Zo, weer terug in het koudere Maastricht na vijf geweldige dagen in Schotland. Alles zat mee: het weer, de omgeving, het wandelen. Alles
.
Onderweg op Ben NevisWoensdag 11 mei 2005Afgelopen woensdag ben ik samen met een vriend vanaf vliegveld Charleroi ('Brussels-South') vertrokken naar Glasgow-Prestwick (meer 'Prestwick' dan 'Glasgow', want 't vliegveld ligt drie kwartier treinen van Glasgow). Vlucht gaat prima, bagage is er ook, trein komt op tijd en het weer is lekker. Prima begin van een paar dagen er tussenuit
.
Vervolgens zijn we met de trein naar het centrum van Glasgow (station Glasgow Central) gegaan. Onderweg is al een en ander van het groene landschap te zien. Erg mooi, maar nog niet zo heuvel-/bergachtig als de dagen erna. Wat me in Glasgow meteen opvalt, is dat de bevolking relatief jong is (of beter: er lopen veel relatief jonge mensen over straat) en dat mensen zich niet standaard kleden (een piercing of tattoo en opvallende kleding zijn geen uitzondering). Na een stevige burger bij
T.G.I. Friday's in Buchanan Street is het rond 18.00 uur tijd voor de lange treinreis naar Fort William, aan de voet van
Ben Nevis, die met 1344 meter de hoogste berg van Groot-Brittannië is. Daarover later meer.
De treinreis van Glasgow Queens Street Station naar Fort William duurt lang (3 uur en 42 minuten) (zie
National Rail), maar is zeker de moeite waard! Men beschouwt het treintraject tussen Glasgow en Mallaig (iets verder dan Fort William) als een van de mooiste trajecten ter wereld. Daar kan ik me na deze treinreis wel iets bij voorstellen
. Het landschap verandert al snel in woest en ruig met hoge bergen, schitterende vergezichten en vooral geen mensen. Huizen of boerderijen zijn er niet te bekennen. Het enige dat leeft, zijn schapen en wat koeien waarvoor de trein af en toe moet toeteren. De rit naar Fort William gaat gedeeltelijk in de schemering, maar dat heeft ook wel wat. Net na tienen arriveren we op de plaats van bestemming waar vervolgens het geboekte hostel,
Ben Nevis Inn, nog moet worden gevonden. Na drie kwartier lopen - in het donker tussen over een verlaten weg buiten de stad, is dat ook gelukt. Helaas komen we net rond sluitingstijd binnen, dus zit een pint Guinness er niet meer in. Misschien ook maar beter, want de dag was indrukwekkend, maar lang en vermoeiend. We blijken de enige te zijn die in het hostel blijven slapen (totaal 20 slaapplaatsen in de 'Bunkhouse') dus het is lekker rustig.
Ben Nevis Inn, het hostelDonderdag 12 mei 2005Op donderdag staan we vroeg op om na een eenvoudig ontbijt aan de klim naar de top van Ben Nevis te beginnen. Zoals eerder al gezegd, is dit de hoogste berg van Groot-Brittannië en wellicht ook een van de gevaarlijkste. Jaarlijks komen er mensen om doordat ze niet goed voorbereid aan de zware klim zijn begonnen. Zonder warme kleren (hoe warm het aan de voet van 'The Ben' ook is), goede wandelschoenen, een kompas, voldoende eten en minimaal twee liter water hoef je al niet aan de beklimming te beginnen. Jaarlijks halen ongeveer 70.000 mensen de top van de berg, die een sub-arctisch klimaat heeft. Negen van de tien dagen is het op de top bewolkt en kan het zicht minder dan tien meter zijn. Jammer, want dat weet je niet vóórdat je aan de beklimming begint.
In de wetenschap dat het record van de jaarlijkse Ben Nevis Hill Race op anderhalf uur staat (heen én terug) beginnen we rond half tien aan de klim. Een van de drie mogelijke startpunten ligt bij ons hostel, dus we zitten meteen op de goede weg. Na half uur lopen zweten we beiden al veel. Ikzelf begin al een beetje af te zien (want niet getraind). Maar het doel is de top, dus daar richten we ons maar op. Hoe hoger je via het soms haast onbegaanbare pad komt, hoe mooier het uitzicht over de omgeving wordt: veel, heel veel bergen (soms met besneeuwde toppen) en water in de 'lochs' (meren). Langzaam beginnen we de kuiten en bovenbenen te voelen en is een gedeelte van het water alweer als zweet door het lichaam verwerkt. We zijn duidelijk niet de enige die de utidaging zijn aangegaan. Naar beneden kijkend - over het kronkelende pad - komen soms hele groepen naar boven. Anderen halen ons in.
