Wanneer wilden jullie voor het eerst een kind?

Ik werd nogal ongepland zwanger toen ik 24 was, achteraf gezien heb ik de relatie verbroken de dag nadat ik zwanger was geworden en toen ik dat weken later bleek te zijn, zag ik een relatie met de vader van mijn kind ook echt niet zitten, daarbij werd de situatie dusdanig dat ik het ook niet verantwoord vond als hij contact met het kind zou hebben.
Dus toen kreeg ik mijn zoon op m'n 25ste en die heb ik gewoon alleen opgevoed.

Op m'n 33ste besloot ik dat het niet meer zou gaan gebeuren, ik begon mezelf "te oud" te vinden, kreeg een relatie waar in dat ter sprake kwam, en toen is op een gegeven moment afgesproken dat als ik een jaar zonder pijnstillers zou kunnen (heb een spierprobleempje) dat we het dan zouden kunnen proberen.
Net voor het jaar om was, was ik de verkering meer dan zat, dus toen zat het er niet meer in, inmiddels was ik ook 36.

En paar jaar later mijn Lief tegengekomen, mijn zoon was inmiddels bijna volwassen, en mijn Lief was kinderloos, omdat we boven de 40 waren werd het al snel een onderwerp, toen bleek dat het een onderwerp was waar we allebei goed over na moesten denken, dat werd dus heel snel denken

Na een paar maanden serieus overwegen of we het wel of niet wilden proberen besloten we het te proberen.
En binnen 3 maanden raak, helaas na 2 maanden een miskraam.... 3 maanden daarna weer raak, en inmiddels ruim 4 maanden zwanger en alles gaat goed.

wij wilden een kind toen wij getrouwd waren en het inkomen stabiel en baanvooruitzicht voor de komende 10 jaar goed was.

quote:

Op zaterdag 3 juli 2010 09:46 schreef Leandra het volgende:
Ik werd nogal ongepland zwanger toen ik 24 was, achteraf gezien heb ik de relatie verbroken de dag nadat ik zwanger was geworden en toen ik dat weken later bleek te zijn, zag ik een relatie met de vader van mijn kind ook echt niet zitten, daarbij werd de situatie dusdanig dat ik het ook niet verantwoord vond als hij contact met het kind zou hebben.
Dus toen kreeg ik mijn zoon op m'n 25ste en die heb ik gewoon alleen opgevoed.

Op m'n 33ste besloot ik dat het niet meer zou gaan gebeuren, ik begon mezelf "te oud" te vinden, kreeg een relatie waar in dat ter sprake kwam, en toen is op een gegeven moment afgesproken dat als ik een jaar zonder pijnstillers zou kunnen (heb een spierprobleempje) dat we het dan zouden kunnen proberen.
Net voor het jaar om was, was ik de verkering meer dan zat, dus toen zat het er niet meer in, inmiddels was ik ook 36.

En paar jaar later mijn Lief tegengekomen, mijn zoon was inmiddels bijna volwassen, en mijn Lief was kinderloos, omdat we boven de 40 waren werd het al snel een onderwerp, toen bleek dat het een onderwerp was waar we allebei goed over na moesten denken, dat werd dus heel snel denken

Na een paar maanden serieus overwegen of we het wel of niet wilden proberen besloten we het te proberen.
En binnen 3 maanden raak, helaas na 2 maanden een miskraam.... 3 maanden daarna weer raak, en inmiddels ruim 4 maanden zwanger en alles gaat goed.

Sorry hoor, maar vind je het niet erg egoistisch en onverantwoord om boven de 40 nog een kind te krijgen?

quote:

Op zondag 4 juli 2010 13:09 schreef Dzy het volgende:

[..]

Sorry hoor, maar vind je het niet erg egoistisch en onverantwoord om boven de 40 nog een kind te krijgen?

Waarom is dat nou weer onverantwoord en egoistisch. Dat vind ik zo'n onzin!!
Ik vind het juist onverantwoord als een meisje van 16 een kind op de wereld zet.

quote:

Op zondag 4 juli 2010 13:09 schreef Dzy het volgende:

[..]

Sorry hoor, maar vind je het niet erg egoistisch en onverantwoord om boven de 40 nog een kind te krijgen?

hier wens ik toch ff op te reageren, omdat het me aan het hart gaat. ik stoor me aan je manier van vragen, want blijkbaar vind jij het wel egoistisch en onverantwoord. waarom dan? en waar leg je de grens?

en ot; ik heb altijd wel geweten dat ik iig een keer een kind wilde krijgen. en ook heb ik altijd geweten dat ik lang zou wachten met proberen, minstens tot na mijn 30ste.

quote:

Op zondag 4 juli 2010 13:45 schreef simmu het volgende:

[..]

hier wens ik toch ff op te reageren, omdat het me aan het hart gaat. ik stoor me aan je manier van vragen, want blijkbaar vind jij het wel egoistisch en onverantwoord. waarom dan? en waar leg je de grens?

