De kunst van het loslaten van je ex #126

quote:

Op woensdag 20 oktober 2010 15:48:26 schreef goofy_goober het volgende:
En als het je echt zo dwars zit... stuur dr een mail ofzo. Grote kans dat je geen reactie krijgt (en daar moet je je ook op voorbereiden) maar dan heb je iig iets ondernomen. En je kan het ook gewoon voor jezelf schrijven.

Dit heb ik trouwens ook gedaan en ik kreeg er een uiterst negatieve reactie op, maar ik heb in ieder geval mijn zegje gedaan waardoor ik het ook eindelijk kon afsluiten voor mezelf. Ik heb mezelf na de relatie vaak als een lul gedragen waarin ik mezelf nauwelijks herkende en ik ben blij dat ik haar toen heb laten weten waarom ik zo deed, ook al was haar reactie dus niet echt positief te noemen. Ik heb er ook vrede mee dat ze geen vriendjes wil zijn. So be it. Ik ben er niet slechter van geworden en ik heb juist geleerd van de fouten die ik bij haar heb gemaakt, waardoor mijn nieuwe relatie alleen maar beter en sterker kan worden dan wat ik met haar had.

Hmm ja het gaat beter om je ex te vergeten als er haatgevoelens zijn.
Toen laatst zat ze nog zo op het bankje te huilen en dat ik me zo kut voelde en haar wilde troosten.
En dan met zo een opmerking komen dat we het nu ff moesten laten zakken "en hoopte dat ze me zo erg ging missen en dat ik dat ook deed en dan uiteindelijk zien waar het naar toe zou gaan"

Ergo, ik heb gewoon zo geen rede om kwaad te zijn omdat ik gewoon geen bevestiging krijg dat het ook echt over is, behalve dan dat ik geen smsjes meer krijg en dergelijk, er is geen contact meer. En daar zit de key van het succes. Zoek geen contact meer. Kijk niet wat ze aan het doen is en ga er gewoon in je eentje wat van maken.

Het voelt eerder als of ze een lange reis is gaan maken en ooit weer terug komt, zo voelt het. Maar Het is gewoon over. Dusss..

Trouwens die gedachtes dat ik nu mijn liefde met een ander meisje moet delen wordt ik ook suf van. Ik heb het ansich naar mijn zin op de goede momenten, maar nu voel ik mij verplicht mijn liefde te delen met een ander terwijl iedereen ondergeschikt is aan mijn ex.

Zeer flauwe gedachten, omdat ik best het hof zou maken met dat ene meisje uit groep 8 (nee niet basisschool )

Haatgevoelens helpen niet bepaald je ex te vergeten, vind ik dan.

Er over heen komen. Dan heb je een geschikte reden om in te zien dat het niet meer gaat werken en gaat het verwerken sneller.
Mijn ex heeft die reden ook voor haar zelf. Ik niet, ik zie het als mijn vrouwtje. Wat ze ook roept.

Je kunt ook inzien waarom een relatie niet meer gaat werken zonder haatgevoelens.
Ik verwerk het in ieder geval niet sneller door al die negatieve gevoelens. Ik probeer mijn ex te vergeven, voor mezelf, omdat ik anders wrok blijf koesteren. Maar goed, dat is blijkbaar voor iedereen anders.

Amede, daar heb je denk ik ook gelijk in. In een periode van slechts 4 maanden is ze echt een ander pesoon geworden, in ieder geval wat betreft uiterlijk. Ze was vrij zwaar, en dat is iets waar ze best mee gezeten heeft. Dat was denk ik haar enige grote onzekerheid, en nu die is weggevallen geniet ze volop van het leven...

Komt nog bij dat ze al het leven leidt van een vrouw van 40, fulltime werken en alleen in de zomer 3 weken en in de winter 3 weken vakantie. Al haar sociale activiteiten moet ze dus in het weekend proppen en tsja dat ze dan geen behoefte heeft om haar spaarzame vrije tijd ook nog eens met haar ex die haar zelfvertrouwen destijds ook nog eens een grote deuk heeft bezorgd door te brengen is best goed te begrijpen...

Waarschijnlijk heb ik gewoon nog steeds last van een gekrenkt ego. Toen wel goed genoeg voor haar, en nu ze af is gevallen moet ze niets meer van me weten. Mijn verstand weet wel beter en de eigenlijke oorzaak voor de breuk ligt bij mijn enorm kinderlijke karakter en denkwijze. Ik hoop echt dat ik ervan geleerd heb.
Nog steeds denk ik wel eens van '' je moet niet denken dat jij het nu leuker hebt dan ik'' oid
We hebben beiden ons eigen (sociale) leven, maar ik weet wel dat zij het er niet langer moeilijk mee heeft. Ze heeft er niet eens tijd voor, en ik heb juist een enorme overvloed aan vrije tijd.

@ Goofy, tsja zo' n mail... Heb haar een maand nadat het uit was al een soortgelijke mail gestuurd. Waarin ik haar vertelde dat de gevoelens die ik altijd voor haar had echt waren, en dat ik terugkijk op een mooie tijd met haar. Haar antwoord was dat ze blij was dat ik er zo over dacht, en dat we vast een goede vriendschap tegemoet gingen. Dan blijft het jammer dat het door zo' n domme ruzie alsnog wat venijnig wordt allemaal maar ik kan er niets meer aan redden.... Ik denk dat als ik nu nog een mail aan haar stuur, dat echt hetzelfde zou zijn als dat ik een mail aan een wildvreemde stuur. Qua uiterlijk lijkt ze iemand anders, ze gaat met mensen om waar ik tijdens mijn relatie met haar nog nooit van gehoord heb, draagt andere kleding etcc.. Denk dat ik mezelf daarmee alleen nog maar meer pijn doe..

