daarna spreek je vrijwel niemand meer en blijf je in je eentje achter. Ik wil graag vrienden en die druk die voel ik op mijn schouders omdat ik niet als een koos vriendloos wil eindigen. Naarmate de opleiding vordert zie je je klasgenoten steeds minder, iedereen kiest een eigen richting. Ik ben nu 20 en ik realiseer me dat ik in de afgelopen 4 jaar een hoop dingen heb gemist die ik eigenlijk helemaal niet wilde missen. In de periode dat iedereen z'n eigen vriendengroep vormt ben ik gaan computeren...
Ik ben bang voor de toekomst, hoe gaat die eruit zien? Op deze manier wordt het in ieder geval niet veel, dat staat wel vast. Heb ik straks wel vrienden, een vriendin en een leuke baan? Op deze manier zie ik weinig uitzicht.
Dat brengt me op zelfmoordgedachten, als het echt niet lukt dan kan ik er altijd nog gewoon een einde aan maken, toch? Het klinkt simpel, maar ik weet dat ik er een hoop mensen pijn mee ga doen. Ik kan vooral m'n broertje zoiets niet aandoen, ik kan het goed met hem vinden. En natuurlijk mijn ouders en andere familie doe ik er pijn mee. Ik weet gewoon dat er een hoop mensen geschokt zullen zijn die het absoluut niet zullen begrijpen. Zo'n vrolijke jongen die er niet eens zo slecht uitziet, hoe kan die er nou een einde aan maken?
Wat dat betreft kan ik het dus niet doen. Maar uiteindelijk kunnen ze ook wel zonder mij leven, dat is mijn gedachtegang als ik me kut voel. Verder denk ik dan 'fuck iedereen, ik pleeg gewoon zelfmoord als ik dat wil, wat kan mij alle anderen nou weer schelen.' En het stelt me ook wel gerust, de gedachte dat ik altijd nog zelfmoord kan plegen. Dan heb je in ieder geval nog een alternatief.
Op momenten dat ik me kut voel ben ik (nog) niet in staat om echt zelfmoord te plegen, maar ik denk er dan wel meteen aan. Ik wil alleen wel eerst een goede afscheidsbrief schrijven, me goed voorbereiden. Soms ben ik wel eens bezig met wat er in mijn brief moet komen te staan. Op dat soort momenten vraag ik me wel eens af of het wel goed met me gaat. Maar ik heb geen behoefte aan hulp. Googlen naar manieren om zelfmoord te plegen doe ik nog net niet.
We hadden laatst in de klas een interessante discussie over zelfmoord. Weer een jongen die alles goed voor elkaar had (of leek te hebben) en er toch een einde aan maakte. Ik dacht toen bij mezelf dat ik misschien ook 1 van die jongens ben. Mensen zien dat het met mij zo goed gaat dat ze zoiets niet achter mij zoeken. Maar eigenlijk zit ik erg in over mijn toekomst en ben ik op sommige momenten erg eenzaam, bijvoorbeeld hier in het studentenhuis. Dan zit ik hier in m'n eentje... Zoals nu ook eigenlijk, maar dan heb ik nog muziek als medicijn.
Het precieze doel van dit topic weet ik eigenlijk niet, maar ik denk dat ik het gewoon van me wil afschrijven. Niemand weet dat ik met deze gedachten, of misschien wel onzekerheid, rondloop. Ja, ik heb mijn ouders er iets over vertelt, maar die nemen me niet serieus. En verder heb ik naast een paar mensen op school niemand waaraan ik dit soort dingen vertel. Ik wil niet dat mijn klasgenoten zich zorgen over mij maken.
Maargoed als je het zo typt dan bedenk je weer nieuwe dingen en daarom is mijn post ook vrij lang geworden volgens mij.
Maar misschien zijn er mensen die advies voor me hebben, de situatie herkennen of er gewoon wat over kwijt willen, dat zou wel fijn zijn
Bedankt voor het lezen iig
[ Bericht 0% gewijzigd door pennedop2 op 19-10-2010 00:06:33 ]
Sterkte in ieder geval
Ook met leeftijd en dergelijke pas je er goed tussen.
quote:Ga eens rustig met je ouders om tafel zitten en vertel ze niet van 'Pap, mam. Ik denk aan zelfmoord'. Probeer het te brengen als in 'Ik ga door een lastige periode in mijn leven en denk niet dat ik dit zonder hulp ga halen'. Je moet nooit denken dat je ouders niet om je denken of om je geven en dat het ze niets uit maakt. Je moet er de tijd voor nemen, zorg er voor dat het niet in een discussie of ruzie uit loopt maar in een normaal gesprek. Merk je dat er een botsing gaat komen tijdens het gesprek. Kap het gesprek af en vertel je ouders dat je het er later weer over wilt hebben. Je ouders hebben dan even de tijd om hier op te reflecteren en misschien verloopt het later beter.Op dinsdag 19 oktober 2010 00:01 schreef pennedop2 het volgende:
Niemand weet dat ik met deze gedachten, of misschien wel onzekerheid, rondloop. Ja, ik heb mijn ouders er iets over vertelt, maar die nemen me niet serieus. En verder heb ik naast een paar mensen op school niemand waaraan ik dit soort dingen vertel. Ik wil niet dat mijn klasgenoten zich zorgen over mij maken.
Niet denken dat je ouders niets om je geven en dat jouw leven en jouw gevoelens hun niets uitmaakt!
Ik heb zelf ook met zelfmoordgedachtes rondgelopen (op 8 jarige leeftijd...) en ook ik heb besloten het niet te doen, omdat ik wist dat ik mijn familie pijn zou doen. Ik werd erg gepest in de klas en had op school niet echt vrienden.
Wat mij al die tijd op de been heeft gehouden zijn sporten en vrienden op andere plekken in het land.
Sporten hielp heel erg, a omdat je ergens mee bezig bent, en b, nog veel belangrijker, ik had daar WEL vrienden, en wist dus dat het niet aan mij lag.
Zelfde gold voor vrienden op andere plaatsen. A, ik wist dat het niet aan mij lag dat ik gepest werd, en b, ik had iets om af en toe naar weg te vluchten en de nare boze wereld van school even achter me te laten.
Misschien heb je er iets aan? Tijdens sporten kun je ook makkelijk vrienden maken, en misschien met hen uit, en dan weer nieuwe vrienden maken etc.
