Het Attachment Parenting topic #4

Wij hadden vroeger de allerbeste goudvissen van de buurt, die bleven maar leven! Echt magisch
_{Zodra er eentje belly up ging kochten mijn ouders een nieuwe, zonder het ons te vertellen.}

Verder lees ik hier aandachtig mee.

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 10:57 schreef Claudia_x het volgende:
Een vriendinnetje van me heeft eens mijn enige Ken kapotgemaakt door hem martial arts te willen leren. Ik ging juist altijd heel voorzichtig om met mijn poppen en was er heel verdrietig om, zo verdrietig dat dat gevoel me altijd bij is gebleven. Ik heb geen nieuwe pop gekregen. Het kwam niet eens in me op om een nieuwe pop te vragen.

Ik zou mijn dame wel een nieuwe geven..

Ik weet nog hoe ik me voelde toen mijn mama barbie (met kindje in de buik) gesloopt werd.
En ik was zo voorzichtig en dat kindje was gemeen en boeide dr niet..
Mijn moeder is vrijwel direct op de fiets gestapt en een nieuwe gaan halen..
Ik was altijd al helemaal in paniek als ik een gat in mijn broek viel.
Mijn moeder zei dan altijd.. als jij maar heel bent..
Maar ik heb altijd een heel groot schuldgevoel gehad als iets kapot ging..
Zelfs als ik er niets aan kon doen..

Ik merk dat ik wat dat betreft echt mijn moeder nu ben.
De dame viel laatst een groot gat in haar broekje.
En zij is nu net als ik.. Ik heb dan ook duidelijk gemaakt dat het niet erg is als ze valt en ik blij ben dat zij nog heel was.. En gevraagd of ik een nieuwe moest kopen van de broek..
Maar dat wilde ze niet.. Ook geen andere nieuwe broek kopen..
Maar ik zag aan haar koppie dat ze heel erg schrok van het gat.. Het vallen boeide niet.

Toch zit er wel een verschil in he, het speeltje zelf kapot maken of een (geliefd) speeltje dat door een ander wordt gesloopt.
In het geval van zelf kapot maken dan denk ik dat Owlet een goed verhaal heeft. Als iemand anders het speeltje moedwillig vernield zou hebben, zou ik ook meer geneigd zijn het te vervangen.

Zou je niet ook het gaan bespreken met het bewuste kind?

Wij hadden laatst zoiets aan de hand, dat een vriendje van mijn oudste een speeltje heeft gesloopt wat jongste net die dag voor zijn verjaardag had gekregen. Nu was het geen "heterdaad" dus weten we het niet zeker, maar het kan haast niet anders dan dat het bewuste vriendje het heeft gedaan. Poppetje was ook verstopt.

We hebben het nu niet besproken vanwege het niet zeker weten, maar ik weet ook niet of ik het gedurfd had als ik het wel zeker had geweten.
Ik vind dat mijn kinderen mogen vertellen hoe ze zich voelen door zoiets. Maar ook dat een kind zich vrij voelt om te zeggen dat er per ongeluk iets kapot is gegaan (het is het volgens Gordon opgevoede kind die waar ik vraagtekens heb bij de uitvoering )

Nou ja in ieder geval mijn jongens op het hart gedrukt áltijd het te zeggen als je (al dan niet per ongeluk) iets kapot maakt bij een ander. wij zullen helpen bij de oplossing, maar dat je een ander nooit laat zitten met het kapotte.
Nou ja beetje warrig verhaal. Maar de vraag blijft, zou je het gaan bespreken met "sloper"?

Ik bespreek zulke dingen dus wel, met de ouders van het kind. Het is mij namelijk al iets te vaak gebeurd dat er hier iets werd gesloopt door een ander kind en dat wij zelf voor de kosten op konden draaien.
Iets wat bij normaal gebruik stuk gaat hoor je mij niet over maar als een kind moedwillig met steenbrokken op een plastic zandbak staat te smijten..dan mogen de ouders mooi hun verzekering aanspreken.

En ik vertel mijn jongens ook altijd eerlijk op te biechten wat er gebeurd is. Moet je ook mee oppassen want middelste denkt nu dat hij alles kan maken, als hij het maar eerlijk opbiecht 'want dan wordt je minder boos he mama?'

