R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Grootste doel dat je had halen en dan niet blij zijn
Sorry, ik bedoel het niet zoquote:Op dinsdag 12 oktober 2010 18:38 schreef Cassandra87 het volgende:
Dat niet alleen. Ik heb zelfs nog een gezellige middag gehad met Benzin én hem uitgenodigd om langs te komen en nóg zie ik tot mijn verbazing staan 'Ik heb alleen niet echt iemand om te praten'
Het was zeker wel gezellig, maar vooral gewoon gezellig zegmaar. Het was niet diepgaand maar vooral leuk. Pff, hoop dat je dat een beetje snapt. Het is niet zo dat ik het niet waardeer. Sowieso is het niet zo dat ik de positieve dingen in dit topic niet waardeer
Sta er alleen niet zo bij stil soms. Wel goed eigenlijk. Soms voel ik me 's avonds echt shit en sla ik het over, maar heb er al 11 gemaaktquote:Op dinsdag 12 oktober 2010 23:41 schreef caroline88 het volgende:
Benzin, hoe gaat het met je Gratitude Journal?
En het is toch wel leuk om terug te lezen zie ik nu. Had het alleen opgeschreven en er nog niet naar terug gekeken.
Kijk dat maakt het nu echt leuk. Dat je zelf verzint om het terug te lezen ook al was ik vergeten dat erbij te zeggen
.... Overigens is het cliche' wel waar, dat je pas van iemand kunt houden als je eerst van jezelf houdt.
Grote talenten weten wanneer ze moeten stoppen
Ben blij dat je het leuk vindquote:Op woensdag 13 oktober 2010 12:25 schreef caroline88 het volgende:
Kijk dat maakt het nu echt leuk. Dat je zelf verzint om het terug te lezen ook al was ik vergeten dat erbij te zeggen
Doe er best wel mijn best voor [ Bericht 42% gewijzigd door benzin op 15-10-2010 09:04:59 ]
Denk je echt?quote:Op woensdag 13 oktober 2010 12:26 schreef seasushi het volgende:
.... Overigens is het cliche' wel waar, dat je pas van iemand kunt houden als je eerst van jezelf houdt.
Als dat zo is dan is de hamvraag: hoe ga ik van mezelf houden?
Het antwoord op die vraag is in al jouw topics eigenlijk al wel gegeven, alleen in andere woorden. Je denkt toch veel te veel, piekeren, twijfelen over van alles en nog wat... constant oordelen en eigenlijk ben je nooit tevreden met jezelf en met je leven/situatie op dit moment. Het lukt je niet om aan je verwachten/wensen te voldoen dus word je als maar meer depri en radeloos. Stop eens met denken... of anders gezegd, je kan niet eens echt stoppen met denken, maar nu identificeer je jezelf constant met je gedachten, stop dáár mee...dat is wel lastig.
Als je alleen al naar je topic titel kijkt, grootste doel halen en niet blij zijn. Ten eerste was jouw grootste doel seks hebben met iemand, daarnaast dacht je dat je dan wel heel gelukkig zou worden, maar zo blijkt het leven dus niet te werken... dit is een bewijs van hoe krom je denkt.... ik heb dat ook wel hoor, maar ik merk uit eigen ervaring dat ik vooral down, radeloos ben en heel negatief ben over mijn leven wanneer ik veel nadenk, dan ben ik niet echt bewust aanwezig in het leven NU. Als ik dat allemaal loslaat voel ik me veel beter...dan accepteer je het heden meer en dus jezelf... nouja, dit was wel mijn laatste bijdrage hier
Het word tijd voor actie!
Just my 2 cents.....
Als je alleen al naar je topic titel kijkt, grootste doel halen en niet blij zijn. Ten eerste was jouw grootste doel seks hebben met iemand, daarnaast dacht je dat je dan wel heel gelukkig zou worden, maar zo blijkt het leven dus niet te werken... dit is een bewijs van hoe krom je denkt.... ik heb dat ook wel hoor, maar ik merk uit eigen ervaring dat ik vooral down, radeloos ben en heel negatief ben over mijn leven wanneer ik veel nadenk, dan ben ik niet echt bewust aanwezig in het leven NU. Als ik dat allemaal loslaat voel ik me veel beter...dan accepteer je het heden meer en dus jezelf... nouja, dit was wel mijn laatste bijdrage hier
Het word tijd voor actie!Just my 2 cents.....
Als ik zou weten hoe zou ik dat waarschijnlijk meteen doenquote:Op vrijdag 15 oktober 2010 22:10 schreef Stefanovich het volgende:
Het antwoord op die vraag is in al jouw topics eigenlijk al wel gegeven, alleen in andere woorden. Je denkt toch veel te veel, piekeren, twijfelen over van alles en nog wat... constant oordelen en eigenlijk ben je nooit tevreden met jezelf en met je leven/situatie op dit moment. Het lukt je niet om aan je verwachten/wensen te voldoen dus word je als maar meer depri en radeloos. Stop eens met denken... of anders gezegd, je kan niet eens echt stoppen met denken, maar nu identificeer je jezelf constant met je gedachten, stop dáár mee...
In een woord: Afleiding.
Vervolgens kan ik de TS nog wel adviseren; ga eens de (cor)relatie "je druk maken om situatie #" en "de gewenste situatie #" na.
Vervolgens kan ik de TS nog wel adviseren; ga eens de (cor)relatie "je druk maken om situatie #" en "de gewenste situatie #" na.
Mactastisch!
Verdiep je er eens in. Er zijn wel verschillende zelfhulpboeken waar je zulke inzichten uit kunt halen.quote:Op zaterdag 16 oktober 2010 20:55 schreef benzin het volgende:
[..]
Als ik zou weten hoe zou ik dat waarschijnlijk meteen doen
Bijvoorbeeld het boek uit je hoofd, in het leven. Ik wil niet zeggen dat dat de oplossing voor je probleem is, lezen, maar het kan je wel helpen. Of er over praten met mensen/deskundigen, maar zoals je al aangeeft wil je dat niet echt... maar er zijn dus meerdere mogelijkheden. En de tip hierboven is ook een goede, houd jezelf een spiegel voor bij verschillende situaties. Ontdek je denkpatronen. Maar vergeet nooit dat het je tijd zal kosten, heb geduld, je kan niet in een keer je situatie en je denken veranderen. Kleine stapjes...
Dat doe je niet! Ga daar aan werken, ga hulp zoeken. Maar je blijft bang dat je omgeving dit niet zal accepteren, maar je omgeving zal willen dat jij gelukkig bent, en als je omgeving dat niet wilt, kun je beter uit je omgeving weggaan.quote:Op zaterdag 16 oktober 2010 20:55 schreef benzin het volgende:
[..]
Als ik zou weten hoe zou ik dat waarschijnlijk meteen doen
Je blijft nu vreselijk hangen en doet er bijna niets aan
Inderdaad! Je staat nu al jaren zowat stil Benzin, als je niks doet veranderd er niks. Stilstand is achteruitgang. Dus, zoek wél hulp! Praat er met ouders over... kom op, wat heb je te verliezen? Je leven zuigt nu toch of niet?Je hoeft je totaal niet te schamen of zo... weet je hoeveel mensen er zijn met psychische problemen... de grootste fout die mensen dan vaak maken is dat ze heel lang wachten met hulp zoeken, waardoor het allemaal moeilijker wordt. Ik doe het ook. Maar ik heb er al wel met mijn ouders over gesproken en vrienden, en hier op fok, maar ik voel mij op dit moment best goed(heb nog wel steeds rot momenten), maar wanneer ik weer achteruit ga stap ik zeker naar de psych.quote:Op zondag 17 oktober 2010 07:25 schreef Cassandra87 het volgende:
[..]
Dat doe je niet! Ga daar aan werken, ga hulp zoeken. Maar je blijft bang dat je omgeving dit niet zal accepteren, maar je omgeving zal willen dat jij gelukkig bent, en als je omgeving dat niet wilt, kun je beter uit je omgeving weggaan.
Je blijft nu vreselijk hangen en doet er bijna niets aan
[ Bericht 10% gewijzigd door Stefanovich op 17-10-2010 13:43:04 ]
Helemaal mee eensquote:Op zondag 17 oktober 2010 13:36 schreef Stefanovich het volgende:
[..]
Inderdaad! Je staat nu al jaren zowat stil Benzin, als je niks doet veranderd er niks. Stilstand is achteruitgang. Dus, zoek wél hulp! Praat er met ouders over... kom op, wat heb je te verliezen? Je leven zuigt nu toch of niet?Je hoeft je totaal niet te schamen of zo... weet je hoeveel mensen er zijn met psychische problemen... de grootste fout die mensen dan vaak maken is dat ze heel lang wachten met hulp zoeken, waardoor het allemaal moeilijker wordt. Ik doe het ook. Maar ik heb er al wel met mijn ouders over gesproken en vrienden, en hier op fok, maar ik voel mij op dit moment best goed(heb nog wel steeds rot momenten), maar wanneer ik weer achteruit ga stap ik zeker naar de psych.
Bovendien vraag ik me af wat er dan zó erg is aan hulp zoeken voor dit probleem dat hij het zijn ouders niet wil aandoen. Hij heeft het toch steeds over dat hij het zijn ouders niet wil aandoen?
Het komt op mij over dat die dan een bepaald beeld van hem hebben wat wel meteen in duigen valt zodra TS met zijn problemen aankomt.
Ja, dat klopt ook wel. Mijn ouders denken dat alles goed gaat en dat ik een goede zoon benquote:Op zondag 17 oktober 2010 13:46 schreef Jumping-Skippy het volgende:
Bovendien vraag ik me af wat er dan zó erg is aan hulp zoeken voor dit probleem dat hij het zijn ouders niet wil aandoen. Hij heeft het toch steeds over dat hij het zijn ouders niet wil aandoen?
Het komt op mij over dat die dan een bepaald beeld van hem hebben wat wel meteen in duigen valt zodra TS met zijn problemen aankomt.
Ik ga ze ongelofelijk teleurstellen als ik dit moet gaan vertellen aan mijn ouders. Daarnaast weet ik zeker dat ze me dan minder zullen gaan waarderen en anders behandelen. En dat wil ik echt net. Ik vrees dat ik liever stilletjes heel veel pijn lijd dan dat ik toe moet geven dat het niet goed gaat. In het beste geval krijg ik dit op een andere manier weer goed. Dat heeft twee goed kanten, ik hoef geen pijn te lijden, maar ik hoef ook niet mijn ouders teleur te stellen. Dan is iedereen blij en dat is eigenlijk het soort oplossingen wat ik uiteindelijk zoek om precies die reden.
Dus het beeld wat jou ouders van jou hebben als 'de ideale zoon' valt dan in duigen en daar ben jij bang voor.quote:Op zondag 17 oktober 2010 14:04 schreef benzin het volgende:
[..]
Ja, dat klopt ook wel. Mijn ouders denken dat alles goed gaat en dat ik een goede zoon ben
In het beste geval krijg ik dit op een andere manier weer goed. Dat heeft twee goed kanten, ik hoef geen pijn te lijden, maar ik hoef ook niet mijn ouders teleur te stellen. Dan is iedereen blij en dat is eigenlijk het soort oplossingen wat ik uiteindelijk zoek om precies die reden.
Waarom zouden ze teleurgesteld zijn als jij problemen blijkt te hebben? Hoe weet je dat zo zeker? Ben je dan ineens geen goede zoon meer?
Ik mag toch hopen dat je ouders je niet zouden afrekenen op het feit dat jij problemen hebt.
Je leeft dus eigenlijk voor hen (je probeert krampachtig een imago in stand te houden) in plaats van voor jezelf.
