R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
En toch spelen zelfmoordgedachten rond in mijn hoofd
In mei 2009 heb ik het topic Geen sociaal leven geopend. Een samenvatting van de openingspost van dat topic:
Maargoed ik heb sinds dat ik vanaf september 2009 weer op school zit enorme vooruitgang geboekt (met hulp van een psycholoog). Van een verlegen naar een vrolijke jongen die voor zichzelf opkomt. Ik merk nog steeds dat ik groei. Waar ik toen nog enorm aan mezelf twijfelde weet ik nu dat ik een leuke jongen ben die altijd vrolijk is en veel humor heeft. Ik ben 'mezelf' zoals dat dan wordt genoemd. Ik heb op school een vast groepje mensen waarmee ik omga en voor de rest kan ik het met iedereen wel vinden eigenlijk. Alleen maar positieve dingen dus. Ik woon nu ook in een studentenhuis. Ik vind het leuk om naar school te gaan omdat ik het daar gezellig vind met alle mensen om me heen.
Maar achter de vrolijke jongen gaat toch nog iemand anders schuil. Iemand die zich op sommige momenten enorm eenzaam voelt omdat hij geen vrienden heeft waarmee hij in het weekend uitgaat of andere leuke dingen doet. Ik heb dit vooral op zaterdagavonden omdat ik dan weet dat iedereen dan gezellig met z'n vrienden bezig is. En ik, ik heb dat niet.
Ik heb ook gemerkt dat iedereen eigenlijk wel zijn eigen vaste vriendengroep heeft, terwijl ik die nooit heb gehad. Op school ga je gezellig met iedereen om, maar daarna spreek je vrijwel niemand meer en blijf je in je eentje achter. Ik wil graag vrienden en die druk die voel ik op mijn schouders omdat ik niet als een koos vriendloos wil eindigen. Naarmate de opleiding vordert zie je je klasgenoten steeds minder, iedereen kiest een eigen richting. Ik ben nu 20 en ik realiseer me dat ik in de afgelopen 4 jaar een hoop dingen heb gemist die ik eigenlijk helemaal niet wilde missen. In de periode dat iedereen z'n eigen vriendengroep vormt ben ik gaan computeren...
Ik ben bang voor de toekomst, hoe gaat die eruit zien? Op deze manier wordt het in ieder geval niet veel, dat staat wel vast. Heb ik straks wel vrienden, een vriendin en een leuke baan? Op deze manier zie ik weinig uitzicht.
Dat brengt me op zelfmoordgedachten, als het echt niet lukt dan kan ik er altijd nog gewoon een einde aan maken, toch? Het klinkt simpel, maar ik weet dat ik er een hoop mensen pijn mee ga doen. Ik kan vooral m'n broertje zoiets niet aandoen, ik kan het goed met hem vinden. En natuurlijk mijn ouders en andere familie doe ik er pijn mee. Ik weet gewoon dat er een hoop mensen geschokt zullen zijn die het absoluut niet zullen begrijpen. Zo'n vrolijke jongen die er niet eens zo slecht uitziet, hoe kan die er nou een einde aan maken?
Wat dat betreft kan ik het dus niet doen. Maar uiteindelijk kunnen ze ook wel zonder mij leven, dat is mijn gedachtegang als ik me kut voel. Verder denk ik dan 'fuck iedereen, ik pleeg gewoon zelfmoord als ik dat wil, wat kan mij alle anderen nou weer schelen.' En het stelt me ook wel gerust, de gedachte dat ik altijd nog zelfmoord kan plegen. Dan heb je in ieder geval nog een alternatief.
Op momenten dat ik me kut voel ben ik (nog) niet in staat om echt zelfmoord te plegen, maar ik denk er dan wel meteen aan. Ik wil alleen wel eerst een goede afscheidsbrief schrijven, me goed voorbereiden. Soms ben ik wel eens bezig met wat er in mijn brief moet komen te staan. Op dat soort momenten vraag ik me wel eens af of het wel goed met me gaat. Maar ik heb geen behoefte aan hulp. Googlen naar manieren om zelfmoord te plegen doe ik nog net niet.
We hadden laatst in de klas een interessante discussie over zelfmoord. Weer een jongen die alles goed voor elkaar had (of leek te hebben) en er toch een einde aan maakte. Ik dacht toen bij mezelf dat ik misschien ook 1 van die jongens ben. Mensen zien dat het met mij zo goed gaat dat ze zoiets niet achter mij zoeken. Maar eigenlijk zit ik erg in over mijn toekomst en ben ik op sommige momenten erg eenzaam, bijvoorbeeld hier in het studentenhuis. Dan zit ik hier in m'n eentje... Zoals nu ook eigenlijk, maar dan heb ik nog muziek als medicijn.
Het precieze doel van dit topic weet ik eigenlijk niet, maar ik denk dat ik het gewoon van me wil afschrijven. Niemand weet dat ik met deze gedachten, of misschien wel onzekerheid, rondloop. Ja, ik heb mijn ouders er iets over vertelt, maar die nemen me niet serieus. En verder heb ik naast een paar mensen op school niemand waaraan ik dit soort dingen vertel. Ik wil niet dat mijn klasgenoten zich zorgen over mij maken.