Ik weet dat het af en toe moeilijk is, maar zet door. Het is het zeker waard. Zo niet nu, dan straks wel! Ik studeer nu, ben een redelijk populaire jongen, en ben altijd optimistisch. 12 jaar geleden had niemand dat gedacht. Houd moed, want er zijn mensen die WEL om je geven, en die je niet alleen pijn zou doen als je verdwijnt, je ontneemt ze ook een boel plezier die ze anders met je zouden hebben! Belangrijker nog, je ontneemt jezelf dat plezier.
Het klinkt of je aardig aan de weg getimmerd hebt, maar helaas, je bent er nog niet. Ik had ook altijd moeite met dingen bespreken, omdat ik andere niet tot last wilde zijn, is een argument dat vaak gebruikt wordt. Echter, naarmate ik ouder werd, en zelf af en toe mensen hielp, bedacht ik me dat je vaak helemaal niemand tot last bent. Veel mensen vinden het fijn dat je ze in vertrouwen neemt, en willen graag helpen, en ervaren er geen last van. Dat betekent niet dat je zomaar iedereen over je problemen moet vertellen, maar aarzel niet om het af en toe te doen. Of dat nou vrienden of professionele hulp is maakt niet uit.
Een laatste tip: knuffel mensen. Het klinkt bizar, maar het werkt. Als je er even doorheen zit, knuffel iemand en je zult je meteen een stukje beter voelen!
[ Bericht 1% gewijzigd door Tanin op 19-10-2010 00:19:50 ]
quote:Ik denk dat je moet begrijpen dat er enorm veel mensen zijn zoals jijOp dinsdag 19 oktober 2010 00:01 schreef pennedop2 het volgende:
We hadden laatst in de klas een interessante discussie over zelfmoord. Weer een jongen die alles goed voor elkaar had (of leek te hebben) en er toch een einde aan maakte. Ik dacht toen bij mezelf dat ik misschien ook 1 van die jongens ben. Mensen zien dat het met mij zo goed gaat dat ze zoiets niet achter mij zoeken. Maar eigenlijk zit ik erg in over mijn toekomst en ben ik op sommige momenten erg eenzaam, bijvoorbeeld hier in het studentenhuis. Dan zit ik hier in m'n eentje... Zoals nu ook eigenlijk, maar dan heb ik nog muziek als medicijn.
. Iemand die ogenschijnlijk alles lijkt te hebben, kan zich nog zo ongelukkig en eenzaam voelen. Sterker nog, ik denk dat iedereen dat wel eens doormaakt, sommigen langer en intenser dan anderen. Maar for sure, je bent niet alleen. Zoals je zelf al aangeeft zou je graag wat diepere vriendschappen willen hebben. Probeer iets te ondernemen, gewoon echt doen
. Stel bijvoorbeeld gewoon voor aan wat klasgenoten om een avondje samen naar de kroeg te gaan. Of geef je op voor een bepaalde sport (of knutselclub whatever makes you happy 
)Verder waar ikzelf enorm veel aan heb, (ik ben verder niet depressief en denk ook niet aan zelfmoord, maar iedereen kent zijn dipjes
) is hardlopen! Ik zeg dit altijd tegen mensen die zich slecht voelen, omdat ik er gewoon echt in geloof dat hardlopen iets met je doet. Het is prettig om met jezelf bezig te zijn, je kunt nadenken terwijl je jezelf helemaal de pleuris loopt. Er komen fijne stofjes vrij in de hersenen en je presteert iets. Daarnaast ga je je er gewoon echt fit en prettig van voelen. Succes iig
quote:Is dat niet een paradox? Niet sociale mensen zoeken aandacht met al reeds sociale mensen? Maar oh wacht, die hebben al een groep dus je bent in feite opzoek naar een niet bestaande groep om socialer te worden ?!Op dinsdag 19 oktober 2010 00:01 schreef pennedop2 het volgende:
Ik heb ook gemerkt dat iedereen eigenlijk wel zijn eigen vaste vriendengroep heeft, terwijl ik die nooit heb gehad. Op school ga je gezellig met iedereen om, maar daarna spreek je vrijwel niemand meer en blijf je in je eentje achter. Ik wil graag vrienden en die druk die voel ik op mijn schouders omdat ik niet als een koos vriendloos wil eindigen. Naarmate de opleiding vordert zie je je klasgenoten steeds minder, iedereen kiest een eigen richting. Ik ben nu 20 en ik realiseer me dat ik in de afgelopen 4 jaar een hoop dingen heb gemist die ik eigenlijk helemaal niet wilde missen. In de periode dat iedereen z'n eigen vriendengroep vormt ben ik gaan computeren...
Ik ben bang voor de toekomst, hoe gaat die eruit zien? Op deze manier wordt het in ieder geval niet veel, dat staat wel vast. Heb ik straks wel vrienden, een vriendin en een leuke baan? Op deze manier zie ik weinig uitzicht.
Iets serieuzer: (Afgezien van mijn psychiater advies) Er zijn er veel meer die dit hebben. Bovendien, als je gaat studeren verwateren je contacten op de middelbare school per direct. Bovendien als je gaat studeren, ga op kamers en zoek het verenigingsleven op! Daar zitten veel meer lotgenoten die hun sociale leven een nieuwe invulling geven (want we wonen immers niet meer thuis, op het vaste net met de vaste kliek).
Denk daar maar eens over na TS,
ps: Ga niet zoeken naar een handleiding hoe gelukkig(er) te worden want die bestaat toch niet! Maar iets positiever mag het allemaal wel TS (en believe me, Ik weet waarvan je gekomen bent
), en iets zegt me dat dit topic je een beetje de juiste kant kan opschieten (zolang je maar niet eindigt als andere "jammeraars" waar R&P al vol mee zit)Sowieso denk ik dat je meer moet investeren in mensen dan dat je nu doet, aangezien al je contacten nogal oppervlakkig zijn. Niet op de ander wachten, maar zelf op afstappen.
Zelfmoordgedachten.. dan zit je er diep in.
Ik begrijp enigzins dat je eeh... spijt hebt van die 4 jaar die je hebt 'vergooid'.
In mijn geval heb ik ook 2 jaar school en 1 jaar studie verknald voor ht kwartje viel.
Heb ik mijn studie nu op een rijtje... is mijn liefdesleven volledig gecrasht en zoek ik ook psychologische hulp.