Ik volg dit topic al een aantal dagen en heb heel veel herkenningspunten. Zeker bij het verhaal van Bartinhoo.

Ik heb 2,5 jaar een relatie gehad, ik ben 19 jaar net als mijn ex, en sinds 3 weken is mijn relatie over. Wij hebben elkaar best wel vrij gelaten tijdens de relatie. Echter was mijn ex wel veel bij mij (haar thuissituatie was niet geweldig). In de zomervakantie zei mijn, toen nog, vriendin dat ze niet meer verliefd op mij was. Ik was toen best bang geworden en dacht dat het kwam omdat ik te veel aan het werk was en haar te weinig aandacht gaf. Ik heb dat toen verbeterd en ik heb het idee gehad dat alles weer oké was maar toen voor mij vanuit het niets kreeg ik even een mail dat het over was.

Ik ben toen werkelijk in de hell beland. Kon nergens anders meer aan denken. Mijn ex kon niet vertellen waarom ze niet meer verliefd was en wilde er ook niet aan werken. Het was over voor haar. Ik ben die dagen heel erg gaan nadenken en ben erachter gekomen dat ik heel veel fout heb gedaan. Ook dat mijn leven geen goede balans had/heeft (zat te veel thuis en het ontbreekt/ontbrak aan motivatie en levenslust). Ik volgde alleen een aantal avonden avondschool dus heb die dinsdag gelijk een baantje gevonden bij een bedrijf dat echt iets voor mij is. Op dit moment houdt het me ook wel staande.
Daarnaast heb ik gewoon heel erg het gevoel dat ik mijn ex verwaarloosd heb. Ik heb haar de eerste week redelijk veel gesproken en dit beaamde mijn ex eigenlijk wel. Ik kon nooit echt heel goed praten met mijn ex. Als er iets was moest ik gaan raden wat er was.

Ik heb net als Bartinhoo het gevoel dat ik haar te weinig heb laten zien hoeveel ik van haar hou. Hoewel ik ook momenten heb gehad (en vanaf begin af aan al) zei dat het niet echt iets was voor de langere termijn. Volgens mij loop ik nu ook tegen het problemen dat ik alles ga romatiseren. Als ik nu een stelletje in de stad zie lopen zou ik een moord plegen dat weer met mijn ex mee te maken hoewel ik het vroeger nooit zo boeiend vond. Ik heb een periode heel erg gewalgd van mezelf en kan het eigenlijk nog steeds niet uitstaan dat ik geen kans meer krijg van mijn ex. Die zegt namelijk wel dat wij later, als we ouder zijn, weer bij elkaar komen.

Na 1 week heb ik gezegd dat ik het contact wilde verbreken. Kreeg toch nog wat vragen van haar die eigenlijk onnodig waren of verhalen dat haar broertje in de shit zat. Heb hier nooit op gereageerd. Hoopte eigenlijk dat ze erachter ging komen wat ze heeft laten schieten. Een week later heb ik al mijn spullen opgehaald en weer gezegd dat ik haar nog steeds niet wil spreken. Heb naar ook geunfollowed op twitter en ontvriend op Facebook. Kreeg toen de vraag waarom ik dat deed en toen heb ik uitgelegd dat ik de pijn niet aan kan om te lezen hoe leuk ze het zonder mij heeft. Ik heb toen weer e horen gekregen dat ze mij eigenlijk niet mist en opgelucht is dat we ermee gestopt zijn. Hierdoor walg ik nog meer van mezelf maar ben ik ook boos op haar dat ze nooit tegen mij heeft gepraat dat ze zich niet prettig voelt.

Op dit moment kan ik gewoon moeilijk van het leven genieten. Ik blijf aan haar denken en maak de herinneringen mooier als ze waren, ben bang om alleen te blijven, bang dat zij gelukkiger is zonder mij, bang dat ze nooit meer terug komt en heel erg gefrustreerd omdat ik er wel alles aan wil doen. Soms gaat een dag heel goed maar de andere dag wil ik haar gewoon echt heel graag terug.

Kut gedachtes spoken door me hoofd dat ze nu opeens wel heel veel tijd heeft voor haar nieuwe lover bah!
Maar het gaat goed en nu nog steeds wel maar waarom blijft dit zo spoken

quote:

Op woensdag 20 oktober 2010 21:49 schreef Chanson het volgende:
Ik volg dit topic al een aantal dagen en heb heel veel herkenningspunten. Zeker bij het verhaal van Bartinhoo.

Ik heb 2,5 jaar een relatie gehad, ik ben 19 jaar net als mijn ex, en sinds 3 weken is mijn relatie over. Wij hebben elkaar best wel vrij gelaten tijdens de relatie. Echter was mijn ex wel veel bij mij (haar thuissituatie was niet geweldig). In de zomervakantie zei mijn, toen nog, vriendin dat ze niet meer verliefd op mij was. Ik was toen best bang geworden en dacht dat het kwam omdat ik te veel aan het werk was en haar te weinig aandacht gaf. Ik heb dat toen verbeterd en ik heb het idee gehad dat alles weer oké was maar toen voor mij vanuit het niets kreeg ik even een mail dat het over was.