Maargoed als je het zo typt dan bedenk je weer nieuwe dingen en daarom is mijn post ook vrij lang geworden volgens mij.
Maar misschien zijn er mensen die advies voor me hebben, de situatie herkennen of er gewoon wat over kwijt willen, dat zou wel fijn zijn
Bedankt voor het lezen iig
[ Bericht 0% gewijzigd door pennedop2 op 19-10-2010 00:06:33 ]
In datzelfde topic is ook te lezen dat het wat beter met me gaat.quote:-TS computert veel te veel, verliest zijn eigenlijk enige vriend en sluit zich totaal af van de buitenwereld
-School verwaarloost, maar het evengoed op het nippertje kunnen halen
-Vervolgopleiding gaat niet door --> full-time werken bij een bedrijf waar niks aan is
-Totaal niet mezelf, ik krijg veel teveel tijd om na te denken en heb bijna geen contact met collega's
-Ouders verteld en zelf gekomen met het idee voor hulp, gaat maar langzaam
-Ik denk een nieuwe start te maken als ik weer naar school ga
Maargoed ik heb sinds dat ik vanaf september 2009 weer op school zit enorme vooruitgang geboekt (met hulp van een psycholoog). Van een verlegen naar een vrolijke jongen die voor zichzelf opkomt. Ik merk nog steeds dat ik groei. Waar ik toen nog enorm aan mezelf twijfelde weet ik nu dat ik een leuke jongen ben die altijd vrolijk is en veel humor heeft. Ik ben 'mezelf' zoals dat dan wordt genoemd. Ik heb op school een vast groepje mensen waarmee ik omga en voor de rest kan ik het met iedereen wel vinden eigenlijk. Alleen maar positieve dingen dus. Ik woon nu ook in een studentenhuis. Ik vind het leuk om naar school te gaan omdat ik het daar gezellig vind met alle mensen om me heen.
Maar achter de vrolijke jongen gaat toch nog iemand anders schuil. Iemand die zich op sommige momenten enorm eenzaam voelt omdat hij geen vrienden heeft waarmee hij in het weekend uitgaat of andere leuke dingen doet. Ik heb dit vooral op zaterdagavonden omdat ik dan weet dat iedereen dan gezellig met z'n vrienden bezig is. En ik, ik heb dat niet.
Ik heb ook gemerkt dat iedereen eigenlijk wel zijn eigen vaste vriendengroep heeft, terwijl ik die nooit heb gehad. Op school ga je gezellig met iedereen om, maar daarna spreek je vrijwel niemand meer en blijf je in je eentje achter. Ik wil graag vrienden en die druk die voel ik op mijn schouders omdat ik niet als een koos vriendloos wil eindigen. Naarmate de opleiding vordert zie je je klasgenoten steeds minder, iedereen kiest een eigen richting. Ik ben nu 20 en ik realiseer me dat ik in de afgelopen 4 jaar een hoop dingen heb gemist die ik eigenlijk helemaal niet wilde missen. In de periode dat iedereen z'n eigen vriendengroep vormt ben ik gaan computeren...
Ik ben bang voor de toekomst, hoe gaat die eruit zien? Op deze manier wordt het in ieder geval niet veel, dat staat wel vast. Heb ik straks wel vrienden, een vriendin en een leuke baan? Op deze manier zie ik weinig uitzicht.
Dat brengt me op zelfmoordgedachten, als het echt niet lukt dan kan ik er altijd nog gewoon een einde aan maken, toch? Het klinkt simpel, maar ik weet dat ik er een hoop mensen pijn mee ga doen. Ik kan vooral m'n broertje zoiets niet aandoen, ik kan het goed met hem vinden. En natuurlijk mijn ouders en andere familie doe ik er pijn mee. Ik weet gewoon dat er een hoop mensen geschokt zullen zijn die het absoluut niet zullen begrijpen. Zo'n vrolijke jongen die er niet eens zo slecht uitziet, hoe kan die er nou een einde aan maken?
Wat dat betreft kan ik het dus niet doen. Maar uiteindelijk kunnen ze ook wel zonder mij leven, dat is mijn gedachtegang als ik me kut voel. Verder denk ik dan 'fuck iedereen, ik pleeg gewoon zelfmoord als ik dat wil, wat kan mij alle anderen nou weer schelen.' En het stelt me ook wel gerust, de gedachte dat ik altijd nog zelfmoord kan plegen. Dan heb je in ieder geval nog een alternatief.
Op momenten dat ik me kut voel ben ik (nog) niet in staat om echt zelfmoord te plegen, maar ik denk er dan wel meteen aan. Ik wil alleen wel eerst een goede afscheidsbrief schrijven, me goed voorbereiden. Soms ben ik wel eens bezig met wat er in mijn brief moet komen te staan. Op dat soort momenten vraag ik me wel eens af of het wel goed met me gaat. Maar ik heb geen behoefte aan hulp. Googlen naar manieren om zelfmoord te plegen doe ik nog net niet.
