Geen sociaal leven

Allereerst wil ik even zeggen dat ik dit forum al langer bezoek, maar ik lees dan ook alleen, dit is m'n enige account.

Geen zin om dit alles te lezen? Scroll dan door naar -----

Het verhaal

Ik ben altijd al een stil en verlegen persoon geweest, maar sinds ik in de 3e klas ging betalen voor het spel RuneScape ( ) is het helemaal niks meer.
Zo had ik eerst een goeie vriend waarmee het altijd dollen was, maar op een gegeven moment begon ik gamen belangrijker te vinden dan vrienden en school.
Die vriend ben ik zolangzamer hand kwijtgeraakt en op school ben ik ook steeds minder gaan doen (ben nooit blijven zitten overigens).
Ergens in de 4e klas was m'n enigste ontsnapping aan de realiteit nog RuneScape, ik ging steeds minder doen aan school. Om 6 uur 's ochtends ging de wekker zodat ik nog even kon gamen, vervolgens dacht ik de hele tijd aan wat ik vanmiddag weer ging doen op het spel en als ik 's middags thuiskwam ging gelijk de computer aan.
'S avonds kwam ik nooit eten en als ik dan toch kwam was het allang al koud; boze ouders. Vaak zetten ze de knop van de internetverbinding om en kwam ik woest de trap afstormen, ik heb zelfs een keer de hele meterkastdeur uit het kozijn weten te halen. Ik had dan weer m'n zin en dan kon ik weer tot een uurtje of half 12 gamen, en huiswerk? 'Heb ik niet'.
Vrienden had ik toen al helemaal niet meer, ik had eigenlijk alleen maar die ene goeie vriend, maar daar had ik ook al maanden geen contact meer mee gehad, alleen op school was het vlug even 'hey'.
M'n mentor kreeg toen ook in de gaten dat ik op school eigenlijk met niemand contact had en nodigde me uit voor een gesprek. Ik heb toen wel gezegd dat het allemaal klopt dat ik stil en verlegen ben en dat ik met bijna niemand contact had, maar helemaal niks over m'n computerverslaving (ja, zo noem ik het nu).
M'n mentor had dus geadviseerd om hulp te zoeken, maar ik schaamde me er toen voor en heb toen dus niks gedaan.
Ik ben dat schooljaar met redelijke cijfers overgegaan naar de 5e, maar ik wist van mezelf dat ik véél beter kon, maar ik had totaal geen motivatie, ik werd wakker met RuneScape en ik ging weer slapen met RuneScape.

In de 5e is het nog erger geworden, ik kwam in een klas met 2 jongens en 26 meiden, die andere jongen kon gewoon goed contact met iedereen maken, maar ik was het natuurlijk allang verleerd, als er al een meisje wat tegen me zei, kreeg ik een knalrode kop. En ik wist sowieso niks terug te zeggen, ik was verlegen en had / wist helemaal niks te vertellen, het enige wat ik deed was gamen, helemaal niks geen uitgaan voor mij, ik had helemaal niemand.
Omdat ik in de klas alleen maar voor me uit zat te staren, aan dat spel zat te denken en er bijna alleen maar meisjes in de klas zaten, kreeg ik nóg meer tijd om na te denken.

En dat gebeurde, dit had een positieve en een negatieve kant.

Positief:
Ik begon eindelijk een klein beetje in te zien dat ik helemaal niks bereikte met dit spel, ik sloot me alleen maar meer af van de buitenwereld.
Ook begon ik in te zien dat ik m'n school aan het verneuken was, op deze manier ging ik het niet halen.

Negatief:
Ik begon me nu ook serieus te realiseren dat ik eigenlijk helemaal geen vrienden had (daarvoor niet, gamen gamen gamen zei dat stemmetje in m'n hoofd).
Ik begon ietsje te minderen met gamen, maar ik had nu tijd over, wat nu? Ik weet niks te doen.
Ja, school, maar daar kon ik nog totaal geen motivatie voor opbrengen.
En jahoor, daar ging ik weer, ik zat op YouTube filmpjes te kijken over RuneScape, maar de moitvatie om het spel te spelen werd wel minder.

Richting de eind-examens:
Ik hield er wel een beetje rekening mee dat ik misschien wel ging zakken, omdat ik nog steeds niks aan school deed, matige examencijfers, nooit huiswerk gemaakt en nooit iets geleerd, maar vaak wist ik er nog net wel even een voldoentje uit te slepen.
Voor de examens kon ik dus ook totaal geen motivatie vinden om te beginnen met leren, ik zat de hele dag filmpjes te kijken en dacht 'dat leren komt morgen wel'.
Nou, neehoor, eigenlijk bijna niet geleerd voor de examens en ik moest her-examen doen, godzijdank heb ik hier wel voor geleerd en heb ik het dus uiteindelijk op het nippertje gehaald.