Wat jij dus moet doen is:
- minder computeren(duh)
- bij de dokter langsgaan, wellicht verwijst die je door naar een psycholoog(kan je je ouders meteen laten zien dat het serieus is)
- een SOCIALE sport
-bij een vereniging gaan die overeenkomt met je interesses
Studentenvereniging is idd een goede(zit ik ook bij <3) maar daar ben je wrs nét te laat voor!
Ga voor je hobbies/interesses
(politiek? ga bv bij de Jonge Democraten/JOVD autos- ga bij een autoclub met meetings..maakt allemaal niet uit)!
En probeer bij de kennismaking zoveel mogelijk te praten...en laatook merken dat je geinteresseerd in iemand bent. Dan worden ze dat ook in jou!
quote:Ken heel veel mensen die pas op hun (>) 21e bij een studentenvereniging gaan.. maar ook dat is wat je er maar zelf van maaktOp dinsdag 19 oktober 2010 00:26 schreef Nithosm het volgende:
Studentenvereniging is idd een goede(zit ik ook bij <3) maar daar ben je wrs nét te laat voor!
Ik denk dat het feit dat je ouders je niet serieus nemen een hele grote rol speelt in hoe je je voelt. Misschien ligt de oorsprong van dit alles bij hen?
Sterkte in ieder geval!
quote:Bij mijn studentenvereniging zaten er dit jaar ook genoeg boven de 20 tussen. Er zitten zelfs amper mensen van < 19 tussen. Dus in dat opzicht is hij echt niet te laatOp dinsdag 19 oktober 2010 00:26 schreef Nithosm het volgende:
Oké dit herken ik een heuuul klein beetje.
Zelfmoordgedachten.. dan zit je er diep in.
Ik begrijp enigzins dat je eeh... spijt hebt van die 4 jaar die je hebt 'vergooid'.
In mijn geval heb ik ook 2 jaar school en 1 jaar studie verknald voor ht kwartje viel.
Heb ik mijn studie nu op een rijtje... is mijn liefdesleven volledig gecrasht en zoek ik ook psychologische hulp.
Wat jij dus moet doen is:
- minder computeren(duh)
- bij de dokter langsgaan, wellicht verwijst die je door naar een psycholoog(kan je je ouders meteen laten zien dat het serieus is)
- een SOCIALE sport
-bij een vereniging gaan die overeenkomt met je interesses
Studentenvereniging is idd een goede(zit ik ook bij <3) maar daar ben je wrs nét te laat voor!
Ga voor je hobbies/interesses
(politiek? ga bv bij de Jonge Democraten/JOVD autos- ga bij een autoclub met meetings..maakt allemaal niet uit)!
En probeer bij de kennismaking zoveel mogelijk te praten...en laatook merken dat je geinteresseerd in iemand bent. Dan worden ze dat ook in jou!
Wat je ook moet doen is doelen stellen, wat wil ik in mijn leven nog bereiken? Wat wil je kunnen, worden? Stel ambitieuze, maar belangrijk, haalbare doelen voor jezelf. Wanneer iets tegenzit denk je weer terug aan je doelen en de reden waarom het leven nog zin heeft, en waarom het leuk is. Denk aan een goede herinnering die je echt niet had willen missen.
Je geeft aan dat je in een studenten huis woont, wat vindt je van die mensen die daarin wonen? Kan je daar goed mee overweg? Hoeveel zijn het er?
Ik vind het leuk om met mensen om te gaan omdat ik het gewoon leuk vind om onder de mensen te zijn. Ik denk dat ik soms nog wel enige moeite heb met sociale situaties, maar ik ben gewoon al erg veel gegroeid dus ik kan me meestal wel goed redden. Al ben ik wel iemand die eerst de kat uit de boom kijkt.
Verder over een studentenvereniging, ik woon niet echt in een echte studentenstad, dus dat leeft hier (helaas) niet zo erg als in andere steden. En verder trouwens een erg goede tip dat ik meer zelf moet ondernemen.
Dat weet ik zelf eigenlijk ook wel een beetje, maar ik kan mezelf niet zo goed die schop onder m'n kont geven. Daar word ik soms moe van. Eigenlijk heb ik daar gewoon iemand anders voor nodig die dat doet. Maar om daar gelijk professionele hulp voor in te roepen is denk ik niet nodig.
Om een voorbeeld te noemen - iemand bellen voor een kamer:
Ik heb het nummer enz. opgezocht, maar dan zie ik er gewoon tegenop om te bellen, en dan uiteindelijk stel ik het net zolang uit totdat het weer te laat is. Maar ik heb dus ook een keer gehad dat een klasgenoot gewoon zei 'hier met je telefoon' en zij typte zo het nummer in. En dan achteraf valt zo'n telefoongesprek alles mee.
Hardlopen doe ik af en toe al eens, dat is me al een keer aangeraden en dat helpt inderdaad wel.
Maar dit is dus ook een beetje vaag van mezelf, dat ik zo snel van stemming kan wisselen. Of ik last heb van stemmingswisselingen heb weet ik niet maar nu voel ik me ineens weer een stuk beter. Gewoon door jullie reacties.
quote:Sport is heel belangrijk! Bij sporten maakt je lichaam serotonine aan wat zorgt voor je gemoedstoestand.Op dinsdag 19 oktober 2010 00:36 schreef Turalyon het volgende:
Ik was ook een keer depressief, wel door toedoen van medicijnen en had ook gedachtes over zelfmoord en manieren om zelfmoord te plegen. Ga zoals iemand eerder al zei, hardlopen, fitnessen, ga sporten! Beoefen een nieuwe sport, iets wat je leuk lijkt, je leert zo ook weer nieuwe mensen kennen. Ik weet dat sporten niet al je problemen oplost, maar je maakt wel endorfine vrij en daar wordt je wat gelukkiger van. En het geeft gewoon een goed gevoel. Ik weet dat het voor mij heel goed werkte.
Wat je ook moet doen is doelen stellen, wat wil ik in mijn leven nog bereiken? Wat wil je kunnen, worden? Stel ambitieuze, maar belangrijk, haalbare doelen voor jezelf. Wanneer iets tegenzit denk je weer terug aan je doelen en de reden waarom het leven nog zin heeft, en waarom het leuk is. Denk aan een goede herinnering die je echt niet had willen missen.