We hadden laatst in de klas een interessante discussie over zelfmoord. Weer een jongen die alles goed voor elkaar had (of leek te hebben) en er toch een einde aan maakte. Ik dacht toen bij mezelf dat ik misschien ook 1 van die jongens ben. Mensen zien dat het met mij zo goed gaat dat ze zoiets niet achter mij zoeken. Maar eigenlijk zit ik erg in over mijn toekomst en ben ik op sommige momenten erg eenzaam, bijvoorbeeld hier in het studentenhuis. Dan zit ik hier in m'n eentje... Zoals nu ook eigenlijk, maar dan heb ik nog muziek als medicijn.
Het precieze doel van dit topic weet ik eigenlijk niet, maar ik denk dat ik het gewoon van me wil afschrijven. Niemand weet dat ik met deze gedachten, of misschien wel onzekerheid, rondloop. Ja, ik heb mijn ouders er iets over vertelt, maar die nemen me niet serieus. En verder heb ik naast een paar mensen op school niemand waaraan ik dit soort dingen vertel. Ik wil niet dat mijn klasgenoten zich zorgen over mij maken.
Maargoed als je het zo typt dan bedenk je weer nieuwe dingen en daarom is mijn post ook vrij lang geworden volgens mij.
Maar misschien zijn er mensen die advies voor me hebben, de situatie herkennen of er gewoon wat over kwijt willen, dat zou wel fijn zijn
Bedankt voor het lezen iig
[ Bericht 0% gewijzigd door pennedop2 op 19-10-2010 00:06:33 ]
Heftig dit..
Op zaterdag 5 maart 2011 23:17 schreef Geo3kant het volgende:
Nee vriendelijke mensen zoals jou.. alles wat andere zeggen afkraken en mongool noemen en noem het maar op.. jij bent een prachtuser ^O^ :')
Nee vriendelijke mensen zoals jou.. alles wat andere zeggen afkraken en mongool noemen en noem het maar op.. jij bent een prachtuser ^O^ :')
Denk inderdaad niet dat wij je hier verder kunnen helpen.
Sterkte in ieder geval
Sterkte in ieder geval
Op zaterdag 5 maart 2011 23:17 schreef Geo3kant het volgende:
Nee vriendelijke mensen zoals jou.. alles wat andere zeggen afkraken en mongool noemen en noem het maar op.. jij bent een prachtuser ^O^ :')
Nee vriendelijke mensen zoals jou.. alles wat andere zeggen afkraken en mongool noemen en noem het maar op.. jij bent een prachtuser ^O^ :')
Even een ideetje hé. Maar is een studentenvereniging niks voor jou? (niet persé het corps). Aangezien je hier ook veel mensen leert kennen om mee uit te gaan en te socializen. Als je gewoon met iedereen lekker om kan gaan zoals je zelf zegt en je toch al in een studentenhuis woont pas je daar vast goed tussen.
Ook met leeftijd en dergelijke pas je er goed tussen.
Ook met leeftijd en dergelijke pas je er goed tussen.
mijn klomp is gebroken.
JAALLAAALLAAA Ajax!
JAALLAAALLAAA Ajax!
Ga eens rustig met je ouders om tafel zitten en vertel ze niet van 'Pap, mam. Ik denk aan zelfmoord'. Probeer het te brengen als in 'Ik ga door een lastige periode in mijn leven en denk niet dat ik dit zonder hulp ga halen'. Je moet nooit denken dat je ouders niet om je denken of om je geven en dat het ze niets uit maakt. Je moet er de tijd voor nemen, zorg er voor dat het niet in een discussie of ruzie uit loopt maar in een normaal gesprek. Merk je dat er een botsing gaat komen tijdens het gesprek. Kap het gesprek af en vertel je ouders dat je het er later weer over wilt hebben. Je ouders hebben dan even de tijd om hier op te reflecteren en misschien verloopt het later beter.quote:Op dinsdag 19 oktober 2010 00:01 schreef pennedop2 het volgende:
Niemand weet dat ik met deze gedachten, of misschien wel onzekerheid, rondloop. Ja, ik heb mijn ouders er iets over vertelt, maar die nemen me niet serieus. En verder heb ik naast een paar mensen op school niemand waaraan ik dit soort dingen vertel. Ik wil niet dat mijn klasgenoten zich zorgen over mij maken.
Niet denken dat je ouders niets om je geven en dat jouw leven en jouw gevoelens hun niets uitmaakt!
Spijt me te horen dat het nog steeds moeilijk gaat TS. En zo lang is je post niet hoor 
Ik heb zelf ook met zelfmoordgedachtes rondgelopen (op 8 jarige leeftijd...) en ook ik heb besloten het niet te doen, omdat ik wist dat ik mijn familie pijn zou doen. Ik werd erg gepest in de klas en had op school niet echt vrienden.
Wat mij al die tijd op de been heeft gehouden zijn sporten en vrienden op andere plekken in het land.
Sporten hielp heel erg, a omdat je ergens mee bezig bent, en b, nog veel belangrijker, ik had daar WEL vrienden, en wist dus dat het niet aan mij lag.
