CDA-congres, deel #17

quote:

Verhagen laat CDA ontredderd achter

Het CDA-congres sprak zich uit vóór regeringsdeelname. Veel leden keerden in vertwijfeling huiswaarts.

Toen zaterdag duidelijk werd dat een meerderheid van de CDA-leden voor samenwerking met de PVV was, verscheen Maxime Verhagen als grote winnaar op het podium. En dat terwijl hij net een derde van zijn leden voor zich verloren had. Hij noemde het zelfs ’een feest’. Hoe misplaatst kan een reactie zijn? Zijn triomfantelijke overwinningstoespraak maakte pijnlijk duidelijk dat hij geen besef heeft van de totale ontreddering waarin hij de partij achterlaat. Immers, hij zal binnenkort de fractie verlaten om minister te worden.

[...]

Resultaat is dat zaterdag een groot aantal CDA-leden in vertwijfeling huiswaarts is gekeerd. Er is op het congres niets gedaan om de kloof tussen voor- en tegenstemmers te dichten. De enige verbindende woorden werden, nota bene, gesproken door ’dissident’ Ad Koppejan. Maar zijn ’wij horen bij elkaar’ verstomde in het boe-geroep van Verhagen-aanhangers en werd later overstemd door het geschreeuw van Camiel Eurlings. Hij reageerde, net als de partijtop, alleen op de inhoud van het regeerakkoord en niet op de principiële bezwaren van veel insprekers.

Ondertussen speculeren steeds meer CDA-leden openlijk over het opzeggen van hun lidmaatschap. Onder hen ook de nodige bestuursleden en politici die overwegen hun functie neer te leggen. Kortom, er smeult een veenbrand onder het CDA en er is nog niet eens een begin gemaakt met het blussen.

Met de huidige koers van het CDA wordt ons persoonlijk zo langzamerhand ook de grond te heet onder onze voeten. De tijd is in ieder geval voorbij dat wij nog een warm gevoel krijgen bij de partij. Verhagen, en met hem de CDA-top, is daar verantwoordelijk voor. Wij vinden het tijd worden om heel hard ’Brand!’ te roepen. Maar wie komt ons redden?

quote:

CDA-congres was een boeiend schouwspel, maar bepaald geen feest

Dit is een feest, zei CDA-fractievoorzitter Maxime Verhagen vlak na de stemming zaterdag op het CDA-congres. Verhagen sloeg daarmee de plank flink mis.

Het regeerakkoord en het gedoogakkoord zijn bepaald geen feest. Er is zware kritiek mogelijk, naar de letter van beide teksten, maar vooral naar de geest van de PVV die eruit spreekt.

De uitslag van de stemming zaterdag was voor het CDA ook geen feest. Een derde van de massaal opgekomen partijleden wees de akkoorden af. Een betekenisvol aantal als we in aanmerking nemen dat CDA’ers door de bank genomen gezagsgetrouw zijn ingesteld en niet graag de partijleiding afvallen.

Om na een dergelijke uitslag van een feest te spreken was het congres onwaardig. Verhagen deed in zijn bijdragen aan het congres zijn uiterste best ook de critici de hand te reiken, maar vloog op het ultieme moment uit de bocht.

Het was zaterdag wel een boeiend schouwspel. Christen-democraten kruisten met elkaar de degens, zonder, een enkel moment daargelaten, het onderlinge respect te verliezen. Het congres was een toonbeeld van partijdemocratie. Geert Wilders zou eruit kunnen leren dat een democratisch georganiseerde ledenorganisatie niet onnodig veel ruis op de lijn geeft, maar een politieke beweging kan verdiepen.

De kans dat er een scheuring in het CDA komt is, ondanks het aanzienlijke aantal tegenstemmen, niet al te groot. En dat is goed, want dat kan de Nederlandse politiek in de huidige omstandigheden niet goed gebruiken.

Bij deze zegeningen van de democratie moet wel worden bedacht met welke beperkingen het CDA-congres te maken had. Partijprominent Wim Deetman sprak ware woorden toen hij zaterdag in deze krant stelde dat het congres een onmogelijke vraag werd voorgelegd.

Zijn constatering dat het congres als een referendum zou gaan werken, als een middel om discussie te onderdrukken in plaats van te stimuleren, werd bewaarheid in het verloop van het partijcongres.

Strikt genomen kon het congres niet veel meer doen dan met een uitspraak over regeer- en gedoogakkoord een advies aan de fractie geven. Dat advies is niet eenduidig. De dissidente Kamerleden Ferrier en Koppejan kunnen de 32 procent tegenstemmen van zaterdag als een steun in de rug ervaren. Waarom zouden zij hun verzet tegen dit regeerakkoord moeten staken, alleen omdat tweederde ja zei?

quote:

Op maandag 4 oktober 2010 00:29 schreef oompaloompa het volgende:

[..]

maar komen er dan nieuwe verkiezingen of? Is het überhaupt nodig dan nog steeds een meerderheid te hebben? Of wordt het gewoon extreem moeilijk werkbaar?

quote:

Vraag: waar was Hans Hillen gister? (Weken zie je 'm overal...)