Ik had me ingeschreven voor een opleiding, had al een baantje geregeld voor in de zomervakantie en was al een tijdje niet ingelogd op RuneScape Goed geregeld dacht ik, hierdoor groeide m'n zelfvertrouwen een beetje.
Maar neehoor, het mocht niet zo zijn. De opleiding ging zomaar opeens niet door, het werk was opzich wel leuk met een paar bekenden van school, maar zodra ik thuiskwam gelijk de computer aan en zat ik urenlang op YouTube filmpjes te kijken.
Het is me helaas niet gelukt om nog een andere opleiding te vinden, een jaartje werken dan maar?
Ik mocht full-time aan de slag bij het bedrijf waar ik in de zomervakantie had gewerkt, al wetende dat er helemaal niks aan zou zijn tussen al die onbekenden en laag-opgeleide mensen.

Het beviel me totaal niet, maar had niet de motivatie om ander werk te zoeken (op mijn niveau), dus ben ik maar gebleven, ik werk er tot op de dag van vandaag nog.
Ik heb bijna geen contact met m'n collega's en in de pauze zit ik daar maar aan die tafel voor me uit te staren, ik krijg veel te veel tijd om na te denken over m'n 0,0 sociale contacten en wilde vanaf het eerste moment weer terug naar school, een vak leren.
Ik ben op m'n werk sinds dag 1 totaal in mezelf gekeerd en denk alleen maar na over m'n sociale falen, als een collega iets tegen me zegt sla ik dicht en weet ik me geen houding te geven, dit verergert mijn gedachtegang alleen maar.
Ik ben totaal niet mezelf buitenshuis, en op m'n werk al helemaal niet, ik merk dit gelijk als ik 's ochtends binnenkom, 'dit wordt weer zo'n saaie dag'.

Ik heb godzijdank een paar maanden geleden de moed bij elkaar gezocht om tegen m'n ouders te vertellen wat er allemaal met me mis is (ze weten wel dat ik geen vrienden heb en het werk niet leuk vind, maar dat ik er zo erg veel over nadenk niet). Ik heb toen ook maar verteld dat ik eigenlijk hulp wilde, het kon zo niet langer, dit verdiende ik niet.
Wat een opluchting was dat zeg Het hoge woord was eruit.

Ik krijg nu sinds een aantal maanden 1x in de week hulp, een gesprek met een soort coach, en ik denk dat het wel een beetje helpt, maar echt verandering zie ik zo 123 niet, ik ben nog steeds vooral op het werk niet mezelf. Thuis weet ik overal wat op te zeggen en ik weet van mezelf dat ik een gezonde dosis humor heb, maar het komt er buitenshuis gewoon niet uit Ik sla gewoon dicht, m'n leidinggevende weet sinds kort ook dat ik (een beetje) hulp krijg en vind het ook knap van me.
Hij ziet vanaf het begin al dat ik altijd stil ben en is is zelf ook erg verlegen geweest zei hij, dat maakte het ook wat makkelijker voor me.

Situatie nu:
Ik word iedere ochtend wakker en ga met tegenzin naar m'n werk, ik weet van te voren al dat het wéér zo'n lange dag gaat worden, dat ik weer niet de ware ik naar boven kan brengen.
Als ik 's middags thuiskom zet ik eigenlijk altijd de computer aan en zit ik de hele dag een beetje hier op Fok rond te neuzen, ik heb niks anders te doen
Als er nu iemand zou zijn om te vragen of ik wat leuks zou willen doen, dan zet ik zo de computer uit, dat weet ik zo wel, ik zou per direct meegaan.
Als ik zaterdagavond tv zit te kijken, denk ik vaak 'ik hoor hier niet te zitten, ik hoor in de kroeg te staan met een glas bier in m'n hand'.
Wat ik trouwens als een lichtpuntje zie is dat ik er wel zo'n beetje uit ben welke opleiding ik wil gaan doen vanaf september, ik heb voor mezelf al bedacht dat ik dan een nieuwe start ga maken, niemand die me daar kent of vooroordelen over me heeft En ik denk ook dat ik me vanaf het eerste moment beter op m'n plek zal voelen, mensen met hetzelfde opleidingsniveau en dezelfde interesses.