Zelfde gold voor vrienden op andere plaatsen. A, ik wist dat het niet aan mij lag dat ik gepest werd, en b, ik had iets om af en toe naar weg te vluchten en de nare boze wereld van school even achter me te laten.
Misschien heb je er iets aan? Tijdens sporten kun je ook makkelijk vrienden maken, en misschien met hen uit, en dan weer nieuwe vrienden maken etc.
Ik weet dat het af en toe moeilijk is, maar zet door. Het is het zeker waard. Zo niet nu, dan straks wel! Ik studeer nu, ben een redelijk populaire jongen, en ben altijd optimistisch. 12 jaar geleden had niemand dat gedacht. Houd moed, want er zijn mensen die WEL om je geven, en die je niet alleen pijn zou doen als je verdwijnt, je ontneemt ze ook een boel plezier die ze anders met je zouden hebben! Belangrijker nog, je ontneemt jezelf dat plezier.
Het klinkt of je aardig aan de weg getimmerd hebt, maar helaas, je bent er nog niet. Ik had ook altijd moeite met dingen bespreken, omdat ik andere niet tot last wilde zijn, is een argument dat vaak gebruikt wordt. Echter, naarmate ik ouder werd, en zelf af en toe mensen hielp, bedacht ik me dat je vaak helemaal niemand tot last bent. Veel mensen vinden het fijn dat je ze in vertrouwen neemt, en willen graag helpen, en ervaren er geen last van. Dat betekent niet dat je zomaar iedereen over je problemen moet vertellen, maar aarzel niet om het af en toe te doen. Of dat nou vrienden of professionele hulp is maakt niet uit.
Een laatste tip: knuffel mensen. Het klinkt bizar, maar het werkt. Als je er even doorheen zit, knuffel iemand en je zult je meteen een stukje beter voelen!
[ Bericht 1% gewijzigd door Tanin op 19-10-2010 00:19:50 ]
Ik heb zelf ook met zelfmoordgedachtes rondgelopen (op 8 jarige leeftijd...) en ook ik heb besloten het niet te doen, omdat ik wist dat ik mijn familie pijn zou doen. Ik werd erg gepest in de klas en had op school niet echt vrienden.
Wat mij al die tijd op de been heeft gehouden zijn sporten en vrienden op andere plekken in het land.
Sporten hielp heel erg, a omdat je ergens mee bezig bent, en b, nog veel belangrijker, ik had daar WEL vrienden, en wist dus dat het niet aan mij lag.
Zelfde gold voor vrienden op andere plaatsen. A, ik wist dat het niet aan mij lag dat ik gepest werd, en b, ik had iets om af en toe naar weg te vluchten en de nare boze wereld van school even achter me te laten.
Misschien heb je er iets aan? Tijdens sporten kun je ook makkelijk vrienden maken, en misschien met hen uit, en dan weer nieuwe vrienden maken etc.
Ik weet dat het af en toe moeilijk is, maar zet door. Het is het zeker waard. Zo niet nu, dan straks wel! Ik studeer nu, ben een redelijk populaire jongen, en ben altijd optimistisch. 12 jaar geleden had niemand dat gedacht. Houd moed, want er zijn mensen die WEL om je geven, en die je niet alleen pijn zou doen als je verdwijnt, je ontneemt ze ook een boel plezier die ze anders met je zouden hebben! Belangrijker nog, je ontneemt jezelf dat plezier.
Het klinkt of je aardig aan de weg getimmerd hebt, maar helaas, je bent er nog niet. Ik had ook altijd moeite met dingen bespreken, omdat ik andere niet tot last wilde zijn, is een argument dat vaak gebruikt wordt. Echter, naarmate ik ouder werd, en zelf af en toe mensen hielp, bedacht ik me dat je vaak helemaal niemand tot last bent. Veel mensen vinden het fijn dat je ze in vertrouwen neemt, en willen graag helpen, en ervaren er geen last van. Dat betekent niet dat je zomaar iedereen over je problemen moet vertellen, maar aarzel niet om het af en toe te doen. Of dat nou vrienden of professionele hulp is maakt niet uit.
Een laatste tip: knuffel mensen. Het klinkt bizar, maar het werkt. Als je er even doorheen zit, knuffel iemand en je zult je meteen een stukje beter voelen!
[ Bericht 1% gewijzigd door Tanin op 19-10-2010 00:19:50 ]
"Dit? Dit zijn mijn oorlogswonden, heb jarenlang oorlog gevoerd met mezelf, maar ik heb gewonnen!"
Aandachtsoproep. Ik zou zeggen, maak een afspraak met je huisdokter die je dan direct doorverwijst naar een eerstelijns psychiater
Mactastisch!
Ik denk dat je moet begrijpen dat er enorm veel mensen zijn zoals jijquote:Op dinsdag 19 oktober 2010 00:01 schreef pennedop2 het volgende:
We hadden laatst in de klas een interessante discussie over zelfmoord. Weer een jongen die alles goed voor elkaar had (of leek te hebben) en er toch een einde aan maakte. Ik dacht toen bij mezelf dat ik misschien ook 1 van die jongens ben. Mensen zien dat het met mij zo goed gaat dat ze zoiets niet achter mij zoeken. Maar eigenlijk zit ik erg in over mijn toekomst en ben ik op sommige momenten erg eenzaam, bijvoorbeeld hier in het studentenhuis. Dan zit ik hier in m'n eentje... Zoals nu ook eigenlijk, maar dan heb ik nog muziek als medicijn.