Ik wil hier best over praten, maar wat je wel moet beseffen is dat dit in meerdere topics al aan de orde is gekomen en tot nu toe niemand de angst heeft kunnen wegnemen om hulp te zoeken en ik verwacht dus niet echt dat iemand dat nog kan. Je bedoelt het heel goed en ben blij met de goede intenties, maar ik ben bang dat je je tijd aan het verdoen bent.
Waarom weet ik dat zo zeker? Ik weet dat zo zeker door dingen die zijn gebeurd in mijn basisschooltijd. Ze waren erg teleurgesteld in me en vonden het vervelend dat hulp voor mij ze geld kostte. Op de middelbare school leek het eerst een stuk beter te gaan omdat, hoe eenzaam ik ook was, ik in ieder geval niet meer gepest werd. Door mijn schoolprestaties en mijn gedrag waren ze trotser op me dan ooit en ik heb dat in stand gehouden. Zelfs toen het slechter ging en alles in elkaar stortte tijdens mijn derde jaar ben ik blijven doen of alles goed ging. Ik doe al jaren net alsof ik vrienden heb. Op deze manier zijn ze trots op me.
Op de momenten dat ik (onder dwang) fouten aan mijn ouders moest toegeven kon ik merken dat ik ze heel erg teleurstelde en ze me op die vakken veel meer in de gaten gingen houden en zich meer met me gingen bemoeien. Ik vond dat verschrikkelijk. Als ik nu moet gaan toegeven dat ik al die jaren net alsof heb gedaan dan gaat er waarschijnlijk hetzelfde gebeuren maar een factor 100000 erger. Ik wil ze gewoon trots houden en laten zien dat ik sterk ben
Het net doen alsof is gewoon verschrikkelijk vermoeiend. Net doen alsof ik een paar vrienden heb en of alles altijd goed gaat is onbeschrijfelijk zwaar. Maar uiteindelijk is die leugen mooi voor ze. De benzin die zij zien is fantastisch en iemand om trots op te zijn. En daar doe ik alles voor.
Ik leef inderdaad voor anderen en net voor mezelf. Al jaren niet meer. Ik ben al jaren bezig om mijn ouders, maar ook alle andere belangrijke mensen (leraren, werkgevers, andere mensen tegen wie ik heel erg opkijk) tevreden en trots te maken en te houden. Ik wil gewoon gewaardeerd worden.
Ik heb, vooral de laatste 2 jaar, heel erg het gevoel dat ik niet meer leef en de controle kwijt ben. Ik ben zo druk bezig andere mensen tevreden en blij te houden dat ik mezelf gewoon kwijtgeraakt ben. Voorbeeld: Ik heb mijn opleiding gekozen gebaseerd op wat iedereen vanzelfsprekend vond dat ik zou doen en ik heb er eigenlijk helemaal geen plezier meer in. Eigenlijk is bijna elke keuze die ik maak een keuze die voortkomt uit wat andere mensen me adviseren of wat andere mensen willen dat ik doe. Alleen de hele kleine beslissingen (koffie kopen, bepalen wat ik lees, bepalen wat ik kijk etc) zijn dingen waar ik echt het gevoel van controle over heb.
5 jaar geleden viel alles uit elkaar en sindsdien heb ik het gevoel dat ik de controle kwijt ben. Als mijn plaats zou worden ingenomen door een emotieloze en willoze robot die verder kan wat ik kan dan zou niemand dat door hebben. Als die robot gewoon zou doen wat anderen willen dat hij doet en net doet of hij zich prima voelt dan zou alles hetzelfde zijn. Hoe meer ik erover nadenk nu ik dit schrijf begin ik het gevoel te krijgen dat ik weleens een willoze robot zou kunnen zijn die niet doorheeft dat hij dat is. Helaas ontbreekt de emotieloosheid. Het leven zou fijn zijn zonder emoties denk ik, gewoon pragmatisch alles doen wat ik moet doen zonder pijn en dan zachtjes doodgaan als mijn tijd erop zit.
Ik ben voortdurend bezig met anderen. Wat ze denken, wat ze willen. Ik maak het ze gemakkelijk, doe wat ze willen. Op mijn studie en mijn werk zorg ik ervoor dat ik alles 100% goed doe. Als ik met anderen samenwerk aan een project dan zorg ik ervoor dat ik niet alleen mijn werk doe, maar ook het werk van de mensen met wie ik samenwerk. Ik bereid dat voor en houd het achter de hand voor het geval die mensen hun afspraken niet nakomen of slecht werk leveren. Nu ik dit zo opschrijf besef ik hoe belachelijk dat eigenlijk is. Ik wil altijd alles 100% goed doen omdat ik dan even een paar minuten het gevoel kan hebben dat iemand me even waardeert. Dat iemand even tevreden is over wat ik doe. Dan is dat weer weg en werk ik me weer verrot tot de volgende 'high'. Het grappige is nog wel dat ik 90% van de tijd alles zit uit te stellen door de stress en dan even op het laatste moment het werk van meerdere mensen ga zitten doen in de kortst mogelijke tijd. Nu mijn studie toch wel zwaar begint te worden wordt het erg moeilijk om het werk van meerdere personen tegelijk te doen. Dat gaat gewoonweg niet echt meer. Sowieso begint de stress en de emotionele pijn invloed te hebben op mijn lichaam. In alles wat ik doe, zeker in combinatie met anderen, zorg ik ervoor dat ik altijd de zwakke schakels kan vervangen en alles 100% onder controle kan houden. Maar eigenlijk kan ik dat niet volhouden. Op mijn werk moet ik steeds meer beslissingen uit handen geven en ik houd het niet vol om alles te doen zoals anderen dat willen. Door alle stress en emoties begin ik heel erg uitgeput te raken. Ik slaap slecht en begin steeds meer lichamelijke klachten te krijgen. RSI-achtige klachten, pijnlijke ledematen, vermoeide ledematen, pijn, hoofdpijn etc. Ik ben bang dat dat uiteindelijk de zwakste schakel gaat zijn. Geestelijk is net doen alsof al heel erg zwaar, maar eigenlijk is dat, ondanks de pijn, toch wel vol te houden. Het moet wel, want het is het enige dat ik kan doen, de enige optie die ik heb. Ik weet vrijwel zeker dat ik zal blijven doen alsof alles prima is tot mijn lichaam erbij neervalt.
Daar ben ik heel erg bang voor. Deels omdat ik weet dat dat ze heel veel pijn zal doen omdat ze zullen denken tekort geschoten te zijn. Aan de andere kant weet ik ook dat als dat beeld in duigen valt ze me anders zullen gaan behandelen. Ik denk ook dat ze minder trots op me zullen zijn. De laatste twee dingen vind ik misschien nog wel erger dan de eerste. Eigenlijk zijn de laatste twee puur zelfbescherming en egoïsme en is het feit dat ik ze pijn bespaar door niets te zeggen een positief gevolg.quote:Op zondag 17 oktober 2010 14:23 schreef Jumping-Skippy het volgende:
Dus het beeld wat jou ouders van jou hebben als 'de ideale zoon' valt dan in duigen en daar ben jij bang voor.
Waarom zouden ze teleurgesteld zijn als jij problemen blijkt te hebben? Hoe weet je dat zo zeker?
Als je dit zo doorzet leef je dus eigenlijk voor hen (je probeert krampachtig een imago in stand te houden) in plaats van voor jezelf.
Waarom weet ik dat zo zeker? Ik weet dat zo zeker door dingen die zijn gebeurd in mijn basisschooltijd. Ze waren erg teleurgesteld in me en vonden het vervelend dat hulp voor mij ze geld kostte. Op de middelbare school leek het eerst een stuk beter te gaan omdat, hoe eenzaam ik ook was, ik in ieder geval niet meer gepest werd. Door mijn schoolprestaties en mijn gedrag waren ze trotser op me dan ooit en ik heb dat in stand gehouden. Zelfs toen het slechter ging en alles in elkaar stortte tijdens mijn derde jaar ben ik blijven doen of alles goed ging. Ik doe al jaren net alsof ik vrienden heb. Op deze manier zijn ze trots op me.
Op de momenten dat ik (onder dwang) fouten aan mijn ouders moest toegeven kon ik merken dat ik ze heel erg teleurstelde en ze me op die vakken veel meer in de gaten gingen houden en zich meer met me gingen bemoeien. Ik vond dat verschrikkelijk. Als ik nu moet gaan toegeven dat ik al die jaren net alsof heb gedaan dan gaat er waarschijnlijk hetzelfde gebeuren maar een factor 100000 erger. Ik wil ze gewoon trots houden en laten zien dat ik sterk ben
Het net doen alsof is gewoon verschrikkelijk vermoeiend. Net doen alsof ik een paar vrienden heb en of alles altijd goed gaat is onbeschrijfelijk zwaar. Maar uiteindelijk is die leugen mooi voor ze. De benzin die zij zien is fantastisch en iemand om trots op te zijn. En daar doe ik alles voor.
Ik leef inderdaad voor anderen en net voor mezelf. Al jaren niet meer. Ik ben al jaren bezig om mijn ouders, maar ook alle andere belangrijke mensen (leraren, werkgevers, andere mensen tegen wie ik heel erg opkijk) tevreden en trots te maken en te houden. Ik wil gewoon gewaardeerd worden.
Ik heb, vooral de laatste 2 jaar, heel erg het gevoel dat ik niet meer leef en de controle kwijt ben. Ik ben zo druk bezig andere mensen tevreden en blij te houden dat ik mezelf gewoon kwijtgeraakt ben. Voorbeeld: Ik heb mijn opleiding gekozen gebaseerd op wat iedereen vanzelfsprekend vond dat ik zou doen en ik heb er eigenlijk helemaal geen plezier meer in. Eigenlijk is bijna elke keuze die ik maak een keuze die voortkomt uit wat andere mensen me adviseren of wat andere mensen willen dat ik doe. Alleen de hele kleine beslissingen (koffie kopen, bepalen wat ik lees, bepalen wat ik kijk etc) zijn dingen waar ik echt het gevoel van controle over heb.
5 jaar geleden viel alles uit elkaar en sindsdien heb ik het gevoel dat ik de controle kwijt ben. Als mijn plaats zou worden ingenomen door een emotieloze en willoze robot die verder kan wat ik kan dan zou niemand dat door hebben. Als die robot gewoon zou doen wat anderen willen dat hij doet en net doet of hij zich prima voelt dan zou alles hetzelfde zijn. Hoe meer ik erover nadenk nu ik dit schrijf begin ik het gevoel te krijgen dat ik weleens een willoze robot zou kunnen zijn die niet doorheeft dat hij dat is. Helaas ontbreekt de emotieloosheid. Het leven zou fijn zijn zonder emoties denk ik, gewoon pragmatisch alles doen wat ik moet doen zonder pijn en dan zachtjes doodgaan als mijn tijd erop zit.
