Aan verslingerd geraakt toen ik in de brugklas zat. Nu vind ik het meeste te vlak. Alleen de 1e drie platen, Thin Lizzy, Shades of a blue Orphanage en Vagabonds of the Western Worlds, die zijn nog steeds deels briljant, heel erg bijzondere en originele muziek. Soms lijkt het niet helemaal af of wat onevenwichtig, maar ze durven wel.
Fighting, Jailbreak, Night Life, Johnny the Fox en bad reputation staan her en der wel aardig wat leuke liedjes op, maar het haalt het qua intensiteit niet bij het werk met Eric Bell en van een niet zo zwaar gedrogeerde Lynott. Alles van daarna draai ik nooit meer, hier en daar een goed nummer misschien, maar het is echt een heel andere band dan bij de 1e drie.
Wees gehoorzaam. Alleen samen krijgen we de vrijheid eronder.