Relatie met verlatingsangst en onstabiliteit

Jullie relatie drijft erop dat zij jou nodig heeft om gelukkig te zijn en jij bent graag nodig. Als dit dreigt weg te vallen doordat zij afstand neemt, blijft er weinig meer over.

Jullie relatie is schots en scheef.

Man the bagpipes!

Mooi TS dat je boosheid ervaart: niet meer dan terecht aangezien zij al tijden parasiteert op jouw energie. .

Waarom blijf je eigenlijk rekening houden met iemand die totaal geen rekening met jou houd ??
Zij heeft verlatingsangst en jij moet je aanpassen aan die angst ???

Dat slaat toch nergens op????

quote:

Op dinsdag 17 augustus 2010 08:00 schreef Rpm1984 het volgende:
Verhaal

Het is alsof je mijn relatie met mijn ex-vriendin hebt beschreven.

Ik heb het om deze redenen uitgemaakt. Kon er niet meer mee omgaan, vooral ook omdat ze zelf niet inzag hoeveel druk ze op me legde. Zo'n intense relatie is echt funest voor je gemoedstoestand. Het is nu zo'n 3 maanden uit, maar ik heb er nu af en toe nog last van (terwijl zij ondertussen weer hetzelfde kunstje flikt bij iemand anders).

Mijn advies: grenzen stellen. Lukt dit niet: afkappen. Anders kan je straks zelf naar een psycholoog.

quote:

Op dinsdag 17 augustus 2010 14:21 schreef Xennia het volgende:
Jullie relatie drijft erop dat zij jou nodig heeft om gelukkig te zijn en jij bent graag nodig. Als dit dreigt weg te vallen doordat zij afstand neemt, blijft er weinig meer over.

Jullie relatie is schots en scheef.

Eens. De relatie van de TS is opvulling voor elkaar zijn (ongezond) en geen aanvulling (gezond).

Tenminste, de vriendin van de TS ziet hem als opvulling voor haar (lege) leventje.

TS, merk je ook dat vaak het initiatief bij jou ligt? Dat veel dingen bij jou vandaan komen?

Ik zou je vriendin terug naar die psycholoog sturen, want dit kan alleen maar fout gaan en believe me: constant op eieren lopen en steeds de bevestiging te moeten geven dat ze nog leuk genoeg is en je steeds verantwoorden voor dingen die zij in haar hoofd heeft gehaald, maar die ver van de realiteit liggen... dat gaat je echt opbreken.

Edit:

En ik zeg het volgende niet om lullig te doen, maar dit soort types kunnen hun gevoel heel makkelijk voor je uitschakelen wanneer ze beseffen dat de relatie op haar einde loopt (eentje die ze zelf hebben veroorzaakt). Dan zal ze overkomen als een ijskoude bitch die het niet moeilijk lijkt te hebben met de relatiebreuk. Dit zal ze dan ook herhaaldelijk zeggen, wanneer jij je klote voelt en contact zoekt (wat je alleen nog maar slechter zal doen voelen).

Maar dat is gewoon een betonnen muur die ze om zich heen bouwt. Ontkenning. Ze zal dan ook vrij snel een ander 'slachtoffer' hebben waar ze hetzelfde spelletje mee zal spelen, tot groot ongenoegen van jou. Die zal ze, net zoals jou, gebruiken om haar eigen falen op te projecteren. Bereid je er maar vast op voor als je de relatie beeindigt of er zich een breuk voordoet. En zoals je het beschrijft zal die echt wel komen. Wie weet bij de volgende ruzie al...

[ Bericht 19% gewijzigd door goofy_goober op 17-08-2010 20:58:12 ]

Je stopt zoveel energie in die relatie dat ik me afvraag of zij de enige is met verlatingsangst

Het probleem ligt zo te lezen echt bij haar en niet bij jou, hoewel E_O een punt heeft.

Elkaar niet zo op de lip zitten of een 'rustpauze' nemen in de relatie lijkt me het beste. Dit om elkaar wat vrijer te laten zodat je niet constant met je relatie bezig bent maar ook met je eigen dingen. Maar als de interesse maar van één kant komt en je meer haar privé-psycholoog bent omdat zij teveel bezig is met haar eigen sores (en dit klinkt me heel bekend in de oren) moet je je afvragen of je nog wel in zo'n relatie wil zitten...

Heeft ze een slechte jeugd gehad? Verwaarloost door haar ouders of vrienden? Te maken gehad met een schokkende gebeurtenis in het verleden? Is ze impulsief in haar beslissingen en kan de sfeer zomaar, zonder enige aanleiding, omslaan terwijl jij je afvraagt wat nou eigenlijk het probleem is? Is ze erg negatief over haar exen en is volgens haar alles aan hen te danken dat zij nu problemen heeft?

Ik ben overigens te lang in een soortgelijke relatie blijven hangen omdat ik al tijden geen vriendin meer had gehad en omdat ik van nature iemand ben die iemand een helpende hand biedt en het in mijn kop had geprent dat ik haar kon helpen, ook vanwege de dingen die ze tegen me zei. Maar al die ego-strelende zinnen (dingen zoals 'blijf bij me, alleen bij jou voel ik me goed', 'jij begrijpt me tenminste' en 'zonder jou zal ik mezelf kapot maken') waren gewoon leugens om me langer aan het lijntje te houden.

Mevrouw had binnen een maand nadat het uit was (en naar mijn idee al veel eerder ook al ontkent ze het) alweer een nieuwe 'sukkel' gevonden, dus dat geeft mij aan dat het voor haar allemaal niet zoveel voorstelde en ik gewoon een makkelijk te gebruiken object ben geweest. Vergelijk het met een wegwerpaansteker: prima zolang 'ie het doet, maar als ie is opgebrand flikker je 'm weg en koop je een nieuwe.

[ Bericht 15% gewijzigd door goofy_goober op 18-08-2010 10:10:27 ]

Het gaat over zes maanden, hè ... Hou je dat ook in je achterhoofd?

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 10:09 schreef Copycat het volgende:
Het gaat over zes maanden, hè ... Hou je dat ook in je achterhoofd?

Zes maanden kunnen erg intens zijn als je elke dag - de hele dag door - met elkaar bezig bent.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 10:12 schreef goofy_goober het volgende:

Zes maanden kunnen erg intens zijn als je elke dag - de hele dag door - met elkaar bezig bent.

Klopt. Maar vergeet niet het perspectief ...

de aller- allergrootste fout is altijd te denken dat jij je partner moet gaanb 'helpen' met haar persoonlijke en veelal psychische problemen....


niet voor niks is het voor therapeuten altijd essentieel om géén 'persoonlijke relatie' aan te knopen met hun patienten en een duidelijke zakelijke patient-therapeut relatie aan te houden die _niet_ verword tot een 'persoonlijke vriendschap'. (alhoewel daartegen soms ook wordt gezondigt en veelal blijkt dan ook precies waarom dat streng afgeraden wordt en mestal niet goed afloopt)

Voor het oplossen van de problemen, en dat zou het doel moeten zijn, is het juist beter als de relatie zakelijk en meer 'objectief' blijft en niet getekend wordt door 'persoonlijke issue's.
en al helemaal niet als de 'persoon' zelf ook duidelijk onderdeel of onderwerp is van bv die verlatingsangsten.

Voor een relatie zélf is het ook catastrophaal als die 'gebouwd' wordt op een basis van psychische problemen en een 'onevenewichtige relatie tussen beide partnbers, de een de 'afhankelijke' schijnt te zijn en de ander de 'hulpverlener'

Rpm1984, is het je wél duidelijk dat ze externe hulp nodig heeft ... dat jij haar niet moet willen 'helpen' en ook niet moet denken dat je dat kunt doen en dàárom bij haar blijven...

Haar psychische problemen kunnen echt enkel door een therapeut opgelost worden en niet door een 'goedwillende en erg lieve partner'..

_{Tevens, je hebt hier nu meermaals gezegd dat je een 'relatie-stilte' hebt, maar hebt haar kennelijk vanmorgen nog gesproken en kennelijk wer een discussie gehad over jullie 'problemen' .... sorry hoor, maar houd je ook niet jezelf een beetje voor de gek met dingen als 'relatie-stilte' zeggen te hebben, maar gewoon contact blijven houden en volop ruzie maken, kennelijk zonder enig effect?}

[ Bericht 19% gewijzigd door RM-rf op 18-08-2010 11:53:29 ]

Ik zou ermee kappen. Maar dat advies had ik je al gegeven.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 10:12 schreef goofy_goober het volgende:

[..]

Zes maanden kunnen erg intens zijn als je elke dag - de hele dag door - met elkaar bezig bent.

Maar daar word je toch ook moe van?

Kat op het spek binden enzo.

Klinkt als een ernstig gevalletje in ieder geval. Het woord professionele hulp nog maar eens in de mix gooien, gewoon omdat het kan.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 12:39 schreef Fortune_Cookie het volgende:

[..]

Maar daar word je toch ook moe van?

Correct. Daarom heb ik het toen met veel pijn in mijn hart uitgemaakt. Het was net een bloedzuiger: pas als ze voldaan is laat ze los. En dat was voor haar weer een reden om te roepen van: 'Als je ooit van me gehouden hebt dan zou je me niet zo makkelijk dumpen. Jij hebt me kapot gemaakt, blabla'. Maar van die emotionele chantage-praktijken ben ik nu ook af gelukkig. Alleen zijn is af en toe best kut en die arm om me heen mis ik ook echt wel, maar het is nog altijd beter dan in zo'n eenzijdige relatie zitten waar jij een soort van hulpverlener bent.

Om heel eerlijk te snap ik het niet echt dat als iemand al zo in het begin is, dat je niet al afhaakt.
Het is net een half jaar en dan hoor je nog helemaal niet in de ik raak gestoord van je fase te zijn , dan is nog meer zoiets ik wil dingen aan je ontdekken en merken of ik het leuk vind.
Misschien is het een mannelijjk iets om graag nodig worden gevonden , want ik snap het echt niet.

Het is kut dat ze zoveel problemen heeft , maar dat is iets waar zij mee aan de slag moet , niet jij.
Het is een relatie en je bent geen hulpverlener.
Als iemand mij in het begin al met zoveel problemen zou bestoken , zou ik stoppen omdat ik weet als het in het begin zo is , dat ik er later nog meer ellende van krijg.

En iemand die zoveel problemen heeft en gewoon weigerd hulp te zoeken , zou ik helemaal zoiets van hebben liever niet , want dat laat ook zien dat ze haar problemen niet inziet , niet aan wil werken en ook niet aan de relatie wil werken .

Als je dit door laat gaan , kan je rekenen op rare situaties en dingen waar je jaren in blijft zitten wil je dat echt ???

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 12:47 schreef goofy_goober het volgende:

[..]

Correct. Daarom heb ik het toen met veel pijn in mijn hart uitgemaakt. Het was net een bloedzuiger: pas als ze voldaan is laat ze los. En dat was voor haar weer een reden om te roepen van: 'Als je ooit van me gehouden hebt dan zou je me niet zo makkelijk dumpen. Jij hebt me kapot gemaakt, blabla'. Maar van die emotionele chantage-praktijken ben ik nu ook af gelukkig. Alleen zijn is af en toe best kut en die arm om me heen mis ik ook echt wel, maar het is nog altijd beter dan in zo'n eenzijdige relatie zitten waar jij een soort van hulpverlener bent.

Kan ik me voorstellen. Maar alleen is echt wel beter dan dat hoor

Ik hoop niet dat het bij mij straks die kant opgaat.

Die jongedame moet sowieso nog een hoop problemen uit haar jeugd verwerken en uit de weg ruimen. Problemen uit een tijd waarin jij nog niet eens in haar leven was en waar jij dan ook totaal niets mee te maken hebt.

Geef haar de kans het op te lossen, bemoei je niet met dingen die buiten jouw macht liggen. .

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 12:48 schreef formerjellybean het volgende:
Om heel eerlijk te snap ik het niet echt dat als iemand al zo in het begin is, dat je niet al afhaakt.
Het is net een half jaar en dan hoor je nog helemaal niet in de ik raak gestoord van je fase te zijn , dan is nog meer zoiets ik wil dingen aan je ontdekken en merken of ik het leuk vind.
Misschien is het een mannelijjk iets om graag nodig worden gevonden , want ik snap het echt niet.

Met nodig gevonden worden is niets mis wanneer je dat zelf in zekere mate ook zo ervaart. Maar dan moet het wel een bijzonder iemand zijn.

En om dat in te schatten moet je denk ik ook wel al een paar rondgangen hebben gemaakt.

quote:

En iemand die zoveel problemen heeft en gewoon weigerd hulp te zoeken , zou ik helemaal zoiets van hebben liever niet , want dat laat ook zien dat ze haar problemen niet inziet , niet aan wil werken en ook niet aan de relatie wil werken .

Dit.

Ziet ze zelf in dat ze je terroriseert op deze manier, en dat ze je daarmee vroeger of later weg zal jagen?

Als dat zo is, heb je al veel gewonnen en staat ze open voor hulp.

quote:

Op woensdag 18 augustus 2010 13:33 schreef Fortune_Cookie het volgende:

[..]

Met nodig gevonden worden is niets mis wanneer je dat zelf in zekere mate ook zo ervaart. Maar dan moet het wel een bijzonder iemand zijn.

En om dat in te schatten moet je denk ik ook wel al een paar rondgangen hebben gemaakt.
[..]

Dit.

Ik bedoelde er meer mee te zeggen, dat je in het eerste half jaar nog op een roze wolk hoort te zitten, in plaats van overladen worden met problemen.
Er is niets mis met nodig hebben, maar als het in het eerste half jaar al zo extreem is, dan zou ik toch zoiets hebben van liever niet.
Mensen hebben reserves nodig voor hunzelf , en zij verspilt al die reserves die je later misschien wel nodig hebt zelf of voor de relatie.
Als het in het eerste half jaar al zo extreem is, loop je straks gevaar een burn out te krijgen omdat iemand constant alle energie nodig heeft voor haar problemen.

Nu ga ik even nog verder al die problemen die ze nu bij jou dumpt maakt het moeilijker.
Zal nog even een sterker scenario voeren, wat als jij problemen hebt maakt ze die tijd voor jou ook vrij of ziet ze haar problemen als belangrijker.
Ik ken namelijk het type wat vaak alle energie vreet , en opeist en zodra er iets bij jou is dan zijn ze ook nog eens niet daar terwijl je wel voor haar klaar stond.

Hou gewoon in de gaten dat je geen hulpverlener word, en geef je eigen grenzen ook aan en let er heel goed op dat het geen energievreter is , want die mensen heb je ook nog eens.