Wanneer wilden jullie voor het eerst een kind?
En hoelang heeft t geduurd voordat jullie het er over eens waren?
[ Bericht 1% gewijzigd door BE op 01-07-2010 08:33:01 ]
Game on!
quote:Spel dan 'eerst' in de tt ook nog even goed wil je?Op donderdag 1 juli 2010 08:33 schreef Brighteyes het volgende:
Zo, onzin weg, tt aangepast, OP correct geschreven.
Game on!
Bij de tweede (nieuwe vriend) was het weer anders. Hij wilde eigenlijk helemaal niet. Maar na een tijdje vond ie het toch wel heel erg leuk zo met die van mij en wilde ie ook "voelen" hoe het was om er echt een van hemzelf te hebben. Maar we wisten dat hij moeilijk kinderen kon krijgen. Ik hoefde toen nog niet zo zeer. Wel gestopt met de pil enzo want tja als je zo goed als onvruchtbaar bent wil je ook wel elke kans grijpen. Terwijl we nog bezig waren met onderzoeken in het ziekenhuis bleek ik zwanger te zijn. De kleine man is nu bijna 1 en mijn vriend wil liever nog gisteren dan vandaag er nog wel 1 bij!! Maar dat gaan we nog maar niet doen.
quote:Op donderdag 1 juli 2010 08:35 schreef Saffier het volgende:
[..]
Spel dan 'eerst' in de tt ook nog even goed wil je?
Ja juf!
quote:
ik weet dat het wat rot mijn toetsenbord uitkwam, maar ik kreeg het niet anders verwoord. 
Voor ik mijn man leerde kennen vond ik het maar K*T kinderen en leuk van een ander maar niet voor mij
en nu wil ik eigenlijk al weer kijken of er nog een broertje of zusje voor Daan kan komen (maar ik heb een keizersnee gehad, dus moet nog even wachten en mijn man staat ook nog niet te springen, dus dat zal nog wel even duren ) Het gevolg... toen ik 24 was is onze dochter Lisa geboren en hij is zo'n leuke vader voor haar. 
Had zelf zoiets van: op mn 26e ofzo. Dat vond ik wel een mooie leeftijd ivm studie en werken enzo. Nou liep dat met die studie allemaal anders. Toen we gingen samenwonen zat ik al bij mijn vriend te "zeuren" wanneer wil jij kinderen. Hij riep dan nooit of als ik 30 ben (we zijn even oud, dus daar was ik het niet mee eens).
En opeens was de knop om bij hem vorige zomer. En nu ben ik dus 24 en kan mijn zoon elk moment geboren worden
En nu hebben we een meisje van net 2 Maar als ik wat realistischer ben, weet ik dat het nu niet verstandig is. Ik ben nog best jong (onder de 25), we studeren allebei nog, we hebben maar een 2kamer-flatje, en we hebben geen enkele financiele zekerheid. Bovendien lijkt het me ook wel fijn om nog even te genieten van de vrijheid, en zonder zo'n zware verantwoordelijkheid van een kindje waar je 100% voor moet gaan en altijd voor klaar moet staan, door het leven te gaan.
En manlief (leeftijd ergens tussen 25-30)is er nog láng niet klaar voor.. dat komt denk ik pas over een paar jaar..
Alhoewel het nu inmiddels minder negatief is, en ik heb ook vrij 'opeens' last gekregen van klapperende eierstokken 
quote:
Maar echt serieus een kinderwens kwam pas toen ik ging samenwonen met mijn vriend, 1,5 jaar geleden. Als we het over de toekomst hadden, paste daar voor mij al heel snel een kindje in. Met bovendien een spiraaltje dat er 1,5 jaar later uit zou moeten, leek mij dat een goeie timing en mijn vriend was het daar langzamerhand ook wel mee eens (dat vrienden van ons een kindje kregen hielp wel mee!).
Nu staan we op het punt om (te proberen) de kinderwens in vervulling te laten gaan
Ik speelde altijd dat mijn barbies zwanger waren en babies kregen en dat ik dan voor ze moest zorgen
Ik was niet zwanger en toen vonden we dat toch ineens wel jammer.