Je geeft aan dat je in een studenten huis woont, wat vindt je van die mensen die daarin wonen? Kan je daar goed mee overweg? Hoeveel zijn het er?
http://nl.wikipedia.org/wiki/Serotonine
Wanneer je niet actief participeert in de samenleving dan ga je alles ook veel meer analyseren dan andere mensen doen. Als outcast denk je na over dingen waar andere niet over hoeven na te denken. Het is begrijpelijk dat je daar gewoon moe van wordt. Als je vooral 's avonds last hebt van depressies, dan is het misschien een idee om gewoon te gaan slapen. In de morgen voel je je dan weer even beter.
Ik begrijp ook wel dat je teveel achter de computer ziet. Zonder vrienden heb je natuurlijk niets anders te doen. Ik heb weleens gelezen dat 'computer verslaafde' personen vaak niet fysiek of mentaal verslaafd zijn, maar simpelweg niets anders te doen hebben.
Als je net aan een studie bent begonnen is het zeker aangeraden om bij een studentenvereniging of enige andere vereniging te gaan. Als je levenloos bent dan kun je in ieder geval proberen daar vrienden te maken. In dit stadium van je leven is dit één van de weinige opties die je hebt.
quote:Ja, echte vrienden leer je kennen in Runescape.Op dinsdag 19 oktober 2010 00:39 schreef Lindstrøm. het volgende:
En die adviezen van studentenverenigingen zijn echt bullshit vind ik. Je wordt meegezogen in dingen die je vanuit je hart eigenlijk helemaal niet wilt. Beetje geacteerde zooi daar. Echte vrienden leer je niet daar kennen.
quote:Of je hebt gewoon een toptijd? Scheelt per individu en scheer als-je-blieft niet alle studentenverenigingen over een kamOp dinsdag 19 oktober 2010 00:39 schreef Lindstrøm. het volgende:
En die adviezen van studentenverenigingen zijn echt bullshit vind ik. Je wordt meegezogen in dingen die je vanuit je hart eigenlijk helemaal niet wilt. Beetje geacteerde zooi daar. Echte vrienden leer je niet daar kennen.
ps: Zit zelf dus niet bij een studentenvereniging maar ben wel actief in de studentengemeenschap!
quote:En je gaat er ook gewoon sexy van uitzienOp dinsdag 19 oktober 2010 00:39 schreef Mahjoe_Jazz het volgende:
[..]
Sport is heel belangrijk! Bij sporten maakt je lichaam serotonine aan wat zorgt voor je gemoedstoestand.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Serotonine
quote:Misschien een tegengesteld advies maar je kan ook solitair wonen overwegen?! Dan kan je geleidelijk socialer worden door middel van aanmelden bij verschilende studentengemeenschappen en toch nog 'veilig' over je eigen ruimte beschikken zonder dat je je verplicht stelt aan allerlei sociale verplichtingen. Geleidelijke verandering is wat nog wel het beste is voor iemand als TS.Op dinsdag 19 oktober 2010 00:38 schreef pennedop2 het volgende:
Om een voorbeeld te noemen - iemand bellen voor een kamer:
Ik heb het nummer enz. opgezocht, maar dan zie ik er gewoon tegenop om te bellen, en dan uiteindelijk stel ik het net zolang uit totdat het weer te laat is. Maar ik heb dus ook een keer gehad dat een klasgenoot gewoon zei 'hier met je telefoon' en zij typte zo het nummer in. En dan achteraf valt zo'n telefoongesprek alles mee.
Bedankt!!
quote:Woops, ik dacht dat het endorfine heette.Op dinsdag 19 oktober 2010 00:39 schreef Mahjoe_Jazz het volgende:
[..]
Sport is heel belangrijk! Bij sporten maakt je lichaam serotonine aan wat zorgt voor je gemoedstoestand.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Serotonine
Studentenvereniging zou ik ook niet perse doen. Ik zit er wel bij maar goede vrienden daar..? Valt wel tegen, het is wel gezellig, maar de meeste mensen die je daar ontmoet zijn toch mensen waarmee je alleen maar kan drinken.. zuipen en nog eens zuipen. Volgens mij maak ik uit jouw OP op dat jij de behoefte hebt aan vrienden waarmee je regelmatig een goede avond kan hebben en waar je terecht mee kan met evt problemen, vrienden die weten hoe jij bent als persoon. Dat gaat je waarschijnlijk niet lukken bij zo'n vereniging, maar gezellig zul je het denk ik wel hebben.
Wat doe je dit jaar als ik vragen mag?
quote:Als het je niet alleen lukt is het misschien wel nodig. En daar is niets mis mee, daar zijn die mensen voor. Als jouw lichaam niet in staat is om met je griep af te rekenen ga je toch ook naar een dokter?Op dinsdag 19 oktober 2010 00:38 schreef pennedop2 het volgende:
Bedankt voor de vele reacties zo snel! Er zitten zeker een hoop goede opmerkingen tussen!
Ik vind het leuk om met mensen om te gaan omdat ik het gewoon leuk vind om onder de mensen te zijn. Ik denk dat ik soms nog wel enige moeite heb met sociale situaties, maar ik ben gewoon al erg veel gegroeid dus ik kan me meestal wel goed redden. Al ben ik wel iemand die eerst de kat uit de boom kijkt.
Verder over een studentenvereniging, ik woon niet echt in een echte studentenstad, dus dat leeft hier (helaas) niet zo erg als in andere steden. En verder trouwens een erg goede tip dat ik meer zelf moet ondernemen.
Dat weet ik zelf eigenlijk ook wel een beetje, maar ik kan mezelf niet zo goed die schop onder m'n kont geven. Daar word ik soms moe van. Eigenlijk heb ik daar gewoon iemand anders voor nodig die dat doet. Maar om daar gelijk professionele hulp voor in te roepen is denk ik niet nodig.
Maar nog mooier is het inderdaad als je het zelf kunt doen. En doe het ook, het maakt niet uit wat, sommige stellen een studentenvereniging voor, lijkt mij niets, ik ga liever sporten, maar er zijn genoeg dingen te bedenken! Zoek wat leuks uit, iets wat je altijd al hebt willen doen, en GA het doen!
quote:Is het het telefoon gesprek waar je tegenop kijkt? of iemand aanspreken? Ik stap zonder moeite ergens binnen, maar als ik moet bellen...Op dinsdag 19 oktober 2010 00:38 schreef pennedop2 het volgende:
Om een voorbeeld te noemen - iemand bellen voor een kamer:
Ik heb het nummer enz. opgezocht, maar dan zie ik er gewoon tegenop om te bellen, en dan uiteindelijk stel ik het net zolang uit totdat het weer te laat is. Maar ik heb dus ook een keer gehad dat een klasgenoot gewoon zei 'hier met je telefoon' en zij typte zo het nummer in. En dan achteraf valt zo'n telefoongesprek alles mee.
