Zwangerschap en geboorte deel 696

vannacht heerlijk geslapen, wat doet me dat goed zeg. Gelijk minder last van mijn lijf. (of ik kan het nu een stuk beter hebben )

Wat spannend zeg sil, hopelijk niet al te veel last vandaag.

quote:

Op vrijdag 24 september 2010 19:34 schreef DJMO het volgende:

[..]

en dan ga je nu al kijken? zijn die wachtlijsten daar zo lang joh?

Uh, ons kind wordt binnen nu en drie weken geboren en gaat daar vanaf januari naartoe. Dan is het toch niet zo raar nu te gaan kijken? Wachtlijsten zijn inderdaad enorm hier, maar sowieso lijkt het me niet heel raar om een idee van het KDV te krijgen nu...

quote:

Op zaterdag 25 september 2010 10:21 schreef Leandra het volgende:
Heerlijk Shirley, wat een lekker gevoel dat daar vooruitgang in zit

Hier overigens vannacht zo ongeveer per ongeluk een remedie tegen brandend maagzuur in bed ontdekt:
Het hoofdeind van het bed bzzzzzzt een eindje omhoog gedaan!
_{Niet heel ver, er was maar een vuist hoogteverschil tussen beide matrassen op het hoogste punt.}

Dat deed ik ook in het begin, maar naarmate het maagzuur erger werd moest het hoofdwond steeds hoger en ging dat een beetje ten koste van mijn slaap en mijn stuitje. Mijn remedie: niet te laat, te veel en te vet eten 's avonds en een cupje Antagel voor je gaat slapen!
[/quote]

Het was uiteindelijk een vrij nare dag gister, dus m´n lief is naar huis gekomen. Vandaag voel ik me veel beter!

Van Antagel krijg ik al kotsneigingen en dan heb ik het nog niet eens op. Als ik het wel op heb komt het er ook meteen weer uit

Het is inderdaad vreselijk smerig, Tally. Met of je je tandem poetst met schuimspul. Yuk. Maar ik heb het er graag voor over, anders sta ik de halve nacht naast de wc met omhoogkomend zuur en eten. (lekker praatje)

als ik voor t slapen ga 1 beker melk drink, 2 rennies neem en een extra kussen gebruik. Dan red ik het meestal wel tot een uur of 4. Dan word ik weer wakker met zuur. Dan volstaat meestal wel een beker melk. (of ik ben dan zo moe, dat ik met zuur en al gewoon in slaap val )

Vandaag met schoonfamilie weggeweest. Was ook een wandeling bij, het viel mee qua tijd en afstand. Maar wel door het bos. Toen we daarna gegeten hadden (heerlijk op harde houten stoelen) kon ik niet meer lopen... waarschijnlijk kan ik morgen ook niet zoveel, maar wel een gezellige dag gehad

Ik had heel erg last van maagzuur, tot ik met dat diabetes dieeet begon. Wat er geschrapt is uit mijn dieeet:
Alle suikerhoudende dingen.
Geen frisdranken.
Weinig vet.
Gedoseerd eten, dus 6 keer per dag klein ipv 3 keer per dag groot.

Misschien zit er iets tussen dat je kan helpen.

Ik eet altijd volgens een soort diabetesdieet en ik heb toch de hele dag door last van maagzuur. Ik merk wel dat het voor de nacht echt verschil maakt hoeveel ik 's avonds gegeten heb.

Maagzuur heb ik inderdaad de hele dag. Het maakt het zelfs lastig om fruit te eten, want bij bijna alles komt het onmiddellijk omhoog. Druiven en meloen gaat nog wel, maar verder is bijna alles te veel (gelukkig gaat groente/rauwkost wel). Toch is dat niet het ergste: meer nog dan het maagzuur had ik voor ik Antagel gebruikte echt zo'n naar vol gevoel had dat al mijn eten eruit kwam. Dat waren dus echt doorwaakte nachten.