Dat was "het moment" wel altijd geweten dat ik ze ooit wilde
Enfin, uiteindelijk is het huwelijk misgelopen waarna ik de huidige meneer tegenkwam en ergens in de komende weken word ik op 34-jarige leeftijd dan alsnog mama...
Met de huidige meneer is het onderwerp overigens wel heel vroeg al ter sprake gekomen. Draaikonten achteraf zou me geen tweede keer overkomen. Na een jaartje of anderhalf kwamen we tot de conclusie dat alle tegens die er waren ook op een later tijdstip nog zouden gelden.. (nooit meer uitslapen, verantwoordelijkheid voor kind etc etc) Aangezien we allebei al in de 30 waren toen maar besloten er meteen voor te gaan...
Hij wilde pas samenwonen toen ik al bijna 30 was (hij is 4 jaar jonger). Na veel gepraat en gezeur heb ik na 1,5 jaar niks meer aan anticonceptie gedaan. Aangezien hij daar ookniks aan deed was ik zwanger toen we net verhuisd waren naar een grotere woning. Ik denk dat mijn man pas aan kinderen toe was op het moment dat de eerste in de maak was. Bij de geboorte van Emma was ik 32 en hij 28.Ik weet het niet meer
Echt niet.
Denk altijd al gewild.
En guess what..?
Er zijn denk ik twee dingen gebeurd waardoor dat veranderd is. Eerst meldden mensen in onze nabije omgeving dat er een kind op komst was terwijl zij jarenlang hadden geroepen dat er geen kinderen zouden komen. De opofferingen leken daardoor ook ineens niet meer zo groot. Zij zagen een leven voor zich waarin ze min of meer dezelfde dingen konden doen als altijd, misschien enigszins aangepast, dus waarom zou dat voor ons zo'n praktisch bezwaar zijn?
Daarmee was het praktische bezwaar weg, maar ik dacht nog steeds niet echt aan kinderen krijgen. Dat wil zeggen, de vurige wens was er niet. Toen mijn vader overleed begon ik veel terug te denken aan mijn eigen jeugd en besefte ik dat ik ook een gezinnetje wilde. Ineens was die kinderwens er in volle hevigheid.
Het heeft een half jaar geduurd voor we het erover eens waren en ik was meteen zwanger, op 28-jarige leeftijd. Ik ben nu 29 en nummer 2 is alweer op komst. Die wens was eerst ook niet aanwezig, maar kwam ook heel plotseling en hevig op. Deze keer waren we het er wel veel sneller over eens.
Tot die tijd (ik was toen bijna 29) was ik er van overtuigd dat ik ze niet wilde en zou bij een ongelukje abortus echt een reeele optie zijn.
Blijkbaar een soort onbewust beschermingsmechanisme bij een relatie die niet goed genoeg is voor kinderen
Ik weet ook nog dat ik heel erg van mezelf schrok bij de gedachte "met jou wil ik wel kinderen'
En nu lopen er drie rond
Maar toen ik alles op een rijtje had (huis, baan, goede gezondheid) kwam ik een onwijs leuke tennisleraar tegen
waar ik eigenlijk zo'n beetje in het eerste gesprek heb gemeld dat ik zeker kinderen wilde, en hij wilde dat ook! Na 8 maanden relatie gestopt met de pil, ruim 8 maanden later was het dan zover, jeej, zwanger! Onze dochter is nu 2,5 maand, ik ben 31 en vriend 35.Ik denk dat ik vanaf mijn 25e echt begon te rammelen. Mijn vorige vriendje zei altijd dat ie geen kinderen wilde.
Mijn man wilde ze wel en mede door mijn zware gerammel ging hij "overstag". Op mijn verjaardag kreeg ik het mooiste cadeau ooit! Ik mocht stoppen met de pil. De maand erop was ik zwanger
Dus toen kreeg ik mijn zoon op m'n 25ste en die heb ik gewoon alleen opgevoed.
Op m'n 33ste besloot ik dat het niet meer zou gaan gebeuren, ik begon mezelf "te oud" te vinden, kreeg een relatie waar in dat ter sprake kwam, en toen is op een gegeven moment afgesproken dat als ik een jaar zonder pijnstillers zou kunnen (heb een spierprobleempje) dat we het dan zouden kunnen proberen.