Ik ben voortdurend bezig met anderen. Wat ze denken, wat ze willen. Ik maak het ze gemakkelijk, doe wat ze willen. Op mijn studie en mijn werk zorg ik ervoor dat ik alles 100% goed doe. Als ik met anderen samenwerk aan een project dan zorg ik ervoor dat ik niet alleen mijn werk doe, maar ook het werk van de mensen met wie ik samenwerk. Ik bereid dat voor en houd het achter de hand voor het geval die mensen hun afspraken niet nakomen of slecht werk leveren. Nu ik dit zo opschrijf besef ik hoe belachelijk dat eigenlijk is. Ik wil altijd alles 100% goed doen omdat ik dan even een paar minuten het gevoel kan hebben dat iemand me even waardeert. Dat iemand even tevreden is over wat ik doe. Dan is dat weer weg en werk ik me weer verrot tot de volgende 'high'. Het grappige is nog wel dat ik 90% van de tijd alles zit uit te stellen door de stress en dan even op het laatste moment het werk van meerdere mensen ga zitten doen in de kortst mogelijke tijd. Nu mijn studie toch wel zwaar begint te worden wordt het erg moeilijk om het werk van meerdere personen tegelijk te doen. Dat gaat gewoonweg niet echt meer. Sowieso begint de stress en de emotionele pijn invloed te hebben op mijn lichaam. In alles wat ik doe, zeker in combinatie met anderen, zorg ik ervoor dat ik altijd de zwakke schakels kan vervangen en alles 100% onder controle kan houden. Maar eigenlijk kan ik dat niet volhouden. Op mijn werk moet ik steeds meer beslissingen uit handen geven en ik houd het niet vol om alles te doen zoals anderen dat willen. Door alle stress en emoties begin ik heel erg uitgeput te raken. Ik slaap slecht en begin steeds meer lichamelijke klachten te krijgen. RSI-achtige klachten, pijnlijke ledematen, vermoeide ledematen, pijn, hoofdpijn etc. Ik ben bang dat dat uiteindelijk de zwakste schakel gaat zijn. Geestelijk is net doen alsof al heel erg zwaar, maar eigenlijk is dat, ondanks de pijn, toch wel vol te houden. Het moet wel, want het is het enige dat ik kan doen, de enige optie die ik heb. Ik weet vrijwel zeker dat ik zal blijven doen alsof alles prima is tot mijn lichaam erbij neervalt.
Ik vind opmerkelijk dat je ouders blijkbaar meteen zouden denken tekortgeschoten te zijn omdat jij problemen hebt. Sommige problemen die je kind heeft kun je als ouders zijnde niets aan doen.quote:Op zondag 17 oktober 2010 15:07 schreef benzin het volgende:
Ik wil hier best over praten, maar wat je wel moet beseffen is dat dit in meerdere topics al aan de orde is gekomen en tot nu toe niemand de angst heeft kunnen wegnemen om hulp te zoeken en ik verwacht dus niet echt dat iemand dat nog kan. Je bedoelt het heel goed en ben blij met de goede intenties, maar ik ben bang dat je je tijd aan het verdoen bent.
[..]
Daar ben ik heel erg bang voor. Deels omdat ik weet dat dat ze heel veel pijn zal doen omdat ze zullen denken tekort geschoten te zijn. Aan de andere kant weet ik ook dat als dat beeld in duigen valt ze me anders zullen gaan behandelen. Ik denk ook dat ze minder trots op me zullen zijn. De laatste twee dingen vind ik misschien nog wel erger dan de eerste. Eigenlijk zijn de laatste twee puur zelfbescherming en egoïsme en is het feit dat ik ze pijn bespaar door niets te zeggen een positief gevolg.
Waarom weet ik dat zo zeker? Ik weet dat zo zeker door dingen die zijn gebeurd in mijn basisschooltijd. Ze waren erg teleurgesteld in me en vonden het vervelend dat hulp voor mij ze geld kostte. Op de middelbare school leek het eerst een stuk beter te gaan omdat, hoe eenzaam ik ook was, ik in ieder geval niet meer gepest werd. Door mijn schoolprestaties en mijn gedrag waren ze trotser op me dan ooit en ik heb dat in stand gehouden. Zelfs toen het slechter ging en alles in elkaar stortte tijdens mijn derde jaar ben ik blijven doen of alles goed ging. Ik doe al jaren net alsof ik vrienden heb. Op deze manier zijn ze trots op me.
Op de momenten dat ik (onder dwang) fouten aan mijn ouders moest toegeven kon ik merken dat ik ze heel erg teleurstelde en ze me op die vakken veel meer in de gaten gingen houden en zich meer met me gingen bemoeien. Ik vond dat verschrikkelijk. Als ik nu moet gaan toegeven dat ik al die jaren net alsof heb gedaan dan gaat er waarschijnlijk hetzelfde gebeuren maar een factor 100000 erger. Ik wil ze gewoon trots houden en laten zien dat ik sterk ben
Het net doen alsof is gewoon verschrikkelijk vermoeiend. Net doen alsof ik een paar vrienden heb en of alles altijd goed gaat is onbeschrijfelijk zwaar. Maar uiteindelijk is die leugen mooi voor ze. De benzin die zij zien is fantastisch en iemand om trots op te zijn. En daar doe ik alles voor.
Ik leef inderdaad voor anderen en net voor mezelf. Al jaren niet meer. Ik ben al jaren bezig om mijn ouders, maar ook alle andere belangrijke mensen (leraren, werkgevers, andere mensen tegen wie ik heel erg opkijk) tevreden en trots te maken en te houden. Ik wil gewoon gewaardeerd worden.
Ik heb, vooral de laatste 2 jaar, heel erg het gevoel dat ik niet meer leef en de controle kwijt ben. Ik ben zo druk bezig andere mensen tevreden en blij te houden dat ik mezelf gewoon kwijtgeraakt ben. Voorbeeld: Ik heb mijn opleiding gekozen gebaseerd op wat iedereen vanzelfsprekend vond dat ik zou doen en ik heb er eigenlijk helemaal geen plezier meer in. Eigenlijk is bijna elke keuze die ik maak een keuze die voortkomt uit wat andere mensen me adviseren of wat andere mensen willen dat ik doe. Alleen de hele kleine beslissingen (koffie kopen, bepalen wat ik lees, bepalen wat ik kijk etc) zijn dingen waar ik echt het gevoel van controle over heb.
5 jaar geleden viel alles uit elkaar en sindsdien heb ik het gevoel dat ik de controle kwijt ben. Als mijn plaats zou worden ingenomen door een emotieloze en willoze robot die verder kan wat ik kan dan zou niemand dat door hebben. Als die robot gewoon zou doen wat anderen willen dat hij doet en net doet of hij zich prima voelt dan zou alles hetzelfde zijn. Hoe meer ik erover nadenk nu ik dit schrijf begin ik het gevoel te krijgen dat ik weleens een willoze robot zou kunnen zijn die niet doorheeft dat hij dat is. Helaas ontbreekt de emotieloosheid. Het leven zou fijn zijn zonder emoties denk ik, gewoon pragmatisch alles doen wat ik moet doen zonder pijn en dan zachtjes doodgaan als mijn tijd erop zit.
Ik ben voortdurend bezig met anderen. Wat ze denken, wat ze willen. Ik maak het ze gemakkelijk, doe wat ze willen. Op mijn studie en mijn werk zorg ik ervoor dat ik alles 100% goed doe. Als ik met anderen samenwerk aan een project dan zorg ik ervoor dat ik niet alleen mijn werk doe, maar ook het werk van de mensen met wie ik samenwerk. Ik bereid dat voor en houd het achter de hand voor het geval die mensen hun afspraken niet nakomen of slecht werk leveren. Nu ik dit zo opschrijf besef ik hoe belachelijk dat eigenlijk is. Ik wil altijd alles 100% goed doen omdat ik dan even een paar minuten het gevoel kan hebben dat iemand me even waardeert. Dat iemand even tevreden is over wat ik doe. Dan is dat weer weg en werk ik me weer verrot tot de volgende 'high'. Het grappige is nog wel dat ik 90% van de tijd alles zit uit te stellen door de stress en dan even op het laatste moment het werk van meerdere mensen ga zitten doen in de kortst mogelijke tijd. Nu mijn studie toch wel zwaar begint te worden wordt het erg moeilijk om het werk van meerdere personen tegelijk te doen. Dat gaat gewoonweg niet echt meer. Sowieso begint de stress en de emotionele pijn invloed te hebben op mijn lichaam. In alles wat ik doe, zeker in combinatie met anderen, zorg ik ervoor dat ik altijd de zwakke schakels kan vervangen en alles 100% onder controle kan houden. Maar eigenlijk kan ik dat niet volhouden. Op mijn werk moet ik steeds meer beslissingen uit handen geven en ik houd het niet vol om alles te doen zoals anderen dat willen. Door alle stress en emoties begin ik heel erg uitgeput te raken. Ik slaap slecht en begin steeds meer lichamelijke klachten te krijgen. RSI-achtige klachten, pijnlijke ledematen, vermoeide ledematen, pijn, hoofdpijn etc. Ik ben bang dat dat uiteindelijk de zwakste schakel gaat zijn. Geestelijk is net doen alsof al heel erg zwaar, maar eigenlijk is dat, ondanks de pijn, toch wel vol te houden. Het moet wel, want het is het enige dat ik kan doen, de enige optie die ik heb. Ik weet vrijwel zeker dat ik zal blijven doen alsof alles prima is tot mijn lichaam erbij neervalt.
Verder weet ik inderdaad niet wat ik er nog meer over kan zeggen
Je maakt constant denkfouten benzin. Je ouders willen dat jij gelukkig bent, lijkt me. Dat ben je nu niet en het lukt je niet wat aan je situatie te doen. Wat je nu doet, al een lange tijd, dus veel op Fok posten en blijven piekeren en zo schiet je niks mee op.
Je zegt dat je het op een andere manier weer ''goed'' wil krijgen, maar dat lukt je juist niet omdat je zo vast zit. Hulp kan je daar juist mee helpen. Wij op fok kunnen je inzichten geven, maar wij zijn hier geen psychologen, en kunnen jou niet echt helpen.
Die illusie moet je ook uit je hoofd zetten. Maar goed, het lijkt mij dat je ouders liever hebben dat gelukkig bent, en dus eerlijk bent. Want denk je werkelijk dat ze dit liever hebben, dat ze denken dat jij gelukkig bent maar je over 5 jaar van de brug springt? Dat heb je zelf hier gezegd namelijk dat als je situatie dan nog zo is, je liever dood bent. Dan doe je je ouders pas wat aan!
Dan zullen ze zich altijd afvragen waarom en wat hebben we fout gedaan, waarom hebben we niks gemerkt, is het onze schuld... allemaal vragen die ze het hun leven lang achterna zullen zitten. Plus daarbij nog het gemis van dat jij er niet meer bent. Jij denkt ook dat het een zwakte is dat jij je zo voelt, je in die situatie zit en er niet uit komt, maar dat is niet zo.
Psychische problemen zijn gewoon heel kut. Maar het is ook zo dat er tegenwoordig nog een hele taboe rust op het tonen van je emoties, je gevoelens, je zwak opstellen, waardoor iedereen ook alles opkropt met alle nare gevolgen van dien, soms zelfs zelfmoord.
[ Bericht 14% gewijzigd door Stefanovich op 17-10-2010 16:50:30 ]
Je zegt dat je het op een andere manier weer ''goed'' wil krijgen, maar dat lukt je juist niet omdat je zo vast zit. Hulp kan je daar juist mee helpen. Wij op fok kunnen je inzichten geven, maar wij zijn hier geen psychologen, en kunnen jou niet echt helpen.
Die illusie moet je ook uit je hoofd zetten. Maar goed, het lijkt mij dat je ouders liever hebben dat gelukkig bent, en dus eerlijk bent. Want denk je werkelijk dat ze dit liever hebben, dat ze denken dat jij gelukkig bent maar je over 5 jaar van de brug springt? Dat heb je zelf hier gezegd namelijk dat als je situatie dan nog zo is, je liever dood bent. Dan doe je je ouders pas wat aan!
Dan zullen ze zich altijd afvragen waarom en wat hebben we fout gedaan, waarom hebben we niks gemerkt, is het onze schuld... allemaal vragen die ze het hun leven lang achterna zullen zitten. Plus daarbij nog het gemis van dat jij er niet meer bent. Jij denkt ook dat het een zwakte is dat jij je zo voelt, je in die situatie zit en er niet uit komt, maar dat is niet zo.
Psychische problemen zijn gewoon heel kut. Maar het is ook zo dat er tegenwoordig nog een hele taboe rust op het tonen van je emoties, je gevoelens, je zwak opstellen, waardoor iedereen ook alles opkropt met alle nare gevolgen van dien, soms zelfs zelfmoord.
