Positief/negatief in het leven staan: Hoe ga je met gebeurtenissen om

quote:

Op dinsdag 20 juli 2010 22:14 schreef VeerEli het volgende:

[..]

Ik weet het niet hoor. Ik heb zo vaak op TV de meest afschuwelijk dingen gezien die mensen hadden meegemaakt, en dan toch op zo'n goeie manier daar mee om gaan.
Mannen die vroeger seksueel zijn misbruikt, een vrouw die haar hele gezicht verminkt had, en dan ook ECHT zo zwaar verminkt dat het gewoon geen gezicht meer was, mensen opgegroeid in de meeste ziekelijke sektes, enz. enz. enz.

Dat is misschien ook wel een drijfveer waarom het niet altijd "negatief" zou hoeven te zijn, je uitvlucht in dope of alcohol zoeken.

Als ik bijv een dodelijke ziekte zou hebben, en nog maar 3 maanden ofzo zou leven, had ik ook alles geprobeerd aan drugs wat er zou bestaan

Als ik iets meemaak zal ik me echt wel een avond van de wereld afdrinken. Daarna verwerk ik het met muziek en praten.

Drugs gebruik ik nooit om dingen te boven te komen. Dat is puur voor ontspanning

Hmm denk dat je maar weinig verslaafden vind die niet van hun verslaving af willen komen, dat soort dingen slaat meestal om van een vorm van ontsnapping naar een verplichting en verprutst dit de hele balans van het beloningssysteem in het hoofd zodat die mensen alleen nog maar hun plezier kunnen halen uit hun drugs, en wel op zodanige manier dat ze steeds minder van die beloning merken en dus weer een grotere dosis nodig zijn, en dus steeds vaker bezig zijn met hun verslaving wat tot een steeds meer ontwrichtende situatie leidt totdat je bier als ontbijt, middageten en avondeten neemt, en verder de winkel de enigste plek is die je ziet, en je van je bierplezier steeds minder merkt.

Wat je ook vaak ziet bij verslaving is dat de mensen al problemen hadden voor de verslaving dus hun algehele weerbaarheid tegen de mentale impact van slechte gebeurtenissen minder is en dat ze daarom maar op een onproductieve manier hun problemen proberen op te lossen.

quote:

Op dinsdag 20 juli 2010 22:14 schreef VeerEli het volgende:

[..]

Ik weet het niet hoor. Ik heb zo vaak op TV de meest afschuwelijk dingen gezien die mensen hadden meegemaakt, en dan toch op zo'n goeie manier daar mee om gaan.
Mannen die vroeger seksueel zijn misbruikt, een vrouw die haar hele gezicht verminkt had, en dan ook ECHT zo zwaar verminkt dat het gewoon geen gezicht meer was, mensen opgegroeid in de meeste ziekelijke sektes, enz. enz. enz.
Al die mensen die op tv spraken hadden het er nog altijd moeilijk mee, maar hebben dit zelf proberen te verwerken, en door professionele hulp te zoeken, en zijn er al met al nog redelijk goed vanaf gekomen, in de zin van: Ze hebben nu een redelijk goed leven.
Zo kan het ook, en ik vind, zo hoort het ook. Je krijgt maar 1 kans, 1 leven, en daar moet je alles uithalen wat erin zit. Stel je voor zo'n iemand gaat op zijn 70e dood, en kijkt terug op zijn leven. Wat heb ik bereikt?
Niks, want hij heeft zich alleen maar klemgezopen. Bijvoorbeeld.
Het is gewoon zonde, en alsnog dom.

Maar de falerts zul je nooit op tv zien. ZO wordt de illusie geschapen dat in essentie iedereen zoiets te boven kan komen als je maar sterk genoeg bent, terwijl die mensen die je op tv ziet waarschijnlijk gewoon veel geluk hebben gehad.

quote:

Op dinsdag 20 juli 2010 22:44 schreef VeerEli het volgende:

[..]