De komende week ga ik lekker nog een paar actieve dingen doen; heb een paar vergaderingen gepland en kijk daar erg naar uit omdat ik echt het gevoel heb dat ik een beetje verweek in mijn hoofd.
Ik kom echt slecht op woorden enzo, verschrikkelijk. Dus fijn dat ik dit nog even kan doen.. als het rupsje in elk geval niet besluit juist nu te komen.

quote:

Op zaterdag 25 september 2010 15:33 schreef Hik het volgende:

[..]

Uh, ons kind wordt binnen nu en drie weken geboren en gaat daar vanaf januari naartoe. Dan is het toch niet zo raar nu te gaan kijken? Wachtlijsten zijn inderdaad enorm hier, maar sowieso lijkt het me niet heel raar om een idee van het KDV te krijgen nu...

ik was in de veronderstelling dat het om een psz ging .. had niet door dat het om een kdv ging sorry

Sil .. k geef maar gewoon een dikke knuff want woorden helpen nu toch niet

even verder niet bijgeleze, kom net thuis van m'n eerste weekend zonder kind (nou ja, één nachtje maar toch ) . ik ben gruwelijk verwend door mijn familie, heb een heerlijk vest gekregen wat mijn buik mooi accentueert nieuwe laarzen (soort nep uggs, zalig warm en heerlijk om op te lopen, en om t af te maken een paars shirtje .. had ik voor mezelf nooit aan gedacht aan die kleur, maar hij staat me fantastisch! (om even met de woorden van m'n tante en nichtje te spreken ) m'n rug is wel even naar de kl*te na half middelburg gezien te hebben vandaag en gisteren (we hebben een toeristische route gelopen, wel langzamer voor (door ) mij, maar ik voel het toch goed zitten.

_{oh, en die uiensoep, zalig machtig, maar niet aan te raden als je zwanger bent}

Silmarwen hoe gaat het nu? Nog "rustig"?

Nope. Veel harde buiken, zo een uur lang heel regelmatig en steeds pijnlijker, om weer weg te zakken. Zo gaat het de hele dag door. Met jou?

Heerlijk he DJMO, soms een kinderloos weekendje. Ben altijd wel weer blij als Yade dan weer thuis is, en kan dan niet wachten om haar op te halen. Leidens Ontzet, gaat Yade naar mijn ouders toe voor het weekend. Maar das volgende week al, misschien is baby er dan...

Claudia, nog veel last gehad van harde buiken? Voel je je al wat beter.

Balen zeg en vooral vermoeiend denk ik
Laat het dan of doorzetten of stoppen

Met mij goed hoor, hoop dat het prikken van de suikercurve over anderhalve week niet nodig zal zijn..hou niet van prikken
Maar als baby voorloopt is het natuurlijk wel nodig.. Even afwachten dus

quote:

Op zondag 26 september 2010 22:05 schreef Silmarwen het volgende:
Nope. Veel harde buiken, zo een uur lang heel regelmatig en steeds pijnlijker, om weer weg te zakken. Zo gaat het de hele dag door. Met jou?

Heerlijk he DJMO, soms een kinderloos weekendje. Ben altijd wel weer blij als Yade dan weer thuis is, en kan dan niet wachten om haar op te halen. Leidens Ontzet, gaat Yade naar mijn ouders toe voor het weekend. Maar das volgende week al, misschien is baby er dan...

Claudia, nog veel last gehad van harde buiken? Voel je je al wat beter.

het was idd wel lekker, en ook effe nodig, voor ons alledrie. ik was ontzettend blij om weer thuis te zijn, en m'n ventje(s) te kunnen knufelen. Maar ik kwam echt een half uur voor Jan naar bed moest pas thuis, dus ik vond het heul niet erg dat hij vanavond nog even wakker werd en nog even met me wilde knuffelen

en wat doet (volledige) bedrust met je buik? zorgt dat dat het wat minder wordt? dit is ook niks ..