Net voor het jaar om was, was ik de verkering meer dan zat, dus toen zat het er niet meer in, inmiddels was ik ook 36.
En paar jaar later mijn Lief tegengekomen, mijn zoon was inmiddels bijna volwassen, en mijn Lief was kinderloos, omdat we boven de 40 waren werd het al snel een onderwerp, toen bleek dat het een onderwerp was waar we allebei goed over na moesten denken, dat werd dus heel snel denken
Na een paar maanden serieus overwegen of we het wel of niet wilden proberen besloten we het te proberen.
En binnen 3 maanden raak, helaas na 2 maanden een miskraam.... 3 maanden daarna weer raak, en inmiddels ruim 4 maanden zwanger en alles gaat goed.
quote:Sorry hoor, maar vind je het niet erg egoistisch en onverantwoord om boven de 40 nog een kind te krijgen?Op zaterdag 3 juli 2010 09:46 schreef Leandra het volgende:
Ik werd nogal ongepland zwanger toen ik 24 was, achteraf gezien heb ik de relatie verbroken de dag nadat ik zwanger was geworden en toen ik dat weken later bleek te zijn, zag ik een relatie met de vader van mijn kind ook echt niet zitten, daarbij werd de situatie dusdanig dat ik het ook niet verantwoord vond als hij contact met het kind zou hebben.
Dus toen kreeg ik mijn zoon op m'n 25ste en die heb ik gewoon alleen opgevoed.
Op m'n 33ste besloot ik dat het niet meer zou gaan gebeuren, ik begon mezelf "te oud" te vinden, kreeg een relatie waar in dat ter sprake kwam, en toen is op een gegeven moment afgesproken dat als ik een jaar zonder pijnstillers zou kunnen (heb een spierprobleempje) dat we het dan zouden kunnen proberen.
Net voor het jaar om was, was ik de verkering meer dan zat, dus toen zat het er niet meer in, inmiddels was ik ook 36.
En paar jaar later mijn Lief tegengekomen, mijn zoon was inmiddels bijna volwassen, en mijn Lief was kinderloos, omdat we boven de 40 waren werd het al snel een onderwerp, toen bleek dat het een onderwerp was waar we allebei goed over na moesten denken, dat werd dus heel snel denken
Na een paar maanden serieus overwegen of we het wel of niet wilden proberen besloten we het te proberen.
En binnen 3 maanden raak, helaas na 2 maanden een miskraam.... 3 maanden daarna weer raak, en inmiddels ruim 4 maanden zwanger en alles gaat goed.
quote:Waarom is dat nou weer onverantwoord en egoistisch. Dat vind ik zo'n onzin!!Op zondag 4 juli 2010 13:09 schreef Dzy het volgende:
[..]
Sorry hoor, maar vind je het niet erg egoistisch en onverantwoord om boven de 40 nog een kind te krijgen?
Ik vind het juist onverantwoord als een meisje van 16 een kind op de wereld zet.
quote:hier wens ik toch ff op te reageren, omdat het me aan het hart gaat. ik stoor me aan je manier van vragen, want blijkbaar vind jij het wel egoistisch en onverantwoord. waarom dan? en waar leg je de grens?Op zondag 4 juli 2010 13:09 schreef Dzy het volgende:
[..]
Sorry hoor, maar vind je het niet erg egoistisch en onverantwoord om boven de 40 nog een kind te krijgen?
quote:Het was misschien een beetje te scherp gesteld, maar het is toch wel een algemeen bekend feit dat zwangerschappen boven de 40 een stuk vaker fout gaan en er een behoorlijk verhoogde kans op allerlei soorten problemen voor het toekomstige kind is. Om dan toch te beslissen om een kind te nemen vind ik egoistisch, zo'n kind heeft gewoon een grotere kans op een minder fijn leven en dat doe je alleen omdat je zelf zo graag kinderen wilt.Op zondag 4 juli 2010 13:45 schreef simmu het volgende:
[..]
hier wens ik toch ff op te reageren, omdat het me aan het hart gaat. ik stoor me aan je manier van vragen, want blijkbaar vind jij het wel egoistisch en onverantwoord. waarom dan? en waar leg je de grens?
quote:En wat is daar precies egoïstisch en onverantwoord aan??