Het was misschien een beetje te scherp gesteld, maar het is toch wel een algemeen bekend feit dat zwangerschappen boven de 40 een stuk vaker fout gaan en er een behoorlijk verhoogde kans op allerlei soorten problemen voor het toekomstige kind is. Om dan toch te beslissen om een kind te nemen vind ik egoistisch, zo'n kind heeft gewoon een grotere kans op een minder fijn leven en dat doe je alleen omdat je zelf zo graag kinderen wilt.

En waar je de grens legt, tja, dat is natuurlijk persoonlijk maar 40+ is er bij mij in ieder geval duidelijk overheen.

quote:

Op zondag 4 juli 2010 13:09 schreef Dzy het volgende:
[..]
Sorry hoor, maar vind je het niet erg egoistisch en onverantwoord om boven de 40 nog een kind te krijgen?

En wat is daar precies egoïstisch en onverantwoord aan??

We besloten het te proberen, en alleen als het "vanzelf" zou lukken, dus geen behandelingen, geen medicijnen, waarom zou dat egoïstischer of onverantwoorder zijn dan iemand die op haar 37ste zwanger wordt?

Overigens bleek uit de NT-meting en bloedtest dat ik net zoveel risico loop op een kindje met Down als iemand van 31 jaar oud..... dus vooralsnog is het niet zo dat we "egoïstisch" en "onverantwoord" het zorgstelsel met een enorme voorraad kosten hebben opgezadeld, we laten door de goede uitslag van de NT-meting niet eens een vruchtwaterpunctie doen, dus ik ben benieuwd waarom we "egoïstisch en onverantwoord" bezig zouden zijn.

quote:

Op zondag 4 juli 2010 13:54 schreef Dzy het volgende:

[..]

Het was misschien een beetje te scherp gesteld, maar het is toch wel een algemeen bekend feit dat zwangerschappen boven de 40 een stuk vaker fout gaan en er een behoorlijk verhoogde kans op allerlei soorten problemen voor het toekomstige kind is. Om dan toch te beslissen om een kind te nemen vind ik egoistisch, zo'n kind heeft gewoon een grotere kans op een minder fijn leven en dat doe je alleen omdat je zelf zo graag kinderen wilt.

tsja. mijn laatste zwangerschap (dit jaar) was ik 37. net op het randje voor dergelijke grenzen. het bleek een tweeling en het ging mis. een haalde het wel, de ander niet. het kan ook mis gaan als je veel jonger bent. en ondanks alle mogelijke problemen voor mijn kind (down, bpd, pphn en ws nog wel meer) zou ik dolblij zijn geweest als hij het wel gehaald zou hebben en hebben wij (en de medici) ons alles gegeven om hem het wel te laten overleven. ik zou het allemaal zo weer doen, het was en is het allemaal waard.

wb minder fijn leven: mijn man en ik zijn daar dus erg mee bezig geweest (vooral mijn man) omdat kiro zoveel problemen had. we hebben ons voornamelijk verdiept in meervoudig gehandicapte kinderen en wat blijkt: die kinderen zelf malen er niet om, die zijn allang blij dat ze er zijn en dat er voor ze gezorgd wordt.kinderen zijn heel simpel. het zijn de volwassenen die de problemen maken mbt wie recht op leven heeft en wie niet.

overigens ben ik ook statisticus. ik kan je vertellen dat kansrekening en statistiek lustig ge/misbruikt wordt om van alles te stellen (beide kanten van het argument). ieder mens mag die afweging lekker voor zichzelf maken en dat dienen anderen te respecteren.

quote:

Op zondag 4 juli 2010 13:54 schreef Dzy het volgende:

[..]

Het was misschien een beetje te scherp gesteld, maar het is toch wel een algemeen bekend feit dat zwangerschappen boven de 40 een stuk vaker fout gaan en er een behoorlijk verhoogde kans op allerlei soorten problemen voor het toekomstige kind is. Om dan toch te beslissen om een kind te nemen vind ik egoistisch, zo'n kind heeft gewoon een grotere kans op een minder fijn leven en dat doe je alleen omdat je zelf zo graag kinderen wilt.

Een grotere kans op een minder fijn leven? Waar haal je die onzin vandaan?