Ik ben toen werkelijk in de hell beland. Kon nergens anders meer aan denken. Mijn ex kon niet vertellen waarom ze niet meer verliefd was en wilde er ook niet aan werken. Het was over voor haar. Ik ben die dagen heel erg gaan nadenken en ben erachter gekomen dat ik heel veel fout heb gedaan. Ook dat mijn leven geen goede balans had/heeft (zat te veel thuis en het ontbreekt/ontbrak aan motivatie en levenslust). Ik volgde alleen een aantal avonden avondschool dus heb die dinsdag gelijk een baantje gevonden bij een bedrijf dat echt iets voor mij is. Op dit moment houdt het me ook wel staande.
Daarnaast heb ik gewoon heel erg het gevoel dat ik mijn ex verwaarloosd heb. Ik heb haar de eerste week redelijk veel gesproken en dit beaamde mijn ex eigenlijk wel. Ik kon nooit echt heel goed praten met mijn ex. Als er iets was moest ik gaan raden wat er was.

Ik heb net als Bartinhoo het gevoel dat ik haar te weinig heb laten zien hoeveel ik van haar hou. Hoewel ik ook momenten heb gehad (en vanaf begin af aan al) zei dat het niet echt iets was voor de langere termijn. Volgens mij loop ik nu ook tegen het problemen dat ik alles ga romatiseren. Als ik nu een stelletje in de stad zie lopen zou ik een moord plegen dat weer met mijn ex mee te maken hoewel ik het vroeger nooit zo boeiend vond. Ik heb een periode heel erg gewalgd van mezelf en kan het eigenlijk nog steeds niet uitstaan dat ik geen kans meer krijg van mijn ex. Die zegt namelijk wel dat wij later, als we ouder zijn, weer bij elkaar komen.

Na 1 week heb ik gezegd dat ik het contact wilde verbreken. Kreeg toch nog wat vragen van haar die eigenlijk onnodig waren of verhalen dat haar broertje in de shit zat. Heb hier nooit op gereageerd. Hoopte eigenlijk dat ze erachter ging komen wat ze heeft laten schieten. Een week later heb ik al mijn spullen opgehaald en weer gezegd dat ik haar nog steeds niet wil spreken. Heb naar ook geunfollowed op twitter en ontvriend op Facebook. Kreeg toen de vraag waarom ik dat deed en toen heb ik uitgelegd dat ik de pijn niet aan kan om te lezen hoe leuk ze het zonder mij heeft. Ik heb toen weer e horen gekregen dat ze mij eigenlijk niet mist en opgelucht is dat we ermee gestopt zijn. Hierdoor walg ik nog meer van mezelf maar ben ik ook boos op haar dat ze nooit tegen mij heeft gepraat dat ze zich niet prettig voelt.

Op dit moment kan ik gewoon moeilijk van het leven genieten. Ik blijf aan haar denken en maak de herinneringen mooier als ze waren, ben bang om alleen te blijven, bang dat zij gelukkiger is zonder mij, bang dat ze nooit meer terug komt en heel erg gefrustreerd omdat ik er wel alles aan wil doen. Soms gaat een dag heel goed maar de andere dag wil ik haar gewoon echt heel graag terug.

Tsjee wat eng herkenbaar zeg!

Verschil is wel dat ik gelukkig duidelijk wist wat ik fout had gedaan en waarom ze niet verliefd meer was. Het was niet eens alleen zo dat ik niet mijn best deed haar te laten voelen wat ik voor haar voelde, ik wou haar ook constant het gevoel geven dat ik elk moment bij haar weg zou gaan wanneer ze even niet deed wat ik wou.... Om de kleinste dingen enorm dwarsliggen etc....

Daarnaast was vorig jaar ook voor mij een lusteloos jaar geweest. Ik was aangemeld voor mijn studie, maar daar bleef het dan ook bij. Naar school ging ik eigenlijk amper, en ik heb geneen tentamen gehaald. Beetje werken bij de supermarkt, en de dromen die ik echt had zag ik als te ingewikkeld om daadwerkelijk een poging te doen deze te gaan realiseren. Door de hele dag op mijn reet te zitten, amper te bewegen en veel te eten ook nog eens een stuk zwaarder geworden deze periode. Ik kan me nu heel goed voorstellen dat dit een van de grootst denkbare afknappers is die er bestaat...

Wat ik heel duidelijk herken uit je verhaal is het moeite hebben met het feit dat je vriendin niet kan praten over problemen. Zonder arrogant over te komen, denk ik dat ik qua uiterlijk best gewild ben als vriend. Mijn ex ging vanuit het niets achter me aan, en eigenlijk ben ik de relatie met haar ingestapt zonder dat er echt een persoonlijke click was. Ging wel echt van dat meisje houden, en we voelden ons ook echt op ons gemak bij elkaar, maar kan me niet herinneren dat we ooit een goed gesprek hebben gehad samen. De diepere onderwerpen/praten over problemen moest altijd vanuit mij komen, en wanneer ik moeilijke vragen op relationeel gebied aan haar stelde was het vaak '' Ja ik weet niet waarom, ja gewoon, ik kan gewoon niet zonder je''....