[ Bericht 14% gewijzigd door Stefanovich op 17-10-2010 16:50:30 ]
Ik heb het idee dat Benzin wel erg graag de 'gewenste situatie #' wilt behalen en deze van ons in een stappenplan verwacht. Het probleem is echter niet de stappenplan of wat dan ook maar het probleem ligt bij benzin zelf en het onnodige piekeren (mijn post hierboven is dan niet zo simpel voor TS dan op het eerste gezicht alleen maar lijkt..)
Denk eens na benzin, hoeveel heb je nu bereikt met alleen maar piekeren over de situatie?
Een beter leven begint bij .... , en doe er wat mee!
Denk eens na benzin, hoeveel heb je nu bereikt met alleen maar piekeren over de situatie?
Een beter leven begint bij .... , en doe er wat mee!
Mactastisch!
Dat klopt wel een beetje. Ik post hier over deze problemen om twee reden:quote:Op zondag 17 oktober 2010 17:03 schreef J4ckp0T het volgende:
Ik heb het idee dat Benzin wel erg graag de 'gewenste situatie #' wilt behalen en deze van ons in een stappenplan verwacht. Het probleem is echter niet de stappenplan of wat dan ook maar het probleem ligt bij benzin zelf en het onnodige piekeren.
• Ik hoef het zo niet op te kroppen en kan het hier iig kwijt
• Ik hoop inderdaad een beetje dat iemand me een soort stappenplan kan geven dat vrij eenvoudig en stap-voor-stap is en mij gelukkig gaat maken.
Vinden jullie echt dat ik onnodig pieker?
Niets eigenlijk. Aan de andere kant weet ik ook gewoon niet echt wat ik moet en kan doen als ik verder geen hulp wil zoeken ivm mijn ouders. Dat is gewoon verschrikkelijk moeilijk.quote:Op zondag 17 oktober 2010 17:03 schreef J4ckp0T het volgende:
Denk eens na benzin, hoeveel heb je nu bereikt met alleen maar piekeren over de situatie?.
Het voordeel aan over 5 jaar van de brug afspringen ten opzichte van nu mijn ouders vertellen hoe ik me voel is dat ik als ik van de brug spring niet zelf met de situatie hoef om te gaan. Als ik het mijn ouders nu vertel en het pakt zou uit als ik denk dat het zal gaan dan moet ik zelf met die situatie leven die dan ontstaat. En hoewel het zeer egoïstisch klinkt, als ik er niet meer zou zijn dan zouden voor mij alle problemen zijn opgelost en merk ik zelf niet meer wat ik heb gedaan.quote:Op zondag 17 oktober 2010 16:38 schreef Stefanovich het volgende:
Maar goed, het lijkt mij dat je ouders liever hebben dat gelukkig bent, en dus eerlijk bent. Want denk je werkelijk dat ze dit liever hebben, dat ze denken dat jij gelukkig bent maar je over 5 jaar van de brug springt? Dat heb je zelf hier gezegd namelijk dat als je situatie dan nog zo is, je liever dood bent. Dan doe je je ouders pas wat aan!
Dan zullen ze zich altijd afvragen waarom en wat hebben we fout gedaan, waarom hebben we niks gemerkt, is het onze schuld... allemaal vragen die ze het hun leven lang achterna zullen zitten. Plus daarbij nog het gemis van dat jij er niet meer bent.
Weet ook niet of ze me echt zouden missen, zoals ik eerder al zei, een willoze robot zou mijn plaats nog kunnen innemen
Mijn ouders en de rest van de wereld zouden beter af zijn als ik er niet meer was. Het voelt wel heel erg als een zwakte en compleet ongewenst. Ik weet dat er andere mensen zijn die ook met allerlei dingen zitten, dingen die in sommige gevallen nog veel erger zijn dan waar ik mee zit. Maar doordat die mensen zou onzichtbaar zijn krijg je tegelijk heel erg het gevoel dat je helemaal alleen en de enige bent. En dat vind ik echt heel erg. Zit echt behoorlijk in de knoop. En mijn ouders zijn behoorlijk anti-geestelijke hulpverlening zegmaar, juist daarom zit ik er ook mee om het mijn ouders te vertellen snap je?quote:Op zondag 17 oktober 2010 16:38 schreef Stefanovich het volgende:
Jij denkt ook dat het een zwakte is dat jij je zo voelt, je in die situatie zit en er niet uit komt, maar dat is niet zo.
Dan moet je ook mans genoeg zijn om te zeggen dat het niks wordt.quote:Op dinsdag 29 juni 2010 14:21 schreef -Strawberry- het volgende:
[..]
Dat hangt een beetje van het meisje af. En als hij het gewoon uitlegd moet het toch wel goed komen.
Ik bedoel, je gaat niet bij een meisje blijven waarmee knuffelen, zoenen en seks niet leuk is. Iemand zo aan het lijntje houden is alleen maar erger. Ook voor haar.
Oh - you want me to watch my mouth, how? Take my fuckin eyeballs out, and turn em around?
Hoezo dat? Vinden ze het onzin?quote:Op zondag 17 oktober 2010 21:20 schreef benzin het volgende:
En mijn ouders zijn behoorlijk anti-geestelijke hulpverlening zegmaar
Er zijn ook mogelijkheden voor hulpverlening buiten je ouders om. En ook al zijn ze anti? So what, daarom kan je nog wel met hen over je problemen praten. En tuurlijk vinden je ouders het erg als je jezelf van het leven berooft. Je bent HUN kind! Je bent hun vlees en bloed, zij richten zowat hun hele leven in op het ''grootbrengen'' van jou. Besef je hoe irrationeel je kan denken? En dat kan echt tegen je werken, en dat doet het ook. Cognitieve therapie kan jou helpen. Maar goed, het leven is niet in een stappen-plan te vatten en dat als je dan zo leeft alles goed komt. Het gaat allemaal om wat er in JOUW hoofd omgaat... je hebt zelf niet eens helemaal het besef wat je nu denkt, of waar je de ''fout'' in gaat. Daarom is het ook zo moeilijk om het ZELF op te lossen. Het is jouw leven Benzin... maak er wat van...
[ Bericht 1% gewijzigd door Stefanovich op 17-10-2010 21:47:19 ]
[ Bericht 1% gewijzigd door Stefanovich op 17-10-2010 21:47:19 ]
Ja, want in dit topic worden tevergeefs dezelfde argumenten weer opnieuw opgehaald. Ik zou zeggen, leid jezelf eens af met iets anders en ga eens wat ondernemen!quote:Op zondag 17 oktober 2010 21:20 schreef benzin het volgende:Vinden jullie echt dat ik onnodig pieker?
Dat stappenplan gaat toch niet werken want als je die al zou krijgen die toepasselijk is word je van zoiets compleet afhankelijk, en dan kom je hier weer terug met de kleinste onzekerheid.
Dus wil je 1) onafhankelijk worden (en ondernemend door het leven gaan) of 2) afhankelijk zijn van de mening en advies van een ander?
De eerste stappen voor 1) zet je hier..
Mactastisch!
Een ander kan niet voor jou het stappenplan van jouw leven bedenken, dat kan je alleen zelf.
Aangezien je zelf al aangeeft dat je problemen niet zozeer op het rationele vlak liggen, moet je je manier van denken aan zien te passen. Dit lijkt me erg moeilijk zonder professionele begeleiding, maar ik hoop voor je dat het je lukt. Tips heb ik niet zoveel, behalve dat misschien 'zelfhelp' boeken je kunnen helpen bij een denkpatroon doorbreken.
Aangezien je zelf al aangeeft dat je problemen niet zozeer op het rationele vlak liggen, moet je je manier van denken aan zien te passen. Dit lijkt me erg moeilijk zonder professionele begeleiding, maar ik hoop voor je dat het je lukt. Tips heb ik niet zoveel, behalve dat misschien 'zelfhelp' boeken je kunnen helpen bij een denkpatroon doorbreken.
And the druids turn to stone...
En zo'n stappenplan zou dan ook bestaan uit het ondernemen van bepaalde dingen, zoals bijvoorbeeld het gebruik maken van hulpverlening, stoppen met piekeren, hobby zoeken, dingen ondernemen... dan nog moet je het dus allemaal zelf doen... wij kunnen niet zoveel voor jou betekenen. En daarnaast is het ook gewoon een mentaal issue, het zit in je denken, tussen de oren word dat ook wel vaak genoemd. Pff ik zit de hele dag een beetje in jouw topic te postenquote:Op zondag 17 oktober 2010 21:57 schreef Panthera1984 het volgende:
Een ander kan niet voor jou het stappenplan van jouw leven bedenken, dat kan je alleen zelf.
Aangezien je zelf al aangeeft dat je problemen niet zozeer op het rationele vlak liggen, moet je je manier van denken aan zien te passen. Dit lijkt me erg moeilijk zonder professionele begeleiding, maar ik hoop voor je dat het je lukt. Tips heb ik niet zoveel, behalve dat misschien 'zelfhelp' boeken je kunnen helpen bij een denkpatroon doorbreken.
Verveling... snel de pc uit
Onzin, zwak, onnodig, geldverspilling etc. Ze zijn er echt heel erg negatief over.quote:
Weet niet, misschien heel even, maar uiteindelijk zullen ze me niet echt missen. Zoveel voeg ik niet toequote:Op zondag 17 oktober 2010 21:41 schreef Stefanovich het volgende:
En tuurlijk vinden je ouders het erg als je jezelf van het leven berooft. Je bent HUN kind! Je bent hun vlees en bloed, zij richten zowat hun hele leven in op het ''grootbrengen'' van jou. Besef je hoe irrationeel je kan denken? En dat kan echt tegen je werken, en dat doet het ook. Cognitieve therapie kan jou helpen.
Als die cognitieve therapie echt helpt dan nja. Zou ik dat niet zelf kunnen proberen?
Ik weet inderdaad niet wat ik nu denk en waar ik de fout inga. Maar echt, zelfs al zou ik graag hulp willen zoeken (en ik heb er zelf ook al moeite mee) dan maakt de hele situatie met mijn ouders het echt onmogelijk.quote:Op zondag 17 oktober 2010 21:41 schreef Stefanovich het volgende:
Het gaat allemaal om wat er in JOUW hoofd omgaat... je hebt zelf niet eens helemaal het besef wat je nu denkt, of waar je de ''fout'' in gaat. Daarom is het ook zo moeilijk om het ZELF op te lossen. Het is jouw leven Benzin... maak er wat van...
Het voelt niet echt als mijn leven
Ik zou willen dat ik er wat van kon maken, maar voel me daar op het moment gewoon niet sterk genoeg meer voor. Ben de hoop kwijt
Edit: Ging wat fout, oeh ik kon het gelukkig nog terug vinden
Oke, ik ben toch nog op de pc Maar hierna ga ik ook echt slapen!
Ik snap het wel dat je de hoop kwijt bent, dat heb ik ook wel eens. Dan ben je zo radeloos, je weet niet meer wat je moet doen...het gaat al een hele tijd niet lekker...en daar pieker je dan weer over...
Dan kan je het ook het beste het allemaal ff loslaten en wat anders gaan doen (tv, gamen, muziek luisteren, lezen, slapen, wat je wilt... puur afleiding)
Maar besef je, dat als je afleiding hebt, dan voel je je beter toch? Dan ben je met je aandacht totaal niet bij je gedachten maar bij het NU... dat voelt toch veel beter? Zo kan je zelf bepalen waar jij je aandacht op richt... op negatieve dingen, positieve dingen, op het nu, op je verleden.... en dat bepaald hoe jij je voelt!
