[OUD SC] Op de bank bij Omoda

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 13:54 schreef YPPY het volgende:

[..]

Ik vond mezelf alleen maar stom en overbodig en nutteloos en meer negatiefs. Ik was juist bezig het goede te doen voor anderen en voldoen aan verwachtingen en de schijn ophouden. Nu zou ik mezelf egoïstischer noemen dan toen, omdat ik nu meer voor mezelf opkom.

Blijkbaar heb je dan heel erg het gevoel dat je iedereen tot last bent? En dat het voor iedereen beter is dat jij er niet meer bent?

ik vind het wel wat hoor. Potverdikkie. Ook dat andere mensen niet meer tot hem door konden dringen met hun liefde. Dát zou me geloof ik wel erg verdriet doen. Dat ik die persoon niet beter heb kunnen liefden.
Heuj, ff edit. Buiten het missen van die persoon en dergelijke voor de hand liggende emoties.

lieve Yppy mooie stoere dappere vechter

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 13:57 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

Blijkbaar heb je dan heel erg het gevoel dat je iedereen tot last bent? En dat het voor iedereen beter is dat jij er niet meer bent?

ik vind het wel wat hoor. Potverdikkie. Ook dat andere mensen niet meer tot hem door konden dringen met hun liefde. Dát zou me geloof ik wel erg verdriet doen. Dat ik die persoon niet beter heb kunnen liefden.
Heuj, ff edit. Buiten het missen van die persoon en dergelijke voor de hand liggende emoties.

Juist door die liefde durft zo iemand te kiezen voor welke kant van het gevecht hij/zij aangaat denk ik.
als u snapt wat ik bedoel

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 13:54 schreef YPPY het volgende:

[..]

Ik vond mezelf alleen maar stom en overbodig en nutteloos en meer negatiefs. Ik was juist bezig het goede te doen voor anderen en voldoen aan verwachtingen en de schijn ophouden. Nu zou ik mezelf egoïstischer noemen dan toen, omdat ik nu meer voor mezelf opkom.

Er is niks egoïstisch/(er) aan jezelf gezond houden .

Saffier

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 13:57 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

Blijkbaar heb je dan heel erg het gevoel dat je iedereen tot last bent? En dat het voor iedereen beter is dat jij er niet meer bent?

ik vind het wel wat hoor. Potverdikkie. Ook dat andere mensen niet meer tot hem door konden dringen met hun liefde. Dát zou me geloof ik wel erg verdriet doen. Dat ik die persoon niet beter heb kunnen liefden.
Heuj, ff edit. Buiten het missen van die persoon en dergelijke voor de hand liggende emoties.

Hoe het voor een ander is, weet ik natuurlijk niet. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken.

Ik was inderdaad alleen maar anderen tot last. Ik was stom en slecht en nutteloos. Iedereen kon voor Anna zorgen, beter dan ik zelf. Want ik was toch maar een ^#%&^#%#$# *insert heftige woorden die ik nog niet kan tikken*. Waarom zou je er dan zijn? Dat gevoel, dat zit dan zo diep. Iedereen in je omgeving kan wat anders beweren (en juist ontkennen dat ik slecht was, maakte het erger), het gevoel blijft. En dat is zo, zo, zo heel sterk. En als je stom en *insert heftige woorden* bent, dan is het voor je omgeving makkelijker als je er niet bent. Dan kunnen ze tenminste gewoon fijn leven, zonder die zorg van jou. Die overtuiging zit dan zo diep. Dan is het echt zo dat je beter dood kunt zijn. Dat je daarmee juist voor een oplossing zorgt voor anderen.

Mijn geluk was dus de borstvoeding. Daardoor was ik onmisbaar. Moest ik verder. Maar als je zoiets niet hebt, zo'n levensader, ja, dan is de situatie zo heel anders...

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 14:00 schreef _evenstar_ het volgende:

[..]

Juist door die liefde durft zo iemand te kiezen voor welke kant van het gevecht hij/zij aangaat denk ik.
als u snapt wat ik bedoel

euh, nee, eigenlijk niet.
Door liefde durven ze zelfmoord te plegen?

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 14:06 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

euh, nee, eigenlijk niet.
Door liefde durven ze zelfmoord te plegen?

Ja, want dan heeft degene waarvan je houdt tenminste een fijner leven. Dan is die bevrijdt van jou (degene die depressief is).

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 14:05 schreef YPPY het volgende:
Saffier
[..]

Hoe het voor een ander is, weet ik natuurlijk niet. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken.