Op een gegeven moment hadden we weer eens ruzie en moest mijn ex weer huilen. Ik nam haar toen maar weer in mijn armen en vroeg haar iets dat ik haar al een tijd wou vragen: Je zegt altijd dat je zo van me houdt en niet zonder me kan, maar zo leuk ben ik niet voor je hoe kan dat?'' Dit was vlak voordat het uitging en haar antwoord was: kan het niet uitleggen, kan gewoon niet zonder je....

Achteraf heb ik overal wel mijn bedenkingen bij maar als ik nu denk waarom ik er nog steeds zo mee zit is dat grotendeels omdat ik nooit een volwassen gesprek heb kunnen voeren over het wat en waarom van onze problemen.... Kreeg altijd oppervlakkig antwoord terug, meer zit er denk ik ook niet in haar. Nu ben ik ook wel iemand die alles op zijn diepst uit probeert te denken...

quote:

Op woensdag 20 oktober 2010 22:03 schreef Bartinhoo het volgende:

[..]

Tsjee wat eng herkenbaar zeg!

Verschil is wel dat ik gelukkig duidelijk wist wat ik fout had gedaan en waarom ze niet verliefd meer was. Het was niet eens alleen zo dat ik niet mijn best deed haar te laten voelen wat ik voor haar voelde, ik wou haar ook constant het gevoel geven dat ik elk moment bij haar weg zou gaan wanneer ze even niet deed wat ik wou.... Om de kleinste dingen enorm dwarsliggen etc....

Sjah.. Ik dacht dat ik echt niet goed bezig was. Wij hadden dan wel diepe gesprekken maar ik was altijd standvastig op mijn eigen mening en nooit meegaand met haar. Fuck dat, ik doe hoe ik het wil. Maar zo gaat dat niet in een relatie.

Anyway, kerel, dat is echt geen houding. Verplaats je even in haar okay. Hoe denigerend is het om te dreigen weg te gaan, enkel om je zin te krijgen. Dat heeft een andere ex van mij ook een keer geprobeerd om fucking lippenstift en ik vertelde haar dat ze dan ook maar weg kon gaan ook.

Je ex miste gewoon een persoon in dr leven waar ze tegen aan kon kruipen etc. Maar als er verder geen diepgang in zit én je vertoont dat soort gedrag, kan ik me wel inbeelden dat ze niet met je verder wilt.

Als de verliefdheid weg is en je gaat de andere kant van de persoon bekijken dan ga je andere dingen zien en het op een andere manier bekijken. Zo ziet jouw ex je nu ws als een onderdrukkend figuur.

Ik weet het mod, en als ik er nu op terugkijk dan snap ik er helemaal niets van. Was ik het echt die dat gedrag vertoonde? Helaas wel. Ik heb ervan geleerd, en zal een meid nooit meer zo behandelen, en merk ik dat ik weer die kant op ga dan zal ik een punt achter de relatie zetten....

Het was niet zo, dat ik in woorden zei '' als je dit of dat niet doet, dan ga ik bij je weg'' hoor...
Maar ik kon over iets heel kleins enorme ophef maken, en dan tijdens een ''gesprek'' tussen ons waarin zij met tranen in haar ogen zat, enorm hard en kil zijn. Pas toen onze relatie over was besefte ik, dat telkens wanneer we er zo bijzaten zij het gevoel gehad moest hebben dat ik het elk moment uit kon gaan maken...

En zoiets kwam bijna elke maand wel voor. Dat ik boos was om iets kleins, haar dit nijdig in een sms liet weten en vervolgens uren lang niets terugstuurde. Stond ze een keer om 2 uur smiddags voor mn huis terwijl ze tot 5 moest werken. Huilend, ze mocht eerder weg omdat ze overstuur was dat ik niets van me liet horen na een boze sms. Nu pas begrijp ik hoe zij zich gevoeld moet hebben als iemand waarom je geeft zich zo naar je gedraagt, en je denkt dat je hem misschien vandaag wel kwijt gaat raken. Nu ik dit typ zit ik gewoon bijna met tranen in mijn ogen, hoe kan ik dat in godsnaam gedaan hebben?

Dat ik gewoon doodleuk in haar gezicht liep te verkondigen dat ik haar zus niet mocht en haar moeder een ordinaire schreeuwerd vond, en me op dat moment geen seconde afvroeg of ik niet belachelijk bezig was. Ik kon wel eens lieve woordjes tegen haar zeggen, maar nooit kwam ik eens spontaan langs, deed ik eens iets bijzonders liefs voor haar. ik verdiende haar echt niet....en nooit meer helaas

quote:

Op woensdag 20 oktober 2010 23:07 schreef Bartinhoo het volgende:
Ik weet het mod, en als ik er nu op terugkijk dan snap ik er helemaal niets van. Was ik het echt die dat gedrag vertoonde? Helaas wel. Ik heb ervan geleerd, en zal een meid nooit meer zo behandelen, en merk ik dat ik weer die kant op ga dan zal ik een punt achter de relatie zetten....

Het was niet zo, dat ik in woorden zei '' als je dit of dat niet doet, dan ga ik bij je weg'' hoor...
Maar ik kon over iets heel kleins enorme ophef maken, en dan tijdens een ''gesprek'' tussen ons waarin zij met tranen in haar ogen zat, enorm hard en kil zijn. Pas toen onze relatie over was besefte ik, dat telkens wanneer we er zo bijzaten zij het gevoel gehad moest hebben dat ik het elk moment uit kon gaan maken...

