PDD [Autisme, Asperger, PDD-NOS] part 64: Doneren

Regelmuts. .

Maar ik hoop dat jouw werkgever goed kijkt naar de mogelijkheden die er liggen om jou te laten groeien binnen de kaders die er binnen jouw afdeling gelden. .

Als jouw directe manager een beetje goed is, dan zorgt hij/zij ervoor dat zijn/haar directe medewerkers goed uit de verf komen en tot volle wasdom kunnen komen. Mits de capaciteiten er zijn natuurlijk. Ik kan me voorstellen dat er bij de overheid wel wat "raam-ambtenaren" zijn die hun werktijd wel afwachten en niet eager zijn om veel te groeien.

Jij wordt toch niet een soort Nina Brink he?

quote:

Op maandag 5 juli 2010 22:46 schreef Satsuma het volgende:

[..]

Daar heb ik het idd met ze over gehad, en dat is de aanleiding. En sindsdien is er ook meer begrip voor mijn gedrag (van vroeger) en hebben we minder ruzie. Dus het scheelt wel. Maar goed, hij is er dus flink over van slag.

Allereest: erg moedig dat je dat gedaan hebt. Was er een specifieke aanleiding voor of is dit onderdeel van de new and improved Satsuma versie 2.0, waar ook dat opnieuw puberen en het op zoek gaan naar ander werk onderdeel van is? En mooi dat het zo goed uitgepakt heeft (toch?).

quote:

[..]

Zo dacht ik er vroeger ook over haha. Ironie.
Maar ik zie mezelf niet als roker. Ik rook af en toe. Soms een of twee, dan twee dagen niet. Alleen als ik er zin in heb, zoals ik drink. Nou ja, ik drink veel meer dan ik rook. Als ik zoveel zou roken als ik dronk, dan was het minder goed met me gesteld
Ik zou bijna zeggen steek er eens een op, het valt echt reuze mee. Gek genoeg kan ik nog steeds niet tegen rook als een ander het uitblaast, maar als ik er zelf een opsteek heb ik er nauwelijks last van. Raar hè?

Wel wat raar, ja. Ik heb besloten 100% niet-roker te blijven, ondanks de potentiële voordelen die er kennelijk aan vast zitten.

quote:

[..]

Allebei niet ideaal. Ik hoef niet per se seks met liefde, maar er moet wel een flinke klik zijn.

Je bedoelt een emotionele klik? Voor de rest: succes met zoeken. Meer kan ik niet voor je doen; seksualiteit nou niet bepaald mijn specialiteit is.

--
Als er iets is wat bij mij niet goed gegaan is tijdens mijn puberteit, naast het ontwikkelen van faalangst en een structureel gebrek aan zelfvertrouwen (zie hieronder) is het wel de ontwikkeling van mijn seksualiteit. Op de een of andere manier is dat nooit goed van de grond gekomen. Maar om op dat vlak de puberteit over te doen is nou niet bepaald goed voor mijn relatie…

quote:

[..]

Mjah, hij doet normaal ja. Ik heb nog steeds het gevoel dat hij naar me toe trekt, dus ik snap het echt niet. Waarom kom je bij een gelegenheid naast iemand zitten als je diegene net hebt afgewezen? Waarom kijk je die persoon steeds aan als je een algemene mededeling doet? Ik voel me er zo ongemakkelijk bij als hij met me komt praten, ik ga van binnen dood op die momenten. Aan de ene kant maakt het me ontzettend blij, die aandacht; aan de andere kant is het de ultieme kwelling.

Vreemd. Zijn gedrag is op zijn minst “apart”. Misschien was jouw toenadering voor hem te confronterend, schrok hij daarvan en gaf hij daarom op dat moment een afwerende reactie. Ik vind zijn huidige gedrag niet consistent met zijn afwijzing en zeker niet met de manier waarop. Ik ben geen gedragsdeskundige dus veel meer kan ik er ook niet over zeggen. Hoe gaan jullie nu met elkaar om? Misschien er nog een keer op terugkomen? Of via een goede vriend(in) duidelijk krijgen wat hij nu echt van je vindt?

quote:

[..]