. Iemand die ogenschijnlijk alles lijkt te hebben, kan zich nog zo ongelukkig en eenzaam voelen. Sterker nog, ik denk dat iedereen dat wel eens doormaakt, sommigen langer en intenser dan anderen. Maar for sure, je bent niet alleen. Zoals je zelf al aangeeft zou je graag wat diepere vriendschappen willen hebben. Probeer iets te ondernemen, gewoon echt doen
. Stel bijvoorbeeld gewoon voor aan wat klasgenoten om een avondje samen naar de kroeg te gaan. Of geef je op voor een bepaalde sport (of knutselclub whatever makes you happy 
)Verder waar ikzelf enorm veel aan heb, (ik ben verder niet depressief en denk ook niet aan zelfmoord, maar iedereen kent zijn dipjes
) is hardlopen! Ik zeg dit altijd tegen mensen die zich slecht voelen, omdat ik er gewoon echt in geloof dat hardlopen iets met je doet. Het is prettig om met jezelf bezig te zijn, je kunt nadenken terwijl je jezelf helemaal de pleuris loopt. Er komen fijne stofjes vrij in de hersenen en je presteert iets. Daarnaast ga je je er gewoon echt fit en prettig van voelen. Succes iig
My mama didn't raise no fool
Is dat niet een paradox? Niet sociale mensen zoeken aandacht met al reeds sociale mensen? Maar oh wacht, die hebben al een groep dus je bent in feite opzoek naar een niet bestaande groep om socialer te worden ?!quote:Op dinsdag 19 oktober 2010 00:01 schreef pennedop2 het volgende:
Ik heb ook gemerkt dat iedereen eigenlijk wel zijn eigen vaste vriendengroep heeft, terwijl ik die nooit heb gehad. Op school ga je gezellig met iedereen om, maar daarna spreek je vrijwel niemand meer en blijf je in je eentje achter. Ik wil graag vrienden en die druk die voel ik op mijn schouders omdat ik niet als een koos vriendloos wil eindigen. Naarmate de opleiding vordert zie je je klasgenoten steeds minder, iedereen kiest een eigen richting. Ik ben nu 20 en ik realiseer me dat ik in de afgelopen 4 jaar een hoop dingen heb gemist die ik eigenlijk helemaal niet wilde missen. In de periode dat iedereen z'n eigen vriendengroep vormt ben ik gaan computeren...
Ik ben bang voor de toekomst, hoe gaat die eruit zien? Op deze manier wordt het in ieder geval niet veel, dat staat wel vast. Heb ik straks wel vrienden, een vriendin en een leuke baan? Op deze manier zie ik weinig uitzicht.
Iets serieuzer: (Afgezien van mijn psychiater advies) Er zijn er veel meer die dit hebben. Bovendien, als je gaat studeren verwateren je contacten op de middelbare school per direct. Bovendien als je gaat studeren, ga op kamers en zoek het verenigingsleven op! Daar zitten veel meer lotgenoten die hun sociale leven een nieuwe invulling geven (want we wonen immers niet meer thuis, op het vaste net met de vaste kliek).
Denk daar maar eens over na TS,
ps: Ga niet zoeken naar een handleiding hoe gelukkig(er) te worden want die bestaat toch niet! Maar iets positiever mag het allemaal wel TS (en believe me, Ik weet waarvan je gekomen bent
), en iets zegt me dat dit topic je een beetje de juiste kant kan opschieten (zolang je maar niet eindigt als andere "jammeraars" waar R&P al vol mee zit)
Mactastisch!
Heb je moeite met contact maken met mensen of niet? Aangezien je wel graag bij mensen wilt zijn.
Sowieso denk ik dat je meer moet investeren in mensen dan dat je nu doet, aangezien al je contacten nogal oppervlakkig zijn. Niet op de ander wachten, maar zelf op afstappen.
Sowieso denk ik dat je meer moet investeren in mensen dan dat je nu doet, aangezien al je contacten nogal oppervlakkig zijn. Niet op de ander wachten, maar zelf op afstappen.
Oké dit herken ik een heuuul klein beetje.
Zelfmoordgedachten.. dan zit je er diep in.
Ik begrijp enigzins dat je eeh... spijt hebt van die 4 jaar die je hebt 'vergooid'.
In mijn geval heb ik ook 2 jaar school en 1 jaar studie verknald voor ht kwartje viel.
Heb ik mijn studie nu op een rijtje... is mijn liefdesleven volledig gecrasht en zoek ik ook psychologische hulp.
Wat jij dus moet doen is:
- minder computeren(duh)
- bij de dokter langsgaan, wellicht verwijst die je door naar een psycholoog(kan je je ouders meteen laten zien dat het serieus is)
- een SOCIALE sport
-bij een vereniging gaan die overeenkomt met je interesses
Studentenvereniging is idd een goede(zit ik ook bij <3) maar daar ben je wrs nét te laat voor!