[..]
Sorry hoor, maar vind je het niet erg egoistisch en onverantwoord om boven de 40 nog een kind te krijgen?
We besloten het te proberen, en alleen als het "vanzelf" zou lukken, dus geen behandelingen, geen medicijnen, waarom zou dat egoïstischer of onverantwoorder zijn dan iemand die op haar 37ste zwanger wordt?
Overigens bleek uit de NT-meting en bloedtest dat ik net zoveel risico loop op een kindje met Down als iemand van 31 jaar oud..... dus vooralsnog is het niet zo dat we "egoïstisch" en "onverantwoord" het zorgstelsel met een enorme voorraad kosten hebben opgezadeld, we laten door de goede uitslag van de NT-meting niet eens een vruchtwaterpunctie doen, dus ik ben benieuwd waarom we "egoïstisch en onverantwoord" bezig zouden zijn.
quote:tsja. mijn laatste zwangerschap (dit jaar) was ik 37. net op het randje voor dergelijke grenzen. het bleek een tweeling en het ging mis. een haalde het wel, de ander niet. het kan ook mis gaan als je veel jonger bent. en ondanks alle mogelijke problemen voor mijn kind (down, bpd, pphn en ws nog wel meer) zou ik dolblij zijn geweest als hij het wel gehaald zou hebben en hebben wij (en de medici) ons alles gegeven om hem het wel te laten overleven. ik zou het allemaal zo weer doen, het was en is het allemaal waard.Op zondag 4 juli 2010 13:54 schreef Dzy het volgende:
[..]
Het was misschien een beetje te scherp gesteld, maar het is toch wel een algemeen bekend feit dat zwangerschappen boven de 40 een stuk vaker fout gaan en er een behoorlijk verhoogde kans op allerlei soorten problemen voor het toekomstige kind is. Om dan toch te beslissen om een kind te nemen vind ik egoistisch, zo'n kind heeft gewoon een grotere kans op een minder fijn leven en dat doe je alleen omdat je zelf zo graag kinderen wilt.
wb minder fijn leven: mijn man en ik zijn daar dus erg mee bezig geweest (vooral mijn man) omdat kiro zoveel problemen had. we hebben ons voornamelijk verdiept in meervoudig gehandicapte kinderen en wat blijkt: die kinderen zelf malen er niet om, die zijn allang blij dat ze er zijn en dat er voor ze gezorgd wordt.kinderen zijn heel simpel. het zijn de volwassenen die de problemen maken mbt wie recht op leven heeft en wie niet.
overigens ben ik ook statisticus. ik kan je vertellen dat kansrekening en statistiek lustig ge/misbruikt wordt om van alles te stellen (beide kanten van het argument). ieder mens mag die afweging lekker voor zichzelf maken en dat dienen anderen te respecteren.
quote:Een grotere kans op een minder fijn leven? Waar haal je die onzin vandaan?Op zondag 4 juli 2010 13:54 schreef Dzy het volgende:
[..]
Het was misschien een beetje te scherp gesteld, maar het is toch wel een algemeen bekend feit dat zwangerschappen boven de 40 een stuk vaker fout gaan en er een behoorlijk verhoogde kans op allerlei soorten problemen voor het toekomstige kind is. Om dan toch te beslissen om een kind te nemen vind ik egoistisch, zo'n kind heeft gewoon een grotere kans op een minder fijn leven en dat doe je alleen omdat je zelf zo graag kinderen wilt.
Tegenwoordig kan alles getest en uitgezocht worden en hoeft het risico op handicaps niet groter te zijn dan bij een jonger iemand. Ja, de zwangerschappen kunnen vaker mislopen, maar dat is meer een belasting voor de vrouw zelf. Ik zie niet in waarom dat dan egoistisch zou zijn.... Overigens kreeg ik op m'n 33e 4 miskramen, dus dat soort dingen zijn echt niet voorbehouden aan vrouwen boven de 40.
Ik zou bijna willen stellen dat vrouwen boven de 40 over het algemeen heel goed nagedacht hebben over een eventuele zwangerschap en er dan ook voor 300% voor gaan. Hoe een kind daardoor een minder fijn leven zou moeten hebben ontgaat me dan ook een beetje...