De afgelegde route op weg naar de top van Ben Nevis en het hoogteverloopVia de meegenomen GPS-apparatuur kunnen we de afgelegde route en de bereikte hoogte volgen (zie het kaartje hierboven). Als we op ongeveer duizend meter hoogte zitten, zien we de eerste restjes sneeuw (wellicht raar, maar waar halverwege mei). Als we hoger komen, leidt het pad zelfs door de sneeuw. Dit verandert niet tot de top. Overigens is de top - door de vorm van de berg - pas op het laatste moment te zien. Dat is samen met het zigzaggende pad datgene waar velen zich op verkijken. Na 2,5 uur wandelen en in totaal iets minder dan een uur pauze komen we eindelijk boven aan, waar we tot onze enkels in de sneeuw lopen. Je merkt er door de opluchting (Ja! Eindelijk gehaald!), het geweldige uitzicht en de diepe maar weinig van. Overigens ontbreken de onvermijdelijke Nederlanders ook op de top niet
.
De besneeuwde top van Ben NevisUitzicht vanaf de top van Ben NevisNa ongeveer een uur op de top te hebben rondgekeken (en uitgerust!) besluiten we dezelfde weg weer naar beneden te lopen. En dat valt nog niet mee. Achteraf bezien is de weg omlaag minstens net zo lastig als die naar boven (en wellicht nog lastiger). Bij iedere stap moet je nadenken en dat valt met een pad dat alleen maar uit kleine en grote stenen bestaat, helemaal niet mee. De weg naar beneden blijkt uiteindelijk ongeveer net zo lang te duren als de beklimming. Rond half zes arriveren we weer in het hostel, waar een lekkere douche een grote verademing is
. Een uurtje later zitten we dan toch met een pint Guinness en een grote steak in de pub van het hostel. We komen de hele avond niet van onze plek af.
Vrijdag 13 mei 2005Vrijdagmorgen valt de spierpijn nog mee, maar we voelen toch dat we een dag eerder een grote berg zijn opgewandeld. In het hostel hebben de nacht ervoor nog twee Nederlandse meiden geslapen. Zij wandelen een gedeelte van de West Highland Way, die in totaal 153 kilometer lang is. Nadat ze ons wat tips voor de dag hebben gegeven, vervolgen zij hun weg. Wij besluiten in Fort William een auto te huren (http://www.easydrivescotland.co.uk), omdat de Lonely Planet van Scotland de 'Road to The Isles' aanraadt. Deze weg van 74 kilometer lang (tussen Fort William en Mallaig) leidt uiteindelijk naar de veerboten die naar Skye en andere eilanden voor de Schotse kust varen. In een Renault Clio (totaal 48 pond voor een dag) genieten we van de Road to The Isles. We rijden door Glenfinnan waar het viaduct staat waar een gedeelte van de de film 'Harry Potter & The Chamber of Secrets' is opgenomen. Ook rijden we langs de Silver Sands of Morar, zilverkleurige stranden die in de zomer heel veel dagjesmensen blijken te trekken. Omdat we er half mei zijn, komen we maar weinig toeristen tegen. Tussen de plaatsen Arisaig en Mallaig is een soort snelweg aangelegd, maar via de Alternative Coastal Route (die ook is aangegeven) kunnen we de oude weg langs de kust nog volgen. Erg mooi allemaal. Veel bergen, veel water en ook hier: erg rustig. De plaatsen die we passeren zijn niet groot. Zo heeft Mallaig slechts 800 inwoners.
In totaal leggen we ongeveer 250 kilometer per auto af. Tegen 19.00 uur bereiken we het centrum van Fort William alwaar we in Ben Nevis Bar (High Street) weer goed eten. Ik ga voor een lekkere vis, terwijl mijn reisgenoot haggis kiest, het Schotse nationale gerecht. Ingrediënten: fijn gesneden longen, hart en lever van een schaap gemixed met uien, dat is verpakt in een schapenmaag ... Dat laatste is in dit restaurantje niet het geval, maar de ingedriënten zitten er ongetwijfeld wel in. Ik heb het even overgeslagen ...