Ik was inderdaad alleen maar anderen tot last. Ik was stom en slecht en nutteloos. Iedereen kon voor Anna zorgen, beter dan ik zelf. Want ik was toch maar een ^#%&^#%#$# *insert heftige woorden die ik nog niet kan tikken*. Waarom zou je er dan zijn? Dat gevoel, dat zit dan zo diep. Iedereen in je omgeving kan wat anders beweren (en juist ontkennen dat ik slecht was, maakte het erger), het gevoel blijft. En dat is zo, zo, zo heel sterk. En als je stom en *insert heftige woorden* bent, dan is het voor je omgeving makkelijker als je er niet bent. Dan kunnen ze tenminste gewoon fijn leven, zonder die zorg van jou. Die overtuiging zit dan zo diep. Dan is het echt zo dat je beter dood kunt zijn. Dat je daarmee juist voor een oplossing zorgt voor anderen.

Mijn geluk was dus de borstvoeding. Daardoor was ik onmisbaar. Moest ik verder. Maar als je zoiets niet hebt, zo'n levensader, ja, dan is de situatie zo heel anders...

Wat ben ik blij dat je die levensader had. Maar nog meer bewondering voor wat je vandeweek gedaan hebt dan. Ook al was het "maar werk"

Het woord egoïsme lijkt me ook niet passen. Wat ik geleerd heb (uit de boeken) is wel dat mensen met een depressie eigenlijk het contact met de buitenwereld verliezen en daardoor wel heel erg op zichzelf staan, dingen niet meer in het juiste perspectief kunnen plaatsen omdat ze zo rond blijven tollen in hun eigen hoofd. Ik zou eerder zeggen dat een depressie je de kracht tot relativeren ontneemt.

Yppy, je bent in mijn ogen een bijzonder dapper mens.

Yppy dapper mens. Ik denk als je zelf nooit zo diep bent geweest dat je niet kan begrijpen of in ieder geval niet voor kan stellen hoe zoiets het voelt. Ik niet in ieder geval.

Hoe verschrikkelijk, afschuwelijk moet het zijn voor de nabestaanden. 'helaas heeft de geboden hulp niet mogen baten'

kut gewoon

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 14:07 schreef YPPY het volgende:

[..]

Ja, want dan heeft degene waarvan je houdt tenminste een fijner leven. Dan is die bevrijdt van jou (degene die depressief is).

Dat.. en ergens ook omdat die persoon onnoemelijk veel vetrouwen heeft in de liefde van de naasten.
Ik heb het in het geval van maurice juist ervaren als dat hij zo;n enorme liefde en vertrouwen nog in mij had om mij in mijn eentje de zorg van zijn kind toe te vertrouwen.
Ook al gingen wij relationeel niet samen, ws er wel liefde.

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 13:50 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

oh dat weet ik nog! ja, getverdemme

oh, ik heb me vanochtend mild opgewonden over de wollen kinderjassen van C&A waar ze breed mee adverteren.
wie wil er weten waar ze van gemaakt zijn?!
Uiteraard van 89% polyester, 10%viscose en 1%elastine.

Ja, daar had dat schaap ook geen weet van denk ik.

was zeker een opblaasschaap

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 14:08 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

Wat ben ik blij dat je die levensader had. Maar nog meer bewondering voor wat je vandeweek gedaan hebt dan. Ook al was het "maar werk"

Wat heb ik gemist?

ik was _ben? depressief omdat ik zwanger was. Tegelijk durfde ik juist daardoor niet van die brug te springen/pillen te slikken/tegen een boom op te rijden omdát ik zwanger was die levensader dus). Wel steeds weer aan mijn man vragen of we niet naar het zh konden om de oorzaak van die depressie dan maar weg te nemen. Die liet me dan maar uitrazen en zei steeds weer dat we 'morgen' verder zouden praten over een oplossing. 'Morgen' ging het dan wat beter en hoefde ik niet naar het zh, een paar dagen later kreeg hij hetzelfde liedje.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Yppy , wat heftig

Ik vind het erg moeilijk te begrijpen, maar door jullie berichten dringt het een beetje meer tot mij door. Ik denk ook dat je het pas echt snap als je het zelf meegemaakt hebt of dichtbij bent geweest. Ikzelf ken het depressieve gevoel helemaal niet.

En wat brengt het hier in dit topic wat los zeg...

Ik vind het ook heel moeilijk om het echt te begrijpen, of echt in te voelen.

Ik heb twee vriendinnen gehad met een depressie en ik voelde altijd dat ik het relativeren dan maar wilde overnemen. Maar ja, het haalde steeds eigenlijk niks uit... Je voelt je compleet machteloos als je ernaast staat, ik in elk geval wel. Beide vriendschappen bestaan niet meer. Wat zegt dat? Pffff...