Die mensen uit die sekte zijn gewoon eruit gekomen en begonnen aan een normaal leven he?
Waarom zou het voor hun niet negatief zijn om hun uitvlucht in drugs en alcohol te zoeken?
Wat jij nou als voorbeeld noemt is heel iets anders..
Ik sta er van te kijken hoe weinig mensen mijn punt snappen? Dit bijv ook weer:

Ik snap je punt heel goed, maar op dat punt is maar 1 antwoord; the point of no turning back.

Die mensen hebben niet de intentie hun leven te "vergallen". Ze beginnen ergens aan en raken erin verstrikt. Pas zodra ze door hebben dat ze te ver zijn gegaan is het al te laat.

Ik heb na een fikse trauma (lees: het ergste wat in mijn ogen een man kan overkomen) 2 jaar lang naar de drugs gegrepen (cocaïne) wat mijn leven min of meer verwoest heeft. Huis kwijt, baan kwijt, ALLES kwijt. Ook mijn gezondheid stond lange tijd op het spel. Heb door overmatig gebruik zelfs een hartaanval gehad. waarbij ik bijna het leven liet.

Sinds 2 jaar ben ik weer clean, en ben mijn leven weer aan het opbouwen. Ook heb ik 95% van mijn schulden die in 2 jaar tijd torenhoog waren opgestapeld, afgelost.

Heb hier een hele harde les uit getrokken. Kans dat ooit weer een terugval krijg is vrijwel nihil. Ik ben nu sterker en gelukkiger dan ooit tevoren.

quote:

Op woensdag 21 juli 2010 00:17 schreef FireFox1 het volgende:
Ik heb na een fikse trauma (lees: het ergste wat in mijn ogen een man kan overkomen) 2 jaar lang naar de drugs gegrepen (cocaïne) wat mijn leven min of meer verwoest heeft. Huis kwijt, baan kwijt, ALLES kwijt. Ook mijn gezondheid stond lange tijd op het spel. Heb door overmatig gebruik zelfs een hartaanval gehad. waarbij ik bijna het leven liet.

Sinds 2 jaar ben ik weer clean, en ben mijn leven weer aan het opbouwen. Ook heb ik 95% van mijn schulden die in 2 jaar tijd torenhoog waren opgestapeld, afgelost.

Heb hier een hele harde les uit getrokken. Kans dat ooit weer een terugval krijg is vrijwel nihil. Ik ben nu sterker en gelukkiger dan ooit tevoren.

Interessant & gefeliciteerd.

Nu terugkijkend naar die tijd. Denk je dat je toen sterker had kunnen zijn en het weerstand bieden, of heb je het gevoel dat je dat toen niet kon en dit misschien enigszins "nodig" hebt gehad om er boven te komen?

quote:

Op woensdag 21 juli 2010 00:29 schreef oompaloompa het volgende:

[..]

Interessant & gefeliciteerd.

Nu terugkijkend naar die tijd. Denk je dat je toen sterker had kunnen zijn en het weerstand bieden, of heb je het gevoel dat je dat toen niet kon en dit misschien enigszins "nodig" hebt gehad om er boven te komen?

Door mijn traumatische gebeurtenis leed ik enorm veel emotionele pijn. Iets wat met geen pen te beschrijven valt. Ik moest er op dat moment vanaf, op wat voor manier dan ook.

Dat was op dat moment dus drugs. Daardoor kwam ik in een trip te zitten dat ik niet meer aan mijn pijn dacht. Dat ik de volgende ochtend compleet brak was nam ik op de koop toe. Ik was weer even "genezen" van mijn pijn.

Ik heb een moeilijke jeugd gekend (ouders continu ruzie, slechtste buurt van bijlmer gewoond, neergestoken geweest toen ik 12 was, 3x pistool tegen mijn hoofd gehad) maar dat had weinig indruk op me gemaakt. Totdat er iets gebeurde wat wél indruk op me had gemaakt en ALLES naar boven kwam. Dat mijn (geliefde) Oma op dat moment ook nog eens overleed, sloegen alle stoppen door.