Ik denk dat ik van mezelf wel kan zeggen dat het al wat beter met me gaat, ik ben gestopt met gamen (ik zit weliswaar nog erg vaak achter de computer, maar ik game niet meer) en ik ben zelf gekomen met het idee om hulp te zoeken. Het helpt wel wat, maar het gaat me niet snel genoeg.
Ik heb ook gevraagd of er nog meer hulp te krijgen is , maar zo'n assertiviteitscursus geven ze pas op z'n vroegst in september weer, en dat duurt me veel te lang.
Ik denk er ook aan om te stoppen met de coaching die ik krijg, ik twijfel een beetje aan of het me nog wel meer zal helpen.
Eigenlijk wil ik het liefste zaterdag in de kroeg staan met een stel vrienden, maar ik realiseer me wel dat datzo vlug nog niet kan, dat dat op z'n vroegst in september zal gebeuren (als ik weer naar school ga).

Hebben jullie nog tips/ideeën voor me? of bemoedigende woorden, jullie zouden me hier erg bij kunnen helpen

Bedankt voor het lezen van mijn levensverhaal, wat een verhaal is het geworden zeg
Ik ben trouwens 18 jaar oud.

-----

Even een samenvatting:
-TS computert veel te veel, verliest zijn eigenlijk enige vriend en sluit zich totaal af van de buitenwereld
-School verwaarloost, maar het evengoed op het nippertje kunnen halen
-Vervolgopleiding gaat niet door --> full-time werken bij een bedrijf waar niks aan is
-Totaal niet mezelf, ik krijg veel teveel tijd om na te denken en heb bijna geen contact met collega's
-Ouders verteld en zelf gekomen met het idee voor hulp, gaat maar langzaam
-Ik denk een nieuwe start te maken als ik weer naar school ga

[ Bericht 1% gewijzigd door pennedop op 19-05-2009 20:15:00 ]

quote:

Op maandag 18 mei 2009 21:05 schreef Juicyhil het volgende:

[..]

Klinkt misschien een beetje maf, maar waarom ga je niet gewoon alleen naar de kroeg toe en een beetje socializen, beetje tegen vreemden aan lullen.
Misschien hou je er daardoor nog wat contacten aan over.
En heb je niet nog een buurjongen/vriend/familielid die je misschien kan meevragen?

Ik weet dat ik in de kroeg bekenden zal tegenkomen en dat die dan over me gaan roddelen 'wtf doet hij hier nou weer', niet iedereen was altijd even aardig tegen me.
En ik heb niet iemand om mee te vragen, ik denk dat de stap 'ga gewoon de kroeg in' iets te hoog gegrepen is.

En jij ook bedankt HeldenHart, snelle reacties gelijk.

quote:

Op maandag 18 mei 2009 21:15 schreef Salvad0R het volgende:

[..]

Dit, of ga eens op een zaterdagavond met iemand mee die wel vrienden heeft.
Als je toch wanhopig bent wat dat betreft, wat belet je om leeftijdsgenoten van je te zoeken, die dat spel ook doen, maar die in een andere stad wonen? Ga er eens langs, weekendje lannen, gewoon om aan je communicatieskillz IRL te werken!!!

Vergeet niet dat elke individu zijn/haar eigen kwaliteiten heeft. Het gaat er om dat je met mensen om gaat die jouw humor/kwaliteiten/skillz (h)erkennen. Mensen die negatief doen, zijn het niet waard om levensenergie aan te verspillen.

Met iemand mee die wel vrienden heeft gaat een beetje moeilijk, aangezien ik zelf niemand weet waarmee ik mee kan gaan, en dat spel speel ik al niet meer, dus dat gaat ook niet op.

En daar heb je gelijk in ja, bedankt voor je reactie

quote:

Op maandag 18 mei 2009 21:21 schreef _dirkjan_ het volgende:
Wat zal helpen bij het maken van nieuwe contacten straks bij je nieuwe studie is op kamers gaan. De meeste mensen die op kamers gaan kennen nog weinig mensen in hun nieuwe stad, en zijn op zoek naar nieuwe contacten, niks geks aan. In veel studentensteden heb je organisaties waarbij je je kan inschrijven voor een wachtlijst om een kamer te krijgen... Het kan geen kwaad je je daar nu alvast voor in te schrijven

Ik zou op kamers kunnen gaan ja, m'n bankrekening kan het iig wel aan, alleen is het niet persé nodig, aangezien ik iedere dag met de trein heen en weer zou kunnen reizen.

quote:

Op maandag 18 mei 2009 23:11 schreef Vetklep het volgende:
welke lvl ben je op runescape als ik vragen mag?