En zoiets kwam bijna elke maand wel voor. Dat ik boos was om iets kleins, haar dit nijdig in een sms liet weten en vervolgens uren lang niets terugstuurde. Stond ze een keer om 2 uur smiddags voor mn huis terwijl ze tot 5 moest werken. Huilend, ze mocht eerder weg omdat ze overstuur was dat ik niets van me liet horen na een boze sms. Nu pas begrijp ik hoe zij zich gevoeld moet hebben als iemand waarom je geeft zich zo naar je gedraagt, en je denkt dat je hem misschien vandaag wel kwijt gaat raken. Nu ik dit typ zit ik gewoon bijna met tranen in mijn ogen, hoe kan ik dat in godsnaam gedaan hebben?

Dat ik gewoon doodleuk in haar gezicht liep te verkondigen dat ik haar zus niet mocht en haar moeder een ordinaire schreeuwerd vond, en me op dat moment geen seconde afvroeg of ik niet belachelijk bezig was. Ik kon wel eens lieve woordjes tegen haar zeggen, maar nooit kwam ik eens spontaan langs, deed ik eens iets bijzonders liefs voor haar. ik verdiende haar echt niet....en nooit meer helaas

Aii, sommige dingen komen me soort van bekend voor. Mijn ex kon ook af en toe zo doen..

Je kan blijven hangen in je schuldgevoel, maar wat gedaan is, is gedaan. Het enige wat je kan doen is er echt van leren -zoals je zegt dat je hebt gedaan- en verder gaan.

Kennen of hebben jullie ook zo een moment gehad dat na dat het uit was en het ook echt klaar was, na alles te hebben uitgesproken etc.. Je hoofd zo ontzettend leeg is?

Ik kan me niks meer bedenken wat ik nog tegen haar wil zeggen, behalve dan dat gene waar ze me de laatste keer de kans niet voor gaf.

Het was zo turbulent de laatste tijd. En nu is het klaar en officieel en alles glijdt gewoon van me af. Waar ik anderhalf jaar voor gevochten heb, dat is er niet meer. De stress en zorgen zijn gewoon helemaal voor bij.

Het is enkel nog het gemis en mja.. een soort van ongenoegen en een mix van andere gevoelens.

Maar voor de rest is mijn hoofd gewoon leeg. Kan me niet echt focussen op mn huiswerk en leerwerk. Het is een beetje raar allemaal.

Voel me voor de rest relatief goed verder. Maar het is zo raar allemaal....

Sorry voor de vage post.

quote:

Op woensdag 20 oktober 2010 21:49 schreef Chanson het volgende:
Ik volg dit topic al een aantal dagen en heb heel veel herkenningspunten. Zeker bij het verhaal van Bartinhoo.

Ik heb 2,5 jaar een relatie gehad, ik ben 19 jaar net als mijn ex, en sinds 3 weken is mijn relatie over. Wij hebben elkaar best wel vrij gelaten tijdens de relatie. Echter was mijn ex wel veel bij mij (haar thuissituatie was niet geweldig). In de zomervakantie zei mijn, toen nog, vriendin dat ze niet meer verliefd op mij was. Ik was toen best bang geworden en dacht dat het kwam omdat ik te veel aan het werk was en haar te weinig aandacht gaf. Ik heb dat toen verbeterd en ik heb het idee gehad dat alles weer oké was maar toen voor mij vanuit het niets kreeg ik even een mail dat het over was.

Ik ben toen werkelijk in de hell beland. Kon nergens anders meer aan denken. Mijn ex kon niet vertellen waarom ze niet meer verliefd was en wilde er ook niet aan werken. Het was over voor haar. Ik ben die dagen heel erg gaan nadenken en ben erachter gekomen dat ik heel veel fout heb gedaan. Ook dat mijn leven geen goede balans had/heeft (zat te veel thuis en het ontbreekt/ontbrak aan motivatie en levenslust). Ik volgde alleen een aantal avonden avondschool dus heb die dinsdag gelijk een baantje gevonden bij een bedrijf dat echt iets voor mij is. Op dit moment houdt het me ook wel staande.
Daarnaast heb ik gewoon heel erg het gevoel dat ik mijn ex verwaarloosd heb. Ik heb haar de eerste week redelijk veel gesproken en dit beaamde mijn ex eigenlijk wel. Ik kon nooit echt heel goed praten met mijn ex. Als er iets was moest ik gaan raden wat er was.

Ik heb net als Bartinhoo het gevoel dat ik haar te weinig heb laten zien hoeveel ik van haar hou. Hoewel ik ook momenten heb gehad (en vanaf begin af aan al) zei dat het niet echt iets was voor de langere termijn. Volgens mij loop ik nu ook tegen het problemen dat ik alles ga romatiseren. Als ik nu een stelletje in de stad zie lopen zou ik een moord plegen dat weer met mijn ex mee te maken hoewel ik het vroeger nooit zo boeiend vond. Ik heb een periode heel erg gewalgd van mezelf en kan het eigenlijk nog steeds niet uitstaan dat ik geen kans meer krijg van mijn ex. Die zegt namelijk wel dat wij later, als we ouder zijn, weer bij elkaar komen.