Ga voor je hobbies/interesses
(politiek? ga bv bij de Jonge Democraten/JOVD autos- ga bij een autoclub met meetings..maakt allemaal niet uit)!
En probeer bij de kennismaking zoveel mogelijk te praten...en laatook merken dat je geinteresseerd in iemand bent. Dan worden ze dat ook in jou!
Zelfmoordgedachten.. dan zit je er diep in.
Ik begrijp enigzins dat je eeh... spijt hebt van die 4 jaar die je hebt 'vergooid'.
In mijn geval heb ik ook 2 jaar school en 1 jaar studie verknald voor ht kwartje viel.
Heb ik mijn studie nu op een rijtje... is mijn liefdesleven volledig gecrasht en zoek ik ook psychologische hulp.
Wat jij dus moet doen is:
- minder computeren(duh)
- bij de dokter langsgaan, wellicht verwijst die je door naar een psycholoog(kan je je ouders meteen laten zien dat het serieus is)
- een SOCIALE sport
-bij een vereniging gaan die overeenkomt met je interesses
Studentenvereniging is idd een goede(zit ik ook bij <3) maar daar ben je wrs nét te laat voor!
Ga voor je hobbies/interesses
(politiek? ga bv bij de Jonge Democraten/JOVD autos- ga bij een autoclub met meetings..maakt allemaal niet uit)!
En probeer bij de kennismaking zoveel mogelijk te praten...en laatook merken dat je geinteresseerd in iemand bent. Dan worden ze dat ook in jou!
Ken heel veel mensen die pas op hun (>) 21e bij een studentenvereniging gaan.. maar ook dat is wat je er maar zelf van maaktquote:Op dinsdag 19 oktober 2010 00:26 schreef Nithosm het volgende:
Studentenvereniging is idd een goede(zit ik ook bij <3) maar daar ben je wrs nét te laat voor!
Mactastisch!
Ga naar het buitenland, start daar een nieuw leven. Aangezien je je moet settelen daar in het buitenland, zal je nooit eenzaam gaan computeren.
Doelstellingen zijn belangrijk in het leven. Probeer doelen te stellen voor jezelf, dingen waar je naartoe wilt werken. Ga geld sparen voor iets leuks en zoek inderdaad sociale contacten op... je computert veel zeg je.. er zijn tal van fora waar je nieuwe contacten kunt leggen met mensen die dezelfde interesses hebben als jij, je zult ongetwijfeld interesses hebben neem ik aan.
Ik denk dat het feit dat je ouders je niet serieus nemen een hele grote rol speelt in hoe je je voelt. Misschien ligt de oorsprong van dit alles bij hen?
Sterkte in ieder geval!
Ik denk dat het feit dat je ouders je niet serieus nemen een hele grote rol speelt in hoe je je voelt. Misschien ligt de oorsprong van dit alles bij hen?
Sterkte in ieder geval!
Bij mijn studentenvereniging zaten er dit jaar ook genoeg boven de 20 tussen. Er zitten zelfs amper mensen van < 19 tussen. Dus in dat opzicht is hij echt niet te laatquote:Op dinsdag 19 oktober 2010 00:26 schreef Nithosm het volgende:
Oké dit herken ik een heuuul klein beetje.
Zelfmoordgedachten.. dan zit je er diep in.
Ik begrijp enigzins dat je eeh... spijt hebt van die 4 jaar die je hebt 'vergooid'.
In mijn geval heb ik ook 2 jaar school en 1 jaar studie verknald voor ht kwartje viel.
Heb ik mijn studie nu op een rijtje... is mijn liefdesleven volledig gecrasht en zoek ik ook psychologische hulp.
Wat jij dus moet doen is:
- minder computeren(duh)
- bij de dokter langsgaan, wellicht verwijst die je door naar een psycholoog(kan je je ouders meteen laten zien dat het serieus is)
- een SOCIALE sport
-bij een vereniging gaan die overeenkomt met je interesses
Studentenvereniging is idd een goede(zit ik ook bij <3) maar daar ben je wrs nét te laat voor!
Ga voor je hobbies/interesses
(politiek? ga bv bij de Jonge Democraten/JOVD autos- ga bij een autoclub met meetings..maakt allemaal niet uit)!
En probeer bij de kennismaking zoveel mogelijk te praten...en laatook merken dat je geinteresseerd in iemand bent. Dan worden ze dat ook in jou!
mijn klomp is gebroken.
JAALLAAALLAAA Ajax!
JAALLAAALLAAA Ajax!
Ik was ook een keer depressief, wel door toedoen van medicijnen en had ook gedachtes over zelfmoord en manieren om zelfmoord te plegen. Ga zoals iemand eerder al zei, hardlopen, fitnessen, ga sporten! Beoefen een nieuwe sport, iets wat je leuk lijkt, je leert zo ook weer nieuwe mensen kennen. Ik weet dat sporten niet al je problemen oplost, maar je maakt wel endorfine vrij en daar wordt je wat gelukkiger van. En het geeft gewoon een goed gevoel. Ik weet dat het voor mij heel goed werkte.