Ik zit beter in m'n vel door een aantal dingen, maar het kwartje is ook gewoon gevallen voor wat betreft werk zoeken. Ik kan geen werk vinden om meerdere redenen, maar een daarvan is dat ik niet weet wat ik wil. waarom niet? Omdat ik nooit de kans heb gehad daar over na te denken. Omdat ik nooit de kans heb gehad te ontdekken wie ik ben en wat ik leuk vind om te doen. Dus. Vandaar.

Goed dat je beter in je vel zit. Is er iets concreet geweest of gebeurd waarom je die kans om daar over na te denken nooit gehad hebt?

quote:

En ook doordat ik met andere mensen omga en vaker uit ga, uit eten, naar café, etc. En dat bevalt eigenlijk wel. Vroeger deed ik dat nooit. Vroeger was ik altijd Verantwoordelijk. Echt met een hoofdletter. Verantwoordelijk. Plichtsgetrouw. Gehoorzaam. En nu denk ik, als ik verdomme om twee uur 's nachts naar huis wil fietsen doe ik het gewoon. Als ik zin heb om aangeschoten met iemand vals te zingen op een terras, why the hell not? Als ik op mijn fiets met mijn iPod mee wil blèren, dan heeft degene die achter me fietst nu gewoon pech.

quote:

Ik heb vroeger alles gedaan om het maar 'goed' te doen. Ik wou niet uitlopen met mijn studie bijvoorbeeld. Maar achteraf had ik beter extra dingen naast mijn studie kunnen doen en wel naar het buitenland kunnen gaan, ook al had ik gegarandeerd vertraging opgelopen. Achteraf had dat veel nuttiger geweest. En ik wou niet stoppen met mijn studie, uiteindelijk heb ik na mijn BA toch niks meer afgemaakt en alleen maar 2,5 jaar verspild en een hoop geld. (Ok, persoonlijk heb ik een van die jaren wel nuttig gevonden, maar qua werk of diploma's heeft het me allemaal geen steek geholpen). Kortom, soms is doen wat je wilt beter dan doen wat je denkt dat je moet doen.

Eens! En wat studie/werk betreft: ik heb de mazzel gehad dat wat ik leuk vond gewild was op de arbeidsmarkt. Daardoor kwam ik, ondanks dat ik lang over mijn studie gedaan heb, snel aan een redelijk passende baan en heb ik redelijk door kunnen groeien.

quote:

En ja, ik cijfer mezelf altijd weg. Dat doe ik nog steeds. Ik vind mezelf uiteindelijk gewoon niet belangrijk. En ik vind het moeilijk dat te veranderen, want ik vind ook niet dat ik dat zou moeten willen veranderen, omdat ik niet belangrijk ben en ik dus mezelf niet moet wijsmaken dat ik dat wel ben, snap je de logica nog?

Jazeker. Nu gaat het wel, maar ik heb hier vroeger heel erg last van gehad. Het is bij mij een beetje begonnen in de puberteit, denk ik. Dan is iedereen onzeker, maar als je daarnaast sociaal ook nogal eens de plank mis slaat, is diepliggende onzekerheid snel gevormd. Daarnaast was de verwachting dat ik het VWO makkelijk zou moeten kunnen, maar ik bleef twee keer zitten. Ik heb ook erg last van faalangst gehad. Tijdens mijn studie werd het nog erger. Ik vond mezelf echt waardeloos en aangezien zelfmoord om voor mij onverklaarbare redenen sociaal niet acceptabel was (ik kon me niet voorstellen dat er ook maar iemand was die mij zou gaan missen) ben ik toen alles en iedereen gaan “helpen” wat los en vast zit. Iedereen mocht mijn aantekeningen kopiëren, ik heb voor veel mensen computers in elkaar gezet, ze geholpen met programmeeropdrachten, allerlei commissies gedaan, mensen geholpen met afstudeerscripties, als er verhuisd moest worden hielp ik het hardst mee, in de kroeg hield ik altijd in de gaten dat ik degene was die het meest betaalde, op feestjes bood ik aan op de grond of een krat bier te gaan zitten (zodat de anderen op een comfortabele bank of stoel konden gaan zitten), nam daar de goedkoopste of ongezondste hapjes (zodat anderen die niet hoefden te nemen), ben bij de studentenmilieuvereniging gegaan (om minimaal evenveel goeds voor het milieu te doen dan ik er aan schade aan toe bracht) enzovoort, enzovoort. Als ik er nu zo over nadenk was ik best wel ver heen. Ik heb ook veel gehuild op mijn studentenkamer. Ik las ergens dat wandelen goed was tegen depressies. Dus liep ik met mijn zure kop regelmatig door de wijk waarin ik toen woonde. Dat deed ik ook op een dag dat het vuilnis opgehaald zou worden en dus buiten stond. Op een gegeven moment word ik aangesproken door een man die vroeg of ik een milieuambtenaar was die controleerde of het vuilnis goed stond