Saffier, wat heftig! En goed van je dat je er zo openhartig over bent.

Saffier . Het klinkt alsof je man je goed opving (-vangt).

Een aantal jaar geleden heeft een vriend van me zelfmoord gepleegd. Helemaal gepland, alles uitgeschreven wat hij wilde met zijn uitvaart, gezorgd dat degene hem vond die het volgens hem 'wel aankon', etc.

Achteraf werd pas duidelijk wat een strijd hij heeft gekend. Hij had een Meervoudige Persoonlijkheidsstoornis die toen nog niet echt goed werd erkend en heeft overal hulp gezocht. Hij is zelfs Christen geworden omdat hij dacht dat God hem misschien kon helpen. Het heeft allemaal niet mogen baten, en op 1-12-1999 heeft hij zichzelf bedwelmd met blauwzuurgas. Omdat hij bloemist was, kon hij eraan komen.

Sja, en zoals jullie misschien nog weten, heeft tijdens mijn zwangerschap mijn gynaecoloog zelfmoord gepleegd. Hij heeft zich verhangen in de stallen. Het was wel bekend dat hij aan depressies leed, mede doordat hij zichzelf schuldig bevond aan de dood van zijn 5-jarig dochtertje. Ik vond dat heel bizar.... hij werkte op de fertiliteitspoli en het enige wat ik toen kon denken was 'hij heeft zoveel leven gegeven, maar zijn eigen leven was te zwaar....'

Saffier ook al zo'n heftig verhaal....

Och, wat een hoop verdrietige verhalen.

Het geeft me weer wat meer inzicht in het leven met een depressie. Bijzonder dat jullie er zo openhartig over zijn.

Wat heftig zeg.. Geen bankje bij Omoda, maar eerder op de sofa bij de psych

Ik heb ook wel donkere tijden gehad. Maar net als McLaura, juist door de kleine het gevoel gekregen dat ik in ieder geval nog ergens nuttig was. Ik kan me nu niet voorstellen dat ik zoiets zou doen, ook niet in die donkere tijden, maar die waren denk ik ook niet zo heftig als bij anderen hier..

Maar als er in je leven geen sprankje licht meer is. En je in jou wereldje niet de hoopt hebt dat het beter wordt, dat je zelfs denkt dat je anderen meeneemt de donkerte in. Dan is het geen egoistische daad. Eerder een daad uit wanhoop en/of de liefde voor degenen die je achterlaat.

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 14:22 schreef Groofsken3 het volgende:
Ik vind het ook heel moeilijk om het echt te begrijpen, of echt in te voelen.

Ik heb twee vriendinnen gehad met een depressie en ik voelde altijd dat ik het relativeren dan maar wilde overnemen. Maar ja, het haalde steeds eigenlijk niks uit... Je voelt je compleet machteloos als je ernaast staat, ik in elk geval wel. Beide vriendschappen bestaan niet meer. Wat zegt dat? Pffff...

Het is maar goed ook,dat je het niet echt kunt begrijpen, of voelen.

Relativeren was ik juist allergisch voor. Dan ging ik 'op slot'. Het voelde dan alsof ik me aanstelde. Alsof ik het allemaal expres deed, dat ziek zijn. Dat het mijn eigen schuld was dat ik me kut voelde en een loser en *insert lelijke woorden*. Alsof je tegen iemand met een gebroken been zegt dat je maar de marathon moet gaan lopen, want je hebt tenslotte nog een been. Of het voor een ander ook zo is, weet ik niet, maar zo was het voor mij.

quote:

Op donderdag 7 oktober 2010 14:16 schreef Saffier het volgende:

[..]

Wat heb ik gemist?

Op mijn werk ben ik uren (gisteren ook nog) bezig geweest om iemand van zelfmoord af te praten. Toch vrees ik voor een telefoontje.

Oh dat kan ik me zó voorstellen, dat relativeren niet helpt, dat het voelt als bagataliseren. Maar goed, ik denk dat iedereen die er omheen staat bang is net dat laatste zetje te geven door erkenning te geven voor de ellende. Een soort gevoel dat je het beaamt en de ander sterkt in het idee.

Wel bedankt voor de openhartige verhalen. Het geeft toch inzicht en zeker ook een bepaalde mate van begrip voor hoe iemand tot zo´n daad komt.
Al blijft `weer licht kunnen zien` een fijnere optie uit zo´n verhaal.

het enge van depressie vind ik juist het gevoel de grip op de rest van de wereld verliezen.
of ze gaan te hard en je holt er achteraan of jij davert maar door en de rest blijft achter.
dat machteloze proberen erbij te blijven voelt als zwemmen met je voeten aan elkaargebonden.