Logisch dat het niet als jouw leven voelt, voor jou gevoel heb je helemaal geen controle over je leven omdat het niet gaat zoals je wilt en het je ook niet lukt het te veranderen. Maar het is nog wel jouw leven, en je hebt wel totaal de controle, al denk je van niet.
Cognitieve therapie kan zeker helpen, ik weet er het fijne ook allemaal niet van, maar er zijn al heel veel mensen door geholpen en het is een wetenschappelijk erkende methode. Maar tuurlijk kan je zelf proberen er iets aan te doen, dat heb je al die jaren vast al gedaan, maar blijkbaar niet het juiste. Misschien zijn er nog dingen die je niet geprobeerd hebt..
Verdiep je in mindfullness, kijk maar eens op wikipedia wat dat is, is volgens mij ook zelfs wetenschappelijk aangetoond dat het een positief effect op je kan hebben. Koop een zelfhulpboek, er zijn er al zat genoemd in je topics volgens mij. Ik heb zelf je brein als medicijn, de 7 spirituele wetten voor succes(die is wat zweveriger, in het begin vond ik het maar vaag gelul maar het werkt volgens mij echt wel zo) en uit je hoofd, in het leven is volgens mij wel een goed boek.
Maar er zijn er een hele hoop dus moet je maar ff kijken. Via Bol.com bijvoorbeeld.
Maar goed, dan nog is het allemaal aan jou, probeer het, wat heb je te verliezen.
Maar het krachtigste hulpmiddel lijkt me nog altijd psychische hulp, want dan kan je met iemand praten, die jou advies kan geven, kan helpen en er veel verstand van heeft. Maar dat kan je dus altijd doen.
[ Bericht 14% gewijzigd door Stefanovich op 17-10-2010 23:08:59 ]
Oke, ik ben toch nog op de pc
Maar hierna ga ik ook echt slapen! Ik snap het wel dat je de hoop kwijt bent, dat heb ik ook wel eens. Dan ben je zo radeloos, je weet niet meer wat je moet doen...het gaat al een hele tijd niet lekker...en daar pieker je dan weer over...
Dan kan je het ook het beste het allemaal ff loslaten en wat anders gaan doen (tv, gamen, muziek luisteren, lezen, slapen, wat je wilt... puur afleiding)
Maar besef je, dat als je afleiding hebt, dan voel je je beter toch? Dan ben je met je aandacht totaal niet bij je gedachten maar bij het NU... dat voelt toch veel beter? Zo kan je zelf bepalen waar jij je aandacht op richt... op negatieve dingen, positieve dingen, op het nu, op je verleden.... en dat bepaald hoe jij je voelt!
Logisch dat het niet als jouw leven voelt, voor jou gevoel heb je helemaal geen controle over je leven omdat het niet gaat zoals je wilt en het je ook niet lukt het te veranderen. Maar het is nog wel jouw leven, en je hebt wel totaal de controle, al denk je van niet.
Cognitieve therapie kan zeker helpen, ik weet er het fijne ook allemaal niet van, maar er zijn al heel veel mensen door geholpen en het is een wetenschappelijk erkende methode. Maar tuurlijk kan je zelf proberen er iets aan te doen, dat heb je al die jaren vast al gedaan, maar blijkbaar niet het juiste. Misschien zijn er nog dingen die je niet geprobeerd hebt..
Verdiep je in mindfullness, kijk maar eens op wikipedia wat dat is, is volgens mij ook zelfs wetenschappelijk aangetoond dat het een positief effect op je kan hebben. Koop een zelfhulpboek, er zijn er al zat genoemd in je topics volgens mij. Ik heb zelf je brein als medicijn, de 7 spirituele wetten voor succes(die is wat zweveriger, in het begin vond ik het maar vaag gelul maar het werkt volgens mij echt wel zo) en uit je hoofd, in het leven is volgens mij wel een goed boek.
Maar er zijn er een hele hoop dus moet je maar ff kijken. Via Bol.com bijvoorbeeld.
Maar goed, dan nog is het allemaal aan jou, probeer het, wat heb je te verliezen.
Maar het krachtigste hulpmiddel lijkt me nog altijd psychische hulp, want dan kan je met iemand praten, die jou advies kan geven, kan helpen en er veel verstand van heeft. Maar dat kan je dus altijd doen.
[ Bericht 14% gewijzigd door Stefanovich op 17-10-2010 23:08:59 ]
Even een hulde tussendoor aan Stefanovitch die maar positieve input blijft geven. 
bewonderenswaardig. Ik ben afgehaakt met reageren omdat het lijkt of je tegen een muur praat 
bewonderenswaardig. Ik ben afgehaakt met reageren omdat het lijkt of je tegen een muur praat
Grote talenten weten wanneer ze moeten stoppen
Het is niet mijn bedoeling om over te komen als een muur, ik vind het oprecht moeilijk allemaalquote:Op maandag 18 oktober 2010 16:24 schreef seasushi het volgende:
Even een hulde tussendoor aan Stefanovitch die maar positieve input blijft geven.
Heb je überhaupt het boek "de kracht van het nu" of een van die andere boeken die genoemd werden ondertussen gelezen?
Wil je er iets aan veranderen of is deze mentaliteit ondertussen zo verweven met je persoonlijkheid dat je stiekem deze status quo in stand wilt houden?
Als je wilt dat iets veranderd moet je stappen ondernemen. Niet blijven denken over situaties, mogelijkheden en redenen waarom het toch niets wordt.
Wil je er iets aan veranderen of is deze mentaliteit ondertussen zo verweven met je persoonlijkheid dat je stiekem deze status quo in stand wilt houden?
Als je wilt dat iets veranderd moet je stappen ondernemen. Niet blijven denken over situaties, mogelijkheden en redenen waarom het toch niets wordt.
Science flies you to the moon. Religion flies you into buildings.
Dankjequote:Op maandag 18 oktober 2010 16:24 schreef seasushi het volgende:
Even een hulde tussendoor aan Stefanovitch die maar positieve input blijft geven.
Ach ja, ik ken het wat benzin ervaart... dus probeer mijn ervaringen/bevindingen met hem te delen en hem miss te helpen. Maar er zijn al vele andere users geweest die dit ook geprobeerd hebben volgens mij Maar benzin, je zegt dat je het heel moeilijk vind, onze adviezen hier helpen je niet echt of wel? Doe je er wel iets mee of lukt je dat niet? Ga je een zelfhulpboek lezen? Ik krijg het idee dat jij denkt dat je hulpeloos bent, dat er niets meer aan te doen is... Maar dat is echt niet zo.
Heb je dat gevoel? Het lijkt me dat dat ontstaan is door het constante gevecht in jezelf door de jaren heen, maar je komt er maar niet uit.
Dat put je ook uit, geestelijk. Dus het is echt van belang in actie te komen. Je zit compleet vast ''geroest'' en het helpt geen ene moer nu nog over je situatie na te denken, omdat je niet meer echt helder denkt.
Het is steeds maar een kant van het verhaal in jouw hoofd, daarom kan psychische hulp jou helpen, een deskundig iemand die met technieken en gewoon uit ervaring kan helpen die negatieve gedachten patronen te doorbreken waardoor je anders tegen dingen aan kan leren kijken. Zelf is dat heel moeilijk!
[ Bericht 0% gewijzigd door Stefanovich op 19-10-2010 01:00:07 ]
Benzin, ze hebben gelijk. Je kunt je niet uit deze situatie denken. Er is actie nodig.
Trust me. Ik ben een kei in analyseren maar weten hoe het ontstaan is helpt niet echt. Want het verleden kan ik niet veranderen. Maar dankzij deze actieve discussie heb ik zojuist mijn Gratitude Journal weer geschreven. Met heel banale dingen dit keer maar het voelt toch goed dat ik het gedaan heb. Ik hoop dat jij deze gewoonte ook vasthoudt want het zal je echt helpen om het leven positiever te gaan benaderen.
Trust me. Ik ben een kei in analyseren maar weten hoe het ontstaan is helpt niet echt. Want het verleden kan ik niet veranderen. Maar dankzij deze actieve discussie heb ik zojuist mijn Gratitude Journal weer geschreven. Met heel banale dingen dit keer maar het voelt toch goed dat ik het gedaan heb. Ik hoop dat jij deze gewoonte ook vasthoudt want het zal je echt helpen om het leven positiever te gaan benaderen.
quote:Dat doe ik gedeeltelijk. Op de dagen waarop het heel slecht ga sla ik meestal over omdat ik me te slecht voel, maar op de dagen dat het beter gaat schrijf ik ze welOp dinsdag 19 oktober 2010 06:28 schreef caroline88 het volgende:
Ik hoop dat jij deze gewoonte ook vasthoudt want het zal je echt helpen om het leven positiever te gaan benaderen.
quote:Nja, het helpt een beetje. Ik probeer er echt op zijn minst over na te denken, en sommige van de kleinere tips waarvan ik wel het gevoel heb dat ik het aan kan probeer ik. Maar het heeft me niet de resultaten opgeleverd waar ik op hoop, maar eerlijk is eerlijk, dat ligt ook wel aan mij. Doordat ik te weinig vertrouwen erin heb dat ik het kan en het lukt vind ik het gewoon moeilijk om dingen te proberen, ik zie heel vaak al heel snel duizend heuvels op mijn weg ergens heen zonder dat ik echt een stap heb gezet.Op dinsdag 19 oktober 2010 00:47 schreef Stefanovich het volgende:
Maar benzin, je zegt dat je het heel moeilijk vind, onze adviezen hier helpen je niet echt of wel? Doe je er wel iets mee of lukt je dat niet? Ga je een zelfhulpboek lezen? Ik krijg het idee dat jij denkt dat je hulpeloos bent, dat er niets meer aan te doen is... Maar dat is echt niet zo.
Heb je dat gevoel? Het lijkt me dat dat ontstaan is door het constante gevecht in jezelf door de jaren heen, maar je komt er maar niet uit.
Ik heb een aantal keer zelfhulpboeken gelezen, maar vaak hou ik het gezien na een paar hoofdstukken of heb ik na het lezen niet het gevoel dat ik ermee op ben geschoten. Enkele boeken die ik heb gelezen zijn "Niet morgen maar nu" van Dyer, de (originele) Engelse versie van "59 seconden" van Richard Wiseman, verschillende boeken over omgaan met stress etc. Ben ook begonnen aan "De kracht van het nu", maar ben al na een paar pagina's afgehaakt omdat ik het veel te zweverig vond en niet echt praktisch. Dat probleem heb ik met veel zelfhulpboeken, het is heel zweverig en eigenlijk niet zomaar praktisch uitvoerbaar.
Voel me inderdaad hulpeloos en denk heel vaak dat er niets meer aan te doen is en het nooit meer goed zal komen met me. En dat komt inderdaad uit het gevecht met mezelf, ben er ook echt moe van. Wat je moet beseffen is dat ik echt wel mijn best doen. Dit topic is begonnen door mijn wens een meisje te vinden. Het ging shit, ik zag in een vriendin de oplossing voor al mijn problemen. Ik heb eindelijk eens al mijn lef, energie en moeite bij elkaar geraapt en ben er maanden pijnlijk mee bezig geweest. Uitputtend, heel uitputtend. En het is niet eens beloond, ik heb er niets mee bereikt en ben alleen maar moeier geworden. En dat heeft mijn energie weer behoorlijk uitgeput voor de komende tijd
quote:En toch kun je ook op de slechte dagen heel goed een lijstje maken.Op woensdag 20 oktober 2010 22:01 schreef benzin het volgende:
Dat doe ik gedeeltelijk. Op de dagen waarop het heel slecht ga sla ik meestal over omdat ik me te slecht voel, maar op de dagen dat het beter gaat schrijf ik ze wel
1. Ik ben dankbaar dat deze rotdag afgelopen is.
2. Ik ben dankbaar dat ik morgen weer een nieuwe kans krijg.
3. Ik ben dankbaar dat ik ademhaal.
4. Ik ben trots dat ik toch mijn lijstje geschreven heb.
Ik zou daar zelf aan toevoegen dat ik dankbaar ben dat God nog steeds dezelfde is maar weet dat niet iedereen zo over God denkt. Maar je ziet dat het helemaal niet zo moeilijk is om toch een lijstje te maken. Daily habits zijn makkelijker vol te houden, ook al lijkt het misschien moeilijker.