De omslag is eigenlijk gekomen toen ik ben gaan werken. Nogal wat collega’s bleken er minder van te bakken dan ik. Het scheelde ook wel dat een van de eerste opdrachten die ik kreeg het oplossen van programmeerproblemen van een “Senior Consultant” was. Zijn werk was bagger, ik heb alles opnieuw gemaakt en kreeg daar veel waardering voor. Toen ik voor mijn tweede baan ging solliciteren had ik vijf of zes sollicitaties lopen en voor vier hiervan moest ik een assessment doen. In al deze assessments scoorde ik qua intelligentie boven het gemiddelde academische niveau of hoger. Dat had ik van te voren echt niet gedacht.

Zelf denk ik dat het mezelf niet belangrijk vinden, samen met dat soms te fel reageren (zie mijn vorige post over auto’s) de belangrijkste factor is waarom ik niet succesvoller ben in bijvoorbeeld mijn werk. En ik denk dat dat ook voor jou geldt. Houd daar rekening mee nu je op zoek bent naar een andere, betere baan: als je jezelf weg blijft cijferen kom je niet goed uit de verf en zal het carrièrepad niet worden wat je graag wilt en wat je verdient.

quote:

Uiteindelijk offer ik mezelf altijd op: dat doe ik voor een partner, dat doe ik voor vrienden, dat doe ik voor mijn politieke partij. Alles gaat boven mijn eigen belangen als het erop aankomt.

Ik doe dat ook nog steeds, maar het is bijna niet vol te houden. Je komt toch in een soort spagaat en zo nu en dan ontplof ik ook (verbaal), bijvoorbeeld naar mijn vrouw, als het niet allemaal meer lukt op de manier dat ik vind dat alles zou moeten lukken.

Een ander, hier wellicht aan gerelateerd onderwerp: ik ben erg perfectionistisch; meet me vaak aan anderen. En bij iedereen aan een ander onderwerp: bij diegene die rijk is, denk ik: ik wil ook meer geld, bij diegene met een groter huis wil ik ook een groter huis, bij diegenen die sterker zijn of sneller lopen, fietsen of zwemmen wil ik dat ook, succesvolle collega idem en mijn sluimerende milieufiep wordt weer wakker geschud als ik op de blog van iemand die ik zeer waardeer lees hoeveel meer discipline die persoon heeft in het milieuvriendelijk en gezond eten. Het is een soort multidimensionaal het-gras-is-groener-bij-de-buren principe.


Nog een paar andere puntjes:

Je had het ooit over dat je meer kennis over bijvoorbeeld economie zou willen hebben. Enkele tips van mijn kant:
- Neem een abonnement op een goede krant en lees het financiële katern. Zelf ben ik erg gecharmeerd van het NRC.
- Luister naar BNR: inhoudelijk beter dan en zeker niet zo rechts/conservatief als (De Financiële) Telegraaf.
- Het programma Tegenlicht (VPRO) heeft een aantal erg goede economische documentaires gemaakt, bekijk die eens.
- Er bestaat vast wel een boekje als “Economie voor dummies” (helaas heb ik zelf mijn (economische) studieboeken vorig jaar met het oud papier meegegeven).

En met betrekking tot solliciteren heb ik geen specifieke tips voor autisten, maar dingen als een sollicitatiebrief en CV kun je prima voorbereiden. Een kwestie van genoeg tijd in steken en zorgvuldig en netjes opzetten. Ik heb ooit tijdelijk een opdracht gehad om collega consultants aan te bieden op opdrachten en daardoor veel CV’s gezien en denk een goed beeld te hebben hoe je een CV moet maken. Mocht jij (of iemand anders hier) willen dat ik een keer naar je CV kijk, PM dan even. Kijk ook eens op sites als Intermediar voor tips. En over het solliciteren zelf zijn wel een aantal goede boeken waar je in het algemeen, niet autismespecifiek, wat aan hebt.