Na 1 week heb ik gezegd dat ik het contact wilde verbreken. Kreeg toch nog wat vragen van haar die eigenlijk onnodig waren of verhalen dat haar broertje in de shit zat. Heb hier nooit op gereageerd. Hoopte eigenlijk dat ze erachter ging komen wat ze heeft laten schieten. Een week later heb ik al mijn spullen opgehaald en weer gezegd dat ik haar nog steeds niet wil spreken. Heb naar ook geunfollowed op twitter en ontvriend op Facebook. Kreeg toen de vraag waarom ik dat deed en toen heb ik uitgelegd dat ik de pijn niet aan kan om te lezen hoe leuk ze het zonder mij heeft. Ik heb toen weer e horen gekregen dat ze mij eigenlijk niet mist en opgelucht is dat we ermee gestopt zijn. Hierdoor walg ik nog meer van mezelf maar ben ik ook boos op haar dat ze nooit tegen mij heeft gepraat dat ze zich niet prettig voelt.

Op dit moment kan ik gewoon moeilijk van het leven genieten. Ik blijf aan haar denken en maak de herinneringen mooier als ze waren, ben bang om alleen te blijven, bang dat zij gelukkiger is zonder mij, bang dat ze nooit meer terug komt en heel erg gefrustreerd omdat ik er wel alles aan wil doen. Soms gaat een dag heel goed maar de andere dag wil ik haar gewoon echt heel graag terug.

Het klinkt mij alsof je teveel de schuld bij jezelf legt.

Ik maak nou niet echt op uit je relaas dat jij hier de schuldige bent. Je zegt namelijk zelf dat je niet goed op de hoogte was van de situatie omdat je ex zo'n binnenvetter is en haar mond niet open heeft getrokken. Je ex kon niet vertellen waarom ze niet meer verliefd was en weigerde ook om er aan te werken.

Ligt die verantwoordelijkheid bij jou? Dacht het niet.

Je zou toch bijna denken dat ze hierop heeft aangestuurd, want naderhand was ze opgelucht dat het over is, maar ze wilde wel vriendjes wil blijven (en je in de buurt houden) zodat ze haar problemen nog bij jou kon dumpen. Goed van je dat je dat hebt geweigerd. Zoals jij het beschrijft klinkt ze namelijk als een profiteur.

Ik vraag me af waarom je uberhaupt nog een kans wil bij haar. Ze mist je niet en ze is opgelucht dat het over is, hoe duidelijk wil je het hebben? En zo te horen moet je ook maar blij zijn dat ze je vriendin niet meer is.

quote:

Op donderdag 21 oktober 2010 00:30 schreef MOD het volgende:
Kennen of hebben jullie ook zo een moment gehad dat na dat het uit was en het ook echt klaar was, na alles te hebben uitgesproken etc.. Je hoofd zo ontzettend leeg is?

Ik snap wel wat je bedoelt, en dat gevoel heb ik niet gehad maar geloof me het is beter van wel...

Ik ben de 4 maanden uit ruim gepasseerd maar ik heb pas sinds ong. 2 weken het gevoel van ey er is niets meer tussen ons, zelfs niet een klein beetje. Ik maak nog minder kans bij haar dan elke willekeurige jongen hier uit de omgeving...
Iedereen kan haar een aardig sms' je oid sturen en ze zullen vriendelijk antwoord terugkrijgen, behalve ik ik word genegeerd...

Het is het beste om dit zo snel mogelijk te realiseren. Ik heb mezelf nog heel lang verteld dat we heus nog wel speciaal voor elkaar zijn en dat ze heus nog wel gevoelens voor me heeft. Dat ze heus nog wel behoefte heeft aan contact, maar dat haar ego gewoon wil laten zien dat ze me niet nodig heeft. Inmiddels weet ik beter en ze is gewoon helemaal klaar met mij.....

Ik heb me eens verplaatst in haar, en als er voor een vrouw iets ingrijpend is, dan is het voor het eerst in je leven zoveel afvallen dat je eindelijk een keer echt slank bent/leuke kleren kan dragen etc..

Ze voelt zich helemaal geweldig nu, terwijl ik haar juist onzeker liet voelen. Ik zou ook zo graag nog eens een keer iets met haar drinken oid, maar ze ziet mij als horend bij haar ''oude ik'', terwijl ze daar op alle vlakken mee wou breken.

@Bartinhoo waarom deed jij eigenlijk zo? Heeft dat ook geen onderliggende reden? Doe je bij andere ook zo of is dat alleen bij je ex? Ik vraag me af waarom je je zo gedroeg als je er zelf niet blij mee bent. Je zal echt niet zo willen zijn. Vreet jezelf niet teveel op.

Ik had ook vaak bij mijn ex dat ik mijn mening over een situatie gaf en dan klaar was met mijn verhaal en dan geen reactie kreeg. Ik vroeg dan waarom ze niets zei en dan kreeg ik te horen 'ik weet niet wat ik moet zeggen'. Dat was voor mij 1 bonk frustratie. Wat denk je dan?

Ik vind het tot op zeker hoogte ook heel fijn alles uit te denken en analyseren wat er nu is gebeurd. Het frustrerende is dan wel dat ik denk dat ik het snap maar een ander niet krijg uitgelegd.


Over het algemeen balen we hier allemaal van ons eigen gedrag. Ergens denk ik nu ook waarom deden we dat dan? Ik heb het idee dat je je ex ook te veel romantiseert. Ik merk dat bij mezelf wel. Ik had tijdens de relatie wel eens momenten dat ik dacht met haar zou ik nooit oud en gelukkig zou kunnen worden. Nu denk ik dat ik dat dolgraag zou willen. Hier ga ik volgens mij al de fout in. Ik maak de relatie en mooie momenten in mijn hoofd misschien wel veel mooier als ze waren. Zou alleen wel dolgraag willen weten waarom ik dat doe en hoe je zoiets stopt.