Mijn lijstje voor vandaag moet ik nog maken maar ik ben alvast blij dat KPN mij als eerste afspraak had staan en dat ze al begonnen zijn met het werk. Ben zelfs dankbaar voor het achterlijke piepapparaat, ik kom nergens aan want het zal wel ergens goed voor zijn.
quote:Vechten is ook doodvermoeiend. Ik heb een hoop geleerd van Thomas Crum. Zijn vechttechniek is gebaseerd op het gebruiken van de kracht van je tegenstander. Juist niet ertegenin gaan want dan verspil je je eigen energie.Voel me inderdaad hulpeloos en denk heel vaak dat er niets meer aan te doen is en het nooit meer goed zal komen met me. En dat komt inderdaad uit het gevecht met mezelf, ben er ook echt moe van. Wat je moet beseffen is dat ik echt wel mijn best doen. Dit topic is begonnen door mijn wens een meisje te vinden. Het ging shit, ik zag in een vriendin de oplossing voor al mijn problemen. Ik heb eindelijk eens al mijn lef, energie en moeite bij elkaar geraapt en ben er maanden pijnlijk mee bezig geweest. Uitputtend, heel uitputtend. En het is niet eens beloond, ik heb er niets mee bereikt en ben alleen maar moeier geworden. En dat heeft mijn energie weer behoorlijk uitgeput voor de komende tijd
Ik heb je al eerder gezegd dat het een illusie is dat een ander jou gelukkig kan maken. Je moet jezelf gelukkig maken en dat doe je dus door je te richten op positieve zaken. Te beginnen met dankbaar zijn voor wat je al hebt en wat al goed gaat.
quote:Hmm oke, je zit gewoon in de knoop zoals dat heet. En je wringt je in alle bochten om eruit te komen, maar dat lukt je niet, eigenlijk wordt knoop alleen maar strakker bij wijze van. Verder blijven analyseren en nadenken over jezelf en je situatie zal niet veel helpen, waarschijnlijk wordt je er alleen maar meer vermoeider/gefrustreerd van. Kan je nog wel ontspannen? Of ben je de hele dag een wrak?Op woensdag 20 oktober 2010 22:01 schreef benzin het volgende:
[..]
[..]
Nja, het helpt een beetje. Ik probeer er echt op zijn minst over na te denken, en sommige van de kleinere tips waarvan ik wel het gevoel heb dat ik het aan kan probeer ik. Maar het heeft me niet de resultaten opgeleverd waar ik op hoop, maar eerlijk is eerlijk, dat ligt ook wel aan mij. Doordat ik te weinig vertrouwen erin heb dat ik het kan en het lukt vind ik het gewoon moeilijk om dingen te proberen, ik zie heel vaak al heel snel duizend heuvels op mijn weg ergens heen zonder dat ik echt een stap heb gezet.
Ik heb een aantal keer zelfhulpboeken gelezen, maar vaak hou ik het gezien na een paar hoofdstukken of heb ik na het lezen niet het gevoel dat ik ermee op ben geschoten. Enkele boeken die ik heb gelezen zijn "Niet morgen maar nu" van Dyer, de (originele) Engelse versie van "59 seconden" van Richard Wiseman, verschillende boeken over omgaan met stress etc. Ben ook begonnen aan "De kracht van het nu", maar ben al na een paar pagina's afgehaakt omdat ik het veel te zweverig vond en niet echt praktisch. Dat probleem heb ik met veel zelfhulpboeken, het is heel zweverig en eigenlijk niet zomaar praktisch uitvoerbaar.
Voel me inderdaad hulpeloos en denk heel vaak dat er niets meer aan te doen is en het nooit meer goed zal komen met me. En dat komt inderdaad uit het gevecht met mezelf, ben er ook echt moe van. Wat je moet beseffen is dat ik echt wel mijn best doen. Dit topic is begonnen door mijn wens een meisje te vinden. Het ging shit, ik zag in een vriendin de oplossing voor al mijn problemen. Ik heb eindelijk eens al mijn lef, energie en moeite bij elkaar geraapt en ben er maanden pijnlijk mee bezig geweest. Uitputtend, heel uitputtend. En het is niet eens beloond, ik heb er niets mee bereikt en ben alleen maar moeier geworden. En dat heeft mijn energie weer behoorlijk uitgeput voor de komende tijd
Het lijkt me handig dat jij nu je aandacht eens op andere zaken richt dan op je gedachten en je situatie.
Niet de hele dag, want dat zal je niet lukken in het begin en is ook meteen zo geforceerd, maar zorg er gewoon voor dat je nog wel even rust vind, ''reserveer'' er tijd voor, savonds bijvoorbeeld. Je mag de hele dag piekeren en denken wat je wilt, maar dan is het ff genoeg. Dit kan je dan langzaam uitbouwen.
Ik heb vorig jaar een tijd fulltime gewerkt, en vond dat maar klote, savonds zat ik dan thuis ook nog veel te piekeren en zo, maar daar werd ik gek van, ik had geen leven meer en besefte me dat die korte vrije avonden, want ik moest natuurlijk weer vroeg naar bed(10/11 uur of zo, normaal ging ik altijd 1-2 uur), zo wel heel snel omgingen en ik helemaal uitgeput raakte.
Toen heb ik tegen mijzelf gezegd, nu ben ik het zat, dat denken werkt voor mij niet, elke avond laat ik het gewoon helemaal gaan, ik hoef niks, ik moet niks, ik doe niks, gewoon puur ontspannen. Heb daar ooit eens iets over gelezen en diegene noemde dat een Mind-sabbatical. FF weg van je ''hoofd'' zeg maar. En ik voelde me stukken beter!
Dit kun je in elke situatie toepassen. Toen ben ik dat ook op werk gaan doen en werd ik veel productiever, omdat ik meer energie had en mijn aandacht bij de situatie, ofwel het heden had, ipv vermoeiende negatieve gedachten.
Toen heb ik echt ervaren hoe je gedachten je kunnen blokkeren. Maar goed, ik weet dus niet of je nog wel kan genieten, of dat je de hele dag ik de knoop zit met jezelf...?
Maar dit lijkt me belangrijk, rust. Geestelijke rust, dat is heel veel waard. En die heb je nu niet. De kracht v/h nu komt miss zweverig over, maar er zit wel waarheid in.
Denken heeft dus geen zin, sporten, leuke dingen doen/ontdekken, wél. Het probleem in jouw leven nu is niet zozeer je situatie, maar hoe je er mee omgaat. Dat kan je dus zelf heel moeilijk veranderen. Positiviteit d.m.v. afleiding kan dus helpen, maar psychische hulp ook! Ja ik blijf het maar zeggen, tis gewoon zo. Het zal je 10x eerder helpen dat dat je zelf blijft aankloten.
[ Bericht 0% gewijzigd door Stefanovich op 21-10-2010 17:32:32 ]
Props voor caroline88 en Stefanovich hoe ze benzin in de goede richting blijven proberen te duwen! .
.
quote:Slecht, heel slecht. Ben de meeste dagen heel de dag een wrak, maar er zijn soms momenten in de week dat ik me wel wat beter kan ontspannen. Vooral als alle krappe deadlines weer even een dag je zijn weggewerkt heb ik vaak even een paar fijne uurtje doordat er net zoveel last van me afgegleden is. Kan daarnaast ook niet op afroep ontspannen.Op donderdag 21 oktober 2010 15:26 schreef Stefanovich het volgende:
Verder blijven analyseren en nadenken over jezelf en je situatie zal niet veel helpen, waarschijnlijk wordt je er alleen maar meer vermoeider/gefrustreerd van. Kan je nog wel ontspannen? Of ben je de hele dag een wrak?
quote:Wil het wel proberen. Heb er veel moeite mee om het te doen en weet niet of ik er veel tijd voor zal hebben, maar dat wil ik proberen. Het klinkt doebaar en dat is heel goed.Op donderdag 21 oktober 2010 15:26 schreef Stefanovich het volgende:
Het lijkt me handig dat jij nu je aandacht eens op andere zaken richt dan op je gedachten en je situatie.
Niet de hele dag, want dat zal je niet lukken in het begin en is ook meteen zo geforceerd, maar zorg er gewoon voor dat je nog wel even rust vind, ''reserveer'' er tijd voor, savonds bijvoorbeeld. Je mag de hele dag piekeren en denken wat je wilt, maar dan is het ff genoeg. Dit kan je dan langzaam uitbouwen.
quote:Ik herken het. Op het moment maak ik ook een groot deel van de week lange dagen en ik heb een enorme reistijd. Op veel avonden heb ik net een uurtje vrije tijd en dat begint me echt te vermoeien. En eigenlijk doe ik dan tijdens dat uurtje bijna hlemeaal niets behalve wat staren en denken. Zo'n uur is snel voorbij.Op donderdag 21 oktober 2010 15:26 schreef Stefanovich het volgende:
Ik heb vorig jaar een tijd fulltime gewerkt, en vond dat maar klote, savonds zat ik dan thuis ook nog veel te piekeren en zo, maar daar werd ik gek van, ik had geen leven meer en besefte me dat die korte vrije avonden, want ik moest natuurlijk weer vroeg naar bed(10/11 uur of zo, normaal ging ik altijd 1-2 uur), zo wel heel snel omgingen en ik helemaal uitgeput raakte.
quote:Klinkt interessant. Is dat echt haalbaar?Op donderdag 21 oktober 2010 15:26 schreef Stefanovich het volgende:
Toen heb ik tegen mijzelf gezegd, nu ben ik het zat, dat denken werkt voor mij niet, elke avond laat ik het gewoon helemaal gaan, ik hoef niks, ik moet niks, ik doe niks, gewoon puur ontspannen. (..) En ik voelde me stukken beter!
Dit kun je in elke situatie toepassen. Toen ben ik dat ook op werk gaan doen en werd ik veel productiever, omdat ik meer energie had en mijn aandacht bij de situatie, ofwel het heden had, ipv vermoeiende negatieve gedachten.
quote:Ik ken het... ben je een keer vrij van dat rot werk, zit je thuis weer te piekeren... Hierdoor voelde ik mij op m'n werk nog beter dan thuis, terwijl ik mij daar al niet echt geweldig voelde, maar wanneer je aan het werk bent heb toch het grootste deel van de tijd je aandacht niet op je gedachten gericht, maar op het nu.Op donderdag 21 oktober 2010 20:56 schreef benzin het volgende:
[..]
Slecht, heel slecht. Ben de meeste dagen heel de dag een wrak, maar er zijn soms momenten in de week dat ik me wel wat beter kan ontspannen. Vooral als alle krappe deadlines weer even een dag je zijn weggewerkt heb ik vaak even een paar fijne uurtje doordat er net zoveel last van me afgegleden is. Kan daarnaast ook niet op afroep ontspannen.
[..]
Wil het wel proberen. Heb er veel moeite mee om het te doen en weet niet of ik er veel tijd voor zal hebben, maar dat wil ik proberen. Het klinkt doebaar en dat is heel goed.
[..]
Ik herken het. Op het moment maak ik ook een groot deel van de week lange dagen en ik heb een enorme reistijd. Op veel avonden heb ik net een uurtje vrije tijd en dat begint me echt te vermoeien. En eigenlijk doe ik dan tijdens dat uurtje bijna hlemeaal niets behalve wat staren en denken. Zo'n uur is snel voorbij.