Na het diner rijden we nog naar een waterval die dicht bij Ben Nevis ligt. Het blijkt erg mooi te zijn: een relatief hoge waterval met enkele kleinere daarna. Het water is verrassend helder, maar dat komt ongetwijfeld doordat het water rechtstreeks uit de bergen via de beek naar beneden stroomt. Terwijl we op de brug naar de waterval kijken die onder diezelfde brug doorstroomt, probeert een Schotse jongen indruk te maken op z'n vriendin. Voordat we het in de gaten hebben trekt de jongen z'n kleren uit, klimt op de rand van de brug en springt in de waterval, die tientallen meters lager ligt. Dat herhaalt hij nog twee keer. Met dat koude water lijkt 't me bepaald geen gezonde bezigheid, maar hij heeft het ongetwijfeld al vaker gedaan (hoe weet je anders hoe diep het daar is?). Na een paar pints in de pub bij het hostel zit een wederom mooie dag er al weer op.
Waterval bij Ben NevisZaterdag 14 mei 2005De terugreis naar Glasgow neemt een belangrijk deel van zaterdag in. Helaas liggen er veel mensen in het hostel die bovendien al om 6.00 uur 's ochtends opstaan (om Ben Nevis te beklimmen). En dat gebeurt niet geruisloos. De goede douche zorgt ervoor dat we enigszins wakker naar het verhuurbedrijf rijden om de auto in te leveren. Na een uurtje op een bank in Fort William te hebben gezeten lopen we naar het station. Omdat maar twee keer per dag een trein tussen Fort William en Glasgow rijdt, is de trein meer dan vol. Geen geweldig vooruitzicht als je bijna vier uur in de trein zit ... Toch maakt de omgeving ook nu weer veel goed. De zon schijnt volop zodat we optimaal van het uitzicht kunnen genieten. Tegen 16.00 uur arriveren we op Glasgow Queens Station en niet veel later hebben we Euro Hostels (http://www.euro-hostels.co.uk/Glasgow_hostel/accommodation.html), het verblijf voor de laatste nacht, gevonden. Dat had ik eerder al via hostelworld.com geboekt. Even opfrissen waarna we wat door de stad slenteren. Het aantal 16-/17-jarige meiden dat met uitdagend korte rokjes is gekleed, is opvallend. Ik heb geen idee hoe dat in andere steden is, maar hier in Maastricht heb ik dat nooit zo gezien als in Glasgow. Waar is de opvoeding van Schotse ouders gebleven?
Als we rond 20.00 uur door de stad lopen, komen we de eerste dronken of aangeschoten mensen al tegen.
Winkelstraat in GlasgowUiteindelijk komen we terecht in Goose Pub op Union Street (zie bijvoorbeeld
http://goosewatch.rasadam.com/glasgow.html). Het blijkt een heel grote pub te zijn waar mensen van jong tot oud van een pint (of twee) genieten. Leuke muziek, gezellige mensen, prima bier. Kortom: gezellig
. Een aanrader voor als je een keer in Glasgow bent. Tegen 23.00 uur gaan we weer terug naar het hostel, omdat we op zondag op tijd richting de luchthaven moeten vertrekken.
Zondag 15 mei 2005Na een onrustige nacht - de jeugd van Glasgow gaat 's nachts niet zacht over straat - vertrekken we zondagmorgen op tijd naar Glasgow Central Station. Van daaruit vertrekt de trein naar luchthaven Glasgow Prestwick. Alles loopt zoals gepland: we komen op tijd op de luchthaven aan waar de vlucht richting Charleroi Airport met enkele minuten vertraging vertrekt. Omdat het boven het Kanaal niet bewolkt is, kunnen we de kust van zowel het Europese vasteland als die van Groot-Brittannië in één blik zien. Dat had ik eerder nog niet gezien. Rond 14.00 uur staan we weer veilig op Belgische bodem en tegen 16.00 uur rijden we Maastricht binnen. De eerste regendruppels vallen ...
Vijf geweldige dagen zijn alweer voorbij. Helaas.
Veel meer foto's vind je hier. Vragen over foto's kun je natuurlijk altijd stellen (vermeld ff de url van de foto) .Schaapjes