@Goofy thx voor je post. Ergens heb je ook wel gelijk. Ik ben alleen weer bang om alleen te zijn of geen leuker persoon tegen te komen. Maar ik denk dat zoiets tijd nodig heeft. Laatste dagen gaat het wel weer oké met me.

quote:

Op donderdag 21 oktober 2010 08:22 schreef Bartinhoo het volgende:

[..]
Ze voelt zich helemaal geweldig nu, terwijl ik haar juist onzeker liet voelen. Ik zou ook zo graag nog eens een keer iets met haar drinken oid, maar ze ziet mij als horend bij haar ''oude ik'', terwijl ze daar op alle vlakken mee wou breken.

Heb je haar nog wel eens een brief gestuurd met bijvoorbeeld wat je denkt dat je fout hebt gedaan. Niet als laatste redding maar om jezelf toch wat meer te kunnen vergeven. Zodat mensen weten dat je zo eigenlijk helemaal niet bent.

Tja ik heb mezelf gewoon in een lastige situatie gebracht...

Kende mijn ex eigenlijk al mijn hele leven, maar vanuit het niets toen ik terugkwam van wereldreis ging ze vrij opvallend achter me aanzitten. Ik voelde eigenlijk niet zo veel voor haar, maar ze bleef volhouden...

Ik vond het echt een lief/aardig meisje, en doordat ze vol bleef houden liet ik het ook een beetje toe allemaal. Na onze 2e echte date vroeg ze of ik een relatie met haar zou willen. Ik heb toen geantwoord dat ik niet wist of ik daar wel aan toe was, maar dat ik het wel graag zou willen proberen met haar

Ben er veel te snel ingestapt, en voor ik het wist zat ik binnen 2 dagen overal helemaal in. De dag erop was ze jarig, dus meteen geintroduceerd aan de hele familie. Werd vorstelijk onthaald en ze waren daar wel blij met me had ik het idee. Goed ik had natuurlijk overal zelf beslissingen over kunnen maken, maar op het moment voelde het wel speciaal voor me. Had nog nooit een serieuze relatie gehad, en mijn vriendin en schoonfamilie behandelde me echt alsof ze een miljoenencontract hadden binnengehaald...

Het was niet zo dat ik niets voelde voor mijn ex hoor, en met verloop der maanden ben ik echt veel van haar gaan houden, maar altijd weer die achterliggende gedachte van ''het moet toch een keer uit, ik zie mezelf niet oud worden met haar'' en ook de verschillen in opvoeding/intelligentie hetgeen soms enorme irritaties mijnerzijds meebracht droeg aan mijn gedrag bij. Maar vooral het feit dat ik me best wel het binkie voelde doordat zij zo haar best voor mij had gedaan, en ik er niets voor heb hoeven doen. Dat zij helemaal stond te popelen om een relatie te beginnen terwijl ik er heel neutraal instond...

Heel triest hoor mijn gedrag... En misschien daarom wel dat ik me de afgelopen maanden zo onder haar heb gerangschikt qua gedrag, om haar zelfvertrouwen omhoog te brengen en mezelf omlaag. Om alles weer een beetje recht te trekken. Nu eet ik daar de zure vrucht van, want zij voelt zich nu ook daadwerkelijk te goed voor me.. Naja het zal wel terecht zijn

quote:

Op donderdag 21 oktober 2010 09:35 schreef Chanson het volgende:

[..]

Heb je haar nog wel eens een brief gestuurd met bijvoorbeeld wat je denkt dat je fout hebt gedaan. Niet als laatste redding maar om jezelf toch wat meer te kunnen vergeven. Zodat mensen weten dat je zo eigenlijk helemaal niet bent.

Tsja ik heb op dat gebied eigenlijk al te veel gedaan... Vooral de eerste weken dat het uitwas. Met haar naar de bios geweest, waarna ik haar bij het thuisbrengen in de auto nog een uur een pleidooi heb gehouden over hoe erg het me speet. Vervolgens nog een keer wezen varen, filmpje gekeken bij haar thuis, telkens weer hele preken gehouden over hoe schuldig ik me voelde, maar het mocht niet meer baten..

Ik denk dat het kut voelen ook steeds meer overgaat in een vreemd gevoel van acceptatie oid...

Heb altijd al moeite gehad met veranderingen en kan soms minutenlang filosoferen over hoe grappig/vreemd het is hoe dingen lopen in het leven.
Het idee dat ik vroeger dagelijks omging met sommige gasten, waarvan ik nu geneens meer een idee heb waar ze wonen kan me best raken. Nu begin ik dat dus te krijgen met mijn ex. Het idee dat ik straks over een paar jaar zal zeggen van oh ''ex'' , die heb ik echt al jaren niet gesproken. Misschien heeft ze wel kinderen, weet niet waar ze woont. Een beetje dat idee, dat maakt me best emotioneel op de een of andere manier

[ Bericht 30% gewijzigd door Bartinhoo op 21-10-2010 15:13:44 ]

Na de tips hier om je ex een brief te schrijven met alles wat je nog dwars zat en waar je spijt van had, heb ik dat maar gewoon eens gedaan en mijn ex een mail gestuurd.