Tegenwoordig kan alles getest en uitgezocht worden en hoeft het risico op handicaps niet groter te zijn dan bij een jonger iemand. Ja, de zwangerschappen kunnen vaker mislopen, maar dat is meer een belasting voor de vrouw zelf. Ik zie niet in waarom dat dan egoistisch zou zijn.... Overigens kreeg ik op m'n 33e 4 miskramen, dus dat soort dingen zijn echt niet voorbehouden aan vrouwen boven de 40.

Ik zou bijna willen stellen dat vrouwen boven de 40 over het algemeen heel goed nagedacht hebben over een eventuele zwangerschap en er dan ook voor 300% voor gaan. Hoe een kind daardoor een minder fijn leven zou moeten hebben ontgaat me dan ook een beetje...

Wat is het toch tegenwoordig dat je je altijd lijkt te moeten verantwoorden. Als je onder de 25 bent en boven de 35 krijg je kritiek, als je maar één kind wil, als je er meer dan 4 wil, als je ze snel op elkaar hebt, als er grote leeftijdsverschillen tussen zitten...

Dzy, ik neem aanstoot aan de manier waarop je Leandra met deze vraag confronteert. Zou je dat op een feestje ook zo aanpakken bij een vreemde? Erg onbeschoft.

Het is niet ontopic, maar ik wil toch benadrukken dat zoiets als een 'verhoogde kans' niet hetzelfde is als een 'hoge kans'. Een vrouw van 35 heeft bijvoorbeeld een kans van 3 op 1000 op een kind met het Downsyndroom en bij een vrouw van 40 is dat een kans van 9 op 1000. Dat is een héél kleine kans. De kans neemt wel drastisch toe naarmate de moeder ouder wordt - bij 45 jaar en ouder is het 36 op 1000 - maar als je er rationeel naar kijkt is 3,6% nog steeds een kleine kans. Anders uitgedrukt: de kans dat zo'n moeder een kind zonder Downsyndroom krijgt is 96,4%.

nou. persoonlijk ben ik ook verongelijkt dat een kindje met down een grotere kans heeft op een minder fijn leven. dat is gewoon qwatz. never mind idd het idee dat je je altijd maar te verantwoorden hebt tegen een ander en dat statistiek weer eens ranzig toegepast wordt en dat de vraag ook nog eens gewoon onbeschoft is.

Ook dat Simmu, wij hebben de 'verhoogde kans' op een kindje met Down ook in onze "wel of niet proberen" overwegingen meegenomen omdat we wisten dat die kans groter is.

Maar we wisten ook dat het voor ons geen probleem zou zijn als het kindje Down zou blijken te hebben, als we dat wel een probleem zouden vinden dan hadden we er IMHO ook niet aan moeten beginnen.

quote:

Op zondag 4 juli 2010 13:54 schreef Dzy het volgende:

[..]

Het was misschien een beetje te scherp gesteld, maar het is toch wel een algemeen bekend feit dat zwangerschappen boven de 40 een stuk vaker fout gaan en er een behoorlijk verhoogde kans op allerlei soorten problemen voor het toekomstige kind is. Om dan toch te beslissen om een kind te nemen vind ik egoistisch, zo'n kind heeft gewoon een grotere kans op een minder fijn leven en dat doe je alleen omdat je zelf zo graag kinderen wilt.

Iedereen neemt een kind omdat ze zelf zo graag en kind willen. Er is nog nooit een verzoek ingediend ergens om geboren te mogen worden.

OT: ik heb door de jaren heen periodes gehad dat ik zeker wist wel of geen kinderen te willen. Erg wisselvallig was ik daarin. Zo ongeveer op mijn 27e wist ik heel zeker dat ik ze wel wilde. Met mijn toenmalige partner ook geprobeerd, maar zonder behandelingen was het voor ons niet mogelijk. 3 jaar in het ziekenhuis gelopen met 1 hele korte zwangerschap die misging. Niet lang daarna liep de relatie ook mis. Jaren geworsteld met de acceptatie dat het dan wel nooit zou lukken en ik dus kinderloos zou blijven. Toen ik mijn huidige vriend leerde kennen, was dat eerst ook de insteek: er zouden geen kinderen komen, want ik kan niet zwanger worden. Na niet al te lange tijd hebben we besloten het toch nog te proberen. UIteindelijk is het toch gelukt en ben ik op mijn 40e moeder geworden van een prachtige dochter die over 2 weken 1 wordt.

Ik heb je altijd al een egoistische trut gevonden, Miss.