Thanks FerroBarr, ik antwoord later want ik moet nu de deur uit. :-)

quote:

Op vrijdag 30 juli 2010 13:52 schreef Cassandra87 het volgende:
hoe gaan jullie om met een teveel aan keuzes en opties?

Zwart-wit, zoals met alles: alles of niets dus. Er komt of niks uit m'n handen omdat ik niet kan kiezen (werk dus bijvoorbeeld, in mijn geval - ik vind alles leuk en niks leuk genoeg voor een leven lang, dus kies ik niet), of ik probeer het allemaal tegelijk (zoals meerdere vrijwilligersfuncties; of zo lees ik ook altijd minstens vijf boeken tegelijk die ik meestal -- omdat het te veel is om tegelijk te lezen -- niet uitlees ).

quote:

Op vrijdag 30 juli 2010 13:52 schreef Cassandra87 het volgende:
hoe gaan jullie om met een teveel aan keuzes en opties?

Het aantal opties verminderen. Bij veel keuzes valt de helft van de mogelijkheden standaard af.

quote:

Op vrijdag 30 juli 2010 13:52 schreef Cassandra87 het volgende:
hoe gaan jullie om met een teveel aan keuzes en opties?

Niet te snel (willen) kiezen

quote:

Op vrijdag 30 juli 2010 13:52 schreef Cassandra87 het volgende:
hoe gaan jullie om met een teveel aan keuzes en opties?

Prioriteiten stellen. Dus wat is op het moment het meest belangrijkst en wat kan nog even wachten?

Of als je daar slecht in bent/veel dingen uitstelt kan het misschien helpen
om een cursus Timemanagement te gaan volgen. ( mits je natuurlijk tijd en geld beschikbaar hebt).

En anders als je meer van lezen houd vind ik persoonlijk de volgende boek erg goed:

Coach jezelf naar succes van Talane Miedaner.

http://www.bol.com/nl/p/n(...)002017197/index.html

Beschrijving:

Wil je meer uit jezelf, je leven, je werk halen? Wil je meer tijd hebben, succesvoller zijn, meer voldoening ondervinden? Coaching is de nieuwste en uiterst effectieve manier om je doelstellingen te bepalen en te realiseren. 'Coach jezelf naar succes' is je eigen persoonlijke coach, die je leert inzicht te krijgen in wat echt belangrijk is in je leven en wegen te vinden om daarnaar te leven.

Voordeel van deze boek is dat je niet van voor af aan gaan hoeft te beginnen om de boek te begrijpen.
( Al raad ze dit wel aan als je het boek optimaal wilt gaan gebruiken).
Je kiest gewoon tips die je op het moment het meest nodig heeft.

quote:

Op vrijdag 30 juli 2010 14:34 schreef Satsuma het volgende:
Thanks FerroBarr, ik antwoord later want ik moet nu de deur uit. :-)

Neem de tijd; ik heb er zelf ook 25 dagen over gedaan om op jouw post te reageren...

quote:

Op vrijdag 30 juli 2010 14:36 schreef Satsuma het volgende:

[..]

Zwart-wit, zoals met alles: alles of niets dus. Er komt of niks uit m'n handen omdat ik niet kan kiezen (werk dus bijvoorbeeld, in mijn geval - ik vind alles leuk en niks leuk genoeg voor een leven lang, dus kies ik niet), of ik probeer het allemaal tegelijk (zoals meerdere vrijwilligersfuncties; of zo lees ik ook altijd minstens vijf boeken tegelijk die ik meestal -- omdat het te veel is om tegelijk te lezen -- niet uitlees ).

Dat dus.

quote:

Op vrijdag 30 juli 2010 16:34 schreef Cassandra87 het volgende:
Nouja t punt is dat ik heel erg rap ben met de situatie overzien en tegelijkertijd 30 oplossingen bedenken, relativeren is een van mijn sterkere punten. Maar ik vroeg me af hoe anderen hier mee omgaan, wederom altijd bezig de andere kant van het verhaal te belichten.
Stel je kan nooit kiezen. Iemand (zoals ik) wil je helpen, en bedenkt 3 of 4 opties. Is dat handig of wordt je er knettergek van? En in t laatste geval, wat zou dan een uitkomst zijn, zou iemand als ik beter zijn mond houden>?