Er waren wel wat dingen waar ik spijt van had en waar ik mee zat. Mijn gedrag naar hem toe was nou ook niet heel respectvol af en toe. Ik kon heel onzeker overkomen en bang zijn dat hij bij me weg zou gaan, waardoor ik heel vervelend tegen hem begon te doen. Ik zeurde, zocht continu bevestiging (die ik vervolgens niet geloofde), was telkens bang dat hij een leuker en beter meisje zou tegen komen etc.
Daar heb ik nu veel spijt van, want zo ben ik helemaal niet. Wij haalden het slechtste in elkaar naar boven op bepaalde momenten en mijn slechtste kant was die enorme onzekerheid en misschien ook wel ergens een vorm van verlatingsangst.

Dat is gewoon zo stom, want die angst om hem kwijt te raken, is juist voor een deel de aanleiding geweest dat ik hem daadwerkelijk kwijt raakte.
Ik zie nu in wat ik fout heb gedaan en snap niet dat ik zo heb kunnen zijn. Ik voel me nu zo zeker, zie dat ik het in mijn eentje ook red en dat ik hartstikke leuk ben, zoals ik ben en dat hij mij ook daarom leuk vond. En dat die angst dat hij weg zou gaan dus totaal ongegrond was.

Ik heb hem dus gemaild, dat ik spijt heb van bepaalde dingen die ik gedaan heb en dat ik hoop dat hij ondanks alles vooral de mooie kanten van ons kan zien. Ik ben totaal geen onzeker zeur-persoon, maar dat werd ik wel een beetje in onze relatie.
Dit voelt serieus goed, beetje als nog meer afsluiting want alles wat me dwars zat heb ik nu wel tegen m gezegd. Vanaf hier kan het alleen maar beter gaan

Verwacht je of hoop je nu ook op een reactie? Stiekem?

Ik zit er ook aan te denken maar ik twijfel nog omdat ik niet nog meer afstand wil creeeren ondanks dat het uit is.

Ik heb het wel lastig met het idee alleen te zijn. Zouden er wel leuke dames zijn die mij ook willen? Worstel daar wel beetje mee.

quote:

Op donderdag 21 oktober 2010 09:43 schreef Bartinhoo het volgende: Het was niet zo dat ik niets voelde voor mijn ex hoor, en met verloop der maanden ben ik echt veel van haar gaan houden, maar altijd weer die achterliggende gedachte van ''het moet toch een keer uit, ik zie mezelf niet oud worden met haar'' en ook de verschillen in opvoeding/intelligentie hetgeen soms enorme irritaties mijnerzijds meebracht droeg aan mijn gedrag bij.

Dit heb ik ook heel erg gehad, 'jij bent niet degene die mij in mijn leven gelukkig kan maken'. Vooral als we wat inhoudelijker gingen praten hadden we vaak wel dezelfde idealen maar onze weg er naar toe lag denk ik te veel uit elkaar. Daarnaast heb ik ook het idee dat door opvoeding (kon trouwens ook niet echt opschieten met schoonfamilie, was daar niet graag) en intelligentie. Ik wil er niet vervelend over doen maar ik voelde dat wij op een ander level zaten. Praten zoals ik hier met jullie kan kon met haar niet. Ik denk dat dat de kop heeft gekost.

quote:

Op donderdag 21 oktober 2010 15:15 schreef MOD het volgende:
Verwacht je of hoop je nu ook op een reactie? Stiekem?

Ik zit er ook aan te denken maar ik twijfel nog omdat ik niet nog meer afstand wil creeeren ondanks dat het uit is.

Tuurlijk hoop ik nog stiekem op reactie, ik kijk uit naar de dag dat ik dat niet meer doe, want dan ben ik over hem heen
Maar heb het niet gestuurd met de hoop dat hij opeens ziet dat hij totaal de verkeerde beslissing heeft gemaakt door het uit te maken, meer zoals al eerder werd gezegd om het voor mezelf af te sluiten ipv dat schuldgevoel te houden en te laten zien dat ik niet zo ben.

quote:

Op donderdag 21 oktober 2010 15:35 schreef Chanson het volgende:
Ik heb het wel lastig met het idee alleen te zijn. Zouden er wel leuke dames zijn die mij ook willen? Worstel daar wel beetje mee.
[..]

Dit heb ik ook heel erg gehad, 'jij bent niet degene die mij in mijn leven gelukkig kan maken'. Vooral als we wat inhoudelijker gingen praten hadden we vaak wel dezelfde idealen maar onze weg er naar toe lag denk ik te veel uit elkaar. Daarnaast heb ik ook het idee dat door opvoeding (kon trouwens ook niet echt opschieten met schoonfamilie, was daar niet graag) en intelligentie. Ik wil er niet vervelend over doen maar ik voelde dat wij op een ander level zaten. Praten zoals ik hier met jullie kan kon met haar niet. Ik denk dat dat de kop heeft gekost.

Je doet niet vervelend, ik heb dat gevoel namelijk ook heel erg gehad. Hoe gek mijn ex en ik ook op elkaar waren, we zaten ook niet op hetzelfde level. We hadden andere interesses, andere soort ambities, instelling/houding en dromen. Bovendien daagde hij me niet uit op intellectueel of emotioneel vlak. Ik wilde wel oud met hem worden, maar eerlijk gezegd stoorde ik me wel aan al die verschillen tussen ons.
Het ging nu uit om andere redenen, maar kan me zo goed voorstellen dat dit inderdaad voor veel mensen een deal breaker zou zijn.