Wat je ook moet doen is doelen stellen, wat wil ik in mijn leven nog bereiken? Wat wil je kunnen, worden? Stel ambitieuze, maar belangrijk, haalbare doelen voor jezelf. Wanneer iets tegenzit denk je weer terug aan je doelen en de reden waarom het leven nog zin heeft, en waarom het leuk is. Denk aan een goede herinnering die je echt niet had willen missen.
Je geeft aan dat je in een studenten huis woont, wat vindt je van die mensen die daarin wonen? Kan je daar goed mee overweg? Hoeveel zijn het er?
Wat je ook moet doen is doelen stellen, wat wil ik in mijn leven nog bereiken? Wat wil je kunnen, worden? Stel ambitieuze, maar belangrijk, haalbare doelen voor jezelf. Wanneer iets tegenzit denk je weer terug aan je doelen en de reden waarom het leven nog zin heeft, en waarom het leuk is. Denk aan een goede herinnering die je echt niet had willen missen.
Je geeft aan dat je in een studenten huis woont, wat vindt je van die mensen die daarin wonen? Kan je daar goed mee overweg? Hoeveel zijn het er?
Bedankt voor de vele reacties zo snel! Er zitten zeker een hoop goede opmerkingen tussen!
Ik vind het leuk om met mensen om te gaan omdat ik het gewoon leuk vind om onder de mensen te zijn. Ik denk dat ik soms nog wel enige moeite heb met sociale situaties, maar ik ben gewoon al erg veel gegroeid dus ik kan me meestal wel goed redden. Al ben ik wel iemand die eerst de kat uit de boom kijkt.
Verder over een studentenvereniging, ik woon niet echt in een echte studentenstad, dus dat leeft hier (helaas) niet zo erg als in andere steden. En verder trouwens een erg goede tip dat ik meer zelf moet ondernemen.
Dat weet ik zelf eigenlijk ook wel een beetje, maar ik kan mezelf niet zo goed die schop onder m'n kont geven. Daar word ik soms moe van. Eigenlijk heb ik daar gewoon iemand anders voor nodig die dat doet. Maar om daar gelijk professionele hulp voor in te roepen is denk ik niet nodig.
Om een voorbeeld te noemen - iemand bellen voor een kamer:
Ik heb het nummer enz. opgezocht, maar dan zie ik er gewoon tegenop om te bellen, en dan uiteindelijk stel ik het net zolang uit totdat het weer te laat is. Maar ik heb dus ook een keer gehad dat een klasgenoot gewoon zei 'hier met je telefoon' en zij typte zo het nummer in. En dan achteraf valt zo'n telefoongesprek alles mee.
Hardlopen doe ik af en toe al eens, dat is me al een keer aangeraden en dat helpt inderdaad wel.
Maar dit is dus ook een beetje vaag van mezelf, dat ik zo snel van stemming kan wisselen. Of ik last heb van stemmingswisselingen heb weet ik niet maar nu voel ik me ineens weer een stuk beter. Gewoon door jullie reacties.
Ik vind het leuk om met mensen om te gaan omdat ik het gewoon leuk vind om onder de mensen te zijn. Ik denk dat ik soms nog wel enige moeite heb met sociale situaties, maar ik ben gewoon al erg veel gegroeid dus ik kan me meestal wel goed redden. Al ben ik wel iemand die eerst de kat uit de boom kijkt.
Verder over een studentenvereniging, ik woon niet echt in een echte studentenstad, dus dat leeft hier (helaas) niet zo erg als in andere steden. En verder trouwens een erg goede tip dat ik meer zelf moet ondernemen.
Dat weet ik zelf eigenlijk ook wel een beetje, maar ik kan mezelf niet zo goed die schop onder m'n kont geven. Daar word ik soms moe van. Eigenlijk heb ik daar gewoon iemand anders voor nodig die dat doet. Maar om daar gelijk professionele hulp voor in te roepen is denk ik niet nodig.
Om een voorbeeld te noemen - iemand bellen voor een kamer:
Ik heb het nummer enz. opgezocht, maar dan zie ik er gewoon tegenop om te bellen, en dan uiteindelijk stel ik het net zolang uit totdat het weer te laat is. Maar ik heb dus ook een keer gehad dat een klasgenoot gewoon zei 'hier met je telefoon' en zij typte zo het nummer in. En dan achteraf valt zo'n telefoongesprek alles mee.
Hardlopen doe ik af en toe al eens, dat is me al een keer aangeraden en dat helpt inderdaad wel.
Maar dit is dus ook een beetje vaag van mezelf, dat ik zo snel van stemming kan wisselen. Of ik last heb van stemmingswisselingen heb weet ik niet maar nu voel ik me ineens weer een stuk beter. Gewoon door jullie reacties.
Sport is heel belangrijk! Bij sporten maakt je lichaam serotonine aan wat zorgt voor je gemoedstoestand.quote:Op dinsdag 19 oktober 2010 00:36 schreef Turalyon het volgende:
Ik was ook een keer depressief, wel door toedoen van medicijnen en had ook gedachtes over zelfmoord en manieren om zelfmoord te plegen. Ga zoals iemand eerder al zei, hardlopen, fitnessen, ga sporten! Beoefen een nieuwe sport, iets wat je leuk lijkt, je leert zo ook weer nieuwe mensen kennen. Ik weet dat sporten niet al je problemen oplost, maar je maakt wel endorfine vrij en daar wordt je wat gelukkiger van. En het geeft gewoon een goed gevoel. Ik weet dat het voor mij heel goed werkte.