Het is niet ontopic, maar ik wil toch benadrukken dat zoiets als een 'verhoogde kans' niet hetzelfde is als een 'hoge kans'. Een vrouw van 35 heeft bijvoorbeeld een kans van 3 op 1000 op een kind met het Downsyndroom en bij een vrouw van 40 is dat een kans van 9 op 1000. Dat is een héél kleine kans. De kans neemt wel drastisch toe naarmate de moeder ouder wordt - bij 45 jaar en ouder is het 36 op 1000 - maar als je er rationeel naar kijkt is 3,6% nog steeds een kleine kans. Anders uitgedrukt: de kans dat zo'n moeder een kind zonder Downsyndroom krijgt is 96,4%.
Maar we wisten ook dat het voor ons geen probleem zou zijn als het kindje Down zou blijken te hebben, als we dat wel een probleem zouden vinden dan hadden we er IMHO ook niet aan moeten beginnen.
quote:Iedereen neemt een kind omdat ze zelf zo graag en kind willen. Er is nog nooit een verzoek ingediend ergens om geboren te mogen worden.
[..]
Het was misschien een beetje te scherp gesteld, maar het is toch wel een algemeen bekend feit dat zwangerschappen boven de 40 een stuk vaker fout gaan en er een behoorlijk verhoogde kans op allerlei soorten problemen voor het toekomstige kind is. Om dan toch te beslissen om een kind te nemen vind ik egoistisch, zo'n kind heeft gewoon een grotere kans op een minder fijn leven en dat doe je alleen omdat je zelf zo graag kinderen wilt.
OT: ik heb door de jaren heen periodes gehad dat ik zeker wist wel of geen kinderen te willen. Erg wisselvallig was ik daarin. Zo ongeveer op mijn 27e wist ik heel zeker dat ik ze wel wilde. Met mijn toenmalige partner ook geprobeerd, maar zonder behandelingen was het voor ons niet mogelijk. 3 jaar in het ziekenhuis gelopen met 1 hele korte zwangerschap die misging. Niet lang daarna liep de relatie ook mis. Jaren geworsteld met de acceptatie dat het dan wel nooit zou lukken en ik dus kinderloos zou blijven. Toen ik mijn huidige vriend leerde kennen, was dat eerst ook de insteek: er zouden geen kinderen komen, want ik kan niet zwanger worden. Na niet al te lange tijd hebben we besloten het toch nog te proberen. UIteindelijk is het toch gelukt en ben ik op mijn 40e moeder geworden van een prachtige dochter die over 2 weken 1 wordt.
Heb het daarna laten rusten
Toen ik 23 was kwam mijn man er mee aan dat hij nu ook graag een kind wilde en zo geschiedde het.
Een tweede kindje wilde we in eerste instantie niet, oa omdat de eerste bevalling erg heftig was en er waren nog geen kriebels voor een tweede.
Toen de eerste 3 jaar had mijn man het toch wat vaker over een tweede, dat het hem toch wel leuk leek enzo, ben er toen ook weer over na daan denken en langzaam aan kwamen de kriebels weer.
Dus niet veel later besloten we voor een tweede te gaan, de bevalling is overigens heel goed en snel verlopen.
quote:Een kind willen is altijd egoistisch, ongeacht leeftijd....Op zondag 4 juli 2010 13:54 schreef Dzy het volgende:
[..]
. Om dan toch te beslissen om een kind te nemen vind ik egoistisch,
quote:Dat is voor ons ook de reden geweest om geen nekplooimeting of andere onderzoeken te willen. Down was en is voor ons geen reden om een zwangerschap te beeindigen.Op zondag 4 juli 2010 19:41 schreef Leandra het volgende:
Maar we wisten ook dat het voor ons geen probleem zou zijn als het kindje Down zou blijken te hebben, als we dat wel een probleem zouden vinden dan hadden we er IMHO ook niet aan moeten beginnen.
Wel hebben we de 20 weken echo gedaan omdat onze keus zou zijn om een zwangerschap van een kind met een handicap die niet met het leven verenigbaar is niet te voldragen. alleen dus als bij voorbaat duidelijk zou zijn dat een kind de geboorte al niet zou overleven
Het is ook wat Simmu zegt, het is een keus die ieder voor zich maakt....