Overigens mail ik met de hva, ik wil nl weten of ik in termijnen kan betalen daar mijn werk dit jaar niets vergoedt, en ik mijn huis krijg over 4 maanden. Ik krijg werkelijk van 4 personen voor de zelfde vraag een ander mailadres door. Ik verwijs telkens naar de gehele mailwisseling. Mensen, overleg dan even, stuur mijn mail door, maar geef me niet 4x een verkeerd emailadres........

Bij mijn hogeschool kun je in termijnen betalen, maar daar komen dan wel administratiekosten bij. Dus ik neem aan dat de hva dat ook wel doet. Als je je aanmeld kun je dst trouwens ook zien.

@cassandra het kan soms te veel stress geven als iemand mijn opties voor me op een rijtje zet. Het kan wel helpen op het moment dat ik het overzicht kwijt ben. Maar zodra ik gewoon geen keuze kan maken of echt gestresst ben, moet je me met rust laten if de keuze voor me maken.

quote:

Op vrijdag 30 juli 2010 13:44 schreef Ferrobarr het volgende:

Als er iets is wat bij mij niet goed gegaan is tijdens mijn puberteit, naast het ontwikkelen van faalangst en een structureel gebrek aan zelfvertrouwen (zie hieronder) is het wel de ontwikkeling van mijn seksualiteit. Op de een of andere manier is dat nooit goed van de grond gekomen. Maar om op dat vlak de puberteit over te doen is nou niet bepaald goed voor mijn relatie…
[..]

Jazeker. Nu gaat het wel, maar ik heb hier vroeger heel erg last van gehad. Het is bij mij een beetje begonnen in de puberteit, denk ik. Dan is iedereen onzeker, maar als je daarnaast sociaal ook nogal eens de plank mis slaat, is diepliggende onzekerheid snel gevormd. Daarnaast was de verwachting dat ik het VWO makkelijk zou moeten kunnen, maar ik bleef twee keer zitten. Ik heb ook erg last van faalangst gehad. Tijdens mijn studie werd het nog erger. Ik vond mezelf echt waardeloos en aangezien zelfmoord om voor mij onverklaarbare redenen sociaal niet acceptabel was (ik kon me niet voorstellen dat er ook maar iemand was die mij zou gaan missen) ben ik toen alles en iedereen gaan “helpen” wat los en vast zit. Iedereen mocht mijn aantekeningen kopiëren, ik heb voor veel mensen computers in elkaar gezet, ze geholpen met programmeeropdrachten, allerlei commissies gedaan, mensen geholpen met afstudeerscripties, als er verhuisd moest worden hielp ik het hardst mee, in de kroeg hield ik altijd in de gaten dat ik degene was die het meest betaalde, op feestjes bood ik aan op de grond of een krat bier te gaan zitten (zodat de anderen op een comfortabele bank of stoel konden gaan zitten), nam daar de goedkoopste of ongezondste hapjes (zodat anderen die niet hoefden te nemen), ben bij de studentenmilieuvereniging gegaan (om minimaal evenveel goeds voor het milieu te doen dan ik er aan schade aan toe bracht) enzovoort, enzovoort. Als ik er nu zo over nadenk was ik best wel ver heen. Ik heb ook veel gehuild op mijn studentenkamer. Ik las ergens dat wandelen goed was tegen depressies. Dus liep ik met mijn zure kop regelmatig door de wijk waarin ik toen woonde. Dat deed ik ook op een dag dat het vuilnis opgehaald zou worden en dus buiten stond. Op een gegeven moment word ik aangesproken door een man die vroeg of ik een milieuambtenaar was die controleerde of het vuilnis goed stond

De omslag is eigenlijk gekomen toen ik ben gaan werken. Nogal wat collega’s bleken er minder van te bakken dan ik. Het scheelde ook wel dat een van de eerste opdrachten die ik kreeg het oplossen van programmeerproblemen van een “Senior Consultant” was. Zijn werk was bagger, ik heb alles opnieuw gemaakt en kreeg daar veel waardering voor. Toen ik voor mijn tweede baan ging solliciteren had ik vijf of zes sollicitaties lopen en voor vier hiervan moest ik een assessment doen. In al deze assessments scoorde ik qua intelligentie boven het gemiddelde academische niveau of hoger. Dat had ik van te voren echt niet gedacht.

