Mijsje en Joene, ik weet echt wat jullie voelen, zo hebben wij ons ook heel lang gevoeld. De oneerlijkheid dat oud-leerlingen van mij van 18 zwanger worden na een one-night-stand bijvoorbeeld (werk op een praktijkschool, dus IQ ook nog eens niet boven de 100....). En nog veel meer van dit soort verhalen. Terwijl je er zelf alles aan doet om gezond te leven en er helemaal klaar voor bent...
Het is ook oneerlijk en vooral pech hebben.
Het enige dat je kunt doen is je emoties bij elkaar uiten en er weer met positieve energie voor proberen te gaan. Hoop doet leven, zeggen ze toch?
En ik weet ook dat ik nu bij 'het andere kamp' hoor, dus dat ik makkelijk praten heb, maar ik wil ook graag een positief voorbeeld voor jullie zijn dat het na ICSI (zoals bij mij) of IVF en jaren van teleurstellingen, ook kan lukken. Ik hoop het zo, voor jullie allemaal.
De echo was gisteren prima. Kindje had een hartslag van 140 BPM, dat was prima. Zat op een goede plek, alles was ok. Ben nu 7 weken en 2 dgn. Het gevoel van Tally (was toch Tally?) ken ik ook weer; dat je bang bent om op die roze wolk te gaan zitten. Het zal toch niet... nu echt... raak zijn? Het is heel raar allemaal. Je durft het gewoon niet te geloven.
Voor degenen die bang zijn om met IVF/ICSI te beginnen; je kan het. Echt. Ik ben geen dappere held, met een hoge pijngrens, maar ik kon het. Het is voor iedereen anders, lees niet teveel op internet, want vooral de hysterische/pijnlijke verhalen worden genoteerd. Maar jij kunt het ook. Leef van dag tot dag, van echo-afspraak tot prik. Ik zie het als hordelopen. Elke keer een nieuwe horde. Maar kijk niet de hele baan af, want dan schrik je hoeveel je er nog moet.
Tja meiden (en Joene!

), nogmaals: blijf sterk, ik duim voor jullie.

Ik blijf meelezen hoor!!