Toen echter de uitslag was dat de kans op een miskraam door een vruchtwaterpunctie 2 keer zo groot was als de kans op een kindje met Down was de keuze geen vruchtwaterpunctie te doen vrij makkelijk.
quote:Hoe heet die test waarmee je de kans op een miskraam bij een vruchtwaterpunctie te horen krijgt? Die test ken ik niet.Op maandag 5 juli 2010 07:48 schreef Leandra het volgende:
Toen echter de uitslag was dat de kans op een miskraam door een vruchtwaterpunctie 2 keer zo groot was als de kans op een kindje met Down was de keuze geen vruchtwaterpunctie te doen vrij makkelijk.
Verder meng ik me niet in de discussie, ik vind reacties als die van Dzy te droef om erop in te gaan. Maar ben wel benieuwd hoe dat met die vruchtwaterpunctietest gaat.
Zelf hebben wij wl een nekplooimeting gehad en daar kwam een kansberekeing uit, maar verder niet?
quote:De kans op een miskraam door een vruchtwaterpunctie is simpelweg 1 op 300 in Nederland.
[..]
Hoe heet die test waarmee je de kans op een miskraam bij een vruchtwaterpunctie te horen krijgt? Die test ken ik niet.
Verder meng ik me niet in de discussie, ik vind reacties als die van Dzy te droef om erop in te gaan. Maar ben wel benieuwd hoe dat met die vruchtwaterpunctietest gaat.
Zelf hebben wij wl een nekplooimeting gehad en daar kwam een kansberekeing uit, maar verder niet?
De kans op Down is 1 op 573.
De kans op een miskraam door een vruchtwaterpunctie bleek daardoor dus 2 keer zo groot te zijn als de kans op een kindje met Down.
Verkeerd geinterpreteerd
maar goed, de kans op een miskraam is wel vrij klein. Hoogste wat ik tegenkom is 0,05%.De kans op Down wordt berekend aan de hand van diverse zaken, zoals leeftijd, familiegeschiedenis, markers in het bloed en de NT-meting. Die is dus niet standaard 573, maar varieert dus afhankelijk van de variabelen.
quote:5 op de 100 vind ik wel erg hoog, dat zal wel niet kloppen. Dat is op elke 20 vruchtwaterpuncties 1 overleden baby.Op dinsdag 6 juli 2010 13:40 schreef miss_sly het volgende:
de kans op een miskraam is wel vrij klein. Hoogste wat ik tegenkom is 0,05%.
Onze verloskundige had het altijd over 1 op de 250 dat mis ging. Maarja, of het nu 1 op de 20 is of 1 op de 250, je weet het helaas nooit zeker.
quote:5 op de 100 zou zijn 5%
[..]
5 op de 100 vind ik wel erg hoog, dat zal wel niet kloppen. Dat is op elke 20 vruchtwaterpuncties 1 overleden baby.
Onze verloskundige had het altijd over 1 op de 250 dat mis ging. Maarja, of het nu 1 op de 20 is of 1 op de 250, je weet het helaas nooit zeker.
Hoogste wat ik tegenkom is 2 of 3 op de 1000, dus dat is wel even anders.
Vriendjelief en ik kennen elkaar al 13 jaar, wonen nu 3 jaar samen. We wilden eerst even samenwonen en dan keken we wel verder. Bij mij kriebelde het eerder dan bij vriendjelief, maar ik wilde ook wachten tot hij er klaar voor was. Eind vorig jaar besloten dat 1 januari een mooie datum was om te stoppen met de pil, ook omdat het toevalligerwijs net de laatste pil van m'n strip was. We zouden dan wel zien hoe het liep. En binnen 3 maanden was ik zwanger, inmiddels alweer bijna 19 weken en hopen we begin december ons kleintje te verwelkomen.
Totdat ik mijn man leerde kennen. Ik wist toen onmiddelijk dat ik wilde trouwen en kinderen met hem wilde. Het trouwen is vorig jaar gebeurd en we zijn nu bezig met de eerste
quote: