Pesten, depressie en in een vicieuze cirkel

quote:

Op zondag 5 september 2010 20:53 schreef Hapklare_visstick het volgende:

[..]

Allereerst: ADD wordt gezien als een vorm van ADHD. Ik heb het verder in mijn bericht over ADD en niet over ADHD in het algemeen. Hoe jij ADD omschrijft in je berichten, past niet bij de algemene kenmerken van ADD. Je wikipedia link heeft het over SCT en dat dit een vorm van ADD is. Een belangrijk onderscheid is echter dat het een vorm van ADD is met een eigen naam. Je kan dus beter spreken van het hebben van een vermoeden dat je SCT hebt, dan dat je ADD hebt.
[..]

quote:

Misschien blijkt het uiteindelijk wel dat je geen label opgeplakt kan krijgen? Ik vind dat je wel erg gefixeerd bent op het opstellen van lijstjes. Ik lees het ene naar het andere lijstje. Ik denk dat de lijstjes op een gegeven moment alleen maar contraproductief gaan werken. Je moet gewoon stoppen met het proberen te vinden van een diagnose en mensen dit laten doen die er verstand van hebben.

Misschien is het mijn ADD, maar ik word een beetje moedeloos van al die lijstjes die je opstelt. Het is net of je in excel allemaal spreadsheets bijhoudt voor elke mogelijke stoornis met daarbij de factoren die voor en tegen werken. Niet doen hoor, gebruik je tijd voor andere dingen.

quote:

Op zondag 5 september 2010 23:31 schreef RobertKunath het volgende:
Ik kan me over het algemeen wel vinden in jouw post. Kortweg komt het er bij mij op neer dat ik veelste veel over alles nadenk. Zelfs tijdens het uiten van een zin denk ik na of desbetreffende zin correct is / zelfs of ik bepaalde dingen eraan moet veranderen. Dat gaat natuurlijk helemaal nergens over want hierdoor kom ik soms gewoon niet meer uit mijn woorden

Waarschijnlijk doe ik dit omdat ik teveel waarde hecht aan het beeld van mensen om me heen, zowel op inhoudelijk vlak als extrinsiek. ( Hoe kom ik over ? ) En dit in bijna alle situaties. Zowel zakelijk als gewoon een sociaal praatje in 't cafe.

Mede hierdoor kan ik me redelijk vinden in de conclusies van een aantal fok posters. Het komt neer op :

Laag zelfbeeld -> Onzeker -> chaos in je hoofd kwa gedachtes -> niet meer uit je woorden kunnen komen.

Het is niet alleen het lage zelfbeeld wat iemand onzeker maakt. Te hoge eisen aan jezelf stellen maakt je natuurlijk ook onzeker. Maar ik denk dat we niet moeten vergeten dat een laag zelfbeeld zowel voorvloeit uit te hoge eisen van jezelf uit, dan uit het verleden ( pesten )

Als ik me rustig op m'n gemak voel bij goede vrienden dan valt heel dit rijtje weg en kom ik gemakkelijk uit mijn woorden. Helemaal geen probleem dan.

We denken allemaal teveel na bij alles en willen er allemaal een ingewikkelde diagnose aan vast knopen omdat we denken dat het probleem dan rechtstreeks aangepakt kan worden.

Terwijl het gewoon een simpel iets is als een laag zelfbeeld. die de trigger is voor alle chaos in 't hoofd.

quote:

Op maandag 13 september 2010 14:11 schreef roydenbos het volgende:

[..]

Je hebt gelijk maar het is een ja en een nee antwoord eigenlijk. Het is toch voor ieder weer ietsjes anders. Ik ga denk ik deze week naar de dokter. Ik denk dat dat de beste stap is.

Het kan eigenlijk van alles zijn, tis allemaal een beetje lastig.

quote:

Maybe i wasn't really spot on in my OP.
Well , in short my main problems are really:

- I have no thoughts.... i find this strange. When i concentrate, i do get sucked in. I sometimes, when i say something, i think about it again without wanting it, like i have no control about it ( i am talking about thoughts). I sometimes refuse to think further, being arrogant that i know enough. It's the most strangest thing in me.
- Memory issues ( universal ) ( terrible listener, short attention span etc.)
- bad at planning, organizing
- can be obsessive about things ( if i see solutions, i will do anything for it). However, it's not on one area. I have control about it. I can listen to the same music over and over by example ( it's strange)
- Anxciety issues
- Insecure ( due to bullying and the like)
- Concentration issues
- I also feel tired but i know this is because i don't sleep really allot.
- IMPULSIVE! I sometimes just for the sake of being, be annoying and childish. When i talk, for the most of the times, i don't think at all. I just blurt out answers unconciously.

Things i am afraid for:"

- i have no well developed abstract thinking skills. ( Life would be pointless if this where the case which would result for me that death would be less painful then life ( i'm a deep thinker in that)

- i can't create humor ( i do understand every form of humor) I can even create it when i'm relaxed but it feels not enough. It feels i can still be picked upon or that i'm a weak person that can easily be created if known well or if you go far with me.

- Not intelligent enough: Am i average, was it due to concentration and that i did nothing in school, that i had average/mediocre grades? Did i ever do something for math. Do i lack abstract thoughts? Am i just afraid. I scored 105-118 on online iq tests. I don't even concentrate really hard or gave everything i had. I don't believe in IQ, yet i'm afraid. I don't believe intelligence is conconstant, if it is, it is pointless because there is no improving. You stand still, your not moving. I travel the whole world to know if intelligence is constant. I don't care, i want to know, i do not believe in IQ or that your intelligence is constant.

I see those abstract thinking tests and i understand them ( all questions). For nothing or am i just making up excuses? Telling me accepting yourself is in my eyes, not living, and in that case i'm dying. I find average simple and dull. I am not a fan of society and the flaws it has.

Materialism etc. etc. is all pointless and has no point. It is just there for the sake of being there, to fill our simple needs, to boost that dopamine factor.

Sitting behind a desk, 40 hours workweeks ( in our country ) is also so..... empty..... Is that big part of my life so interesting? What did i do? Being a hooker for some damm company? That is what average is, that is what too much people do. Just working and doing allot of routine. Life, if that's the case, sucks. That's why i would hate average or be average. Math, history, psychologics and the like are interesting and i want that intelligence to understand it. I want the will to do it, yet i'm afraid that if i do it, i may not understand it. I would feel like i was eaten piece by piece inside of me.

I am not talking about knowledge , which can be learned but real intelligence, the insights, the connections. The most important thing in life because with some insights, you can have love and you can create it. So all the rest will flow to you if you are doing the right things ( i'm not talking about being nice, more about decisions ). Ofc. i know that not everything shines on your shoulders, not everything is enjoying to do. I know that but it is the principles, the context i'm talking about. They are my feathers, the thing i call hope.

What if i have brain damage. Everything would flow away and i would stand in the dark, in the emptyness without any signs to go for. It would all be pointless. Except if that also can be changed. I don't like the idea of IQ. I know surival of the fittest and that some people are better in things then others but i also know that we humans forget something. We just don't know what. Do wel really believe you can't change your insights. You can't change your way of thinking because the way of thinking will create easier solutions or may let you solve more problems. Or is it in neurologics all proved that we are just machines with emotions? That it is all genes that play the role, yes nutritions also but still..... the foundation has to be there. Are we trapped? What if average wants to be more? Is it too much, am i delusional? Living in a fantasy world?


These are things i'm wondering about. I wanna do math because i have seen the purpose of it and that it can be wonderful. Sigh...

But what if all these are excuses, making me feeling happy. Making me believe the wrong thing, the non-realistic train of thoughts. I feel life is pointless if i'm just a productive slave, a number. We are with too much numbers already, so too much averages and i don't wanna be one of them. ( most people i see on the street are soo........ i don't know how to explain but it gives me a sort of empty feeling. I know they are just like me but i just don't understand why most people, like my parents like what they seeing and what they do ).