Uhuh, ben ik ook, en ik ben er zoo gelukkig mee

Ik wilde al heel vroeg een kind, net na dat we gingen samenwonen, dat was op mijn 19de, mijn man wilde nog niet, die was toen 21 jaar.
Heb het daarna laten rusten
Toen ik 23 was kwam mijn man er mee aan dat hij nu ook graag een kind wilde en zo geschiedde het.

Een tweede kindje wilde we in eerste instantie niet, oa omdat de eerste bevalling erg heftig was en er waren nog geen kriebels voor een tweede.
Toen de eerste 3 jaar had mijn man het toch wat vaker over een tweede, dat het hem toch wel leuk leek enzo, ben er toen ook weer over na daan denken en langzaam aan kwamen de kriebels weer.
Dus niet veel later besloten we voor een tweede te gaan, de bevalling is overigens heel goed en snel verlopen.

quote:

Op zondag 4 juli 2010 13:54 schreef Dzy het volgende:

[..]

. Om dan toch te beslissen om een kind te nemen vind ik egoistisch,

Een kind willen is altijd egoistisch, ongeacht leeftijd....

quote:

Op zondag 4 juli 2010 19:41 schreef Leandra het volgende:

Maar we wisten ook dat het voor ons geen probleem zou zijn als het kindje Down zou blijken te hebben, als we dat wel een probleem zouden vinden dan hadden we er IMHO ook niet aan moeten beginnen.

Dat is voor ons ook de reden geweest om geen nekplooimeting of andere onderzoeken te willen. Down was en is voor ons geen reden om een zwangerschap te beeindigen.

Wel hebben we de 20 weken echo gedaan omdat onze keus zou zijn om een zwangerschap van een kind met een handicap die niet met het leven verenigbaar is niet te voldragen. _{alleen dus als bij voorbaat duidelijk zou zijn dat een kind de geboorte al niet zou overleven}

Het is ook wat Simmu zegt, het is een keus die ieder voor zich maakt....

Omdat bij ons de kans beduidend groter was hebben we dus wel laten onderzoeken, niet om de zwangerschap af te breken als het zo zou zijn maar wel omdat we dat dan graag vantevoren wilden weten.

Toen echter de uitslag was dat de kans op een miskraam door een vruchtwaterpunctie 2 keer zo groot was als de kans op een kindje met Down was de keuze geen vruchtwaterpunctie te doen vrij makkelijk.

quote:

Op maandag 5 juli 2010 07:48 schreef Leandra het volgende:
Toen echter de uitslag was dat de kans op een miskraam door een vruchtwaterpunctie 2 keer zo groot was als de kans op een kindje met Down was de keuze geen vruchtwaterpunctie te doen vrij makkelijk.

Hoe heet die test waarmee je de kans op een miskraam bij een vruchtwaterpunctie te horen krijgt? Die test ken ik niet.

Verder meng ik me niet in de discussie, ik vind reacties als die van Dzy te droef om erop in te gaan. Maar ben wel benieuwd hoe dat met die vruchtwaterpunctietest gaat.

Zelf hebben wij wl een nekplooimeting gehad en daar kwam een kansberekeing uit, maar verder niet?

quote:

Op dinsdag 6 juli 2010 13:12 schreef kahlanamnell het volgende:

[..]

Hoe heet die test waarmee je de kans op een miskraam bij een vruchtwaterpunctie te horen krijgt? Die test ken ik niet.

Verder meng ik me niet in de discussie, ik vind reacties als die van Dzy te droef om erop in te gaan. Maar ben wel benieuwd hoe dat met die vruchtwaterpunctietest gaat.

Zelf hebben wij wl een nekplooimeting gehad en daar kwam een kansberekeing uit, maar verder niet?

De kans op een miskraam door een vruchtwaterpunctie is simpelweg 1 op 300 in Nederland.

De kans op Down is 1 op 573.

De kans op een miskraam door een vruchtwaterpunctie bleek daardoor dus 2 keer zo groot te zijn als de kans op een kindje met Down.

Jouw kans op miskraam bij een vp leek me nogal groot, en als ik erop google, kom ik ook andere getallen tegen, bijv. hier http://www.prenatalescreening.nl/vruchtwaterpunctie.php
Verkeerd geinterpreteerd maar goed, de kans op een miskraam is wel vrij klein. Hoogste wat ik tegenkom is 0,05%.

De kans op Down wordt berekend aan de hand van diverse zaken, zoals leeftijd, familiegeschiedenis, markers in het bloed en de NT-meting. Die is dus niet standaard 573, maar varieert dus afhankelijk van de variabelen.