Hardlopen doe ik af en toe al eens, dat is me al een keer aangeraden en dat helpt inderdaad wel.
Maar dit is dus ook een beetje vaag van mezelf, dat ik zo snel van stemming kan wisselen. Of ik last heb van stemmingswisselingen heb weet ik niet maar nu voel ik me ineens weer een stuk beter. Gewoon door jullie reacties.
quote:Daar ben ik het niet mee eens. Bij ons zijn er genoeg mensen waar ik dagelijks mee omga en mee op vakantie ga en dergelijke. Natuurlijk zitten er wel een hoop van dat soort mensen bij maar ook genoeg mensen die net uit een andere stad komen en ook behoefte hebben aan nieuwe vrienden.Op dinsdag 19 oktober 2010 00:51 schreef Turalyon het volgende:
[..]
Woops, ik dacht dat het endorfine heette.
Studentenvereniging zou ik ook niet perse doen. Ik zit er wel bij maar goede vrienden daar..? Valt wel tegen, het is wel gezellig, maar de meeste mensen die je daar ontmoet zijn toch mensen waarmee je alleen maar kan drinken.. zuipen en nog eens zuipen. Volgens mij maak ik uit jouw OP op dat jij de behoefte hebt aan vrienden waarmee je regelmatig een goede avond kan hebben en waar je terecht mee kan met evt problemen, vrienden die weten hoe jij bent als persoon. Dat gaat je waarschijnlijk niet lukken bij zo'n vereniging, maar gezellig zul je het denk ik wel hebben.
Wat doe je dit jaar als ik vragen mag?
lees mijn prive bericht.
quote:Daar ben jij zeker het levende bewijs van of wat?Op dinsdag 19 oktober 2010 00:43 schreef La_Vita het volgende:
[..]
En je gaat er ook gewoon sexy van uitzien
Ik weet dat het heel moeilijk is, maar probeer het idee los te laten dat je iets moet zijn of kunnen, omdat het nou eenmaal zo hoort of omdat anderen dat zo doen of zelfs maar omdat anderen op die manier gelukkig zijn. Het enige wat telt is wat jou gelukkig maakt. Zelfkennis is erg belangrijk. Streef alleen naar een socialer leven als je daadwerkelijk denkt dat je je gelukkiger gaat voelen door meer mensen om je heen. Ook is het belangrijk te weten wat je precies zoekt in een vriendschap. Zo heb je een betere indicatie van waar je moet zoeken. Maar nog beter eigenlijk: ga niet op zoek. Probeer eerst eens zoveel mogelijk voldoening te halen uit wat je al hebt in je leven en wat je nu kunt bereiken. Als je merkt dat je iets hebt waar je veel voldoening uit haalt, doe dat dan vaker.
Mensen houden zelden vrienden voor het leven. Contacten verwateren snel. Dat houdt in dat mensen die als ze wat ouder zijn vrienden hebben, die vast niet hebben gekregen op school of tijdens de studie. Met andere woorden, ook later kunnen vriendschappen nog ontwikkelen. Als het je nu niet gelukt is, komt je tijd later nog wel.
Houd je niet al teveel bezig met de toekomst. Vraag je af welke dingen je nu op dit moment nodig hebt om gelukkig te zijn en steek daar je energie in. Op die manier kom je vanzelf wel aan vrienden, een relatie en een baan op het moment dat je daar behoefte aan hebt.
.quote:Grappig dat die winterdepressie dan al zo lang duurt bij hem..Op dinsdag 19 oktober 2010 08:25 schreef Maanvis het volgende:
Dit is gewoon een winterdepressietje. Niets om je zorgen over te maken
quote:Als je altijd binnen zit met de gordijnen dicht zie je niet dat buiten de zon alweer schijnt
[..]
Grappig dat die winterdepressie dan al zo lang duurt bij hem..
quote:Heb je de OP uberhaupt wel gelezen ?Op dinsdag 19 oktober 2010 08:25 schreef Maanvis het volgende:
Dit is gewoon een winterdepressietje. Niets om je zorgen over te maken
Ik begrijp je helemaal... Ik ging naar de middelbare met een bult aan vrienden... Iedereen ging ander niveau doen enzo... En viel een beetje in elkaar... Ik was een sociale jongen en kon goed met mensen omgaan... Toen je zeg maar nieuwe vrienden hoorden te maken... waar je zeg maar 2 jaar later, als vaste vriendengroep mee uit zou gaan ben ik ook rs gaan spelen... Ik had wel wat vrienden, maar geen vaste vriendegroep... Inmiddels was ik gestopt met sporten, en had ik me examens gehaald... Verkeerde opleiding gekozen... Het was een opleiding waar ook maar 2 jongens in de klas zaten, ik had helemaal niet de behoefte om in contact met hun te komen of die meiden. En heb een jaar lang alleen rond gehangen op die school... Dat was het moment waarop ik echt besefte van wtf ben ik mee bezig...! Mijn ouders sloten op de middelbare ook de meterkast... En ik had natuurlijk allang een sleutel bij gemaakt...
Afijn tot nu toe al echt een hoop herkenning... Zo erg dat ik er bang van werd... maar bij mij kwam het moment ook; Dat ik eigenlijk opstap moet gaan maar ik toch weer alleen thuis zat... Youtube filmpjes te kijken enzo.. Toen had ik wat stappen ondernomen, om miss toch maar is uit te gaan... Ik ben capabel genoeg om mezelf een avond lang te vermaken en een gesprek aan te knopen... En ik ging dus met een groepje opstap... maar toch voel je dan dat je er niet bijhoort zeg maar... Ook al zijn ze super aardig... Hier moet je dan aanwerken... De volgende week ook mee gaan, ze bij jou thuis uitnodigen met allemaal in contact komen niet met alleen de gene die je heeft ''ge invite''... Dit dee ik dan ook wel, maar kwam er toch achter dat het groepje niet bij mij paste zeg maar... En ik niet de persoon was die elke week opstap wil... Uiteindelijk heb ik gewoon een paar vrienden, allemaal losse vrienden waar ik bepaalde leuke dingen mee doe, zoals uitgaan, sporten, gezellig lullen etc etc. Ik ben gewoon niet een persoon, die instaat is om een vriendengroep te onderhouden en elke week leuke dingen mee wil gaan doen…. En dat weten mijn vrienden ook. Misschien had ik dit moeten leren in de tijd… Dat ik rs speelde en iedereen een vriendengroep vormden… Maar ik kan wel stellen dat ik nu gelukkig ben… En misschien nog wel meer échte vrienden heb dan iemand anders ..