126 toen ik stopte.

quote:

Op maandag 18 mei 2009 23:22 schreef OOO het volgende:
Welkom in mijn leven, + 18 jaar gepest te zijn, dus dat was mijn out om van de realiteit te ontsnappen.

Tja, wat ik nu gedaan heb sindskort is gewoon opnieuw beginnen, gewoon lekker op kamers gaan dus, in een gezellige stad, en toch proberen om je aan te melden bij een vervolgopleiding op een school.

Ik weet het, het is een grote zet, en je moet je moeder vragen hoe ik een wasje draai en hoe je moet strijken enzo, maar uiteindelijk denk ik wel dat het heel erg leuk kan zijn. kun je ook meteen een andere baan zoeken die je wel bevalt.

Je blijft op deze manier maar in die negatieve omgeving hangen, en geloof mij maar, als je daar in blijft hangen dan duurt het nog wel een paar jaar voordat je eruit bent.
En owja, ik weet echt 100% precies in wat voor situatie je bevind. Ik heb ook aan een andere oplossing zitten te denken voor dit probleem maar dat heb ik nooit ondernomen. Vrijwillegerswerk in een arm land, afrika, azie, etc. Van dat soort ervaringen leer je heel erg veel.

dit is de website http://www.siw.nl/

Misschien is dat wel iets voor je aan je nieuwe opleiding gaat beginnen.

Bedankt voor je reactie Hier kan ik zeker wat mee, hoe bevalt het je? Merk je veel verschil? Maak je nu makkelijker contact?

Naar Afrika ofzo lijkt me wel wat, heb hier al een klein beetje over nagedacht, of een jongerenreis ofzo, ik zal eens kijken op de site, bedankt.

quote:

Op maandag 18 mei 2009 23:48 schreef KraZj het volgende:
Beetje herkenbaar(wel in mindere mate).. het gamen dan.. ik had nog wel een redelijk sociaal leven dan.. maar goed niet zoals het hoort, door die fokking games! Heb wel een mooie gametijd gehad.. maar goed.. je mist toch wel wat doordat je de hele fokking dag met die klote games bezig bent!

Op een gegeven moment was ik er zelf wel klaar mee, dat gamen(clangaming en wow).. Je moet er wel wat voor de plaats vinden.. anders val je in zon gat omdat je je energie niet kwijt kan. Ga sporten ofzo, of lekker naar het buitenland voor een tijdje.. dat hielp voor mij.. zetten wat dingen op de kaart die je graag wil bereiken.. Bevalt mij nu wel goed zonder dat gamen, speel soms nog wel wat.. maar niet 10 uur per dag Sport veel, ben socialer, meer vrienden, meer vrouwen

Ik denk nu precies hetzelfde als jou over games, ik begin er never nooit meer aan Maar ik had idd ook last van 'wat moet ik nu in godsnaam doen met m'n tijd', en dan ik zat evengoed de hele dag op de computer.
En naar het buitenland lijkt me dus zoals eerder al gezegd wel wat, toch een hele ervaring ja en dan heb je een goed gespreksonderwerp lijkt me.
Leuk om te lezen dat het je goed afgaat, hier heb ik zelf ook zeker wat aan, dat bevestigd een beetje dat het gewoon kan.

quote:

Op dinsdag 19 mei 2009 00:05 schreef El_Chica_Del_Fuego het volgende:
TS, cool dat je actie hebt ondernomen en ook hier je verhaal durft te doen enzo (ook al is het alsnog heel anoniem). Meer tips dan die al gegeven zijn kan ik nu niet echt bedenken, dus van mij vooral bemoedigende woorden

_{En waarom is er geen knuffel-smiley? Zoals waar je op msn mee doodgegooid wordt}

Edit: nee, toch 1 tip: niet te snel met die coaching stoppen, denk ik... Het lijkt misschien weinig uit te halen, maar het kan toch geen kwaad om het voorlopig nog maar gewoon aan te houden, toch? Misschien dat het onbewust toch best veel invloed heeft, en om daar achteraf achter te komen, lijkt me niet relaxt..

Ja, ik heb tegen m'n leidinggevende dus al gezegd dat ik denk dat ik het ga stopzetten, maar heb me vandaag bedacht omdat ik denk dat m'n coach toch nog wel genoeg nieuwe invalshoeken heeft, en het zou idd jammer zijn als je daar na een paar jaar pas achter komt.