Mrien: had je bij lotte ook suiker?

Nee hoor, ze was alleen bij geboorte 4120 gr en daarom moest het in 1e instantie van gyn. Vk vond dat pas bij baby's boven 4500 gram of als er vermoedens waren van groot kind/buik/veel vruchtwater

ooohw, ons bed staat hoog. En dan ook echt HOOG. Ik kan volgens mij zonder opstapje het bed niet meer in

quote:

Op zondag 26 september 2010 23:06 schreef mrien het volgende:
Nee hoor, ze was alleen bij geboorte 4120 gr en daarom moest het in 1e instantie van gyn. Vk vond dat pas bij baby's boven 4500 gram of als er vermoedens waren van groot kind/buik/veel vruchtwater

is dat laatste vermoeden er? of moet je echt alleen op basis van lotte's gewicht nu suiker prikken? of krijg je eerst een echo en wordt er dan besloten wat te doen?

Springen KJ ?

Hoog is dat he!

Vermoeden is er misschien, over anderhalve week terugkomen voor extra controle. In eerste instantie was dat besloten puur op basis van gewicht, toen besloten dat af te wachten en nu komt het dus weer in beeld

Aah mijn dame was 4140 maar ze controleren niets van suiker.. Terwijl mn vader wel diabetes patient is..

Ik ben al het gerommel nu al zo zat.. Hij zit niet meer lekker en het slaat op mn rug! Ach nog max paar weken.. Ik ga nu week 33 al in.

quote:

Op zondag 26 september 2010 22:05 schreef Silmarwen het volgende:
Nope. Veel harde buiken, zo een uur lang heel regelmatig en steeds pijnlijker, om weer weg te zakken. Zo gaat het de hele dag door. Met jou?

Wat frustrerend, zeg! Heb je al een afspraak staan voor een volgende controle?

quote:

Claudia, nog veel last gehad van harde buiken? Voel je je al wat beter.

Lief dat je ernaar vraagt! Ik zit nog in het stadium stel je niet zo aan, muts. Maar het gaat nog steeds niet. Gister was een goede dag en sinds gisteravond voel ik me weer heel slecht. Het is lastig om uit te vinden in hoeverre ik er controle over uitoefen en wat ik zoal aankan op een dag. Ik begin me er steeds meer bij neer te leggen dat ik tot de bevalling weinig nog zal doen.

Ja ik mag woensdag weer voor een groeiecho, CTG etcetera bij de gyn.

Frustrerend he Claudia. Ik had de hele tijd een falend gevoel, vooral toen ik met 29 weken het advies kreeg om te stoppen met werken, terwijl mijn collega fluitend doorging tot 34 weken. Toen had ik ook een, stel je niet zo aan, muts, gevoel. Ik ken je niet goed genoeg om te beoordelen of het zakt maar bij mij nog steeds niet zo, terwijl je best weet dat het nergens voor nodig is.
Probeer je er wel een beetje aan over te geven he, en niet maar doorgaan omdat jij denkt dat het moet of omdat je denk dat anderen vinden dat dat moet!

Pvoesss wat ga je hard!

Claudia wat Silmarwen al zegt, het is makkelijker gezegd dan gedaan uiteindelijk natuurlijk, maar probeer je eraan over te geven, je hebt er ook niets aan als je je zo rot voelt de rest van de tijd.

Oh, ik zit er steeds minder mee. Dat wil zeggen, ik denk steeds meer 'wat betekenen die paar maanden nou op een leven'. En omdat het de laatste keer is wil ik de zwangerschap ook niet 'wegdenken' maar er juist van genieten. Aanstaande zaterdag hebben we de 3d/4d-echo alweer!

Merken degenen die al een keer zijn bevallen ook dat ze meer last hebben van hun bekkenbodem? Ik heb er niet altijd evenveel last van, maar vandaag kan ik amper staan zonder pijn.

quote:

Op maandag 27 september 2010 09:05 schreef Claudia_x het volgende:
Oh, ik zit er steeds minder mee. Dat wil zeggen, ik denk steeds meer 'wat betekenen die paar maanden nou op een leven'. En omdat het de laatste keer is wil ik de zwangerschap ook niet 'wegdenken' maar er juist van genieten. Aanstaande zaterdag hebben we de 3d/4d-echo alweer!

Merken degenen die al een keer zijn bevallen ook dat ze meer last hebben van hun bekkenbodem? Ik heb er niet altijd evenveel last van, maar vandaag kan ik amper staan zonder pijn.

Oh zaterdag al!! wat leuk!
Ik ben zo benieuwd of je misschien al trekjes van Ivan in haar herkend, of juist helemaal niet

Ik heb twee bevallingen achter de rug Claudia, en als ik heel gedoseerd dingen doe op een dag, dan voel ik mijn rug/bekkenbodem niet. (echt) Gisteren en eergisteren echter veel te veel gedaan en gelopen etc en dat voelde ik toch wel flink, nu nog overigens. Dus even rustig dagje inplannen nu

Wat je kan doen om te kijken tot hoever je kunt gaan, is al je activiteiten terugbrengen tot het hoognodige (afwas, opruimen, koken, boodschappen doen etc) en dan max 1 afspraak per twee dagen in te plannen. Als dat goed gaat, kun je stapje voor stapje iets meer gaan doen, tot je lichaam aangeeft dat je de grens bereikt heb. Dat werkte in ieder geval voor mij

Ik heb tegenwoordig een bijnaam voor d'r: duiveltje. Ze kan zó gemeen schoppen en draaien. Ik dacht dat Ivan erg was, maar dit slaat alles. Vannacht hebben we dus fijn samen wakker gelegen.

Zo druk als Ivan in de baarmoeder was, zo rustig was hij daarbuiten. Ik ben benieuwd of dat deze keer ook zo gaat. Zaterdag dus een sneak preview! Ik verwacht niet veel gelijkenissen te kunnen zien met Ivans pretecho want die was flut. Ik ben wel heel benieuwd of ik andere Ivandingetjes herken, al zou ik ook niet zo goed weten waar op te letten. Jij zag in je laatste echo toch wel Améliedingetjes terug, Huup?

Oh haha nouja ze lag in een houding die ik herken van Amélie, zo met het handje op het hoofd enzo. Maar volgens mij liggen heel veel kindjes zo En haar profieltje/neusje lijkt hetzelfde te zijn.

De echoscopiste had het erover dat ze een mooie bovenlip had en volle lippen haha dus ik krijg weer een zulu
ik weet nog dat Amélie op de echo echt heule dikke lippen had maar in t echt viel het zat mee.

Ivan had op de echo ook dikke lippen en toen hij net geboren was was er vanalles opgezwollen. (Heb je wel eens de ballen gezien van een pasgeboren jongen? En hebben meisjes dat ook met hun schaamlippen?) Uiteindelijk bleek hij vrij bescheiden lippen te hebben.

Hij lag bovendien vaak met zijn handjes voor zijn ogen en zo lag hij als baby'tje ook regelmatig. Maarja, ik weet niet in hoeverre dat karakteristiek was voor hem. Dat lijkt me ook zo leuk aan een tweede, dat je meer van die subtiliteitein gaat merken. Ik weet bijvoorbeeld dat Ivan bedachtzaam is - zo noemt mijn schoonmoeder hem altijd - doordat ik hem met zijn grote neef kan vergelijken.

Hahaha Claudia ja dat van jongens heb k wel eens gehoord haha, meisjes hebben dat ook wel maar het zal wel wat minder zijn in vergelijking denk ik.

En Amélie heeft zeker geen dunne lippen ofzo maar als ik van de 3D echo uit had moeten gaan dan was het echt met recht zulu geweest Alleen daarom al zou ik een 3d echo willen, om te kijken of je dat ziet bij de tweede, gewoon uit nieuwsgierigheid zeg maar. Maar goed, ik weet niet of ik het de 100 euro waard vindt als de kwaliteit maar so-so is. De echo's van Amélie waren echt heel goed van kwaliteit maar die zijn in t ziekenhuis gemaakt met een heel geavanceerd (en nieuw!) echo-apparaat.

In 2D vond ik het profieltje erg vergelijkbaar, maar ik heb geen foto van het profiel van deze baby bij 20 weken, wel op dvd.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 26% gewijzigd door huuphuup op 27-09-2010 09:46:23 ]

quote:

Op maandag 27 september 2010 09:05 schreef Claudia_x het volgende:
Oh, ik zit er steeds minder mee. Dat wil zeggen, ik denk steeds meer 'wat betekenen die paar maanden nou op een leven'. En omdat het de laatste keer is wil ik de zwangerschap ook niet 'wegdenken' maar er juist van genieten. Aanstaande zaterdag hebben we de 3d/4d-echo alweer!

Merken degenen die al een keer zijn bevallen ook dat ze meer last hebben van hun bekkenbodem? Ik heb er niet altijd evenveel last van, maar vandaag kan ik amper staan zonder pijn.

Ik denk dat dat een hele verstandige benadering is.... laat het maar even gaan dat schuldgevoel en geniet van het relatief korte moment dat een zwangerschap eigenlijk is, en al helemaal als "normaal" funcitoneren fysiek lastig begint te worden.

Het is vervelend dat er ook supermoeders lijken te zijn die wel tot de laatste snik doorwerken, maar we kunnen niet allemaal zo'n supermoeder zijn, zeker niet als je een jaar na je vorige bevalling alweer 7 maanden zwanger bent, dan vraag je wel zoveel van je lichaam dat die zogenaamde supermoeders dat ook niet zouden redden

Het komt allemaal wel goed

Wat lief van je, Leandra! Jullie reageren allemaal lief. Het berichtje van Groofsken is ook niet aan me voorbij gegaan.

Ik mag me gelukkig prijzen met het begrip dat ik krijg van mensen uit mijn directe omgeving. Na de veelal getemperde reacties op mijn zwangerschapsmededeling is dat een aangename verrassing voor me. Ik merk trouwens dat het gebrek aan enthousiasme in die periode ruimschoots goed wordt gemaakt. Het is dit keer duidelijk een soort 'groeizwangerschap': naarmate ik langer zwanger ben beginnen mensen het steeds leuker te vinden.

Ik heb op dit moment moeite met iets anders....

Toen ik 19 jaar geleden (uitermate ongepland) zwanger bleek te zijn wist ik dat ik geen andere keuze kon maken dan het alleen doen, maar ik had dan ook de onbevangenheid van een 24/25 jarige die mij er van overtuigde dat ik het alleen "wel even" kon doen.... de zwangerschap, de bevalling, en een kind opvoeden.

En eigenlijk is dat ook allemaal gewoon goed gegaan, je kunt ook prima in je eentje zwanger zijn, mijn vader was bij de bevalling aanwezig, maar die heeft niet m'n rug gemasseerd ofzo. Bij de opvoeding van Jr. had ik als voordeel dat ik het wel alleen deed maar dat mijn ouders wel in de buurt waren en ik Jr. ook regelmatig een weekend kon brengen, maar in principe heb ik het wel allemaal alleen gedaan.

En dan nu; compleet andere omstandigheden, op mijn leeftijd na aan alle kanten stukken beter, en grenzend aan het ideale, maar ik zie zoveel meer beren op de weg.... ik weet niet of het m'n leeftijd of m'n levenservaring is maar ik mis die onbevangenheid van die alleenstaande 25-jarige moeder zo, die het allemaal "wel even" zou doen, en dat ook gedaan heeft.

Ik ben zo dankbaar dat mijn zoon inmiddels een prachtige gezonde knul is van bijna 19 jaar, die het op school lekker doet, een afkeer van roken en drugs heeft en wel graag een biertje lust maar niet ieder weekend laveloos thuiskomt, druk is met z'n sport, trainer is van de C'tjes, een leuke vriendin heeft enz. enz. enz.
En ergens is de angst dat zoveel geluk en een kind dat zich zo goed ontwikkelt en zo leuk opdroogt me geen tweede keer gegeven is, terwijl de statistieken alleen al gebaseerd op het feit dat dit kind met een zorgzame, lieve, leuke, intelligente vader zal opgroeien in principe volledig in het voordeel zijn van deze baby.

Als 44-jarige mis ik de onbevangenheid (en wellicht onwetendheid) die ik als 25-jarige had....

Leandra, dat herken ik wel wat je zegt. Alleen dan hebben dat juist mijn moeder en schoonmoeder. Maken zich erg veel zorgen terwijl wij eigenlijk zoiets hebben van het zit gewoon goed! Vorige week dan die opname wat er echt heeft ingehakt bij hun terwijl er eigenlijk achteraf niks verontrustends was. Ik ben zelf 10w te vroeg geboren maar mijn moeder had toen ook minder angsten. Terwijl als ze er nu over nadenkt er toch wel heel veel mis had kunnen gaan. Ze zeggen ook dat ze inderdaad minder onbezonnen zijn en meer beren op de weg zien. Hopelijk kun je het een beetje loslaten en wordt dit beebje net zo'n prachtig exemplaar als je zoon!

Claudia, gelukkig reageert je omgeving een stuk positiever als op het nieuws dat je zwanger was! Maar balen dat je, je zo vervelend voelt. Ik snap wat jij en Sil zeggen, dat je graag wil doorwerken tot de 36w maar dat het helaas niet bij elke (super)mama gaat. So be it! Wij hebben vast weer andere talenten
En spannend dat jullie bijna de 3d/4d echo hebben! Ben benieuwd of je inderdaad trekjes ziet van Ivan.

Pvoes, ook al last van voorweeen. Sterkte!

Sil, rustig aan doen! Ben benieuwd of je het red tot je volgende controle!

Hier nog steeds last van (voor)weeen. Alles is inmiddels helemaal klaar voor de komst van de baby. Gisteren mijn slijmprop verloren en toen kreeg ik me toch een poetsdrift! Helaas geen (wee)activiteit meer te bekennen. Vandaag komt mijn schoonmoeder nog ff de ramen wassen en dan ben ik morgen alweer 37w!

Dat moet al een hele geruststelling zijn Barbabientje, dat je en de hele toko op orde hebt en morgen al 37 weken bent en het in principe geen probleem meer is als je gaat bevallen.

En vanaf morgen meldplicht hebt natuurlijk

mogguh, vanmorgen al vroeg dr uit, want er kwam een klusjesman. Alles in huis is nu af, mag ook wel we wonen er nu 2 jaar ruim.

Het bed overleefd, er niet uitgevallen!! Verder wat last van harde buiken, maar niet pijnlijk ofzo.

Nou, daar heb ik ook wel over nagedacht..... je hebt tegenwoordig zoveel meer informatie, en niets is nog een "ver van m'n bed-show" door internet.

Aan de ene kant is het wel prettig dat je zoveel meer weet dan toen, maar aan de andere kant zijn het niet alleen de leuke dingen die je even op kunt zoeken of makkelijk te lezen krijgt, en dat maakt het waarschijnlijk ook anders.

En ja, 30 weken vandaag

Misschien helpt het je om je ervaring niet als een last maar een zegen te zien, Leandra? De zorgen die je hebt maken je ook geïnformeerder en alerter. Natuurlijk moeten ze je dagelijks functioneren en het genieten van je kind niet in de weg zitten, maar ik denk dat het het fijnst is als je die gevoelens van jezelf accepteert.

En het lijkt me niet meer dan vanzelfsprekend dat jij nu een andere moeder bent dan je toen was. Het zou opmerkelijk zijn als je in al die jaren dezelfde persoon was gebleven. Maar zelfs als de twee zwangerschappen dichter op elkaar hadden gezeten dan had je nog deze verandering bij jezelf kunnen bemerken. Je weet nu eenmaal veel beter wat je allemaal te wachten staat.

Als je nu eens niet met je idealiserende blik naar het verleden zou kijken dan zou je bovendien vast ook negatieve kanten kunnen bedenken aan je jeugdige naïviteit en onwetendheid. Ik merk aan mezelf dat ik de dingen die ik zwaar vond of waar ik mee worstelde het snelst vergeet. Is dat geheugen (of beter gezegd: het gebrek eraan) toch nog ergens goed voor.

Oh, om een voorbeeld te geven: ik schreef net in het grote baby'tjestopic dat Ivan slecht tegen drukte en harde geluiden kan. Even later lees ik in het autismetopic dat wat kinderen daar ook slecht tegen harde geluiden kunnen, bijvoorbeeld van de kermis. Op zo'n moment zou ik me natuurlijk ongerust kunnen maken, maar ik ben ervan overtuigd dat ik aan Ivan (nu) niks merk wat op autisme zou kunnen duiden. Ik sla deze informatie op zodat ik er iets mee kan als dat ooit nodig mocht zijn, maar ik ga me er geen zorgen over zitten maken.

Ik herken het gebrek aan onbevangenheid dus wel, maar ik zie het juist als een kwaliteit. Het is diezelfde eigenschap die me in staat stelt om bewust te leven en bewuste keuzes te maken.

Ik zie m'n ervaring ook absoluut niet als een last, het is al met al eigenlijk allemaal best goed gelukt.
Maar juist omdat het allemaal wel vrij goed gegaan is verbaast het me eigenlijk dat ik nu die onbevangeheid niet meer heb.

Alsof je voor het eerst gaat skieën en dan pardoes de rode helling pakt en gewoon heelhuids beneden aankomt, maar dat wil niet zeggen dat je de volgende keer weer die rode helling probleemloos kunt en zult pakken

Volgens mij is je skivoorbeeld heel treffend. Dat wil zeggen, menig persoon zal juist ná die rode helling bibberende benen krijgen en denken: "Wat heb ik in hemelsnaam gedaan!?"

Maar zie je het ook niet als een vorm van bluf, die eerste poging? Het is goed gegaan, maar waardoor? Was het misschien geluk of ging het goed doordat je er niet bij nadacht? Ik wil best geloven dat dat laatste positief is bij bepaalde handelingen (met name fysieke activiteiten die je het beste zuiver lichamelijk kunt beleven), maar voor het ouderschap lijkt me juist het rationaliserende deel van jou onmisbaar.

Ja, nou het is dat wel een beetje, het terugkijken en zien wat er in hemelsnaam allemaal fout had kunnen gaan.

En ik geloof niet dat het destijds bluf was, de situatie was gewoon zoals hij was, en je moet omgaan met de dingen zoals ze zijn, en mijn zoon alleen opvoeden was de beste keuze van 2 sowieso al niet makkelijke keuzes.
Overigens kun je ook altijd meer dan je denkt, en opvoeden doe je natuurlijk al gaande, toen Jr. 2 was, was ik ook anders dan toen hij 12 was, maar al met al hadden we het eigenlijk altijd vrij goed voor elkaar... en met elkaar.