Wat je ook moet doen is doelen stellen, wat wil ik in mijn leven nog bereiken? Wat wil je kunnen, worden? Stel ambitieuze, maar belangrijk, haalbare doelen voor jezelf. Wanneer iets tegenzit denk je weer terug aan je doelen en de reden waarom het leven nog zin heeft, en waarom het leuk is. Denk aan een goede herinnering die je echt niet had willen missen.
Je geeft aan dat je in een studenten huis woont, wat vindt je van die mensen die daarin wonen? Kan je daar goed mee overweg? Hoeveel zijn het er?
http://nl.wikipedia.org/wiki/Serotonine
En die adviezen van studentenverenigingen zijn echt bullshit vind ik. Je wordt meegezogen in dingen die je vanuit je hart eigenlijk helemaal niet wilt. Beetje geacteerde zooi daar. Echte vrienden leer je niet daar kennen.
Ik kan je garanderen dat het leven na je tienerjaren echt niet zo vreselijk is als tieners vaak denken. Toen ik twintig was dacht ik ook dat mijn wereld eindigde, maar eigenlijk ben ik sindsdien alleen maar een stabieler persoon geworden. Wellicht kun je nu al voorzien hoe je komende jaren eruit gaan zien, maar je kunt nog niet overzien in hoeverre je daar vrede mee zult hebben.
Wanneer je niet actief participeert in de samenleving dan ga je alles ook veel meer analyseren dan andere mensen doen. Als outcast denk je na over dingen waar andere niet over hoeven na te denken. Het is begrijpelijk dat je daar gewoon moe van wordt. Als je vooral 's avonds last hebt van depressies, dan is het misschien een idee om gewoon te gaan slapen. In de morgen voel je je dan weer even beter.
Ik begrijp ook wel dat je teveel achter de computer ziet. Zonder vrienden heb je natuurlijk niets anders te doen. Ik heb weleens gelezen dat 'computer verslaafde' personen vaak niet fysiek of mentaal verslaafd zijn, maar simpelweg niets anders te doen hebben.
Als je net aan een studie bent begonnen is het zeker aangeraden om bij een studentenvereniging of enige andere vereniging te gaan. Als je levenloos bent dan kun je in ieder geval proberen daar vrienden te maken. In dit stadium van je leven is dit één van de weinige opties die je hebt.
Wanneer je niet actief participeert in de samenleving dan ga je alles ook veel meer analyseren dan andere mensen doen. Als outcast denk je na over dingen waar andere niet over hoeven na te denken. Het is begrijpelijk dat je daar gewoon moe van wordt. Als je vooral 's avonds last hebt van depressies, dan is het misschien een idee om gewoon te gaan slapen. In de morgen voel je je dan weer even beter.
Ik begrijp ook wel dat je teveel achter de computer ziet. Zonder vrienden heb je natuurlijk niets anders te doen. Ik heb weleens gelezen dat 'computer verslaafde' personen vaak niet fysiek of mentaal verslaafd zijn, maar simpelweg niets anders te doen hebben.
Als je net aan een studie bent begonnen is het zeker aangeraden om bij een studentenvereniging of enige andere vereniging te gaan. Als je levenloos bent dan kun je in ieder geval proberen daar vrienden te maken. In dit stadium van je leven is dit één van de weinige opties die je hebt.
Ja, echte vrienden leer je kennen in Runescape.quote:Op dinsdag 19 oktober 2010 00:39 schreef Lindstrøm. het volgende:
En die adviezen van studentenverenigingen zijn echt bullshit vind ik. Je wordt meegezogen in dingen die je vanuit je hart eigenlijk helemaal niet wilt. Beetje geacteerde zooi daar. Echte vrienden leer je niet daar kennen.
Of je hebt gewoon een toptijd? Scheelt per individu en scheer als-je-blieft niet alle studentenverenigingen over een kamquote:Op dinsdag 19 oktober 2010 00:39 schreef Lindstrøm. het volgende:
En die adviezen van studentenverenigingen zijn echt bullshit vind ik. Je wordt meegezogen in dingen die je vanuit je hart eigenlijk helemaal niet wilt. Beetje geacteerde zooi daar. Echte vrienden leer je niet daar kennen.
ps: Zit zelf dus niet bij een studentenvereniging maar ben wel actief in de studentengemeenschap!
Mactastisch!
En je gaat er ook gewoon sexy van uitzienquote:Op dinsdag 19 oktober 2010 00:39 schreef Mahjoe_Jazz het volgende:
[..]
Sport is heel belangrijk! Bij sporten maakt je lichaam serotonine aan wat zorgt voor je gemoedstoestand.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Serotonine
My mama didn't raise no fool
|
|
En toch spelen zelfmoordgedachten rond in mijn hoofd