Zelf denk ik dat het mezelf niet belangrijk vinden, samen met dat soms te fel reageren (zie mijn vorige post over auto’s) de belangrijkste factor is waarom ik niet succesvoller ben in bijvoorbeeld mijn werk. En ik denk dat dat ook voor jou geldt. Houd daar rekening mee nu je op zoek bent naar een andere, betere baan: als je jezelf weg blijft cijferen kom je niet goed uit de verf en zal het carrièrepad niet worden wat je graag wilt en wat je verdient.
[..]

Ik doe dat ook nog steeds, maar het is bijna niet vol te houden. Je komt toch in een soort spagaat en zo nu en dan ontplof ik ook (verbaal), bijvoorbeeld naar mijn vrouw, als het niet allemaal meer lukt op de manier dat ik vind dat alles zou moeten lukken.

Een ander, hier wellicht aan gerelateerd onderwerp: ik ben erg perfectionistisch; meet me vaak aan anderen. En bij iedereen aan een ander onderwerp: bij diegene die rijk is, denk ik: ik wil ook meer geld, bij diegene met een groter huis wil ik ook een groter huis, bij diegenen die sterker zijn of sneller lopen, fietsen of zwemmen wil ik dat ook, succesvolle collega idem en mijn sluimerende milieufiep wordt weer wakker geschud als ik op de blog van iemand die ik zeer waardeer lees hoeveel meer discipline die persoon heeft in het milieuvriendelijk en gezond eten. Het is een soort multidimensionaal het-gras-is-groener-bij-de-buren principe.

yoy! Je bent niet de enige, op sommige punten. Ik zie bijvoorbeeld andere mensen dingen doen, en dan denk ik: wat hun kunnen, kan ik ook!

Blijkt toch wat lastiger te zijn

Wat me tegenwoordig bezighoud, is de kunst der versieren (ja, ik weet het zeg maar "HO!" als ik me er teveel mee bezig houd )
Ik noem maar wat, ik zie 16 jarige grietjes moeiteloos gesprekstechnieken doorhebben waar ze waarschijnlijk nog nooit van gehoord hebben, waar ik moeite mee heb.
Een simpel voorbeeld (tijdens het stappen): "wat zie je er leuk uit! hoe laat was je hier?" Je geeft een compliment, en stelt direct daarna een vraag, om te voorkomen dat de ander je compliment kan "weigeren" (bv: mwaa, die heb ik gewoon uit de hema hoor blabla )

en zodra iemand ets zegt zo van: "hey, das een leuk grietje, ga ermee praten!" dan krijg ik trillende beentjes en klap ik dicht _!
En nee, ze bijten niet. yeah right

ben te gevoelig voor die shit, me dunkt

quote:

Op zaterdag 31 juli 2010 16:53 schreef robuust89 het volgende:

[..]

yoy! Je bent niet de enige, op sommige punten. Ik zie bijvoorbeeld andere mensen dingen doen, en dan denk ik: wat hun kunnen, kan ik ook!

Blijkt toch wat lastiger te zijn

Wat me tegenwoordig bezighoud, is de kunst der versieren (ja, ik weet het zeg maar "HO!" als ik me er teveel mee bezig houd )
Ik noem maar wat, ik zie 16 jarige grietjes moeiteloos gesprekstechnieken doorhebben waar ze waarschijnlijk nog nooit van gehoord hebben, waar ik moeite mee heb.
Een simpel voorbeeld (tijdens het stappen): "wat zie je er leuk uit! hoe laat was je hier?" Je geeft een compliment, en stelt direct daarna een vraag, om te voorkomen dat de ander je compliment kan "weigeren" (bv: mwaa, die heb ik gewoon uit de hema hoor blabla )

en zodra iemand ets zegt zo van: "hey, das een leuk grietje, ga ermee praten!" dan krijg ik trillende beentjes en klap ik dicht _!
En nee, ze bijten niet. yeah right

ben te gevoelig voor die shit, me dunkt

Kwestie van geduld, na verloop van tijd word het makkelijker.