Leandra, je verhaal klinkt als dat van mijn schoonzusje, die haar eerste kreeg toen ze 17 (!) was. Zij en haar dochter zijn nu echt jut en jul, hilarisch om te zien en ze heeft ook wel eens verteld dat ze toen ook het probleem niet zo zag. 5 jaar geleden (net 40) heeft ze haar tweede gekregen en dat leverde een stuk meer gepieker op! Maar inmiddels zijn we dus 5 jaar verder en ook nummer twee heeft zijn plekje helemaal gevonden hoor. Tuurlijk denk je meer na over dingen, maar je blijft ok gewoon dezelfde persoon natuurlijk én je hebt er een tweede/derde ouder bij in de vorm van een volwassen, maar jeugdige zoon/dochter. Die zorgt er echt wel voor dat je "jong blijft" en blijft relativeren, mocht je jezelf af en toe even kwijtraken!

Dat is ontzettend waar: als je moet dan kun je meer dan je tevoren (of achteraf!) had kunnen vermoeden. Ik ben er zelf wel eens bang voor dat ik daardoor te veel doorstoom en geen tijd neem om terug te kijken en de teugels te laten vieren. Ik ben bijvoorbeeld na het overlijden van mijn vader meteen aan het werk gegaan, heb mijn broertje door een donkere periode geholpen, heb praktisch veel geregeld (belastingaangiftes, ouderlijk huis verkopen, huis voor mijn broertje zoeken, zelf verhuizen) en heb in de tussentijd Ivan op de wereld gezet. Als ik daar nu op terugkijk dan begrijp ik niet hoe ik dat heb gedaan en waarom ik niet wat gas terug heb genomen.

Ja, dat doorstomen is niet altijd even handig, maar als je op het moment zelf geen andere optie hebt of denkt te hebben dan doe je dat wel...

Ik weet voor mezelf ook wel dat ik het wel weer kan, en zeker met N. aan mijn zijde en Jr. als extra hulptroep en stoere grote broer, maar het is denk ik meer de (zeer irrationele) angst dat zo'n kind me niet nog een keer gegund is, zo'n kind wat je ook met gemak in je eentje kon opvoeden.
Terwijl ik aan de andere kant alle vertrouwen in de bevalling heb, geen zorgen heb dat de borstvoeding niet zal lukken of moeilijk op gang zal komen, ik heb niet eens zozeer de angst voor een eigen falen, maar ik voel me wel erg gelukkig met de manier waarop mijn zoon opgedroogd is.

Alsof je al een keer de lotto gewonnen hebt, en de kans klein is dat dat nog een keer gebeurt, maar misschien heb ik de lotto wel niet gewonnen, en is mijn "rijkdom" aangaande mijn zoon gewoon door mijn opvoeding bij elkaar gespaard.
Laat ik het maar op die manier bekijken.... dat is waarschijnlijk een stuk beter voor m'n gemoedsrust

Precies, al het goede aan je zoon heeft 'ie aan jou te danken en de minpunten zijn zijn eigen schuld.

Ik hoor het vaak van anderen, dat ze zich niet voor kunnen stellen dat een tweede net zo leuk en makkelijk als Ivan is. Ze kijken daar vaak ook wat dreigend bij, alsof ik me voor zou moeten bereiden op een lastige tijd straks. Ik kan daar niet zoveel mee; ze wordt op haar eigen manier heel leuk, misschien zelfs wel nog makkelijker dan Ivan, en als dat laatste niet zo is dan zien we dat wel weer.

Nou dat zeg ik altijd tegen mijn zoon; mijn ene tante was er destijds van overtuigd dat het niks kon worden met een kind dat door mij alleen werd opgevoed, en juist die tante ziet hem regelmatig (want hij werkt in de vakanties voor haar zoon) en is helemaal weg van hem....

Maar als ik het er met Jr. over heb dan zeg ik wel eens; Nu je zo leuk blijkt te zijn, is dat natuurlijk allemaal te danken aan het prettige karakter wat je hebt, als er niets van je terecht was gekomen dan had het aan mijn opvoeding gelegen

Ik heb ook geen reden om aan te nemen dat deze baby op wat voor manier minder leuk, lief enz. zal zijn, en idd dat zien we dan wel weer... met als bijkomend voordeel dat een probleem nu ons probleem zal zijn, en niet mijn probleem.