Dankjewel

quote:

Op dinsdag 19 mei 2009 16:54 schreef Sombreros het volgende:
Ik zou toch ook een ander baantje gaan zoeken als ik jou was. Dit is dan al vast een deel van je nieuwe start. Want op je huidige werk kent iedereen je al als een stille jongen, en daardoor is het nog moeilijker om sociaal contact te maken. Een baantje waar je bijvoorbeeld met klanten om gaat en met andere collega's samenwerkt zou goed voor je zijn. Ik denk dat dit je sociale skills snel een boost zal geven. Maar als je eenmaal een nieuw baantje gevonden heb, probeer je dan wat socialer te presenteren ten opzichte van je collega's. Praat gewoon veel over het werk en het dagelijkse leven met ze. Dit is nog makkelijker als je dus samen met iemand werkt. Als je snel bent, heb je hier ook voordeel mee met de studie die in september begint. Dan zijn je sociale skills namelijk al weer wat verbeterd en wordt het weer wat makkelijker om die nieuwe start van je leven te maken.

Dit zeiden m'n ouders idd ook al, ander werk. Maar als ik nog naar het buitenland wil (wat me echt wel leuk lijkt), dan weet ik niet of het wel zoveel zin heeft.
En m'n collega's die gaan idd voorzichtig met me om, iedereen kent (nouja, kennen) me als die stille jongen, sommigen weten dat ik weer naar school ga, dat moedigen ze me dan ook aan en eentje heeft er heel eerlijk verteld dat hij er erg veel spijt van heeft dat hij ooit met school is gestopt, hij moet toch wel aardig op z'n centjes letten zegt hij.
Maar ander werk zoeken ga ik sowieso in september doen, iets wat bij mijn niveau past het liefste.

quote:

Op dinsdag 19 mei 2009 17:06 schreef DoimeN het volgende:
Die goede start is goed! Maar verwacht er aub niet teveel van. Het zijn inderdaad wel slimmere mensen, maar vaak ook nog zonder richting of sturing, het eerste jaar zeker.

En moet je accepteren dat je niet de sociaalste bent, de cocky'ste. Begin gewoon langzaam, start gewoon vanaf nu!

Maak een praatje met zo'n lager opgeleid. Tip: mik op foute auto's of chikies neuken. Misschien moet je jezelf ook wel een plat accent aanmeten, of zels een 'matje'.

Ik heb al geaccepteerd dat nu eenmaal zo is gelopen, ik kan immers niet de klok terugzetten, ik kijk dan ook niet teveel naar wat anderen allemaal wel niet hebben, niemand kan die omstandigheden veranderen. Hierdoor zou ik mezelf alleen maar meer naar beneden halen.
En zoals ECDF al zegt, ik heb geen zin om me anders voor te doen dan ik ben, dat past totaal niet bij me, en ik zie mezelf al met een matje rondlopen hoor

quote:

Op dinsdag 19 mei 2009 17:51 schreef Zeroku het volgende:
Zeer knap van je dat je zelf hulp hebt gezocht . Ook goed dat je een frisse nieuwe start begint, misschien toch proberen daar contacten te leggen zodat je met mensen op stap kunt gaan of eens wat afspreken om wat te gaan doen. Je bent al ver gekomen dus nu moet je het ook afmaken .

Dankjewel Zo denk ik er dus ongeveer ook over, ik heb er vertrouwen in dat dit vanaf het begin al makkelijker zal gaan, slechter dan op m'n werk zal ik me dan niet meer voelen denk ik, alleen beter.

quote:

Op dinsdag 19 mei 2009 19:47 schreef GreyWolf het volgende:
man goed verteld. Ik voel door je verhaal helemaal met je mee
Ga op sport ofzo. Daar kom je ook met anderen in aanraking en het is geweldig voor je zelfvertrouwen. Ga jezelf in ieder geval niet proberen te veranderen. Iedereen op deze wereld is uniek en daar ben jij net als ik één van.
Vergeet verder één ding niet. Er is altijd iemand die je ziet en dat is Allah. Zoek je toevlucht tot Hem. Hij zal je helpen.

Dankje Ik wist niet dat ik zo goed kon schrijven

Het enige wat ik wil is mezelf zijn, dus zoals ik al eerder zei, me niet anders voordoen dan ik ben, ik denk niet dat ik daar gelukkiger van wordt. Ik weet van mezelf dat ik een gezonde dosis humor heb en dat dat me ver kan brengen, ik weet dat mensen om me kunnen lachen, met die goeie vriend was het altijd lachen

En in Allah of God geloof ik niet zo erg, als ik in mezelf geloof, geloof ik al genoeg denk ik

[ Bericht 0% gewijzigd door pennedop op 19-05-2009 20:56:46 ]