[..]
Klinkt interessant. Is dat echt haalbaar?
Dat piekeren en staren ken ik ook, kreeg er soms gewoon koppijn van.
Alleen maar des te meer tekenen dat je dat beter niet kunt doen
Tis ook bewezen dat psychisch welzijn een flinke positieve invloed heeft op je immuunsysteem en gezondheid. Ze zeggen ook wel dat mensen die positief in het leven staan gemiddeld 10 jaar ouder worden, maar goed, als je je hele leven je kut voelt maakt het ook niet zo heel erg uit of je iets minder oud wordt.
Maar ik schrik daar wel van. Geeft alleen maar weer dat het niet niks is, depressief/down zijn.
Geen tijd, maak tijd! That's it. Je zei dat je ook alle opdrachten van anderen maakt bij projecten, kap daar dan bijvoorbeeld mee...want dat is helemaal niet nodig. Je bent dus de hele dag druk voor school en weet ik het wat allemaal, + je maakt jezelf nog gek door je gedachten, vind je het gek dat je dan het totaal niet meer ziet zitten en kapot bent? Je loopt jezelf voor bij... Dat kan je opvatten als een signaal...
Het leven bestaat niet alleen maar uit verplichtingen, gun jezelf ook eens wat tijd en rust.
En wat ik zei, dat hoeft niet eens veel te zijn, maar als je eerst de hele dag druk bent geweest, verdien je rust, je hebt het ook nodig.
Gooi alles gewoon ff van je af een paar uurtjes. Ik kan ook niet op oproep ontspannen hoor, maar je moet gewoon beseffen dat dat uurtje wat je zegt, dat jij niks te doen hebt, je ook nog gaat piekeren, je ook anders kan besteden.
Besef dat dat uurtje piekeren geen enkel nut heeft, je er niks mee opschiet, er eigenlijk alleen maar gek van wordt.
Dus laat het los, bedenk dat je rust wilt, en dat je dat niet bereikt op deze manier, maar alleen als je alles laat voor wat het is en zoiets hebt van fuck it, nu ff niet.
En dan ga je sporten, tv kijken, chillen... gewoon ontspannen. Het is zeker haalbaar! Je moet er gewoon rustig mee beginnen, het kan je alleen maar helpen en observeer gewoon een beetje wat het met je doet. Zie het als een experiment.
quote:Ja, druk met mijn studie en werk. En omdat ik moeilijk nee kan zeggen en een enorme perfectionist kan zijn als ik om dingen geef stop ik daar veel meer tijd in dan strikt noodzakelijk. Ik haat het om mensen teleur te stellen en ik wil die paar dingen waar ik wel goed in ben ook echt goed doen. Daarnaast heb ik tussen huis, colleges en werk behoorlijke reistijden. Moet wel zeggen dat ik meestal tijdens het reizen probeer mijn ogen dicht te doen zodat ik 's nachts één of twee uurtjes minder kan slapen. Dat is wel redelijk ontspannend tussendoor.Op zaterdag 23 oktober 2010 14:14 schreef Stefanovich het volgende:
Je bent dus de hele dag druk voor school en weet ik het wat allemaal, + je maakt jezelf nog gek door je gedachten, vind je het gek dat je dan het totaal niet meer ziet zitten en kapot bent? Je loopt jezelf voor bij... Dat kan je opvatten als een signaal...
Het leven bestaat niet alleen maar uit verplichtingen, gun jezelf ook eens wat tijd en rust.
Ik loop mezelf inderdaad behoorlijk voorbij, maar ik heb dit heel mijn leven eigenlijk zo gedaan en ik weet niet echt goed hoe het anders moet en het voelt voor mij echt of het allemaal moet. Het voelt echt alsof 90% van mijn leven echt verplicht is. Ik vind het echt heel heel kut dat ik mijn plezier in bijna alles verloren heb en me voel alsof ik zoveel moet. Dat maakt die dingen nog veel zwaarder dan het zou zijn als ik er wel plezier in zou hebben. Dat is wel iets wat echt anders moet.
quote:Ik wil dat wel proberen. Zou wel willen dat ik daar wat meer tijd voor had en dat ik sowieso wat meer tijd weer zou gaan nemen om voor mezelf te zorgen. In de hectiek van de afgelopen jaren ben ik dat een beetje vergeten denk ik.
Dus laat het los, bedenk dat je rust wilt, en dat je dat niet bereikt op deze manier, maar alleen als je alles laat voor wat het is en zoiets hebt van fuck it, nu ff niet.
En dan ga je sporten, tv kijken, chillen... gewoon ontspannen. Het is zeker haalbaar! Je moet er gewoon rustig mee beginnen, het kan je alleen maar helpen en observeer gewoon een beetje wat het met je doet. Zie het als een experiment.
Thanks voor je hulp
Sorry dat ik steeds zo laat reageer, maar ik heb het dus steeds erg druk en ik moet het altijd even laten bezinken.
Laat of niet, je bent er nog 
Wat Stefanovich zei over dat je je vaak beter voelt op je werk. Dat is echt zo en geldt voor vrijwel iedereen.
Ben vergeten waar ik het precies las en ben ook nog vergeten waarom het ook zo was maar misschien kom ik daar nog eens op als ik wat minder ranzig ben van een aantal slapeloze nachten op rij. Het was iets in de zin van op je werk ben je met een specifieke taak bezig en in je vrije tijd vraag je jezelf wanhopig af wat je nu weer voor leuks "moet" gaan doen?
Benzin, ik wens je sterkte in deze vermoeiende tijd. Probeer je te beperken tot je eigen werk en mik op "goed genoeg" in plaats van alles perfect te willen doen.
Wat Stefanovich zei over dat je je vaak beter voelt op je werk. Dat is echt zo en geldt voor vrijwel iedereen.
Ben vergeten waar ik het precies las en ben ook nog vergeten waarom het ook zo was maar misschien kom ik daar nog eens op als ik wat minder ranzig ben van een aantal slapeloze nachten op rij. Het was iets in de zin van op je werk ben je met een specifieke taak bezig en in je vrije tijd vraag je jezelf wanhopig af wat je nu weer voor leuks "moet" gaan doen?
Benzin, ik wens je sterkte in deze vermoeiende tijd. Probeer je te beperken tot je eigen werk en mik op "goed genoeg" in plaats van alles perfect te willen doen.
@ Caronline, idd. Je MOET leuke dingen doen. Men kan haast niet meer rustig genieten van zijn vrije tijd. Je valt buiten de boot als je buiten werk/studie om niet van alles onderneemt. Dus ga je allemaal dingen doen die je eigenlijk niet leuk vind of gewoon puur om maar wat te doen. We leven in een ''fast world'' alles moet snel, efficiënt, en dan het liefst zoveel mogelijk (tegelijk ook nog). Hierdoor vergeten we te genieten, te luisteren naar wat we nu echt voelen en willen... De balans is weg.
Benzin, maakt niks uit dat je ''laat'' reageert! Neem de tijd joh. Dat je druk bent is helemaal niet erg hoor, maar wanneer je je dus helemaal niet lekker meer voelt, compleet vermoeid raakt omdat je alleen nog maar werkt en studeert, is de balans compleet zoek tussen leveren/presteren en rusten/genieten, daar word je alleen maar slechter van. Dus probeer wat te veranderen in je dagelijkse leven. Goed dat je een beetje kan ontspannen in de trein/bus! Wat studeer je eigenlijk?
Plezier vind je vanzelf wel weer terug als je weer wat meer kan genieten en leuke dingen doet.
Bedenk, niks MOET he, doe het omdat je het wil, niet omdat het moet.
En mensen teleurstellen, dat zal wel meevallen als het om studie en werk gaat, en so what, je kan niet iedereen altijd tevreden houden... Kies wat meer voor jezelf. En geen nee kunnen zeggen ken ik, maar floep het gewoon eruit! NEE! Zeg waarom je het liever niet doet, andere mensen hebben daar dan echt wel begrip voor.
En wat Caroline zegt, die laatste zin, maak dat je motto! Probeer voor de gein gewoon eens wat rustiger aan te doen, wat minder hooi op je vork te nemen, gewoon vrijblijvend, als je wilt kan je altijd weer terug naar die perfectionist die je bent, maar ik betwijfel dat je dat dan nog wilt Miss als je straks veel meer tijd hebt omdat je minder te doen hebt, zal dat raar voelen, maar dat is normaal omdat je gewend bent druk te zijn, dat is een soort verslaving geworden.... Maar besteed die vrije tijd op een relaxed manier voor jou en het zal je goed doen.
Houd de tips van de vorige posts ook goed in je achterhoofd, het gaat allemaal om gemoedsrust, dus rust in je hoofd. Dan komt het vanzelf goed.
[ Bericht 0% gewijzigd door Stefanovich op 27-10-2010 00:21:58 ]
Benzin, maakt niks uit dat je ''laat'' reageert! Neem de tijd joh. Dat je druk bent is helemaal niet erg hoor, maar wanneer je je dus helemaal niet lekker meer voelt, compleet vermoeid raakt omdat je alleen nog maar werkt en studeert, is de balans compleet zoek tussen leveren/presteren en rusten/genieten, daar word je alleen maar slechter van. Dus probeer wat te veranderen in je dagelijkse leven. Goed dat je een beetje kan ontspannen in de trein/bus! Wat studeer je eigenlijk?
Plezier vind je vanzelf wel weer terug als je weer wat meer kan genieten en leuke dingen doet.
Bedenk, niks MOET he, doe het omdat je het wil, niet omdat het moet.
En mensen teleurstellen, dat zal wel meevallen als het om studie en werk gaat, en so what, je kan niet iedereen altijd tevreden houden... Kies wat meer voor jezelf. En geen nee kunnen zeggen ken ik, maar floep het gewoon eruit! NEE!
Zeg waarom je het liever niet doet, andere mensen hebben daar dan echt wel begrip voor. En wat Caroline zegt, die laatste zin, maak dat je motto! Probeer voor de gein gewoon eens wat rustiger aan te doen, wat minder hooi op je vork te nemen, gewoon vrijblijvend, als je wilt kan je altijd weer terug naar die perfectionist die je bent, maar ik betwijfel dat je dat dan nog wilt
Miss als je straks veel meer tijd hebt omdat je minder te doen hebt, zal dat raar voelen, maar dat is normaal omdat je gewend bent druk te zijn, dat is een soort verslaving geworden.... Maar besteed die vrije tijd op een relaxed manier voor jou en het zal je goed doen. Houd de tips van de vorige posts ook goed in je achterhoofd, het gaat allemaal om gemoedsrust, dus rust in je hoofd. Dan komt het vanzelf goed.
[ Bericht 0% gewijzigd door Stefanovich op 27-10-2010 00:21:58 ]
quote:Dank voor de pluim op onze hoedOp donderdag 21 oktober 2010 16:14 schreef DeepChord het volgende:
Props voor caroline88 en Stefanovich hoe ze benzin in de goede richting blijven proberen te duwen!
quote:In je laatste reply las ik het woord "moet" wel 6 keer, en vooral bovenstaande quote staat er bezaaid mee!
Ik loop mezelf inderdaad behoorlijk voorbij, maar ik heb dit heel mijn leven eigenlijk zo gedaan en ik weet niet echt goed hoe het anders moet en het voelt voor mij echt of het allemaal moet. Het voelt echt alsof 90% van mijn leven echt verplicht is. Ik vind het echt heel heel kut dat ik mijn plezier in bijna alles verloren heb en me voel alsof ik zoveel moet. Dat maakt die dingen nog veel zwaarder dan het zou zijn als ik er wel plezier in zou hebben. Dat is wel iets wat echt anders moet.