Ik heb over zoiets laatst het buurjongetje en een zijn vriendje van een paar huizen verderop aangesproken. 'Ineens' was Sasha's bal verdwenen uit de tuin. En hij kan hem echt nog niet zelf over de schutting gooien. Dus ik liep naar D en C toe en vroeg 'Hebben jullie de blauwe bal van Sasha gezien?'. D wees meteen naar C: hij heeft het gedaan! Was de bal per ongeluk (dat geloof ik ook maar half) bij weer een andere buurman in de tuin beland.
Maar als ik dus niet achter die 2 (D=7, C=6) aan gegaan was had ik nooit geweten wat er met die bal gebeurd was. Waarop mijn reactie naar hun toe dus ook was: Het geeft niet dat het gebeurd is, maar de volgende keer wil ik graag dat je het me vertelt, want anders had ik nu dus niet geweten waar ik die bal zou moeten zoeken.
Later bedacht ik me dat ik natuurlijk die 2 jochies aan had moeten laten bellen bij de bewuste buurman om de bal terug te vragen ipv dat zelf te doen, maar vooruit.

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 11:13 schreef Kersjes het volgende:
Wij hadden vroeger de allerbeste goudvissen van de buurt, die bleven maar leven! Echt magisch
_{Zodra er eentje belly up ging kochten mijn ouders een nieuwe, zonder het ons te vertellen.}

Ja, ik weet niet, ik heb er problemen mee om te doen alsof alles bij het oude kan blijven. Dieren gaan dood en speeltjes raken kapot. Dat is heel verdrietig maar het leven gaat door. Hoewel ik de gevoelens van mijn kind in zo'n situatie niet wil miskennen hoop ik ook dat ik hem zal leren om dingen te relativeren.

Kinderen worden er ook al vrij vroeg mee geconfronteerd dat de wereld niet altijd rechtvaardig is. Als een ander kind bijvoorbeeld een speeltje kapot maakt en dat valt niet met zekerheid te achterhalen of te bewijzen, dan moet je kind daar ook mee leren leven. Ik ben een groot voorstander van het recht proberen te laten zegevieren en niet over je heen laten lopen, maar ik denk dat zoiets als berusting ook een wijze les is.

Eens met Claudia hierboven.

Ik denk er hetzelfde over.
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, zeg maar.

Dean zijn goudvis was dood en toen ie vroeg waar hij ook alweer was wilde ik het even inkleden door te zeggen dat hij ziek was en naar de dokter was gegaan...reactie"Oh, is ie niet meer dood dan".

quote:

Op donderdag 5 augustus 2010 22:42 schreef debuurvrouw het volgende:
Zou je niet ook het gaan bespreken met het bewuste kind?

Wij hadden laatst zoiets aan de hand, dat een vriendje van mijn oudste een speeltje heeft gesloopt wat jongste net die dag voor zijn verjaardag had gekregen. Nu was het geen "heterdaad" dus weten we het niet zeker, maar het kan haast niet anders dan dat het bewuste vriendje het heeft gedaan. Poppetje was ook verstopt.

We hebben het nu niet besproken vanwege het niet zeker weten, maar ik weet ook niet of ik het gedurfd had als ik het wel zeker had geweten.
Ik vind dat mijn kinderen mogen vertellen hoe ze zich voelen door zoiets. Maar ook dat een kind zich vrij voelt om te zeggen dat er per ongeluk iets kapot is gegaan (het is het volgens Gordon opgevoede kind die waar ik vraagtekens heb bij de uitvoering )

Nou ja in ieder geval mijn jongens op het hart gedrukt áltijd het te zeggen als je (al dan niet per ongeluk) iets kapot maakt bij een ander. wij zullen helpen bij de oplossing, maar dat je een ander nooit laat zitten met het kapotte.
Nou ja beetje warrig verhaal. Maar de vraag blijft, zou je het gaan bespreken met "sloper"?

Ja ik zou het gaan bespreken..
Ik zou als ik er bij ben het kind er op aanspreken en afhankelijk van de ouders ook de ouders.
Niet bij iedere ouder kan je terecht. Ik zou als een moeder bij me komt ook zeker prima reageren.
Maar ik hoop dat mijn kind het nog voor de moeder aan de deur staat het zelf al aan mij heeft gemeld.
Zodat ik naar de moeder kan om het te vervangen of excuses aan te bieden..

Maar hoe ga ik dan in hemels naam om met Sasha die Oscar voor de zoveelste keer omver duwt, een klap geeft, met een lego-blokje op zijn helm tikt etc. etc.
Negeren? Hoe dan? Er gewoon echt niks van zeggen? Oscar wel oppakken en troosten?
Ik weet het echt niet maar ik vind ook wel echt heel erg dat het NIET mag zeg maar en ik kan daar dus ook echt HEEL boos om worden.

En werkt het dan, als je dan HEEL boos wordt?

Misschien kun je zoeken naar de aanleiding van het gedrag van Sasha, Sasha is dan wel grote broer, maar zelf ook nog maar een klein peutertje.
Die echt niet zelf bedenkt :"laat ik nu eens mijn broertje pijn gaan doen, of terroriseren"

Wanneer doet hij het? Als Oscar iets leuks heeft van speelgoed, als hij moei is, als hij zich verveeld, als hij aandacht wil?
Als je weet waardoor het onder andere komt dan kun je proberen om dat te veranderen en zo het ongewenste gedrag aan te pakken.

Verder benoemen van "je hebt oscar omgeduwt, nu moet hij huilen" en dan Oscar troosten en dan dus Sasha negeren op dat moment. Of althans je aandacht focussen op oscar en niet op sasha.

Lastige situatie, BE. Ik heb helaas geen advies voor je vanwege gebrek aan ervaring, maar ik zou dit gedrag in ieder geval niet negeren! Oscar is er immers de dupe van.

-Edit- Ik vind je adviezen zo leerzaam om te lezen, p_iglet!

Als ik aan mijn oudste vraag waarom ze toch zo vaak ruzie maken dan zegt ie: ik vind het ook niet leuk maar het kan nu eenmaal niet anders. Hij is gewoon zo'n sukkel!

Ik ben met piglet het helemaal eens.

Linde gaat soms ook ineens bovenop Esmee zitten. Gewoon om te kijken of het kan zeg maar Of kijken of ze haar kan verplaatsen door haar aan haar been mee te slepen. Ja dat zijn gezellige momenten in huize Stiemie

Dit is geen echte oplossing, maar wat ik zelf altijd interessant vind is dat je conflictsituaties ook kunt (proberen te) voorkomen als je de reden van het gedrag kent (wat p_iglet al aangaf). Als het bijvoorbeeld om jaloezie gaat dan kan het helpen om bewuster één-op-één-tijd met het oudere kind te organiseren. Het kan ook zo zijn dat het oudere kind moet leren samenspelen, en dat kun je oefenen door samen activiteiten te organiseren en te laten zien hoe het ook leuk kan. Misschien is het juist een kwestie van frustratie en zit de clou meer in het leren hoe die frustratie te kanaliseren (bijvoorbeeld d.m.v. een sport). Het kan ook verveling zijn.

Anyway, het is geen directe oplossing, maar ik vind het ook wel iets om bij stil te staan. En ik denk niet dat het kind zelf altijd goed aan kan geven wat de onderliggende reden is. Ik zou mijn ouders ook als antwoord hebben gegeven dat mijn broertje gewoon stom was en het verdiende.

Jen doet dat soort dingen met de kat... Maar dat regelt zichzelf.. Ik heb vaak genoeg gewaarschuwd hoor. "Poes slaan!!!!" Ja, mama heeft gezegd dat de poes dat niet leuk vindt, jij mag de poes ook niet slaan.

quote:

Op vrijdag 6 augustus 2010 16:38 schreef Claudia_x het volgende:
Dit is geen echte oplossing, maar wat ik zelf altijd interessant vind is dat je conflictsituaties ook kunt (proberen te) voorkomen als je de reden van het gedrag kent (wat p_iglet al aangaf). Als het bijvoorbeeld om jaloezie gaat dan kan het helpen om bewuster één-op-één-tijd met het oudere kind te organiseren. Het kan ook zo zijn dat het oudere kind moet leren samenspelen, en dat kun je oefenen door samen activiteiten te organiseren en te laten zien hoe het ook leuk kan. Misschien is het juist een kwestie van frustratie en zit de clou meer in het leren hoe die frustratie te kanaliseren (bijvoorbeeld d.m.v. een sport). Het kan ook verveling zijn.

Het is gewoon lastig ja.

Ze kunnen het vaak prima met elkaar vinden (het is niet altijd kommer en kwel tussen hen). Ze houden ook van elkaar. Komen voor elkaar op bij anderen.

Ook krijgen ze een op een tijd van ons. Dat organiseren we vaker.

Het zijn nu eenmaal twee individuen met andere karakters en dat botst vaker.
Echt heel moeilijk om dat op te lossen, vind ik (of nog beter, wat jij zegt: te voorkomen)

Ik vind het trouwens een van de moeilijkste dingen in het opvoeden. Het samenspel (en niet alleen het spelen maar alles) tussen mijn kinderen.
Als ze alleen zijn is het veel makkelijker allemaal.

Ik had best vaak ruzie met mijn broertje en ik vind het ook moeilijk om achteraf vast te stellen waar dat aan lag en wat mijn ouders eraan hadden kunnen doen om dat te verminderen. Ik ben geneigd om te zeggen dat het vooral aan mijn broertje lag, die erg druk was en moeilijk met frustratie en agressiviteit om kon gaan. Maarja, misschien is dat wel te makkelijk gedacht van me en schuif ik daarmee onterecht de schuld af op de ander.

Ik ga vanavond mijn moeder er eens over bellen.

ik kan alleen spreken vanuit hoe ik het op mijn werk oplos, dat is wel even anders als wanneer je 24/7 met je eigen kinderen in huis zit.
Van kinderen boven de 6-8 heb ik sowieso minder kaas gegeten, want de kinderen tot 12 jaar bij mij op het werk komen zelden boven kleuter niveau uit.

maar wat mij betreft zit er altijd een oorzaak achter gedrag, die kan niet altijd direct duidelijk zijn, maar als je gedrag blijvend wilt veranderen is het wel noodzaak naar die oorzaak te zoeken. Anders probeer je gedrag te conditioneren dmv straffen/belonen maar doe je niets aan de oorzaak waardoor soms een hoop frustratie bij het kind kan blijven bestaan.

Maar stel je nou eens voor dat je peuter bent van 2/3 jaar oud. Dan heb je een broertje van 1.Die ...
... is onvoorspelbaar
... heeft speelgoed waarvan jij nou net denkt dat het ook leuk zou zijn
... pakt dingen van jou af
... krijgt wel net een kusje/knuffel/aandacht van mama, maar jij NU niet (dat peuter dat dan 2 tellen eerder of later gehad heeft maakt in de ogen van en peuter weinig uit)
... altijd reactie geeft als jij iets doet
... waarvan jij nog helemaal niet beseft dat dat een persoon is met gevoelens emoties etc
... altijd aanwezig is als jij de natuurwetten wilt ontdekken (Als ik tegen mijn broertje aan duw valt hij om. Ik kan op 1 been staan, wat gebeurt er nu als ik bij O 1 been wegtrek. Een auto kun je aan het touwtje vooruit trekken, kun je O dan ook aan 1 been wegtrekken. Als ik op een ballon ga staan dan gaat die kapot, het hoofd van broertje lijkt ook wel een ballon, gaat die ook kapot als ik erop ga staan)

en dan ben je
... moe
... niet lekker
... allerlei dingen aan het ontdekken
... op zoek naar aandacht of actie
... of dan gebeurt er van alles op je heen wat je met je 2-3 jaar oud nog niet snapt

en dat broertje is altijd in de buurt! en daarvan zijn de reacties meestal heel voorspelbaar, dus zeer geschikt om gedrag bij uit te lokken als je de rest van de wereld even niet begrijpt.
en als mama iets aan het doen is, dan is het ultieme moment natuurlijk om flink reactie te veroorzaken bij je broertje, want dan komt mama zeker. En tsja negatieve aandacht is op zo'n moment ook aandacht.

dingen die je kunt proberen...
die oorzaak achterhalen dus en het gevoel van de oudste/veroorzaker daarbij benoemen "goh dat was ineens een herrie he die O maakte, misschien kunnen we met muziekinstrumentjes samen muziek maken dan hoef je niet van het geluid te schrikken"
"had jij ook graag met de blauwe auto willen spelen? O had de blauwe auto nu, zullen we kijken of er nog een blauwe auto is? Ow is er geen andere blauwe auto, misschien kun je dan met de rode auto proberen of O wil ruilen, dan kun jij met de blauwe spelen en hoef je niet de auto af te pakken'

bij huilende kinderen dus S slaat O, contreet de gevolgen benoemen "je slaat O, O vind dat niet leuk en moet nu huilen" evt gevolgd door "ik ga nu eerst O troosten en dan nog even met jou praten" een "ik vind het niet zo leuk dat je O slaat" werkt echt niet omdat het niet te maken heeft met wat er gebeurd.
Op het werk zet ik dan meestal de dader even apart (niet op de gang/trap/hoek etc, maar gewoon een paar meter verder op een stoel/bank) om het slachtoffer te troosten. Vervolgens meteen na het troosten naar de dader toe om nogmaals contreet het gedrag en de gevolgen te benomen, en dan liefst samen te zoeken naar de oorzaak. En dat afsluiten met een alternatief of bezigheid aanbieden.
Dus bv "je hebt O geslagen, was dat omdat O je auto afpakte? O moest huilen en werd verdrietig, ga je O even een kusje geven?" "misschien kun je samen met O een trein maken van alle auto's / misschien wil je nu even aan tafel een puzzel maken, daar kan O niet bij en het dus ook niet van je afpakken"


En soms heb je zo'n dag dat het allemaal voor geen meter gaat en kun je eigenlijk echt niet anders dan roepen "NEE, nu luisteren, omdat ik het zeg!!" Als ik zo'n gevoel aan voel komen, dan gooi ik de hele meute altijd even voor de televisie. Vast niet pedagogisch verantwoord, maar wel even rust.

Er zijn ook hele leuke spellen trouwens! waarbij je niet tegen elkaar speelt maar met elkaar!