Achteraf gezien had ik nodig. Al die tijd had ik alles opgekropt, en dat komt vroeg of laat toch uit. Ik ben intensief behandeld door psychiaters en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Heb alles een plekje kunnen geven. Ben inmiddels 28 en begin nú pas met leven.

Hmm.. heb je een overdosis coke gesnoven toen je die hartaanval kreeg, misschien vraag ik nu teveel.. maargoed je hoeft niet te antwoorden.

quote:

Op woensdag 21 juli 2010 00:54 schreef EggsTC het volgende:
Hmm.. heb je een overdosis coke gesnoven toen je die hartaanval kreeg, misschien vraag ik nu teveel.. maargoed je hoeft niet te antwoorden.

Jup, in combi met anti-depressiva, alcohol en pijn-stillers. Was geen goed idee.

Heb nog steeds last van hartkloppingen en mag geen volledige voetbalwedstrijd meer spelen. Daarom ben ik keeper geworden, dat mocht namelijk nog wel. Zal nooit meer 100% de oude zijn in ieder geval.

quote:

Op woensdag 21 juli 2010 00:59 schreef FireFox1 het volgende:

[..]

Jup, in combi met anti-depressiva, alcohol en pijn-stillers. Was geen goed idee.

Heb nog steeds last van hartkloppingen en mag geen volledige voetbalwedstrijd meer spelen. Daarom ben ik keeper geworden, dat mocht namelijk nog wel. Zal nooit meer 100% de oude zijn in ieder geval.

Mag ik weten hoeveel dat ongeveer was... aan coke en alcohol?

quote:

Op woensdag 21 juli 2010 00:50 schreef FireFox1 het volgende:

[..]

Door mijn traumatische gebeurtenis leed ik enorm veel emotionele pijn. Iets wat met geen pen te beschrijven valt. Ik moest er op dat moment vanaf, op wat voor manier dan ook.

Dat was op dat moment dus drugs. Daardoor kwam ik in een trip te zitten dat ik niet meer aan mijn pijn dacht. Dat ik de volgende ochtend compleet brak was nam ik op de koop toe. Ik was weer even "genezen" van mijn pijn.

Ik heb een moeilijke jeugd gekend (ouders continu ruzie, slechtste buurt van bijlmer gewoond, neergestoken geweest toen ik 12 was, 3x pistool tegen mijn hoofd gehad) maar dat had weinig indruk op me gemaakt. Totdat er iets gebeurde wat wél indruk op me had gemaakt en ALLES naar boven kwam. Dat mijn (geliefde) Oma op dat moment ook nog eens overleed, sloegen alle stoppen door.

Achteraf gezien had ik nodig. Al die tijd had ik alles opgekropt, en dat komt vroeg of laat toch uit. Ik ben intensief behandeld door psychiaters en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Heb alles een plekje kunnen geven. Ben inmiddels 28 en begin nú pas met leven.

Wow, bedankt voor je eerlijkheid man

klinkt een beetje cru, maar vind het echt interessant om te lezen.

Ben je uiteindelijk uit jezelf bij die professionele hulp terecht gekomen of hebben anderen daarvoor gezorgd? (interventie / politie oid)

quote:

Op woensdag 21 juli 2010 01:04 schreef oompaloompa het volgende:

[..]

Wow, bedankt voor je eerlijkheid man

klinkt een beetje cru, maar vind het echt interessant om te lezen.

Ben je uiteindelijk uit jezelf bij die professionele hulp terecht gekomen of hebben anderen daarvoor gezorgd? (interventie / politie oid)

Combinatie van beide. Ik heb onder invloed diegene die mij de trauma had "bezorgd", het ziekenhuis in geslagen. Eerste keer ooit dat ik agressief was geworden. 8 dagen in de cel gezeten en toen reclassering. Toen kwam aan het licht dat ik overmatig drugs en alcohol gebruikte. Met de hulp van de reclassering en familie (die niks wist van mijn gebruik) heb ik met instemming een intensieve behandeling gevolgd.