quote:

Op zaterdag 31 juli 2010 21:00 schreef Cassandra87 het volgende:
Waarom moet je versieren? Och ik heb makkelijk praten Detroit heb ik via fok opgedoken.
En mijn ex heb ik recht voor zn raap gezegd, ik vind je leuk, ga je mee stappen?
Dat versieren is ook niet aan mij besteed

Omdat de meeste vrouwen niet zo gecharmeerd zijn van een directe aanpak

Overigens roepen de meeste wel dat je het gewoon moet zeggen als je ze iets wilt zeggen

Over dat versieren, het flirten gaat mij dan bijvoorbeeld weer makkelijk af, maar dat is meer wat lol trappen en niet serieus, en wanneer het wel serieus bedoeld is zie ik het dus gewoon niet .

En zowieso heb ik er ook niet echt ervaring mee, maar een paar keer zaten er een paar kerels achter mee aan, maar ik zie het dan nooit, bij mij moet je het echt wat directer aanpakken, maar het probleem is bij te direct zijn, schrik ik weer af.... handig hé???

En vriendschappen maken is niet zo heel moeilijk, ik leer zat mensen kennen, en maak via zat contact via msn/facebook ofzo, maar IRL loopt het dan ook echt vast. Mede doordat ik bijvoorbeeld niet zo zeer van winkelen met anderen hou, ik voel me dan nogal ongemakkelijk..

Ik vroeg me dus af, aangezien bij mij het sociale heel erg dubbel is hoe dat bij julliie is. Want aan de ene kant ben ik dolgraag met mensen en doe ik dolgraag dingen samen, maar tegelijkertijd voel ik me niet zo snel op gemak...en ga dan nogal snel op de rem trappen..

quote:

Op zaterdag 31 juli 2010 16:53 schreef robuust89 het volgende:

[..]

yoy! Je bent niet de enige, op sommige punten. Ik zie bijvoorbeeld andere mensen dingen doen, en dan denk ik: wat hun kunnen, kan ik ook!

Blijkt toch wat lastiger te zijn

Wat me tegenwoordig bezighoud, is de kunst der versieren (ja, ik weet het zeg maar "HO!" als ik me er teveel mee bezig houd )
Ik noem maar wat, ik zie 16 jarige grietjes moeiteloos gesprekstechnieken doorhebben waar ze waarschijnlijk nog nooit van gehoord hebben, waar ik moeite mee heb.
Een simpel voorbeeld (tijdens het stappen): "wat zie je er leuk uit! hoe laat was je hier?" Je geeft een compliment, en stelt direct daarna een vraag, om te voorkomen dat de ander je compliment kan "weigeren" (bv: mwaa, die heb ik gewoon uit de hema hoor blabla )

en zodra iemand ets zegt zo van: "hey, das een leuk grietje, ga ermee praten!" dan krijg ik trillende beentjes en klap ik dicht _!
En nee, ze bijten niet. yeah right

ben te gevoelig voor die shit, me dunkt

Juah, ik weet wel hoe jij je voelt ja. Precies hoe ik me soms voel..
Hoe oud ben je eigenlijk?

Denken jullie autisten eigenlijk als een computer?

Zo ja, hebben jullie het gevoel dat deze wereld onlogisch is?

quote:

Op zondag 1 augustus 2010 00:00 schreef Toppiet het volgende:
Denken jullie autisten eigenlijk als een computer?

1

quote:

Zo ja, hebben jullie het gevoel dat deze wereld onlogisch is?

0


Sorry, ik dacht even als een computer. .

quote:

Op zondag 1 augustus 2010 00:00 schreef Toppiet het volgende:
Denken jullie autisten eigenlijk als een computer?

Zo ja, hebben jullie het gevoel dat deze wereld onlogisch is?

Geen idee hoe een computer werkt, dus kan ik eigenlijk je vraag niet goed beantwoorden.

Maar ja de wereld is in sommige op zichten wel onlogisch voor me. Maar dat ligt volgens mij niet aan mijn autisme