Een wijs man heeft mij ooit eens verteld dat teveel "moeten" denken/zeggen, zorgt voor stress en perfectionisme. Probeer in plaats van "moeten" eens het woord "willen" te denken/zeggen waar het de kop opsteekt. Je zult zien dat dat al een stuk vriendelijker voor jezelf klinkt.
.Daarnaast sluit ik me aan bij wat Stefanovich zegt. Probeer af en toe eens wat leuke dingen te doen. Je bent echt niet verplicht aan alles wat anderen van je verwachten mee te doen. Denk aan jezelf!
quote:Dit. Je had m'n broer kunnen zijn!
Herkenbaar verhaal. Ik heb ook ooit weleens aangepapt met een meisje wat ik eigenlijk vanaf het eerste moment al niet echt zag zitten. Zij bleek wel behoorlijk verliefd te zijn, en ik genoot opzich wel van de aandacht die ik van haar ontving. Ik speelde het spelletje dus wel mee, zonder dat ik enige gevoelens voor haar had. Ik besefte ook dat als ik met haar aan het sms'en was, ik stiekem een heel ander meisje in mijn hoofd had aan wie ik die sms'jes verzond
Uiteindelijk is het contact tussen ons beiden verwaterd, en daar ben ik ook wel blij om. Het is gewoon de kunst een persoon tegen te komen waarbij je echt gevoelens voor krijgt.
Ik ben ook vrij pessimistisch ingesteld met betrekking tot het hele leven, maar je moet boven dit alles staan. Het leven kent geen doelen, die creëer je zelf. Ik heb precies hetzelfde als Urquhart nu, het was allemaal leuk en aardig, maar bijzonder is een te groot woord. Nu ken ik iemand waar ik alleen maar aan hoef te denken en de vlindertjes fladderen al in de maagstreek, hopelijk is dat ook vice versa.
Je komt er wel.
quote:Hehe, ik had laatst precies hetzelfdeOp woensdag 27 oktober 2010 13:37 schreef Orchestra. het volgende:
[..]
Dit. Je had m'n broer kunnen zijn!
Ik ben ook vrij pessimistisch ingesteld met betrekking tot het hele leven, maar je moet boven dit alles staan. Het leven kent geen doelen, die creëer je zelf. Ik heb precies hetzelfde als Urquhart nu, het was allemaal leuk en aardig, maar bijzonder is een te groot woord. Nu ken ik iemand waar ik alleen maar aan hoef te denken en de vlindertjes fladderen al in de maagstreek, hopelijk is dat ook vice versa.
Je komt er wel.
Meisje was helemaal gek van mij, ik een beetje smsen, wel mee gezoend maar eigenlijk voelde ik niks voor haar. Op een gegeven moment gewoon niet meer zoveel interesse getoond en ze snapte het wel volgens mij. Ik heb echt helemaal niet snel dat ik een meisje helemaal geweldig vind.... maar als ik dat niet vind, hoeft het van mij ook allemaal niet... . Maar ik laat mensen ook niet echt dichtbij mij komen, het blijft allemaal oppervlakkig, en dan leer je iemand ook niet echt goed kennen. Vandaar miss ook wel dat ik nog nooit een vriendin heb gehad.
quote:Die balans is inderdaad erg zoek. Wil het graag veranderen, maar weet gewoon niet heel goed hoe.
Benzin, maakt niks uit dat je ''laat'' reageert! Neem de tijd joh. Dat je druk bent is helemaal niet erg hoor, maar wanneer je je dus helemaal niet lekker meer voelt, compleet vermoeid raakt omdat je alleen nog maar werkt en studeert, is de balans compleet zoek tussen leveren/presteren en rusten/genieten, daar word je alleen maar slechter van. Dus probeer wat te veranderen in je dagelijkse leven. Goed dat je een beetje kan ontspannen in de trein/bus! Wat studeer je eigenlijk?
Plezier vind je vanzelf wel weer terug als je weer wat meer kan genieten en leuke dingen doet.
Bedenk, niks MOET he, doe het omdat je het wil, niet omdat het moet.
Ik ga niet heel specifiek aangeven welke opleiding ik doe omdat ik daarmee misschien herkend zou kunnen worden. Ik doe iets met informatica. (Als je het precies wil weten ben je vrij om mij daar via PM om te vragen) Ik ben het alleen eigenlijk een beetje zat en ik weet gewoon niet goed meer of ik dit wel mijn hele leven ga vol houden.
Ik zou willen dat ik kon zeggen dat niets moet, maar voor mij voelt dat heel erg anders. Heb echt niet het gevoel dat ik veel keuze heb.
quote:Sure
Houd de tips van de vorige posts ook goed in je achterhoofd, het gaat allemaal om gemoedsrust, dus rust in je hoofd. Dan komt het vanzelf goed.
Dankje voor de tips en de bemoedigende woorden Ik hoop ook dat het goed gaat komen. quote:Zal het proberen
In je laatste reply las ik het woord "moet" wel 6 keer, en vooral bovenstaande quote staat er bezaaid mee!
Een wijs man heeft mij ooit eens verteld dat teveel "moeten" denken/zeggen, zorgt voor stress en perfectionisme. Probeer in plaats van "moeten" eens het woord "willen" te denken/zeggen waar het de kop opsteekt. Je zult zien dat dat al een stuk vriendelijker voor jezelf klinkt.
Succes benzin!
Probeer kleine dingetjes tegelijk, kleine stapjes, zoals bijvoorbeeld wat ik zei van zeg gewoon wél een keer Nee. Of doe dat extra school werk gewoon niet. En als je merk dat je niks vooruit gaat erken dan voor jezelf dat je er alleen niet uitkomt. Dan zijn er dus nog andere opties. Gewoon proberen.
Probeer kleine dingetjes tegelijk, kleine stapjes, zoals bijvoorbeeld wat ik zei van zeg gewoon wél een keer Nee. Of doe dat extra school werk gewoon niet. En als je merk dat je niks vooruit gaat erken dan voor jezelf dat je er alleen niet uitkomt. Dan zijn er dus nog andere opties. Gewoon proberen.
Ik heb je openingspost en de laatste 2 pagina' s van dit topic doorgelezen, dus het kan zijn dat ik een aantal essentiele zaken gemist heb maar voor zover ik het heb gezien herken ik me deels in je situatie ...
Waar het naar mijn mening al verkeerd gaat in jouw verhaal, is dat jij een bepaalde leegte ideaal opgevuld ziet worden door het hebben van een vriendin. Vergeet nooit, dat een relatie lang niet altijd voor altijd is, en dat de klap alleen maar harder zal zijn wanneer een van jullie beiden ( mocht je een vriendin vinden ) de relatie niet meer ziet zitten, en je vervolgens weer in die leegte terecht komt...
Waar ik aan zou gaan werken is het aanleggen van een stevige fundering, en stapje voor stapje steeds verder uitbouwen. Jij bent druk met je opleiding en werk, daarentegen zit ik juist veel te veel thuis. Hou in je achterhoofd dat lang niet elke situatie zo ideaal is als dat het lijkt....
Ik hoor je ook praten over vrienden maken, en al heb ik daar geen ervaring mee, het lijkt me inderdaad heel lastig om op eigen initiatief zonder hulp van andere mensen je ergens bij aan te sluiten / contact te zoeken. Wat ik echter wel weet, is dat de dingen die we echt heel erg missen, en anders zouden willen, vaak het engst vinden om daadwerkelijk aan te pakken!
Ik heb wel een redelijke groep vrienden, maar op veel vlakken ben ook ik niet tevreden, ook op dat vlak niet. Ik weet hoe ik over ca. een half jaartje de situatie zo gedraaid zou kunnen hebben, dat ik ben overgegaan van een saai, inhoudsloos leven, naar bruisend sportief, sociaal, leergierig leven. De stappen ie ik daar echter voor moet nemen lijken zo onneembaar, dat ik de handdoek al in de ring gooi voordat ik het al geprobeerd heb... Maar die stappen ZIJN er wel, ook voor jou.
Ik heb een tijdje geleden besloten mijzelf vanaf nu gewoon eens in dingen te storten, ookal zie ik er enorm tegenop. Ik wil al een tijd weer op voetbal.
Op zondag liggen mijn maten de hele dag in hun nest te stinken, en ik mis gewoon een bepaalde saamhorigheid in groepsverband, een teamgevoel. Ik heb besloten, al vind ik het best eng, om mezelf in mijn nieuwe studentenstad gewoon out of the blue aan te melden bij een voetbalclub.
En tja, ook bij mij komen dan wel vragen op hoor. Zal ik aansluiting vinden bij het team, zal ik echt wel een van hen worden, zullen ze me accepteren, jeetje ik moet ook met ze douchen
, vinden ze me wel gezellig, nu moet ik vroeg op op zondag, 2 keer trainen in de week etc etc etc...
Ik heb het lang uitgesteld, maar heb nu zoiets van fuck it alles komt uiteindelijk op zijn pootjes terecht... We' ll see;)
Waar het naar mijn mening al verkeerd gaat in jouw verhaal, is dat jij een bepaalde leegte ideaal opgevuld ziet worden door het hebben van een vriendin. Vergeet nooit, dat een relatie lang niet altijd voor altijd is, en dat de klap alleen maar harder zal zijn wanneer een van jullie beiden ( mocht je een vriendin vinden ) de relatie niet meer ziet zitten, en je vervolgens weer in die leegte terecht komt...
Waar ik aan zou gaan werken is het aanleggen van een stevige fundering, en stapje voor stapje steeds verder uitbouwen. Jij bent druk met je opleiding en werk, daarentegen zit ik juist veel te veel thuis. Hou in je achterhoofd dat lang niet elke situatie zo ideaal is als dat het lijkt....
Ik hoor je ook praten over vrienden maken, en al heb ik daar geen ervaring mee, het lijkt me inderdaad heel lastig om op eigen initiatief zonder hulp van andere mensen je ergens bij aan te sluiten / contact te zoeken. Wat ik echter wel weet, is dat de dingen die we echt heel erg missen, en anders zouden willen, vaak het engst vinden om daadwerkelijk aan te pakken!
Ik heb wel een redelijke groep vrienden, maar op veel vlakken ben ook ik niet tevreden, ook op dat vlak niet. Ik weet hoe ik over ca. een half jaartje de situatie zo gedraaid zou kunnen hebben, dat ik ben overgegaan van een saai, inhoudsloos leven, naar bruisend sportief, sociaal, leergierig leven. De stappen ie ik daar echter voor moet nemen lijken zo onneembaar, dat ik de handdoek al in de ring gooi voordat ik het al geprobeerd heb... Maar die stappen ZIJN er wel, ook voor jou.
Ik heb een tijdje geleden besloten mijzelf vanaf nu gewoon eens in dingen te storten, ookal zie ik er enorm tegenop. Ik wil al een tijd weer op voetbal.
Op zondag liggen mijn maten de hele dag in hun nest te stinken, en ik mis gewoon een bepaalde saamhorigheid in groepsverband, een teamgevoel. Ik heb besloten, al vind ik het best eng, om mezelf in mijn nieuwe studentenstad gewoon out of the blue aan te melden bij een voetbalclub.
En tja, ook bij mij komen dan wel vragen op hoor. Zal ik aansluiting vinden bij het team, zal ik echt wel een van hen worden, zullen ze me accepteren, jeetje ik moet ook met ze douchen
, vinden ze me wel gezellig, nu moet ik vroeg op op zondag, 2 keer trainen in de week etc etc etc... Ik heb het lang uitgesteld, maar heb nu zoiets van fuck it alles komt uiteindelijk op zijn pootjes terecht... We' ll see;)
|
|
Grootste doel dat je had halen en dan niet blij zijn