Ben er uiteindelijk nog mild van afgekomen omdat ik nooit eerder met de politie in aanraking ben geweest. Was ondanks mijn slechte ervaringen altijd redelijk braaf geweest.

quote:

Op woensdag 21 juli 2010 01:02 schreef EggsTC het volgende:

[..]

Mag ik weten hoeveel dat ongeveer was... aan coke en alcohol?

3.5 gram (= dus 175 euro!!) + heul veul bier

quote:

Op woensdag 21 juli 2010 01:17 schreef FireFox1 het volgende:

[..]

3.5 gram (= dus 175 euro!!) + heul veul bier

hmm das wel erg veel ja, ik heb vorig jaar ook op die rand gestaan... met een delirium in mn mik vanwege 30 bier en 1,5 gram. Ik vroeg me af hoever ik daar vanaf zat. Thx voor je reply.

"Positief/negatief in het leven staan: hoe ga je met gebeurtenissen om?" (Lange post, ik wil dit persoonlijk stukje toch wel even kwijt)

Ik ben een van de vele mensen die een rot jeugd hebben gehad. Jarenlang fysiek en mentaal mishandeld geweest door mijn 'ouders', en vanaf mijn 15e tot mijn 17e vluchtte ik weg in wat ik maar vond, halverwege mijn 16e werd ik ook in een instelling geplaatst door jeugdzorg.
Ik zat in een diep, zwart gat en op een gegeven moment besefte ik dat vluchten gewoon geen zin meer had, dat het zelfdestructief gedrag nog respectlozer was tov mijzelf dan het gedrag van mijn ouders. Als ik er nu aan terug denk, denk ik zelf 'waar de fuck was ik mee bezig', maar in die tijd wilde ik er gewoon niet zijn, ik wou weg, ik MOEST daar gewoon weg. Dat letterlijk en figuurlijk vluchten was hoe ik vroeger met dingen omging.


Ik snap dat zelfdestructief gedrag al te goed, maar het is nooit de oplossing voor je problemen en ook niet het middel om wel je geluk te vinden. Het is alleen zonde om tot die conclusie te komen als het zelf allemaal 'fout' doet, maar ik heb er in ieder geval veel uitgeleerd (wat dus ook alweer positief is :p).

Het gaat nu ook relatief goed met me (enkele jaren verder), mijn verleden heeft wel sporen nagelaten, het is iets dat ik altijd bij me zal dragen, maar ik probeer er in ieder geval het beste van te maken.
Met hulp van de begleiders in die instelling (en antidepressiva want ik zat er gewoon compleet door), heb ik geleerd om afstand te nemen, grenzen te stellen voor mijzelf en mijn omgeving en mijn afleiding te zoeken in dingen die wel constructief zijn. Als ik nu een tegenslag heb zoek ik afleiding in mijn hobbies (ook een vlucht, maar het is tenminste constructief en het helpt me gewoon), ik probeer alles te relativeren, het positieve in de dingen te zien en mijn doel voor ogen te houden.

[ Bericht 10% gewijzigd door Musyn op 21-07-2010 05:54:10 ]

quote:

Op woensdag 21 juli 2010 09:46 schreef VeerEli het volgende:

[..]

Klopt, je hebt genoeg mensen die voor zo'n leven kiezen. Maar mensen die er bijv. voor kiezen om op zo'n manier te leven, vind ik anders dan mensen die door ellende die ze meemaken zich vergrijpen aan drank/drugs en hier ook gewoon tientallen jaren of de rest van hun leven in blijven hangen.
Daar heb ik gewoon maar één woord voor, en dat is dom.
[..]

Daar gaat het toch niet om, welke mensen wel en welke niet op tv zijn? Dat er falerts zijn weten we allemaal. Dat was toch alleen mijn punt, om aan te geven hoeveel mensen echt diepe ellende hebben meegemaakt en er toch uitgekomen zijn, doordat ze een slimme weg kozen, doordat ze niet opgaven.
Maar jij was het niet met me eens dat het een domme keuze is, dat mensen hun leven nog meer vergallen, en dat het logisch is. En dan zeg ik, genoeg mensen die net zulke ellende meegemaakt hebben, en er wél goed uitkomen.