Ik heb er geen spijt van dat ik vroeger veel rs speelden, want ik vond het gewoon leuk op dat moment. En je moet doen waar je je goed bij voeld…
Nu denk jij natuurlijk die vent lult alleen maar over zichzelf? Klopt, gewoon om te laten zien dat je niet de enige bent. En ik vond het fijn om het is even op papier te zetten… Ik wil je zkr helpen, en je moet me maar pmen…
je leest ook veel dat de 'echte' vriendschappen ontstaan op de middelbare school. dat vind ik altijd erg ontmoedigend. ik heb ook periodes gehad dat ik weinig mensen kende en om me heen had, maar nu heb ik wel weer vriendinnen e.d.
ik ga er als ik slecht in mijn vel zit, als een berg tegenop zien om vriendschappen te 'beginnen' (klinkt beetje gek) maar nu ik me goed voel, blijkt het helemaal niet zo moeilijk. nu zeg ik gewoon: 'ga je ook wel eens stappen, heb je zin om een keer samen te gaan'. en klaar.
dat bellen heb ik ook, gaat ook maar niet over. soms heb ik een helder moment en durf ik het ineens en dan blijkt het altijd mee te vallen (probeer dan ook gelijk maar veel dingen te regelen) en de volgende dag durf ik het dan gewoon weer niet.
ik sms altijd zoveel mogelijk hahaha. en als mensen vragen waar ik dan precies bang voor ben, heb ik ook eigenlijk geen idee.[ Bericht 18% gewijzigd door microgids op 19-10-2010 22:38:56 ]
Ben zowat 20 jaar en heb geen "jeugd" gehad (door een soort van isolement) zoals een normaal iemand heeft beleefd, hierdoor heb ik toch wel altijd een gevoel van leegte in mij.
Ik heb daarentegen wel afgelopen jaar veel ondernomen; rijbewijs gehaald, aangesloten bij een studentenvereniging (ook veel actief bij een commissie), sportvereniging, werken.. dit heeft niet echt het effect gehad als ik had gehoopt (kwa sociaal contact, misschien had ik wat te hoge verwachtingen van dit alles). Als ik ergens mee bezig ben (bijv. met sporten) dan voel ik wel een soort van geluk, maar als ik weer even alleen ben komt toch altijd die leegte weer terug (met een soort van depressie).
Wat bij mij veel helpt is concrete doelen stellen (wat betreft studie/carriere/werk enz) en daarheen werken, voor de afleiding dus sporten/reizen etc.
quote:Je bent nog steeds wel actief in deze commissies en verenigingen? Dat zijn dé plekken om 'verder te komen'. Alleen lid zijn heeft natuurlijk geen succes. Heel vaak is het zo dat je op (commissie) uitjes, borrels enof verjaardagen van verenigings'genoten' dat je daar weer via via meer nieuwe mensen leert kennen.
Ik herken veel in het verhaal van TS. [...] Ben zowat 20 jaar en heb geen "jeugd" gehad [..] altijd een gevoel van leegte in mij.
Ik heb daarentegen wel afgelopen jaar veel ondernomen; rijbewijs gehaald, aangesloten bij een studentenvereniging (ook veel actief bij een commissie), sportvereniging, werken.. dit heeft niet echt het effect gehad als ik had gehoopt (kwa sociaal contact, misschien had ik wat te hoge verwachtingen van dit alles). Als ik ergens mee bezig ben (bijv. met sporten) dan voel ik wel een soort van geluk, maar als ik weer even alleen ben komt toch altijd die leegte weer terug (met een soort van depressie).
Wat bij mij veel helpt is concrete doelen stellen (wat betreft studie/carriere/werk enz) en daarheen werken, voor de afleiding dus sporten/reizen etc.
Misschien wordt het tijd om eens die doelen van je te herformuleren, aangezien je afleiding (je zegt het zelf, sporten geeft je ' geluk ') geen problemen bezorgt...
Mijn tip: Verplaats je eens in een ander en kijk wat diegene heeft, heel vaak is het zo dat de, met alle respect, ' niet sociale persoon het sociale leven op een onevenredig hoog platform zet waarbij de verheerlijking van datgene maximaal is. Probeer eens het omgekeerde en geniet van de kleine 'sociale' momenten en details, en schroef je verwachtingen eens op nul (of zet deze uit). Je zal zien dat je een veel positiever bereik hebt over de tijden heen
!Ik herken veel elementen in je verhaal. An sich heb ik geen verkeerd leven als mensen mijn leven zo van de buitenkant bekijken: qua uiterlijk gewoon normaal, bijna afgestudeerd, redelijk goedbetaalde bijbaan, rijbewijs gehaald, regelmatig bezoeker van het uitgaansleven....vrij normaal zou je zeggen. Toch ervaar ik een enorme leegte in mijn leven; een gevoel dat moeilijk is te omschrijven maar wat er op neerkomt dat ik mij voortdurend spiegel aan het leven van anderen, en mij daarin toch tekort voel schieten. Het is een gevoel waar ik al een behoorlijke tijd meer rondloop, en ik heb mezelf vaak genoeg geanalyseerd op dit gebied. De drie oorzaken die volgens mij ten grondslag liggen aan mijn negatieve gevoel: een beperkt sociaal leven, geen liefdesleven en ambitieloos.
Beperkt sociaal leven
Het is lang geleden dat ik voor mijn gevoel echt een sociaal leven heb gehad. Tot halverwege de middelbare school was er eigenlijk niks aan de hand; ik had een vast vriendengroepje, kwamen regelmatig bij elkaar over de vloer en ik was ook een frequent bezoeker van feestjes en verjaardagen. Tot dat ik op een gegeven moment steeds minder zin kreeg om me in dat sociale leven te begeven. De directe aanleiding weet ik ook niet meer, maar het kwam er op neer dat ik op verjaardagen en feestjes zo snel mogelijk naar huis wilde, en ook andere activiteiten begon ik steeds meer te ontwijken. Het gevolg is natuurlijk een negatieve spiraalvorming: mensen zien je minder, en gaan je daardoor minder vragen, waardoor je uiteindelijk helemaal nergens meer komt. De rest van mijn middelbare schooltijd ben ik dus vooral doorgekomen met wat oppervlakkig contact met klasgenoten, maar het fundament voor langdurige vriendschappen heb ik toen nooit gelegd.
Het begin van de studententijd had een ommekeer kunnen zijn, maar ik ging echter dicht bij huis studeren waardoor ik ook niet op kamers ging. Op deze manier ging ik eigenlijk gewoon verder met mijn beperkte sociale leven als op de middelbare school met een oppervlakkig contact met klasgenoten, en daar was alles mee gezegd. Ik had ondertussen wel een bijbaantje gekregen waarin het contact met sommige collega's wel uitgroeide tot het soms samen ondernemen van activiteiten waaraan ik ook deelnam. Doordat echter een aantal collega's na verloop van tijd stopten met werken, verwaterde ook deze 'vriendengroep'. Ik heb eigenlijk ook alleen echt de mogelijkheid om over echte problemen te praten met mijn ouders. Voor de rest van de buitenwereld ben ik gewoon de Mr. Nice Guy die altijd in zijn vrolijke, enthousiaste rol zit om zo een soort masker op te hebben.
Geen liefdesleven
De titel dekt precies de lading; ik ben 21 en heb nooit enige ervaring met relaties en dergelijke gehad. Ik heb dat lang niet als een probleem ervaren, maar nu ik ouder word merk ik dat mensen er wel steeds meer naar vragen en mij ermee confronteren. "Waarom heb jij geen vriendin?", "Wordt het niet eens tijd?"....zelfs van mijn ouders begin ik de laatste tijd steeds meer deze geluiden te horen.
Mijn apatische houding op dit gebied komt voor een deel ook voort uit mijn jeugd, aangezien ik dit onderwerp toch altijd als een beetje verzwegen onderwerp heb ervaren bij ons thuis. Bovendien ben ik ook erg slecht in het inschatten van signalen van vrouwen. Ik hoor regelmatig via via dat iemand mij eventueel ziet zitten, maar mij was dat dan totaal niet opgevallen.
En zelfs als ik enige indicatie heb dat een meisje mij ziet zitten, neem ik nauwelijks iniatief. Komt voor een deel voort uit de angst om een blauwtje te lopen, maar eigenlijk nog meer uit de angst dat zij mij wel ziet zitten. Wat moet ik dan doen: Daten?, Ouders inlichten?, Haar ouders ontmoeten?. Al die onzekerheid en verplichtingen die ik dan op zie doemen, zorgen er meestal voor dat ik eigenlijk helemaal geen iniatief neem en mijn houding op dit gebied eigenlijk valt samen te vatten als: Hoi leuk meisje, doei leuk meisje als ik een leuk iemand zie.
Ambitieloos
Ik ben bijna klaar met een opleiding die ik vooral heb gekozen op basis van interesse, omdat deze wel goed aansloot bij de vakken die altijd wel mijn voorkeur hadden op de middelbare school en waar ik ook altijd wel aardig goed in was. Nu is het echter zo dat ik geen idee heb wat ik ermee ga doen. De toekomst is echt een blanco blad, echt geen idee. Ik merk zelf ook dat ik het vooral heb doorgezet omdat ik het niet kon maken tegenover mijn directe familie om ermee op te houden, en bovendien had ik ook geen idee wat ik anders zou moeten doen.
Naast die ambitieloosheid speelt ook nog mee dat ik eigenlijk nergens gepassioneerd van ben. Soms heb ik weleens bewondering voor leeftijdsgenoten die aan een demonstratie deelnemen, of zichzelf aanmelden als lid van een maatschappelijke organisatie omdat zij idealen hebben en bepaalde gevoelens hebben bij zaken in de samenleving. Ik heb dat echt totaal niet, het boeit mij allemaal vrij weinig. Soms denk ik ook weleens dat ik in de loop der jaren te cynisch en verbitterd in het leven ben gaan staan.
Wat nu?
Is een vraag die ik ook vaak stel als ik weer voor de zoveelste keer mijn situatie overdenk. Ik lees vaak topics hier in R&P waar een beetje dezelfde problemen worden omschreven, en ook vaak dezelfde adviezen worden gegeven die ik dan ook maar eens ben gaan opvolgen. Ik ben gaan sprten, lid geworden van een vereniging, ik ben meer het uitgaansleven gaan bezoeken (ook alleen), ik ben mezelf meer gaan uitnodigen, ik heb een hele nieuwe collectie kleren gekocht om meer uitstraling te krijgen. Het heeft me behoorlijk wat geld gekost, maar weinig opgeleverd
Over het algemeen blijf dat gevoel van leegheid bestaan.Wel merk ik dat ik de laatste tijd wel meer een 'schijt aan alles' mentaliteit begin te krijgen. Eerst had ik ook altijd een 'maatschappelijk verantwoord' stemmetje in mijn hoofd die zich afvroeg of ik niet in de lokale disco moest staan op zaterdagavond ipv hangend voor de tv. Nu ben ik dat eigenlijk steeds onzinniger gaan vinden, omdat ik er ook niet enorm gelukkig van werd om elk weekend in het uitgaansleven te verkeren. Mijn negatieve gevoelens kwamen dan ook voor een groot deel voort uit het feit dat ik geen voldoening kan halen aan het leven dat naar de gangbare normen hoort bij het leven van een 21-jarige: veel uitgaan, relaties, vakanties....
Ik moet zeggen dat het voor mij wel heeft geholpen om dat allemaal los te laten, en mezelf eigenlijk niet meer te gaan spiegelen aan een soort maatschappelijk ideaalbeeld van een 21-jarige. Hoewel dat altijd afhangt van wisselende stemmingen en buiten van mijzelf.
Je bent in ieder geval niet de enige TS.
quote:Ik ben gewoon actief jaOp woensdag 20 oktober 2010 02:30 schreef J4ckp0T het volgende:
[..]
Je bent nog steeds wel actief in deze commissies en verenigingen? Dat zijn dé plekken om 'verder te komen'. Alleen lid zijn heeft natuurlijk geen succes. Heel vaak is het zo dat je op (commissie) uitjes, borrels enof verjaardagen van verenigings'genoten' dat je daar weer via via meer nieuwe mensen leert kennen.
Misschien wordt het tijd om eens die doelen van je te herformuleren, aangezien je afleiding (je zegt het zelf, sporten geeft je ' geluk ') geen problemen bezorgt...
Mijn tip: Verplaats je eens in een ander en kijk wat diegene heeft, heel vaak is het zo dat de, met alle respect, ' niet sociale persoon het sociale leven op een onevenredig hoog platform zet waarbij de verheerlijking van datgene maximaal is. Probeer eens het omgekeerde en geniet van de kleine 'sociale' momenten en details, en schroef je verwachtingen eens op nul (of zet deze uit). Je zal zien dat je een veel positiever bereik hebt over de tijden heen
Ik ken ook veel mensen, maar het contact blijft oppervlakkig of binnen bepaalde grenzen (maar leuk contact is het wel).Zal ook wel te maken hebben met onzekerheid enzo, je bent gewoon veel te veel aan het piekeren (ik in ieder geval wel).
Het mooie van doelen stellen (op het gebied van studie/werk) is dat je erg gefocused kan blijven. Het maakt vaak niet uit hoe je er uit ziet of wat je karakter is, o.b.v. tijd en inzet kun jij deze doelen wel bereiken.
Ik denk dat je een goede hulpverlener moet zoeken, die je dat idee uit je hoofd praat.
Mocht je toch zelfmoord willen plegen: Het is minder eenvoudig dan het lijkt. Ik heb zelf ook wel eens met die gedachte gespeeld. Een goede poging moet aan een aantal eisen voldoen: het moet niet teveel pijn doen. Tenslotte wil je geen vreselijke lijdensweg voor je de pijp uitgaat. Het moet niet teveel schade aanrichten, voor het geval je de poging overleeft. Het moet ook geen gevaar voor je omgeving opleveren. Het moet effectief zijn, tenslotte wil je zoiets niet overleven. Althans niet bij een serieuze poging.
En als laatste, maar zeker niet het minst belangrijk: Hoe maak je het enigszins verteerbaar voor je dierbaren? De 'netste' manier is om het op een ongeluk te laten lijken.
Het is bijna onmogelijk om aan al deze voorwaarden te voldoen.
Als het enige probleem gebrek aan geborgenheid is, en wat weinig vrienden en geen vriendin, dan denk ik dat je beter die problemen kunt aanpakken. Je kunt zeker nog wel vrienden voor het leven maken als je iets ouder bent, bv.
Het beste is om de aandacht afleiden. Soms was zo'n gedachten geworteld aan aanvallen van jaloezie, onzekerheid en zelfs depressie. Engage zelf aan sport-, obligatie met je vrienden en professionele hulp te zoeken, het helpt!
Zelf heb ik ook niet veel vrienden (hoeft van mij ook niet).
Die die ik heb zijn trouwens wel mensen met wie ik op meerdere vlakken goed kan optrekken. Gewoon lekker met ze hangen, dingen doen, zeg maar.
Ik heb in de loop van mijn leven heel wat mensen ontmoet. De meesten zijn/waren wel aardig en zo, maar houd ik lekker op arms lengte afstand, gewoon omdat ik hun op een bepaalde manier niet hoef. Vind 't prima ze af en toe te spreken of misschien een enkel keertje bij ze thuis langs te gaan, maar...naja je kent 't wel.
Niet iedereen die mij als vriend wilt, wil ik als vriend!
Echter, zo heeel af en toe kom je nog weleens iemand tegen waarvan je denkt "He, kijk, daar heb ik misschien wel wat aan!" en begin gewoon een beetje met ze om te gaan. Ook om ze beter te leren kennen. Met 1 iemand was dat bijvoorbeeld dat we allebij iets met computers hebben, dus spraken we af om af en toe naar de pc dump in de RAI te gaan. Later nodigde ik hem uit om eens bij mij te komen eten, ga wat meer van hem leren kennen. Gewoon lekker losjes zeg maar.
En als je allebij zoiets hebt van "Gaat wel prima zo" dan gaan jullie elkaar steeds beter leren kennen (tis een lang proces waar makkelijk meer dan een jaar overheen gaat) en dan komt de vriendschap vanzelf wel.
De meesten die ik vaker zie (zeg maar de goeie kenissen) verwateren na een tijdje weer, meestal omdat je er later toch achterkomt dat die persoon toch wel wat moeilijker in de omgang is dan je dacht.
Samenvatting: Ga gewoon met mensen om met wie je 't leuk vind om mee om te gaan maar die niet op je gaan zitten parasiteren! Leer de (zeldzame) goeien van de (in overvloed beschikbare) slechten te onderscheiden zodat je je vertrouwen niet geeft aan iemand die daar misbruik van gaat maken.
Ik blijf je topic nog wel effe volgen, voor geval je meer te melden hebt
Succes!
quote:Sorrie voor de dubbel post.Op vrijdag 29 oktober 2010 05:05 schreef yasminkolt het volgende:
Ik zie mezelf met u mee. Toen, ik had gevallen van suïcidale gedachten. Alle dingen zijn veranderd toen ik zocht voor psychologische hulp en steun van familie en vrienden. Ik lees ook health essays suggereert manieren om te ontnuchteren van negatieve emoties.
Het beste is om de aandacht afleiden. Soms was zo'n gedachten geworteld aan aanvallen van jaloezie, onzekerheid en zelfs depressie. Engage zelf aan sport-, obligatie met je vrienden en professionele hulp te zoeken, het helpt!
Zelf heb ik ook last van suicidale gedachtes. Ik heb ze ondertussen al zo lang (vanaf mijn kindertijd) dat ik ondertussen niet beter meer weet. Ik heb een aantal jaren professionele hulp (DOEN!!!) en gebruik medicijnen en weet nu dat het opkomen van die gedachtes bij mij betekend dat ik niet lekker in m'n vel zit.
Maar het blijft lastig. Soms heb ik ze maanden niet en dan beginnen ze weer op te komen.
Gelukkig heb ik wel professionele ondersteuning en heb geleerd om de juiste mensen in vertrouwen te nemen (familie, hulpverleners en anderen). Ook vertel ik niet 1 iemand echt alles maar meer in losse stukjes. Ik vertel aan iemand datgene waarvan ik weet dat die persoon ze zal begrijpen.
Zoals ik al zei, ik blijf je topic nog wel even volgen