@ FireFox en Musyn: Jullie zijn een goed voorbeeld. Oke, jullie hebben dan toendertijd de verkeerde beslissing genomen, maar jzijn er vrij snel weer uit gekomen, doordat jullie zélf iets anders wouden, een ander leven wouden. Dát is nou precies wat ik bedoel, daar heb ik respect voor.

Ja maar zolang je toch niets van die andere gevallen weet, kun je er niet van uit gaan dat de mensen op tv het gered hebben omdat ze sterk zijn? Misschien hebben die gewoon geluk gehad. Misschien waren er gewoon toevallig net de juiste mensen op de juiste plaats.

No offense tegen FireFox en Musyn, je kan uit jullie posts lezen dat jullie sterke mensen zijn, maar wat ik zie is dat ze allebei een gebeurtenis / omgevingsactie posten als het punt waarop ze tot de realisatie kwamen te moeten veranderen.

In hoeverre kun je dan nog spreken van domme vs. sterke mensen, en moet je niet beter spreken over mensen waar de omgeving een oogje in het zeil houdt vs. mensen die eenzaam verder vervallen?

Ik probeer negatieve gebeurtenissen meestal om te zetten in positieve dingen. Klinkt een beetje vaag maar ik probeer het uit te leggen.

Stel ik word bv genept bij een transactie die me een hoop geld kost. Dan kan ik mezelf ophangen maar ik kan er ook een les van leren en zoiets vervolgens nooit meer doen.

3 jaar geleden is mijn vader overleden op zijn 51e. Niet echt een leeftijd waar je normaal verwacht op dood te gaan. Het heeft me een hoop verdriet gekost (nog steeds), je hele leven staat op zijn kop etc maar toch heb ik er ook van geleerd. Namelijk dat het leven kort is, dat het zo afgelopen kan zijn ed. Ik stel nu dus zo weinig mogelijk dingen uit, probeer alles uit het leven te halen nu het nog kan, vooral dingen die fysiek zijn zoals bv fietsen en wandelen. Nu kan ik het nog, misschien word ik morgen wel kreupel gereden of wat dan ook dus als het even kan doe ik dingen liever vandaag dan morgen.

Ander voorbeeld: Ik heb 5 jaar geleden de koop van mijn huis afgerond, eigenlijk wilde ik huren maargoed, lange wachtlijsten ed je kent het wel, dus toch maar gekocht. Nu wil ik gaan samenwonen en tja,daar is het huis te klein voor dus staat het huis te koop. Alleen jammer genoeg is de woningmarkt compleet ingestort en moet ik de woning onder de hypotheekwaarde verkopen. Op zich vervelend maar ik probeer het positief in te zien: ik heb al die jaren redelijk zuinig geleefd waardoor ik nu een redelijke spaarrekening heb en zonder problemen het restbedrag bij kan leggen.

Ben vroeger ook vaak gepest ed op school maar ook daar kom je overheen en kom je uiteindelijk sterker uit, ook al merk ik het tot op de dag van vandaag nog steeds wel in bepaalde dingen.

Hoe meer ellende je meemaakt hoe meer je leert en als je probeert te focussen op de positieve dingen (lessen die je leert ed) komt je er uiteindelijk toch wel weer uit altijd. Je hebt wel zelfreflectie nodig en natuurlijk doelen die je voor jezelf moet stellen. En af en toe even een weekje of maandje depressief zijn is ook op zijn tijd helemaal niet verkeerd om alles even op een rijtje te zetten. Ook dat heb je af en toe gewoon nodig.

Overigens heb ik ook echt wel momenten gehad dat ik dacht aan extreme dingen zoals zelfmoord dus ik snap dat soort mensen ook echt wel. Maar je moet uiteindelijk toch zelf eruit krabbelen.